Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
De Pé Hawinkels Prijs is een nieuwe prijs voor makers en instanties die met creatieve initiatieven de grenzen van de literatuur oprekken.
Hawinkels (1942-1977) was iemand die zich niet in een hokje liet stoppen. Hij zorgde voor verbreding van de literatuur door zich bezig te houden met proza, poëzie, columns, jazzrecensies, vertalingen en zelfs songteksten (voor Herman Brood).
Welke schrijver, dichter, vertaler, journalist, filmmaker, uitgever, boekhandelaar droeg de afgelopen tijd met een bijzonder initiatief bij aan de verbreding van de literatuur? Dit kan zowel inhoudelijk als in vorm zijn, met bijvoorbeeld een app voor lezers, een politiek pamflet, een publiciteitsstunt of een project ten behoeve van verspreiding van boeken.
Vanaf nu kunt u een literair pionier nomineren. DAT KAN VIA DE WEBSITE VAN HET WINTERTUINFESTIVAL. Een vakkundige jury buigt zich over de genomineerden en kiest een winnaar. De prijs wordt op 25 november tijdens het Wintertuinfestival uitgereikt.
De Herfst van Hawinkels
De uitreiking van de Pé Hawinkels Prijs is een onderdeel van De Herfst van Hawinkels. In 2017 is het 40 jaar geleden dat Hawinkels overleed, hij zou anders dit jaar 75 zijn geworden. Dit najaar wordt het leven en werk van Hawinkels gevierd, onder meer met een expositie, een werkconferentie en een programma met jazz en voordrachten.
Wintertuin/De Nieuwe Oost is initiatiefnemer van de Pé Hawinkels Prijs en richt zich als productiehuis nadrukkelijk op ontwikkeling binnen het vakgebied. Met deze prijs wordt vernieuwing in de literatuur beloond en onder de aandacht gebracht.
# Meer info website wintertuinfestival
Nomineer een pionier voor de Pé Hawinkels Prijs
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, Archive G-H, Archive G-H, Art & Literature News, Hawinkels, Pé, TRANSLATION ARCHIVE, Wintertuin Festival
Eline Arbo, nieuwe maakster bij Toneelschuur Producties, bewerkt voor deze eerste voorstelling zelf de klassieke roman van Johann Wolfgang von Goethe, waarin Werther vecht voor zijn ideale liefde.
En zij daagt je uit na te denken over: Waar geloof ik in? En hoe ver ben ik bereid daarvoor te gaan?
Tijdens zijn verblijf op het platteland wordt Werther hevig verliefd op Lotte, een meisje dat al verloofd is met Albert. Hij gooit zijn hartstocht volledig in de strijd. Wanneer zijn liefde voor Lotte onbeantwoord blijft, ziet hij geen andere uitweg dan de dood.
Goethes eerste roman is na zijn publicatie in 1774, te midden van de ‘Sturm und Drang’-periode, direct een ongekend succes en leidt tot een heuse ‘Werther-Fieber’ onder jongvolwassenen: mannen herkennen zich in zijn verhaal, kleden zich identiek aan hun held en een golf van zelfmoorden raast door Europa.
Eline Arbo over ‘Het lijden van de jonge Werther’
“Ik ben gefascineerd door de stelligheid van Werther om het gevoel als richtlijn voor zijn handelen te gebruiken. Hij is volhardend in zijn houding – met de dood tot gevolg. Is hij een hysterische egoïst of ligt er juist kracht in Werthers irrationele levenswijze? Juist die spanning tussen gevoel en verstand vind ik interessant en wil ik in deze voorstelling onderzoeken.”
Eline Arbo studeerde in de zomer van 2016 af aan de Regie Opleiding van de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten en viel daar op met haar afstudeervoorstellingen Manifesten en Antigone. Arbo onderzoekt in haar voorstellingen sociaal maatschappelijke thema’s via eigenzinnige concepten.
regie Eline Arbo tekst Johann Wolfgang von Goethe bewerking Eline Arbo gebaseerd op de vertaling van Thérèse Cornips (© 1975 Stichting Thérèse Cornips) met Diewertje Dir, Sander Plukaard, Victor IJdens decor Juul Dekker kostuums Sarah Nixon licht Varja Klosse dramaturgie Thomas Lamers muzikaal leider Thijs van Vuure met dank aan Sofie de Wilde, Roos Matla, Saar Scheerlings, Sarah Lefevre, Eva Bosma, Huib Nelissen Decorbouw
Het lijden van de jonge Werther, theater
Van: Johann Wolfgang von Goethe
Door: Toneelschuur Producties
Regie: Eline Arbo.
23/9, Toneelschuur, Haarlem.
Tournee t/m 19/10.
vr 06 okt 2017
Den Haag
Theater aan het Spui
wo 18 okt t/m
do 19 okt 2017
Amsterdam
Theater Bellevue
‘Een groot expressionistisch theaterfeest’ ★★★★★ Volkskrant
‘Prachtige vondsten in overtuigend debuut’ Haarlems Dagblad
# Meer info website toneelschuur
Toneelschuur Producties / Eline Arbo:
Het lijden van de jonge Werther, theater
Van Johann Wolfgang von Goethe
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive G-H, Art & Literature News, Goethe, Johann Wolfgang von, J.W. von Goethe, THEATRE, TRANSLATION ARCHIVE
Ontdek het rebelse literaire Amsterdam van 1880, met theater, muziek, poëzie, film, eten, drinken en veel meer op 27 – 28 – 29 oktober 2017
De locaties
Festivalhart: Het Tropeninstituut
Mauritskade 63, Amsterdam
Kassa, theaterzaal en foyer zijn tijdens het festival gevestigd in het voormalige Tropentheater aan de zijkant van het gebouw, in de Linnaeusstraat. De boekverkoop van de Linnaeusboekhandel, de foyer (het Soeterijn Café) én de Poëziebar met absint en sonnetten vindt u in het Tropentheater.
Grote Zaal
Project Diepenbrock, op de zaterdagavond, vindt plaats in de spectaculaire Grote Zaal, te betreden via de hoofdingang aan de Mauritskade.
Grand Café de Tropen
De Tachtigersconferentie en de Thee met Van Deyssel vinden plaats in de Subtropenzaal van Grand Café de Tropen. Het Grand Café is open voor drankjes, lunch en borrelhapjes, en is ‘s avonds de locatie voor het Van Deysseldiner.
Witsenhuis
Oosterpark 82, Amsterdam
Het Witsenhuis, waar fotograaf Willem Witsen woonde en regelmatig de Tachtigers over de vloer kreeg, heeft een verdieping in de oude staat gehouden. Wilt u ook bij de Tachtigers langskomen? Dat kan! Bij wijze van uitzondering opent het Witsenhuis zijn deuren voor rondleidingen.
Pianola Museum
Westerstraat 118, Amsterdam
Het Geelvinck Pianola Museum bezit een grote hoeveelheid automatische piano’s (pianola’s), pianolarollen, automatische instrumenten en bijzondere grammofoons, alsook een kleine collectie schellakplaten. Op zondag 29 oktober vindt een bijzonder Koffieconcert rondom de Tachtigers plaats, met oude opnamen en pianolarollen van Nederlandse componisten uit hun tijd!
Bijzondere Collecties van de Universiteit van Amsterdam
Oude Turfmarkt 129, Amsterdam
Tot de Bijzondere Collecties van de Universiteit van Amsterdam behoren rijke literaire verzamelingen en de Tachtigers zijn daarin ruim vertegenwoordigd. De collectie van het Frederik van Eeden-Genootschap wordt er beheerd en het archief van Albert Verwey is er eveneens te raadplegen. Verder zijn er stukken van onder anderen Willem Kloos en Jacques Perk, en archivalia van Flanor, de literaire vereniging waar veel Tachtigers in hun studententijd bij aangesloten waren. Een kleine tentoonstelling met manuscripten, foto’s, tekeningen en persoonlijke documenten van Tachtigers is gratis te zien in de hal tijdens het gehele festival, gedurende de openingstijden van de Bijzondere Collecties.
Rondleiding Concertgebouw en Alphons Diepenbrock
Concertgebouwplein 10, 1071 LN Amsterdam
De componist onder de Tachtigers, die warme banden onderhield met vooral Herman Gorter, was Alphons Diepenbrock. Hij toonzette onder ander gedichten van Tachtigers Jacques Perk en Lodewijk van Deyssel, en staat vermeld op een cartouche in de Grote Zaal van het Concertgebouw, die tijdens de Tweede Gouden Eeuw van Amsterdam eind 19e eeuw werd gebouwd, en waar de Tachtigers regelmatig te vinden waren in de beginjaren. Een speciale, eenmalige rondleiding voor slechts 15 personen brengt u in verschillende ruimten van het Concertgebouw, die normaal niet toegankelijk zijn voor het publiek. Tevens wordt daarbij verteld over het Concertgebouw en zijn orkest in de tijd van de Tachtigers in het algemeen en Diepenbrocks betrokkenheid daarbij in het bijzonder.
Stichting Feest der Poëzie organiseert bijzondere voorstellingen met gedichten en muziek op mooie plaatsen, en richt zich op vormvaste dichtkunst, klassieke voordrachtskunst en ambachtelijke boekdrukkunst.
Stichting Feest der Poëzie, een collectief van dichters, musici en een magiër, treedt op in binnen- en buitenland. Wegens het tienjarig bestaan van de stichting is ‘Het Festijn van Tachtig’ in het leven geroepen.
Dit seizoen organiseren zij naast het Festijn nog avonden in het Pianola Museum in Amsterdam, WORM in Rotterdam, Nieuwe Erven in Amersfoort en op andere plaatsen.
# Meer info website Feest der Poëzie
Feest der Poëzie organiseert ‘Het Festijn van Tachtig’
fleursdumal.nl magazine
More in: *Archive Les Poètes Maudits, - Archive Tombeau de la jeunesse, - Book Lovers, - Book Stories, Art & Literature News, CLASSIC POETRY, Feest der Poëzie, Gorter, Herman, Kloos, Willem, Literary Events, LITERARY MAGAZINES, Lodewijk van Deyssel, Museum of Literary Treasures, MUSIC, THEATRE
Röhrensiedlung oder Gotik
Jazz, Jazzband, Bandwurm. Der Burschensaft thomasinischer Printengänger vel expressive Spekulatiusarchitekten ist bei der Renovierung seiner durchlaufend honorierten Arbeiten auf den Kriminalvorwurf No. 2333/1920 geh. gestoßen. Der Podrekt 2333/1920 geh. wurde am 15. Januar 11.30 vorm. persönlich durch den Komunalbaueleven moritz remond eingebacken und verhandelt die Besandung des Röhrensystems durch den Auflauf des Kölner Doms.
Nachdem die philoporne Klingel des Bundes zu dem Podrekt durch Ansaugen von Gefrierhosen Stellung genommen, erklärt der außerhalb der Haftpflicht stechende Pornodidakt rauchlose erst die Einfühlung der Kommunalgotik als Abbau der Ehe und droht mit der Kommunalisierung seiner Frau. Während albert einstein und die Sozialistin auguste rodin Glückwunschtelegramme häkeln, sägt die Zentrale w/3 der Bewegung dada für das einjährig-freiwillige Diözesan-Derby einen Vergleich auf dem Boden der Röhrenarchitektur aus. Die Abstimmungsgebiete werden sich bestimmen lassen, ob die Gewölbeparteien des Eiffelturmes zu vergraben sind, der ein freigelegter Keller ist und den Verstimmungen des Betriebröhrengesetzentwurfes widerspricht. Der Kosmopolid leo seiwet hat seine Geliebte geheiratet. Das Jubelpaar hat sich an die Zentrale w/3 Abt.
Röhrenarchitinktur mit dem Büttel gesandt, der durch Anbringen von Röhrenfarcaden an den Brandmauern und Häuserhintern seines Viertels dem Tag ein Psychoparallelepitaph setzt. Der Geheimurn “Stätteerweiterung” des Dada Maschke B.D.B. hat in den Bäumen des städt. Ziertierentwertungsverwalts (Nippes, Schiefersburgerweg 150-154, Tel. A4491) eine plananatomische Ornamentalwarte verrichtet. Das Institut beabsichtigt mit einer Aufzahl Entwachsungen, abnormer Haarungen, Kotsteinerungen und Perlbildungen am weiblichen Akt den Ornamentalkanon der Röhrenaphrotektur auszukauen. Das Kinoweilchen clever hasenfalter wird weite’ wiede’ von seinem Sohn begossen. hasenwalter ist durch Verführung des Dadaisten johann r. rubiner in der Röhrensiedlung Sylt mit seinem Sohn konstipiert worden. Als Folge des Januar-hochwassers sind die Vasen der Dadaistin rosala meerfeld geplatzt. Die Konsumentenvereinigung hat daher die Kanarisierung des Dezernentenwesens durch Harzer Roller beantragt. Trotzdem hat der Propagandist der Interjektion Prof. wilh. fachinger – bonn in studentischer Sitzung der Bonnendiplombeflissenen die expressionistische Ausmalung seiner Gattin verelendet.
Das ergriffene Altarwerk “mein einzige Passion” wurde nachm. 3.15 vom Erzbischof Dr. schultze zweimal durch die Offizien des Domkapitels geweht. Der Satinist hans arp, Emissär des Internationalen Aktionsausschusses “D” hat der Nitte des Philatheleten Prof. leopold von schäler den amor intellektualis dei vertragen. Dagegen wird der verliebte Philathelet in seiner nächsten Puberkation seiner Nitte die Vorgüsse der Augustinischen Röhrensynthese geleisen. arp glaubt zu dem Ergebnis zu kommen, daß die Gotik eine erektive Vomations-erscheinung der Zahnfäule ist, und bereits eine Dränagedräsine mit Hilfe des Röhrensystems.
Die Ortsnucke Zürich der dadaistischen Bewegung hat 920 deutsche Roßhaarzahnwürste an die rheinischen Commilitonen Sozial-Kompottstudierenden ausgeglichen. Wir sollen die Röhrenarchitektur an und in der Röhre. Röhrenbein. Pegoud steht Röhre. Die – anni – besant steht Röhre. Wieland Heartfield (aus dem Englischen unterschlagen von der Gesellschaft der Künste in Köln Ausgabe “A”) steht Röhre. Steht Röhren! Collaborate! Stehröhre:
Die Gotik ist der grimassierende Exhibitionalis der Klotzeier.
Der Gotiker ist der Selbstmörder in Geschlechtsverkleidung. Collabor, Bohrrohr, die Harmröhre röhrt, r r r r r rumpfsdada.
Johannes Theodor Baargeld
(1892-1927)
‘Röhrensiedlung oder Gotik’
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Baargeld, Johannes Theodor, Dada, DADA, Dadaïsme
Advertently True
You recognise when someone says
Something so out of turn,
Suddenly, inadvertently true—
But contrary to what they know
And trust, and those listening
Know and trust—and then move on
With no-one but you spotting it.
This is your task, to be advertently true,
But with those same proofs: inconsistency,
Malapropinquity, unobtrusiveness—you will
Succeed if you are less than true
To yourself, almost no-one notices.
John Leonard
John Leonard lives in Canberra, Australia.
More poetry on website: www.jleonard.net
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive K-L, Leonard, John
Italy versus England
With all its sinful doings, I must say,
That Italy’s a pleasant place to me,
Who love to see the sun shine every day,
And vines (not nailed to walls) from tree to tree
Festooned, much like the back scene of a play,
Or melodrame, which people flock to see,
When the first act is ended by a dance
In vineyards copied from the South of France.
I like on autumn evenings to ride out,
Without being forced to bid my groom be sure
My cloak is round his middle strapped about,
Because the skies are not the most secure ;
I know too that, if stopped upon my route,
Where the green alleys windingly allure,
Reeling with grapes red wagons choke the way.—
In England ’twould be dung, dust, or a dray.
I also like to dine on becaficas,
To see the sun set, sure he’ll rise to-morrow,
Not through a misty morning twinkling weak as
A drunken man’s dead eye in maudlin sorrow,
But with all Heaven to himself ; the day will break as
Beauteous as cloudless, nor be forced to borrow
That sort of farthing candlelight which glimmers
Where reeking London’s smoky cauldron simmers.
I love the language, that soft bastard Latin,
Which melts like kisses from a female mouth,
And sounds as if it should be writ on satin,
With syllables which breathe of the sweet South,
And gentle liquids gliding all so pat in,
That not a single accent seems uncouth,
Like our harsh northern whistling, grunting guttural,
Which we’re obliged to hiss, and spit, and sputter all.
I like the women too (forgive my folly!),
From the rich peasant cheek of ruddy bronze,
And large black eyes that flash on you a volley
Of rays that say a thousand things at once,
To the high Dama’s brow, more melancholy,
But clear, and with a wild and liquid glance,
Heart on her lips, and soul within her eyes,
Soft as her clime, and sunny as her skies.
Eve of the land which still is Paradise !
Italian Beauty ! didst thou not inspire
Raphael, who died in thy embrace, and vies
With all we know of Heaven, or can desire,
In what he had bequeathed us ?—in what guise,
Though flashing from the fervour of the lyre,
Would words described thy past and present glow,
While yet Canova can create below ?
‘England ! with all thy faults I love thee still’,
I said at Calais, and have not forgot it ;
I like to speak and lucubrate my fill ;
I like the government (but that is not it) ;
I like the freedom of the press and quill ;
I like the Habeas Corpus (when we’ve got it) ;
I like a Parliamentary debate,
Particularly when ’tis not too late ;
I like the taxes, when they’re not too many ;
I like a seacoal fire, when not too dear ;
I like a beef-steak, too, as well as any ;
Have no objection to a pot of beer ;
I like the weather,—when it is not rainy,
That is, I like two months of every year.
And so God save the Regent, Church, and King !
Which means that I like all and every thing.
Our standing army, and disbanded seamen,
Poor’s rate, Reform, my own, the nation’s debt,
Our little riots just to show we’re free men,
Our trifling bankruptcies in the Gazette,
Our cloudy climate, and our chilly women,
All these I can forgive, and those forget,
And greatly venerate our recent glories,
And wish they were not owing to the Tories.
Lord Byron (1788-1824)
Italy versus England
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Byron, Lord
Hendrik Nicolaas Werkman (1882-1945) wordt in 1919 lid van de ‘Groninger Kunstkring De Ploeg’.
Men waardeert hem vooral als drukker. In 1922, wanneer hij zakelijk een stap terug moet doen, maakt Werkman kennis met het gebruik van typografisch zetmateriaal als vorm van drukkunst. Hij begint de mogelijkheden ervan te onderzoeken.
De eerste proeve van zijn kunnen is de uitgave van The Next Call, een serie van negen achtbladige cahiers bestaande uit teksten en abstracte composities die hij tussen 1923 en 1926 aan vrienden en andere mogelijk geïnteresseerden toestuurt. Talrijk zijn de aanwijzingen dat Werkman zich daarbij heeft laten inspireren door het dadaïstische en constructivistische idioom van de internationale avant-garde. Een modernistisch tijdschrift als een van de vele andere is The Next Call niet. Teksten en druksels laten zien dat het gaat over Werkman zelf, over wat hem in deze cruciale periode van zijn leven wezenlijk beroert
Peter Jordens:
Hendrik Werkman en De Ploeg.
The Next Call en het constructivisme
Dit boek verschijnt in oktober 2017
€ 22,50
ISBN 9789462582286
Formaat: 20 x 26,5 cm
Aantal pagina’s 176
In samenwerking met Museum Belvédère
Circa 150 afbeeldingen in kleur
Jaar 2017
Uitvoering: Gebonden
Uitg.: wbooks
new books
fleursdumal.nl magazine
More in: *Concrete + Visual Poetry U-Z, - Book Lovers, - Book News, Archive W-X, Archive W-X, Art & Literature News, Constructivism, Constuctivisme, Dada, DADA, Dadaïsme, De Ploeg, Hendrik Nicolaas Werkman, PRESS & PUBLISHING, REPRESSION OF WRITERS, JOURNALISTS & ARTISTS, Werkman, Hendrik Nicolaas
Woon jij in de Tilburgse Kleuren- en Kruidenbuurt? Dan nodigen ContourdeTwern en On-Site Poetry (Nick J. Swarth en Sander Neijnens) jou uit voor een bijzondere bijeenkomst op woensdag 20 september.
Onder de noemer ‘We gooien het op het woord’ wordt op speelse wijze naar boven gehaald hoe jij als bewoner de wijk ervaart.
Uiteindelijk leidt het tot een verzameling schijnbaar losse teksten, waar Nick J. Swarth een gedicht van maakt. Dat wordt, in een vormgeving van Sander Neijnens, aangebracht in de trappenhal van wijkcentrum Het Kruispunt. Zichtbaar voor alle bezoekers maar ook voor de mensen die voorbijlopen. Later dit jaar wordt het gedicht op feestelijke wijze onthuld.
De bijeenkomst vindt plaats op woensdag 20 september 2017 van 19.00–21.00 uur in het wijkcentrum aan de Sinopelstraat 1. Voor lekkere hapjes en drankjes is ook gezorgd. Je bent van harte welkom. Aanmelden is niet nodig.
Meer informatie kun je krijgen bij Joy’s van Lieshout, joysvanlieshout@contourdetwern.nl of bel: 013 4683857
ContourdeTwern en On-Site Poetry Tilburg
‘We gooien het op het woord’
fleursdumal.nl magazine
More in: *Concrete + Visual Poetry P-T, Archive S-T, Art & Literature News, City Poets / Stadsdichters, Graffity, Nick J. Swarth, Sander Neijnens, Swarth, Nick J., Urban Art
Aleksandr Blok
(1880–1921)
De stad, de straat
De stad, de straat, de lamp, de zaak,
Bevroren is het duister, zinloos licht.
Al overleef je nog zo, nog zo vaak,
Het is zoals het is. De deur zit dicht.
Je sterft, staat op, en doet alsof je lacht,
Je wereldje hervindt zijn stille kramp:
Het vastgevroren water van de nacht,
De stad, de straat, de zaak, de lamp.
Aleksandr Blok, Ночь, улица… , 1912
Vertaling Paul Bezembinder 2016
Paul Bezembinder: zijn gedichten en vertalingen verschenen in verschillende (online) literaire tijdschriften. Zie meer op zijn website: www.paulbezembinder.nl
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Blok, Blok, Aleksandr
Sieben schizophrene Sonette
1. Der grüne König
Wir, Johann, Amadeus Adelgreif,
Fürst von Saprunt und beiderlei Smeraldis,
Erzkaiser über allen Unterschleif
Und Obersäckelmeister vom Schmalkaldis
Erheben unsern grimmen Löwenschweif
Und dekretieren vor den leeren Saldis:
“Ihr Räuberhorden, eure Zeit ist reif.
Die Hahnenfeder ab, ihr Garibaldis.
Man sammle alle Blätter unserer Wälder
Und stanze Gold daraus, soviel man mag,
Das ausgedehnte Land braucht neue Gelder.
Und eine Hungersnot liegt klar am Tag.
Sofort versehe man die Schatzbehälter
Mit Blattgold aus dem nächsten Buchenschlag.”
2. Die Erfindung
Als ich zum ersten Male diesen Narren
Mein neues Totenwäglein vorgeführt,
War alle Welt im Leichenhaus gerührt
Von ihren Selbstportraits und anderen Schmarren.
Sie sagten mir: nun wohl, das sei ein Karren,
Jedoch die Räder seien nicht geschmiert,
Auch sei es innen nicht genug verziert
Und schließlich wollten sie mich selbst verscharren.
Sie haben von der Sache nichts begriffen,
Als daß es wurmig zugeht im Geliege
Und wenn ich mich vor Lachen jetzt noch biege,
So ist es, weil sie drum herum gestanden,
Die Pfeife rauchten und den Mut nicht fanden,
Hineinzusteigen in die schwarze Wiege.
3. Der Dorfdadaist
In Schnabelschuhen und im Schnürkorsett
Hat er den Winter überstanden,
Als Schlangenmensch im Teufelskabinett
Gastierte er bei Vorstadtdilettanten.
Nun sich der Frühling wieder eingestellt
Und Frau Natura kräftig promenierte,
Hat ihn die Lappen- und Attrappenwelt
Verdrossen erst und schließlich degoutieret.
Er hat sich eine Laute aufgezimmert
Aus Kistenholz und langen Schneckenschrauben,
Die Saiten rasseln und die Stimme wimmert,
Doch läßt er sich die Illusion nicht rauben.
Er brüllt und johlt, als hinge er am Spieße.
Er schwenkt jucheiend seinen Brautzylinder.
Als Schellenkönig tanzt er auf der Wiese
Zum Purzelbaum der Narren und der Kinder.
4. Der Schizophrene
Ein Opfer der Zerstückung, ganz besessen
Bin ich – wie nennt ihr’s doch? – ein Schizophrene.
Ihr wollt, daß ich verschwinde von der Szene,
Um euren eigenen Anblick zu vergessen.
Ich aber werde eure Worte pressen
In des Sonettes dunkle Kantilene.
Es haben meine ätzenden Arsene
Das Blut euch bis zum Herzen schon durchmessen.
Des Tages Licht und der Gewohnheit Dauer
Behüten euch mit einer sichern Mauer
Vor meinem Aberwitz und grellem Wahne.
Doch plötzlich überfällt auch euch die Trauer.
Es rüttelt euch ein unterirdischer Schauer
Und ihr zergeht im Schwunge meiner Fahne.
5. Das Gespenst
Gewöhnlich kommt es, wenn die Lichter brennen.
Es poltert mit den Tellern und den Tassen.
Auf roten Schuhen schlurrt es in den nassen
Geschwenkten Nächten und man hört sein Flennen.
Von Zeit zu Zeit scheint es umherzurennen
Mit Trumpf, Atout und ausgespielten Assen.
Auf Seil und Räder scheint es aufzupassen
Und ist an seinem Lärmen zu erkennen.
Es ist beschäftigt in der Gängelschwemme
Und hochweis weht dann seine erzene Haube,
Auf seinen Fingern zittern Hahnenkämme,
Mit schrillen Glocken kugelt es im Staube.
Dann reißen plötzlich alle wehen Dämme
Und aus der Kuckucksuhr tritt eine Taube.
6. Der Pasquillant
Auch konnt es unserm Scharfsinn nicht entgehen,
Daß ein Herr Geist uns zu bemäkeln pflegt,
Indem er ein Pasquill zusammenträgt,
Das ihm die Winde um die Ohren säen.
Bald kritzelt er, bald hüpft er aufgeregt
Um uns herum, dann bleibt er zuckend stehen
Und reckt den Schwartenhals, um zu erspähen,
Was sich in unserm Kabinett bewegt.
Den Bleistiftstummel hat er ganz zerbissen,
Die Drillichnaht ist hinten aufgeschlissen,
Doch dünkt er sich ein Diplomatenjäger.
De fakto dient bewußter Schlingenleger
Dem Kastellan als Flur- und Straßenfeger
Und hat das Recht die Kübel auszugießen.
7. Intermezzo
Ich bin der große Gaukler Vauvert.
In hundert Flammen lauf ich einher.
Ich knie vor den Altären aus Sand,
Violette Sterne trägt mein Gewand.
Aus meinem Mund geht die Zeit hervor,
Die Menschen umfaß ich mit Auge und Ohr.
Ich bin aus dem Abgrund der falsche Prophet,
Der hinter den Rädern der Sonne steht.
Aus dem Meere, beschworen von dunkler Trompete,
Flieg ich im Dunste der Lügengebete.
Das Tympanum schlag ich mit großem Schall.
Ich hüte die Leichen im Wasserfall.
Ich bin der Geheimnisse lächelnder Ketzer,
Ein Buchstabenkönig und Alleszerschwätzer.
Hysteria clemens hab ich besungen
In jeder Gestalt ihrer Ausschweifungen.
Ein Spötter, ein Dichter, ein Literat
Streu ich der Worte verfängliche Saat.
Hugo Ball
(1886-1927)
Sieben schizophrene Sonette
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Ball, Hugo, Dada, DADA, Dadaïsme
Pierre-Jean de Béranger
Beaucoup d’amour
Malgré la voix de la sagesse,
Je voudrais amasser de l’or :
Soudain aux pieds de ma maîtresse
J’irais déposer mon trésor.
Adèle, à ton moindre caprice
Je satisferais chaque jour.
Non, non, je n’ai point d’avarice,
Mais j’ai beaucoup, beaucoup d’amour.
Pour immortaliser Adèle,
Si des chants m’étaient inspirés,
Mes vers, où je ne peindrais qu’elle,
A jamais seraient admirés.
Puissent ainsi dans la mémoire
Nos deux noms se graver un jour !
Je n’ai point l’amour de la gloire,
Mais j’ai beaucoup, beaucoup d’amour.
Que la Providence m’élève
Jusqu’au trône éclatant des rois,
Adèle embellira ce rêve :
Je lui céderai tout mes droits.
Pour être plus sûr de lui plaire,
Je voudrais me voir une cour.
D’ambition je n’en ai guère,
Mais j’ai beaucoup, beaucoup d’amour.
Mais quel vain désir m’importune ?
Adèle comble tous mes vœux.
L’éclat, le renom, la fortune,
Moins que l’amour rendent heureux.
A mon bonheur je puis donc croire,
Et du sort braver le retour !
Je n’ai ni bien, ni rang, ni gloire,
Mais j’ai beaucoup, beaucoup d’amour.
Pierre-Jean de Béranger (1780-1857)
Beaucoup d’amour
Toutes les chansons de Béranger (1843)
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Béranger, Pierre-Jean de
In popular imagination, London is a city of fog. The classic London fogs, the thick yellow “pea-soupers,” were born in the industrial age of the early nineteenth century.
The first globally notorious instance of air pollution, they remained a constant feature of cold, windless winter days until clean air legislation in the 1960s brought about their demise. Christine L. Corton tells the story of these epic London fogs, their dangers and beauty, and their lasting effects on our culture and imagination.
As the city grew, smoke from millions of domestic fires, combined with industrial emissions and naturally occurring mists, seeped into homes, shops, and public buildings in dark yellow clouds of water droplets, soot, and sulphur dioxide. The fogs were sometimes so thick that people could not see their own feet.
By the time London’s fogs lifted in the second half of the twentieth century, they had changed urban life. Fogs had created worlds of anonymity that shaped social relations, providing a cover for crime, and blurring moral and social boundaries.
They had been a gift to writers, appearing famously in the works of Charles Dickens, Henry James, Oscar Wilde, Robert Louis Stevenson, Joseph Conrad, and T. S. Eliot. Whistler and Monet painted London fogs with a fascination other artists reserved for the clear light of the Mediterranean.
Corton combines historical and literary sensitivity with an eye for visual drama—generously illustrated here—to reveal London fog as one of the great urban spectacles of the industrial age.
Christine L. Corton is a Senior Member of Wolfson College, Cambridge, and a freelance writer. She worked for many years at publishing houses in London.
London Fog
The Biography
Christine L. Corton
Paperback – 2017
408 pages
28 color illustrations, 63 halftones
Belknap Press / Harvard University Press
ISBN 9780674979819
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, - Book Stories, Archive C-D, Art & Literature News, Arthur Conan Doyle, Charles Dickens, Eliot, T. S., FDM in London, Natural history, Tales of Mystery & Imagination
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature