Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
The Flight of the Crows
The autumn afternoon is dying o’er
The quiet western valley where I lie
Beneath the maples on the river shore,
Where tinted leaves, blue waters and fair sky
Environ all; and far above some birds are flying by
To seek their evening haven in the breast
And calm embrace of silence, while they sing
Te Deums to the night, invoking rest
For busy chirping voice and tired wing—
And in the hush of sleeping trees their sleeping cradles swing.
In forest arms the night will soonest creep,
Where sombre pines a lullaby intone,
Where Nature’s children curl themselves to sleep,
And all is still at last, save where alone
A band of black, belated crows arrive from lands unknown.
Strange sojourn has been theirs since waking day,
Strange sights and cities in their wanderings blend
With fields of yellow maize, and leagues away
With rivers where their sweeping waters wend
Past velvet banks to rocky shores, in cañons bold to end.
O’er what vast lakes that stretch superbly dead,
Till lashed to life by storm-clouds, have they flown?
In what wild lands, in laggard flight have led
Their aërial career unseen, unknown,
’Till now with twilight come their cries in lonely monotone?
The flapping of their pinions in the air
Dies in the hush of distance, while they light
Within the fir tops, weirdly black and bare,
That stand with giant strength and peerless height,
To shelter fairy, bird and beast throughout the closing night.
Strange black and princely pirates of the skies,
Would that your wind-tossed travels I could know!
Would that my soul could see, and, seeing, rise
To unrestricted life where ebb and flow
Of Nature’s pulse would constitute a wider life below!
Could I but live just here in Freedom’s arms,
A kingly life without a sovereign’s care!
Vain dreams! Day hides with closing wings her charms,
And all is cradled in repose, save where
Yon band of black, belated crows still frets the evening air.
Emily Pauline Johnson
Mohawk name: Tekahionwake
(1861-1913)
The Flight of the Crows
From Flint and Feather:
The Complete Poems of E. Pauline Johnson (1917)
• fleursdumal.nl magazine
More in: #Archive Native American Library, *Archive Native American Literature, Archive I-J, Archive I-J, Emily Pauline Johnson
Thomas Waagmeester, een bejaarde man, musicoloog en schrijver van boeken over componisten, heeft een paar jaar geleden zijn geliefde vrouw verloren.
Agnes was zijn muze en de spil van zijn leven. Toen zij stierf viel hij in een diep gat. Vaak als hij alleen is praat hij met haar, tegen haar portret, en zij praat terug. Hij vindt dat niet vreemd.
Zij wist altijd wat hij dacht, zoals hij dat van haar wist. Zo praat hij ook vaak met Theo, zijn zoon die heel jong met zijn motor verongelukt is, in de kamer van Theo, die na diens dood onaangeroerd is gebleven.
Toch twijfelt Thomas soms aan zichzelf en vraagt hij zich af of hij aan het dementeren is.
Dat denkt soms ook zijn dochter Anne, de moeder van Tom. Thomas heeft een bijzondere band met Tom, zijn kleinzoon. Als het slecht met hem gaat, komt Tom op bezoek en blijft slapen. Tom vertelt over zijn vriendinnetje Nicky en dat haar ouders hun vriendschap niet zien zitten, omdat hij op het vmbo zit en zij op het vwo. Dat woelt oude weerbarstige gevoelens op bij Thomas. In zijn jeugd was hij ook te min voor zijn eerste liefje.
Op een dag komt er een overlijdensbericht van Leo, een jeugdvriend, met wie hij van diens ouders niet meer om mocht gaan. Thomas en Leo waren muziekvrienden. Ze wilden samen verder studeren in de muziek, maar Leo was voorbestemd om directeur te worden van een grote fabriek. Ze werden van elkaar weggehouden. Een mensenleven lang hebben ze elkaar niet meer gezien.
Moet hij wel naar de uitvaart gaan? Hij twijfelt. Temeer omdat de brief afkomstig is van Irene, het meisje uit het dorp van hogere stand met wie hij kortstondig een verhouding had, maar dat plots uit zijn leven verdween. Na veel wikken en wegen besluit hij toch te gaan. Zijn dochter Anne, haar man Mikel, Tom en Nicky volgen hem naar het dorp, onder het mom dat ze het dorp van zijn jeugd ook wel eens willen zien.
De thuisreis wordt een hindernisreis. In het dorp van zijn jeugd valt hij van de ene in de andere verbazing en krijgt hij klap na klap. In zijn hallucinaties bespreekt hij alles wat hem overkomt, zoals hij dat altijd deed met Agnes, op hun concertreizen. En dan aanvaardt hij een hallucinante thuisreis terug naar huis.
Thomas pakte zijn koffer. Van alles wat. Een doosje medicijnen voor een dag of zes en een zakje voor drie dagen in de binnenzak van zijn jasje. Je kon immers nooit weten. Pillen voor het hart, de bloedbanen, de jicht en nog het een en ander en een pil om de maag te beschermen tegen al die andere pillen.
Hij keek nog even naar het nieuws of er geen files stonden naar Maastricht. Dat viel mee. Bijna al het andere nieuws ging over oorlog. Her en der stond de wereld in brand. Tom had gelijk. De mens was een onderdeel van de natuur en net zo wreed als de rest van de dieren. In de afgelopen weken had hij met Tom een serie gevolgd over de Eerste Wereldoorlog. Hoe honderdduizenden soldaten elkaar hadden uitgemoord, zonder te weten waarom. De laatste aflevering had Tom niet meer willen zien.
‘Nou, dan ga ik maar,’ zei hij tegen het portret van Agnes.
‘Ben je niet te veel gespannen?’ vroeg ze.
‘Valt wel mee. Tom heeft me weer wat rust gebracht.’
‘Ja, die Tom,’ zei Agnes. ‘Hij zegt de dingen raak. Ik heb wel gehoord dat hij zei dat de natuur gruwelijk is.’
Thomas pakte het portret van Agnes en drukte er een kus op.
‘Ik laat je hier niet alleen. Ik neem je mee op reis.’
‘Net zoals het altijd is geweest,’ zei Agnes. ‘Samen op reis.’
‘Het wordt een thuisreis naar het dorp van mijn jeugd waar ik nooit meer terug ben geweest.’
Hij stopte het portret in zijn koffer.
Ton van Reen
Thuisreis
roman
omslag Carmen Arends
gebrocheerd in omslag met flappen
296 blz.
ISBN 978-94-93368-36-1
oktober 2025
€ 22,00
Ton van Reen (84) schreef onder meer romans, kinder- en jeugdboeken en deed journalistiek werk voor o.a. de Volkskrant en de GPD-kranten. Bekende boeken van Ton van Reen zijn Het winterjaar, Roomse meisjes, In het donkere zuiden, Landverbeuren, In het spoor van de camisards, Katapult – Oproer in Amsterdam, Concert voor de Führer, Gestolen jeugd, De lichtverkoper, Dochters, Vlucht uit Montaillou, De verdwenen stad en Het nooit geschreven verhaal. De bende van de bokkenrijders werd verfilmd tot een veelbekroonde tv-serie.
Met Thuisreis viert Ton van Reen zijn 60-jarig schrijverschap en nadert hij zijn 100ste boektitel.
Ton van Reen
Thuisreis
roman
• fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, - Bookstores, Archive Q-R, Archive Q-R, Reen, Ton van, Reen, Ton van, Ton van Reen
Nachts
Die Bläue meiner Augen ist erloschen in dieser Nacht,
Das rote Gold meines Herzens. O! wie stille brannte das Licht.
Dein blauer Mantel umfing den Sinkenden;
Dein roter Mund besiegelte des Freundes Umnachtung.
Georg Trakl
(1887 – 1914)
Nachts
• fleursdumal.nl magazine
More in: #Experimental Poetry Archive, *War Poetry Archive, Archive S-T, Archive S-T, Expressionism, Trakl, Georg, Trakl, Georg
Bahnhöfe
Wenn in den Gewölben abendlich
die blauen Kugelschalen
Aufdämmern, glänzt ihr Licht in die Nacht hinüber
gleich dem Feuer von Signalen.
Wie Lichtoasen ruhen in der stählernen Hut
die geschwungenen Hallen
Und warten. Und dann sind sie
mit einem Mal von Abenteuer überfallen,
Und alle erzne Kraft
ist in ihren riesigen Leib verstaut,
Und der wilde Atem der Maschine, die wie ein Tier
auf der Flucht stille steht und um sich schaut,
Und es ist,
als ob sich das Schicksal vieler hundert Menschen
in ihr erzitterndes Bett ergossen hätte,
Und die Luft ist kriegerisch erfüllt
von den Balladen südlicher Meere
und grüner Küsten und der großen Städte.
Und dann zieht das Wunder weiter.
Und schon ist wieder Stille und Licht
wie ein Sternhimmel aufgegangen,
Aber noch lange halten die aufgeschreckten Wände,
wie Muscheln Meergetön, die verklingende Musik
eines wilden Abenteuers gefangen.
Ernst Stadler
(1883 – 1914)
Bahnhöfe
• fleursdumal.nl magazine
Der Dichter Ernst Stadler, geb. 1883, wurde 1914 in der ersten Flandernschlacht durch eine Granate getötet. Nachdruck der Originalausgabe aus dem Jahr 1920.
More in: #Experimental Poetry Archive, *War Poetry Archive, Archive S-T, Archive S-T, Ernst Stadler, Stadler, Ernst
Vachel Lindsay
(1879 – 1931)
The Horrid Voice of Science
“There’s machinery in the
butterfly;
There’s a mainspring to the
bee;
There’s hydraulics to a daisy,
And contraptions to a tree.”
“If we could see the birdie
That makes the chirping sound
With x-ray, scientific eyes,
We could see the wheels go
round.”
And I hope all men
Who think like this
Will soon lie
Underground.
Vachel Lindsay poetry
• fleursdumal.nl magazine
More in: Archive K-L, Archive K-L, Lindsay, Vachel
An inspirational work of wisdom, warmth, and generosity from a three-term US poet laureate.
“To know ourselves is the most profound and difficult endeavor. Though we are all made of the same questions, we have individual routes to the answers, or to reframing the questions. Why is there evil in the world? Why do people suffer, and some more than others? Why are we here? What are we doing here? What happens after death? Does anything mean anything at all? Who am I and what does it matter?” writes Joy Harjo, renowned poet and activist, in this profound work about the struggles, challenges, and joys of coming of age.
In her best-selling memoir Poet Warrior, Harjo led readers through her lifelong process of artistic evolution. In Girl Warrior, she speaks directly to Native girls and women, sharing stories about her own coming of age to bring renewed attention to the pivotal moments of becoming including forgiveness, failure, falling, rising up, and honoring our vast family of beings.
Informed by her own experiences and those of her ancestors, Harjo offers inspiration and insight for navigating the many challenges of maturation. She grapples with parents, friendships, love, and loss. She guides young readers toward painting, poetry, and music as powerful tools for developing their own ethical sensibility. As Harjo demonstrates, the act of making is an essential part of who we are, a means of inviting the past into the present and a critical tool young women can use to shape a more just future. Lyrical and compassionate, Harjo’s call for creativity and empathy is an urgent and necessary work.
Joy Harjo is an internationally renowned poet, performer, and writer of the Muscogee (Creek) Nation and served three terms as the 23rd Poet Laureate of the United States. Harjo is the author of ten books of poetry, several plays, children’s books, and two memoirs; she has also produced seven award-winning music albums and edited several anthologies. Her many honors include the Ruth Lily Prize from the Poetry Foundation, the Academy of American Poets Wallace Stevens Award, two NEA fellowships, a Guggenheim Fellowship, and a Tulsa Artist Fellowship. She is a chancellor of the Academy of American Poets and Board of Directors Chair of the Native Arts & Cultures Foundation. She lives in Tulsa, Oklahoma, where she is the inaugural Artist-in-Residence for the Bob Dylan Center.
Girl Warrior: On Coming of Age
by Joy Harjo (Author)
Publisher: W. W. Norton & Company
Publication date: October 7, 2025
Language: English
Print length: 176 pages
ISBN-10:1324094176
ISBN-13:978-1324094173
October 7, 2025
Hardcover
$ 21.99
Euro 18,69
• fleursdumal.nl magazine
More in: #Archive Native American Library, - Book News, - Bookstores, Archive G-H, Archive G-H, Joy Harjo
Haiku 2
A mountain village
under the pilled-up snow
the sound of water.
Masaoka Shiki
(1867-1902)
Haiku 2
Mountain village
•fleursdumal.nl magazine
More in: #Editors Choice Archiv, Archive S-T, Archive S-T, Shiki, Masaoka
Retrouver la douceur est le nouveau recueil de Cécile Coulon. Au fil des poèmes, elle saisit avec justesse les émotions, les sentiments et parvient à conserver l’instant présent.
« Je suis en train de dépasser mon enfance en marchant trop vite
à ses côtés : je lui demande de me suivre
mais le passé s’arrête dans chaque ravin
respirer l’odeur des fleurs séchées. »
Cécile Coulon nous entrouvre les portes de son univers où les fantômes de l’enfance côtoient la douceur des instants volés et la joie des petits riens du quotidien.
Le temps passant, il laisse place à l’incertitude et à l’absence. La douceur et l’amour deviennent alors deux compagnons de route essentiels. Les souvenirs quant à eux persistent à travers les paysages et les lieux aimés.
Cécile Coulon, née en 1990, est une romancière, nouvelliste et poétesse française. Elle publie son premier roman, Le Voleur de vie, à seulement 16 ans. Après avoir obtenu un baccalauréat option cinéma, elle poursuit ses études en hypokhâgne et khâgne au lycée.
En 2012, elle publie Le roi n’a pas sommeil, qui remporte le prix Mauvais genres et le Prix Coup de foudre des Vendanges littéraires. Ce roman est également finaliste du prix France Culture-Télérama. En 2013, elle publie Le Rire du grand blessé, qui est sélectionné pour le Prix littéraire des jeunes Européens.
En 2017, son roman Trois saisons d’orage est publié et remporte le Prix des libraires. Ce livre explore les relations humaines et les liens entre l’homme et la nature, thèmes chers à l’auteure. En 2018, elle publie son premier recueil de poésie, Les Ronces, qui reçoit le prix Guillaume-Apollinaire et le prix Révélation de poésie de la Société des gens de lettres.
En 2019, Cécile Coulon publie Une bête au paradis, un roman qui remporte le Prix littéraire du Monde et confirme la place de l’auteure parmi les voix prometteuses de la littérature française contemporaine. En 2021, elle publie Seule en sa demeure, un roman qui continue d’explorer les thèmes de la ruralité et des relations humaines complexes.
La Langue des choses cachées (2024) est un roman poétique et sombre qui suit un jeune guérisseur dans un village reculé, explorant la noirceur humaine et la force de la nature à travers une nuit de terreur ancestrale.
Retrouver la douceur (2025) est un recueil de poèmes qui capture avec justesse les émotions et les sentiments, tout en préservant l’instant présent à travers des souvenirs d’enfance et des moments de douceur quotidienne
Cécile Coulon est également active dans le domaine du théâtre et de la poésie, participant à divers festivals et collaborant avec d’autres artistes.
Retrouver la douceur
Poésie
Auteur: Cécile Coulon
Editeur: Castor Astral
Date de parution: 03/04/2025
Collection: Poesie
EAN: 9791027808106
ISBN: 1027808107
Nombre de pages: 109
Format: 14,10 x 20,60 x 1,30 cm
SKU: 5671952
16,00 EUR
• fleursdumal.nl magazine
More in: #Modern Poetry Archive, - Book News, - Bookstores, Archive C-D, Archive C-D, Art & Literature News, Coulon, Cécile
Abendland
Else Lasker-Schüler in Verehrung
1.
Mond, als träte ein Totes
Aus blauer Höhle,
Und es fallen der Blüten
Viele über den Felsenpfad.
Silbern weint ein Krankes
Am Abendweiher,
Auf schwarzem Kahn
Hinüberstarben Liebende.
Oder es läuten die Schritte
Elis’ durch den Hain
Den hyazinthenen
Wieder verhallend unter Eichen.
O des Knaben Gestalt
Geformt aus kristallenen Tränen,
Nächtigen Schatten.
Zackige Blitze erhellen die Schläfe
Die immerkühle,
Wenn am grünenden Hügel
Frühlingsgewitter ertönt.
2.
So leise sind die grünen Wälder
Unsrer Heimat,
Die kristallne Woge
Hinsterbend an verfallner Mauer
Und wir haben im Schlaf geweint;
Wandern mit zögernden Schritten
An der dornigen Hecke hin
Singende im Abendsommer
In heiliger Ruh
Des fern verstrahlenden Weinbergs;
Schatten nun im kühlen Schoß
Der Nacht, trauernde Adler.
So leise schließt ein mondener Strahl
Die purpurnen Male der Schwermut.
3.
Ihr großen Städte
steinern aufgebaut
in der Ebene!
So sprachlos folgt
der Heimatlose
mit dunkler Stirne dem Wind,
kahlen Bäumen am Hügel.
Ihr weithin dämmernden Ströme!
Gewaltig ängstet
schaurige Abendröte
im Sturmgewölk.
Ihr sterbenden Völker!
Bleiche Woge
zerschellend am Strande der Nacht,
fallende Sterne.
Georg Trakl
(1887 – 1914)
Abendland
• fleursdumal.nl magazine
More in: Archive S-T, Archive S-T, Expressionism, Expressionisme, Lasker-Schüler, Else, Trakl, Georg, Trakl, Georg
New Cemetery is the highly imaginative and wide-ranging new collection from the Poet Laureate.
The conversion of a local beauty spot into a municipal graveyard is the starting point for New Cemetery.
From regular walks around the boundary near his moorland home in West Yorkshire, Simon Armitage chronicles the extraordinary transformation of landscape both outer and inner.
These luminous and wry poems – composed in short-lined tercets – reflect the changing world: one of unstable weather patterns and unpredictable news events, all observed across a few acres of Pennine upland.
As phases of lockdown come and go and the cemetery fills up with his new ‘neighbours’, Armitage charts personal losses of his own, often retreating to his garden shed to navigate blank paper with pen and ink – and the results are as surprising as they are life-enhancing.
Simon Armitage was born in West Yorkshire and is Professor of Poetry at the University of Leeds. His collections of poetry, which have received numerous prizes and awards, include Seeing Stars (2010), The Unaccompanied (2017), Sandettie Light Vessel Automatic (2019), Magnetic Field (2020) and his acclaimed translation of Sir Gawain and the Green Knight (2007). He writes extensively for television and radio, and is the author of two novels and the non-fiction bestsellers All Points North (1998), Walking Home (2012) and Walking Away (2015). His theatre works include The Last Days of Troy, performed at Shakespeare’s Globe in 2014. From 2015 to 2019, he served as Professor of Poetry at the University of Oxford, and, in 2018, he was awarded the Queen’s Gold Medal for Poetry. Simon Armitage is Poet Laureate.
Title: New Cemetery
Author: Simon Armitage
Publisher: Faber & Faber
Publication date: 25 Sept. 2025
Edition: Main
Language: English
Print length: 120 pages
ISBN-10: 0571357334
ISBN-13: 978-0571357338
Hardback
£14.99
‘There is no other poet writing in modern Britain who has his feeling for its words and things: the cashpoints, the power tools, the “mail-order driftwood”; the clichés, the jokes, the unspoken emotions . . . the most popular English poet since Larkin.’
Sunday Times
‘Armitage is that rare beast: a poet whose work is ambitious, accomplished and complex as well as popular.’
Sunday Telegraph
•fleursdumal.nl magazine
More in: #Modern Poetry Archive, - Book News, - Bookstores, Archive A-B, Archive A-B, Armitage, Simon, Galerie des Morts
Dying
I.
Leave me; oh! leave me,
Lest I find this low earth sweeter than the skies.
Leave me lest I deem Faith’s white bosom bared to the betraying arms of Death.
Hush your fond voice, lest it shut out the angel trumpet-call!
See my o’erwearied feet bleed for rest.
Loose the clinging and the clasping of my clammy fingers.
Your soft hand of Love may press back the dark, awful shadows of Death, but the soul faints in the strife and struggles of nights that have no days.
I am so weary with this climbing up the smooth steep sides of the grave wall.
My dimmed eyes can no longer strain up through the darkness to the temples and palaces that you have built for me upon Life’s summit.
God is folding up the white tent of my youth.
My name is enrolled for the pallid army of the dead.
II
It is too late, too late!
You may not kiss back my breath to the sunshine.
How can these trembling hands of dust reach up to bend the untempered iron of Destiny down to my woman-forehead?
Where is the wedge to split its knotty way between the Past and the Future?
The soaring bird that would sing its life out to the stars, may not leave its own atmosphere;
For, in the long dead reaches of blank space in the Beyond, its free wings fall back to earth baffled.
Once gathering all my sorrows up to one purpose—rebel-like—I dared step out into Light, when, lo! Death tied my unwilling feet, and with hands of ice, bandaged my burning lips, and set up, between my eyes and the Future, the great Infinite of Eternity, full in the blazing sun of my Hope!
From the red round life of Love I have gone down to the naked house of Fear.
Drowned in a storm of tears.
My wild wings of thought drenched from beauty to the color of the ground.
Going out at the hueless gates of day.
Dying, dying.
III.
Oh! is there no strength in sorrow, or in prayers?
Is there no power in the untried wings of the soul, to smite the brazen portals of the sun?
Must the black-sandaled foot of Night tramp out the one star that throbs through the darkness of my waning life?
May not the strong arm of “I will,” bring some beam to lead me into my sweet Hope again?
Alas, too late! too late!
The power of these blood-dripping cerements sweeps back the audacious thought to emptiness.
Hungry Death will not heed the poor bird that has tangled its bright wing through my deep-heart pulses.
Moaning and living.
Dying and loving.
IV.
See the poor wounded snake; how burdened to the ground;
How it lengthens limberly along the dust.
Now palpitates into bright rings only to unwind, and reach its bleeding head up the steep high walls around us.
Now, alas! falling heavily back into itself, quivering with unuttered pain;
Choking with its own blood it dies in the dust.
So we are crippled ever;
Reaching and falling,
Silent and dying.
V.
Gold and gleaming jewel shatter off their glory well in the robes of royalty, but when we strain against the whelming waves, the water gurgling down our drowning throats, we shred them off, and hug the wet, cold rocks lovingly.
Then old death goes moaning back from the steady footing of Life baffled.
Ah! is it too late for me to be wise.
Will my feeble hands fail me in the moveless steppings back to the world?
Oh! if youth were only back!
Oh! if the years would only empty back their ruined days into the lap of the Present!
Oh! if yesterday would only unravel the light it wove into the purple of the Past!
Ah! then might I be vigilant!
Then might the battle be mine!
Nor should my sluggish blood drip down the rocks till the noon-tide sun should draw it up mistily in smoke.
Then should the heaviness of soul have dropped as trees do their weight of rainy leaves.
Nor should the sweet leash of Love have slipped from my hungry life, and left me pining, dying for his strength.
I should have wrapt up my breathing in the naked bosom of Nature, and she would have kissed me back to sweetest comfort, and I would have drawn up from her heart draughts of crusted nectar and promises of eternal joys.
Oh! it is not the glittering garniture of God’s things that come quivering into the senses, that makes our lives look white through the windings of the wilderness.
It is the soul’s outflow of purple light that clashes up a music with the golden blood of strong hearts.
Souls with God’s breath upon them,
Hearts with Love’s light upon them.
VI.
If my weak puny hand could reach up and rend the sun
from his throne to-day, then were the same but a little thing for me to do.
It is the Far Off, the great Unattainable, that feeds the passion we feel for a star.
Looking up so high, worshipping so silently, we tramp out the hearts of flowers that lift their bright heads for us and die alone.
If only the black, steep grave gaped between us, I feel that I could over-sweep all its gulfs.
I believe that Love may unfold its white wings even in the red bosom of Hell.
I know that its truth can measure the distance to Heaven with one thought.
Then be content to let me go, for these pale hands shall reach up from the grave, and still draw the living waters of Love’s well.
That is better, surer than climbing with bruised feet and bleeding hands to plead with the world for what is mine own.
Then straighten out the crumpled length of my hair, and loose all the flowers one by one.
God is not unjust.
VII.
Oh! in the great strength of thy unhooded soul, pray for my weakness.
Let me go! See the pale and solemn army of the night is on the march.
Do not let my shivering soul go wailing up for a human love to the throne of the Eternal.
Have we not watched the large setting sun drive a
column of light through the horizon down into the darkness?
So within the grave’s night, O my beloved! shall my love burn on to eternity.
O Death! Death! loose out thy cold, stiff fingers from my quivering heart!
Let the warm blood rush back to gasp up but one more word!
O Love! thou art stronger, mightier than all!
O Death! thou hast but wedded me to Life!
Life is Love, and Love is Eternity.
Adah Isaacs Menken
(1835 – 1868)
Dying
•fleursdumal.nl magazine
More in: - Archive Tombeau de la jeunesse, Archive M-N, Archive M-N, Menken, Adah, THEATRE
Homerusfeest, 1967
Aan wapenrusting had ik, eersteklasser, niets.
Jongensgedachten liet ik vrijuit glanzen nog
als onbeschermde flanken. Ook deze avond
op dit plein, de eerste echte buitenshuis.
Homerusfeest: bij avondval rezen omwolkt
uit kelders geesten op en ook door de gangen
boven zag je ze traag bij kaarslicht dwalen.
Ouderejaars met lakens om, dat wist ik wel,
maar toch…. Ik voelde me te groot al om te
reiken naar de rectorhand die zo nabij naar
nicotine rook, te klein ook nog om daar al veel
te ver van af te durven wijken. Verwondering
tekende in mijn hoofd steeds groter cirkels.
Ik leek me op die cour als onder een stolp
te bewegen. Daarbuiten het uitspansel,
vast als een gegoten spiegel.
Bert Bevers
Homerusfeest, 1967
Bert Bevers is dichter en schrijver
Hij woont en werkt in Antwerpen (Be)
•fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Archive A-B, Bevers, Bert
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature