Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
‘Van de Ven is een opvallende verschijning in het peloton van wielerauteurs. Zijn forse postuur en woeste baard hebben hem de bijnaam Raspoetin bezorgd.
Verwacht geen geschoren benen, carbon frames en wetenschappelijk verantwoorde sportdrank,’ schreef het magazine for art en literature ‘Fleursdumal.nl’ over ‘Mag ik nog wat wind van achteren?’, de vorige bundel wielerverhalen van Jace van de Ven.
En Het is koers.nl noteerde: ‘Het zijn persoonlijke beslommeringen opgedaan tijdens vaak meerdaagse fietstochten, die bij mij de juiste snaar raken en uitnodigen om zelf te fietsen, te lachen, te genieten en na te denken.’
Ook Brabants Dagblad en Brabant Cultureel waren enthousiast. Buiten Noord-Brabant is de continue verwondering van Jace van de Ven, eerste stadsdichter van Tilburg, over coureurs en would-be-renners nog te onbekend. Jammer, want niemand schrijft zo hilarisch en tegelijk zo ontroerend over mensen op de fiets, of het nou sterren zijn of stumpers. Dat bewijzen de vijftien verhalen in ‘ Met vaart in het hart’ opnieuw.
Jace van de Ven is oud-redacteur van Brabants Dagblad en eerste stadsdichter van Tilburg. Als auteur van wielerverhalen wordt hij regelmatig uitgenodigd om zijn verhalen voor te lezen voor wielerverenigingen. De vele verzoeken om zijn teksten eens in boekvorm uit te brengen heeft hij nu gehonoreerd in deze handzame bundeling van zijn mooiste verhalen. Geschreven met wind mee…
JACE van de Ven
Met Vaart In Het Hart.
Verhalen uit het Brabants Wielercafé
Geïllustreerd door Ellis Pruijn
Jaar: 2018
Uitgever: Eigen beheer,
Categorie:
Gedicht / Poëzie / Proza
116 pagina’s:
Afmeting: 15×21 cm
Wielerboek
€ 14,00
# meer info sportmediashop
new books
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book Lovers, - Book Stories, Archive U-V, Archive U-V, Art & Literature News, Ven, Jace van de
Vroom, frivool, vilein
In Den Bosch zijn zondag 28 februari heel wat dichters te vinden. Om 15.00 uur wordt daar dan in het Jheronimus Bosch Art Center aan het Jeroen Boschplein 2 de bundel Vroom, frivool, vilein voorgesteld.
Pien Storm van Leeuwen verdiepte zich in de beeldtaal van Jheronimus Bosch en selecteerde uit zijn schilderijen tal van fragmenten die in hun samenspel een beeld geven van de belevingswereld van de grote schilder. Een dertigtal dichters schreef op haar verzoek poëzie bij deze vensters op Jheronimus Bosch.
Het betreft Bert Bevers, Lut De Block, Catharina Boer, Frans August Brocatus, Olaf Douwes Dekker, Maarten van den Elzen, Christina Guirlande, Albert Hagenaars, Bauke van Halem, Kees Hermis, Marijke van Hooff, Joris Iven, Geert De Kockere, Peter Korsman, Marije Kos, Frans Kuipers, Pieter Luykx, Kees van Meel, Jasper Mikkers, Merel Morre, Ronella Moser, Herbert Mouwen, Hannie Rouweler, Els van Stalborch, Pien Storms van Leeuwen, Wim van Til, Rob van Uden, Jace van de Ven, Willem van de Vrande en Victor Vroomkoning.
Heel wat van hen zullen hun bijdrage deze middag voor de microfoon brengen. Jo Timmermans, voorzitter van de Stichting Jheronimus Bosch Centrum, spreekt een welkomstwoord waarna Pien Storms van Leeuwen en de dichters het publiek langs beeld en poëzie zullen voeren. Deborah Jacobs zorgt met oude ballades voor de muzikale omlijsting.
Vroom, frivool, vilein is een publicatie van Stichting TrajarT/Ceedata in Chaam.
VROOM, FRIVOOL, VILEIN: POËTISCHE VENSTERS OP JHERONIMUS BOSCH
Den Bosch 28 februar1 2016
fleursdumal.nl magazine
More in: Art & Literature News, Bevers, Bert, Elzen, Maarten van den, Jheronimus Bosch, Mikkers, Jasper, Ven, Jace van de
Carina van der Walt
vertaalt JACE van de Ven
Carina van der Walt vertaalde het gedicht:
Heel in de verte komen de ganzen
van de dichter JACE van de Ven
van de Nederlandse in de Zuid-Afrikaanse taal.
In de serie Vertaalvrucht (nr. 6)
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive U-V, Carina van der Walt, Literaire Salon in 't Wevershuisje, Ven, Jace van de, VERTAALVRUCHT, Walt, Carina van der
JACE van de Ven
Op de tonen van de beiaard
I
muziek zal je van elke klokslag krijgen
gezang dat bij de nagalm bovenkomt
synchronisch lacht en huilt en goedig gromt
als één akkoord de rest wil overstijgen
de beiaardier op zijn klavier van stokken
weet dat zijn klokken anarchisten zijn
maar krijgt ze aaiepoezend op één lijn
om het gevoelig met hen uit te knokken
daar valt hij aan centraal en in de flanken
en heel het klokkenspel lijkt op de vlucht
te slaan maar hergroepeert zich in de lucht
waar het voorbij zweeft op zijn eigen klanken
II
grondtoon, klaagtoon,
boventoon is jubeltoon
fluittoon, juichtoon
maar dood is mijn broer Toon
sla er maar op
sla ze maar aan
van je bim bam beieren
klokken zijn geen eieren
klaagtoon, vraagtoon
jij vervloekte plaagtoon
waar is mijn broer Toon
sla er maar op
sla ze maar aan
van je bim bam beieren
klokken zijn geen eieren
III
uit de weg, uit de weg
sms-jes, e-mails, tweets
tv-signalen, al wat vliegt
ik ga aan de kant voor niets
zijn jullie ook verzonden
door een klap op een stok
langs een touw en een klepel
die een hengst gaf op een klok
jullie vragen waar ik heenga
wie mij download her en der
ik denk niemand hier beneden
klokgelui vliegt veel te ver
de tonen van de beiaardier
moeten reizen zonder end
de deur waarop zij kloppen
ligt voorbij het firmament
IV
voor wie de klok luidt
rataplan
zakenman of ambachtsman
voor wie de klok luidt
rataplan
voor wie de klok luidt
bon-vivant of charlatan
rataplan
voor wie de klok luidt
Koerdistan of Kanaän
rataplan
de klok luidt en passant
rataplan voor alleman
voor wie de klok luidt
die is eran
(c) 2013 JACE van de Ven poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive U-V, Ven, Jace van de
Nieuwe wielerverhalen van
JACE van de Ven:
Mag ik nog wat wind van achteren?
Op vrijdag de dertiende, de ultieme datum waarop Tilburg het jaar 013 viert, presenteerde de eerste stadsdichter van Tilburg en voormalig journalist en columnschrijver JACE van de Ven het boek `Mag ik nog wat wind van achteren` in Boekhandel Livius in Tilburg. Dat gebeurt na sluitingsuur om 20,00 uur. Iedereen is welkom. Het boek bevat dertien vlot geschreven wielerverhalen, gebaseerd op voorvallen in veertig jaar fietservaring, waarin JACE ongeveer 100.000 kilometer aflegde.
Van de Ven is een geboren verteller met een scherp observatievermogen en een continue verwondering over de menselijke natuur. Zijn belevenissen en gedachten verwerkt hij sinds enkele jaren in korte fietsverhalen die soms hilarisch en relativerend zijn, dan weer ontroerend en serieus van toon. Zo neemt hij je in het nieuwe boek in gedachten mee langs de mooiste dorpjes van de Ardennen, legt hij uit wat er nodig is om een profwielrenner te worden, laat hij de lezer kennis maken met de kleurrijke figuren die hij onderweg ontmoet en ontroert hij met een verhaal waarin hij terugdenkt aan een wedstrijdje fietsen tegen zijn broer Toon, die ondertussen is overleden aan de gevolgen van kanker.
Van de Ven is een opvallende verschijning in het peloton van wielerauteurs. Zijn forse postuur en woeste baard hebben hem de bijnaam Raspoetin bezorgd. Verwacht geen geschoren benen, carbon frames en wetenschappelijk verantwoorde sportdrank. Van de Ven is eerder de bourgondische fietser die bovenop een col stopt om van een wijds uitzicht te genieten en eenmaal beneden… van de gastvrijheid van de lokale horeca.
Van de Ven leest regelmatig fietsverhalen voor bij feesten van wielerverenigingen, in de wielercafés van Oss en Bladel en op parties bij oud-wielrenners. ‘Mag ik nog wat wind van achteren?’ is zijn antwoord op de vele verzoeken om zijn teksten eens in boekvorm uit te brengen.
‘Mag ik nog wat wind van achteren?’ (ISBN/EAN: 978-94-90484-05-7 NUR: 303) kent een mooie omslag van Ivo van Leeuwen, het boek is vormgegeven door Chris Leenaars, ReflexBlue en geïllustreerd door Aleksei Makarov, InnoDoks uit Middelbeers is de uitgever. Het boek is gebonden met harde kaft en kost 14,95 euro.
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive U-V, Art & Literature News, Ven, Jace van de
JACE van de Ven
De zee
Al wat leeft passeert de oceaan
Stromen die van hoge bergen kwamen
Onderweg een eigen staat aannamen
Zijn deinend in de branding vergaan
Elke druppel moet daar samengaan
Hoe vermaard ook hun rivierennamen
Uit hun bitter, zoet en zuur tezamen
Zal het zout van nieuw begin ontstaan
Soms gaat over golven een iel beven
En ’s nachts lijkt het water licht te geven
Elke druppel is opnieuw bevrucht
Onlangs leek ten dode opgeschreven
Wat nu zwanger naar de zon zal zweven
En weer neer zal vallen uit de lucht
© 2010 JACE van de Ven: Drie sonnetten over water. De zee
kempis.nl poetry magazine
More in: Archive U-V, Ven, Jace van de
foto kempis.nl
JACE van de Ven
De rivier
Dorst en honger stilt hij navenant
Kop omlaag drinken de koeien, sloten
Die het akkerland bevloeien, blote
Kinderen spelen op een stukje strand
Dan fabrieken aan een kadewand
Ongerust gaan toeterende boten
Langs centrales die hun gal uitstoten
Gulzig zuigt een zandzuiger naar zand
De rivier verschiet hier als grafiet
Kolkt wanhopig een ontgoocheld lied
Dat er een beloofde land zou komen
Het echoot als menselijk verdriet
Maar gedane zaken keren niet
Voortgaand vervluchtigen de dromen
© 2010 JACE van de Ven: Drie sonnetten over water. De rivier
kempis.nl poetry magazine
More in: Archive U-V, Ven, Jace van de
JACE van de Ven
Over het kunstbeleid van de provincie Noord-Brabant
Het gaat me niet om de ham, want hoe je het ook wendt of keert, qua prijs- kwaliteitsverhouding is die van de Lidl toch de beste. Het gaat me er ook niet om dat het in Italië is, want het declarerende deel der natie slaagt er ook op de Veluwe wel in om er in één weekend met zijn enkelen een heel jaarsalaris door te draaien. Het gaat me zelfs niet om het onderwerp, om eerlijk te zijn gaat het me om de mensen.
Ze zeggen wel eens ‘je moet niet op de man of vrouw spelen’ maar in verkiezingstijd willen diezelfde man of vrouw wel dat we op hen stemmen. Dus speel op man of vrouw, dat is wel zo eerlijk. Maar dat even vooraf. Eerst een lied:
Toen hertog Jan kwam varen
te peerd parmant, al triomfant
na zevenhonderd jaren
hoe zong men t’ allen kant
Harba lorifa, zong den hertog
harba lorifa-aha
na zevenhonderd jaren
in het edel Brabants land
In de ruim dertig jaar dat ik journalist was bij de Brabantse Plattelandsbode ben ik er vaak genoeg geweest om erover mee te kunnen praten. Het is er of je even uit onze hectische tijd stapt. Je houdt op om in minuten, uren of zelfs dagen te denken. Alles wat hier gebeurt, als er al iets gebeurt, heeft minstens een week nodig om op gang te komen. Maar als ze er eenmaal aan beginnen dan blijven ze wel bezig. Niemand heeft hier ook maar de minste behoefte om een zaak die bezig is, af te werken. Ze leggen een dossier onder op de stapel, middenin de stapel, of boven op de stapel maar nooit op het werkblad van een bureau…, in ons onvolprezen provinciehuis van architect Maaskant in Den Bosch. Het was jarenlang het hoogste gebouw van Brabant. Dat is het niet meer, maar nog wel het hoogst verheven gebouw, zo goed als onbereikbaar voor u en mij, het had bij wijze van spreken net zo goed in Parma kunnen staan.
Iedereen drinkt er koffie, de hele dag door, de gedeputeerde, de ambtenaar, de telefoniste, de bode, ze hangen op hun kamer naar hun Ipod te staren of schuiven een deel van de stapel dossiers op een lekker plekje op hun bureau om er hun hoofd op te leggen, ze geeuwen een keer en rusten verder in vrede alle werkdagen van het jaar, op die paar uitslovers na die minstens drie keer per dag naar het toilet banjeren om zich af te rukken.
Alleen al aan de ongeëvenaarde klasse waarmee ze liggen te snurken, te lurken of hun lid te schurken, kun je zien dat het Brabantse provincieambtenaren zijn. Daar is over gezongen:
Ik kom uit Brabant, kunde gij da zien
Ik kom uit Brabant of hurde da misschien
Of kunde et ruiken bovendien
ik wil nie ruilen, nog nie mischien
Als je als journalist opbelt naar het provinciehuis voor wat informatie van die of die, dan is er die nooit, MAAR…, maar, hij of zij belt u zo spoedig mogelijk terug.
Na enige weken word je als gewone Jan met de Pet wat ongeduldig en informeert op een zonnige maandagochtend hoe het ermee staat. Och, daar heb je pech, de onderhavige ambtenaar is vandaag juist voor studie op een hijssessie van Brabantse streekbieren en mag daar niet gestoord worden. Nee, morgen is hij er ook niet, want dan krijgt hij compensatie-uren voor het feit dat hij vanavond door moet hijsen. En overmorgen? Nee, dan heeft iedereen hier ATV, de dag daarna vieren we het Zalig Peerke Donders en dan is het alweer vrijdag. Vrij…dag, vrijdag voorbijdag begrijp je.
Nee, dat begrijp ik niet.
O, het is toch niet zo moeilijk, vrijdag, de week alweer voorbijdag, snap je het nu?
Ik zie aan uw gezichten dat u vindt dat ik overdrijf, want hoe kan het dan dat ik van de provincie toch ooit een foldertje, een aanslag, of een afgewezen subsidieverzoek heb toegestuurd gekregen, zie ik u denken.
Dat kan, maar dat kwam eigenlijk niet van de provincie. Dit soort werkzaamheden besteden ze daar uit, begrijpt u. Van tijd tot tijd zijn er provincieambtenaren die niet meer naar het provinciehuis gaan. Waarom zou ik, zeggen ze, thuis hebben we ook goeie koffie en rukken kun je overal.
En dan begint zo’n ambtenaar een adviesbureau. Hij krijgt tegen vijf keer teveel aan kosten het werk toebedeeld dat zijn collega’s in het provinciehuis eigenlijk zouden moeten doen en laat het voor een tiende van dat geld uitvoeren door familieleden of kennissen. Zelf bezoekt hij natuurlijk nog wel de veelvuldige borrels en recepties op zijn ouwe kantoor. Iedereen is vol lof over zijn pappen en nathouden-netwerk. Ze zingen er zelfs over:
Het leven is goed in het Brabantse land
Het land waar mijn wieg heeft gestaan
Daar heb ik voor altijd mijn hart aan verpand
Dat land doet mijn hart sneller slaan
De laatste jaren regelen dit soort bureaus ook de kunst in Brabant. Goed, we hebben daar een gedeputeerde voor, Brigitte van Haaften, maar dat is iemand die, zoals de meeste gedeputeerden en wethouders, in het normale bedrijfsleven nooit een belangrijke functie zou hebben gehad. Ze behoort tot het slag politici dat in hun partij altijd braaf de folders heeft rondgebracht en koffie heeft gezet als die er moest zijn en die daarom op een gegeven moment beloond wordt. Dat ze eigenlijk niks anders kan dan folderen en koffie zetten doet er niet toe.
Dan is er ook nog een cultureel ambtenaar, Pierre Rutgers, wiens enige verdienste het is al meer dan dertig jaar op een plek te zitten die eigenlijk bedoeld is voor iemand die iets uitvoert. Maar zoals eerder beschreven: Pierre snurkt, lurkt en schurkt. Dat laatste overigens alleen als hij hem omhoog kan krijgen.
Dus moet je als je iets wil op kunstgebied in Brabant terecht bij het BKKC en als je een amateurkunstenaar bent bij de Kunstbalie. Beide instellingen hebben met elkaar gemeen dat ze een directeur hebben die veel teveel betaald krijgt, die blabla beweert dat ze Brabant op de kaart gaan zetten -alsof iemand daarom gevraagd had- en die je nooit ergens ziet waar iets cultureels gaande is. In het geval van Chris van Koppen van het BKKC is dat niet zo verwonderlijk omdat hij in Noord-Holland woont, daar ook nog een drukke baan heeft als schoolbestuurder en uitgever en omdat hij dat Brabant op de kaart zetten er eigenlijk maar even bijdoet. Daarbij heeft hij zich omringd met bijna dertig mensen die de kennis van kunst en cultuur, zoals afgekort in het BKKC met hem uitdragen. Samen maken ze exact genoeg op om niets meer over te houden om de plekken waar wel kunst gemaakt wordt te ondersteunen. Ook dit podium, Paradox, het muzikaal interessantste podium van Zuid-Nederland, krijgt niets meer sinds Van Koppen en zijn BKKC er zijn.
Bij de Kunstbalie, idem dito, als je daar als amateur aanklopt, krijg je te horen, ga maar naar een plaatselijke muziekschool of kunsteducatiecentrum: wij zijn er niet voor jou. Wij zijn er om Brabant op de kaart te zetten.
Sinds Chris van Koppen en Jan Stoffels er zijn is het licht in Brabant uitgegaan en wonen we weer in het donkere zuiden. Zo lang er mensen in het provinciehuis zitten die zelf niets kunnen of willen, maar die door radde praters -blablablabla- best op de kaart gezet willen worden, wat dat ook wezen moge. Hoelang gaat dat nog duren???
Brabantse nachten zijn lang
Brabantse nachten zijn lang
Ze komen wat langzaam op gang
Ja maar dan, ja maar dan…
(c) 2013 JACE van de Ven
JACE van de Ven: Over het kunstbeleid van de provincie Noord-Brabant
fleursdumal.nl magazine
More in: JACE van de Ven, The talk of the town, Ven, Jace van de
foto kempis.nl
JACE van de Ven
De beek
Waar begonnen, was er eerst de zee
Of de sneeuw die drup drup drup weer water
Werd, dat neerwaarts ging en niet veel later
Stroompje was, dan beek van lieverlee
Als een kind bokspringt het naar benee
Blinkend in het zonlicht, dan weer staat er
Vol de maan op en geregeld gaat er
Spiegelend een wolk of boomkruin mee
Geile woerden, vis die springt en blinkt,
In een rietkraag staat de reiger stijf en
laat alleen de blaadjes langs zich drijven
Alles stroomt voorbij, maar oud instinct
Roept zalmen terug, krioelende lijven
Vechten naar wat was om daar te blijven
© 2010 JACE van de Ven: Drie sonnetten over water. De beek
kempis.nl poetry magazine
More in: Archive U-V, Ven, Jace van de
foto kempis.nl
JACE van de Ven
4 gedichten voor
Vóór de kerk van Gilze
(gemeente Gilze-Rijen NB)
I
hieronder in het kempisch zand
(groot)moeders, -vaders, kinderen,
acht kuilen, vijfenvijftig graven,
duizend gilzenaren ons verwant
ze liggen op hun rug te wachten
tot hij die hen beloofd is komt
de godganse dag wij onbedacht
over hun blinde graven jachten
II
al eeuwenlang zijn ze morsdood
maar, vlees op de botten, zouden
wij ze vast herkennen aan gezicht
aan leest, of aan een manke poot
zeggen, gij bent er toch geen van?
en ja hoor, ik ben een echte gilse
handen schudden, namen noemen
ouders zien in elke vrouw en man
III
‘t is klaar, we zijn van eender hout
gul naar elkaar, geuren en kleuren,
doen wij onze en zij hun verhalen
van verliefd, verloofd, getrouwd
van vloeiend door het leven glijden
tot ergens blijven steken in de pijn
hoor, wij praten uit dezelfde mond
dit is een grafsteen voor ons beiden
IV
straks als de tand des tijds ons lijf
vermaalt en wij elkaar omarmen
onder deze stenen; zullen we dan
wat zingen, zomaar uit tijdverdrijf?
in paradisum met zijn allen samen
in paradisum nos angeli, zij en wij,
tot onze zang het donker breekt en
er licht zal zijn in eeuwigheid amen
© 2012 JACE van de Ven
kempis.nl poetry magazine
More in: Archive U-V, Ven, Jace van de
JACE van de Ven
De zee bij Schijndel
Jan van Amstel ging de vlinders achterna
liep door liesgras, biezen, langs wilgen en brem
zag vlierbloesems als donderkoppen opdoemen
in bosranden en lag in het fluitenkruid bij de Aa
daar als de boeg van een galjoen verheft
de havik zijn hakhoofd en entert een bosduif
alarm alom, dan alleen een snavel ‘hak, hak, hak’
verentooi ontploft en hangt als zeilen in distels
op het water dat golfstroom speelt in een bocht
schijnt de zon en allerlei kleuren meanderen mee
toch ziet Jan precies hoe naast wat groens doodstil
en dodelijk de snoek als een fregat voor anker ligt
dan hoort hij de wind die als schuim op golven
door de populieren rolt, die de zilte zelfkant van de
bladeren laat kabbelen en ruisen en ruisen opnieuw
hij luistert, Jan van Amstel, luistert en huivert
wie door de zee wordt geroepen, moet gaan…
Jan van Amstel was een zeventiende eeuwse zeeheld die in Schijndel begraven ligt.
© 2009 JACE van de Ven
kempis.nl poetry magazine
More in: Archive U-V, Ven, Jace van de
JUNIOR-STADSDICHTER
Tilburg zoekt nieuwe Junior- Stadsdichter
Wedstrijd
Treed jij in de voetsporen van
Sara Bidaoui en Pleun Andriessen?
sara bidaoui
Schrijf je graag gedichten en vind je het ook leuk om ze voor te dragen?
Doe dan mee aan de Junior Stadsdichtwedstrijd!
Hoe doe je mee?
– Je bent niet ouder dan 17 jaar en komt uit Tilburg (of omstreken).
– Je stuurt voor 11 januari 2013 een of meer gedichten in naar wedstrijd@juniorstadsdichter.nl, samen met een ingevuld deelnameformulier.
De inzendingen worden beoordeeld door een vakkundige jury. De winnaar mag als Junior Stadsdichter een jaar lang gedichten schrijven, optreden en publiceren. Bovendien mag je een wens in vervulling laten gaan…
pleun andriessen
JACE van de Ven (dichter en schrijver) heeft nog wat tips voor het schrijven van gedichten
Zelf stadsdichter worden – Jace van de Ven
Nog wat losse tips voor het maken van gedichten:
elk overbodig woord moet eruit;
pas op met abstracties, de beschrijving van een toevallig detail uit de werkelijkheid is mogelijk veelzeggender;
ironie of humor kunnen helpen op hol geslagen gedachten af te remmen;
een enjambement -het doorlopen van een zin van de ene in de volgende versregel- kan het ritme afwisselender maken;
beeldspraak moet treffen, anders liever geen beeldspraak;
keer jezelf niet te bewust binnenstebuiten, door simpele dingen rondom je te beschrijven, laat je waarschijnlijk op een veel interessantere manier in jezelf kijken;
zoek eindeloos naar het woord dat je gedachten het meest exact weergeeft, en… probeer elke keer opnieuw zelfstandig het wiel uit te vinden.
Hoe andere dichters dichten, dat moeten zij weten, jij doet het op jouw manier.
jace van de ven
fleursdumal.nl magazine
More in: Andriessen, Pleun, Bidaoui, Sara, Kinderstadsdichters / Children City Poets, Ven, Jace van de
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature