Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
The Foundling
Beautiful Mother, I have toiled all day;
And I am wearied. And the day is done.
Now, while the wild brooks run
Soft by the furrows–fading, gold to gray,
Their laughters turned to musing–ah, let me
Hide here my face at thine unheeding knee,
Beautiful Mother; if I be thy son.
The birds fly low. Gulls, starlings, hoverers,
Along the meadows and the paling foam,
All wings of thine that roam
Fly down, fly down. One reedy murmur blurs
The silence of the earth; and from the warm
Face of the field the upward savors swarm
Into the darkness. And the herds are home.
All they are stalled and folded for their rest,
The creatures: cloud-fleece young that leap and veer;
Mad-mane and gentle ear;
And breath of loving-kindness. And that best,–
O shaggy house-mate, watching me from far,
With human-aching heart, as I a star–
Tempest of plum’d joys, just to be near!
So close, so like, so dear; and whom I love
More than thou lovest them, or lovest me.
So beautiful to see,
Ah, and to touch! When those far lights above
Scorch me with farness–lights that call and call
To the far heart, and answer not at all;
Save that they will not let the darkness be.
And what am I? That I alone of these
Make me most glad at noon? That I should mark
The after-glow go dark?
This hour to sing–but never have–heart’s-ease!
That when the sorrowing winds fly low, and croon
Outside our happy windows their old rune,
Beautiful Mother, I must wake, and hark?
Who am I? Why for me this iron Must?
Burden the moon-white ox would never bear;
Load that he cannot share,
He, thine imperial hostage of the dust.
Else should I look to see the god’s surprise
Flow from his great unscornful, lovely eyes–
The ox thou gavest to partake my care.
Yea, all they bear their yoke of sun-filled hours.
I, lord at noon, at nightfall no more free,
Take on more heavily
The yoke of hid, intolerable Powers.
–Then pushes here, in my forgetful hand,
This near one’s breathless plea to understand.
Starward I look; he, even so, at me!
And she who shines within my house, my sight
Of the heart’s eyes, my hearth-glow, and my rain,
My singing’s one refrain–
Are there for her no tidings from the height?
For her, my solace, likewise lost and far,
Islanded with me here, on this lone star
Washed by the ceaseless tides of dark and light.
What shall it profit, that I built for her
A little wayside shelter from the stark
Sky that we hear, and mark?
Lo, in her eyes all dreams that ever were!
And cheek-to-cheek with me she shares the quest,
Her heart, as mine for her, sole tented rest
From light to light of day; from dark–till Dark.
Yea, but for her, how should I greatly care
Whither and whence? But that the dark should blast
Our bright! To hold her fast,–
Yet feel this dread creep gray along the air.
To know I cannot hold her so my own,
But under surge of joy, the surges moan
That threaten us with parting at the last!
Beautiful Mother, I am not thy son.
I know from echoes far behind the sky.
I know; I know not why.
Even from thy golden, wide oblivion:
Thy careless leave to help thy harvesting,
Thy leave to work a little, live, and sing;
Thy leave to suffer–yea, to sing and die,
Beautiful Mother! …
Ah, Whose child am I?
Love sang to me. And I went down the stair,
And out into the darkness and the dew;
And bowed myself unto the little grass,
And the blind herbs, and the unshapen dust
Of earth without a face. So let me be.
For as I hear, the singing makes of me
My own desire, and momently I grow.
Yea, all the while with hands of melody,
The singing makes me, out of what I was,
Even as a potter shaping Eden clay.
Ever Love sings, and saith in words that sing,
‘Beloved, thus art thou; and even so
Lovely art thou, Beloved!’–Even so,
As the Sea weaves her path before the light,
I hear, I hear, and I am glorified.
Love sang to me, and I am glorified
Because of some commandment in the stars.
And I shall grow in favour and in shining,
Till at the last I am all-beautiful;
Beautiful, for the day Love sings no more.
Josephine Preston Peabody
(1874 – 1922)
The Foundling
• fleursdumal.nl magazine
More in: # Classic Poetry Archive, Archive O-P, Archive O-P
Le Beau Navire
Je veux te raconter, ô molle enchanteresse!
Les diverses beautés qui parent ta jeunesse;
Je veux te peindre ta beauté,
Où l’enfance s’allie à la maturité.
Quand tu vas balayant l’air de ta jupe large,
Tu fais l’effet d’un beau vaisseau qui prend le large,
Chargé de toile, et va roulant
Suivant un rythme doux, et paresseux, et lent.
Sur ton cou large et rond, sur tes épaules grasses,
Ta tête se pavane avec d’étranges grâces;
D’un air placide et triomphant
Tu passes ton chemin, majestueuse enfant.
Je veux te raconter, ô molle enchanteresse!
Les diverses beautés qui parent ta jeunesse;
Je veux te peindre ta beauté,
Où l’enfance s’allie à la maturité.
Ta gorge qui s’avance et qui pousse la moire,
Ta gorge triomphante est une belle armoire
Dont les panneaux bombés et clairs
Comme les boucliers accrochent des éclairs;
Boucliers provoquants, armés de pointes roses!
Armoire à doux secrets, pleine de bonnes choses,
De vins, de parfums, de liqueurs
Qui feraient délirer les cerveaux et les coeurs!
Quand tu vas balayant l’air de ta jupe large
Tu fais l’effet d’un beau vaisseau qui prend le large,
Chargé de toile, et va roulant
Suivant un rythme doux, et paresseux, et lent.
Tes nobles jambes, sous les volants qu’elles chassent,
Tourmentent les désirs obscurs et les agacent,
Comme deux sorcières qui font
Tourner un philtre noir dans un vase profond.
Tes bras, qui se joueraient des précoces hercules,
Sont des boas luisants les solides émules,
Faits pour serrer obstinément,
Comme pour l’imprimer dans ton coeur, ton amant.
Sur ton cou large et rond, sur tes épaules grasses,
Ta tête se pavane avec d’étranges grâces;
D’un air placide et triomphant
Tu passes ton chemin, majestueuse enfant.
Charles Baudelaire
(1821 – 1867)
Le Beau Navire
Fleurs du mal (Flowers of Evil)
• fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Archive A-B, Baudelaire, Les Fleurs du Mal
Vanwege de roem die hem al bij leven ten deel viel, weten we over Dante Alighieri (ca. 1265 – 1321) meer dan over de meeste van zijn tijdgenoten.
We volgen de later wereldberoemde dichter vanaf zijn adolescentie: als de zoon van een woekeraar, die ervan droomt tot de wereld van edelen en schrijvers te behoren. We zien hem in de donkere wandelgangen van de corrupte politiek en tijdens zijn ballingschap, waarin hij de verscheidenheid van veertiende-eeuws Italië ontdekt.
Historicus Alessandro Barbero plaatst de schepper van De goddelijke komedie in zijn tijd, cultuur en maatschappelijke context. Dante is daarmee niet alleen een portret van een dichter; het boek biedt een volledig beeld van een man die vat probeert te krijgen op macht, geld, oorlog, familie, vriendschap en liefde.
Alessandro Barbero is een van de vooraanstaandste historici van Italië. Zijn werk wordt internationaal gepubliceerd. Hij doceert Middeleeuwse Geschiedenis aan de universiteit van Piedmont Orientale in Vercilli. Tot zijn bekendste werken behoren Waterloo en Het mooie leven en de oorlogen van anderen, waarvoor hij de Premio Strega ontving.
#new books
Dante
Alessandro Barbero
Vertaler: Etta Maris
Paperback
Ingenaaid
Nederlands
Uitgever Athenaeum
Druk 1
Verschenen sep. 2021
Bladzijden: 384
Genre: Biografieen literaire auteurs
EAN 9789025313432
Afmetingen 216 x 136 x 31 mm
€ 27,50
• fleursdumal.nl magazine
More in: #Biography Archives, - Book News, Archive A-B, Archive C-D, Archive C-D, Dante Alighieri, MONTAIGNE, TOMBEAU DE LA JEUNESSE - early death: writers, poets & artists who died young
De Overgang
M.S.
Jij nooit ver, je vader vol soldatenzeer
van verre als versteende wortel in het hoofd.
Nu ook niet meer dichtbij, zo dicht
bij waar je ons tot verliezens toe dronk,
voor het eerst schonk wat je zelf steeds eiste.
Klokkend was de stilte na de lessen in dit bos
aan het spoor, op varens en zachte naalden.
Hier was het ook dat jij tussen de rails
nog net je armen spreidde, het kruis werd
dat je veertig jaar, met en zonder medicijnen,
in licht en schaduw van andere mannen,
van huis naar huis naar tehuis mee moest slepen.
Geluk wellicht nog in die allerlaatste flits,
in het geraas door je ooit zo lenige botten,
door je zo hevig verlangende vlees,
door de geest van je enig kind,
door je enige liefde
die bleef.
Albert Hagenaars
Verboden Terrein
Gedichten
# new poetry
by Albert Hagenaars
Pelgrimsgrond
Gedichten
Uitgeverij In de Knipscheer
ISBN 978-94-93214-32-3
84 pagina’s
Prijs ca. € 17,50
Verschijnt begin 2022
• Albert Hagenaars (Bergen op Zoom, 1955) was aanvankelijk werkzaam als beeldend kunstenaar en galeriehouder. Hij studeerde Nederlands en bracht veel tijd in Frankrijk door. In 1980 koos hij voor de literatuur. Werk van zijn hand verscheen in talrijke bladen en bloemlezingen, waaronder Maatstaf, De Tweede Ronde, Literair Akkoord, Raster, Poëziekrant en ‘De Nederlandse poëzie van de negentiende en twintigste eeuw in 1000 en enige gedichten’. Behalve gedichten, romans en vertalingen schrijft hij ook kritieken over literatuur en moderne beeldende kunst voor tal van bladen. Hagenaars werkt vaak samen met kunstenaars en musici en ook met collega’s uit andere taalgebieden. Enkele van zijn boeken werden vertaald; in het Duits, Frans, Indonesisch en Roemeens. Enkele componisten maakten muziek bij werk van Albert Hagenaars. Hagenaars maakte veel reizen, door o.a. de Verenigde Staten, Latijns-Amerika en het Verre Oosten. De laatste jaren woont hij deels in Indonesië, het geboorteland van zijn vrouw, Siti Wahyuningsih, met wie hij al ruim 200 Nederlandstalige gedichten van bekende en onbekende auteurs in Bahasa Indonesia vertaalde en publiceerde. Begin 2022 verschijnt een nieuwe bundel: Pelgrimsgrond bij Uitgeverij In de Knipscheer (meer informatie op website: www.alberthagenaars.nl)
• fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, Archive G-H, Archive G-H, Hagenaars, Albert
A Dream
I heard the dogs howl in the moonlight night;
I went to the window to see the sight;
All the Dead that ever I knew
Going one by one and two by two.
On they pass’d, and on they pass’d;
Townsfellows all, from first to last;
Born in the moonlight of the lane,
Quench’d in the heavy shadow again.
Schoolmates, marching as when they play’d
At soldiers once, but now more staid;
Those were the strangest sight to me
Who were drown’d, I knew, in the awful sea.
Straight and handsome folk, bent and weak, too;
Some that I loved, and gasp’d to speak to;
Some but a day in their churchyard bed;
Some that I had not known were dead.
A long, long crowd, where each seem’d lonely,
Yet of them all there was one, one only,
Raised a head or look’d my way;
She linger’d a moment, she might not stay.
How long since I saw that fair pale face!
Ah! Mother dear! might I only place
My head on thy breast, a moment to rest,
While thy hand on my tearful cheek were prest!
On, on, a moving bridge they made
Across the moon-stream, from shade to shade,
Young and old, women and men;
Many long-forgot, but remembered then,
And first there came a bitter laughter;
A sound of tears a moment after;
And then a music so lofty and gay,
That eve morning, day by day,
I strive to recall it if I may.
William Allingham
(1824 – 1889)
A Dream
• fleursdumal.nl magazine
More in: Allingham, William, Archive A-B, Archive A-B
Jim Harrison: Complete Poems is the definitive collection from one of America’s iconic writers.
Introduced by activist and naturalist writer Terry Tempest Williams, this tour de force contains every poem Harrison published over his fifty-year career and displays his wide range of poetic styles and forms. Here are the nature-based lyrics of his early work, the high-velocity ghazals, a harrowing prose-poem “correspondence” with a Russian suicide, the riverine suites, fearless meditations inspired by the Zen monk Crazy Cloud, and a joyous conversation in haiku-like gems with friend and fellow poet Ted Kooser.
Weaving throughout these 1000 pages are Harrison’s legendary passions and appetites, his love songs and lamentations, and a clarion call to pay attention to the life you are actually living. The Complete Poems confirms that Jim Harrison is a talented storyteller with a penetrating eye for details, or as Publishers Weekly called him, “an untrammeled renegade genius… a poet talking to you instead of around himself, while doing absolutely brilliant and outrageous things with language.”
Jim Harrison (1937–2016) was the author of over three dozen books, including Legends of the Fall and Dalva, and served as the food columnist for the magazines Brick and Esquire.
He published fourteen volumes of poetry, the final being Dead Man’s Float (2016). His work has been translated into two dozen languages and produced as four feature-length films. As a young poet he co-edited Sumac magazine with fellow poet Dan Gerber, and earned fellowships from the National Endowment for the Arts and the Guggenheim Foundation.
In 2007, he was elected into the Academy of American Arts and Letters. Regarding his most beloved art form, he wrote: “Poetry, at its best, is the language your soul would speak if you could teach your soul to speak.” Jim Harrison certainly spoke the language.
#new poetry
Complete Poems
by Jim Harrison
Joseph Bednarik (Editor)
Terry Tempest Williams (Introduction)
Format: Hardcover
Publisher: Copper Canyon Press
December 7, 2021
Language: English
944 pages
ISBN-10: 155659593X
ISBN-13: 978-1556595936
$40.00 list price
• fleursdumal.nl magazine
More in: #Editors Choice Archiv, - Book News, - Bookstores, Archive G-H, Archive G-H
Requiescat in Pace
A Alec Carter
Mort au champ d’honneur (1914).
(Qu’il repose en paix !).
Où donc repose-t-il à présent, l’être cher ?
Dans le creux de quel arbre ou sous quelle colline ?
Quel oreiller soutient son beau visage clair ?
Sur quels draps argileux crispe-t-il ses mains fines ?
Autrefois, sur mon bras, il dormait tendre et fier ;
Je voyais son regard à travers ses paupières,
A-t-il pris, pour mourir, sa pose familière ?
Et ses yeux sans regards, peut-être, sont ouverts ?
Je n’ écarterai plus ses cheveux sur sa tête,
Je ne le verrai plus sourire en s’éveillant,
Je ne connaîtrai plus la délicate fête
De prendre, en un baiser, la gaîté de ses dents.
Que n’ai-je pu du moins, charmer sa dernière heure !
Eclairer la douleur et l’ombre du chemin ;
Pour qu’il sente qu’une âme est près de lui, qui pleure,
Que je borde son lit de mes tremblantes mains.
Mais non ! le lit est fait de feuilles et de terre,
C’est un lit à la fois, étroit, vaste et glacé…
Sans couronnes de fleurs, sans cierges mortuaires,
Je ne sais où – là-bas – est mort le bien-aimé !
Emilienne d’Alençon
(1869-1946)
Requiescat in pace
A Alec Carter Mort au champ d’honneur (1914).
(Qu’il repose en paix !).
• fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Archive A-B, d'Alençon, Émilienne
Verboden Terrein
T.M.
Spannender dan boeken, een tuin,
was de verwilderde bongerd.
Nog onwetend dwalen in dat domein
van netels en varens, gonzende
dan weer doodstille poelen, van geritsel
in geplet gras, in overvolle loofkuilen,
onder de rok van dennen.
Dan, plots, spitste spel zich toe
op verandering van lijf en leden,
een hem en een haar, knoestend
op de dikste tak van de appelboom.
Glanzend gleed hij nader over de bast.
Jij ervoer eerste verraad, werd één
met de stam. Ik
viel.
Albert Hagenaars
Verboden Terrein
Gedichten
# new poetry
by Albert Hagenaars
Pelgrimsgrond
Gedichten
Uitgeverij In de Knipscheer
ISBN 978-94-93214-32-3
84 pagina’s
Prijs ca. € 17,50
Verschijnt begin 2022
• Albert Hagenaars (Bergen op Zoom, 1955) was aanvankelijk werkzaam als beeldend kunstenaar en galeriehouder. Hij studeerde Nederlands en bracht veel tijd in Frankrijk door. In 1980 koos hij voor de literatuur. Werk van zijn hand verscheen in talrijke bladen en bloemlezingen, waaronder Maatstaf, De Tweede Ronde, Literair Akkoord, Raster, Poëziekrant en ‘De Nederlandse poëzie van de negentiende en twintigste eeuw in 1000 en enige gedichten’. Behalve gedichten, romans en vertalingen schrijft hij ook kritieken over literatuur en moderne beeldende kunst voor tal van bladen. Hagenaars werkt vaak samen met kunstenaars en musici en ook met collega’s uit andere taalgebieden. Enkele van zijn boeken werden vertaald; in het Duits, Frans, Indonesisch en Roemeens. Enkele componisten maakten muziek bij werk van Albert Hagenaars. Hagenaars maakte veel reizen, door o.a. de Verenigde Staten, Latijns-Amerika en het Verre Oosten. De laatste jaren woont hij deels in Indonesië, het geboorteland van zijn vrouw, Siti Wahyuningsih, met wie hij al ruim 200 Nederlandstalige gedichten van bekende en onbekende auteurs in Bahasa Indonesia vertaalde en publiceerde. Begin 2022 verschijnt een nieuwe bundel: Pelgrimsgrond bij Uitgeverij In de Knipscheer (meer informatie op website: www.alberthagenaars.nl)
• fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, Archive G-H, Archive G-H, Hagenaars, Albert
My Love
She has tender eyes that tell
All her prim, set lips suppress —
Daring thoughts that ever dwell
Prisoned in her bashfulness;
Hints of sudden tenderness
That within her breast rebel.
Till her bosom’s fall and swell
Tell her meaning all too well,
To her heart’s demure distress.
She has soft, smooth cheeks that flame
As she nestles close, so close,
With the new half-joy, half-shame,
That within her bosom glows,
And each fevered feature shows.
Her hot pulses beat acclaim
Of the hopes she dare not tame,
Fervid thoughts she cannot name —
Till I kiss her, and she knows.
She has clinging arms of white,
Little hands and fingers fine,
And she holds me tight, so tight;
While her eager arms entwine
Deep I drink her kisses’ wine.
Hush! I feel through all her slight,
Trembling figure love’s delight,
And she knows that all is right,
And her bosom beats with mine.
Arthur Adams
(1872-1936)
My Love
• fleursdumal.nl magazine
More in: Adams, Arthur, Archive A-B, Archive A-B
War Girls
There’s the girl who clips your ticket for the train,
And the girl who speeds the lift from floor to floor,
There’s the girl who does a milk-round in the rain,
And the girl who calls for orders at your door.
Strong, sensible, and fit,
They’re out to show their grit,
And tackle jobs with energy and knack.
No longer caged and penned up,
They’re going to keep their end up
Till the khaki soldier boys come marching back.
There’s the motor girl who drives a heavy van,
There’s the butcher girl who brings your joint of meat,
There’s the girl who cries ‘All fares, please!’ like a man,
And the girl who whistles taxis up the street.
Beneath each uniform
Beats a heart that’s soft and warm,
Though of canny mother-wit they show no lack;
But a solemn statement this is,
They’ve no time for love and kisses
Till the khaki soldier-boys come marching back.
Jessie Pope
(1868 – 1941)
War Girls
From: War Poems
• fleursdumal.nl magazine
More in: *War Poetry Archive, Archive O-P, Pope, Jessie, WAR & PEACE
Girls of to-day
Girls of today! Give ear!
Never since time began
Has come to the race of man
A year, a day, an hour,
So full of promise and power
As the time that now is here!
Never in all the lands
Was there a power so great,
To move the wheels of state,
To lift up body and mind,
To waken the deaf and blind,
As the power that is in your hands!
Here at the gates of gold
You stand in the pride of youth,
Strong in courage and truth,
Stirred by a force kept back
Through centuries long and black,
Armed with a power threefold!
First: You are makers of men!
Then Be the things you preach!
Let your own greatness teach!
When Mothers like this you see
Men will be strong and free–
Then, and not till then!
Second: Since Adam fell,
Have you not heard it said
That men by women are led?
True is the saying–true!
See to it what you do!
See that you lead them well.
Third: You have work of your own!
Maid and mother and wife,
Look in the face of life!
There are duties you owe the race!
Outside your dwelling-place
There is work for you alone!
Maid and mother and wife,
See your own work be done!
Be worthy a noble son!
Help man in the upward way!
Truly, a girl today
Is the strongest thing in life!
Charlotte Perkins Gilman
(1860-1935)
Girls of to-day
Suffrage Songs and Verses
• fleursdumal.nl magazine
More in: # Classic Poetry Archive, Archive G-H, Archive G-H, Feminism
La pluie
Enfin la haute Providence
Qui gouverne à son gré le temps,
Travaillant à notre abondance
Rendra les laboureurs contents :
Sus ! que tout le monde s’enfuie,
Je vois de loin venir la pluie,
Le ciel est noir de bout en bout
Et ses influences bénignes
Vont tant verser d’eau sur les vignes
Que nous n’en boirons point du tout.
L’ardeur grillait toutes les herbes,
Et tel les voyait consumer
Qui n’eût pas cru tirer des gerbes
Assez de grain pour en semer.
Bref, la terre, en cette contrée,
D’une béante soif outrée,
N’avait souffert rien de pareil
Depuis qu’une audace trop vaine
Porta le beau fils de Climène
Sur le brillant char du soleil.
Mais les dieux mettant bas les armes
Que leur font prendre nos péchés,
Veulent témoigner par des larmes
Que les nôtres les ont touchés :
Déjà, l’humide Iris étale
Son beau demi-cercle d’opale
Dedans le vague champ de l’air
Et, pressant mainte épaisse nue,
Fait obscurcir à sa venue
Le temps qui se montrait si clair.
Ces pauvres sources épuisées
Qui ne coulaient plus qu’en langueur,
En tressaillent comme fusées
D’une incomparable vigueur ;
je pense, à les voir si hautaines,
Que les eaux de mille fontaines
Ont ramassé dedans ces lieux
Ce qui leur restait de puissance
Pour aller par reconnaissance
Au devant de celles des cieux.
Payen, sauvons-nous dans ta salle
Voilà le nuage crevé ;
O, comme à grands flots il dévale !
Déjà, tout en est abreuvé.
Mon Dieu ! Quel plaisir incroyable !
Que l’eau fait un bruit agréable
Tombant sur ces feuillages verts !
Et que je charmerais l’oreille
Si cette douceur non pareille
Se pouvait trouver en mes vers !
Çà, que l’on m’apporte une coupe :
Du vin frais, il en est saison ;
Puisque Cérès boit à la troupe,
Il faut bien lui faire raison !
Mais non pas avec ce breuvage
De qui le goût fade et sauvage
Ne saurait plaire qu’aux sablons
Ou à quelque jeune pucelle
Qui ne but que de l’eau comme elle
Afin d’avoir les cheveux blonds.
Regarde à l’abri de ces saules
Un pèlerin qui se tapit :
Le dégoût perce ses épaules
Mais il n’en a point de dépit.
Contemple un peu dans cette allée
Thibaut à la mine hâlée
Marcher froidement par compas ;
Le bonhomme sent telle joie
Qu’encore que cette eau le noie,
Si ne s’en ôtera-t-il pas.
Vois déjà dans cette campagne
Ces vignerons tout transportés
Sauter comme genets d’Espagne
Se démenant de tous côtés ;
Entends d’ici tes domestiques
Entrecouper leurs chants rustiques
D’un fréquent battement de mains ;
Tous les coeurs s’en épanouissent
Et les bêtes s’en réjouissent
Aussi bien comme les humains.
Marc-Antoine Girard de Saint-Amant
(1594 – 1661)
La pluie
• fleursdumal.nl magazine
More in: # Classic Poetry Archive, Archive G-H, Archive G-H, Archive S-T, Archive S-T
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature