Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
Wüsste man nichts von Jan Wagners lyrischem Werk, man würde überhaupt nur noch Essays von ihm lesen wollen.
Ob er über Bibliotheken, Buchhandlungen, Lyrik oder Kunst schreibt, ob er literarische Postkarten aus Rom oder Los Angeles sendet oder die Epiphanie eines Rosmarins im schwäbischen Garten feiert – man glaubt diesem charmanten Geschichtenerzähler alles.
Es bleibt kaum Zeit, die rhetorische Fingerfertigkeit zu bewundern, mit der da zwischen souveräner Gelehrsamkeit unerwartet die nächste Anekdote aus dem Ärmel gezogen wird, und man kann nicht anders als staunen über die Trouvaillen, die Jan Wagner von seinen Entdeckungsreisen quer durch Epochen und Kontinente mitbringt.
Jan Wagner, 1971 in Hamburg geboren, lebt in Berlin. 2001 erschien sein erster Gedichtband Probebohrung im Himmel. Es folgten Guerickes Sperling (2004), Achtzehn Pasteten (2007), Australien (2010), Die Eulenhasser in den Hallenhäusern (2012) und zuletzt der Sammelband Selbstporträt mit Bienenschwarm (2016). Zudem ist er Mitherausgeber der Minnesang-Anthologie Unmögliche Liebe (Die Kunst des Minnesangs in neuen Übertragungen, 2017). Für seine Lyrik wurde Jan Wagner vielfach ausgezeichnet. Mit seinem Gedichtband Regentonnenvariationen (2014) gewann er 2015 den Preis der Leipziger Buchmesse, außerdem wurde er 2017 mit dem Georg-Büchner-Preis ausgezeichnet.
Jan Wagner:
Der verschlossene Raum.
Beiläufige Prosa
EAN: 9783446254756
ISBN: 3446254757
Libri: 2557154
Hanser Berlin
2017 – 268 Seiten
gebunden € 22,00
new books
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, - Book Stories, Archive W-X, Archive W-X, Art & Literature News
Dès l’origine l’écriture de Fabienne Courtade tend au plus extrême dépouillement, par le biais d’une méditation qui n’oublie jamais le monde extérieur, ni le travail matériel propre à la poésie contemporaine.
Dans ce nouveau chant contrarié – tourné plutôt vers une impossible lumière – la narration s’est encore resserrée, le lexique et l’anecdote se voient ramenés à l’essentiel. Une femme marche dans la ville et se parle à elle-même ou s’adresse à une ombre, évoquant des instants enfuis, une présence obsédante, des paysages estompés.
Aucune nostalgie néanmoins ni mélancolie dans ces pages : il s’agit au contraire de capter dans le déroulement des gestes, des trajets, des décors les plus ordinaires, une grâce moins apparente que le temps décidément n’abolit pas. Et que le poème parvient à fixer avec ses outils de langage, dans l’évidence et le mystère qui lui sont propres.
Depuis Nous, infiniment risqués (1987) Fabienne Courtade est l’auteur d’une quinzaine d’ouvrages, au carrefour du poème et du récit. Corps tranquille étendu est le quatrième titre qu’elle publie dans la collection Poésie/Flammarion.
Fabienne Courtade
‘corps tranquille étendu’
Poésie/Flammarion
Paru le 15/11/2017
Genre : Théâtre
224 pages
Grand format 129 x 199 cm
Broché
EAN : 9782081415508
ISBN : 9782081415508
€ 17.00
new books
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, - Book Stories, Archive C-D, Archive C-D, Art & Literature News, THEATRE
To-Day
Voice, with what emulous fire thou singest free hearts of old fashion,
English scorners of Spain, sweeping the blue sea-way,
Sing me the daring of life for life, the magnanimous passion
Of man for man in the mean populous streets of To-day!
Hand, with what color and power thou couldst show, in the ring hot-sanded,
Brown Bestiarius holding the lean tawn tiger at bay,
Paint me the wrestle of Toil with the wild-beast Want, bare-handed;
Shadow me forth a soul steadily facing To-day!
Helen Gray Cone
(1859-1934)
To-Day
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive C-D, Archive C-D, CLASSIC POETRY
“The experiences could be understood only as being of such extremity that they stood beyond written words; it was not a failure of language, but a view that, for the individual, language, particularly written words, and the enormity of the experience were not matched.”
First World War expert Julian Walker looks at how the conflict shaped English and its relationship with other languages. He considers language in relation to mediation and authenticity, as well as the limitations and potential of different kinds of verbal communication.
Walker also examines:
– How language changed, and why changed language was used in communications
– Language used at the Front and how the ‘language of the war’ was commercially exploited on the Home Front
– The relationship between language, soldiers and class
– The idea of the ‘indescribability’ of the war and the linguistic codes used to convey the experience
‘Languages of the front’ became linguistic souvenirs of the war, abandoned by soldiers but taken up by academics, memoir writers and commentators, leaving an indelible mark on the words we use even today.
Julian Walker is a writer, researcher, artist and educator. He is an Honorary Research Associate at University College, London, UK. He is the co-author of Languages and the First World War: Communicating in a Transnational War (2016), the author of The Roar of the Crowd (2016) and Trench Talk (2012) among many others. His website is www.julianwalker.net
Writes: Lexicology, First World War, Sociolinguistics and Linguistic Anthropology, World History, Heritage
Author of : Words and the First World War, Team Talk, Discovering Words in the Kitchen, Discovering Words
“This is a substantial book, dense but always accessible, covering both time and space. Gratifyingly, it sidesteps an all too common error that entraps books on words, of becoming no more than a padded dictionary.” – The Daily Telegraph
Words and the First World War
Language, Memory, Vocabulary
By: Julian Walker
Published: 28-12-2017
Format: Paperback
Edition: 1st
Extent: 416
ISBN: 9781350001923
Imprint: Bloomsbury Academic
Illustrations: 50 bw images
Dimensions: 216 x 138 mm
Prize: £14.99
fleursdumal.nl magazine
More in: *War Poetry Archive, - Book News, - Book Stories, Archive W-X, Art & Literature News, Histoire de France, Historia Belgica, History of Britain
C’est l’hiver
C’est l’hiver et déjà j’ai revu des bourgeons
Aux figuiers dans les clos Mon amour nous bougeons
Vers la paix ce printemps de la guerre où nous sommes
Nous sommes bien Là-bas entends le cri des hommes
Un marin japonais se gratte l’œil gauche avec l’orteil droit
Sur le chemin de l’exil voici des fils de rois
Mon cœur tourne autour de toi comme un kolo où dansent quelques
jeunes soldats serbes auprès d’une pucelle endormie
Le fantassin blond fait la chasse aux morpions sous la pluie
Un belge interné dans les Pays-Bas lit un journal où il est question de moi
Sur la digue une reine regarde le champ de bataille avec effroi
L’ambulancier ferme les yeux devant l’horrible blessure
Le sonneur voit le beffroi tomber comme une poire trop mûre
Le capitaine anglais dont le vaisseau coule tire une dernière pipe d’opium
Ils crient Cri vers le printemps de paix qui va venir
Entends le cri des hommes
Mais mon cri va vers toi mon Lou tu es ma paix et mon printemps
Tu es ma Lou chérie le bonheur que j’attends
C’est pour notre bonheur que je me prépare à la mort
C’est pour notre bonheur que dans la vie j’espère encore
C’est pour notre bonheur que luttent les armées
Que l’on pointe au miroir sur l’infanterie décimée
Que passent les obus comme des étoiles filantes
Que vont les prisonniers en troupes dolentes
Et que mon cœur ne bat que pour toi ma chérie
Mon amour ô mon Loup mon art et mon artillerie
Guillaume Apollinaire
(1880 – 1918)
Poèmes à Lou
C’est l’hiver
fleursdumal.nl magazine
More in: *Concrete + Visual Poetry A-E, Apollinaire, Guillaume, Archive A-B, Guillaume Apollinaire
A Vagabond Song
There is something in the autumn
that is native to my blood —
Touch of manner, hint of mood;
And my heart is like a rhyme,
With the yellow and the purple
and the crimson keeping time.
The scarlet of the maples
can shake me like a cry
Of bugles going by.
And my lonely spirit thrills
To see the frosty asters
like a smoke upon the hills.
There is something in October
sets the gypsy blood astir;
We must rise and follow her,
When from every hill of flame
She calls and calls
each vagabond by name.
Bliss Carman
(1861-1929)
A Vagabond Song
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive C-D, Archive C-D, CLASSIC POETRY
To Thos. Floyd
How fares it, friend, since I by Fate annoy’d
Left the old home in need of livelier play
For body and mind? How fare, this many a day,
The stubborn thews and ageless heart of Floyd?
If not too well with country sport employ’d,
Visit my flock, the breezy hill that they
Choose for their fold; and see, for thence you may,
From rising walls all roofless yet and void,
The lovely city, thronging tower and spire,
The mind of the wide landscape, dreaming deep,
Grey-silvery in the vale; a shrine where keep
Memorian hopes their pale celestial fire:
Like man’s immortal conscience of desire,
The spirit that watcheth in me ev’n in my sleep.
“While yet we wait for spring, and from the dry”
While yet we wait for spring, and from the dry
And blackening east that so embitters March,
Well-housed must watch grey fields and meadows parch,
And driven dust and withering snowflake fly;
Already in glimpses of the tarnish’d sky
The sun is warm and beckons to the larch,
And where the covert hazels interarch
Their tassell’d twigs, fair beds of primrose lie.
Beneath the crisp and wintry carpet hid
A million buds but stay their blossoming;
And trustful birds have built their nests amid
The shuddering boughs, and only wait to sing
Till one soft shower from the south shall bid,
And hither tempt the pilgrim steps of spring.
“In autumn moonlight, when the white air wan”
In autumn moonlight, when the white air wan
Is fragrant in the wake of summer hence,
‘Tis sweet to sit entranced, and muse thereon
In melancholy and godlike indolence:
When the proud spirit, lull’d by mortal prime
To fond pretence of immortality,
Vieweth all moments from the birth of time,
All things whate’er have been or yet shall be.
And like the garden, where the year is spent,
The ruin of old life is full of yearning,
Mingling poetic rapture of lament
With flowers and sunshine of spring’s sure returning;
Only in visions of the white air wan
By godlike fancy seized and dwelt upon.
Robert Bridges
(1844-1930)
To Thos. Floyd
fleursdumal.nl magazine
More in: *War Poetry Archive, Archive A-B, Bridges, Robert
Ypres
She was a city of patience; of proud name,
Dimmed by neglecting Time; of beauty and loss;
Of acquiescence in the creeping moss.
But on a sudden fierce destruction came
Tigerishly pouncing: thunderbolt and flame
Showered on her streets, to shatter them and toss
Her ancient towers to ashes. Riven across,
She rose, dead, into never-dying fame.
White against heavens of storm, a ghost, she is known
To the world’s ends. The myriads of the brave
Sleep round her. Desolately glorified,
She, moon-like, draws her own far-moving tide
Of sorrow and memory; toward her, each alone,
Glide the dark dreams that seek an English grave.
Laurence Binyon
(1869 – 1943)
Ypres
fleursdumal.nl magazine
More in: *War Poetry Archive, Archive A-B, WAR & PEACE
Guido Gezelle
Plant
fontein
scheut die schiet
straal die spat
tempeest over alle diepten
storm over alle vlakten
wilde rozelaars waaien
stemmen van elzekoningen bloot
Diepste verte
verste diepte
bloemekelk die schokt in de kelk
van bei’ mijn palmen
en lief als de madelief
Als de klaproos rood
o wilde papaver mijn
Paul van Ostaijen
(1896 – 1928)
Guido Gezelle
fleursdumal.nl magazine
More in: *Concrete + Visual Poetry K-O, Gezelle, Guido, Ostaijen, Paul van, Paul van Ostaijen, Paul van Ostaijen
Over de boeken van Ton van Reen schreef Aad Nuis in de Haagse Post: ‘Hij schrijft eigenlijk steeds sprookjes, waarbij de toon onverhoeds kan omslaan van Andersen op zijn charmantst in Grimm op zijn gruwelijkst.’ Reinjan Mulder schreef in NRC-Handelsblad: ‘Het proza van Ton van Reen is mooi als poëzie.’ En Gerrit Krol schreef in dezelfde krant: ‘Ton van Reen schrijft leerboeken voor schrijvers.’
`Ik heb gewonnen’, schreeuwt Tijger. Hijgend springen ze van hun fietsen en lopen de beek in. Tijger trekt zijn blouse en hemd uit en gooit zich nat. Mels en Thija doen hetzelfde.
`Je hebt al een beetje borsten’, zegt Mels.
`Ik begrijp niet hoe het kan’, zegt Thija.
`Mag ik eraan voelen?’
`Doe maar.’
Mels voelt.
`Ze zijn zacht.’
`Er zit melk in.’ Ze knijpt in de tepels. Er komen druppeltjes vocht uit.
`Proef maar.’
`Heksenmelk’, zegt Tijger.
Mels likt de druppeltjes van haar borst. Het smaakt zoetig.
`Wie eenmaal de melk van een heks heeft geproefd, kan zich nooit meer van haar losmaken’, zegt Tijger.
`Hoe weet jij dat nou?’ vraagt Thija.
`Dat zegt mijn moeder. Ze heeft dat ook wel eens, als ze naar de heksensabbat is geweest.’
`Jouw moeder?’
`Elke eerste zaterdagnacht van de maand vliegen alle heksen van het dorp naar het dak van de silo. Dan laten ze de duivel melk drinken.’
`Onzin.’
`Toch klopt het’, zegt Mels. `Grootvader Rudolf zegt dat vrouwen met rood haar heksen zijn. Tijgers moeder is rood. Je weet toch dat ze een voorkind is van grootvader Bernhard? Dat was toen een schandaal.’
`We leven niet meer in de Middeleeuwen’, zegt Thija.
`Pasgeleden zijn er nog heksen verbrand, op het weitje achter het kerkhof’, zegt Mels. `De as ligt er nog.’
`De kantonnier heeft een vuurtje gestookt van snoeihout’, zegt Tijger. `Ik heb het zelf gezien. Dode takken.’
`Niks. Witte beenderen waren het. Misschien de botten van ongedoopte kinderen.’
`Hou op!’
`Je bent bang dat jij ook verbrand wordt, net als je moeder.’
`Tijger heeft niet eens rood haar!’ zegt Thija.
`Pas jij maar op, iemand met zwart haar kan ook een heks zijn. Jouw ogen staan schuin. Dat is ook een kenmerk van heksen.’
`Zijn alle vrouwen in China dan heksen?’
`Waarschijnlijk wel.’ Voorzichtig streelt Mels nog eens over Thija’s kleine borsten. `Zijn alle meisjes in China zoals jij?’
`Dat weet ik niet meer. Het is zo lang geleden. Mijn moeder zegt dat de meisjes er vereerd worden als engelen. Ze hebben kleine voetjes omdat ze nooit lopen. Ze kunnen vliegen.’
`Als vogels?’
`Als vliegtuigjes.’
`Ik droom altijd dat we in een vliegtuig zitten en naar China vliegen’, zegt Mels. `Wij drie.’
`En wie is de piloot?’ vraagt Tijger.
`Jij.’
`Dat dacht ik al. Zoiets kan ik beter dan jij.’
`Dat is nu net het probleem’, zegt Mels. `Direct na het opstijgen klappen we tegen de silo van de meelfabriek. Door jouw schuld. En dan is alles voorbij.’
Het diepste blauw (001)
Een roman van Ton van Reen
wordt vervolgd
Eerder gepubliceerd bij Uitgeverij De Geus 2004
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book Stories, - Het diepste blauw, Archive Q-R, Art & Literature News, Reen, Ton van
Joachim Ringelnatz
Trüber Tag
Zu Hause heulten die Frauen:
Das tote Kind sah aus wie Schnee.
Wir gingen, nur mein Bruder und ich, in See.
Dem Wetter war nicht zu trauen.
Wir fischten lauter Tränen aus dem Meer,
Das Netz war leer.
Joachim Ringelnatz
(1883 – 1934)
Trüber Tag
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive Q-R, Joachim Ringelnatz
Titanic Requiem
Sleep softly in your ocean bed,
You who could grandly die !
Our fathers, who at Shiloh bled,
Accept your company.
O sons of warriors, lightly rest,
Daughters of pioneers!
Heroes freeborn, who chose the best,
No tears for you, but cheers!
Lovers of life, who life could give,
Sleep softly where you lie!
Ours be the vigil—help us live,
Who teach us how to die.
Harriet Monroe
(1860 – 1936)
Titanic Requiem
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive M-N, Monroe, Harriet
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature