Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
Serge Gainsbourg, vie héroïque
film met Lucy Gordon
CANVAS TV BE
vrijdag 15 februari 2013 – 22.10
Film, Frankrijk – 2010
Duur: 130 min
Door haar Joods-Russische afkomst heeft de familie van de jonge Lucien Ginsburg het niet gemakkelijk in het bezette Parijs tijdens de oorlogsjaren. Later gaat Lucien aan de kunstschool studeren. Hij komt aan de kost met optredens in bars en cabarets. In de jaren 60 breekt hij door als Serge Gainsbourg, de ster van het cabaret de Swinging Sixties. Hij verlegt de grenzen van het chanson en maakt naam met zijn onconventionele muziek en zijn rebelse gedrag. Hij is bevriend met onder meer Brigitte Bardot en Juliette Gréco. Gainsbourg wordt een icoon van de Franse cultuur, maar maakt ook ophef met zijn turbulente liefdesleven met Jane Birkin en vele anderen
Regisseur Joann SFAR
Acteurs
Eric ELMOSNINO / Serge Gainsbourg
Lucy GORDON / Jane Birkin
Laetitia CASTA / Brigitte Bardot
Anna MOUGLALIS / Juliette Gréco
Sara FORESTIER / France Gall
Kacey MOTTET KLEIN / Lucien Ginsburg
Lucy Gordon
(May 22, 1980 – May 20, 2009)
Lucy Gordon was a British actress and model, born in Oxford, England. She committed suicide on 20 May 2009, in her apartment in Paris, France, two days before her 29th birthday.
Filmography
2001: Perfume (Lucy Gordon as Sarah)
2001: Serendipity (Lucy Gordon as Caroline Mitchell)
2002: The Four Feathers by Shekhar Kapur (Lucy Gordon as Isabelle)
2005: The Russian Dolls by Cédric Klapisch (Lucy Gordon as Celia Shelburn)
2007: Serial de Kevin Arbouet et Larry Strong (Lucy Gordon as Sadie Grady)
2007: Spider-Man 3 by Sam Raimi (Lucy Gordon as Jennifer Dugan)
2008: Frost by Steve Clark (Lucy Gordon as Kate Hardwick)
2009: Brief Interviews with Hideous Men by John Krasinski (Lucy Gordon as Hitchhiker)
2009: Cinéman (Lucy gordon as Fernandel’s friend)
2010: Serge Gainsbourg, vie héroïque (Lucy Gordon as Jane Birkin)
To be published soon Collected Stories by Jef van Kempen:
(with Angel of Paris. Life and death of Lucy Gordon)
fleursdumal.nl magazine
More in: AUDIO, CINEMA, RADIO & TV, Jef van Kempen, Kempen, Jef van, Lucy Gordon
Albertine Kehrer
(1826-1852)
Wat niet is uit te staan
Wat niet is uit te staan
De geur van ingemaakte kropsla
Rijmend proza; slappe thee;
Vorken met een haringsmaakje
Op een uitgezocht diner;
Een bon mot, dat, niet begrepen,
Uitleg of herhaling eist;
Van uw goed te zijn verstoken,
Als gij voor genoegen reist;
In de kerk, in januari,
Bij abuis uw stoof niet warm;
Als gij worsten denkt te stoppen,
Heel veel gaten in de darm
(…)
En – een hand, die niet gedrukt wordt,
Zoo trouwhartig als gij ‘t doet;
(…)
Door de Torenstraat te moeten
Met een parapluie als ‘t stormt;
(…)
Complimenten aan te horen,
Niet verdiend en niet gemeend;
En – een vingerhoed met gaatjes
Dien gij van een kennis leent;
‘t Carillon des maandagsochtends,
Vrijdagmorgens bovendien,
Ingesteld in oude dagen,
Tot vermaak van ‘k weet niet wien;
Naaiwerk, thuis gestuurd, doortrokken
Met een geur van zoutevis
Was opdoen met winterhanden
Als het goed bevroren is;
Rolpens in ‘t begin van juli
Onuitsprekelijk zout en hard:
Iemand met een neusverkoudheid
Naast u zittend op ‘t concert
Zonneschijn en zomerwarmte
Als gij op een stoomboot wacht;
En in ‘t eind de lof der zotten
Openlijk u toegebracht!
Albertine Kehrer poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Albertine Kehrer, Archive K-L, Kehrer, Albertine
Gottfried Keller
(1819–1890)
Modernster Faust
Ich bin ein ganzer Held! Den Mantel umgeschlagen
– Romantisch schwarzer Samt erglänzt an Kleid und Kragen –
Stürm ich dahin in eitlem Wahn!
Ob Samt? ob nur Kattun? es war ein langes Zanken
Mit meinem Mütterlein; doch fest und ohne Wanken
Erstritt ich Samt, und niemand sieht mir’s an.
Leichtsinnig, hohen Muts mach ich die Morgenrunde;
Die Wintersonne scheint, Cigarro brennt im Munde,
Den ich dem Kaufmann schuldig bin;
Die Wintersonne scheint, kalt ist ihr Silberflimmer,
Und kalt ist mir das Herz, kalt meiner Augen Schimmer
Und trüb, befangen immerhin.
Da treff ich einen Freund auf meiner irren Bahn,
Wir halten mit Geklatsch ein halbes Stündchen an;
Wie wenn zwei alte Hexen schelten,
So bricht von Bosheit nun und Neid ein ganzer Chor
Von Zoten, schlechtem Witz und Haß aus uns hervor,
Daß mir verschämt die eignen Ohren gellten.
Da kommt ein Handwerksbursch, bleich, mit zerrißnen Sohlen,
Mütz in der Hand, geduckt, ein Gäblein sich zu holen;
Mit einem Kreuzer wär ihm wohlgetan.
Doch weil ich diesen nicht in leerer Tasche trage
Und doch nicht freundlich ihm es zu gestehen wage,
Fahr ich ihn rauh abweisend an.
Ob mir das kühle Herz in rascher Scham erglüht,
Ob auch ein blut’ger Schnitt mir durch die Seele zieht:
Man sieht es nicht in meinen Blicken;
Ich habe ja gelernt, mit höhnisch leichtem Spiel
Den halberfrornen Lenz, das innere Gefühl,
Wenn es erblühen will, zu unterdrücken!
O ich war treu, wie Gold, begeistert, klar und offen;
Ein Blatt ums andre fiel von meinem grünen Hoffen,
Und taube Nüsse tauscht ich ein!
Schmach über dich, o Welt! du hast mich ganz beladen
Mit deinem Schlamm und Staub! O könnt ich rein mich baden
Im wilden Meer, sollt’s auch ein Sterben sein!
Kokett ist dies Gedicht, Naivetät erlogen
Und nur das Schnöde wahr! Ich hab euch arg betrogen,
Denn zwei geworden sind mir Herz und Mund!
Ich bin ganz euer Bild: selbstsüchtig, falsch und eitel
Und unklar in mir selbst; vom Fuße bis zur Scheitel
Ein europäisch schlechter Hund!
Gottfried Keller poetry
kempis.nl poetry magazine
More in: Archive K-L, Keller, Gottfried
Karl Kraus
(1874-1936)
Die Freiheit, die ich nicht meine
Die Freiheit, die möcht’ ich echt haben,
drum möcht’ ich sie früher befrein
von solchen, die zwar recht haben,
doch ohne berechtigt zu sein.
Denn die, deren die sich erfrecht haben,
ist die Freiheit nicht, die ich mein’!
1925
Karl Kraus poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive K-L, Kraus, Karl
Arthur Conan Doyle
(1859-1930)
The Bigot
The foolish Roan fondly thought
That gods must be the same to all,
Each alien idol might be brought
Within their broad Pantheon Hall.
The vision of a jealous Jove
Was far above their feeble ken;
They had no Lord who gave them love,
But scowled upon all other men.
But in our dispensation bright,
What noble progress have we made!
We know that we are in the light,
And outer races in the shade.
Our kindly creed ensures us this–
That Turk and infidel and Jew
Are safely banished from the bliss
That’s guaranteed to me and you.
The Roman mother understood
That, if the babe upon her breast
Untimely died, the gods were good,
And the child’s welfare manifest.
With tender guides the soul would go
And there, in some Elysian bower,
The tiny bud plucked here below
Would ripen to the perfect flower.
Poor simpleton! Our faith makes plain
That, if no blest baptismal word
Has cleared the babe, it bears the stain
Which faithless Adam had incurred.
How philosophical an aim!
How wise and well-conceived a plan
Which holds the new-born babe to blame
For all the sins of early man!
Nay, speak not of its tender grace,
But hearken to our dogma wise:
Guilt lies behind that dimpled face,
And sin looks out from gentle eyes.
Quick, quick, the water and the bowl!
Quick with the words that lift the load!
Oh, hasten, ere that tiny soul
Shall pay the debt old Adam owed!
The Roman thought the souls that erred
Would linger in some nether gloom,
But somewhere, sometime, would be spared
To find some peace beyond the tomb.
In those dark halls, enshadowed, vast,
They flitted ever, sad and thin,
Mourning the unforgotten past
Until they shed the taint of sin.
And Pluto brooded over all
Within that land of night and fear,
Enthroned in some dark Judgment Hall,
A god himself, reserved, austere.
How thin and colourless and tame!
Compare our nobler scheme with it,
The howling souls, the leaping flame,
And all the tortures of the pit!
Foolish half-hearted Roman hell!
To us is left the higher thought
Of that eternal torture cell
Whereto the sinner shall be brought.
Out with the thought that God could share
Our weak relenting pity sense,
Or ever condescend to spare
The wretch who gave Him just offence!
‘Tis just ten thousand years ago
Since the vile sinner left his clay,
And yet no pity can he know,
For as he lies in hell to-day
So when ten thousand years have run
Still shall he lie in endless night.
O God of Love! O Holy One!
Have we not read Thy ways aright?
The godly man in heaven shall dwell,
And live in joy before the throne,
Though somewhere down in nether hell
His wife or children writhe and groan.
From his bright Empyrean height
He sees the reek from that abyss–
What Pagan ever dreamed a sight
So holy and sublime as this!
Poor foolish folk! Had they begun
To weigh the myths that they professed,
One hour of reason and each one
Would surely stand a fraud confessed.
Pretending to believe each deed
Of Theseus or of Hercules,
With fairy tales of Ganymede,
And gods of rocks and gods of trees!
No, no, had they our purer light
They would have learned some saner tale
Of Balaam’s ass, or Samson’s might,
Or prophet Jonah and his whale,
Of talking serpents and their ways,
Through which our foolish parents strayed,
And how there passed three nights and days
Before the sun or moon was made!
· · · ·
O Bigotry, you crowning sin!
All evil that a man can do
Has earthly bounds, nor can begin
To match the mischief done by you–
You, who would force the source of love
To play your small sectarian part,
And mould the mercy from above
To fit your own contracted heart.
Arthur Conan Doyle poetry
kempis.nl poetry magazine
More in: Archive C-D, Arthur Conan Doyle, Doyle, Arthur Conan
Esther Porcelijn en Verse Pookoe presenteren: Dichterbij #2 + Kasper C Jansen + Oowtje Ananas + Akim AJ Willems + Maaike Haneveld + Martin Beversluis + Krage + The Black Marble Selection
do 14 feb 13
Poppodium 013 Tilburg
Tijdens deze valentijnsavond organiseren stadsdichter Esther Porcelijn en Verse Pookoe de tweede editie van een nieuwe maandelijkse literaire avond genaamd: ‘Dichterbij’. De eerste editie vond plaats in de Rode Salon van De NWE Vorst. De avond zal een combinatie zijn van proza, poëzie en muziek met dichters en andere woordkunstenaars uit Tilburg en de rest van het land. Zowel beginnend talent als ervaren schrijvers krijgen de kans om het podium te betreden.
Na de sluiting van Ruimte-X (Ernest Potters) en het stoppen van Aardige Jongens (Martijn Neggers), voelde Esther Porcelijn en Verse Pookoe zich geroepen om de literaire wereld van Tilburg in beweging te houden en ook een nieuw publiek aan te spreken met deze nieuwe avonden. Verse Pookoe en Esther Porcelijn nodigen u uit om gezellig langs te komen op deze gratis avond.
Locatie: Stage01 – Poppodium 013 Tilburg
Zaal open: 19:30 uur
Aanvang: 20:00 uur
Tickets: Gratis
fleursdumal.nl magazine
More in: Porcelijn, Esther, Porcelijn, Esther
Mireille Havet
(1898-1932)
Histoire du petit cheval noir
Le petit cheval, noir comme du jais, trotte sur la route de campagne. Ses deux oreilles bien levées comme des cornets à surprise et sa queue empanachée comme un plumeau qu’agite la brise.
Il est content, le petit cheval, parce que l’air est bleu sur toute la campagne. La carriole qui sonne derrière sa croupe luisante est légère et le paysan Mathieu gai et propre dans sa blouse bleue, n’emporte jamais de fouet.
« Ah les beaux cailloux ! comme ils roulent bien sous mes quatre sabots, pense le petit cheval, et que mon estomac est agréablement rempli d’avoine. Allons, vite, vite à la ferme qui est située dans la vallée. Là, je retrouverai un petit cheval blanc que j’affectionne énormément. »
Mais voilà, que sous le lourd soleil de midi, qui est monté au fond du ciel, le gai paysan Mathieu s’est endormi. Sa bonne grosse tête est secouée de droite à gauche, de gauche à droite, par les cahots de la voiture et, devant ses yeux clos, passent des visions champêtres… La route, avant d’arriver à la ferme est raide, si raide, qu’on n’y pourrait jouer à courir sans tomber.
Mais, le petit cheval ne sait pas cela, parce qu’une main sûre, jusqu’à ce matin-là, avait toujours tenu ses guides. Et de toute la force de ses quatre jambes solides il se lance dans le sentier, avec par derrière lui, la carriole sonnante. Ah ! qu’est-il arrivé ?
Mathieu fut réveillé par une grande secousse, qui le projeta en l’air, comme une balle, et par un hennissement pitoyable. Le petit cheval noir, plié sur ses genoux de devant, était recouvert, à moitié, par la carriole qui pesait sur son dos… et il hennissait… il hennissait, parce qu’il avait mal à ses genoux écorchés.
« Ah ! pensait le petit cheval, comment faire maintenant ? j’ai si mal ! et je n’ai pas la force de me relever. J’étais si heureux de courir, avec du soleil de tous les côtés et l’air piquant dans mes naseaux ouverts. Maintenant je vais boiter comme un vieux cheval infirme. Quelle tristesse ! » Et il pleurait.
Ce n’est qu’une heure après, que Mathieu avec, d’autres garçons, purent dégager le petit cheval noir et l’aider à se relever.
Mais dans quel état ! Toute la peau de ses genoux enlevée. Ses pauvres genoux ! On le ramena à son écurie : là-haut, sur le coteau, pendant que le soleil se couchait, comme cela, avec une multitude de rayons. Le ciel ressemblait à un champ de blé.
Et le petit cheval sentait son cœur lourd comme une grosse pierre et il se disait : « Vais-je mourir ? » Mais il ne mourut pas. Ce n’était que des écorchures. On le soigna très bien. On le fit reposer et on lui donna abondamment à manger.
Cependant depuis, il n’a jamais voulu, mais jamais ! reprendre le chemin en pente qui conduit dans la vallée.
La Maison dans l’œil du chat. Paris, éditions Georges Crès & Cie, 1917
Mireille Havet poetry
kempis.nl poetry magazine
More in: Archive G-H, Havet, Mireille, Mireille Havet
John Berryman
(1914-1972)
Dream Song 4
Filling her compact & delicious body
with chicken paprika, she glanced at me
twice.
Fainting with interest, I hungered back
and only the fact that her husband & four other people
kept me from springing on her
or falling at her little feet and crying
“You are the hottest one for years of night
Henry’s dazed eyes
have enjoyed, Brilliance.” I advanced upon
(despairing) my spumoni. — Sir Bones: is stuffed,
de world, wif feeding girls. —
Black hair, complexion Latin, jewelled eyes
downcast . . . The slob beside her feasts . . . What wonders is
she sitting on, over there?
The restaurant buzzes. She might as well be on Mars.
Where did it all go wrong? There ought to be a law against Henry.
–Mr. Bones: there is.
John Berryman poetry
kempis.nl poetry magazine
More in: Archive A-B
Alfons Petzold
(1882-1923)
Abendlied im Kriege
Nun ist der Tag vergangen,
Der Sonne goldnes Rot
Verblaßt auf ihren Wangen,
Als läge sie im Tod.
Der Abend von der Herde
Der Sterne eingekreist,
Beschenkt die weite Erde
Mit seinem frommen Geist.
Die ist so arm geworden
Und trägt so böse Qual,
Seitdem das grause Morden
Braust über Berg und Tal.
Nur Scham kann ihr noch geben
Des Tages blanker Schein,
Drum hüllt sie gern ihr Leben
In weiches Dunkel ein.
Wohl geht auch jetzt das Grausen
Herum im Dorf und Stadt:
Es liegt so mancher draußen,
Der keinen Schlaf mehr hat. –
Und viele Frauen lauschen,
Indes die Lampe singt,
Ob nicht ein Mantelrauschen
Den Fernen näher bringt. –
Doch der steht mit den andern,
Verderben in der Faust,
Sieht tausend Sterne wandern
Granatensturmumbraust
Und nicht den Abend kommen
Mit seinem stillen Geist,
Der allen wahrhaft Frommen
Den Weg des Friedens weist.
Alfons Petzold poetry
Aus der Sammlung Der stählerne Schrei
kempis.nl poetry magazine
More in: Archive O-P, Petzold, Alfons
Vlezige mensen, wethouders, poppetjes, kastjes
Welkom iedereen! Het thema van vanavond is: ‘Verlichting’.
De stroming in de 17e en 18e eeuw die ons tot het inzicht heeft laten komen dat de Rede het enige instrument is om tot Waarheid te komen. Weg met het bijgeloof, weg met de onderdrukking van de kerk, weg met het feodale systeem, en op naar grondrechten, gelijkheid en vrijheid waarvoor vervolgens gestreden werd in de Franse Revolutie. Dit alles is uiteraard veroorzaakt door historici, filosofen en ontevreden burgers, maar niet enkel door hen. De Pamflettisten hebben zich een slag in de rondte gewerkt om iedereen te laten weten hoe vreselijk de adel was en dat de koning elke dag baadde in kinderbloed. Zij wisten met opruiende teksten, beschuldigingen, beledigingen en verdachtmakingen de burgerij voor zich te winnen. Ongeacht of de boodschap waarheid bevatte of niet.
Herkenbaar?
Wellicht dat we de pamflettisten van nu vanavond op het podium zullen zien.
Dan zullen we hen vast horen over wethouders van vroeger en van nu, en over andere mensen uit de politiek. Over hoe een of andere handeling van een of ander iemand exemplarisch is voor dit ‘dorp’ en haar mentaliteit.
Het kan ook zijn dat iemand in deze zaal hard wordt aangepakt. Maar niet té hard, het moet natuurlijk wel gezellig en grappig blijven. Maar om het grappig te laten zijn, moet het wel gaan over iemand die wij allemaal (persoonlijk) kennen, anders valt er niets te lachen. Als je dan niet lacht ben je de gebeten hond en dus iemand zonder humor.
Harde uitspraken moeten grappig zijn, anders zijn ze alleen maar pijnlijk! Jongens, lach dan, lach dan!
Het lijkt wel een formule. Een pamfletformule!
Eens kijken, wat zou de formule deze avond kunnen bevatten?
Ik gok dat het woord ‘dorp’ toch wel een aantal keer valt.
Wethouder van Cultuur Marjo Frenk is een goede kansmaker op een naamsvermelding denk ik.
Anton Dautzenberg komt vast weer met een sexuele verdachtmaking van iemand, misschien voormalig stadsdichter Cees van Raak die seks heeft gehad met de hond van Daan Taks? (Nachtdichter van Tilburg.) Wellicht betrekt hij er een landelijke bekendheid in, want dat onderscheid moet uiteraard gemaakt worden! Het onderscheid tussen de landelijke bekendheid versus het provincialisme dat noodzakelijk in die zin betrokken is als je een accent legt op lándelijke bekendheid. Hij wel, verdomme. Dan maar een grapje maken: Poep! Ha. Ha. Ha. Enig!
Misschien houdt Anton (zo mag ik ‘m noemen, zegt ook weer wat over mij, ik ken hem. Dat maakt mij iets meer immuun voor zijn harde uitspraken die mij mogelijk te wachten staan. Wauw!) eerder een betoog over iets met bloed en de nachtburgemeester Godelieve Engbersen. Iets over een moord die gepleegd is waarbij wederom de hond van Daan Taks betrokken was.
Luuk Koelman zal hoe dan ook de woede van heel het land op de hals halen met zijn column, dat moet haast wel. Als je de woede van bijna heel het land al op de hals hebt gehaald, met de column over Mariska Orbán-de Haas, dan moet je toch minstens het hele land boos maken wil je nog opvallen. Maar wij in de zaal zijn ‘insiders on the joke’ dus wij kunnen dan met een gerust hart zeggen dat de rest van het land zo kleinburgerlijk is en nooit iets snapt. “Hoe kun je die ironie nou niet inzien? On-be-grijpelijk”, fluistert ene Lidy uit Tilburg dan tegen haar man Hans; “Wij zijn dan nog behoorlijk open-minded, toch Hans?” “Gelukkig maar.”
Wat maakt het toch zo smakelijk, dat pakken op de persoon, de Ad Hominem?
“Polemiek!” Hoor ik Antonnetje en zijn billemaat Erik Hannema roepen in mijn hoofd.
Ja, polemiek jongens, polemiek! Het is een kunst, dat moet gezegd, maar bedrijf het dan ook! Polemiek betekent redetwisten. Daar hebben we het woord ‘rede’ dus weer. Diezelfde rede die ons tot de waarheid zou kunnen brengen. De twee deelnemers zouden het komen tot waarheid hoog in het vaandel hebben staan, waarom zou je anders redetwisten? Om je gelijk te halen misschien? Zou kunnen, maar een gelijk zonder daadwerkelijk gelijk lijkt mij weinig voldoenend. Misschien wordt deze kunst wel veel bedreven op avonden zoals deze uit een gevoel van nostalgie: “Vroeger kon men dit nog, vroeger was er nog iets om voor te strijden, vroeger waren er nog revoluties in het Westen!” Onrust stoken om mensen op te ruien en te motiveren. Maar, waarom zou je dan mensen persoonlijk pakken met fictieve gebeurtenissen of –verdachtmakingen?
Misschien omdat het te lang bespreken van de ware gebeurtenissen, fouten en terechte verdachtmakingen te pijnlijk en ongemakkelijk is. Het moet wel gezellig blijven en dus worden er een paar fictieve gebeurtenissen tussen de regels geplakt zodat de mogelijkheid dat de ware gebeurtenissen ook fictief zijn nog blijft bestaan.
We willen wel de roddels maar niet de confrontatie, niet echt. We willen alleen de smakelijke sappige details mits ze weinig lijken te zeggen over onszelf. Is ook makkelijker natuurlijk! De ander is gek, de ander is grappig.
Is het waar dat men vroeger dan wel eindeloos opzoek was naar de waarheid? Ik denk het niet, althans, niet meer dan nu. Ten tijde van de Franse Revolutie verzon de lage adel er ook op los, wat er maar nodig was om de burgers aan hun kant te krijgen. Dat dit lukte en uiteindelijk meer vrijheid tot stand bracht is een feit. Al waren de donkere tijden van de middeleeuwen iets minder donker dan zij ons tot op de dag van vandaag hebben doen denken. Maar zij deden dit met gevaar voor eigen leven, niet braaf in een zaal in Tilburg. Waarom zouden wij dan een hang hebben naar die revoluties van vroeger en de pamflettaal die daarmee samenhangt? Welke donkere tijden proberen wij te ontvluchten?
Kijk, Jace vd Ven (eerste stadsdichter van Tilburg) komt uit vroeger, dus hij hoeft het vroeger niet naar nu te trekken. Hij weet al hoe het toen was en kan hoogstens oprecht nostalgische gevoelens ervaren. Juist doordat hij uit vroeger komt weet hij ook dat de geschiedenis zich herhaalt. Hij kan zijn nootjes pakken, naar de show kijken en pogen iets universeels te schrijven als dichter. Want dat kan hij. Jace kan, en misschien wel hierdoor, gedichten maken die buiten de tijd staan. Dat is wat een goed gedicht doet.
Misschien dat Tom America ons nog een vieze film toont, met in een soundscape de naam van Burgermeester Noordanus in herhaling. Of iets met een jong Thais meisje, gespeeld door mij, dan kunnen we dat meteen voor het TilT-festival gebruiken, Tom! Theatermaker Peer de Graaf en dichter Martin Beversluis doen dan samen een interpretatieve dans, naakt uiteraard.
Nu, ik hoop dat u precies vaak genoeg genoemd wordt deze avond om belangrijk gevonden te worden, maar net te weinig om uw ziel ontbloot te voelen.
De formule zal het leren: Pastor Harm Schilder + grapje over piemeltjes van jonge jongens = hihi. Tilburg culturele hoofdstad + iets met de VVD + naamsbekendheid want ik ken d’n dieje – lekker gewoon gebleven = haha.
Deze avond gaat ons hopelijk enorm verlichten. Of de rede hier zegeviert kunt u allen zelf bepalen, we houden na afloop een opiniepeiling in het licht van: ‘uw stem is ook belangrijk’, dit past binnen het thema waar de pamflettisten zo voor gepamfletteerd hebben: Gelijkheid. Het bespotten van de poppetjes kan beginnen!
Het lucht vast wel op, dus in die zin wellicht…. Verlichting.
Esther Porcelijn, 19 jan 2013
(Column voorgedragen tijdens ‘Schuimt’, columnistenbijeenkomst met o.a. Anton Dautzenberg, Luuk Koelman, JACE vd Ven, en Tom America, in jazzpodium Paradox in Tilburg)
More in: Archive O-P, Archive O-P, Porcelijn, Esther, Porcelijn, Esther
Biografie Patricia de Martelaere
Marja Pruis: Als je weg bent
De Vlaamse schrijfster en filosofe Patricia de Martelaere overleed in 2009 op 51-jarige leeftijd, als een van de belangrijkste schrijvers in het Nederlandse taalgebied, en een van de minst begrepene. Een geladen schrijfster van koele essays en hartstochtelijke romans, zoals het succesvolle Het onverwachte antwoord. Een zeer terughoudende figuur als het ging om belangstelling voor haar persoon en privéleven.
Om in het mysterieuze werk en leven van Patricia de Martelaere door te dringen, neemt Marja Pruis drie rollen op zich: die van biograaf, literair criticus en journalist. Haar diepgravende analyses van de romans en de essays van De Martelaere zijn omlijst met de verhalen van de mensen die haar gekend hebben. Pruis schrijft over de opkomst en het succes van De Martelaere als schrijfster, de verdwijning van haar echtgenoot en haar omarming van het taoïsme – daarbij altijd de link leggend met de thema’s en de verhalen uit haar werk.
Marja Pruis schreef onder meer de veelgeprezen romans De vertrouweling en Atoomgeheimen en is criticus voor De Groene Amsterdammer. Met De Nijhoffs of de gevolgen van een huwelijk toonde zij zich al eerder een onorthodox schrijversbiograaf. Haar meest recente werk, Kus me, straf me. Over lezen en schrijven, liefde en verraad, haalde de shortlist van de ako Literatuurprijs.
Marja Pruis: Als je weg bent – paperback – 192 p. – € 19,95
ISBN 9789044618211 – Uitgeverij Prometheus
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive M-N, Martelaere, Patricia de
Hugues C. Pernathprijs 2013
Om de twee jaar wordt de Hugues C. Pernathprijs voor poëzie uitgereikt. Tot en met 3 juni 2013 kunnen kandidaten een dichtbundel inzenden om mee te dingen naar de prijs. De Hugues C. Pernathprijs zal dit jaar voor de vijftiende keer worden toegekend aan een Nederlandstalige dichter. Aan de prijs is een geldbedrag van 4000 euro verbonden.
In aanmerking komen uitgegeven dichtbundels, gepubliceerd na 16 februari 2011 van Nederlandstalige dichters die op 15 augustus 2013 de leeftijd van 44 jaar niet hebben bereikt. Hugues C. Pernath (1931-1975) overleed zelf net voor zijn 44ste verjaardag, vandaar deze leeftijdsgrens.
Dichtbundels die nog niet zijn uitgegeven, maar waarvan wel een uitgeverscontract bestaat, mogen ook ingezonden worden. Eerdere winnaars van de H.C. Pernathprijs komen niet in aanmerking.
De uitreiking vindt plaats op 5 oktober 2013 in het Letterenhuis in Antwerpen.
Een dichtbundel (origineel of fotokopie) kan worden ingezonden onder eigen naam (in vijfvoud) en per gewone post naar:
H.C. Pernathfonds – Minderbroedersstraat 22 – B-2000-Antwerpen
met vermelding van plaats en datum van geboorte.
Inzenden kan tot en met 3 juni 2013 (De inzendingen worden niet geretourneerd)
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive O-P, Pernath, Hughues C.
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature