Esther Porcelijn: Armoede (Verborgen) armoede

Armoede (Verborgen) armoede

Voor de Tilburgse Voedselbank

en hun vraag naar kerstpakketten.

 

De armen van nu zijn als… de armen van vroeger.

Bespot, belast, beknibbeld.

Niemand kent ze, niemand is ze

Maar iedereen wil vergelijken.

“Het valt wel mee, met mij valt het mee”,

Als een lopende naast de lamme.

We weten alles beter,

Meer doen, minder klagen,

Koken voor vier euro kan toch best?

De rijkdom toont zich:

Naast de lamgeslagen

Zitten wij gepoft te piepen

Rond de tafel met schimmig licht

Sfeervol en hip knagen we

Aan onze knapperige borden.

Haute Cuisine van vroeger is van nu.

Arm en dus dom, denken we,

Verslagen is nooit echt gestreden

Gevallen heeft nooit goed gestaan

Op eigen benen, de eigen broekriem aan.

Schenken uit de dozen op zolder

Met oude broeken en gatensokken

Verfrommelde jurken en blikjes maïs

We zijn het kwijt, gegeven is gegeven

Dankbaarheid komt met een prijs.

Meer? Willen ze meer?

“Hoe durven ze ’t in de bek te kijken?

Ik werk hard hoor, ik werk hard!”

Voor elke cent zo tien andere.

Het kratje, thuis, zorgvuldig gedekt

Met een theedoek over de koekjes.

“Hier gaat iemand van overleven,

Hiervoor verdien ik respect.”

Wij drogen in gedachte hun tranen

Met kaasstengels en zeven bananen,

En, na gretig te hebben gegeven,

Bedenken wij hoe zij gelukkig zijn

Vier kinderen zonder honger

ook de hond dankt zijn baas.

Onze voldaanheid toont zich

in andermans verdriet.

We stellen ons voor hoe ze lachen

Hoe wij hun lichaam verwarmen,

Maar echt kennen doen we ze niet,

Onze, verborgen, armen.        

                               

Esther Porcelijn, 2013

kempis.nl poetry magazine

More in: Archive O-P, Porcelijn, Esther, Porcelijn, Esther