Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
My Voice
Editor: Sarah Maguire
Translators: Various
Original language: Various
Published by: Bloodaxe Books, 2014
As this gloriously diverse, revelatory selection of translations from the Poetry Translation Centre’s first decade proves, nothing has invigorated poetry in English more than translation.
Here you will find 111 brilliant poems translated from 23 different languages (ranging from Arabic to Zapotec: all the original scripts are included) by 45 of the world’s leading poets. Arranged on a journey from exile to ecstasy, these powerful poems have been co-translated by some of the UK’s best-loved poets including Jo Shapcott, Sean O’Brien, Lavinia Greenlaw, W N Herbert, Mimi Khalvati and Nick Laird.
Founded by Sarah Maguire, the Poetry Translation Centre aims to transform English verse through engaging with the rich poetic traditions of the UK’s recent immigrant communities for whom poetry is of overwhelming importance. Reading these Somali, Afghan, Sudanese and Kurdish poets (26 countries are represented), you will understand why their scintillating and heartbreaking poems inspire such devotion.
‘This groundbreaking anthology extends the territory of English poetry through a series of generous translations that make welcome the magnificent poetic traditions of many communities now settled here’ – Carol Ann Duffy.
# More information on website English PEN
See also on website PEN: Leading international poets visit the UK.
Celebrated poets from across the globe come to UK to celebrate launch of MYVOICE this July.
fleursdumal.nl magazine
More in: #More Poetry Archives, - Book News, Art & Literature News, REPRESSION OF WRITERS, JOURNALISTS & ARTISTS, TRANSLATION ARCHIVE
45ste Poetry International 2014
“Meisjes zijn het allermooist op aard”
door Carina van der Walt
2014 – 06 – 17
Woensdag 11 juni was een stralend zonnige dag in Rotterdam. Een dag voor mooie meisjes à la Raymond van het Groenewoud de Belgische zanger. Het was de eerste volle dag bij Poetry International na de Vlaggenparade en Festivalopening de vorige avond. Het dagprogramma werd uitgedeeld met een citaat van Jules Deelder als kop: Hoe langer je leeft / hoe korter het duurt. Jules is zeker het gezicht van de Rotterdamse dichterswereld als nachtburgemeester en na tien deelnames aan Poetry International tussen 1970 en 2000. Hij was ook op deze avond de gast van een programma met dezelfde titel. Daarom was het ook gepast dat de gasten bij binnenkomst direct met deze dichtregel uit zijn hand verwelkomd werden. De meerderheid van de activiteiten was gelokaliseerd in de Rotterdamse Schouwburg. In de stad waren fiets- en kunstroutes die alles te maken hadden met poëzie in de wijdste betekenis. Maar wie op een dag bezoek komt, moest keuzes maken.
In het Douw Egberts Café (DE Café) naast de tramhalte en 150 meter van de gloednieuw gerenoveerde stationshal, gingen we op het eerste programma af. Dit programma is een initiatief van Dean Bowen, die ook als gastheer optrad. De eerste twee gasten om 14:00 waren Véronique Pitollo uit Frankrijk en Antoine de Kom, VSB Poëzieprijswinnaar. We krijgen elk een hand out met een vertaling van Pitollos werk door Rokus Hofstede. Heel handig. Pitollo vertelde tijdens de introductie dat haar voorlezing niet het palet geeft van haar stijl, maar speciaal voor Poetry International geschreven is. Zij las voor uit HET MEISJE EN UTOPIEëN:
p.1
Kinderloze koningen en koninginnen krijgen aan het eind meestal een meisje.
Een meisje!
De kreet van teleurstelling weerklinkt in het hele koninkrijk. Ze zijn teleurgesteld.
Dat kind moet een belofte zijn van geschenken, voorspellingen rond de wieg, een prins en alles wat daaruit volgt. Men schat ziektes in, somt successen op.
Een levensweg, wat is dat? Grote verwachtingen in de lijnen van de hand, ja… Maar verder? Wie de slechte kaart trekt als de rollen van ‘vader, moeder, kind’ worden vergeven, zal het zich heugen.
p.2
Is ze eenmaal tot wasdom gekomen, dan stelt men zich het meisje voor aan de arm van een cavalier. Maar cavaliers gaan voorbij en meisjes blijven… het leven vliegt heen aan het stuur van een cabriolet.
(Geboren worden als meisje is een handicap die erop neerkomt dat je twee keer zo levend bent als een jongen).
p.3
Als zelfbevrijding de droom van de mensheid is, dan maakt het meisje er deel van uit.
Ze maakt deel uit van dat grote voorwaartse streven: die trage overtocht.
Voor knappe meisjes met een smalle taille is het makkelijker: volkomen onafhankelijke als ze zijn, worden ze bevoorrecht. Toch is de grond wankel voor een vurig jong ding, toch zijn de muren scheef.
Wat het meisje verklaart, zijn de gemiste treden.
De andere voegen zich bij de onbehoorlijke massa, de zusjes voor de spiegels.
Het is verbijsterend. Voor haar weerschijn grimas het lelijke wicht. Om dat ene mooie meisje te zijn tussen alle andere, moet je bedrog plegen met je spiegelbeeld.
In een prozagedicht van veertien pagina’s vertelde Pitollo van alle ongemakken, verwachtingen en teleurstellingen van een koningsdochter. Uit het kleine publiek in DE Café merkte iemand achteraf overeenkomsten en verschillen op in het meisjesperspectief van de poëzie van Kreek Daey Ouwens. Er worden contactgegevens uitgeruild.
De tweede gast was Antoine de Kom. Hij las onder andere zijn gedichten made in honduras en hafez bashar maher voor uit de bekroonde bundel Ritmisch zonder string (2014). Op mijn vraag hoe hij zijn bezoek aan Zuid-Afrika ervoer, antwoordde hij met een lezing uit sea point:
ah tamanrasset zuidwaarts oh dood
geheel absurd ubuntu door de ander levend uwe dood
heeft hier ter hoogte van tamanrassat zijn grote voeten in het zand gelobd
en korstig ook zie ik een heel grote wrat. verder kan ik melden
dat dood luid snurkt. hij kan het niet helpen. tot diep in de nacht
zat hij te mailen en nu plagen hem talloze overlevenden
die hem slapeloos in hun sahara vrezen
klein zusje van dood is een woestijn die soms en langzaamaan sahel
wat groener wordt zodat je voeten zo te zien vanuit de hoogte hier of daar
wat nat wanneer ze aan de oever van een meer of meer rivier.
het mist. en je verwacht hem ieder ogenblik. waaraan herken
je hem? wat is zijn teken of besluit zodat hij aan je komt?
zijn zusje zwijgt. je weet nog wel: dood heeft een smoel
en wie weet is die kaaps in kaapstad
nu wordt dood toerist van alle kleuren thuis
erg druk was het tussen de vissen en heel warm toen de piloot opeens
zei: dat schip zinkt! het zinkt en daalde hij verder naar de haven
verderop. we hebben gevlogen rond de tafelberg de dichtheid van de townships
vastgesteld. na de vlekkeloze landing zagen we de waarheid onder ogen.
geen commissie die het na kan doen: dit is een verdrietig land
waar medemensen als verschrikte vogels uiteenstuiven wanneer
dood als mijn wit van deze bladzij hen te na komt
Het personage dood van dit gedicht van Antoine de Kom is “alive and well” aan de zuidpunt van Afrika. Wat kan ik erop zeggen? Behalve dat ook hierin een meisje voorkomt: het zusje van dood die zwijgt.
Ik ben eigenlijk gegaan voor mijn landgenoot Charl-Pierre Naudé, maar in de schouwburg van Rotterdam was hij nog nergens te zien. Tijdens de Poëziecafe met Daniël Dee (huidige stadsdichter van Rotterdam, maar geboren in Zuid-Afrika) kijk ik even bij De Huisdrukker rond. Zou Naudé ondertussen (na onze laatste ontmoeting in Maastricht) zo een grote snor hebben gekweekt? Ik stap op een man af met dezelfde postuur als Naudé en spreek hem aan. Nee, hij is de Turkse dichter Roni Margulies uit Istanbul. Hij is in NU aan de beurt bij Dee. Ik moet hem excuseren.
Zo leerde ik tijdens zijn zeer dynamische optrede over het programma A View with a Room. De initiatiefnemer is Eric Dullaert. Hij werkte samen met Poetry International. Margulies is nu zes weken “writer in residence” in Rotterdam Zuid. Hij is gefascineerd door thema’s als identiteit, migratie, grenzen, taal en onderdrukking. Hij heeft in deze tijd zeventien gedichten geschreven over het gebied rond de Maas. Voor Poetry International heeft Margulies een prachtig linnen doosje met tien van zijn zeventien gedichten samengesteld. Ik herkende de typische blik en vragen van iemand in de marge van een nieuwe samenleving. Ook Margulies heeft het over meisjes, kassa meisjes, in zijn gedicht Burcu, Yonca en Defne vertaald door Sytske Sötemann.
Burcu, Yonca en Defne
Om de dag loop ik de Dortselaan af
en koop bij Albert Hein brood en sigaretten,
en oude Franse kaas, diverse dranken,
en allerlei soorten varkensproducten.
De laatste keer zat Burcu achter de kassa,
daarvoor was het Yonca, een andere keer Defne.
Op hun kraag hebben ze allemaal een naamkaartje.
Ik zeg alleen “Dank je wel.”
Gisteren keek Burca naar de pakjes ham,
ze aarzelde, keek naar mij, twijfelde,
ten slotte was ze ervan overtuigd dat ik Turks was.
“Meneer,” zei ze, “wat u daar heeft gekocht is varken.”
“Dat weet ik,” zei ik, “Wij hebben dat niet,
daarom ben ik het gekocht. Soms heb ik er zin in.”
“Wie zijn wij?” dacht ik later,
toen ik op m’n gemak naar huis liep.
Zou Burca dat ook gedacht hebben,
toen ze me enigszins bezorgd nakeek:
“Hij is duidelijk geen Nederlander, maar
wat dan wel, is een beetje moeilijk te zeggen.”
Uiteindelijk was het de tijd voor de avondprogramma’s. In de Kleine Zaal kwamen vroeg ’s avonds Adam Dickinson (Canada), Alfred Schaffer (Nederland), Charl-Pierre Naudé (Zuid-Afrika) en Habib Tengour (Algerije / Frankrijk) bijeen om elk ongeveer vijftien minuten uit hun werk voor te lezen. Al snel kwam ik zeer onder de indruk van Dickinsons gedichten uit zijn bundel The Polymers. Hij combineerde literatuur en wetenschap. In zijn gedichten onderzoekt hij de structuur en het gedrag van “polymers” of grote moleculen met identieke vormen in verschillende combinaties.
Het poëziepubliek genoot van de virtuositeit van Naudé als dichter. Ze horen half bekende en half vreemde woorden in zijn voordracht; bekende verwijzingen als “Stonehenge” en onbekende verwijzingen als “samekoms-met-handradio’s”. Ik zie voor me een andere Naudé dan bijna twintig jaar geleden. Hij debuteerde toen met Die nomadiese oomblik (1995). Het was een nogal intellectualistische bundel waarvoor hij de Ingrid Jonker Prijs ontving. Hoewel de sociale en politieke toestanden in Zuid-Afrika vaak op een persoonlijk niveau een plaats in zijn gedichten krijgen, is Naudé geen activist. Hij sloot ons dagje Rotterdam af met:
Nawoord
I
Miskien, toentertyd,
was daar tafels gedek
by Stonehedge:
kliptafels
met godewette daarop
’n banket
van smeulende offerandes
wat in geplette bordjes
rondgedra is
in ’n kring van die feromone
– soos popdeuntjies
wat rook uit ’n samekoms-met-handradio’s
van die maagde.
Die windjie slinger
en neurie deur die gras,
soos borduurwerk
met some langs,
en skielik moker
die weerlig alles plat
tot op ’n verpulpte neusbrug,
tot ín die tydlose skerwe
van die erdewerk,
waar argeoloë
duisend jaar later ’n prentjie bymekaar skraap
van ene Pete Townshend,
van The Who.
II
Jy sou skaars dink dié formule
het Afrika toe gehink
oor die tydelike vlaksee –
of was die rigting andersom?
……
Dáár
sien ek die tiara,
die halfsirkel-waterval
Victoria,
wat al hoe dieper in die aarde wegsink,
en skitterend na binne kolk
sonder om iets
koninkliks en verswelgends na buite
uit te vaardig.
Zo was het genoeg voor één dag. De ingeperkte koningsdochter “als verlengstuk van de moeder” (p. 14 in de voordracht van Pitollo eerder op de dag) groeide in Naudés voordracht onbedoeld uit tot een grandioze waterval met de naam Victoria. Mijn verstand zei nog: ga luisteren naar Jules Deelder, maar mijn beker was vol. Die dichters die op deze dag uitkwamen als de lievelingen van de pers waren Naudé en Deelder, elk met een artikel in het NRC Handelsblad. In het najaar van 2014 zal Naudés Al die lieflike dade bij Uitgeverij Tafelberg verschijnen. De laatste bundel van Deelders was Ruisch (De Bezige Bij, 2011).
Foto’s: Carina van der Walt
1 – Dichteressen Kreek Daey Ouwens en Emma Crebolder aan de zij van deelnemende dichter Antoine de Kom
2 – De Franse dichteres Veronique Pitollo in gesprek met Dean Bowen in DE Café
3 – De Turkse dichter Roni Margulies vertelt van zijn ervaringen als “writer in residence” de afgelopen zes weken in Rotterdam Zuid.
4 – Charl-Pierre Naudé en zijn vertaler Robert Dorsman.
5 – De Zuid-Afrikaanse dichter Charl-Pierre Naudé op het podium.
Carina van der Walt over Poetry International 2014
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive W-X, Archive W-X, Art & Literature News, Carina van der Walt, Poetry International, TRANSLATION ARCHIVE, Walt, Carina van der
Hugo von Hofmannsthal
(1874-1929)
Mädchenlied
»Was rinnen dir die Tränen,
Die Tränen stumm und heiß,
Durch deine feinen Finger,
Die Finger fein und weiß?«
Mein Schleier ist zerrissen
Und wehet doch kein Wind
Und bin doch nirgends gangen
Niemals, wo Dornen sind …
Die Glocken haben heute
So sonderbaren Klang,
Gott weiß, warum ich weine,
Mir ist zum Sterben bang.
Hugo von Hofmannsthal poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive G-H, Hofmannsthal, Hugo von
Rob Stuart: Vanishing Point
fleursdumal.nl magazine
More in: Rob Stuart, Rob Stuart, Stuart, Rob
The Sorrows of Young Werther (41) by J.W. von Goethe
MAY 25.
I have had a plan in my head of which I did not intend to speak to you
until it was accomplished: now that it has failed, I may as well mention
it. I wished to enter the army, and had long been desirous of taking
the step. This, indeed, was the chief reason for my coming here with the
prince, as he is a general in the service. I communicated my design to
him during one of our walks together. He disapproved of it, and it would
have been actual madness not to have listened to his reasons.
JUNE 11.
Say what you will, I can remain here no longer. Why should I remain?
Time hangs heavy upon my hands. The prince is as gracious to me as any
one could be, and yet I am not at my ease. There is, indeed, nothing
in common between us. He is a man of understanding, but quite of the
ordinary kind. His conversation affords me no more amusement than I
should derive from the perusal of a well-written book. I shall remain
here a week longer, and then start again on my travels. My drawings are
the best things I have done since I came here. The prince has a taste
for the arts, and would improve if his mind were not fettered by cold
rules and mere technical ideas. I often lose patience, when, with
a glowing imagination, I am giving expression to art and nature, he
interferes with learned suggestions, and uses at random the technical
phraseology of artists.
JULY 16.
Once more I am a wanderer, a pilgrim, through the world. But what else
are you!
JULY 18.
Whither am I going? I will tell you in confidence. I am obliged to
continue a fortnight longer here, and then I think it would be better
for me to visit the mines in–. But I am only deluding myself thus. The
fact is, I wish to be near Charlotte again, that is all. I smile at the
suggestions of my heart, and obey its dictates.
JULY 29.
No, no! it is yet well all is well! I her husband! O God, who gave me
being, if thou hadst destined this happiness for me, my whole life would
have been one continual thanksgiving! But I will not murmur–forgive
these tears, forgive these fruitless wishes. She–my wife! Oh, the very
thought of folding that dearest of Heaven’s creatures in my arms! Dear
Wilhelm, my whole frame feels convulsed when I see Albert put his arms
around her slender waist!
And shall I avow it? Why should I not, Wilhelm? She would have been
happier with me than with him. Albert is not the man to satisfy the
wishes of such a heart. He wants a certain sensibility; he wants–in
short, their hearts do not beat in unison. How often, my dear friend,
I’m reading a passage from some interesting book, when my heart and
Charlotte’s seemed to meet, and in a hundred other instances when our
sentiments were unfolded by the story of some fictitious character, have
I felt that we were made for each other! But, dear Wilhelm, he loves her
with his whole soul; and what does not such a love deserve?
I have been interrupted by an insufferable visit. I have dried my tears,
and composed my thoughts. Adieu, my best friend!
The Sorrows of Young Werther (Die Leiden des jungen Werther) by J.W. von Goethe. Translated by R.D. Boylan.
To be continued
fleursdumal.nl magazine
More in: -Die Leiden des jungen Werther, Goethe, Johann Wolfgang von
Guy de Maupassant
(1850-1893)
L’ESPÉRANCE ET LE DOUTE
Lorsque le grand Colomb, penché sur l’eau profonde,
A travers l’Océan crut entrevoir un monde,
Les peuples souriaient et ne le croyaient pas.
Et pourtant, il partit pour ces lointains climats ;
Il partit, calme et fort, ignorant quelle étoile
Dans les obscures nuits pourrait guider sa voile,
Sur quels gouffres sans fond allaient errer ses pas,
Quels écueils lui gardait la mer immense et nue,
Où chercher par les flots cette terre inconnue,
Et comment revenir s’il ne la trouvait pas.
Parfois il s’arrêtait, las de chercher la rive,
De voir toujours la mer et rien à l’horizon,
Et les vents et les flots jetaient à la dérive
A travers l’Océan sa voile et sa raison.
Comme Colomb, rêvant à de lointaines grèves,
Que d’autres sont partis, le coeur joyeux et fort,
Car un vent parfumé les poussait loin du port
Aux pays merveilleux où fleurissent les rêves.
L’avenir souriait dans un songe d’orgueil,
La gloire les guidait, étoile éblouissante,
Et comme une Sirène, avec sa voix puissante,
L’Espérance chantait, embusquée à l’écueil.
Mais la vague bientôt croule comme une voûte,
Et devant l’ouragan chacun fuit sans espoir,
Car le Doute a passé, grand nuage au flanc noir,
Sur l’astre étincelant qui leur montrait la route.
Paris, 1871
L’espérance et le doute a paru dans les Annales politiques et littéraires du 12 décembre 1897
Guy de Maupassant poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive M-N, Maupassant, Guy de
Kempner, Friederike
(1828-1904)
Gegen die Vivisektion
Ein unbekanntes Band der Seelen kettet
Den Menschen an das arme Tier,
Das Tier hat seinen Willen – ergo Seele –
Wenn auch ‘ne kleinere als wir.
Ein Mensch, mißbrauchend die Gewalt und Stärke,
Ein lebend Herz zerreißend – wie?
Wer gleicht denn hier dem wilden Tiere,
Ist es der Mensch, ist es das Vieh?
Kempner, Friederike poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive K-L, CLASSIC POETRY
Alan Seeger
(1888-1916)
Sonnet IX
Amid the florid multitude her face
Was like the full moon seen behind the lace
Of orchard boughs where clouded blossoms part
When Spring shines in the world and in the heart.
As the full-moon-beams to the ferny floor
Of summer woods through flower and foliage pour,
So to my being’s innermost recess
Flooded the light of so much loveliness;
She held as in a vase of priceless ware
The wine that over arid ways and bare
My youth was the pathetic thirsting for,
And where she moved the veil of Nature grew
Diaphanous and that radiance mantled through
Which, when I see, I tremble and adore.
Alan Seeger poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive S-T, Seeger, Alan
Elsa von Freytag-Loringhoven
(1874 – 1927)
ONLY ADVENTUROUS ARE RICH
ONLY ADVENTUROUS ARE RICH –
RICH ARE ADVENTUROUS.
SOON AS IN STABLE
CULTURES’ TRADITIONS’ SECURITY
THEY
CEASE SO TO BE –
STAGNATIONGERM WORMS
UNDERGROUND PASSAGE
TO OBLIVION.
FLUX
LINDBERGH ONLY COULD SPRING
FROM OBSCURE VASTNESS’ REJUVENATED
VIRGIN SOILS’ FERTILE MIXTURE –
VITALY FOCED
TO EXPLORE ITSELF.
E.V.F.L
Elsa von Freytag-Loringhoven poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive E-F, Dada, Freytag-Loringhoven, Elsa von
The Sorrows of Young Werther (40) by J.W. von Goethe
MARCH 24.
I have tendered my resignation to the court. I hope it will be accepted,
and you will forgive me for not having previously consulted you. It
is necessary I should leave this place. I know all you will urge me to
stay, and therefore I beg you will soften this news to my mother. I am
unable to do anything for myself: how, then, should I be competent to
assist others? It will afflict her that I should have interrupted that
career which would have made me first a privy councillor, and then
minister, and that I should look behind me, in place of advancing. Argue
as you will, combine all the reasons which should have induced me
to remain, I am going: that is sufficient. But, that you may not be
ignorant of my destination, I may mention that the Prince of–is here.
He is much pleased with my company; and, having heard of my intention
to resign, he has invited me to his country house, to pass the spring
months with him. I shall be left completely my own master; and, as we
agree on all subjects but one, I shall try my fortune, and accompany
him.
APRIL 19.
Thanks for both your letters. I delayed my reply, and withheld this
letter, till I should obtain an answer from the court. I feared my
mother might apply to the minister to defeat my purpose. But my request
is granted, my resignation is accepted. I shall not recount with what
reluctance it was accorded, nor relate what the minister has written:
you would only renew your lamentations. The crown prince has sent me
a present of five and twenty ducats; and, indeed, such goodness has
affected me to tears. For this reason I shall not require from my mother
the money for which I lately applied.
MAY 5.
I leave this place to-morrow; and, as my native place is only six miles
from the high road, I intend to visit it once more, and recall the happy
dreams of my childhood. I shall enter at the same gate through which
I came with my mother, when, after my father’s death, she left that
delightful retreat to immure herself in your melancholy town. Adieu, my
dear friend: you shall hear of my future career.
MAY 9.
I have paid my visit to my native place with all the devotion of a
pilgrim, and have experienced many unexpected emotions. Near the great
elm tree, which is a quarter of a league from the village, I got out of
the carriage, and sent it on before, that alone, and on foot, I might
enjoy vividly and heartily all the pleasure of my recollections. I stood
there under that same elm which was formerly the term and object of my
walks. How things have since changed! Then, in happy ignorance, I sighed
for a world I did not know, where I hoped to find every pleasure and
enjoyment which my heart could desire; and now, on my return from that
wide world, O my friend, how many disappointed hopes and unsuccessful
plans have I brought back!
As I contemplated the mountains which lay stretched out before me, I
thought how often they had been the object of my dearest desires. Here
used I to sit for hours together with my eyes bent upon them, ardently
longing to wander in the shade of those woods, to lose myself in those
valleys, which form so delightful an object in the distance. With what
reluctance did I leave this charming spot; when my hour of recreation
was over, and my leave of absence expired! I drew near to the village:
all the well-known old summerhouses and gardens were recognised again; I
disliked the new ones, and all other alterations which had taken place.
I entered the village, and all my former feelings returned. I cannot,
my dear friend, enter into details, charming as were my sensations:
they would be dull in the narration. I had intended to lodge in the
market-place, near our old house. As soon as I entered, I perceived that
the schoolroom, where our childhood had been taught by that good old
woman, was converted into a shop. I called to mind the sorrow, the
heaviness, the tears, and oppression of heart, which I experienced in
that confinement. Every step produced some particular impression. A
pilgrim in the Holy Land does not meet so many spots pregnant with
tender recollections, and his soul is hardly moved with greater
devotion. One incident will serve for illustration. I followed the
course of a stream to a farm, formerly a delightful walk of mine, and
paused at the spot, where, when boys, we used to amuse ourselves making
ducks and drakes upon the water. I recollected so well how I used
formerly to watch the course of that same stream, following it with
inquiring eagerness, forming romantic ideas of the countries it was to
pass through; but my imagination was soon exhausted: while the
water continued flowing farther and farther on, till my fancy became
bewildered by the contemplation of an invisible distance. Exactly such,
my dear friend, so happy and so confined, were the thoughts of our good
ancestors. Their feelings and their poetry were fresh as childhood.
And, when Ulysses talks of the immeasurable sea and boundless earth,
his epithets are true, natural, deeply felt, and mysterious. Of what
importance is it that I have learned, with every schoolboy, that the
world is round? Man needs but little earth for enjoyment, and still less
for his final repose.
I am at present with the prince at his hunting lodge. He is a man with
whom one can live happily. He is honest and unaffected. There are,
however, some strange characters about him, whom I cannot at all
understand. They do not seem vicious, and yet they do not carry the
appearance of thoroughly honest men. Sometimes I am disposed to believe
them honest, and yet I cannot persuade myself to confide in them. It
grieves me to hear the prince occasionally talk of things which he has
only read or heard of, and always with the same view in which they have
been represented by others.
He values my understanding and talents more highly than my heart, but I
am proud of the latter only. It is the sole source of everything of our
strength, happiness, and misery. All the knowledge I possess every one
else can acquire, but my heart is exclusively my own.
The Sorrows of Young Werther (Die Leiden des jungen Werther) by J.W. von Goethe. Translated by R.D. Boylan.
To be continued
fleursdumal.nl magazine
More in: -Die Leiden des jungen Werther, Goethe, Johann Wolfgang von
Bachten de Kupe
Je kunt wel putten in de aarde vloeken
omdat gebeden schaars zijn en schuren
als zand, maar beter is het trots te zijn
omdat je ergens gebleven bent. Waar je
dolend wakker kunt worden uit gemelijk
genot, geschaakte dromen, verzakende
grenzen. Waar je een vogel van vele lentes
herkent als jezelf. Toen ik ontwaakte wist
ik loepzuiver weer hoe gisteren voor me
een meisje huppelend riep: “Een olm is
een iep! Een olm is een iep! Een olm is
een iep!” Het is hier niet druk, maar kijk:
hier loopt niet ieder in zijn eigen ochtend.
Bert Bevers
Verschenen in Ballustrada, jaargang 27, nummer 1-2, Terneuzen, 2013
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Bevers, Bert
GeelZucht krijgt vijfde editie: Ook dit jaar gaat de poëzieploeg van GeelZucht er nog een keer tegenaan: de Tour de France verslaan in gedichten. Vanaf zaterdag 5 juli staat er dagelijks vanaf ten laatste 19.00 uur een kersvers gedicht over de etappe van de dag online. Het is reeds de vijfde editie van GeelZucht. De ploeg bestaat deze keer uit (van links naar rechts) Paul Rigolle, Frank Pollet, Patrick Cornillie, Bert Bevers en (niet op de foto) Fleur De Meyer.
Op donderdag 24 juli 2014 zal de voltallige GeelZuchtPloeg tijdens de rit van die dag (Pau-Hautacam) aanwezig zijn in de Openbare Bibliotheek van Sint-Niklaas, aan het Hendrik Heymanplein 3 aldaar. Daar en dan kan het publiek de rit over onder andere de Col du Tourmalet volgen, én bijwonen hoe de GeelZuchtPloeg met zijn vijven samen één gedicht schrijft. Ook dat is te bekijken, want het gedicht wordt geschreven met behulp van 5 laptops waarmee de dichters in één en hetzelfde document aan één en hetzelfde gedicht werken. Dat alles wordt live geprojecteerd, zodat elk woord, elke komma, doorhaling, verbetering op de voet te volgen is.
# Meer informatie op website Geelzucht
fleursdumal.nl magazine
More in: Art & Literature News, Bevers, Bert, The talk of the town
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature