Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
William Shakespeare
(1564-1616)
THE SONNETS
123
No! Time, thou shalt not boast that I do change,
Thy pyramids built up with newer might
To me are nothing novel, nothing strange,
They are but dressings Of a former sight:
Our dates are brief, and therefore we admire,
What thou dost foist upon us that is old,
And rather make them born to our desire,
Than think that we before have heard them told:
Thy registers and thee I both defy,
Not wond’ring at the present, nor the past,
For thy records, and what we see doth lie,
Made more or less by thy continual haste:
This I do vow and this shall ever be,
I will be true despite thy scythe and thee.
kempis.nl poetry magazine
More in: -Shakespeare Sonnets
George Herbert
(1593 – 1633)
The Sacrifice
Oh all ye, who pass by, whose eyes and mind
To worldly things are sharp, but to me blind;
To me, who took eyes that I might you find:
Was ever grief like mine?
The Princes of my people make a head
Against their Maker: they do wish me dead,
Who cannot wish, except I give them bread:
Was ever grief like mine?
Without me each one, who doth now me brave,
Had to this day been an Egyptian slave.
They use that power against me, which I gave:
Was ever grief like mine?
Mine own Apostle, who the bag did bear,
Though he had all I had, did not forebear
To sell me also, and to put me there:
Was ever grief like mine?
For thirty pence he did my death devise,
Who at three hundred did the ointment prize,
Not half so sweet as my sweet sacrifice:
Was ever grief like mine?
Therefore my soul melts, and my heart’s dear treasure
Drops blood (the only beads) my words to measure:
O let this cup pass, if it be thy pleasure:
Was ever grief like mine?
These drops being temper’d with a sinner’s tears,
A Balsam are for both the Hemispheres:
Curing all wounds but mine; all, but my fears,
Was ever grief like mine?
Yet my Disciples sleep: I cannot gain
One hour of watching; but their drowsy brain
Comforts not me, and doth my doctrine stain:
Was ever grief like mine?
Arise, arise, they come. Look how they run.
Alas! what haste they make to be undone!
How with their lanterns do they seek the sun!
Was ever grief like mine?
With clubs and staves they seek me, as a thief,
Who am the way of truth, the true relief;
Most true to those, who are my greatest grief:
Was ever grief like mine?
Judas, dost thou betray me with a kiss?
Canst thou find hell about my lips? and miss
Of life, just at the gates of life and bliss?
Was ever grief like mine?
See, they lay hold on me, not with the hands
Of faith, but fury: yet at their commands
I suffer binding, who have loos’d their bands:
Was ever grief like mine?
All my Disciples fly; fear puts a bar
Betwixt my friends and me. They leave the star
That brought the wise men of the East from far.
Was ever grief like mine?
Then from one ruler to another bound
They lead me; urging, that it was not sound
What I taught: Comments would the text confound.
Was ever grief like mine?
The Priest and rulers all false witness seek
‘Gainst him, who seeks not life, but is the meek
And ready Paschal Lamb of this great week:
Was ever grief like mine?
Then they accuse me of great blasphemy,
That I did thrust into the Deity,
Who never thought that any robbery:
Was ever grief like mine?
Some said, that I the Temple to the floor
In three days raz’d, and raised as before.
Why, he that built the world can do much more:
Was ever grief like mine?
Then they condemn me all with that same breath,
Which I do give them daily, unto death.
Thus Adam my first breathing rendereth:
Was ever grief like mine?
They bind, and lead me unto Herod: he
Sends me to Pilate. This makes them agree;
But yet their friendship is my enmity:
Was ever grief like mine?
Herod and all his bands do set me light,
Who teach all hands to war, fingers to fight,
And only am the Lord of hosts and might:
Was ever grief like mine?
Herod in judgement sits while I do stand;
Examines me with a censorious hand:
I him obey, who all things else command:
Was ever grief like mine?
The Jews accuse me with despitefulness;
And vying malice with my gentleness,
Pick quarrels with their only happiness:
Was ever grief like mine?
I answer nothing, but with patience prove
If stony hearts will melt with gentle love.
But who does hawk at eagles with a dove?
Was ever grief like mine?
My silence rather doth augment their cry;
My dove doth back into my bosom fly;
Because the raging waters still are high:
Was ever grief like mine?
Hark how they cry aloud still, ‘Crucify:
It is not fit he live a day, ‘ they cry,
Who cannot live less than eternally:
Was ever grief like mine?
Pilate a stranger holdeth off; but they,
Mine own dear people, cry, ‘Away, away, ‘
With noises confused frighting the day:
Was ever grief like mine?
Yet still they shout, and cry, and stop their ears,
Putting my life among their sins and fears,
And therefore wish my blood on them and theirs:
Was ever grief like mine?
See how spite cankers things. These words aright
Used, and wished, are the whole world’s light:
But honey is their gall, brightness their night:
Was ever grief like mine?
They choose a murderer, and all agree
In him to do themselves a courtesy:
For it was their own cause who killed me:
Was ever grief like mine?
And a seditious murderer he was:
But I the Prince of peace; peace that doth pass
All understanding, more than heav’n doth glass:
Was ever grief like mine?
Why, Caesar is their only King, not I:
He clave the stony rock, when they were dry;
But surely not their hearts, as I well try:
Was ever grief like mine?
Ah! how they scourge me! yet my tenderness
Doubles each lash: and yet their bitterness
Winds up my grief to a mysteriousness.
Was ever grief like mine?
They buffet me, and box me as they list,
Who grasp the earth and heaven with my fist,
And never yet, whom I would punish, miss’d:
Was ever grief like mine?
Behold, they spit on me in scornful wise,
Who by my spittle gave the blind man eyes,
Leaving his blindness to mine enemies:
Was ever grief like mine?
My face they cover, though it be divine.
As Moses’ face was veiled, so is mine,
Lest on their double-dark souls either shine:
Was ever grief like mine?
Servants and abjects flout me; they are witty:
‘Now prophesy who strikes thee, ‘ is their ditty.
So they in me deny themselves all pity:
Was ever grief like mine?
And now I am deliver’d unto death,
Which each one calls for so with utmost breath,
That he before me well nigh suffereth:
Was ever grief like mine?
Weep not, dear friends, since I for both have wept
When all my tears were blood, the while you slept:
Your tears for your own fortunes should be kept:
Was ever grief like mine?
The soldiers lead me to the common hall;
There they deride me, they abuse me all:
Yet for twelve heavn’ly legions I could call:
Was ever grief like mine?
Then with a scarlet robe they me array;
Which shows my blood to be the only way.
And cordial left to repair man’s decay:
Was ever grief like mine?
Then on my head a crown of thorns I wear:
For these are all the grapes SIon doth bear,
Though I my vine planted and watred there:
Was ever grief like mine?
So sits the earth’s great curse in Adam’s fall
Upon my head: so I remove it all
From th’ earth unto my brows, and bear the thrall:
Was ever grief like mine?
Then with the reed they gave to me before,
They strike my head, the rock from whence all store
Of heavn’ly blessings issue evermore:
Was ever grief like mine?
They bow their knees to me, and cry, ‘Hail king’:
What ever scoffs or scornfulness can bring,
I am the floor, the sink, where they it fling:
Was ever grief like mine?
Yet since man’s sceptres are as frail as reeds,
And thorny all their crowns, bloody their weeds;
I, who am Truth, turn into truth their deeds:
Was ever grief like mine?
The soldiers also spit upon that face,
Which Angels did desire to have the grace,
And Prophets once to see, but found no place:
Was ever grief like mine?
Thus trimmed forth they bring me to the rout,
Who ‘Crucify him, ‘ cry with one strong shout.
God holds his peace at man, and man cries out.
Was ever grief like mine?
They lead me in once more, and putting then
Mine own clothes on, they lead me out again.
Whom devils fly, thus is he toss’d of men:
Was ever grief like mine?
And now weary of sport, glad to engross
All spite in one, counting my life their loss,
They carry me to my most bitter cross:
Was ever grief like mine?
My cross I bear my self, until I faint:
Then Simon bears it for me by constraint,
The decreed burden of each mortal Saint:
Was ever grief like mine?
O all ye who pass by, behold and see;
Man stole the fruit, but I must climb the tree;
The tree of life to all, but only me:
Was ever grief like mine?
Lo, here I hang, charg’d with a world of sin,
The greater world o’ th’ two; for that came in
By words, but this by sorrow I must win:
Was ever grief like mine?
Such sorrow, as if sinful man could feel,
Or feel his part, he would not cease to kneel,
Till all were melted, though he were all steel:
Was ever grief like mine?
But, O my God, my God! why leav’st thou me,
The son, in whom thou dost delight to be?
My God, my God –
Never was grief like mine.
Shame tears my soul, my body many a wound;
Sharp nails pierce this, but sharper that confound;
Reproaches, which are free, while I am bound.
Was ever grief like mine?
Now heal thy self, Physician; now come down.
Alas! I did so, when I left my crown
And father’s smile for you, to feel his frown:
Was ever grief like mine?
In healing not my self, there doth consist
All that salvation, which ye now resist;
Your safety in my sickness doth subsist:
Was ever grief like mine?
Betwixt two thieves I spend my utmost breath,
As he that for some robbery suffereth.
Alas! what have I stolen from you? death:
Was ever grief like mine?
A king my title is, prefixt on high;
Yet by my subjects am condemn’d to die
A servile death in servile company;
Was ever grief like mine?
They gave me vinegar mingled with gall,
But more with malice: yet, when they did call,
With Manna, Angels’ food, I fed them all:
Was ever grief like mine?
They part my garments, and by lot dispose
My coat, the type of love, which once cur’d those
Who sought for help, never malicious foes:
Was ever grief like mine?
Nay, after death their spite shall further go;
For they will pierce my side, I full well know;
That as sin came, so Sacraments might flow:
Was ever grief like mine?
But now I die; now all is finished.
My woe, man’s weal: and now I bow my head.
Only let others say, when I am dead,
Never was grief like mine.
George Herbert poetry
kempis.nl poetry magazine
More in: Archive G-H
theodor fontane by max liebermann
Theodor Fontane
(1819–1898)
Memento
Geliebte, willst du doppelt leben,
So sei des Todes gern gedenk
Und nimm, was dir die Götter geben,
Tagtäglich hin wie ein Geschenk.
Mach dich vertraut mit dem Gedanken,
Daß doch das Letzte kommen muß,
Und statt in Trübsinn hinzukranken,
Wird dir das Dasein zum Genuß.
Du magst nicht länger mehr vergeuden
Die Spanne Zeit in eitlem Haß,
Du freust dich reiner deiner Freuden
Und sorgst nicht mehr um dies und das.
Du setzest an die rechte Stelle
Das Hohe, Göttliche der Zeit,
Und jede Stunde wird dir Quelle
Gesteigert neuer Dankbarkeit.
Theodor Fontane poetry
kempis.nl poetry magazine
More in: Archive E-F, Theodor Fontane
Eddy van Vliet
(1942-2002)
Dood
Dood. Heb geen angst. Talm niet
voor mijn deur. Kom binnen.
Lees mijn boeken. In negen van de tien
kom je voor. Je bent geen onbekende.
Hou mij niet voor de gek met kwalen
waarvan niemand de namen durft te noemen.
Leg mij niet in een bed tussen kwijlende
kinderen die van ouderdom niet weten wat ze zeggen.
Klop mij geen geld uit de zak
voor nutteloze uren in chique klinieken.
Veeg je voeten en wees welkom.
Eddy van Vliet poetry
kempis.nl poetry magazine
More in: Archive U-V
Ton van Reen
EEN NOG SCHONERE SCHIJN VAN WITHEID
Een winterverhaal
3
Vanachter het raam keken grootmoeder en ik toe hoe de gebeurtenis zich ging ontknopen. Ik verwachtte dat moeder aan de witte zeilen zou opstijgen en misschien zelfs tot boven de kersenbomen zou worden geblazen, zo wild gingen de lakens tekeer in de wind. En misschien zou ze wel over het dak van het kippenhok van buurman Hermans vliegen, en dan zou zijn zoon die een beetje gek was naar haar zwaaien. En misschien vloog ze wel over de drooghokken van de steenfabriek, waarin de uit leem gevormde stenen stonden te bevriezen in plaats van te drogen zodat de arbeiders die later weer allemaal weg moesten gooien. En misschien …, stel je toch voor dat ze met al haar lakens aan de bliksemafleider aan de top van de schoorsteen van de steenfabriek zou blijven hangen! Adembenemend, maar het zou kunnen! Het zou kunnen!!! Met moeder wist je het immers nooit. Een voor een werden de lakens uit haar handen gerukt en zeilden naar de boomgaard, alsof ze wilden ontkomen aan de zoveelste wasbeurt die ze nog doorzichtiger zou maken. Ze waren oud. Ze waren al van grootmoeder geweest. Twee generaties kinderen hadden ertussen geslapen.
Moeder won. Met de hark trok ze de lakens uit de takken, plukte ten slotte het laken van mijn zusje uit de kersenboom en klopte het af met een hardheid die op afstraffen leek. Triomfantelijk kwam ze naar binnen met het witrozige laken dat het kleinste was, maar het dapperst was geweest. Dat had je altijd: ik was ook het kleinst, en daarom moest ik altijd het hardst vechten tegen mijn oudere broers, die dachten dat ik een hamster of een hond was die je af en toe gewoon stiekem kon meppen als je een pestbui had.
Moeder zette de stijve lakens rechtop tegen de muur achter de kachel, waarna ze op een vreemde manier, vol schuldgevoel, in elkaar begonnen te zakken, ontmoedigd door de wetenschap dat ze opnieuw zouden worden gekookt en gestoomd tot ze weer kraakhelder zouden zijn en weer aan de wasdraad buiten zouden worden uitgehangen, hun uiterste witte witheid tonend, zodat de hele straat kon zien dat wij toch een proper gezin vormden ondanks het feit dat we drie jongens hadden die elke week op school tijdens de godsdienstles van de pastoor te horen kregen dat jongens nooit met zichzelf mochten spelen, omdat je dan langzaam krom ging groeien doordat het nat dat uit je piemel kwam afgetapt ruggenmerg was. Jongens die dat deden waren voorbestemd voor de hel of zouden in dit leven al gestraft worden doordat ze later alleen nog maar arbeider bij de steenfabriek of turfgraver in de Peel konden worden. Tja, waarschijnlijk had de pastoor gelijk, want de arbeiders die op het tasveld van de steenfabriek werkten, aan de overkant van de straat, waren allemaal wat grauw en mager en hadden dus de straf om arbeider te zijn zelf verdiend door als jongen in bed niet te slapen maar met zichzelf te spelen. En als ze het nou maar gebiecht hadden, want de pastoor wilde altijd van alle jongens weten hoe vaak ze het hadden gedaan, maar dat hadden ze waarschijnlijk niet gedurfd, ik ook niet trouwens, dus het was hun verdiende straf om in weer en wind stenen te vormen die later weer, als ze bevroren waren, moesten worden weggegooid. Vreemd volk, die arbeiders. Als ik in het poortje bij de straat stond, kon ik de schunnige moppen horen die ze aan elkaar vertelden. Het was geen leuke gedachte dat ik later een van hen zou moeten zijn en al dat gebazel van hen een leven lang zou moeten horen.
wordt vervolgd
Het verhaal Een nog schonere schijn van witheid van Ton van Reen werd uitgegeven op 26 februari 2012 in opdracht van De Bibliotheek Maas en Peel, ter gelegenheid van de heropening van de bibliotheek in Maasbree.
kempis.nl poetry magazine
More in: 4SEASONS#Winter, Reen, Ton van, Ton van Reen
Haaks
Ver geslacht zijn wij van daar waar hutten
roken naar vuur en vlam, naar brandend,
sissend vlees. Waar jankende zuigelingen
tot voorvaderen werden, en beulen kappen
droegen boven gewette zwaarden, verroest
nu als de waarden waarvoor zij daalden.
De weg kwijt ben je immer als je die zoekt.
Als terugzien belemmert dat je weet waar je
opa’s hun eerste stappen zetten, waar je bent
als je schrijft dat je weet waar je was toen je
schreef dat je wist waar je was toen alles nog
rook naar inkt en die mooie schilfers die je zag
ontstaan bij het slijpen van het potlood dat nu
rust als een stompje bij stompjes. Zo haaks op
alles wat reeds lang bestaat staat alles wat nog
niet geschreven is.
Bert Bevers
Verschenen in jubileumnummer Ballustrada (t.g.v. 25-jarig bestaan), Middelburg, november 2011
kempis.nl poetry magazine
More in: Archive A-B, Bevers, Bert
William Shakespeare
(1564-1616)
THE SONNETS
122
Thy gift, thy tables, are within my brain
Full charactered with lasting memory,
Which shall above that idle rank remain
Beyond all date even to eternity.
Or at the least, so long as brain and heart
Have faculty by nature to subsist,
Till each to razed oblivion yield his part
Of thee, thy record never can be missed:
That poor retention could not so much hold,
Nor need I tallies thy dear love to score,
Therefore to give them from me was I bold,
To trust those tables that receive thee more:
To keep an adjunct to remember thee
Were to import forgetfulness in me.
kempis.nl poetry magazine
More in: -Shakespeare Sonnets
Theodor Fontane
(1819–1898)
Das Fischermädchen
Steht auf sand’gem Dünenrücken
Eine Fischerhütt’ am Strand;
Abendrot und Netze schmücken
Wunderlich die Giebelwand.
Drinnen spinnt und schnurrt das Rädchen,
Blaß der Mond ins Fenster scheint,
Still am Herd das Fischermädchen
Denkt des letzten Sturms und – weint.
Und es klagen ihre Tränen:
»Weit der Himmel, tief die See,
Doch noch weiter geht mein Sehnen,
Und noch tiefer ist mein Weh.«
Theodor Fontane poetry
kempis.nl poetry magazine
More in: Archive E-F, Theodor Fontane
Seconden later zijn wij allerbesten
Seconden later zijn wij allerbesten.
Hij spreekt alweer van vroeger en van toen,
van: “ weet je nog?” en onze eerste zoen.
Hij koos de mooiste, deelde wat er restte.
Wij lachend om die avond in ’t plantsoen,
de avond in het gras op Tilburg West en
ik kon niet wachten op mijn grootse test en
zag hem mijn liefje van haar goed ontdoen.
Terwijl hij alle mensen om zich rijgt,
zijn nonchalante ‘k-weet-’t-ook-niet-geste,
ben ik diegene die zacht grapt en zwijgt.
Zal ik dan toch de rake waarheid ketsen?
Hem laten zien dat ik hem overstijg?
Ach wat, ik blijf toch altijd de gekwetste.
Esther Porcelijn
30 januari 2012
(uit: Over vriendschappen en andere ongemakken, Aardige Jongens, maart 2012)
More in: Archive O-P, Porcelijn, Esther, Porcelijn, Esther
Nick J. Swarth
luizig lenteliedje
Langs de ringbanen gaan de luiken open.
Hoera, er loopt weer tuig over straat.
Naar buiten met de hond, tijd om te lijnen.
Ik wil dat dit lied klinkt als een generaal pardon,
een hoera voor ‘skaeve huse’ en nieuwe pleinen,
voor sneeuwklok, hazelaar en gladiool.
Hoera voor nota en bestemmingsplan.
Hoera voor vuile handen maken, van de hoogste
verdieping naar beneden braken.
Leve de architect, leve de doorgewinterde bouwer
en de planoloog.
Stort je zaad in X-burgs aarde, klaar het karwei
dat niemand klaarde.
Zet de oudjes op de bus, gratis duurt het langst.
Hoera voor bange burgers, voor de eitjes van de
angst,
voor terroristen, trekvogels en opgehokte kippen.
Hoera voor benavelde lolita’s met bonte Breezers
aan getuite lippen.
O, en niet te vergeten:
Eén maal big mac menu, twee maal big mac
Eén maal mac chicken, negen maal nuggets
Eén maal happy meal kip en vier maal mayo
a.u.b.
Nick J. Swarth
lousy spring song
Along the ring roads the shutters are opening.
Hurrah, there are yobbo’s in the streets once more.
Walk the dog, time to ration our fare.
I want this song to sound like a general pardon,
a hurrah for ‘skaeve huse’ and new squares,
for snowdrop, hazel and gladiola.
Hurrah to invoice and zoning plan.
Hurrah to getting one’s hands dirty, puking down
from the topmost floor.
Long live the architect, long live the seasoned builder
and the town planner.
Sow your seed in X-burg’s soil, take to task
what nobody graced with toil.
Help the OAPs onto the bus – free rides last longest.
Hurrah to frightened citizens, to the eggs of fear,
to terrorists, migrant birds and cooped up chickens.
Hurrah to belly buttoned lolitas holding neon alcopops
to pouting lips.
Oh, and lest I forget:
One big mac meal, two big macs
One mac chicken meal, nine nuggets
One chicken happy meal and four sachets of ketchup
please
Translation: Willem Groenewegen
fleursdumal.nl magazine
More in: 4SEASONS#Spring, Archive G-H, Archive S-T, Archive S-T, Swarth, Nick J.
Ton van Reen
EEN NOG SCHONERE SCHIJN VAN WITHEID
Een winterverhaal
2
“Er was eens een meisje dat haar moeder nooit wilde helpen met de was ophangen of op de bleek leggen,” herhaalde grootmoeder. “Niet dat ze er te lui voor was, maar ze vond al dat gedoe van de was koken met Reckits Blauw voor een nog schonere schijn van witheid, het drogen aan de waslijn of op de bleek, waar de lakens lagen uitgespreid met vier roestige bakstenen op de hoeken om de wind voor de gek te houden, en het strijken met het strijkijzer vol gloeiende kooltjes alleen maar verlies van tijd.”
“Dat snap ik, al die wasbeurten is werk voor niks,” zei ik, vol bewondering voor de lange zin die ze zojuist had uitgesproken, waarin ik vier komma’s had geteld. Ik telde altijd de komma’s. Dat was makkelijk, want na elke komma ademde ze even in. Soms maakte ze zinnen die in een boek een paginagroot zouden zijn. Vierentwintig komma’s was de hoogste score. Zo’n lange zin had ik nog nooit gelezen, maar voor haar waren zo’n lange zinnen heel gewoon.
“Ja, vroeger was ze net als jij,” zei grootmoeder vrolijk. “Zij maakte van haar bed ook altijd een holletje, waarin ze hokte met de beesten die haar in haar dromen kwamen bezoeken.”
“Als ze zelf zo goed weet hoe kinderen zijn,” zei ik wat verbaasd, “waarom laat ze dan mijn bed niet met rust? Die lakens waren nog goed.”
“Moeders doen onverklaarbare dingen,” zei grootje. “Misschien willen ze zelf het kind zijn dat ze op schoot hebben. Toen ik nog een moeder was, deed ik ook vreemde dingen hoor. Toen dacht ik ook dat ik de baas was. Dacht je dat ik ooit naar mijn kinderen luisterde? Nee hoor. Zij moesten luisteren naar mij. Nu ik grootmoeder ben, snap ik weer hoe het voelde om kind te zijn. Nu begrijp ik weer dat je de mooiste avonturen van je leven in je bed beleeft.”
“Mijn moeder is gek,” zei ik. “Als mijn bed naar mijn beesten ruikt, haalt ze er de lakens af en moeten ze in de was. Gewoon idioot. En dan moet ik weer helemaal vooraan beginnen met de dieren en de marsmannetjes en de… de – ik heb u nog niet verteld dat ik vannacht van lilliputters heb gedroomd – mijn tent in te lokken. Ze houden niet van schone lakens die stinken naar stijfsel.”
“Precies, zo praatte je moeder vroeger ook,” zei grootje. “Ze was altijd bezig met andere dingen dan de karweitjes die ze moest doen in huis. Ze had veel tijd nodig voor zichzelf. Ze was een trots meisje. Misschien zeg ik dat verkeerd, maar ze was veel bezig met zichzelf. Ze stond vaak in de gang waar de spiegel hing, om naar zichzelf te kijken. Ze was trots op haar mooie gezichtje en haar lange donkere vlechten met strikken. Soms kamde ze uren haar haren.”
“Dat doet ze nog steeds,” zei ik.
“Gelukkig wel,” zei grootje.
Het was oorlog. Moeder bond de strijd aan met de wind die de stijve lakens probeerde weg te blazen in de richting van de boomgaard. Een windvlaag kreeg het witrozige laken van mijn zusje te pakken en hing het, als een verdwaalde grote vlieger, in een van de kale kersenbomen. Ze holde achter de lappen aan die ze, met twintig handen te weinig, onmachtig boven zich hield en die haar naar de bongerd trokken. Moeder greep paniekerig naar de lappen die ze nog een beetje vast had, kijkend naar het verwaaide laken in de boom, dat een beetje naar kersen kleurde omdat het vroeger misschien echt roze was geweest.
wordt vervolgd
Het verhaal Een nog schonere schijn van witheid van Ton van Reen werd uitgegeven op 26 februari 2012 in opdracht van De Bibliotheek Maas en Peel, ter gelegenheid van de heropening van de bibliotheek in Maasbree.
kempis.nl poetry magazine
More in: 4SEASONS#Winter, Reen, Ton van, Ton van Reen
William Shakespeare
(1564-1616)
THE SONNETS
121
‘Tis better to be vile than vile esteemed,
When not to be, receives reproach of being,
And the just pleasure lost, which is so deemed,
Not by our feeling, but by others’ seeing.
For why should others’ false adulterate eyes
Give salutation to my sportive blood?
Or on my frailties why are frailer spies,
Which in their wills count bad what I think good?
No, I am that I am, and they that level
At my abuses, reckon up their own,
I may be straight though they themselves be bevel;
By their rank thoughts, my deeds must not be shown
Unless this general evil they maintain,
All men are bad and in their badness reign.
kempis.nl poetry magazine
More in: -Shakespeare Sonnets
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature