Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
Deaths of Little Children
by Leigh Hunt
A Grecian philosopher being asked why he wept for the death of his son, since the sorrow was in vain, replied, “I weep on that account.” And his answer became his wisdom. It is only for sophists to contend that we, whose eyes contain the fountains of tears, need never give way to them. It would be unwise not to do so on some occasions. Sorrow unlocks them in her balmy moods. The first bursts may be bitter and overwhelming; but the soil on which they pour would be worse without them. They refresh the fever of the soul—the dry misery which parches the countenance into furrows, and renders us liable to our most terrible “flesh-quakes.”
There are sorrows, it is true, so great, that to give them some of the ordinary vents is to run a hazard of being overthrown. These we must rather strengthen ourselves to resist, or bow quietly and drily down, in order to let them pass over us, as the traveller does the wind of the desert. But where we feel that tears would relieve us, it is false philosophy to deny ourselves at least that first refreshment; and it is always false consolation to tell people that because they cannot help a thing, they are not to mind it. The true way is, to let them grapple with the unavoidable sorrow, and try to win it into gentleness by a reasonable yielding. There are griefs so gentle in their very nature that it would be worse than false heroism to refuse them a tear. Of this kind are the deaths of infants. Particular circumstances may render it more or less advisable to indulge in grief for the loss of a little child; but, in general, parents should be no more advised to repress their first tears on such an occasion, than to repress their smiles towards a child surviving, or to indulge in any other sympathy. It is an appeal to the same gentle tenderness; and such appeals are never made in vain. The end of them is an acquittal from the harsher bonds of affliction—from the typing down of the spirit to one melancholy idea.
It is the nature of tears of this kind, however strongly they may gush forth, to run into quiet waters at last. We cannot easily, for the whole course of our lives, think with pain of any good and kind person whom we have lost. It is the divine nature of their qualities to conquer pain and death itself; to turn the memory of them into pleasure; to survive with a placid aspect in our imaginations. We are writing at this moment just opposite a spot which contains the grave of one inexpressibly dear to us. We see from our window the trees about it, and the church spire. The green fields lie around. The clouds are travelling overhead, alternately taking away the sunshine and restoring it. The vernal winds, piping of the flowery summer-time, are nevertheless calling to mind the far-distant and dangerous ocean, which the heart that lies in that grave had many reasons to think of. And yet the sight of this spot does not give us pain. So far from it, it is the existence of that grave which doubles every charm of the spot; which links the pleasures of our childhood and manhood together; which puts a hushing tenderness in the winds, and a patient joy upon the landscape; which seems to unite heaven and earth, mortality and immortality, the grass of the tomb and the grass of the green field; and gives a more maternal aspect to the whole kindness of nature. It does not hinder gaiety itself. Happiness was what its tenant, through all her troubles, would have diffused. To diffuse happiness, and to enjoy it, is not only carrying on her wishes, but realising her hopes; and gaiety, freed from its only pollutions, malignity and want of sympathy, is but a child playing about the knees of its mother.
The remembered innocence and endearments of a child stand us instead of virtues that have died older. Children have not exercised the voluntary offices of friendship; they have not chosen to be kind and good to us; nor stood by us, from conscious will, in the hour of adversity. But they have shared their pleasures and pains with us as well as they could; the interchange of good offices between us has, of necessity, been less mingled with the troubles of the world; the sorrow arising from their death is the only one which we can associate with their memories. These are happy thoughts that cannot die. Our loss may always render them pensive; but they will not always be painful. It is a part of the benignity of Nature that pain does not survive like pleasure, at any time, much less where the cause of it is an innocent one. The smile will remain reflected by memory, as the moon reflects the light upon us when the sun has gone into heaven.
When writers like ourselves quarrel with earthly pain (we mean writers of the same intentions, without implying, of course, anything about abilities or otherwise), they are misunderstood if they are supposed to quarrel with pains of every sort. This would be idle and effeminate. They do not pretend, indeed, that humanity might not wish, if it could, to be entirely free from pain; for it endeavours, at all times, to turn pain into pleasure: or at least to set off the one with the other, to make the former a zest and the latter a refreshment. The most unaffected dignity of suffering does this, and, if wise, acknowledges it. The greatest benevolence towards others, the most unselfish relish of their pleasures, even at its own expense, does but look to increasing the general stock of happiness, though content, if it could, to have its identity swallowed up in that splendid contemplation. We are far from meaning that this is to be called selfishness. We are far, indeed, from thinking so, or of so confounding words. But neither is it to be called pain when most unselfish, if disinterestedness by truly understood. The pain that is in it softens into pleasure, as the darker hue of the rainbow melts into the brighter. Yet even if a harsher line is to be drawn between the pain and pleasure of the most unselfish mind (and ill-health, for instance, may draw it), we should not quarrel with it if it contributed to the general mass of comfort, and were of a nature which general kindliness could not avoid. Made as we are, there are certain pains without which it would be difficult to conceive certain great and overbalancing pleasures. We may conceive it possible for beings to be made entirely happy; but in our composition something of pain seems to be a necessary ingredient, in order that the materials may turn to as fine account as possible, though our clay, in the course of ages and experience, may be refined more and more. We may get rid of the worst earth, though not of earth itself.
Now the liability to the loss of children—or rather what renders us sensible of it, the occasional loss itself—seems to be one of these necessary bitters thrown into the cup of humanity. We do not mean that every one must lose one of his children in order to enjoy the rest; or that every individual loss afflicts us in the same proportion. We allude to the deaths of infants in general. These might be as few as we could render them. But if none at all ever took place, we should regard every little child as a man or woman secured; and it will easily be conceived what a world of endearing cares and hopes this security would endanger. The very idea of infancy would lose its continuity with us. Girls and boys would be future men and women, not present children. They would have attained their full growth in our imaginations, and might as well have been men and women at once. On the other hand, those who have lost an infant, are never, as it were, without an infant child. They are the only persons who, in one sense, retain it always, and they furnish their neighbours with the same idea. The other children grow up to manhood and womanhood, and suffer all the changes of mortality. This one alone is rendered an immortal child. Death has arrested it with his kindly harshness, and blessed it into an eternal image of youth and innocence.
Of such as these are the pleasantest shapes that visit our fancy and our hopes. They are the ever-smiling emblems of joy; the prettiest pages that wait upon imagination. Lastly, “Of these are the kingdom of heaven.” Wherever there is a province of that benevolent and all-accessible empire, whether on earth or elsewhere, such are the gentle spirits that must inhabit it. To such simplicity, or the resemblance of it, must they come. Such must be the ready confidence of their hearts and creativeness of their fancy. And so ignorant must they be of the “knowledge of good and evil,” losing their discernment of that self-created trouble, by enjoying the garden before them, and not being ashamed of what is kindly and innocent.
Deaths of Little Children
by Leigh Hunt (1784 – 1859)
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive G-H, Archive G-H, Galerie des Morts, Hunt, Leigh
Onias Landveld
wordt op 27 augustus, tijdens ‘Boeken rond het Paleis’, geïnstalleerd als stadsdichter van Tilburg. De huidige stadsdichter Martin Beversluis neemt dan afscheid.
De nieuwe stadsdichter wordt gepresenteerd door Wilbert van Herwijnen, voorzitter van de Stadsdichterscommissie, en Marcelle Hendrickx, wethouder Cultuur in de gemeente Tilburg.
Onias Landveld is dichter en Spoken Word Artist, winnaar van de 2015 Van Dale Spoken Award voor storytelling en jurylid Tilburgs Junior Stadsdichter. Hij geeft cursussen in Public Speaking en Corporate Storytelling en schrijft business concepten en kinderverhalen.
Tilburg heeft sinds 2003 een stadsdichter. Iedere 2 jaar benoemt het college een nieuwe. De Stadsdichterscommissie draagt een dichter voor die zij selecteert uit een lijst van dichters, o.a. aangedragen door de stad. Eerdere stadsdichters waren JACE van de Ven, Nick J. Swarth, Frank van Pamelen, Cees van Raak en Esther Porcelijn. De stadsdichter schrijft gedichten over Tilburg en geeft voordrachten en performances. Hij of zij heeft daarbij de vrijheid om de onderwerpen te bepalen. Het gaat om minimaal 6 gedichten per jaar, verspreid over het jaar.
Onias Landveld nieuwe stadsdichter Tilburg 2017-2019
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive K-L, Art & Literature News, Beversluis, Martin, City Poets / Stadsdichters, Landveld, Onias
De poëzie van Lieke Marsman heeft altijd veel begrip voor de lezer. Dat levert een vorm van vervreemding op die bijzonder is, maar niet oncomfortabel.
Hoe weet ze dat nu? ben je vaak geneigd te denken als je de gedichten van Marsman leest. In Man met hoed zijn haar eerste twee bundels bijeengebracht: Wat ik mijzelf graag voorhoud en De eerste letter.
Een simpele daad van rechtvaardigheid, want deze bundels horen er gewoon te zijn.
De bundels worden bovendien aangevuld met vroeg en minder vroeg werk, en met enkele vertalingen die misschien een voorzichtig antwoord geven op de vraag hoe ze het allemaal weet. Man met hoed is een aangename ontmoeting met een dichter.
Lieke Marsman (’s-Hertogenbosch, 1990) is filosoof en een van de populairste en meest gelauwerde dichters van haar generatie.
Ze is een graag geziene gast op podia als Lowlands en De Nacht van de Poëzie en haar gedichten en essays verschenen onder meer in De Gids, Tirade en Vrij Nederland.
Voor haar meermaals herdrukte debuutbundel Wat ik mijzelf graag voorhoud ontving Marsman in 2011 onder meer de C. Buddingh’-prijs en de Lucy B. en C.W. van der Hoogtprijs. Haar tweede dichtbundel De eerste letter verscheen in 2014..
Lieke Marsman
Man met hoed
gedichten 2005 – 2017
Atlas Contact, juni 2017
192 pagina’s
hardcover € 24,99
ISBN 9789025450892
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, Archive M-N, Art & Literature News, Marsman, Lieke
Fjodor Tjoettsjev
(1803 – 1873)
Een sfinx is de natuur!
Een sfinx is de natuur! – en juist het meest
Laat zij misschien de mens te gronde gaan
Doordat er, in de grond van haar bestaan,
geen raadsel ís, en ook nooit is geweest.
Fjodor Tjoettsjev, Природа — сфинкс, 1869.
Vertaling Paul Bezembinder, 2017.
Paul Bezembinder: zijn gedichten en vertalingen verschenen in verschillende (online) literaire tijdschriften. Zie meer op zijn website: www.paulbezembinder.nl
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive S-T, Tjoettsjev, Tjoettsjev, Fodor
Robert Burns
Address to Edinburgh
1.
Edina! Scotia’s darling seat!
All hail thy palaces and tow’rs,
Where once, beneath a Monarch’s feet,
Sat Legislation’s sov’reign pow’rs :
From marking wildly-scatt’red flow’rs,
As on the banks of Ayr I stray’d,
And singing, lone, the ling’ring hours,
I shelter in thy honor’d shade.
2.
Here Wealth still swells the golden tide,
As busy Trade his labours plies ;
There Architecture’s noble pride
Bids elegance and splendour rise :
Here Justice, from her native skies,
High wields her balance and her rod ;
There Learning, with his eagle eyes,
Seeks Science in her coy abode.
3.
Thy sons, Edina, social, kind,
With open arms the stranger hail ;
Their views enlarg’d, their lib’ral mind,
Above the narrow, rural vale ;
Attentive still to Sorrow’s wail,
Or modest Merit’s silent claim :
And never may their sources fail!
And never Envy blot their name!
4.
Thy daughters bright thy walks adorn,
Gay as the gilded summer sky,
Sweet as the dewy, milk-white thorn,
Dear as the raptur’d thrill of joy!
Fair Burnet strikes th’ adoring eye,
Heav’n’s beauties on my fancy shine :
I see the Sire of Love on high,
And own His work indeed divine!
5.
There, watching high the least alarms,
Thy rough, rude fortress gleams afar ;
Like some bold vet’ran, grey in arms,
And mark’d with many a seamy scar :
The pond’rous wall and massy bar,
Grim-rising o’er the rugged rock,
Have oft withstood assailing war,
And oft repell’d th’ invader’s shock.
6.
With awe-stuck thought and pitying tears,
I view that noble, stately dome,
Where Scotia’s kings of other years,
Fam’d heroes! had their royal home :
Alas, how chang’d the times to come!
Their royal name low in the dust!
Their haplesss race wild-wand’ring roam!
Tho’ rigid Law cries out: ‘’Twas just!’
7.
Wild beats my heart to trace your steps,
Whose ancestors, in days of yore,
Thro’hostile ranks and ruin’d gaps
Old Scotia’s bloody lion bore:
Ev’n I, who sing in rustic lore,
Haply my sires have left their shed,
And fac’d grim Danger’s loudest roar,
Bold-following where your fathers led!
8.
Edine! Scotia’s darling seat!
All hail thy palaces and tow’rs ;
Where once, beneath a Monarch’s feet,
Sat Legislation’s sov’reign pow’rs :
From marking wildly-scatt’red flow’rs,
As on the banks of Ayr I stray’d,
And singing, lone, the ling’ring hours,
I shelter in thy honour’d shade.
Robert Burns (1759 – 1796)
Address to Edinburgh
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Burns, Robert
Gertrude Stein
(1874-1946)
America
Once in English they said America.
Was it English to them.
Once they said Belgian.
We like a fog.
Do you for weather.
Are we brave.
Are we true.
Have we the national colour.
Can we stand ditches.
Can we mean well.
Do we talk together.
Have we red cross.
A great many people speak of feet.
And socks.
Gertrude Stein poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive S-T, Stein, Gertrude
Het was vriendschap op het eerste gezicht, zo herinnert Anna Enquist zich haar kennismaking met Gerrit Kouwenaar. Ze bleven bijna een kwarteeuw goede vrienden, tot zijn dood in 2014.
Om de aandacht voor zijn poëzie levend te houden selecteerde Anna Enquist de mooiste gedichten van Gerrit Kouwenaar. ‘Geen literair-kritisch verantwoorde bloemlezing waarin alle aspecten van het werk aan de orde komen maar een persoonlijke selectie, gedreven door de vraag hoe Gerrit eigenlijk was en wat hij met zijn werk wilde,’ schrijft ze in haar inleiding.
Het resultaat, van woorden gemaakt, biedt een blik op zijn oeuvre – door haar ogen.
Gerrit Kouwenaar
Van woorden gemaakt
Geselecteerd en ingeleid door Anna Enquist
Poezie
Uitgeverij: Querido
Paperback 168 pp.
ISBN: 9789021402314
Prijs: € 15,00
Publicatiedatum: 13-06-2017
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, Archive K-L, Art & Literature News, Gerrit Kouwenaar, Kouwenaar, Gerrit
De Voedselbank (3)
‘Loop maar met me mee,’ gebaarde de Engelse en ze stond op om een bos sleutels te halen uit een aangrenzende ruimte die sterk naar wierook en salie geurde. Maureen vertelde dat hier healings plaats vonden. Het hele interieur had ze drie jaar geleden vervangen om een ontspannen sfeer te scheppen, legde ze uit, knabbelend aan een koekje. Om die reden had ze voor vrolijke kleuren gekozen, zoals de IKEA bankstellen met de fleurige kussens en de bonte kleden op de vloer. Op het laatst had ze Piet, een dakloze, de muren laten beschilderen met de gezichten van karikaturale Indianen die tot aan het plafond reikten.
Ze glimlachte bedroefd.
Piet was zo vriendelijk geweest om zichzelf na afloop te belonen met een peperdure gasbarbecue die hij van het terrein af wilde slepen, verklapte Maureen. Helaas voor hem, werd hij in de kraag gegrepen door een van de loonwerkers die ze in dienst had.
Bij de grote bouwvallige schuur op het erf schoof ze een deur open. Met een druk op de knop floepte een tl hoog in het dak aan. De schuur was van eind 19e eeuw, verklaarde Maureen. Het rook er naar dieren en stro. Een ezel balkte, konijnen ritselden in een kooi. Verderop was een camper geparkeerd, een jongere versie van de mijne. Hij was van haar dochter, Jenny. Het was na de echtscheiding lang slecht tussen haar en de kinderen gegaan. En hoewel haar ex-man er meerdere buitenechtelijke relaties op na hield, kreeg Maureen de schuld van het op de klippen gelopen huwelijk. Maar de laatste tijd haalde Jenny haar moeder vaak op om te toeren en herstelde ook het contact met haar andere kinderen gestaag.
Maureen informeerde nogmaals hoe lang ik van plan was te blijven en excuseerde zich voor haar slechte geheugen. Al vier jaar lang had ze een tumor in haar hoofd en hoewel die chemo vereiste, weigerde ze een behandeling. Volgens de prognose had ze morsdood moeten zijn, maar het gezwel leek stil te staan. Ze probeerde er onverschillig onder te blijven, maar door het grijs van haar ogen zweemde oude treurnis. Met een hoofdknik zei ze iets van: ‘Nou je camper in’, en draaide zich om. Achter het keukenraam nam ze plaats, bij het romige schijnsel van een walmende kaars, haar haar zilvergrijs in het bevende licht, haar profiel versteend.
In de camper bedekte ik de ruiten met raamfolie en sloot de blinden. De vorst naderde en stuwde zijn kou naar binnen door alle kieren van mijn tochtige verblijf. Omdat mijn gas op was kon ik de verwarming niet aanzetten, ik moest het doen met een elektrisch tweepitfornuis dat ik ooit kreeg van een Duitser op een camping. De hitte steeg verticaal op van de roodgloeiende spiralen en ofschoon ik bezeten wapperde met een handdoek om de warmte te verspreiden, won de vorst het, die een kille muur opbouwde in het compartiment.
Ik dacht aan Sylvia. Het was augustus. We stonden met de camper op de zonovergoten boulevard van Vlissingen. Met veel vertoon paste Sylvia een paar zomerse jurkjes in de badkamer en speelde ze onzeker te zijn welke te kiezen, want ze wist dat zij de sculptuur was, haar kleding de huid van zand die om haar welvingen golfde. In een rood kanten slipje ging ze zitten op de bank en klapte een spiegeltje uit op tafel om zich op te maken. Op een plankje boven haar hadden mijn dochters schmink en een set kleurpotloden achtergelaten. Het hout bespoten met glitterverf. Speelse glittertjes daalden er nu op Sylvia neer. Van die kleine zilveren speldenpuntjes die het zonlicht op haar zwarte lokken lieten glinsteren en een mysterieuze fonkeling als van maanstof legden op haar huid. Het deed me denken aan de midweek in Parijs, die ik er doorbracht voor het schrijven van een krantenartikel over een tentoonstelling in het Louvre. Op een plein werd ik gelokt door het klateren van een zomerse fontein. Parisiennes in luchtige kledij verfristen zich met het water uit het bassin dat ze in een prismatische nevel over hun hals en armen streken. Waar tussen de gleuf van haar borsten vochtpareltjes glommen, die ik jaren later van Sylvia’s huid kussen mocht.
Ik trok de stekker uit het fornuis. Er was maar een manier om het nog een beetje warm te krijgen: wandelen.
Handschoenen aan, sjaal om, muts op mijn hoofd. De polder in. De akkers waren omgeploegd, de bomen naakt. Het was een grauw landschap. Ik herinnerde mij dat ik hier ’s nachts een keer liep toen het had gesneeuwd en er mist hing over de velden. Door de sneeuw was het of de nacht als een stolp op die witte gloed stond en er tegelijkertijd deel van uitmaakte. Hemel en aarde met elkaar versmolten.
In de stilte knerpten alleen mijn schoenen op het pad. In dit niemandsland voelde ik me een met twee werelden. Zou de dood zo zijn? vroeg ik me af. Opgaan in het luchtledige, ergens blijven zweven tussen het licht en het donker.
Ik naderde de woonwijk waar de echtelijke woning stond.
Dit was het punt waarop ik mij om moest draaien en terugkeren naar Maureens hoeve en mijn camper, maar een onzichtbare hand dwong me verder te lopen. Ik stribbelde niet tegen, ging verder de wijk in. Of wilde ik het gewoon? Verder lopen? En toen ik er opeens stond, voor mijn oude huis, gaf ik het toe aan mezelf: zeg maar hoe klote je je voelt dat je naar je huis staart, hoe de sneeuw op het dak glinstert, de ijsbloemen op de ruiten staan. Waar het licht in de kamers van je dochters brandt, maar het veel te laat is en jij er iets van moet zeggen, naar bed!, licht uit!
Hun fietsen staan nog buiten, leunen scheef tegen de appelboom. Je zou ze eigenlijk achter in de schuur willen zetten. Bedekt onder een laag sneeuw zal het aluminium dat nu nog fonkelt in het lantaarnlicht gaan roesten. Maar je kunt niet eens je eigen tuin in. Je stem in het gezin is je ontnomen, mijn beste, je echo in een mist vergruist.
Het gordijn in Eva’s kamer bewoog en ging langzaam open. Alsof ze voelde dat ik daar stond. Zij en ik. Ik dacht voor altijd met elkaar verbonden. Haar blik zocht mij en vond mijn ogen die zich vulden met iets dat lekker warm was en stroomde. Als een standbeeld stond ze in het raam. Het was niet goed dat ze mij daar zag, die zwerver, die schaduwvlek tegen een muur. Moest ik dan toch naar haar wenken, kusgroeten door de vrieslucht naar haar toe sturen, die op de ruit stuitten en de ijsbloemen lieten smelten?
Ik maakte me los van de muur, liet mijn dochter achter met vraagtekens. En toen ik meters verder omkeek, was het gordijn nog geopend, brandde fel het licht. Maar mij zou ze niet zien. Ik was opgegaan in een tunnel van bomen.
Voor de Voedselbank rolden mensen met gele boodschappenkarren af en aan en laadden ze auto’s vol met tassen die uitpuilden van de etenswaren. Bij de ingang groeide de rij mensen allengs aan. Ze rookten shag, dronken blikjes limonade, en hoewel de sfeer gemoedelijk was, klaagde een enkeling steen en been over het lange wachten en het slechte weer.
De moeder bij wie ik altijd mijn snoep ruilde tegen kaas, was samen met haar dochter. Ze keken opgewonden uit naar het ogenblik dat ze aan de beurt waren, want vandaag ging de limonade voor niks weg, alleen het statiegeld moest betaald worden. Zestien flessen per persoon was de regeling.
Op mijn kaart haalde ik limonade voor de moeder die wat muntstukken in mijn hand drukte en vulde mijn karretje met frisdranken. Toen ik weer buiten kwam, was er tumult. Ik herkende Ronald van de Straatraad. Hij was compleet overstuur.
‘Mijn fiets met achterop mijn tent en slaapzak is een paar dagen geleden gestolen,’ liet hij ons verward weten. ‘En in een zijvak van mijn tent bewaarde ik mijn voedselkaart die nu ook weg is.’
‘Ze kennen je hier toch?’ riep een tandeloos oud vrouwtje met een gammele kinderwagen. Daarin sliep een kind van Aziatische komaf.
‘Natuurlijk kennen ze mij,’ zei Ronald, ‘ik kom hier al jaren, maar het beleid is: geen kaart, geen voedsel. Kan ik net als vroeger mijn eten uit prullenbakken gaan vissen.’
Meteen bood de rij wachtenden aan dat ze hun eten met hem wilden delen.
‘Nee, bedankt,’ weerde hij af. ‘Ik heb liever een plek om te slapen.’
‘Je kan toch naar Doorstroom,’ opperde een Afrikaan met een gedrongen postuur en een buikje.
‘Daar ben ik net geweest en ik had vijf euro bij me voor een overnachting,’ lichtte Ronald toe. ‘Maar de beveiliging liet me niet binnen.’
‘Je hebt recht om daar te slapen,’ wist een Antilliaanse kerel. ‘Je bent toch geen beest dat ze je daar wegsturen.’
‘Helaas heeft Gerard van Centraal Onthaal mij niet aangemeld voor vannacht, dus einde oefening. Want als Hades geen toestemming verleent, verspert Cerberus de toegang tot het schimmenrijk.’
‘Waar moet je nu slapen?’ vroeg de dochter van de moeder met de wagen vol limonadeflessen.
‘Ik heb nog een hutje van takken in het bos. Ik slaap wel onder een bed van bladeren. Al vaker gedaan. Mijn fiets is zo vaak gestolen.’
‘Het gaat vriezen vannacht, Ronald!’ voorspelde een bejaarde corpulente vrouw op een scootmobiel.
Maar hij haalde zijn schouders op en verliet het terrein. Zijn blik was leeg, alsof hij in trance was, lijdzaam overging van leven naar dood.
‘Hallo!’ riep een vrouw bij de Voedselbank tegen mij. Ze duwde een boodschappenkar voort met twee etages aan limonadeflessen omringd door zakken snoep.
‘Wat leuk je weer te zien,’ zei ze en gaf me drie zoenen op mijn wangen.
Vroeger droeg ze strakke mantelpakjes, nu werd haar lijf omhuld door wijde kleren die haar omvang benadrukten.
‘Ik ben er volgende week weer,’ kraaide ze behaagziek, ‘altijd rond tienen.’
Bijna vergat ik in de rij aan te sluiten. Wat als ik haar zou verleiden, dacht ik. Vindt de dakloze zo onderdak via een ontmoeting bij de Voedselbank, juist door het rijke verleden?
Ik keek haar na, hoe ze rammelend het terrein af rolde.
‘Wie was dat?’ wilde een Surinaamse die achter me stond weten. ‘Een buurvrouw of zo?’
‘Nee, dat was een oud collega,’ legde ik uit. ‘Uit de tijd dat we topsalarissen hadden en dikke onkostenvergoedingen.’
Met een boodschappenkarretje betrad ik het uitgiftepunt. Ik had een code op mijn kaart, waaraan de vrijwilligers zagen dat ik alleenstaand was. Langs een rij aaneengeschakelde schooltafels in een L-vorm (had je maar een vak moeten leren!) schuifelden de armoedzaaiers – namen ze de etenswaren in ontvangst.
Weer buiten bevond zich in mijn winkelwagen voor de helft afgedankt voedsel en de andere helft snoep. Door de gigantische voorraad suikerwaar die ik weg gaf aan de moeders op het terrein, maakte ik me snel populair.
Nu was ik behalve een van hen, ook een barmhartige Samaritaan.
EINDE
Niels Landstra
Niels Landstra: De Voedselbank
Niels Landstra (1966) is dichter, schrijver, schilder en muzikant.
De Voedselbank is een bewerkt fragment uit Niels Landstra’s debuutroman: Monddood. Monddood verschijnt in de loop van 2017 bij uitgeverij Droomvallei.
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive K-L, Landstra, Niels, Niels Landstra
Vera Rich
She smelt of time
walking slowly
like a mountain.
She railed
heavily
and flowed internally
and cared profoundly
but slowly,
at her own pace.
She smelt the energy
of her people,
of their language
on her lips.
Like a mother river
she carried many
with her on a raft
towards themselves.
01.03.10
Vincent Berquez
Vincent Berquez is a London–based artist and poet
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Berquez, Vincent, Vincent Berquez
In a dream
In a dream I walked through a forest,
In a great gale, and the wind did not touch
My body, so much as ruffle my hair.
I saw branches, fern fronds hurled past;
I saw a forest giant crash down, its trunk
Shattering, with splinters flying about.
I walked in swirl of dust and yet
My eyes were clear and open.
The wind blew and I did not feel it,
I felt sun and warmth and smelled
A sweet wattle scent. At last I came
To the edge of the scarp, looking down,
And there the wind knocked me, tossing
Me down to be dashed on the rocks
Hundreds of feet below… but for waking
From my dream that was not a dream.
John Leonard
John Leonard lives in Canberra, Australia.
More poetry on website: www.jleonard.net
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive K-L, Leonard, John
Novalis
Klagen eines Jünglings
Nimmer schwanden undankbar die Freuden
Traumgleich mir in öde Fernen hin;
Jede färbte, lieblicher im Scheiden,
Mit Erinnrung meinen trunknen Sinn;
Mit Erinnrung, die, statt zu ermüden,
Neue, heilge Wonne mir entschloß,
Und mir süßen jugendlichen Frieden
Um die rebengrünen Schläfe goß.
Seit ich mehr aus schöner Wangen Röte
Mehr aus sanften, blauen Augen las,
Oft, wenn schon die scharfe Nachtluft wehte
Im beseeltern Traume mich vergaß;
Meinem Herzen nachbarlicher, wärmer,
Da den Schlag der Nachtigall empfand,
Und entfernt von meinem Klärchen ärmer
Mich als jeder dürftge Pilger fand:
Lachet, ewge Gottheit in dem Blicke,
Mich mein sonnenschönes Leben an,
Amor täuscht mich nicht mit List und Tücke,
Ganymeda nicht mit kurzem Wahn;
Jedes Lüftchen nähert sich mir milder,
Das dort Blüten wild herunter haucht;
Üppig drängen immer frische Bilder
Sich zu mir, in Rosenöl getaucht.
Zypris Tauben warten schon mit Kränzen
Und mit Traubenbechern meiner dort,
Und in leichtverschlungnen Freudentänzen
Reißet Amors Bruderschwarm mich fort.
Von der Grazien und Musen Lippen
Schmachtet mir entgegen mancher Kuß;
Götterwonne kann ich selig nippen,
Schwelgen da im freundlichsten Genuß.
Dennoch lodern öfters Purpurgluten
Mir um meine Wang und meine Stirn,
Wenn sich unter Stürmen, unter Fluten,
Wie des Abends leuchtendes Gestim,
Mir, umstrahlt von echter Freiheit Kranze,
Eines edlen Dulders Seele zeigt,
Den der Himmel nicht in seinem Glanze
Nicht die Höll in ihren Nächten beugt.
Kraftlos fühl ich mich von dem Geschicke
Zum unmännlichern Genuß verdammt;
Vor Gefahren beb ich feig zurücke
Weil nicht Mut in meinem Busen flammt.
Weibisch hat das Schicksal mich erzogen,
Nicht sein Liebling, nur sein Sklav bin ich;
Amor hat mich schmeichlerisch umflogen
Statt der Sorge, die mir stets entwich.
Statt der ernstern, rühmlicheren Lanze
Wieget einen Hirtenstab mein Arm;
Nimmer wurde mir im Waffentanze
Aber oft im bunten Reigen warm:
Alle großen, strahlenden Gefahren
Hat mein Schicksal von mir abgewandt,
Und nur unter frohe Mädchenscharen
Statt in Feindes Haufen mich gesandt.
Parze, hast du jemals deine Spindel
Nach dem Flehn des Erdensohns gedreht,
Dem kein bald entwichner Zauberschwindel,
Um die flammendheißen Schläfe weht:
O! so nimm, was Tausende begehrten,
Was mir üppig deine Milde lieh,
Gib mir Sorgen, Elend und Beschwerden,
Und dafür dem Geiste Energie.
Ungeduldig soll die Flamme lodern
Meines Dankes dann von dem Altar;
Nichts mehr sollen meine Wünsche fordern,
Frei und gnügsam macht mich die Gefahr;
Doch versagest du mir diese Bitte
O! so kürze, wenn du streng nicht bist,
Mindestens geschwind nur meine Schritte
Nimm dies Leben, das nicht Leben ist.
Novalis (1772 – 1801)
Gedicht: Klagen eines Jünglings
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive M-N, Novalis, Novalis
Lord Byron
Italy versus England
With all its sinful doings, I must say,
That Italy’s a pleasant place to me,
Who love to see the sun shine every day,
And vines (not nailed to walls) from tree to tree
Festooned, much like the back scene of a play,
Or melodrame, which people flock to see,
When the first act is ended by a dance
In vineyards copied from the South of France.
I like on autumn evenings to ride out,
Without being forced to bid my groom be sure
My cloak is round his middle strapped about,
Because the skies are not the most secure ;
I know too that, if stopped upon my route,
Where the green alleys windingly allure,
Reeling with grapes red wagons choke the way.—
In England ’twould be dung, dust, or a dray.
I also like to dine on becaficas,
To see the sun set, sure he’ll rise to-morrow,
Not through a misty morning twinkling weak as
A drunken man’s dead eye in maudlin sorrow,
But with all Heaven to himself ; the day will break as
Beauteous as cloudless, nor be forced to borrow
That sort of farthing candlelight which glimmers
Where reeking London’s smoky cauldron simmers.
I love the language, that soft bastard Latin,
Which melts like kisses from a female mouth,
And sounds as if it should be writ on satin,
With syllables which breathe of the sweet South,
And gentle liquids gliding all so pat in,
That not a single accent seems uncouth,
Like our harsh northern whistling, grunting guttural,
Which we’re obliged to hiss, and spit, and sputter all.
I like the women too (forgive my folly!),
From the rich peasant cheek of ruddy bronze,
And large black eyes that flash on you a volley
Of rays that say a thousand things at once,
To the high Dama’s brow, more melancholy,
But clear, and with a wild and liquid glance,
Heart on her lips, and soul within her eyes,
Soft as her clime, and sunny as her skies.
Eve of the land which still is Paradise !
Italian Beauty ! didst thou not inspire
Raphael, who died in thy embrace, and vies
With all we know of Heaven, or can desire,
In what he had bequeathed us ?—in what guise,
Though flashing from the fervour of the lyre,
Would words described thy past and present glow,
While yet Canova can create below ?
‘England ! with all thy faults I love thee still’,
I said at Calais, and have not forgot it ;
I like to speak and lucubrate my fill ;
I like the government (but that is not it) ;
I like the freedom of the press and quill ;
I like the Habeas Corpus (when we’ve got it) ;
I like a Parliamentary debate,
Particularly when ’tis not too late ;
I like the taxes, when they’re not too many ;
I like a seacoal fire, when not too dear ;
I like a beef-steak, too, as well as any ;
Have no objection to a pot of beer ;
I like the weather,—when it is not rainy,
That is, I like two months of every year.
And so God save the Regent, Church, and King !
Which means that I like all and every thing.
Our standing army, and disbanded seamen,
Poor’s rate, Reform, my own, the nation’s debt,
Our little riots just to show we’re free men,
Our trifling bankruptcies in the Gazette,
Our cloudy climate, and our chilly women,
All these I can forgive, and those forget,
And greatly venerate our recent glories,
And wish they were not owing to the Tories.
Lord Byron (1788-1824)
Italy versus England
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Byron, Lord
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature