In this category:

Or see the index

All categories

  1. AFRICAN AMERICAN LITERATURE
  2. AUDIO, CINEMA, RADIO & TV
  3. DANCE & PERFORMANCE
  4. DICTIONARY OF IDEAS
  5. EXHIBITION – art, art history, photos, paintings, drawings, sculpture, ready-mades, video, performing arts, collages, gallery, etc.
  6. FICTION & NON-FICTION – books, booklovers, lit. history, biography, essays, translations, short stories, columns, literature: celtic, beat, travesty, war, dada & de stijl, drugs, dead poets
  7. FLEURSDUMAL POETRY LIBRARY – classic, modern, experimental & visual & sound poetry, poetry in translation, city poets, poetry archive, pre-raphaelites, editor's choice, etc.
  8. LITERARY NEWS & EVENTS – art & literature news, in memoriam, festivals, city-poets, writers in Residence
  9. MONTAIGNE
  10. MUSEUM OF LOST CONCEPTS – invisible poetry, conceptual writing, spurensicherung
  11. MUSEUM OF NATURAL HISTORY – department of ravens & crows, birds of prey, riding a zebra, spring, summer, autumn, winter
  12. MUSEUM OF PUBLIC PROTEST
  13. MUSIC
  14. NATIVE AMERICAN LIBRARY
  15. PRESS & PUBLISHING
  16. REPRESSION OF WRITERS, JOURNALISTS & ARTISTS
  17. STORY ARCHIVE – olv van de veestraat, reading room, tales for fellow citizens
  18. STREET POETRY
  19. THEATRE
  20. TOMBEAU DE LA JEUNESSE – early death: writers, poets & artists who died young
  21. ULTIMATE LIBRARY – danse macabre, ex libris, grimm & co, fairy tales, art of reading, tales of mystery & imagination, sherlock holmes theatre, erotic poetry, ideal women
  22. WAR & PEACE
  23. WESTERN FICTION & NON-FICTION
  24. ·




  1. Subscribe to new material: RSS

FLEURSDUMAL POETRY LIBRARY – classic, modern, experimental & visual & sound poetry, poetry in translation, city poets, poetry archive, pre-raphaelites, editor’s choice, etc.

«« Previous page · Cesar Vallejo: Himno A Los Voluntarios De La República · Photos & poetry: Ton van Kempen, Autumn 5 · Charles Dickens: A Child’s Hymn · P.A. de Génestet: De Avondzon · Taigu Ryokan: To My Teacher · William Shakespeare: Sonnet 039 · Willem Bilderdijk: Lust en Liefde · Erika De Stercke gedicht: Nachtspinsels · Christine De Pisan: Pour vous, m’amour desirée · Franz Kafka: Die Sorge des Hausvaters · Arthur Conan Doyle: A Tragedy · Leo van der Sterren gedicht: Meesterpruim Rozijn

»» there is more...

Cesar Vallejo: Himno A Los Voluntarios De La República

Cesar Vallejo
(1892 – 1938)

Himno A Los Voluntarios De La República

Voluntario de España, miliciano
de huesos fidedignos, cuando marcha a morir tu corazón,
cuando marcha a matar con su agonía
mundial, no sé verdaderamente
qué hacer, dónde ponerme; corro, escribo, aplaudo,
lloro, atisbo, destrozo, apagan, digo
a mi pecho que acabe, al que bien, que venga,
y quiero desgraciarme;
descúbrome la frente impersonal hasta tocar
el vaso de la sangre, me detengo,
detienen mi tamaño esas famosas caídas de arquitecto
con las que se honra el animal que me honra;
refluyen mis instintos a sus sogas,
humea ante mi tumba la alegría
y, otra vez, sin saber qué hacer, sin nada, déjame,
desde mi piedra en blanco, déjame,
solo,
cuadrumano, más acá, mucho más lejos,
al no caber entre mis manos tu largo rato extático,
quiebro con tu rapidez de doble filo
mi pequeñez en traje de grandeza!

Un día diurno, claro, atento, fértil
¡oh bienio, el de los lóbregos semestres suplicantes,
por el que iba la pólvora mordiéndose los codos!
¡oh dura pena y más duros pedernales!
!oh frenos los tascados por el pueblo!
Un día prendió el pueblo su fósforo cautivo, oró de cólera
y soberanamente pleno, circular,
cerró su natalicio con manos electivas;
arrastraban candado ya los déspotas
y en el candado, sus bacterias muertas…

¿Batallas? ¡No! Pasiones. Y pasiones precedidas
de dolores con rejas de esperanzas,
de dolores de pueblos con esperanzas de hombres!
¡Muerte y pasión de paz, las populares!

¡Muerte y pasión guerreras entre olivos, entendámosnos!
Tal en tu aliento cambian de agujas atmosféricas los vientos
y de llave las tumbas en tu pecho,
tu frontal elevándose a primera potencia de martirio.

El mundo exclama: “¡Cosas de españoles!” Y es verdad.
Consideremos,
durante una balanza, a quema ropa,
a Calderon, dormido sobre la cola de un anfibio muerto
o a Cervantes, diciendo: “Mi reino es de este mundo, pero
también del otro”: ¡punta y filo en dos papeles!
Contemplemos a Goya, de hinojos y rezando ante un espejo,
a Coll, el paladín en cuyo asalto cartesiano
tuvo un sudor de nube el paso llano
o a Quevedo, ese abuelo instantáneo de los dinamiteros
o a Cajal, devorado por su pequeño infinito, o todavía
a Teresa, mujer que muere porque no muere
o a Lina Odena, en pugna en más de un punto con Teresa…
(Todo acto o voz genial viene del pueblo
y va hacia él, de frente o transmitidos
por incesantes briznas, por el humo rosado
de amargas contraseñas sin fortuna)
Así tu criatura, miliciano, así tu exangüe criatura,
agitada por una piedra inmóvil,
se sacrifica, apártase,
decae para arriba y por su llama incombustible sube,
sube hasta los débiles,
distribuyendo españas a los toros,
toros a las palomas…

Proletario que mueres de universo, ¡en qué frenética armonía
acabará tu grandeza, tu miseria, tu vorágine impelente,
tu violencia metódica, tu caos teórico y práctico, tu gana
dantesca, españolísima, de amar, aunque sea a traición,
a tu enemigo!

¡Liberador ceñido de grilletes,
sin cuyo esfuerzo hasta hoy continuaría sin asas la extensión,
vagarían acéfalos los clavos,
antiguo, lento, colorado, el día,
nuestros amados cascos, insepultos!
¡Campesino caído con tu verde follaje por el hombre,
con la inflexión social de tu meñique,
con tu buey que se queda, con tu física,
también con tu palabra atada a un palo
y tu cielo arrendado
y con la arcilla inserta en tu cansancio
y la que estaba en tu uña, caminando!
¡Constructores
agrícolas, civiles y guerreros,
de la activa, hormigueante eternidad: estaba escrito
que vosotros haríais la luz, entornando
con la muerte vuestros ojos;
que, a la caída cruel de vuestras bocas,
vendrá en siete bandejas la abundancia, todo
en el mundo será de oro súbito
y el oro,
fabulosos mendigos de vuestra propia secreción de sangre,
y el oro mismo será entonces de oro!

¡Se amarán todos los hombres
y comerán tomados de las puntas de vuestros pañuelos tristes
y beberan en nombre
de vuestras gargantas infaustas!
Descansarán andando al pie de esta carrera,
sollozarán pensando en vuestras órbitas, venturosos
serán y al son
de vuestro atroz retorno, florecido, innato,
ajustarán mañana sus quehaceres, sus figuras soñadas y cantadas!

¡Unos mismos zapatos irán bien al que asciende
sin vías a su cuerpo
y al que baja hasta la forma de su alma!
¡Entrelazándose hablarán los mudos, los tullidos andarán!
¡Verán, ya de regreso, los ciegos
y palpitando escucharán los sordos!
¡Sabrán los ignorantes, ignorarán los sabios!
¡Serán dados los besos que no pudisteis dar!
¡Sólo la muerte morirá! ¡La hormiga
traerá pedacitos de pan al elefante encadenado
a su brutal delicadeza; volverán
los niños abortados a nacer perfectos, espaciales
y trabajarán todos los hombres,
engendrarán todos los hombres,
comprenderán todos los hombres!

¡Obrero, salvador, redentor nuestro,
perdónanos, hermano, nuestras deudas!
Como dice un tambor al redoblar, en sus adagios:
qué jamás tan efímero, tu espalda!
qué siempre tan cambiante, tu perfil!

¡Voluntario italiano, entre cuyos animales de batalla
un león abisinio va cojeando!
¡Voluntario soviético, marchando a la cabeza de tu pecho universal!
¡Voluntarios del sur, del norte, del oriente
y tú, el occidental, cerrando el canto fúnebre del alba!
¡Soldado conocido, cuyo nombre
desfila en el sonido de un abrazo!
¡Combatiente que la tierra criara, armándote
de polvo,
calzándote de imanes positivos,
vigentes tus creencias personales,
distinto de carácter, íntima tu férula,
el cutis inmediato,
andándote tu idioma por los hombros
y el alma coronada de guijarros!
¡Voluntario fajado de tu zona fría,
templada o tórrida,
héroes a la redonda,
víctima en columna de vencedores:
en España, en Madrid, están llamando
a matar, voluntarios de la vida!

¡Porque en España matan, otros matan
al niño, a su juguete que se pára,
a la madre Rosenda esplendorosa,
al viejo Adán que hablaba en alta voz con su caballo
y al perro que dormía en la escalera.
Matan al libro, tiran a sus verbos auxiliares,
a su indefensa página primera!
Matan el caso exacto de la estatua,
al sabio, a su bastón, a su colega,
al barbero de al lado -me cortó posiblemente,
pero buen hombre y, luego, infortunado;
al mendigo que ayer cantaba enfrente,
a la enfermera que hoy pasó llorando,
al sacerdote a cuestas con la altura tenaz de sus rodillas…

¡Voluntarios,
por la vida, por los buenos, matad
a la muerte, matad a los malos!
¡Hacedlo por la libertad de todos,
del explotado, del explotador,
por la paz indolora -la sospecho
cuando duermo al pie de mi frente
y más cuando circulo dando voces-
y hacedlo, voy diciendo,
por el analfabeto a quien escribo,
por el genio descalzo y su cordero,
por los camaradas caídos,
sus cenizas abrazadas al cadáver de un camino!

Para que vosotros,
voluntarios de España y del mundo, vinierais,
soñé que era yo bueno, y era para ver
vuestra sangre, voluntarios…
De esto hace mucho pecho, muchas ansias,
muchos camellos en edad de orar.
Marcha hoy de vuestra parte el bien ardiendo,
os siguen con cariño los reptiles de pestaña inmanente
y, a dos pasos, a uno,
la dirección del agua que corre a ver su límite antes que arda.

 

Cesar Vallejo poetry

fleursdumal.nl magazine

More in: Archive U-V, Vallejo, Cesar


Photos & poetry: Ton van Kempen, Autumn 5

Algernon Charles Swinburne

(1873-1909)

Autumn And Winter

Three months bade wane and wax the wintering moon
Between two dates of death, while men were fain
Yet of the living light that all too soon
Three months bade wane.

Cold autumn, wan with wrath of wind and rain,
Saw pass a soul sweet as the sovereign tune
That death smote silent when he smote again.

First went my friend, in life’s mid light of noon,
Who loved the lord of music: then the strain
Whence earth was kindled like as heaven in June
Three months bade wane.

A herald soul before its master’s flying
Touched by some few moons first the darkling goal
Where shades rose up to greet the shade, espying
A herald soul;

Shades of dead lords of music, who control
Men living by the might of men undying,
With strength of strains that make delight of dole.

The deep dense dust on death’s dim threshold lying
Trembled with sense of kindling sound that stole
Through darkness, and the night gave ear, descrying
A herald soul.

One went before, one after, but so fast
They seem gone hence together, from the shore
Whence we now gaze: yet ere the mightier passed
One went before;

One whose whole heart of love, being set of yore
On that high joy which music lends us, cast
Light round him forth of music’s radiant store.

Then went, while earth on winter glared aghast,
The mortal god he worshipped, through the door
Wherethrough so late, his lover to the last,
One went before.

A star had set an hour before the sun
Sank from the skies wherethrough his heart’s pulse yet
Thrills audibly: but few took heed, or none,
A star had set.

All heaven rings back, sonorous with regret,
The deep dirge of the sunset: how should one
Soft star be missed in all the concourse met?

But, O sweet single heart whose work is done,
Whose songs are silent, how should I forget
That ere the sunset’s fiery goal was won
A star had set?

Ton van Kempen photos: Autumn 5

A.C. Swinburne poetry

fleursdumal.nl magazine

More in: 4SEASONS#Autumn, Archive S-T, Swinburne, Algernon Charles, Ton van Kempen Photos


Charles Dickens: A Child’s Hymn

Charles Dickens

(1812-1870)

 

A Child’s Hymn

 

Hear my prayer, O heavenly Father,

Ere I lay me down to sleep;

Bid Thy angels, pure and holy,

Round my bed their vigil keep.

 

My sins are heavy, but Thy mercy

Far outweighs them, every one;

Down before Thy cross I cast them,

Trusting in Thy help alone.

 

Keep me through this night of peril

Underneath its boundless shade;

Take me to Thy rest, I pray Thee,

When my pilgrimage is made.

 

None shall measure out Thy patience

By the span of human thought;

None shall bound the tender mercies

Which Thy Holy Son has bought.

 

Pardon all my past transgressions,

Give me strength for days to come;

Guide and guard me with Thy blessing

Till Thy angels bid me home.

 

 

Charles Dickens poetry

kempis poetry magazine

More in: Charles Dickens, Dickens, Charles


P.A. de Génestet: De Avondzon

P. A.  de Génestet

(1829 – 1861)

De Avondzon

 

Ja, in God is mijn kracht,

Sprak hij innig en zacht, –

Maar ik voel dat mijn leven zal renten ;

Meer dan zilver en goud

Hebt ge uw dienstknecht vertrouwd,

O genadige Heer der talenten!

 

’k Heb naar kennis gedorst,

Zij verscheurde mijn borst;

Trouwe liefde genas mijne wonden;

’k Heb den prijs en – de ellend

Onzer kennis gekend,

Maar den weg en de waarheid gevonden.

 

Zijn mijn kaken verbloeid,

Is mijn voorhoofd vermoeid –

Ik geloof, ik ben jong, ik mag werken;

En de lucht die mij wacht,

Schenk mijn lichaam weer kracht!

Ik genees, als ik andren mag sterken!

 

Schenk mij, Heere, geduld!

Want mijn geest is vervuld

Van mijn plannen, die bloeien en rijpen,

O het leven is schoon

Voor wie dingt naar de kroon,

Die de hand van den Christen mag grijpen.

 

En zijn vriendelijk oog

Staarde biddend omhoog,

En hij schudde het hoofd in gedachten:

’k Heb geen kleinen geleerd,

’k Heb geen zondaar bekeerd,

Nog geen lijder getroost: laat mij wachten.

 

Ik heb lust in mijn lot,

Ik heb rust in mijn God,

En mijn strijdlust is: vrede des Heeren!

Hoor! de westewind suist,

En het korenveld ruischt ….

Dat is Hij, die de oogst zal vermeeren.

 

Leid mij zachtkens naar huis,

In den dienst van uw kruis,

Dien mijn ziel zich zoo lieflijk gedacht heeft!

Dat ik werkend bezwijk’

Als een knecht van uw rijk,

Die zijn dagwerk geloovig volbracht heeft ….

 

En ik hoorde hem aan,

Met een lach en een traan:

’k Had de zon nooit zoo plechtig zien dalen:

En dat bleeke gezicht

Werd zoo sprekend verlicht,

Door haar laatste, haar stervende stralen.

1850

P.A. de Génestet gedichten

k e m p i s   p o e t r y   m a g a z i n e

More in: Génestet, P.A. de


Taigu Ryokan: To My Teacher

poetry400

Taigu Ryokan

(1758-1831 )


To My Teacher


An old grave hidden away at the foot of a deserted hill,
Overrun with rank weeds growing unchecked year after year;
There is no one left to tend the tomb,
And only an occasional woodcutter passes by.
Once I was his pupil, a youth with shaggy hair,
Learning deeply from him by the Narrow River.
One morning I set off on my solitary journey
And the years passed between us in silence.
Now I have returned to find him at rest here;
How can I honor his departed spirit?
I pour a dipper of pure water over his tombstone
And offer a silent prayer.
The sun suddenly disappears behind the hill
And I’m enveloped by the roar of the wind in the pines.
I try to pull myself away but cannot;
A flood of tears soaks my sleeves.

 

Taigu Ryokan poetry

kempis poetry magazine

More in: Archive Q-R


William Shakespeare: Sonnet 039

William Shakespeare

(1564-1616)

THE SONNETS


39

O how thy worth with manners may I sing,

When thou art all the better part of me?

What can mine own praise to mine own self bring:

And what is’t but mine own when I praise thee?

Even for this, let us divided live,

And our dear love lose name of single one,

That by this separation I may give:

That due to thee which thou deserv’st alone:

O absence what a torment wouldst thou prove,

Were it not thy sour leisure gave sweet leave,

To entertain the time with thoughts of love,

Which time and thoughts so sweetly doth deceive.

And that thou teachest how to make one twain,

By praising him here who doth hence remain.

kempis poetry magazine

More in: -Shakespeare Sonnets


Willem Bilderdijk: Lust en Liefde

W i l l e m   B i l d e r d i j k

(1756-1831)

L u s t   e n    L i e f d e

Geen hartbestormend ooggevonkel
Dat gloênde pijlen om zich schiet;
Geen lustenkittlend lipkarbonkel
Dat zich ’t vervoerend kusjen biedt;
Geen borst-ontvlammend armgekronkel
Waar adem by in adem vliet;
Geen boezem, met aanlokkend zwoegen
Zich overgevende aan ’t genoegen
Waar ’t bruischend ingewand van ziedt:

Geen heupen, in den dans aan ’t slingeren,
Die ’t hupplen van den spichten voet
Op ’t elpen knietjen zwenken doet;
Geen door elkaâr gevlochten vingeren
Doortinteld van ’t ontstoken bloed;
Geen enkel die in ’t zwaaiend dartelen,
By ’t golven van het dun gewaad,
Het maagdlijk zwellend been verraadt,
Dat onder ’t oogverblindend spartelen
De in ’t hart gevoelbre zangmaat slaat:

Geen enkels (neen!) met Zefirswieken,
In slingerzwieren door de lucht
Betoovrend als in Geestenvlucht;
Geen wangen met een morgenkrieken
Waar meer dan middagvlam in blaakt:
Geen oog van ’t Hondsstarvuur ontstoken;
Geen borst van Oogstvuurgloed aan ’t koken,
Die zelfs het schoon afschuwlijk maakt;
Geen wellustdronken tooverzalen,
Geen loosverfijnde Bacchanalen!
Wier zwijmling ’t hart my heeft geraakt! —

Neen, andre lonken, andre stralen,
Ontvloeiden ’t zacht en zedig oog;
Neen, anders zwoegde in ’t ademhalen
De zucht die ’t maagdlijk hart ontvloog;
Ja anders was ’t aanminnig blozen,
Geliefde, dat uw kaak beving,
En teerder ’t waas dier zachte rozen
Waaraan mijn hart gekluisterd hing.

Neen, anders was dat handendrukken,
Wanneer uw hart het mijn verstond,
En ik u ’t andwoord mocht ontrukken
Ten balsem van mijn hartewond.
Neen, anders lag ik in ’t verlangen
In zielbetoovring aan uw knieên,
Om ’t levenswenkjen op te vangen
Waarin ik al mijn heil mocht zien.

Neen, anders was uw statig zweven,
De zachte golving van uw leên,
Waar in me, als op een wolk geheven,
Een Engel van den Hemel scheen:
Dat licht en meer dan zwevend treden
Waar gras en veldbloem onder boog,
Maar ongeknakt en overgleden,
Het hoofd weêr ophief naar omhoog.

Neen anders, ’t lachjen op uw lippen,
Waaruit voor ’t aan u hangend hart
Die levens-adem af mocht glippen
Die wellust schiep uit stervenssmart?
Die, wen de stormen om ons woedden,
En de afgrond buldrend openspleet,
My zaligde in de tegenspoeden,
En ’t hart verhemelde onder ’t leed.

Ach! wat was me immer reiner weelde,
Dan ‘t hart te spieglen in dat oog
Waaruit, wat nijpen mocht of streelde,
Het mijne Hemelwellust zoog!
Wat dierbrer, dan aan uwe zijden
Te wandlen door de vreugdestond,
Of, moest ik met den weêrspoed strijden,
De troost te plukken van uw mond?

Uw hart kon feest- en zinvermaken,
En wat deze aard verlokkendst heeft,
Om hem, om hem-alleen verzaken,
Voor wien, voor wien-alleen, gy leeft.
Voor my, voor my kon ‘t jamm’ren dragen,
En wat de weêrspoed schriklijkst had;
Voor my, verduren zonder klagen;
En God-alleen was onze schat.

Ja, Lieve, ja, Hy zal dit blijven;
Hy voerde ons aan elkanders hart,
En, tot die harten ons verstijven,
Zijn we één in vreugden, één in smart.
Kom! als op de aarde reeds verengeld,
(Zy toch is onze woning niet,)
Onze adem in Zijn lof gemengeld,
Tot één, één eeuwig vreugdelied!

1824


Willem Bilderdijk gedichten

k e m p i s   p o e t r y   m a g a z i n e

More in: Bilderdijk, Willem


Erika De Stercke gedicht: Nachtspinsels

Erika De Stercke

Nachtspinsels

Zweet trekt zeurende cirkels in maagdelijk bedlinnen
druppels langs huidplooien heen
de nacht speelt geeuwt en verteert

naar ruimte snakt de geest
het lichaam naar zondige zeden

de sluier van het weten
donker als stoofkolen
verwarmt het afgekoeld lijf

 

Erika De Stercke poetry

kempis poetry magazine 

More in: De Stercke, Erika


Christine De Pisan: Pour vous, m’amour desirée

Christine De Pisan

(c. 1363–1430)

 

Pour vous, m’amour desirée

 

Pour vous, m’amour desirée,

Ay joye si adirée,

Sanz mentir,

Qu’adès vouldroye sentir

La mort, pour estre tirée

Du mal qui m’a empirée,

Et si ne m’en puis partir.

 

Ne, pour tost estre curée

La peine qu’ay endurée,

Consentir

Ne me puis ne assentir

A autre amour procurée;

J’en seroye perjurée,

Et si ne m’en puis partir.

 

C’est pour vostre demourée,

Ma doulce amour savourée,

Qui partir

Fera mon cuer com martir,

J’en suis taintte com morée,

Et toute descoulourée,

Et si ne m’en puis partir.

 

Christine De Pisan poetry

kempis poetry magazine

More in: Archive O-P


Franz Kafka: Die Sorge des Hausvaters

Die Sorge des Hausvaters

Franz Kafka (1883-1924)

Die einen sagen, das Wort Odradek stamme aus dem Slawischen und sie suchen auf Grund dessen die Bildung des Wortes nachzuweisen. Andere wieder meinen, es stamme aus dem Deutschen, vom Slawischen sei es nur beeinflußt. Die Unsicherheit beider Deutungen aber läßt wohl mit Recht darauf schließen, daß keine zutrifft, zumal man auch mit keiner von ihnen einen Sinn des Wortes finden kann.

Natürlich würde sich niemand mit solchen Studien beschäftigen, wenn es nicht wirklich ein Wesen gäbe, das Odradek heißt. Es sieht zunächst aus wie eine flache sternartige Zwirnspule, und tatsächlich scheint es auch mit Zwirn bezogen; allerdings dürften es nur abgerissene, alte, aneinander geknotete, aber auch ineinander verfitzte Zwirnstücke von verschiedenster Art und Farbe sein. Es ist aber nicht nur eine Spule, sondern aus der Mitte des Sternes kommt ein kleines Querstäbchen hervor und an dieses Stäbchen fügt sich dann im rechten Winkel noch eines. Mit Hilfe dieses letzteren Stäbchens auf der einen Seite, und einer der Ausstrahlungen des Sternes auf der anderen Seite, kann das Ganze wie auf zwei Beinen aufrecht stehen.

Man wäre versucht zu glauben, dieses Gebilde hätte früher irgendeine zweckmäßige Form gehabt und jetzt sei es nur zerbrochen. Dies scheint aber nicht der Fall zu sein; wenigstens findet sich kein Anzeichen dafür; nirgends sind Ansätze oder Bruchstellen zu sehen, die auf etwas Derartiges hinweisen würden; das Ganze erscheint zwar sinnlos, aber in seiner Art abgeschlossen. Näheres läßt sich übrigens nicht darüber sagen, da Odradek außerordentlich beweglich und nicht zu fangen ist.

Er hält sich abwechselnd auf dem Dachboden, im Treppenhaus, auf den Gängen, im Flur auf. Manchmal ist er monatelang nicht zu sehen; da ist er wohl in andere Häuser übersiedelt; doch kehrt er dann unweigerlich wieder in unser Haus zurück. Manchmal, wenn man aus der Tür tritt und er lehnt gerade unten am Treppengeländer, hat man Lust, ihn anzusprechen.

Natürlich stellt man an ihn keine schwierigen Fragen, sondern behandelt ihn – schon seine Winzigkeit verführt dazu – wie ein Kind. »Wie heißt du denn?« fragt man ihn. »Odradek,« sagt er. »Und wo wohnst du?«

»Unbestimmter Wohnsitz,« sagt er und lacht; es ist aber nur ein Lachen, wie man es ohne Lungen hervorbringen kann. Es klingt etwa so, wie das Rascheln in gefallenen Blättern. Damit ist die Unterhaltung meist zu Ende. Übrigens sind selbst diese Antworten nicht immer zu erhalten; oft ist er lange stumm, wie das Holz, das er zu sein scheint.

Vergeblich frage ich mich, was mit ihm geschehen wird. Kann er denn sterben? Alles, was stirbt, hat vorher eine Art Ziel, eine Art Tätigkeit gehabt und daran hat es sich zerrieben; das trifft bei Odradek nicht zu. Sollte er also einstmals etwa noch vor den Füßen meiner Kinder und Kindeskinder mit nachschleifendem Zwirnsfaden die Treppe hinunterkollern? Er schadet ja offenbar niemandem; aber die Vorstellung, daß er mich auch noch überleben sollte, ist mir eine fast schmerzliche.

Franz Kafka : Ein Landarzt. Kleine Erzählungen (1919)

fleursdumal.nl magazine

More in: Archive K-L, Franz Kafka, Kafka, Franz, Kafka, Franz


Arthur Conan Doyle: A Tragedy

Arthur Conan Doyle

(1859-1930)

 

A Tragedy

 

Who’s that walking on the moorland?

Who’s that moving on the hill?

They are passing ‘mid the bracken,

But the shadows grow and blacken

And I cannot see them clearly on the hill.

 

Who’s that calling on the moorland?

Who’s that crying on the hill?

Was it bird or was it human,

Was it child, or man, or woman,

Who was calling so sadly on the hill?

 

Who’s that running on the moorland?

Who’s that flying on the hill?

He is there — and there again,

But you cannot see him plain,

For the shadow lies so darkly on the hill.

 

What’s that lying in the heather?

What’s that lurking on the hill?

My horse will go no nearer,

And I cannot see it clearer,

But there’s something that is lying on the hill.


Arthur Conan Doyle poetry

k e m p i s   p o e t r y   m a g a z i n e

More in: Arthur Conan Doyle, Doyle, Arthur Conan


Leo van der Sterren gedicht: Meesterpruim Rozijn

 

Meesterpruim Rozijn

door Leo van der Sterren

 

Zijn als die de luimmuil heet

en die genoemd is

vanuit het ancestrale

in deze, niet in gene talen

naar een gedroogde druif.

Zoals een a eenduidig

en onmiskenbaar buiten pijn

alleen die ene a kan zijn,

dus niet die grijze

en niet die gene,

maar deze specifieke a,

zo existeert eenduidig

en onmiskenbaar buiten pijn

en vol met muilluim

die ene meesterpruim Rozijn,

gedroogd met volle teugen.

 

kempis poetry magazine

More in: Sterren, Leo van der


Older Entries »« Newer Entries

Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature