FLEURSDUMAL POETRY LIBRARY – classic, modern, experimental & visual & sound poetry, poetry in translation, city poets, poetry archive, pre-raphaelites, editor’s choice, etc.

«« Previous page · Georg Trakl: Die Ratten · Shakespeare’s Sonnet 69 in vertaling Cornelis W. Schoneveld · Mikhail Lermontov: I’m lonely and sad · Bert Bevers: De buik van Dieudonnee · Esther Porcelijn: Een nacht met de professor · Stoney Pete gedicht: (Se)mantiek · Renée Vivien: Le Labyrinthe, Les chardons, Pèlerinage · Amy Lowell poetry: J.-K. Huysmans · Ton van Reen gedicht: Terras · Paul Boldt: Friedrichstrassendirnen · William Shakespeare: Sonnet 69 · A case of identity: Queenie

»» there is more...

Georg Trakl: Die Ratten

Georg Trakl
(1887-1914)

Die Ratten

Im Hof scheint weiß der herbstliche Mond.
Vom Dachrand fallen phantastische Schatten.
Ein Schweigen in leeren Fenstern wohnt;
Da tauchen leise herauf die Ratten.

Und huschen pfeifend hier und dort
Und ein gräulicher Dunsthauch wittert
Ihnen nach aus dem Abort,
Den geisterhaft der Mondschein durchzittert.

Und sie keifen vor Gier wie toll
Und erfüllen Haus und Scheunen,
Die von Korn und Früchten voll.
Eisige Winde im Dunkel greinen.

Georg Trakl poetry
kempis.nl poetry magazine

Shakespeare’s Sonnet 69 in vertaling Cornelis W. Schoneveld

William Shakespeare

(1564-1616)

vertaling Cornelis W. Schoneveld

THE SONNETS

Shakespeare Sonnet 69

Those parts of thee that the world’s eye doth view,
Want nothing that the thought of hearts can mend:
All tongues (the voice of souls) give thee that due,
Uttering bare truth, even so as foes commend.

Thy outward thus with outward praise is crowned,
But those same tongues that give thee so thine own,
In other accents do this praise confound
By seeing farther than the eye hath shown.

They look into the beauty of thy mind,
And that in guess they measure by thy deeds,
Then churls their thoughts (although their eyes were kind)
To thy fair flower add the rank smell of weeds:

But why thy odour matcheth not thy show,
The soil is this, that thou dost common grow.

Shakespeare Sonnet 69

Elk deel van jou dat ’t oog der wereld ziet,
Mist niets, vervulbaar voor een hartewens:
Geen tong (de stem der ziel) erkent dat niet;
Die waarheid uit zelfs elk vijandig mens.

Uiterlijke eer kroont wel je uiterlijk,
Maar toch, die tong die toegeeft wat jou past,
Geeft ook weer van ontkenningsneiging blijk
Door verder zicht dan wat het oog verrast.

Hij onderzoekt de schoonheid van jouw geest,
En schat die in op grond van wat jij doet;
Dan mengt (hoe warm zijn blik ook was geweest)
De bruut met onkruidstank jouw bloem zo zoet:

Maar waarom vloekt jouw geur zo bij je beeld?
De grond is: laagheid groeiend in je teelt.

vertaling © Cornelis W. Schoneveld
kempis.nl poetry magazine

More in: Shakespeare, Shakespeare, William

Mikhail Lermontov: I’m lonely and sad

Mikhail Yuryevich Lermontov

(Михаи́л Ю́рьевич Ле́рмонтов 1814 – 1841)

I’m lonely and sad

I’m lonely and sad, and in moments of bitterest pain

Have no one to look to, alas…

Desires!.. What use to desire without end, without gain,

While all the best years swiftly, fleetingly pass!

To love… Whom?.. If briefly, ’tis not worth the effort…

Fore’er?..

Vain longing, since love cannot last.

Look into your heart: joy and torment – all paltry, and there

Remains not a trace of the past.

The passions?.. Sweet ailment that reason will easily cure,

A cold word of logic arrest.

And life – what is life if you look round you coolly?-

A poor,

An empty and trivial jest!..

1840

Mikhail Lermontov poetry

kempis.nl poetry magazine

Bert Bevers: De buik van Dieudonnee

Bert Bevers

De buik van Dieudonnee

31 juli 1914. Etenstijd in café Le Croissant. Jean Jaurès
glimlacht boven zijn bord soep. Zonder dat zij daarvan
iets gemerkt had streelde zijn linkse kleine vinger in de
metro daarstraks het haar van het meisje dat voor hem

zat. Daar denkt hij aan, en ook nog even aan de buik
van Dieudonnee wanneer in de Rue Montmartre Raoul
Villain door een barstende ruit heen zijn revolver leegt
en hij uit dit leven weggeslagen wordt. Hij prefereerde

diplomatie boven militair geweld en dat wordt hem nu
fataal. Het tafellinnen kleurt van bloed en soep en wijn
en van zijn linkerpink vervluchtigt geur van oleanders.

Morgen vangt de mobilisatie aan. Schuw zal augustus
van sneuvelenden zijn. Alom ontmoetbaar was hij in de
taveernen. Als rebussen zwijgen daar nu de spiegels.

De buik van Dieudonnee zal worden opgenomen in de binnenkort te verschijnen bundel:

Arrondissementen (Uitgeverij Kleinood & Grootzeer, Bergen op Zoom)

© Bert Bevers gedichten

kempis.nl poetry magazine

Esther Porcelijn: Een nacht met de professor

Esther Porcelijn

Een nacht met de professor

(monoloog voor een wegdromend meisje tijdens college)

Hij strijkt mij door de haren.
Vertelt mij dat ik dezelfde
ogen heb als Nietzsche.
Een hand onder mijn rokje
waar vlokken…vlagen van
weemoed als kristallen brokkelen
Scribbeldiwee
Scribbeldiwa
Gedanst in de kamer met rond mij
alle kennis die ik nodig heb
om ooit net zo groots wijs te worden als hij.
Waar zitten zijn wetenswaardigheden?
Wat moet ik doen, waar moet ik op lijken
om op hem te lijken.
Zijn baard prikt in mijn hersenpan
en ik, ik zoek nog verder naar beneden
is daar iets te halen?
Kluwen vrijpostigheid
zitten zich daar te schamen
te schamen voor hun onvermogen.
Als God in de kamer was
zou hij tevreden zijn.
Het zoeken schijnt belangrijker te wezen.
Woorden als: kleistervrouw, pepermuralis, klavertjevierigheid.
Zo klinken ze in mijn oren als hij ze zegt.
Ik zal ze misschien wel nooit begrijpen.
Ze zijn doelloos
dwalen mijn hoofd in
en uit.
En dan toch..
toch wil ik dat hij verdwijnt in mij.
Zijn Kant in mijn Plato.
Zodat ik net zo goeroe..net zo scribbeldiwee
als zijn plagend gekwartselde..
Zijn questiquatis.
Hij veegt de vloer met mij aan..
Mijn voeten heeft hij vast, hij dweilt met mijn haren en schreeuwt:
“ik weet niks, ik weet niks.”
Zo wijs is hij, om te weten dat hij niets weet.
Hij zal nooit van mij houden.
Want
dat is precies hetgeen
ik niet weet.

Esther Porcelijn poëzie
kempis.nl poetry magazine

More in: Porcelijn, Esther, Porcelijn, Esther

Stoney Pete gedicht: (Se)mantiek

Stoney Pete

(Se)mantiek

Streven en sterven zijn anagrammen

van venster:

letters als vlammen

van één levensvuur,

zoals de avond- aan de morgenster

al haar verlammende uur laat zien

en misschien

de zorgeloze duur daarachter

die te wachten staat

voor wie het lettervenster

aan stukken slaat.

Stoney Pete poetry

kempis.nl poetry magazine

Renée Vivien: Le Labyrinthe, Les chardons, Pèlerinage

Renée Vivien
(1877-1909)

Le Labyrinthe

J’erre au fond d’un savant et cruel labyrinthe…
Je n’ai pour mon salut qu’un douloureux orgueil.
Voici que vient la Nuit aux cheveux d’hyacinthe,
Et je m’égare au fond du cruel labyrinthe,
Ô Maîtresse qui fus ma ruine et mon deuil.

Mon amour hypocrite et ma haine cynique
Sont deux spectres qui vont, ivres de désespoir ;
Leurs lèvres ont ce pli que le rictus complique :
Mon amour hypocrite et ma haine cynique
Sont deux spectres damnés qui rôdent dans le soir.

J’erre au fond d’un savant et cruel labyrinthe,
Et mes pieds, las d’errer, s’éloignent de ton seuil.
Sur mon front brûle encor la fièvre mal éteinte…
Dans l’ambiguïté grise du Labyrinthe,
J’emporte mon remords, ma ruine et mon deuil…

Les chardons

Tu ne seras jamais la fiévreuse captive
Qu’enchaîne, qu’emprisonne le lit,
Tu ne seras jamais la compagne lascive
Dont la chair se consume et dont le front pâlit.
Garde ton blanc parfum qui dédaigne le faste.

Tu ne connaîtras point les lâches abandons,
Les sanglots partagés qui font l’âme plus vaste,
Le doute et la faiblesse ardente des pardons
Et, puisque c’est ainsi que je t’aime, ô très chaste !
Nous cueillerons ce soir les mystiques chardons.

Pèlerinage

Il me semble n’avoir plus de sexe ni d’âge,
Tant les chagrins me sont brusquement survenus.
Les Temps se sont tissés… Et me voici pieds nus,
Achevant le terrible et long pèlerinage…

Je sais que l’aube d’or ne sait que décevoir,
Que la jeunesse a tort de suivre les chimères,
Que les yeux ont trompé… Mes lèvres sont amères…
Ah ! que la route est longue et que lointain le soir !

Et la procession lente et triste défile
De ces implorateurs que lasse le chemin.
Parfois on me relève, une me tend la main,
Et tous nous implorons le Divin Soir tranquille !

Renée Vivien poetry
kempis.nl poetry magazine

Amy Lowell poetry: J.-K. Huysmans

Amy Lowell

(1874-1925)

J.-K. Huysmans

A flickering glimmer through a window-pane,

A dim red glare through mud bespattered glass,

Cleaving a path between blown walls of sleet

Across uneven pavements sunk in slime

To scatter and then quench itself in mist.

And struggling, slipping, often rudely hurled

Against the jutting angle of a wall,

And cursed, and reeled against, and flung aside

By drunken brawlers as they shuffled past,

A man was groping to what seemed a light.

His eyelids burnt and quivered with the strain

Of looking, and against his temples beat

The all enshrouding, suffocating dark.

He stumbled, lurched, and struck against a door

That opened, and a howl of obscene mirth

Grated his senses, wallowing on the floor

Lay men, and dogs and women in the dirt.

He sickened, loathing it, and as he gazed

The candle guttered, flared, and then went out.

Through travail of ignoble midnight streets

He came at last to shelter in a porch

Where gothic saints and warriors made a shield

To cover him, and tortured gargoyles spat

One long continuous stream of silver rain

That clattered down from myriad roofs and spires

Into a darkness, loud with rushing sound

Of water falling, gurgling as it fell,

But always thickly dark. Then as he leaned

Unconscious where, the great oak door blew back

And cast him, bruised and dripping, in the church.

His eyes from long sojourning in the night

Were blinded now as by some glorious sun;

He slowly crawled toward the altar steps.

He could not think, for heavy in his ears

An organ boomed majestic harmonies;

He only knew that what he saw was light!

He bowed himself before a cross of flame

And shut his eyes in fear lest it should fade.

Amy Lowell poetry

fleursdumal.nl magazine

More in: Archive K-L, Joris-Karl Huysmans, Lowell, Amy

Ton van Reen gedicht: Terras

TERRAS

Op een terras zitten mannen,
onderuit gezakt
hun handen op de buik gevouwen
slapend tikken hun voeten
de maat van de middag

De klok slaat het hondsuur
drie slagen dreunen
door de trillende hitte

De mannen kreunen in hun halfslaap
een hond likt hun voeten
hij krijgt een trap om te leren

Ton van Reen

Ton van Reen: De naam van het mes. Afrikaanse gedichten
In 2007 verschenen onder de titel: De straat is van de mannen bij BnM Uitgevers in De Contrabas reeks.
ISBN 9789077907993 – 56 pagina’s – paperback