Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
Paul Boldt
(1885-1921)
TIERGARTEN
Birken und Linden legen am Kanal
Unausgeruhtes sanft in seinen Spiegel.
Ins Nachtgewölbe rutscht der Mond, ein Igel,
Der Sterne jagt und frißt den Himmel kahl.
Mädchen sind da, und wir sind sehr vergnügt.
Ich schmeiße nach dem dicken Mond mit Steinen;
Die Betty küßt mich, und er soll nicht scheinen,
Weil Bella schweigt und naserümpfend rügt.
Die Sommerstädte liegen um den Park.
Es wird sehr hübsch! Der Süden wandert ein!
Die Sonne wächst! Wie nackte Männer stark
Schreiten die Tage, Frühjahr in den Hüften.
Die schwarzen Linden kommen überein,
Morgen zu grünen in den süßen Lüften!
Paul Boldt poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Boldt, Paul, Expressionism
.jpg)
Esther Porcelijn
(samenvoeging van haiku’s, omdat een haiku ook meervoud kan zijn)
Contactadvertentie van een rubensvrouw
Opzoek naar dikzak
Vette man, liefst ingelegd
Moet slagroom spuiten
Ik, voluptueus
Vet moet ook kunnen rollen
Mijn vlees kent geen maat
Ben jij het vliesje
De room die mij doet schiften?
Klamp je vast aan mij
Roep mijn naam en glij
Roetsj langs al mijn inhammen
Mijn vel bedekt je
Zie, de angst verdwijnt
Verschrompelt langs mijn dijen
Geen bangerikken!!
bel: 575-575
Esther Porcelijn poëzie
kempis.nl poetry magazine
More in: Porcelijn, Esther, Porcelijn, Esther
.jpg)
MANNEN VAN MOBIL
De mannen van Mobil houden Afrika in beweging
in hun vuilrode overalls met het Mobillogo
hurken ze bij de roestige benzinepomp
waarvan de teller op een getal zonder einde staat
ze kaarten en roken scherpe Sportsmansigaretten
De benzine wordt aangevoerd met ezels
die wie weet waar vandaan komen
in ieder geval van ver over de berg
geduldig schenken de mannen van Mobil
de zakken benzine over in plastic waterflessen
en betalen de ezeldrijver met beloftes
Ze kaarten verder en roken Sportsmansigaretten
rond de middag vallen ze in slaap
hurkend tegen de geblakerde benzinepomp
tot iemand de mannen van Mobil wakker maakt
iemand die een paar flessen benzine koopt
van de mannen die Afrika in beweging houden
Van het geld kopen ze white cap beer
en hurken weer neer bij de benzinepomp
ze delen de kaarten en roken Sportsmansigaretten
Ton van Reen
Ton van Reen: De naam van het mes. Afrikaanse gedichten In 2007 verschenen onder de titel: De straat is van de mannen bij BnM Uitgevers in De Contrabas reeks. ISBN 9789077907993 – 56 pagina’s – paperback
kempis.nl poetry magazine
More in: -De naam van het mes, Archive Q-R, Ton van Reen
.jpg)
William Shakespeare
(1564-1616)
THE SONNETS
74
But be contented when that fell arrest,
Without all bail shall carry me away,
My life hath in this line some interest,
Which for memorial still with thee shall stay.
When thou reviewest this, thou dost review,
The very part was consecrate to thee,
The earth can have but earth, which is his due,
My spirit is thine the better part of me,
So then thou hast but lost the dregs of life,
The prey of worms, my body being dead,
The coward conquest of a wretch’s knife,
Too base of thee to be remembered,
The worth of that, is that which it contains,
And that is this, and this with thee remains.
.jpg){kind=small}
kempis.nl poetry magazine
More in: -Shakespeare Sonnets
Renée Vivien
(1877-1909)
The Shop of Ideas
In an old quarter of the city, I discovered a strange little boutique where no shop window and no signboard attracted attention, and in which no one haggled, nor watched those strolling by.
I entered. A man, of whom I could see nothing but a silhouette, so impenetrable was the shadow around us, appeared without a sound.
"What, in fact, do you sell here?", I demanded of him in the thoughtlessness of my surprise.
"Ideas", he replied to me, in a very simple tone.
He grasped a small box and, began to rummage around in the dust:
"Would you be an utopian, by chance? Pardon the indiscretion. Do you want ideas of peace and of universal happiness? They are not dear and I have many for sale at the moment. Take them, and you may have the whole lot for 2 fr.50."
And, before my gesture of refusal:
"Ah! you have sense: I do not guarantee their solidity. Now, here is a financial idea, but it is extremely rare and costly. I could not surrender it to you for less than three thousand francs."
"Devil! did I, three thousand francs, that’s…"
He calmly interrupted me.
"An idea less new than this one has made the fortune of a founder of American trusts. I have not profited personally, because being too rich would bore me. I would lose my friends and the respect of the quarter."
Something like a reflection of gold shone between his fingers.
"Now if, like me, you despise opulence, or if, which is more probable, this idea seems too high priced for you, here is, at a very good value, the dream of a poet. Three sous, this is reasonable, don’t you find?"
And he showed me a glimmer of rainbow imprisoned in a box of colours.
"Finally, as you appear to me to belong to the serious clientele, I propose to you (your countenance is creased with a grimace which should have been a smile) the magnificent idea of a libertine, all but made new, you know, and of an exceptional refinement. I would let you have it for a thousand francs. It is worth more, but this is so that you will return often to buy others from me. I truly have a collection without equal."
"Yes", I said, "but some of your merchandise seems to me to be well used."
"Ah!", he replied with pride, "these, like antique furniture, are justly the most appreciated by my clientele. But do you see nothing that can satisfy you?"
"I desire an idea that you can never sell me: an idea of my own."
.jpg)
Renée Vivien prose poem
kempis.nl poetry magazine
More in: Vivien, Renée
.jpg)
Georg Trakl
(1887-1914)
An die Verstummten
O, der Wahnsinn der großen Stadt, da am Abend
An schwarzer Mauer verkrüppelte Bäume starren,
Aus silberner Maske der Geist des Bösen schaut;
Licht mit magnetischer Geißel die steinerne Nacht verdrängt.
O, das versunkene Läuten der Abendglocken.
Hure, die in eisigen Schauern ein totes Kindlein gebärt.
Rasend peitscht Gottes Zorn die Stirne des Besessenen,
Purpurne Seuche, Hunger, der grüne Augen zerbricht.
O, das gräßliche Lachen des Golds.
Aber stille blutet in dunkler Höhle stummere Menschheit,
Fügt aus harten Metallen das erlösende Haupt.
.jpg)
Georg Trakl poetry
kempis.nl poetry magazine
More in: Archive S-T, Trakl, Georg
.jpg)
Mikhail Yuryevich Lermontov
(Михаи́л Ю́рьевич Ле́рмонтов 1814 – 1841)
On the death of the poet
The poet is no more! He’s fallen
A slave to honour –
Lead in his chest, for vengeance calling,
The proud head bowed at last – he died!…
He would not brook the rankling shame
The petty calumnies, the stain
They sought to put upon his name….
Alone he stood, and now is slain!
Is slain… What use in lamentation,
Or empty choruses of praise,
Belated words of exculpation?
Say rather – Fate cut short his days!
Yet – are you blameless, you who banned
His free, brave talent out of spite,
And smouldering flames to white heat fanned
That should have been extinguished quite?
Come, be content, then – such refinement
Of pain was more than he could bear.
The lamp of genius is no longer shining,
The laurel wreath is fading now and sear.
Yet the assassin knew no hesitation
In cooly taking aim… not one
Beat missed that heart; no saving revelation
Made tremble that fell hand which held the gun….
Hard is it though indeed to credit
How came it that this common emigre,
This fortune hunter, this upstart careerist,
This poor blind tool of destiny,
Should, in his insolence, so spurn our land,
Her language and her customs fair
And spare no thought her chiefest pride to spare
Nor pause to wonder what it was – he dare,
To think ‘gainst what he raised his hand!…
So he is slain – our singer – dead and gone
Like that less-known but well-beloved one
Of whom he told in wondrous poetry,
Who, like him by a ruthless hand undone,
A victim fell to senseless jealousy.
Why did he leave his peaceable pursuits and friendships
For this false world of harsh constraint and envy
To free and ardent heart so straight a pen?
Why did he give his hand to futile tattlers?
Why did he credence lend to liers, flatterers,
Who from his youth had been a judge of men?…
They’ve robbed him of his crown and set a crown of thorns
All wound about with laurel on him now
The hidden spikes have deeply torn
The poet’s glorious brow;
And even his last moments were envenomed
By gossips ill-disposed and vulgar whispering
And so he died – filled with vain thirst for vengeance
And plagued by broken hopes fast festering….
The splendid songs will sound no more,
To silence must the great voice yield
In that small room without a door….
And – ah! – those lips are sealed.
– – – – – –
But as for you, you arrogant descendants
Of fathers famed for their base infamies
Who, with a slavish heel, have spurned the remnants
Of nobler but less favoured families!
Who throng the throne, alert for gain – and gory
As executioners who cloak their vile intent
In robes of justice – so to slaughter Glory,
Freedom and Genius, seeming innocent!
But there’s God’s judgement, which fears not to wait;
A dreadful Judgement that’s not bought nor sold.
It knows your inmost thoughts, ye panders reprobate,
It does not even hear the clink of gold.
Before this seat your slanders will not sway
That Judge both just and good…
Nor all your black blood serve to wash away
The poet’s righteous blood.
.jpg)
Mikhail Lermontov poetry
kempis.nl poetry magazine
More in: Archive K-L
.jpg)
FOTO AAN DE KROEGWAND
Klaar voor de foto
het moment dat de jager als buit wordt geschoten
door een toerist, behangen met trofeeën, veroverd op buit
Gedroogde organen, tanden, vellen en poten
alles verraadt de geur van de dood
amuletten om de goden gunstig te stemmen
en middeltjes om de buit te lokken
pijlen en bogen schietklaar voor het moment van geluk
de resten van een geweer, als onderscheiding gedragen
zoals een analfabeet zijn pen als een fetisj meedraagt
rond de heupen gedrapeerd riet
als camouflage, met geur als lokspoor
Spiegeltjes schitteren op borst en rug
om ongezien aanvallers te laten schrikken
van hun eigen aanblik
Ton van Reen
Ton van Reen: De naam van het mes. Afrikaanse gedichten. In 2007 verschenen onder de titel: De straat is van de mannen bij BnM Uitgevers in De Contrabas reeks. ISBN 9789077907993 – 56 pagina’s – paperback
kempis.nl poetry magazine
More in: -De naam van het mes, Reen, Ton van
.jpg)
Paul Boldt
(1885-1921)
DER DICHTER
Die Antlitzlast auf seinen Schädelknochen,
Wie ein Museum, und die Schmerzen hängen
In großen Augen, blicklos und gebrochen,
Und in dem Mund, verzerrt von den Gesängen.
Es kommt heraus, Dunkles des Blutes, quillt.
Er wird wahnsinnig aus Liebhaberei.
Sein Mund geht lüstern auf. Er lächelt wild.
Hinter die Zähne bergend seinen Schrei.
Paul Boldt poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Boldt, Paul, Expressionism
.jpg)
Bert Bevers
De inkeer van de spoorzoeker
Beleefde gedichten werden hier geschreven. Over thans vergeten
muiterij, nutteloos als muilezelballen. Hij nam zich ooit voor om
nooit naar dat verleden te gaan en nu is hij er toch. Binnen. Waar
hij gehoofd is, van goden de trage wedloop naar nieuwe levens
vermoedt, naar lente verlangt. Waar hij op hoort van dat fluks
verschrompelen van weten, een geluid dat ruikt naar geronnen
bloed. Kies de verkeerde vijand niet. Wij moeten mooie onbekenden
blijven, opstandelingen die niet willen herkend worden in dit oude
warnest. Toch voel je dat ze zich blijven oefenen in het vervolmaken
van de misleiding, mannen die hun hoed op het hoofd drukken bij
het vallen. Er zijn mensen, zo weet ik, die brieven schreven aan hun
koning. Van ongeldige mandaten geen weet hadden, gans de tijd
geduld. Heb in de schaduw van die bestorming met kapdragers
geen meelij. Herroepen in vlammen werd immers nooit het vonnis.
De inkeer van de spoorzoeker zal worden opgenomen in de binnenkort te verschijnen bundel: Arrondissementen (Uitgeverij Kleinood & Grootzeer, Bergen op Zoom). © Bert Bevers gedichten
kempis.nl poetry magazine
More in: Bevers, Bert
Esther Porcelijn
Liefde voor objecten
Er is een kabinet op mij gevallen.
Flirtend strek ik mijn gebroken been en buig het om hem heen.
Hij zucht diep en schudt zijn lades.
Nee nee, echt hout is niet snel versierd.
Bloedend snik ik en vraag of hij mijn kameraad is.
Een zevendelig servies is ‘t enige dat hij mij kan bieden.
Kermend vraag ik hem op te staan.
Hij zegt dat ‘ie niet voor niets is gevallen.
Ik stop mijn handen in zijn scharnieren, ‘t kraakt.
Ik stop mijn vingers tussen zijn bestek,
vork mes mes lepel vork vork vork vork vork vork…juskannetje, ik roer er zacht in.
Hij piept terwijl ik hem langzaam ontmantel.
Mijn tanden aan de kant geschoven worstel ik mij door zijn schroeven, krik krak krik krak krak.
Stervend kus ik zijn handvatten, hij kucht en breekt.
Dit was eenmalig.
De houtsplinters vliegen mij om de oren, het servies aan gruzelementen.
Mijn lichaam komt onder de ravage vandaan.
Ik pak een stuk van een kapotte lade en ram het fiks tegen zijn deur.
Gezocht: kabinet, liefst een van plastic.
Negen maanden later beval ik van een sigarenkistje.
Esther Porcelijn: Liefde voor objecten
kempis.nl poetry magazine
More in: Porcelijn, Esther, Porcelijn, Esther
.jpg)
William Shakespeare
(1564-1616)
THE SONNETS
73
That time of year thou mayst in me behold,
When yellow leaves, or none, or few do hang
Upon those boughs which shake against the cold,
Bare ruined choirs, where late the sweet birds sang.
In me thou seest the twilight of such day,
As after sunset fadeth in the west,
Which by and by black night doth take away,
Death’s second self that seals up all in rest.
In me thou seest the glowing of such fire,
That on the ashes of his youth doth lie,
As the death-bed, whereon it must expire,
Consumed with that which it was nourished by.
This thou perceiv’st, which makes thy love more strong,
To love that well, which thou must leave ere long.
.jpg){kind=small}
kempis.nl poetry magazine
More in: -Shakespeare Sonnets
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature