Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
Acht vertalingen van gedichten van T.T. Cloete (1924)
door Carina van der Walt & Geno Spoormans
3.
T.T. Cloete
Eiewysheid
ek groei aarde toe krom ek hel lewendig skuins hoe meer jare ek haal hoe meer raak my kinkels bestendig ek moet my vertikaal handhaaf ek moet sekondegetrou onthou om asem te haal om koppig uit te hou en te beweeg krapskeef en aaphinkende ek moet uitputtend aanhou oefen om deur die nag te leef ek moet vratig bly drink en eet en sweet en hondhyg ek moet vermoeiend bly dink ín teen die groot vergeet
T.T. Cloete
Eigenwijsheid
ik groei krom naar de aarde toe mijn lijf verzinkt
schuin en hoe meer jaren ik haal
hoe meer mijn kabel bestendig kinkt
verticaal
handhaaf ik mij ter nauw
en stipt adem ik elke haal
waarop ik koppig uithou
ik beweeg in kreeftsgang
hinkepink als een aap mijn oefeningen getrouw
en hou de nacht in bedwang
ik moet vretig blijven drinken
en eten en zweten
en hijgen als een hond tot vermoeiends blijven denken
tegen het grote vergeten
T.T. Cloete 8 gedichten: Vertalingen uit het Zuid-Afrikaans door Carina van der Walt & Geno Spoormans 2010
(wordt vervolgd)
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive C-D, T .T. Cloete, Walt & Spoormans
Nieuwe bundel
Leo van der Sterren:
Mythogrammen
Pathetiek die bedriegt. Plechtigheid die misleidt. Frauduleuze verhevenheid. Mythogrammen bestaat uit gedichten die, ingebed in valse romantiek, allemaal kleine, op zichzelf staande mythen vormen. Voer voor de lichtgelovigen. Maar elke mythe in deze verzameling wil slechts een ironisch verzinsel zijn dat niet meer nut heeft dan het genot dat het verschaft. Een ornament. Een bron van amusement. Deze verdichtsels zijn spannend genoeg om te vermaken. En misschien bevat een enkel gedicht zelfs een heuse waarheid als een koe. Tot stand gekomen tussen 1976 en 2002 vond een deel van de gedichten eerder onderdak in gerenommeerde literaire tijdschriften.
Leo van der Sterren: “Geboren in 1959 te Venray waar ik nog altijd woonachtig ben, ving ik op mijn vijftiende aan met schrijven. Sindsdien schrijf ik omdat het moet en wil ik ook weten waar die plicht vandaan komt. Na mijn debuut in 1987 heb ik in talloze Nederlandse en Vlaamse literaire tijdschriften gepubliceerd. In 2008 verscheen mijn verhalenbundel bij uitgeverij Boekscout.nl. Ten slotte ben ik de drijvende kracht achter de weblog “
Gebruiksaanwijzing
Verwijder het beslag en licht de tip.
Beweeg het witte lipje linksom tegen
de schikring in de richting van de stip-
pellijnen en verbreek aldus het zegel.
Ontdoe u van het rode ezelsoor.
Ontsluit het doosje (zie afbeelding veertien)
en neem de fles eruit. Goed schudden voor
gebruik. De dop indrukken om te keren.
Schenk in een droge, voorverwarmde mok
precies negenentwintig komma negen-
entwintig milliliter. Met één slok
en rechtop staand de mok vervolgens legen.
Loop driemaal rond een authentieke bierkaai
en driemaal rond een grafsteen op een draf.
Vertolk nu driemaal drie is negen driemaal
en nog eens en ga dan terug naar af.
Leo van der Sterren : Mythogrammen
ISBN 978-94-022-0464-3
# website uitgeverij Boekenscout
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, Art & Literature News, Sterren, Leo van der
.jpg)
Kurt Tucholsky
(1890-1935)
Der Graben
Mutter, wozu hast Du Deinen aufgezogen,
Hast Dich zwanzig Jahr’ um ihn gequält?
Wozu ist er Dir in Deinen Arm geflogen,
Und Du hast ihm leise was erzählt?
Bis sie ihn Dir weggenommen haben
Für den Graben, Mutter, für den Graben!
Junge, kannst Du noch an Vater denken?
Vater nahm Dich oft auf seinen Arm,
Und er wollt’ Dir einen Groschen schenken,
Und er spielte mit Dir Räuber und Gendarm
Bis sie ihn Dir weggenommen haben
Für den Graben, Junge, für den Graben!
Werft die Fahnen fort!
Die Militärkapellen spielen auf
Zu Eurem Todestanz!
Seid Ihr hin?
Seid Ihr hin?
Ein Kranz von Immortellen,
Das ist dann der Dank des Vaterlands!
Hört auf Todesröcheln und Gestöhne!
Drüben stehen Väter, Mütter, Söhne,
Schuften schwer, wie ihr, um’s bißchen Leben.
Wollt Ihr denen nicht die Hände geben?
Reicht die Bruderhand als schönste aller Gaben
Über’n Graben, Leute, über’n Graben!
Kurt Tucholsky poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive S-T, Tucholsky, Kurt
Rupert Brooke
(1887-1915)
TIARE TAHITI
AMUA, when our laughter ends,
And hearts and bodies, brown as white,
Are dust about the doors of friends,
Or scent ablowing down the night,
Then, oh! then, the wise agree,
Comes our immortality.
Mamua, there waits a land
Hard for us to understand.
Out of time, beyond the sun,
All are one in Paradise,
You and Pupure are one,
And Taü, and the ungainly wise.
There the Eternals are, and there
The Good, the Lovely, and the True,
And Types, whose earthly copies were
The foolish broken things we knew;
There is the Face, whose ghosts we are;
The real, the never-setting Star;
And the Flower, of which we love
Faint and fading shadows here;
Never a tear, but only Grief;
Dance, but not the limbs that move;
Songs in Song shall disappear;
Instead of lovers, Love shall be;
For hearts, Immutability;
And there, on the Ideal Reef,
Thunders the Everlasting Sea!
And my laughter, and my pain,
Shall home to the Eternal Brain.
And all lovely things, they say,
Meet in Loveliness again;
Miri’s laugh, Teipo’s feet,
And the hands of Matua,
Stars and sunlight there shall meet
Coral’s hues and rainbows there,
And Teüra’s braided hair;
And with the starred tiare’s white,
And white birds in the dark ravine,
And flamboyants ablaze at night,
And jewels, and evening’s after-green,
And dawns of pearl and gold and red,
Mamua, your lovelier head!
And there’ll no more be one who dreams
Under the ferns, of crumbling stuff,
Eyes of illusion, mouth that seems,
All time-entangled human love.
And you’ll no longer swing and sway
Divinely down the scented shade,
Where feet to Ambulation fade,
And moons are lost in endless Day.
How shall we wind these wreaths of ours,
Where there are neither heads nor flowers?
Oh, Heaven’s Heaven! — but we’ll be missing
The palms, and sunlight, and the south;
And there’s an end, I think, of kissing,
When our mouths are one with Mouth …
Taü here, Mamua,
Crown the hair, and come away!
Hear the calling of the moon,
And the whispering scents that stray
About the idle warm lagoon.
Hasten, hand in human hand,
Down the dark, the flowered way,
Along the whiteness of the sand,
And in the water’s soft caress,
Wash the mind of foolishness,
Mamua, until the day.
Spend the glittering moonlight there
Pursuing down the soundless deep
Limbs that gleam and shadowy hair,
Or floating lazy, half-asleep.
Dive and double and follow after,
Snare in flowers, and kiss, and call,
With lips that fade, and human laughter
And faces individual,
Well this side of Paradise! …
There’s little comfort in the wise.
Source: Rupert Brooke. London: Sidgwick & Jackson, 1915
Rupert Brooke poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Brooke, Rupert
Bundel bij 50 jaar uitgeverij Opwenteling
Onnaspeurbaar: van Frans Kuipers tot Hans Vlek
“Tijd, Iedereen zegt dat je erg veranderd bent.” dichtte Frans Kuipers in Gottegot & Bubble Up (1977, vers 6). Het was niet de eerste bundel die de Eindhovense uitgeverij Opwenteling van Kuipers uitbracht. ‘Zoals wij’, het debuut van deze dichter, verscheen al in 1965 bij Opwenteling. Niemand kon nog vermoeden dat Gerrit Komrij later negen gedichten van Kuipers zou opnemen in zijn vermaarde bloemlezing.
Het gedicht ‘vers 6’ opent de jubileumbundel ‘Onnaspeurbaar. 50 jaar Opwenteling.’ die Opwenteling op 29 december 2013 presenteerde. De bundel bevat een kleine 50 gedichten. Samen laten ze zien hoeveel talent er in 50 jaar bij Opwenteling is verschenen. De bundel is daarmee overigens geen doorsnede van een periode. Het is eerder een bloemlezing waarmee de huidige Opwentelaars aangeven hoe Opwenteling anno 2013 denkt over poëtische kwaliteit. In die zin markeert de bundel eerder het begin van een nieuwe periode dan de afsluiting van een voorbije.
Opwenteling werd in 1962 geboren. Geestelijk vader was Joop Oversteegen, die het eigen geluid van Brabantse dichters wilde laten horen. Dat hij daarin geslaagd is, daarover bestaat geen twijfel. Opwenteling ontwikkelde zich tot een ideële uitgeverij, gerund door vrijwilligers, die honderden dichters de kans gaf te debuteren. Voor een aantal bleef het bij een debuut. Anderen, onder wie Frans Kuipers, maar ook Maria van der Steen, Frans Babylon, Hans Vlek, Hans van de Waarsenburg groeiden uit tot nationaal bekende poëtische grootheden.
Onnaspeurbaar. 50 Jaar Opwenteling
Uitgever Stichting Opwenteling
ISBN-13 9789063381578 / ISBN-10 9063381573
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, Art & Literature News, Babylon, Frans, Waarsenburg, Hans van de
Charles Wolfe
(1791-1823)
TO MARY
F I had thought thou couldst have died,
I might not weep for thee;
But I forgot, when by thy side,
That thou couldst mortal be:
It never through my mind had past
The time would e’er be o’er,
And I on thee should look my last,
And thou shouldst smile no more!
And still upon that face I look,
And think ’twill smile again;
And still the thought I will not brook,
That I must look in vain.
But when I speak–thou dost not say
What thou ne’er left’st unsaid;
And now I feel, as well I may,
Sweet Mary, thou art dead!
If thou wouldst stay, e’en as thou art,
All cold and all serene–
I still might press thy silent heart,
And where they smiles have been.
While e’en thy chill, bleak corse I have,
Thou seemest still mine own;
But there–I lay thee on thy grave,
And I am now alone!
I do not think, where’er thou art,
Thou hast forgotten me;
And I, perhaps, may soothe this heart
In thinking too of thee:
Yet there was round thee such a dawn
Of light ne’er seen before,
As fancy never could have drawn,
And never can restore!
Charles Wolfe poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive W-X, CLASSIC POETRY
Thomas Chatterton
(1752-1770)
AN EXCELENTE BALADE OF CHARITIE
N Virgynë the sweltrie sun gan sheene,
And hotte upon the mees did caste his raie;
The apple rodded from its palie greene,
And the mole peare did bende the leafy spraie;
The peede chelandri sunge the livelong daie;
‘Twas nowe the pride, the manhode of the yeare,
And eke the grounde was dighte in its moste defte aumere.
The sun was glemeing in the midde of daie,
Deadde still the aire, and eke the welken blue,
When from the sea arist in drear arraie
A hepe of cloudes of sable sullen hue,
The which full fast unto the woodlande drewe,
Hiltring attenes the sunnis fetive face,
And the blacke tempeste swolne and gatherd up apace.
Beneathe an holme, faste by a pathwaie side,
Which dide unto Seyncte Godwine’s covent lede,
A hapless pilgrim moneynge did abide.
Pore in his newe, ungentle in his weede,
Longe bretful of the miseries of neede,
Where from the hail-stone coulde the almer flie?
He had no housen theere, ne anie covent nie.
Look in his glommed face, his sprighte there scanne;
Howe woe-be-gone, how withered, forwynd, deade!
Haste to thie church-glebe-house, asshrewed manne!
Haste to thie kiste, thie onlie dortoure bedde.
Cale, as the claie whiche will gre on thie hedde,
Is Charitie and Love aminge highe elves;
Knightis and Barons live for pleasure and themselves.
The gatherd storme is rype; the bigge drops falle;
The forswat meadowes smethe, and drenche the raine;
The comyng ghastness do the cattle pall,
And the full flockes are drivynge ore the plaine;
Dashde from the cloudes the waters flott againe;
The welkin opes; the yellow levynne flies;
And the hot fierie smothe in the wide lowings dies.
Liste! now the thunder’s rattling clymmynge sound
Cheves slowlie on, and then embollen clangs,
Shakes the hie spyre, and losst, dispended, drown’d,
Still on the gallard eare of terroure hanges;
The windes are up; the lofty elmen swanges;
Again the levynne and the thunder poures,
And the full cloudes are braste attenes in stonen showers.
Spurreynge his palfrie oere the watrie plaine,
The Abbote of Seyncte Godwynes convente came;
His chapournette was drented with the reine,
And his pencte gyrdle met with mickle shame;
He aynewarde tolde his bederoll at the same;
The storme encreasen, and he drew aside,
With the mist almes craver neere to the holme to bide.
His cope was all of Lyncolne clothe so fyne,
With a gold button fasten’d neere his chynne;
His autremete was edged with golden twynne,
And his shoone pyke a loverds mighte have binne;
Full well it shewn he thoughten coste no sinne:
The trammels of the palfrye pleasde his sighte,
For the horse-millanare his head with roses dighte.
“An almes, sir prieste!” the droppynge pilgrim saide,
“O! let me waite within your covente dore,
Till the sunne sheneth hie above our heade,
And the loude tempeste of the aire is oer;
Helpless and ould am I alas! and poor;
No house, ne friend, ne moneie in my pouche;
All yatte I call my owne is this my silver crouche.”
“Varlet,” replyd the Abbatte, “cease your dinne;
This is no season almes and prayers to give;
Mie porter never lets a faitour in;
None touch mie rynge who not in honour live.”
And now the sonne with the blacke cloudes did stryve,
And shettynge on the grounde his glairie raie,
The Abbatte spurrde his steede, and eftsoones roadde awaie.
Once moe the skie was blacke, the thunder rolde;
Faste reyneynge oer the plaine a prieste was seen;
Ne dighte full proude, ne buttoned up in golde;
His cope and jape were graie, and eke were clene;
A Limitoure he was of order seene;
And from the pathwaie side then turned hee,
Where the pore almer laie binethe the holmen tree.
“An almes, sir priest!” the droppynge pilgrim sayde,
“For sweete Seyncte Marie and your order sake.”
The Limitoure then loosen’d his pouche threade,
And did thereoute a groate of silver take;
The mister pilgrim dyd for halline shake.
“Here take this silver, it maie eathe thie care;
We are Goddes stewards all, nete of oure owne we bare.
“But ah! unhailie pilgrim, lerne of me,
Scathe anie give a rentrolle to their Lorde.
Here take my semecope, thou arte bare I see;
Tis thyne; the Seynctes will give me mie rewarde.”
He left the pilgrim, and his waie aborde.
Virgynne and hallie Seyncte, who sitte yn gloure,
Or give the mittee will, or give the gode man power.
Thomas Chatterton poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive C-D, Thomas Chatterton
Niels Landstra
Mishandelde straathond
Zijn hart een mishandelde straathond
Kruipt verstoten over straat, gekleineerd
door haar scheldkanonnades, gekromd
en stijf zijn foetushouding, uitgeteld
zinkend in kieren kinderkopjes
een kloppende placenta die met zich
meesleurt de versmelting, vruchtbodems
de oerbron. Het aanzwellende dwaallicht
lonkt naar de arm schouwende straathond
die naar zijn volgzame joyeuze hart
luisterde toen het wegrennen begon
samen naar de jonge horizon, zacht
in haar armen vlijen, de vagebond
die zij lustig ontving, met een glans in
haar blik die haar vruchtbare weerzin
verborg zolang haar boezem het verbond
verdroeg hem niet op straat te werpen
met zijn turen en huid en kreunen zacht
Niels Landstra poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive K-L, Landstra, Niels, MUSEUM OF NATURAL HISTORY - department of ravens & crows, birds of prey, riding a zebra, spring, summer, autumn, winter
Happy New Year, Happy 2014
© Freda Kamphuis: Prélude in Haiku
fleursdumal.nl magazine
More in: Art & Literature News, Freda Kamphuis, Kamphuis, Freda
Eugene Field
(1850-1895)
LITTLE BOY BLUE
HE little toy dog is covered with dust,
But sturdy and stanch he stands;
And the little toy soldier is red with rust,
And his musket moulds in his hands.
Time was when the little toy dog was new,
And the soldier was passing fair;
And that was the time when our Little Boy Blue
Kissed them and put them there.
“Now, don’t you go till I come,” he said,
“And don’t you make any noise!”
So, toddling off to his trundle-bed,
He dreamt of the pretty toys;
And, as he was dreaming, an angel song
Awakened our Little Boy Blue–
Oh! the years are many, the years are long,
But the little toy friends are true!
Ay, faithful to Little Boy Blue they stand,
Each in the same old place,
Awaiting the touch of a little hand,
The smile of a little face;
And they wonder, as waiting the long years through
In the dust of that little chair,
What has become of our Little Boy Blue,
Since he kissed them and put them there.
“Little Boy Blue” is reprinted from The Little Book of American Poets: 1787-1900. Ed. Jessie B. Rittenhouse. Cambridge: Riverside Press, 1915
Eugene Field poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive E-F, Archive E-F, Field, Eugene
Thomas Dekker
(1570-1632)
COUNTRY GLEE
HAYMAKERS, rakers, reapers, and mowers,
Wait on your Summer-queen;
Dress up with musk-rose her eglantine bowers,
Daffodils strew the green;
Sing, dance, and play,
‘Tis holiday;
The sun does bravely shine
On our ears of corn.
Rich as a pearl
Comes every girl,
This is mine, this is mine, this is mine;
Let us die, ere away they be borne.
Bow to the Sun, to our queen, and that fair one
Come to behold our sports:
Each bonny lass here is counted a rare one,
As those in a prince’s courts.
These and we
With country glee,
Will teach the woods to resound,
And the hills with echoes hollow:
Skipping lambs
Their bleating dams,
‘Mongst kids shall trip it round;
For joy thus our wenches we follow.
Wind, jolly huntsmen, your neat bugles shrilly,
Hounds make a lusty cry;
Spring up, you falconers, the partridges freely,
Then let your brave hawks fly.
Horses amain,
Over ridge, over plain,
The dogs have the stag in chase:
‘Tis a sport to content a king.
So ho ho! through the skies
How the proud bird flies,
And sousing kills with a grace!
Now the deer falls; hark, how they ring!
‘Country Glee’ was originally published in The Sun’s Darling (1656).
Thomas Dekker poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive C-D, CLASSIC POETRY
John White Chadwick
(1840-1904)
The hardest lot
O look upon the face of a dead friend
Is hard; but ’tis not more than we can bear
If, haply, we can see peace written there,–
Peace after pain, and welcome so the end,
Whate’er the past, whatever death may send.
Yea, and that face a gracious smile may wear,
If love till death was perfect, sweet, and fair;
But there is woe from which may God defend:
To look upon our friendship lying dead,
While we live on, and eat, and drink, and sleep–
Mere bodies from which all the soul has fled–
And that dead thing year after year to keep
Locked in cold silence in its dreamless bed:–
There must be hell while there is such a deep.
“The Hardest Lot” is reprinted from American Sonnets. Ed. William Sharp. London: Walter Scott, 1889
John White Chadwick poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive C-D, CLASSIC POETRY
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature