Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
Joris-Karl Huysmans (1848-1907) wordt door velen tot de fine fleur van de Franse letteren gerekend. Zelf omschreef hij zich vaak als een ‘Parijse Hollander’.
Met het hoofd in Frankrijk, met het hart in Nederland en met de pen in een spagaat werkte deze auteur aan een uitzonderlijk oeuvre, doorspekt met verwijzingen naar – en reflecties op – de Nederlandse cultuur, volksaard, schilderkunst en religie.
Dit boek brengt deze Hollandse kant van Huysmans in kaart. Aan de hand van zijn biografie (Huysmans en Nederland), zijn kritische onthaal in de literaire journalistiek (Huysmans in Nederland) en zijn thematiek (Nederland in Huysmans), wordt een rijk en verrassend beeld gevormd van deze sleutelfiguur uit het Franse fin-de-siècle.
Huysmans omschreef zichzelf graag als een ‘Parijse Hollander’. Met zijn ene been in het artistieke leven van de Franse hoofdstad en met zijn andere in de Brabantse klei, werkte deze auteur aan een uitzonderlijk oeuvre doorspekt met verwijzingen naar – en reflecties op – de Nederlandse cultuur, volksaard, schilderkunst en religie. Dit boek brengt deze Hollandse kant van Huysmans in kaart. Aan de hand van zijn biografie, zijn kritische onthaal in de literaire journalistiek en zijn thematiek, wordt een rijk en verrassend beeld gevormd van deze sleutelfiguur uit het fin-de-siècle. Charles-Georges Huijsmans. Joris-Karl Huysmans. Met het hoofd in Frankrijk, met het hart in Nederland, met de pen in een spagaat.
# new books
Joris-Karl Huysmans (1848-1907)
Een Parijse Hollander
Auteur: Marc Smeets
Taal: Nederlands
ISBN: 9789087049256
NUR codes: 654 , 647
Jaar van uitgave: 2021
Druk 1
Uitgeverij Verloren
Bindwijze: paperback
Aantal bladzijdes: 226
Met illustraties
€20,00
• fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, - Bookstores, Archive G-H, Archive S-T, Histoire de France, Huysmans, J.-K., Huysmans, Joris-Karl, Joris-Karl Huysmans
Dichterschap
Hij gaf verdwenen talen. Aan een school
in Rotterdam. Daaruit ontstond misschien
die diepe eenzaamheid die in hem school,
de angst dat iemand hem zou willen zien
om wie hij was, – om wie hij had te zijn,
een fluisteraar van oude stemmen zacht
die zich in peppels om de woning klein
verstopten voor de stiltes van de nacht.
Paul Bezembinder
Dichterschap
Gedicht
Foto: J.H. Leopold (1865 – 1925)
Paul Bezembinder studeerde theoretische natuurkunde in Nijmegen. In zijn poëzie zoekt hij vooral in klassieke versvormen en thema’s naar de balans tussen serieuze poëzie, pastiche en smartlap. Zijn gedichten en vertalingen (Russisch-Nederlands) verschenen in verschillende (online) literaire tijdschriften. Bundels: Kwatrijnen (Fantom E-books, 2018), Gedichten (2020, heruitgave), Parkzicht (2020). Meer voorbeelden van zijn werk vindt u op: www.paulbezembinder.nl.
• fleursdumal.nl magazine
More in: #Editors Choice Archiv, Archive A-B, Archive A-B, Bezembinder, Paul, Leopold, J.H.
The Eviction
In early morning twilight, raw and chill,
Damp vapours brooding on the barren hill,
Through miles of mire in steady grave array
Threescore well-arm’d police pursue their way;
Each tall and bearded man a rifle swings,
And under each greatcoat a bayonet clings:
The Sheriff on his sturdy cob astride
Talks with the chief, who marches by their side,
And, creeping on behind them, Paudeen Dhu
Pretends his needful duty much to rue.
Six big-boned labourers, clad in common freize,
Walk in the midst, the Sheriff’s staunch allies;
Six crowbar men, from distant county brought, –
Orange, and glorying in their work, ’tis thought,
But wrongly,- churls of Catholics are they,
And merely hired at half a crown a day.
The hamlet clustering on its hill is seen,
A score of petty homesteads, dark and mean;
Poor always, not despairing until now;
Long used, as well as poverty knows how,
With life’s oppressive trifles to contend.
This day will bring its history to an end.
Moveless and grim against the cottage walls
Lean a few silent men: but someone calls
Far off; and then a child ‘without a stitch’
Runs out of doors, flies back with piercing screech,
And soon from house to house is heard the cry
Of female sorrow, swelling loud and high,
Which makes the men blaspheme between their teeth.
Meanwhile, o’er fence and watery field beneath,
The little army moves through drizzling rain;
A ‘Crowbar’ leads the Sheriff’s nag; the lane
Is enter’d, and their plashing tramp draws near,
One instant, outcry holds its breath to hear
“Halt!” – at the doors they form in double line,
And ranks of polish’d rifles wetly shine.
The Sheriff’s painful duty must be done;
He begs for quiet-and the work’s begun.
The strong stand ready; now appear the rest,
Girl, matron, grandsire, baby on the breast,
And Rosy’s thin face on a pallet borne;
A motley concourse, feeble and forlorn.
One old man, tears upon his wrinkled cheek,
Stands trembling on a threshold, tries to speak,
But, in defect of any word for this,
Mutely upon the doorpost prints a kiss,
Then passes out for ever. Through the crowd
The children run bewilder’d, wailing loud;
Where needed most, the men combine their aid;
And, last of all, is Oona forth convey’d,
Reclined in her accustom’d strawen chair,
Her aged eyelids closed, her thick white hair
Escaping from her cap; she feels the chill,
Looks round and murmurs, then again is still.
Now bring the remnants of each household fire;
On the wet ground the hissing coals expire;
And Paudeen Dhu, with meekly dismal face,
Receives the full possession of the place.
William Allingham
(1824 – 1889)
The Eviction
• fleursdumal.nl magazine
More in: Allingham, William, Archive A-B, Archive A-B
She who is to come
A woman–in so far as she beholdeth
Her one Beloved’s face;
A mother–with a great heart that enfoldeth
The children of the Race;
A body, free and strong, with that high beauty
That comes of perfect use, is built thereof;
A mind where Reason ruleth over Duty,
And Justice reigns with Love;
A self-poised, royal soul, brave, wise and tender,
No longer blind and dumb;
A Human Being, of an unknown splendor,
Is she who is to come!
Charlotte Perkins Gilman
(1860-1935)
She who is to come
Suffrage Songs and Verses
• fleursdumal.nl magazine
More in: # Classic Poetry Archive, Archive G-H, Archive G-H, Feminism
Dithyrambe
Glücklich, wem der Gott der Reben
Seine süßen Gaben beut,
Hüllend um das ganze Leben
Selige Vergessenheit!
Alle finstern Geister weichen,
Aller Fesseln sind wir los,
Herrscher in des Traumes Reichen,
Fühlt der Geist sich frei und groß.
Fort, mit deinen bleichen Zügen,
Träumende Erinnerung!
Deinen Zauber zu betrügen,
Fühl’ ich mächtig mich und jung!
Heiliger Entzückung Gluten
Fach’ ich in der Seele an;
Möchte frei das All’ umfluten,
Wie der alte Ocean!
Stürmt empor, ihr Jugendgeister!
Tanzt um mich in frohen Reih’n!
Immer frischer, immer dreister,
Stürzt ins Leben euch hinein!
Fluch den fremden, starren Mächten,
Die der Menschen Sinn betört;
Die uns martern, die uns knechten,
Die mein ganzes Sein zerstört!
Mächt’ger Gott der süßen Reben,
Spende mir Vergessenheit!
Schenke mir ein neues Leben,
Voll Genuß und Seligkeit!
Schlagt die Gläser all’ in Scherben:
So vergeh’ die alte Welt!
So mag sterben und verderben,
Was das Herz in Fesseln hält!
Louise Aston
(1814-1871)
Die wilde Rose
• fleursdumal.nl magazine
More in: # Classic Poetry Archive, Archive A-B, Archive A-B, Feminism
Verwunschene
In den Armen der Mühle hängen
die bleichen Verwunschenen
Drehen langsam den Stein des Brotes,
Unendlich geduldig.
Rings im Lande jagen die Prasser,
Aber die bleichen Verwunschenen
Mahlen unendlich geduldig das Korn.
Fängt ein Sturm ihre langen Ärmel
Sinken sie stumm in die heilige Erde.
Schicken von neuem bleiche Gesellen
Den Armen der Mühle
Geduldig, unendlich,
Verwunschen.
Bess Brenck-Kalischer
(Betty Levy, 1878-1933)
Verwunschene
• fleursdumal.nl magazine
More in: # Classic Poetry Archive, Archive A-B, Archive A-B
Maoriland
Maoriland, my mother!
Holds the earth so fair another?
O, my land of the moa and Maori,
Garlanded grand with your forests of kauri,
Lone you stand, only beauty your dowry,
Maoriland, my mother!
Older poets sing their frozen
England in her mists enshrouded;
Newer lands my Muse has chosen,
‘Neath a Southern sky unclouded;
Set, a solitary gem,
In Pacific’s diadem.
Land of rugged white-clad ranges,
Standing proud, impassive, lonely;
Ice and snow, where never change is,
Save the mighty motion only
Where through valleys seared and deep
Slow the serpent glaciers creep.
Land of silent lakes that nestle
Deep as night, girt round with forest;
Water never cut by vessel,
In whose mirror evermore rest
Green-wrapt mountain-side and peak,
Reddened by the sunset’s streak.
Land of forests richly sweeping,
By the rata’s red fire spangled;
Where at noonday night is sleeping,
Where, beneath the creepers tangled,
Come the tui’s liquid calls
And the plash of waterfalls.
Land where fire from Earth’s deep centre
Fights for breath in anguish furied,
Till she from the weight that pent her
Flings her flames out fiercely lurid;
Where the geysers hiss and seethe,
And the rocks groan far beneath.
Land of tussocked plain extending
In the distant blue to mingle,
Where wide rivers sigh unending
Over weary wastes of shingle;
Cold as moonlight is their flow
From the glacier-ice and snow.
Land where torrents pause to dally
‘Neath the toi’s floating feather,
Where the flax-blades in the valley
Whisper stealthily together,
And within the cabbage-trees
Hides the dying evening breeze.
Land where all winds whisper one word,
“Death!” — though skies are fair above her.
Newer nations white press onward:
Her brown warriors’ fight is over —
One by one they yield their place,
Peace-slain chieftains of her race.
Land where faces find no furrow,
With the flush of life elated;
Where no grief is, save the sorrow
Of a pleasure that is sated;
Land of children lithe and slim,
Fresh of face and long of limb.
Land of fair enwreathëd cities,
Wide towns that the green bush merge in;
Land whose history unwrit is —
Memory hath no chaster virgin!
Land that is a starting place
For a newer, nobler race.
Maoriland, my mother!
Holds the Earth so fair another?
O, my land of the moa and Maori,
Garlanded grand with your rata and kauri,
Lone you stand, only beauty your dowry,
Maoriland, my mother!
Arthur Adams
(1872-1936)
Maoriland
• fleursdumal.nl magazine
More in: Adams, Arthur, Archive A-B, Archive A-B
Mary Shelley verblijft op haar veertiende bij een familie in Schotland, waar een innige vriendschap ontstaat met Isabella Baxter.
Samen dwalen ze in het gebied dat al eeuwen verhalen herbergt over monsters en geesten, en op een dag stuiten ze diep in het bos op een man die geen man is. De ledematen log en lelijk, een hoofd dat noch menselijk, noch dierlijk is.
Vier jaar later brengt Mary met haar geliefde Percy Shelley een bezoek aan haar vrienden John Polidori en Lord Byron, bij het Meer van Genève. ’s Avonds bij het haardvuur vertellen ze elkaar verhalen. Een flintertje herinnering brengt haar terug naar haar tijd met Isabella in Schotland, en ook naar David Booth, een zeer intelligente, charismatische, maar tegelijk ook griezelige man, die een grote interesse in Mary en Isabella ontwikkelde. Dan dient ook het monster uit het bos zich weer aan, en vanuit die gedachte ontstaat haar verhaal over het monster van Frankenstein.
Mary is een ode aan de verbeelding, een verhaal over creëren, over de onlosmakelijke band tussen fantasie en werkelijkheid. En evenals Mary Shelley toont Anne Eekhout de kracht van een vrouw wanneer die iets ter wereld brengt wat niemand voor mogelijk had gehouden.
Anne Eekhout debuteerde in 2014 met de roman Dogma, die werd genomineerd voor de Bronzen Uil voor het beste debuut, op de longlist stond van de AKO Literatuurprijs en die wordt vertaald in het Duits. In 2016 verscheen Op een nacht (genomineerd voor de BNG Literatuurprijs) en in 2019 Nicolas en de verdwijning van de wereld, dat de prijs voor het Beste Boek voor Jongeren won. In november 2021 verschijnt de roman Mary waarin met verbluffende verbeeldingskracht de achttienjarige schepper van het meesterwerk Frankenstein tot leven wordt gewekt.
# new novel
Mary
Auteur: Anne Eekhout
Type: Gebonden
ISBN: 9789403153315
NUR: 301
Aantal pagina’s: 384
Uitgever: De Bezige Bij
Verschijningsdatum: 18-11-2021
Prijs: 24,99
• fleursdumal.nl magazine
More in: #Biography Archives, - Book News, - Bookstores, Archive E-F, Archive S-T, Byron, Byron, Lord, Keats, Keats, John, Mary Shelley, Percy Byssche Shelley, Shelley, Shelley, Mary, Shelley, Percy Byssche
The Foundling
Beautiful Mother, I have toiled all day;
And I am wearied. And the day is done.
Now, while the wild brooks run
Soft by the furrows–fading, gold to gray,
Their laughters turned to musing–ah, let me
Hide here my face at thine unheeding knee,
Beautiful Mother; if I be thy son.
The birds fly low. Gulls, starlings, hoverers,
Along the meadows and the paling foam,
All wings of thine that roam
Fly down, fly down. One reedy murmur blurs
The silence of the earth; and from the warm
Face of the field the upward savors swarm
Into the darkness. And the herds are home.
All they are stalled and folded for their rest,
The creatures: cloud-fleece young that leap and veer;
Mad-mane and gentle ear;
And breath of loving-kindness. And that best,–
O shaggy house-mate, watching me from far,
With human-aching heart, as I a star–
Tempest of plum’d joys, just to be near!
So close, so like, so dear; and whom I love
More than thou lovest them, or lovest me.
So beautiful to see,
Ah, and to touch! When those far lights above
Scorch me with farness–lights that call and call
To the far heart, and answer not at all;
Save that they will not let the darkness be.
And what am I? That I alone of these
Make me most glad at noon? That I should mark
The after-glow go dark?
This hour to sing–but never have–heart’s-ease!
That when the sorrowing winds fly low, and croon
Outside our happy windows their old rune,
Beautiful Mother, I must wake, and hark?
Who am I? Why for me this iron Must?
Burden the moon-white ox would never bear;
Load that he cannot share,
He, thine imperial hostage of the dust.
Else should I look to see the god’s surprise
Flow from his great unscornful, lovely eyes–
The ox thou gavest to partake my care.
Yea, all they bear their yoke of sun-filled hours.
I, lord at noon, at nightfall no more free,
Take on more heavily
The yoke of hid, intolerable Powers.
–Then pushes here, in my forgetful hand,
This near one’s breathless plea to understand.
Starward I look; he, even so, at me!
And she who shines within my house, my sight
Of the heart’s eyes, my hearth-glow, and my rain,
My singing’s one refrain–
Are there for her no tidings from the height?
For her, my solace, likewise lost and far,
Islanded with me here, on this lone star
Washed by the ceaseless tides of dark and light.
What shall it profit, that I built for her
A little wayside shelter from the stark
Sky that we hear, and mark?
Lo, in her eyes all dreams that ever were!
And cheek-to-cheek with me she shares the quest,
Her heart, as mine for her, sole tented rest
From light to light of day; from dark–till Dark.
Yea, but for her, how should I greatly care
Whither and whence? But that the dark should blast
Our bright! To hold her fast,–
Yet feel this dread creep gray along the air.
To know I cannot hold her so my own,
But under surge of joy, the surges moan
That threaten us with parting at the last!
Beautiful Mother, I am not thy son.
I know from echoes far behind the sky.
I know; I know not why.
Even from thy golden, wide oblivion:
Thy careless leave to help thy harvesting,
Thy leave to work a little, live, and sing;
Thy leave to suffer–yea, to sing and die,
Beautiful Mother! …
Ah, Whose child am I?
Love sang to me. And I went down the stair,
And out into the darkness and the dew;
And bowed myself unto the little grass,
And the blind herbs, and the unshapen dust
Of earth without a face. So let me be.
For as I hear, the singing makes of me
My own desire, and momently I grow.
Yea, all the while with hands of melody,
The singing makes me, out of what I was,
Even as a potter shaping Eden clay.
Ever Love sings, and saith in words that sing,
‘Beloved, thus art thou; and even so
Lovely art thou, Beloved!’–Even so,
As the Sea weaves her path before the light,
I hear, I hear, and I am glorified.
Love sang to me, and I am glorified
Because of some commandment in the stars.
And I shall grow in favour and in shining,
Till at the last I am all-beautiful;
Beautiful, for the day Love sings no more.
Josephine Preston Peabody
(1874 – 1922)
The Foundling
• fleursdumal.nl magazine
More in: # Classic Poetry Archive, Archive O-P, Archive O-P
Vanwege de roem die hem al bij leven ten deel viel, weten we over Dante Alighieri (ca. 1265 – 1321) meer dan over de meeste van zijn tijdgenoten.
We volgen de later wereldberoemde dichter vanaf zijn adolescentie: als de zoon van een woekeraar, die ervan droomt tot de wereld van edelen en schrijvers te behoren. We zien hem in de donkere wandelgangen van de corrupte politiek en tijdens zijn ballingschap, waarin hij de verscheidenheid van veertiende-eeuws Italië ontdekt.
Historicus Alessandro Barbero plaatst de schepper van De goddelijke komedie in zijn tijd, cultuur en maatschappelijke context. Dante is daarmee niet alleen een portret van een dichter; het boek biedt een volledig beeld van een man die vat probeert te krijgen op macht, geld, oorlog, familie, vriendschap en liefde.
Alessandro Barbero is een van de vooraanstaandste historici van Italië. Zijn werk wordt internationaal gepubliceerd. Hij doceert Middeleeuwse Geschiedenis aan de universiteit van Piedmont Orientale in Vercilli. Tot zijn bekendste werken behoren Waterloo en Het mooie leven en de oorlogen van anderen, waarvoor hij de Premio Strega ontving.
#new books
Dante
Alessandro Barbero
Vertaler: Etta Maris
Paperback
Ingenaaid
Nederlands
Uitgever Athenaeum
Druk 1
Verschenen sep. 2021
Bladzijden: 384
Genre: Biografieen literaire auteurs
EAN 9789025313432
Afmetingen 216 x 136 x 31 mm
€ 27,50
• fleursdumal.nl magazine
More in: #Biography Archives, - Book News, Archive A-B, Archive C-D, Archive C-D, Dante Alighieri, MONTAIGNE, TOMBEAU DE LA JEUNESSE - early death: writers, poets & artists who died young
A Dream
I heard the dogs howl in the moonlight night;
I went to the window to see the sight;
All the Dead that ever I knew
Going one by one and two by two.
On they pass’d, and on they pass’d;
Townsfellows all, from first to last;
Born in the moonlight of the lane,
Quench’d in the heavy shadow again.
Schoolmates, marching as when they play’d
At soldiers once, but now more staid;
Those were the strangest sight to me
Who were drown’d, I knew, in the awful sea.
Straight and handsome folk, bent and weak, too;
Some that I loved, and gasp’d to speak to;
Some but a day in their churchyard bed;
Some that I had not known were dead.
A long, long crowd, where each seem’d lonely,
Yet of them all there was one, one only,
Raised a head or look’d my way;
She linger’d a moment, she might not stay.
How long since I saw that fair pale face!
Ah! Mother dear! might I only place
My head on thy breast, a moment to rest,
While thy hand on my tearful cheek were prest!
On, on, a moving bridge they made
Across the moon-stream, from shade to shade,
Young and old, women and men;
Many long-forgot, but remembered then,
And first there came a bitter laughter;
A sound of tears a moment after;
And then a music so lofty and gay,
That eve morning, day by day,
I strive to recall it if I may.
William Allingham
(1824 – 1889)
A Dream
• fleursdumal.nl magazine
More in: Allingham, William, Archive A-B, Archive A-B
Requiescat in Pace
A Alec Carter
Mort au champ d’honneur (1914).
(Qu’il repose en paix !).
Où donc repose-t-il à présent, l’être cher ?
Dans le creux de quel arbre ou sous quelle colline ?
Quel oreiller soutient son beau visage clair ?
Sur quels draps argileux crispe-t-il ses mains fines ?
Autrefois, sur mon bras, il dormait tendre et fier ;
Je voyais son regard à travers ses paupières,
A-t-il pris, pour mourir, sa pose familière ?
Et ses yeux sans regards, peut-être, sont ouverts ?
Je n’ écarterai plus ses cheveux sur sa tête,
Je ne le verrai plus sourire en s’éveillant,
Je ne connaîtrai plus la délicate fête
De prendre, en un baiser, la gaîté de ses dents.
Que n’ai-je pu du moins, charmer sa dernière heure !
Eclairer la douleur et l’ombre du chemin ;
Pour qu’il sente qu’une âme est près de lui, qui pleure,
Que je borde son lit de mes tremblantes mains.
Mais non ! le lit est fait de feuilles et de terre,
C’est un lit à la fois, étroit, vaste et glacé…
Sans couronnes de fleurs, sans cierges mortuaires,
Je ne sais où – là-bas – est mort le bien-aimé !
Emilienne d’Alençon
(1869-1946)
Requiescat in pace
A Alec Carter Mort au champ d’honneur (1914).
(Qu’il repose en paix !).
• fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Archive A-B, d'Alençon, Émilienne
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature