Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
George MacDonald
(1824 — 1905)
A Manchester Poem
‘Tis a poor drizzly morning, dark and sad.
The cloud has fallen, and filled with fold on fold
The chimneyed city; and the smoke is caught,
And spreads diluted in the cloud, and sinks,
A black precipitate, on miry streets.
And faces gray glide through the darkened fog.
Slave engines utter again their ugly growl,
And soon the iron bands and blocks of stone
That prison them to their task, will strain and quiver
Until the city tremble. The clamour of bells,
Importunate, keeps calling pale-faced forms
To gather and feed those Samsons’ groaning strength
With labour; and among the many come
A man and woman–the woman with her gown
Drawn over her head, the man with bended neck
Submissive to the rain. Amid the jar,
And clash, and shudder of the awful force,
They enter and part–each to a different task,
But each a soul of knowledge to brute force,
Working a will through the organized whole
Of cranks and belts and levers, pinions and screws
Wherewith small man has eked his body out,
And made himself a mighty, weary giant.
In labour close they pass the murky day,
‘Mid floating dust of swift-revolving wheels,
And filmy spoil of quick contorted threads,
Which weave a sultry chaos all about;
Until, at length, old darkness, swelling slow
Up from the caves of night to make an end,
Chokes in its tide the clanking of the looms,
The monster-engines, and the flying gear.
‘Tis Earth that draws her curtains, and calls home
Her little ones, and sets her down to nurse
Her tired children–like a mother-ghost
With her neglected darlings in the dark.
So out they walk, with sense of glad release,
And home–to a dreary place! Unfinished walls,
Earth-heaps, and broken bricks, and muddy pools
Lie round it like a rampart against the spring,
The summer, and all sieges of the year.
But, Lo, the dark has opened an eye of fire!
The room reveals a temple, witnessed by signs
Seen in the ancient place! Lo, here is light,
Yea, burning fire, with darkness on its skirts;
Pure water, ready to baptize; and bread;
And in the twilight edges of the light,
A book; and, for the cunning-woven veil,
Their faces–hiding God’s own holiest place!
Even their bed figures the would-be grave
Where One arose triumphant, slept no more!
So at their altar-table they sit down
To eat their Eucharist; for, to the heart
That reads the live will in the dead command,
He is the bread, yea, all of every meal.
But as, in weary rest, they silent sit,
They gradually grow aware of light
That overcomes their lamp, and, through the blind,
Casts from the window-frame two shadow-glooms
That make a cross of darkness on the white.
The woman rises, eagerly looks out:
Lo, some fair wind has mown the earth-sprung fog,
And, far aloft, the white exultant moon,
From her blue window, curtained all with white,
Looks greeting them–God’s creatures they and she!
Smiling she turns; he understands the smile:
To-morrow will be fair–as holy, fair!
And lying down, in sleep they die till morn,
While through their night throb low aurora-gleams
Of resurrection and the coming dawn.
They wake: ’tis Sunday. Still the moon is there,
But thin and ghostly–clothed upon with light,
As if, while they were sleeping, she had died.
They dress themselves, like priests, in clean attire,
And, through their lowly door, enter God’s room.
The sun is up, the emblem on his shield.
One side the street, the windows all are moons
To light the other side that lies in shade.
See, down the sun-side, an old woman come
In a red cloak that makes the whole street glad!
A long-belated autumn-flower she seems,
Dazed by the rushing of the new-born life
Up hidden stairs to see the calling sun,
But in her cloak and smile they know the spring,
And haste to meet her through slow dissolving streets
Widening to larger glimmers of growing green.
Oh, far away the streets repel the spring!
Yet every stone in the dull pavement shares
The life that thrills anew the outworn earth,
A right Bethesda angel–for all, not some!
A street unfinished leads them forth at length
Where green fields bask, and hedgerow trees, apart,
Stand waiting in the air as for some good,
And the sky is broad and blue–and there is all!
No peaceful river meditates along
The weary flat to the less level sea!
No forest brown, on pillared stems, its boughs
Meeting in gothic arches, bears aloft
A groined vault, fretted with tremulous leaves!
No mountains lift their snows, and send their brooks
Down babbling with the news of silent things!
But love itself is commonest of all,
And loveliest of all, in all the worlds!
And he that hath not forest, brook, or hill,
Must learn to read aright what commoner books
Unfold before him. If ocean solitudes–
Then darkness dashed with glory, infinite shades,
And misty minglings of the sea and sky.
If only fields–the humble man of heart
Will revel in the grass beneath his foot,
And from the lea lift his glad eye to heaven,
God’s palette, where his careless painter-hand
Sweeps comet-clouds that net the gazing soul;
Streaks endless stairs, and blots half-sculptured blocks;
Curves filmy pallors; heaps huge mountain-crags;
Nor touches where it leaves not beauty’s mark.
To them the sun and air are feast enough,
As through field-paths and lanes they slowly walk;
But sometimes, on the far horizon dim
A veil is lifted, and they spy the hills,
Cloudlike and faint, yet sharp against the sky;
Then wakes an unknown want, which asks and looks
As for some thing forgot–loved long ago,
But on the hither verge of childhood dropt:
‘Tis but home-sickness roused in the soul by Spring!
Fresh birth and eager growth, reviving life,
Which is because it would be, fill the world;
The very light is new-born with the grass;
The stones themselves are warm; the brown earth swells,
Filled, sponge-like, with dark beams, which nestle close
And brood unseen and shy, and potent warm
In every little corner, nest, and crack
Where buried lurks a blind and sleepy seed
Waiting the touch of the finger of the sun.
The mossy stems and boughs, where yet no life
Oozes exuberant in brown and green,
Are clad in golden splendours, crossed and lined
With shuttle-shadows weaving lovely change.
Through the tree-tops the west wind rushing goes,
Calling and rousing the dull sap within:
The fine jar down the stem sinks tremulous,
From airy root thrilling to earthy branch.
And though as yet no buddy baby dots
Sparkle the darkness of the hedgerow twigs,
The smoke-dried bark appears to spread and swell
In the soft nurture of the warm light-bath.
The sun had left behind him the keystone
Of his low arch half-way when they turned home,
Filled with pure air, and light, and operant spring:
Back, like the bees, they went to their dark house
To store their innocent spoil in honeyed thought.
But on their way, crossing a field, they chanced
Upon a spot where once had been a home,
And roots of walls still peered out, grown with moss.
‘Twas a dead cottage, mouldered quite, where yet
Lay the old shadow of a vanished care;
The little garden’s blunt, half-blotted map
Was yet discernible by thinner grass
Upon the walks. There, in the midst of dry
Bushes, dead flowers, rampant, uncomely weeds,
A single snowdrop drooped its snowy drop,
The lonely remnant of a family
That in the garden dwelt about the home–
Reviving with the spring when home was gone:
They see; its spiritual counterpart
Wakes up and blossoms white in their meek souls–
A longing, patient, waiting hopefulness,
The snowdrop of the heart; a heavenly child,
That, pale with the earthly cold, hangs its fair head
As it had nought to say ‘gainst any world;
While they in whom it dwells, nor knows itself,
Inherit in their meekness all the worlds.
I love thee, flower, as a slow lingerer
Upon the verge of my humanity.
Lo, on thine inner leaves and in thy heart
The loveliest green, acknowledging the grass–
White-minded memory of lowly friends!
But almost more I love thee for the earth
Which clings to thy transfigured radiancy,
Uplifted with thee from thine abandoned grave;
Say rather the soiling of thy garments pure
Upon thy road into the light and air,
The heaven of thy new birth. Some gentle rain
Will one day wash thee white, and send the earth
Back to the earth; but, sweet friend, while it clings,
I love the cognizance of our family.
With careful hands uprooting it, they bore
The little plant a willing captive home–
Fearless of dark abode, because secure
In its own tale of light. As once of old
The angel of the annunciation shone,
Bearing all heaven into a common house,
It brings in with it field and sky and air.
A pot of mould its one poor tie to earth,
Its heaven an ell of blue ‘twixt chimney-tops,
Its world the priests of that small temple-room,
It takes its prophet-place with fire and book,
Type of primeval spring, whose mighty arc
Hath not yet drawn the summer up the sky.
At night, when the dark shadow of the cross
Will enter, clothed in moonlight, still and wan
Like a pale mourner at its foot the flower
Will, drooping, wait the dawn. Then the dark bird
Which holds breast-caged the secret of the sun,
And therefore hangs himself a prisoner caged,
Will break into its song–Lo, God is light!
Weary and hopeful, to their sleep they go;
And all night long the snowdrop glimmers white
Thinning the dark, unknowing it, and unseen.
* * * * *
Out of my verse I woke, and saw my room,
My precious books, the cherub-forms above,
And rose, and walked abroad, and sought the woods;
And roving odours met me on my way.
I entered Nature’s church, a shimmering vault
Of boughs, and clouded leaves–filmy and pale
Betwixt me and the sun, while at my feet
Their shadows, dark and seeming solid, lay
Like tombstones o’er the vanished flowers of Spring.
The place was silent, save for the broken song
Of some Memnonian, glory-stricken bird
That burst into a carol and was still;
It was not lonely: golden beetles crept,
Green goblins, in the roots; and squirrel things
Ran, wild as cherubs, through the tracery;
And here and yonder a flaky butterfly
Was doubting in the air, scarlet and blue.
But ‘twixt my heart and summer’s perfect grace,
Drove a dividing wedge, and far away
It seemed, like voice heard loud yet far away
By one who, waking half, soon sleeps outright:–
Where was the snowdrop? where the flower of hope?
In me the spring was throbbing; round me lay
Resting fulfilled, the odour-breathing summer!
My heart heaved swelling like a prisoned bud,
And summer crushed it with its weight of light!
Winter is full of stings and sharp reproofs,
Healthsome, not hurtful, but yet hurting sore;
Summer is too complete for growing hearts–
Too idle its noons, its morns too triumphing,
Too full of slumberous dreams its dusky eves;
Autumn is full of ripeness and the grave;
We need a broken season, where the cloud
Is ruffled into glory, and the dark
Falls rainful o’er the sunset; need a world
Whose shadows ever point away from it;
A scheme of cones abrupt, and flattened spheres,
And circles cut, and perfect laws the while
That marvellous imperfection ever points
To higher perfectness than heart can think;
Therefore to us, a flower of harassed Spring,
Crocus, or primrose, or anemone,
Is lovely as was never rosiest rose;
A heath-bell on a waste, lonely and dry,
Says more than lily, stately in breathing white;
A window through a vaulted roof of rain
Lets in a light that comes from farther away,
And, sinking deeper, spreads a finer joy
Than cloudless noon-tide splendorous o’er the world:
Man seeks a better home than Paradise;
Therefore high hope is more than deepest joy,
A disappointment better than a feast,
And the first daisy on a wind-swept lea
Dearer than Eden-groves with rivers four.
George MacDonald poetry
kempis poetry magazine
More in: Archive M-N
R o b e r t B r o w n i n g
(1812-1889)
The Flower’s Name
Here’s the garden she walked across,
Arm in my arm, such a short while since;
Hark, now I push its wicket, the moss
Hinders the hinges and makes them wince!
She must have reached this shrub ere she turned,
As back with that murmur the wicket swung;
For she laid the poor snail, my chance foot spurned,
To feed and forget it the leaves among.
Down this side of the gravel-walk
She went while her robe’s edge brushed the box;
And here she paused in her gracious talk
To point me a moth on the milk-white phlox.
Roses, ranged in valiant row,
I will never think that she passed you by!
She loves you, noble roses, I know;
But yonder, see, where the rock-plants lie!
This flower she stopped at, finger on lip,
Stooped over, in doubt, as settling its claim;
Till she gave me, with pride to make no slip,
Its soft meandering Spanish name.
What a name! Was it love or praise?
Speech half-asleep or song half-awake?
I must learn Spanish, one of these days,
Only for that slow sweet name’s sake.
Roses, if I live and do well,
I may bring her, one of these days,
To fix you fast with as fine a spell,
Fit you each with his Spanish phrase;
But do not detain me now; for she lingers
There, like sunshine over the ground,
And ever I see her soft white fingers
Searching after the bud she found.
Flower, you Spaniard, look that you grow not;
Stay as you are and be loved forever!
Bud, if I kiss you ’tis that you blow not;
Mind, the shut pink month opens never!
For while it pouts, her fingers wrestle,
Twinkling the audacious leaves between,
Till round they turn and down they nestle–
Is not the dear mark still to be seen?
Where I find her not, beauties vanish;
Whither I follow her, beauties flee;
Is there no method to tell her in Spanish
June’s twice June since she breathed it with me?
Come, bud, show me the least of her traces,
Treasure my lady’s lightest footfall!
–Ah, you may flout and turn up your faces–
Roses, you are not so fair after all!
Robert Browning poetry
kemp = mag poetry magazine
More in: Browning, Robert
Jan Frederik Helmers
(1767–1813)
James Cook
Lierzang
De zon gaat bloedrood schuil; een schrik beroert de wateren;
De orkaan barst met gehuil zijn’ zwarten kerker uit;
Vernieling zweeft hem na; de schorre donders klateren;
De bergen vlugten heen, voor ’t schrikkelijk geluid.
De lucht, de zee vermengt zich warr’lend met elkander;
De golven bruischen aan, en de een verzwelgt den ander,
En stort het krakend schip in ’safgronds wilden schoot.
Een stroem van vuur stort uit de ontvlamde wolken neder;
De masten slingeren, als rieten, heen en weder;
En ’t bleeke scheepsvolk ziet in ieder golf zijn’ dood.
De baren scheuren zich! elk gilt; slechts één blijft moedig!
Thans stijgt met naar gehuil uit de opgeruide zee
Een vreeslijk spook omhoog! zijn oog staat doods en bloedig,
En dreigt her magtloos schip met onverduurbaar wee.
’t Gefronste voorhoofd wordt door ’t bliksemlicht beschenen:
Het werpt de ijsbergen, als sneeuwvlokken, om zich henen:
Het zwaait een’ scepter, die de zee beroert of stilt.
Het zweeft verschriklijk aan; de ontstoken golven stijgen:
Het wenkt! de zee, de lucht, de orkaan , de donders zwijgen;
En ’t schuimende element erkent zijn magt – en trilt.
Het spreekt! – een nieuwe orkaan is ijlings losgebroken;
De zee bruischt bij zien stem met feller razernij!
Het spreekt! – „Wie durft mijn magt op d’oceaan befloken?
De geest der Zuidpool spreekt: vlugt uit mijn heerschappij:
„’k Omheinde niet vergeefs, met onafzienbre rotsen
„Van eeuwig ijs, mijn rijk: hij, die mijn magt durft trotsen,
„Mijn’ ongerepten vloed door zijne komst bevlekt,
„Verga, verga in ’t bloed ! gij, die mij aan durft randen,
„Vermetel sterfling! vlugt; ’k wacht u aan Sandwichsstranden.
„Vergeefs, dat ge u mijn wraak , mijn heerschappij onttrekt.”
De geest der Zuidpool zwijgt: maar langs de waterbanen
Rolt nog zijn donderstem, verkondigt angst en wee!
Hij vaart het schip voorbij omsluijerd met orkanen,
En stort zich met een rots in d’ afgrond van de zee.
Tot driewerf splijt, met kracht, een bliksemstraal de golven;
Tot driewerf wordt her schip in ’t schuimend nat bedolven;
En de afgrond werpt het weêr tot driewerf naar om hoog.
De wanhoop, de angst en dood zijn in elks oog te lezen:
Elk slaat door schrik versteend: slechts één is zonder vreezen:
Zijn groote en stoute ziel vertoont zich in zijn oog.
Wie is hij, die alleen dien Watergeest durft trotsen?
Bij ’t buldren van d’ orkaan, niet voor de orkanen zwicht?
En met zijn ranke kiel door klippen, velden, schotsen
Van eeuwig ijs, zijn koers onwrikbaar heeft gerigt?
Die, op de oneindigheid der waatren schier verloren,
Een nieuwe wereld, als Columbus, op durft sporen?
’t IJs, dat den toegang stuit, als kaf, verstuiven doet?
Natuur dwingt, haar geheim te onsluiren voor zijne oogen?
En, ’t onbetreden rijk der Zuidpool ingetogen,
Geen vrees, geen siddring kent op d’ ongemeten vloed?
’t Is COOK – Brittannia zwaait, voor het oog der volken,
Fier op den grooten man, geteeld op haren grond,
Met meerder klem haar’ staf op Nereus woeste kolken:
Haar wimpel voert zijn’ naam, zijn’ roem de wereld rond.
Vergeefs: waar zij met kracht haar’ drietand ook mag vesten; Aan
Noord- of Zuiderpool, in ’t Oosten of in ’t Westen,
Zijn naam, zijn roem, zijn deugd is haar vooruit gesneld.
Hij deed de nevelen van d’Oceaan verschijnen;
Zijn wenk deed volken uit het hart der zee verschijnen!
En als een Watergod zweeft hij op ’t pekelveld.
De wijsbegeerte spreekt: „Een nacht bedekt de polen;
„Een nieuwe wereld ligt misschien aan ’s aardrijks end,
„Maar woest, maar onbeschaafd, voor ons gezigt verscholen.
„Snel heen; maak met Euroop’ dat werelddeel bekend.
„Herken, bespied de star der blijde Mingodinne,
„Daar zij, met vlugge vaart, en blakende van minne,
„Den blonden Zonnegod vermoeid in de armen snelt.
„Dring tot de Zuidpool door; braveer gehuil der winden;
„Tracht door een’ korter’ weg het Oost aan ’t West te binden;
„En dat des aardbols vorm door u ons kenbaar word’.”
Europa hoort haar stem; de menschlijkheid stort tranen;
Zij denkt met siddering aan Spanje in vroeger eeuw
Zij ziet de schimmen der vermoorde Amerikanen
Opdondren uit het graf, met gillend wraakgeschreeuw;
Ziet de aard met bloed bemest; door uitgevaste honden
Geheele volken op Pizarro’s wenk verslonden;
Gansch Mexico in vlam, en Cuba uitgemoord.
Zij – gilt: „ Barbaren! staakt, laat af meer bloed te zwelgen!
Zal weêr uw dorst naar goud een werelddeel verdelgen,
Dat noch Europes naam noch gruwlen heeft gehoord?
Schrei niet, o menschlijkheid! geen traan besproeije uw wangen!
Daar zweeft hij aan, die, vol van uw geheiligd beeld,
Schoon hij in lagen stand het daglicht heeft ontvangen,
Zijn’ roem, zijn’ adel door zijn deugden heeft geteeld!
Daar komt hij! zijn gezigt schiet flonkerende stralen!
Hij schijnt op d’ Oceaan alreeds te zegepralen,
Het bruischend element te teuglen met zijn hand.
Hij ziet het krijtgebergt’ reeds achter zich verdwijnen,
Maar vóór zich in een wolk de onsterflijkheid verschijnen:
De roem bekranst zijn hoofd, als de eer van ’t Vaderland.
Die Genius bezield en spoort hem aan! zijn krachten
Verdubblen zich; hij zweeft den stomnen in ’t gezigt:
Gelijk der vooglen Vorst, op onbezweken schachten,
Zijn’ onnaspeurbren togt door ’t ruim des hemels rigt,
Door donderwolken boort, daar moedig aâm durft halen,
De aard voor zich vlugten ziet, den gloed van Febus stralen
Braveert, en aan zijn zij’ door d’ether rustig rent,
Dan uit die zoo van vuur weêr zweeft naar lager perken,
Vol onuitputbre kracht, met klapperende vlerken,
Op rots of Stranden daalt, voor dezen onbezocht.
Zoo zweeft, zoo zwerft ook Cook, op de eeuwig woeste baren,
Hij komt; geen steile muur van glinstrend diamant
Weêrhoudt zijn’ togt; hij durft door deze rotsen varen:
Die vlottende Alpen zijn nier voor zijn kracht bestand. –
De Zuidpool, om haar rijk aan zijn gezigt te onttrekken,
Moet met een’ dikken nacht en nevel zich bedekken:
Hij, die meer Zuidwaarts drong, dan iemand had bestaan,
Roept thans Europa toe: „Laat af, ô Stervelingen!
„Het noodlot weigert u hier verder door te dringen:
„Geen vijfde werelddeel beslaat op d’ Oceaan. –
Toen Newton zich verhief, Europa’s aandacht wekte,
Descartes vindingen te rug stortte in heur’ nacht,
En ’t eerst de aantrekkings – en verwijdringskracht ontdekte
En orde en schoonheid in ons zonnestelsel bragt;
Deed hij, gelijk een God, langs vastgeflelde palen,
De waereldbollen, op zijn’ wenk, door ’t ijdel dwalen,
En wees aan elk zijn’ loop, zijn grootheid, orde en stand.
Zoo zien de eilanden thans, door Cook Euroop’ gegeven,
Door hem zich orde stand en grootheid voorgeschreven;
Columbus waerelddeel klemt hij aan ’t vaste Land.
Ik voel uw tooverkracht, uw goddelijk verrnogen,
Verbeelding! ja, ik volg; mijn geest neemt stouter vaart –
Waar ben ik? is Euroop’ reeds mijn gezicht onttogen? –
Zweef ik met d’Adelaar of Cook naar ’t eind der aard? –
Wat woest gewest! ’k hoor in de Orkaan de golven klotsen.
ô Kerkers van den storm, ’k treed siddrend op uw rotsen.
Natuur is dood, is woest, verschrikklijk en misvormd:
De mensch, beneden ’t peil der menschlijkheid verzonken,
Stort op zijn’ medemensch uit name moordspelonken,
En volgt her tijgerras, door honger aangestormd.
Daar rijst een jeugdig Land, naauw zigtbaar, uit de golven,
Moerassig, wild, de lucht door vuilen damp verpest: –
Ginds ligt een werelddeel in sneeuw en ijs bedolven,
Waar op de Wintergod zijn’ woesten zetel vest.
Geen enkle bloem ontsloot zijn knopje ooit aan dees streken;
Geen menschelijke stem weêrgalmde ooit in dees streken;
Nooit schreeuwde een raaf of gier dit schriklijk eiland rond:
Verbeelding, voer mij weg, ontscheur mij aan dees stranden! –
Gij hoort mij ; ’k snel met Cook naar meer gewenschte landen;
Mijn borst haalt ruimer aâm, ô Tanna, op uw’ grond.
U groet ik, zalig oord! Cook voert mij in uw dalen,
ô Paradijs der aard, verblijf van vrede en rust!
Hoe zuiver is uw lucht, hoe helder Febus stralen!
Hoe wappert en verkwikt elk kooltje me aan uw kust!
Hier dartlen op uw’ grond de jonge maagdenreijen,
Slechts door natuur gekleed, in welige valleijen,
Of sluimren aan de beek, die door het boschje stroomt.
De Horen * heerschen hier in altoos groene dreven;
Elk boschje wasemt vreugd, en wellust, kracht en leven;
De zuivre tortel kirt in ’t hooggetopt geboomt’.
Het ongeploegde land schenkt welig Ceres schatten;
Waar, naast de vruchtbre olijf, de bruine vijg ontspruit,
De zilvren visschen blij langs bloemrijke oevers spatten,
En de echo’s luisteren naar de opgeheven uit.
De broodboom steekt zijn kruin hier moedig uit de waatren,
En hoort aan zijnen voet de blijde landjeugd schaatren:
Geen beer begromt het vee, dat ’s avonds stulpwaarts snelt;
Geen adder blaast in ’t gras; geen hevige onweêrbuijen
Bestoken dezen grond; het drooge amechtig zuijen
Roost nooit hot hijgend vee in ’t klaverrijke veld.
Hier heerscht Saturnus eeuw, het droeve Europe ontweken;
Astréa siert zich hier met eeuwig frisch gebloemt’:
’k Verlaat met smart uw’ grond, verrukkelijke streken,
In blijder eeuw ontdekt, en Amsteldam genoemd! –
Ja, Amstel! daar herreest ge uit Nereus wilde kolken:
Maar toen waart gij de roem, de steun of schrik der volken;
Toen blonk de scheepskroon nog onkwetsbaar op uw hoofd:
Thans drukt de smart haar merk op de ingegroefde wangen;
Als een geknakte bloem, laat gij het hoofd nu hangen,
Verdrukt , verlamd, misvormd , van moed en kracht beroofd.
Uw stedekroon is weg; de wandlaar zal u zoeken
Maar vinden U niet meer, zoo als gij eertijds waart.
Zoo snelt een echtgenoot van ’s aardrijks verste hoeken,
De morgenzon voorbij, naar d’ ouderlijken haard.
Hij komt, hij zoekt zijn ga’ – vergeefs! op gindsche heiden
Ziet hij een Lijkcipres zijn vale blaadren spreiden!
Dáár, dáár wacht hem zijn gade, in ’t stil verblijf des doods!
Zijn vaderlijke hut ligt in het stof vertreden,
Zijn vrienden zijn niet moor! met sidderende schreden
Schreit, onbekend, zijn kroost hem aan, om luttel broods.
Vlugt, schriklijk denkbeeld, vlugt! ’k volg Cook, naar Sandwich stranden!
’k Zweef op de oneindigheid der waatren met hem voort:
Hij slaat geen weêrloos volk in Europeesche banden,
Noch plant den kruisstandaard bij roof en bloed en moord.
Triptolemus van ’t Zuid, schenkt hij haar Ceres schatten:
Nieuw Zeeland ziet voor ’t eerst het graan uit halmen spatten!
De kunsten van Euroop’ voert hij naar ’t eind der aard’.
Roem, Argos! roem niet meer op uwe waterhelden,
Die Colchis gulden vlies den Griek in handen stelden:
Zij zijn door roof en moord – Cook is door deugd vermaard.
Wat woest, wat naar gehuil klinkt dondrend in mijne ooren!
Vlugt Cook! ontscheur u ’t Land, daar u de moorddolk wacht!
Vergeefs dreeft gij bier ’t eerst het kouter door de voren;
Vergeefs hebt gij hier ’t ros, het runddier aangebragt;
Vergeefs zaagt gij uw hoofd door Mayors zelv’ geheiligd;
Vergeefs heeft u Neptuun op d’Oceaan beveiligd:
Helaas! war baat u thans, dot gij door rotsen boort?
Tot driewerf, met de zon, den aardbol om durft streven?
Gij boet de gruwlen, door de Cortessen bedreven;
De vriend van ’t menschdom wordt door wilden wreed vermoord.
Ik hoor het woest getier, ja ’k zie hen zamenhorten;
Elk zwaait zijn legerknods! laat af; ’t is Cook, houdt stand:
Vergeefs; ’k zie hem bedwelmd aan d’oever nederstorten;
Hij rigt zich op, stort weêr, en sneeft, aan Sandwichs strand.
Hij sterft verr’ van het Land, wiens luister hij vergrootte,
Verr’ van zijn jeugdig kroost en minnende echtgenoote;
Geen hand vol vreedzame aard bedekt zijn kil gebeent’.
Zoo zaagt go, ô Spanje! eertijds, aan woeste ongastvrije oorden,
Door een verwoede horde uw’ Magellaan vermoorden,
Toen hij het Oost en West had door zijn Straat vereend.
Cook sterft! Europa schreit, en met haar alle volken;
Neptunus werpt zijn’ staf uit zijn gevreesde hand.
Een nare rouwgalm stijgt weemoedig tot de wolken,
Van Ulitéa’s grond tot aan het Noordsche strand. –
Wanneer der Kunsten rei, Europa’s grond ontweken,
Haar’ zetel stichten zal, ô Sandwich! aan uw beken,
Rijz’ door een Zuil, waar op her nakroost lezen zal:
„Hier sneefde Cook, die ’t eerst den Landbouw ons ontdekte,
„Het schuldloos offer van der Vaadren drift verstrekte;
„Zijn lijk behoort aan ons, zijn deugd en roem ’t heelal.
J.F. Helmers gedicht
kempis poetry magazine
More in: Archive G-H
M u l t a t u l i
(Eduard Douwes Dekker, 1820-1887)
Het gebed van den onwetenden
Ik weet niet of wy zijn geschapen met een doel…
Of maar by toeval dáár zyn. Ook niet of een God
Of…goden, zich vermaken met ons leed, en schimpen
Op de onvolkomenheid van ons bestaan. Als dát zo waar’,
Zou ‘t vrees’lijk zyn! Aan wien de schuld
Dat zwakken zwak zyn, kranken krank, en dommen dom?
Wanneer we zyn gemaakt met opzet, met een doel,
En door onze onvolkomenheid dat niet bereiken…
Dan valt de blaam van al ‘t verkeerde op ons niet,
Op ‘t maaksel niet… maar op den Maker! Noem hem Zeus,
Of Jupiter, Jehovah, Baäl, Jaô…om ‘t even:
Hy is er niet, of hy moet goed zyn, en vergeven
Dat wy hem niet begrypen. ‘t Stond aan hem
Zich te openbaren, en dat deed hy niet! Hád hy ‘t gedaan,
Hy hadde ‘t zó gedaan, dat niemand twyflen kon;
Dat ieder zeide: ik ken hem, voel hem, en versta hem.
Wat anderen nu beweren van dien God te weten…
Baat my niet…Ik versta hem niet! Ik vraag waarom
Hy zich aan andren openbaarde, en niet aan my?
Is ‘t éne kind den vader meer naby, dan ‘t andre?
Zolang één mensenzoon dien God niet kent,
Zolang is ‘t laster te geloven aan dien God!
‘t Kind, dat vergeefs den vader aanroept, doet geen kwaad…
De vader, die vergeefs zyn kind laat roepen, handelt wreed!
En schoner is ‘t geloof: daar is geen vader,
Dan dat hy doof zou wezen voor zijn kind!
Misschien zyn we eenmaal wyzer! Eens misschien
Zien we in, dat Hy er is, dat Hy ons gadesloeg,
En dat zyn zwygen oorzaak had, en grond…Welnu,
Zodra wy ‘t weten, is de tijd van loven daar…
Maar eerder niet…thans niet! ‘t Zou God verdrieten
Te ontwaren, dat wy hem aanbaden zonder grond…
En dwaasheid is ‘t, de donkere onwetendheid van het heden
Te willen helder maken met een licht… dat nog niet schynt.
Hem dienen? Dwaasheid! Had hy dienst begeerd,
Hy hadde ons geopenbaard: op welke wys…
En ongerymd is ‘t, dat Hy van den mens verwacht
Aanbidding, dienst en lof… terwyl Hyzelf
Omtrent de wyze hoe, ons in ‘t onzekere liet.
Wanneer wy God niet dienen naar zyn zin…
Dan is ‘t Zyn schuld… zyn schuld… en onze schuld is ‘t niet!
Intussen – tot we wyzer zyn – is goed en kwaad dan één?
Ik zie niet in waartoe een God ons dient, in ‘t scheiden
Van ‘t boze en ‘t goede… Integendeel! Wie ‘t goede doet
Opdat een God hem lonen zou, maakt juist dáárdoor
Het goede tot iets kwaads, tot handel… En wie boosheid vliedt
Uit vrees voor de ongenade van dien God, is…laf!
Ik ken U niet, o God! Ik riep U aan, ik zocht,
Ik smeekte om antwoord, en Gy zweegt! Ik wôu zo graag
Uw wil doen… niet uit vrees voor straf, uit hoop op loon,
Maar zo als ‘t kind den wil zyns vaders doet… uit liefde!
Gij zweegt… en altyd zweegt Ge!
En ik dool rond, en hyg
Naar ‘t uur, waarop ik weten zal dat Gy bestaat…
Dan zal ik vragen: "Vader, waarom nu voor ‘t eerst
Uw kind getoond dat het een vader had…
En dat het niet alleen stond in den stryd,
Den zwaren stryd voor menslykheid en recht?…
Of waart Ge er zeker van, dat ik Uw wil zou doen
Ook zonder dien te kennen? Dat ik, onbewust
Van Uw bestaan, U dienen zou, zo-als Ge wilt gediend?…
Zou ‘t waar zyn?…
Antwoord, Vader, als Ge dáár zyt, antwoord…
Laat niet Uw kind vertwyflen… Vader, blyft niet stom
Op ‘t bloedig afgeperste lama sabachtani!…"
Zo kermt de onwetende aan zyn zelfgekozen kruis,
En krimpt van pyn, en jammert dat hem dorst…
De wyze – hy die wél weet… wél God kent – bespot den dwaas,
En reikt hem gal, en jubelt: "hoor, hy roept zyn vader!"
En prevelt: "dank, o Heer, dat ik niet ben als hy!"
En zingt een psalm: "welzalig hy die in der bozen raad
Niet zit, en niet op ‘t vuile pad des zondaars gaat…"
De wyze… sluipt ter beurze, en schachert integralen
De vader zwygt… O God, er is geen God!
‘s Hage, 26 februari 1861
.jpg)
Multatuli gedichten
kempis poetry magazine
.jpg)
Eine kaiserliche Botschaft
Franz Kafka (1883-1924)
Der Kaiser – so heißt es – hat Dir, dem Einzelnen, dem jämmerlichen Untertanen, dem winzig vor der kaiserlichen Sonne in die fernste Ferne geflüchteten Schatten, gerade Dir hat der Kaiser von seinem Sterbebett aus eine Botschaft gesendet. Den Boten hat er beim Bett niederknieen lassen und ihm die Botschaft ins Ohr zugeflüstert; so sehr war ihm an ihr gelegen, daß er sich sie noch ins Ohr wiedersagen ließ. Durch Kopfnicken hat er die Richtigkeit des Gesagten bestätigt. Und vor der ganzen Zuschauerschaft seines Todes – alle hindernden Wände werden niedergebrochen und auf den weit und hoch sich schwingenden Freitreppen stehen im Ring die Großen des Reichs – vor allen diesen hat er den Boten abgefertigt. Der Bote hat sich gleich auf den Weg gemacht; ein kräftiger, ein unermüdlicher Mann; einmal diesen, einmal den andern Arm vorstreckend schafft er sich Bahn durch die Menge; findet er Widerstand, zeigt er auf die Brust, wo das Zeichen der Sonne ist; er kommt auch leicht vorwärts, wie kein anderer. Aber die Menge ist so groß; ihre Wohnstätten nehmen kein Ende. Öffnete sich freies Feld, wie würde er fliegen und bald wohl hörtest Du das herrliche Schlagen seiner Fäuste an Deiner Tür. Aber statt dessen, wie nutzlos müht er sich ab; immer noch zwängt er sich durch die Gemächer des innersten Palastes; niemals wird er sie überwinden; und gelänge ihm dies, nichts wäre gewonnen; die Treppen hinab müßte er sich kämpfen; und gelänge ihm dies, nichts wäre gewonnen; die Höfe wären zu durchmessen; und nach den Höfen der zweite umschließende Palast; und wieder Treppen und Höfe; und wieder ein Palast; und so weiter durch Jahrtausende; und stürzte er endlich aus dem äußersten Tor – aber niemals, niemals kann es geschehen – liegt erst die Residenzstadt vor ihm, die Mitte der Welt, hochgeschüttet voll ihres Bodensatzes. Niemand dringt hier durch und gar mit der Botschaft eines Toten. – Du aber sitzt an Deinem Fenster und erträumst sie Dir, wenn der Abend kommt.
Franz Kafka : Ein Landarzt. Kleine Erzählungen (1919)
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive K-L, Franz Kafka, Kafka, Franz, Kafka, Franz
Jan Prins
(1876 – 1948)
In den Avond
Nog in den avond,
nog in den nacht,
had ik verlangend
u mij gedacht,
had in verbeelding
ik u zien gaan,
had uit de verte ik
uw stem verstaan.
Uw rank bewegen,
naar het mij scheen,
en uw verzorging
was om mij heen,
en heel uw rustig,
vertrouwd gedrag, –
en om uw lippen,
langzaam, uw lach.
Maar toen in ‘t leven,
en in zijn naakt
ontluisterd aanzien
ik was ontwaakt,
bleek uw vertroosting
mij niet gebracht,
noch in den avond,
noch in den nacht
Daar staat de morgen,
een hooge poort,
daar zet al verder
de dag zich voort
en lokt gestadig
mij in den duur
van menig roerloos
eenzelvig uur.
Maar in dat uitzicht,
mij nu verspild,
vindt het verlangen
zich niet gestild,
dat onverminderd
u wacht, – u wacht…
nog in den avond,
nog in den nacht.
Jan Prins gedicht
kempis poetry magazine
More in: Archive O-P
.jpg)
William Shakespeare
(1564-1616)
THE SONNETS
37
As a decrepit father takes delight,
To see his active child do deeds of youth,
So I, made lame by Fortune’s dearest spite
Take all my comfort of thy worth and truth.
For whether beauty, birth, or wealth, or wit,
Or any of these all, or all, or more
Entitled in thy parts, do crowned sit,
I make my love engrafted to this store:
So then I am not lame, poor, nor despised,
Whilst that this shadow doth such substance give,
That I in thy abundance am sufficed,
And by a part of all thy glory live:
Look what is best, that best I wish in thee,
This wish I have, then ten times happy me.
.jpg){kind=small}
kempis poetry magazine
More in: -Shakespeare Sonnets
.jpg)
Ton van Reen was bevriend met Pierre Kemp. Hij bezocht Pierre Kemp voor het eerst toen hij zestien was. Daarover schreef hij de novelle WIE ZO VAN VROUWEN HOUDT ( opgenomen in VERZAMELD WERK deel 2, Uitgeverij De Geus). Na Kemps dood bezocht Ton van Reen hem in de sterfkamer van het ziekenhuis in Maastricht. Daarover schreef hij het gedicht BERICHT VOOR PIERRE KEMP.
Ton van Reen
Bericht voor Pierre Kemp
Je adem ruikt nog uit de kist
en kleeft
vocht vreet aan de muur
kalk laat los van het plafond
schilfert rond de putjes in je huis
zodat het even lijkt of jij nog leeft
maar jij ligt stil
Ik lees je laatste bundel door
jouw woord
niet meer
jouw lijflucht schuilt in elk gedicht
zo geuren bloemen op hun eind
bederf
een verfdoos kleur
Jouw hand ligt op je buik en leeft
alleen die hand
de nagels pas geknipt
te kort
stomp tot het bot
wat stoffig in de rand
door zon vergeeld
door ouderdom wat afgeplat
Ik pak je bij de hand
en voel alleen het bot
te koud
te dor
zo oud
zo breekbaar als een ei
de vrucht verrot
tot de rand met dood gevuld
Met een nagel tik ik driekwartsmaat
een gedicht
op de houten rand van je kist
buiten plotseling geluid
ik kijk om
veren sneeuwen langs jouw gezicht
dat spiegelt in de ruit
mussen paren in de goot
snavels hakken luid op het blik
Te laat
je blijft dood
de ruit slaat stuk op jouw gezicht
.jpg)
Pierre Kemp (1886-1967)
kempis poetry magazine
More in: Kemp, Pierre, Reen, Ton van, Ton van Reen
.jpg)
W i l l i a m W o r d s w o r t h
(1770-1850)
F o r e s i g h t
Or the Charge of a Child to his younger Companion.
That is work which I am rueing–
Do as Charles and I are doing!
Strawberry-blossoms, one and all,
We must spare them–here are many:
Look at it–the Flower is small,
Small and low, though fair as any:
Do not touch it! summers two
I am older, Anne, than you.
Pull the Primrose, Sister Anne!
Pull as many as you can.
–Here are Daisies, take your fill;
Pansies, and the Cuckow-flower:
Of the lofty Daffodil
Make your bed, and make your bower;
Fill your lap, and fill your bosom;
Only spare the Strawberry-blossom!
Primroses, the Spring may love them–
Summer knows but little of them:
Violets, do what they will,
Wither’d on the ground must lie;
Daisies will be daisies still;
Daisies they must live and die:
Fill your lap, and fill your bosom,
Only spare the Strawberry-blossom!
.jpg)
William Wordsworth poetry
kempis poetry magazine
More in: Wordsworth, William
Anna Achmatova
(1889 – 1966)
Muza
Kogda ja noč’ju ždu ee prixoda,
Žizn’, kažetsja, visit na voloske.
Cto pocesti, cto junost’, cto svoboda
Pred miloj gost’ej s dudockoj v ruke.
I vot vošla. Otkinuv pokryvalo,
Vnimatel’no vzgljanula na menja.
Ej govorju: “Ty l’ Dantu diktovala
Stranicy Ada?” Otvecaet: “Ja”.
(1924)
Muse
When, at night, I waited for her, impatient,
Life seemed to me, as if hanging by a thread.
What just means liberty, or youth, or approbation,
When compared with the gentle piper’s tread?
And she came in, threw out the mantle’s edges,
She declined to me with a sincere heed.
I said to her, “Did you dictate the Pages
Of Hell to Dante?” She answered: “Yes, I did.”
(1924)
Anna Andrejevna Achmatova poetry
(Анна Андреевна Ахматова)
fleursdumal.nl magazine
More in: Achmatova, Anna, Archive A-B
.jpg)
W i l l e m B i l d e r d i j k
(1756-1831)
‘t S t e r v e n s b o o t j e n
Marcus IV, 40
Eeuwig hongren naar genoegen
Met een onverzade drift,
Eeuwig naar genot te zwoegen,
Is den stervling ingegrift.
Ja die drift in onverzaadbaar,
Door Natuur ons ingeleid;
Maar de stroom is ondoorwaadbaar
Die ons van dat voorwerp scheidt.
Zoo wy ’t hier van verr’ontwaren,
’t Is een ijdel hartewee:
Want doorzwemmen van die baren
Brengt de menschenkracht niet meê.
Vruchtloos blinkt het ons in de oogen
By een helder morgenlicht;
Aan den oever neêrgebogen,
Wenden wy het aangezicht.
Dan is ’t, vlijtig schelpjens rapen
Van den lagen waterkant,
Naar de gladde keitjens gapen
Van het opgewelde zand:
Dan is ’t, ijvrig rietjens snijden,
Blazen op den hollen halm,
En zich kinderlijk verblijden
In den uitgedreven galm:
Dan is ’t, op zijn sluiten trotsen,
Uren, dagen, jaren lang,
En met de Echo van de rotsen
Twisten om den bovenzang.
Dus op ’t oevergras gezeten,
In die werkelooze lust,
Wordt heel de Overkant vergeten,
En het hart in slaap gesust.
Eindlijk zien wy ’t bootjen naderen,
Dat ons overvoeren moet:
Nu bevriest ons ’t bloed in de aderen,
Op het aanzien van den vloed.
« Och, dat vaartuig met zijn hobbelen
Is zoo rank en ziet zoo zwart;
’t Water schijnt zoo op te bobbelen;
’t Wordt zoo aaklig om mijn hart.
« ’t Sloeg eens om! het mocht eens zinken!
Och daar was geen redden aan;
’t Ware een hulpeloos verdrinken;
’t Denkbeeld is niet uit te slaan.
« Waar het nog een aardig schuitjen,
Fraai geschilderd naar den eisch,
Met een aangenaam katuitjen;
Ja, dan ging ik graag op reis.
« Maar ik hoor de wind zoo ruischen;
’t Water spookt zoo in het rond;
’k Zie het zoo in golven bruischen; —
Och ik ga gewis te grond. » —
Arme sukkel! wees te vreden;
Met dien Veerman geen gevaar.
En — gejammerd of gebeden,
’t Uur van overtocht is daar. —
« Och, ik zat hier zoo genoeglijk
In te slapen in dit groen;
En het kwam my wel zoo voeglijk,
Morgen d’ overtocht te doen.
« Ja, ik wensch wel daar te wezen
Waar het zoo vol blijdschap is;
Maar, hoe hoog het wordt geprezen,
’t Smart my, wat ik daarvoor mis. » —
Foei, onnoozle! Eerst was ’t klagen:
Hier, hier hadt gy huis noch haard;
Zat in wind- en regenvlagen;
En — ge dacht u beter waard.
Nu is ’t aarz’len by ’t vertrekken,
Kermen dat de tijd verscheen;
Waarom wilt gy ’t u bedekken,
’k Zie door dat vermommen heen.
Wilt ge de oorzaak van my weten,
Wat u ’t hart zoo angstig jaagt?
’t Voelt nu ’t dwaze zelfvermeten,
Waat ge u-zelf in hebt behaagd.
Nu is ’t twijfelmoedig schroomen
Dat gy daar verworpen wordt,
Dat uw ziel heeft ingenomen;
Dat is ’t alles waar ’t aan schort.
Doch schep moed! dit wanvertrouwen,
(Valt ge in d’ arm van die u riep,)
Zal u voor dat lot behouern,
Vaar gerust door ’t grondloos diep!
1825
.jpg)
Willem Bilderdijk gedichten
k e m p i s p o e t r y m a g a z i n e
More in: Bilderdijk, Willem
H e i n r i c h H e i n e
(1797-1856)
Lied des Gefangenen
Als meine Grossmutter die Lise behext,
Da wollten die Leut sie verbrennen.
Schon hatte der Amtmann viel Tinte verkleckst,
Doch wollte sie nicht bekennen.
Und als man sie in den Kessel schob,
Da schrie sie Mord und Wehe;
Und als sich der schwarze Qualm erhob,
Da flog sie als Rab in die Hoehe.
Mein schwarzes, gefiedertes Grossmuetterlein!
O komm mich im Turme besuchen!
Komm, fliege geschwind durchs Gitter herein,
Und bringe mir Kaese und Kuchen.
Mein schwarzes, gefiedertes Grossmuetterlein!
O moechtest du nur sorgen,
Dass die Muhme nicht auspickt die Augen mein,
Wenn ich luftig schwebe morgen.
.jpg)
Heinrich Heine Gedichte
kempis poetry magazine
More in: Heine, Heinrich
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature