Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
A.C.W. Staring
(1767-1840)
De Doodendans
Een Sprookje
‘t Sloeg twalef. Als de volle dag
Scheen de onbewolkte maan;
En huivrend zat de Torenwacht
En staarde een Wonder aan:
De Kerkhof roert zich; graf bij graf,
Wier diep zich openspert:
‘t Is uitgaansnacht voor elken Doo,
Die tot geraamte werd.
Zij springen van hun leger op,
En zijn, met rasschen loop,
Weldra, nabij het Kerkgebouw,
Vergaard tot èènen hoop.
‘t Gezelschap buigt, en nijgt, en steekt
De holle hoofden saam’;
En maakt gebaar, of ‘t krijg of vree
In overlegging naam’.
‘t Bleek ligter zorg! Bij paren geeft
De troep elkaar de hand,
En neemt, ten afgesproken Dans,
In dubble rij zijn stand.
Geen speelman wordt er bijgehaald,
Als ‘t op een walsen gaat:
Het beengeklepper rept zich luid:
Elk slaat zich zelv’ de maat.
Zoo zwiert men lustig om de Kerk;
Dan uit, dan in ‘t gezigt;
Men scharrelt langs een graf – en ziet!
Iets flonkrends kwam aan ‘t licht.
"Wat blijft daar tintlen op den grond?
Een glans als diamant! –
Werd Sibyl, voor twintig jaar,
Begraven naar dien kant?
Wie weet! misschien nam de IJdeltuit
Wat Pronks mee in de Kist? –
Die Buit was altoos halens waard,
Indien men ‘t zeker wist!
Doch waarom twijflen? ‘k Loop er heen?
Dan blijkt het iet of niet.
Staat weer de kerkmuur tusschen ons,
Geen spooksel dat mij ziet." –
En als de Dans weer kwam en zwond,
Doorvliegt, met diefschen haast
De Wacht, die ‘t sprak, de smalle ruimt’ –
En heeft den Pronk genaast:
Sibylles Boot! Hij raadde juist. –
Hoe brand nu onze Man,
Dat hij ze, als ‘t Bal gesloten wordt,
In rust begluren kan!
Zijn wensch, naar ‘t schijnt, wordt dra verhoord:
Het Dansfeest liep ten end;
De Dansers keeren tot hun Graf,
Na ‘t afscheidskompliment.
Doch Vrouw Sibyl toont kwade luim,
Terwijl ze om ‘t hare dwaalt,
En Boot, noch boots gelijk ontdekt,
Hoe zeer ‘t aan licht niet faalt.
In ‘t eind, haar stompneus rook de lont:
"Den Dief zal regt geschien!"
Zij laat hem, dreigend, van omlaag,
Haar knekelvuisten zien –
En naar de kerkdeur stormt zij heen!
Maar met dat koopren Kruis,
Ten sleutelplaat op ‘t hout gehecht,
Wat ‘t voor geen spook hier pluis!
Dies wendt ze ‘t naar den torenvoet;
En – luttel klimmenstijd –
Droog zit ze! daar zij, halverhoogt’,
Op de omgangsleuning rijdt.
Thans wierp, in stervensangst, de Wacht
Zijn roof van boven neer:
Vergeefs! een muurbloem ving dien op;
En ‘t Spooksel kloutert weer:
‘t Zag, van omlaag, door ‘t ruig belet,
Den val der Halsboot niet;
En nu ook, van ter zij’, geen glans
Die wat er schuilt verried.
Zoo streeft Sibyl ‘t juweel voorbij –
Steeds onvermoeibaar vlug:
Zij klimt, gelijk de spanrups klimt,
Met hoogen bogchelrug:
Zij haakt (om ‘t lijstwerk buigend) zich
Aan al wat uitsteekt vast;
Tot dat zij ‘t raam van ‘s Wachters cel
Met dorre hand betast.
Ras volgt het hoofd! – De mond gaapt wijd!
Het ledig ooghol vlamt!
En roerloos zijgt de Wachter neer:
De schrik heeft hem verlamd.
Nu komt de lange kranenhals,
Waar ‘t kale hoofd mee bukt –
De beenderknie, waarmee ‘t Gespens
Den vensterdorpel drukt; –
Twee armen strekken, ‘t welfsel in,
Zich naar den Roover uit;
Terwijl de vleermuis luider piept;
Terwijl de lijk-uil fluit; –
Tien spitse Vingers naadren; – Dààr
Valt – bom! de klokslag èèn!
De Spooken-Viertijd is voorbij,
En Vrouw Sibyl verdween.
A.C.W. Staring gedicht
kempis poetry magazine
More in: Archive S-T
.jpg)
M u l t a t u l i
(Eduard Douwes Dekker, 1820-1887)
Mooie meissies, mooie blomme
Mooie meissies, mooie blomme,
Van een mooi meissie ben ik gekomme,
En een mooi meissie is m´n hartedief,
Daarom heb ik alle mooie meissies lief!
Kon ik alle mooie meissies krijge…
Ik zou ze-n-an ´n touwetje rijge,
Ik zou ze kuipen in een vat …
Och, als ik alle mooie meissies had!
Als ik dood ben, zullen ze mij begrave…
Ze zullen mij naar ´t kerrikhof toe drage.
Ze zullen schrijven op m´n graf:
´Hier ligt de jonkman die alle mooie meissies liefhad!´
.jpg)
Multatuli gedichten
kempis poetry magazine
.jpg)
Dante Gabriel Rossetti
(1828-1882)
Autumn Song
Know’st thou not at the fall of the leaf
How the heart feels a languid grief
Laid on it for a covering,
And how sleep seems a goodly thing
In Autumn at the fall of the leaf?
And how the swift beat of the brain
Falters because it is in vain,
In Autumn at the fall of the leaf
Knowest thou not? and how the chief
Of joys seems–not to suffer pain?
Know’st thou not at the fall of the leaf
How the soul feels like a dried sheaf
Bound up at length for harvesting,
And how death seems a comely thing
In Autumn at the fall of the leaf?
Ton van Kempen photos: Autumn 3
D.G. Rossetti poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: *The Pre-Raphaelites Archive, 4SEASONS#Autumn, Archive Q-R, Rossetti, Dante Gabriel, Ton van Kempen Photos
.jpg)
P. A. d e G é n e s t e t
(1829 – 1861)
Het haantje van den toren
Fiat voluntas
November ’t laatst, maar even toch,
door storm en sneeuwjacht heen,
Was ze uitgewipt naar Moeders huis
met overhaaste schreeën.
Men knorde op ’t onvoorzichtig kind;
zij – kuchte, met een lach….
Doch ’s avonds van dat wit gelaat
ontroerde wie haar zag.
En sedert ving haar lijden aan;
de kiem der wrede kwaal,
„Die langzaam moordt, als sluipend gif,
en wis, als ’t grievend staal,”
Schoot wortlen in heur jonge borst….
Een blijde lentegaard….
En de arme kunst zocht weer naar ’t kruid,
dat nergens wast op aard.
Het einde was beslist; doch zij
verdroeg haar kruis, als meest
Haar kruisgenooten, ’t hart vol hoop,
met plannenrijken geest.
Zij leed, met lieve lijdzaamheid,
ook waar van week tot week,
Trots korte vleugjes van herstel,
haar teedre kracht bezweek.
Toch, dat eentonig leventje,
met zorg bewaakt, verdeeld, –
Was ze niet moe als nichtje een uur
had aan haar zij gespeeld? –
Dat dobbren tusschen hope en vrees,
die voorgeschreven rust,
’t Was wel een kruis, een bitter kruis,
voor lieve „Levenslust”!
Ach Levenslust!…. in beter tijd,
Zoo schertsend, noemden haar
De vrienden van haar schoone jeugd,
een teedre vriendenschaar,
Die zij, een zonnetje in haar huis
en feest van ’t huislijk feest,
Bezielde door haar lieflijkheid
en rijken dartlen geest.
Want levenslustig was haar aard,
zij lachte nimmer moe,
De jonge vrouw, vol kinderzin,
het lieve leven toe.
Geen zorg boog licht dat hoofdje neer;
en niets, een rozeknop,
Een zonnestraal, een lief gelaat
wond haar jong hartje op.
Daar geurden rozen in haar ziel,
een nachtegalenkoor
Sloeg in haar reine borst, en sloeg –
temet eens vroolijk door!
Zij kon vertellen als een fee,
vol dartle fantazij,
En op haar lippen zweefde graag
de schalke plagerij.
Toch was ze ook ernstig ja en vroom –
doch somber was zij nooit!
Haar ernst was in geen rimpel, neen,
Maar in een lach geplooid.
Dat vroolijk hartje was ook diep,
doch in zijn diepte scheen
Een licht van Liefde en Hoop! dus wierp
het stralen om zich heen.
Zij bloeide in de eerste huwlijksjeugd
als ’t bloempje in mooi–weer;
Zij tooide met haar blijden zin
haar leven en verkeer;
Zij schiep een wereldje om zich heen,
vol geest en vol geluk,
Waarin haar geestje zich bewoog,
gezellig, vroolijk, druk.
Hoe deelde ze aller lief en leed!
Haar handdruk was een troost,
Haal zilvren stem een feestgezang!
haar vriendschap, onverpoosd,
Was hier en daar en overal,
waar voor die gulle ziel
Een jarig kind te omhelzen, of –
een traan te drogen viel.
Want zij liep uit vast iedren dag:
zij stak door weer en wind,
Het zorgloos neusjen in de lucht
dat onvoorzichtig kind.
En plaagden haar de vrienden soms
om haar uithuizige’ aard,
Dan zuchtte zij: het blijft ook nog
zoo eenzaam aan mijn haard!
Doch waar zij kwam, zij deed u goed,
zij sleepte u, kozend mee;
Zij spreidde lichtjes om zich heen
van vroolijkheid en vree;
Zij tierde en bloeide: een schoone bloem
in ’s levens lentehof….
Totdat op eens de Noordewind
haar ranken stengel trof!
Nu denk u dartle Levenslust
gevangen in haar kluis,
Van week tot week, van maand tot maand,
en weeg haar bitter kruis!
Men hield haar stil, men hield haar klein,
lang praten leek haar niet,
En menigeen klopte aan haar deur,
dien men niet binnenliet.
Weleer, hoe vlood de winter om,
dien ons haar frissche lach,
De lente der gezelligheid,
zoo vaak te prijzen plag;
Nu, ’t was haar drukste feest wanneer
haar kleene naamgenoot,
Van tijd tot tijd, een mooien dag,
mocht spelen aan haar schoot.
Haar woning was niet vroolijk ook:
door kleine vensterruit
Zag ’t ruim, maar somber ziekvertrek
op ’t stille kerkplein uit.
Slechts was daar Zondags wat te zien,
en dikwijls vraagde zij:
„Och wandel soms een stapjen óm
en ga dan hier voorbij!”
En wie het deed, die werd beloond
met d’allerliefsten knik;
Zij stond een schreê van ’t venster af
en volgde u met haar blik
Zoover zij kon! maar somtijds ook
dan zocht men, dagen lang,
Vergeefs de lieve schim voor ’t raam…
en menig hart sloeg bang.
Doch straks weer zat ze op de oude plaats
en gluurde door de ruit.
Het ging met haar al op en neer
en langzaam achteruit,
November was ’t de laatste maal
dat zij haar kluis verliet;
Het werd al Maart, het werd April,
en beter werd zij niet.
Zij voelde ’t wel, zij vreesde ’t wel,
doch vleide zich nog meer –
Den Hoop voor de arme kranken voedt
een liefde wreed en teer –
En was maar eens de Mei in ’t land
en gure April voorbij,
Dan werd ze ook beter, sprak haar wensch,
en dat geloofde zij.
„Ik sterf hier in mijn duf vertrek;
naar lucht en lentegloed.”
Dus dacht zij, stil of luid, „ziedaar
wat mij genezen moet!
Ze weten ’t niet, ze weten ’t niet,
met al hun medicijn,
God heeft de beste: bloemengeur
en warme zonneschijn!”
„Naar Buiten wil ik, de eerste week,
de tweede week van Mei,
Liefst naar mijn duinen, zoo het mag;
daar ademde ik zoo vrij,
Daar was ik iedren zomer toch
altijd zoo heel gezond;
Ok ’k zal genezen in die lucht
en op dien dierbren grond.”
„Ben ik maar eenmaal daar, gewis
dan sterk ik langzaam aan,
’t Zal met een steuntje dag aan dag
een eindje verder gaan;
En ben ik moe, dan ruste ik uit
aan onzer heuvlen voet….
’t Is ook versterkend, ’t lekkre zand,
gestoofd door zonnegloed….”
En al haar dierbren, om de beurt,
herhaalden trouw en teer:
„Gij moet naar Buiten! zeker, daar
vindt ge al uw krachten weer.
En was het nu maar warm en zacht,
licht deed een toertje u goed,
In maklijk open rijtuig, kind!
geduld maar! en houd moed!”
Een open rijtuig! en het oog
der zwakke glom van vreugd
Bij deez’ gedachte, die altijd
haar zinnen had verheugd.
„Een open rijtuig!” riep zij uit….
„En lucht en lentegeur….
Hoor, ’k ben genezen, Moederlief,
als ’t stilhoudt voor mijn deur.”
En Meimaand kwam! en met haar, zie,
een vleugje van herstel;
Vals zonnetje in een droeve lucht;
doch zij: „ik wist het wel,
Gods lente brengt me al redding aan;
zoo nu de zon maar scheen,
’k Geloof – ik liep mijn kerker uit
zoo luchtig als voorheen!”
Doch onze Noordsche Mei, helaas,
is arm aan zonneschijn,
Hij kan zoo koud, zoo droef, zoo guur,
hij kan November zijn.
En zoo was ’t nu: de Noordewind
blies langs de kale gracht,
En dicht bij Pinkster werd nog steeds
„de lieve Lent” verwacht.
Dat griefde haar: dat deed haar pijn;
die borst, van hoop vervuld,
Nu dat haar zoetste hope loog,
verging van ongeduld.
Mistroostig werd zij voor het eerst,
en, meer dan vroeger ooit,
Verveelde ’t somber uitzicht haar,
met boom noch mensch getooid.
Toch iedren morgen, dag aan dag,
Was ’t nu haar eerste werk,
Te staren over ’t plein en dan –
naar ’t Haantje van de kerk,
Met vragend, mijmrend, nieuwsgierig’ oog,
een spiegel van dat hart,
Vol scherts en weemoed tegelijk,
en spelend met zijn smart.
Want hunkren naar de lucht
was ’t antwoord keer aan keer:
„De wind is Noord, de wind blijft Noord,
’t is guur, ’t is nog geen weer:
Kijk lieve, als ’t Haantje van de kerk
zich zóó – naar óns – draait,
Dan ruischt het koeltje dat u zacht
als balsem tegenwaait.”
Zoo werd gezegd, gevleid, getroost….
en iedren morgen stond
Zij nu voor ’t raam en tuurde en keek,
een lachjen om den mond,
Een traan in ’t oog; zij schudde straks
haar kopje, reis op reis,
En dacht en sprak dan bij zich–zelf
in vreemd en droef gepeis:
„Ach, ’t is weer de oude boodschap, ja,
en ’t Haantje zegt: blijf thuis,
En weer een kouden, langen dag
verkwijne ik, in mijn kluis.
Hoe anders was het vorig jaar
hoe zorgloos liep ik uit….
Ik was toch recht gelukkig tóen;
ik wist van Noord noch Zuid.”
„Neen ’k schonk U vroeger nooit een blik,
ik liep door weer en wind!
Zeg, hoofdig Haantje, wreekt ge u thans
op ’t onvoorzichtig kind?
En houdt ge u dan maar doof, steeds doof,
voor al mijn geestigheên….
Als –” volgde er bitter, na een poos –
„als – God voor mijn gebeên!”
En weemoed overstelpte haar,
zij wrong in diepe smart
De bleeke, lange handen saam,
met angstig jagend hart,
Tot ze eindlijk schreien kon en riep:
„Te leven is toch zoet!
Neen, vrienden, arme Levenslust
heeft nog geen stervensmoed….”
Doch straks verhief zij ’t hoofdje weer
en ’t leliewit gelaat:
„Ik meen dat zulk een droeve bui
mij gans niet vriendlijk staat.”
Zoo dacht ze en sloeg het kalmer oog
weer naar den torentop,
En dreigend met den vinger was ’t:
„Pas morgen beter op!”
Maar morgen, acht, ’t was de eigen strijd
in ’t somber ziekvertrek;
Zij voerde met haar torenspits
een dagelijks gesprek;
Zij schonk haar nu wel menig blik
en menig vleiend woord,
Maar ’t baatte niet: heur onheilsboô
wees onverbidlijk: Noord!
Maar morgen stond ze weer en dacht:
„de dagen gaan voorbij
En lijken op elkaêr – het wordt
geen zomer meer voor mij….
Genezing wachtte ik van de lucht,
de buitenlucht alleen –
Maar ’t haantje wijst naar Buiten niet,
het wijst naar Boven heen!
’k Wou toch alleen zoo graag dat God,
eer Hij mij tot zich nam,
Nog eens een zoeler luchtje gaf
voor zijn geschoren lam;
’k Wou nog zoo graag het groen eens zien,
den blijden zonneschijn –
En dan, zoo ’t warmer was, wellicht
zou ik ook beter zijn….
„O gij, die Liefde en Almacht zijt,
Gij, als mijn Bijbelt leert,
Die met een wenken van Uw hand
en wolk en wind regeert!
Zoo toch Uw hand, o Heer, voor mij,
dat Haantje eens keeren wou
Naar ’t Zuiden heen, Gij kunt het toch!
hoe ik U danken zou….”
Wat omging in haar ziel?…. Zij stond
en staarde, als wachtte ze af,
Of ook haar bede werd verhoord
en God een teeken gaf!
Ze ontwaakte op eens: ze ontroerde zelf
van ’t spel der fantazie;
Keek naar de lucht, keek naar de kerk,
en zei: „Uw wil geschiê.”
Des andren daags maar even wierp
ze een blik naar buiten toe,
Hal zegevierend, kalm, beslist,
half strijdens–, hopens–moe,
En toen – niet meer! Zelfs dagen lang
ging nu ’t gordijn niet op –
Intusschen wachtte op zonneschijn
nog steeds de rozeknop.
Maar eindlijk op een Junidag,
vol zomerglans en geur,
Daar rolde een open rijtuig aan,
dat stilhield voor haar deur….
En zij? Ze was genezen ook,
de lieve levenslust!
Zij ging…. haar bracht een zwarte koets
naar Buiten in de rust.
Een jonge man, geknakt van rouw,
een kleine vriendenschaar,
Volgde – en hun ziele volgde mee! –
de aandoenlijke baar;
Naar ’t Haantje van den toren keer,
met droeven glimlach, één:
’t Blonk in de blauw lucht en wees –
naar ’t zoele Zuiden heen.
.jpg)
P.A. de Génestet gedichten
k e m p i s p o e t r y m a g a z i n e
More in: Génestet, P.A. de
.jpg)
William Shakespeare
(1564-1616)
THE SONNETS
38
How can my muse want subject to invent
While thou dost breathe that pour’st into my verse,
Thine own sweet argument, too excellent,
For every vulgar paper to rehearse?
O give thy self the thanks if aught in me,
Worthy perusal stand against thy sight,
For who’s so dumb that cannot write to thee,
When thou thy self dost give invention light?
Be thou the tenth Muse, ten times more in worth
Than those old nine which rhymers invocate,
And he that calls on thee, let him bring forth
Eternal numbers to outlive long date.
If my slight muse do please these curious days,
The pain be mine, but thine shall be the praise.
.jpg){kind=small}
kempis poetry magazine
More in: -Shakespeare Sonnets
Jacques Rigaut
Roman d’un jeune homme pauvre
On n’a fait tant de place à l’amour que parce qu’il dépassait en utilité le reste des choses. À mesure que l’argent se fait plus nécessaire, plus exigeant, il devient plus admirable, plus aimable, comme l’amour. — On pourra soutenir le contraire avec autant de bonheur. — Je supporte plus facilement ma misère dès que je songe qu’il y a des gens qui sont riches. L’argent des autres m’aide à vivre, mais pas seulement que comme on suppose. Chaque Rolls Royce que je rencontre prolonge ma vie d’un quart d’heure. Plutôt que de saluer les corbillards, les gens feraient mieux de saluer les Rolls Royce.
Penser est une besogne de pauvres, une misérable revanche. Quand je suis seul, je ne pense pas. Je ne pense que quand on m’y force ; les contraintes, le petit examen à préparer, les exigences paternelles, ce métier qu’il va falloir subir, tout effort salarié me mènent à penser, c’est-à-dire à décider de me tuer, ce qui revient au même. II n’y a pas 36 façons de penser ; penser, c’est considérer la mort et prendre une décision. — Autrement, je dors. Éloge du sommeil ! pas seulement le magnifique mystère de chaque nuit, mais l’imprévoyante torpeur. Mes compagnons de sommeil, c’est près de vous que j’imagine une existence satisfaisante. Nous dormirons derrière le clapotis de nos cylindres, nous dormirons les skis aux pieds, nous dormirons devant les villes fumantes, dans le sang des ports, au-dessus des déserts, nous dormirons sur les ventres de nos femmes, nous dormirons à la poursuite de la connaissance, armes de tubes de Crookes et de syllogismes, — les chercheurs de sommeil.
Quand je roule dans ma n HP, que les poètes prennent garde, qu’ils ne s’attardent pas sur les refuges des avenues, sans quoi je pourrais bien en faire quelques faits-divers ! Ce penseur dédaigne les dollars, bien sûr ! il tient dans sa main des réalités aussi immédiates, bien sûr ! En attendant, il est là, sur un trottoir, un numéro à la main, sollicitant une place dans un autobus, et comme je passe près de lui dans ma voiture et que je souris de plaisir en l’éclaboussant, lui et quelques autres mal nourris, il murmure :
— Imbécile !
— Toi même ! je dors. Toi, dans ton bureau, tu t’irrites ou tu t’ennuies, tu penses à la mort, sale victime ! L’amour, ton intelligence ! tout de même, on se laisse aller à quelque indulgence pour ces femmes, quand on se rappelle quels rivaux elles ont donnés à leurs poètes d’amants ! Attendez un peu que je sois l’homme le plus riche du monde et vous verrez qui sera préposé aux ignobles besognes chez moi ! Taisez-vous ! Les penseurs panseront mes autos ! Riez maintenant ! Ne sentez-vous pas le mérite de mes millions ; qu’ils sont la grâce ? J’aurai enfin la première balance exacte ; je sais le prix des choses, tous les plaisirs sont tarifés. Consultez la carte. Love to be sold. Me voici assuré contre les passions ! Le consentement des gens, je m’en passe, et si les sacrifices et l’a contre-cœur le remplacent, je me frotte les mains.
Un homme qui me veut du bien, mais qui a vingt ans de plus que moi, m’offrait comme moyens d’existence, afin de ne pas m’écarter de cette vie spéculative pour quoi j’avais témoigné tant de dispositions, tu parles ! de classer des fiches dans une bibliothèque et de composer une anthologie des pensées d’un grand capitaine ou d’un monarque. D’effarement, je ne pus répondre à ce brave homme que j’espérais bien passer en Cour d’Assises avant d’en être réduit à de pareils travaux. Dieu soit loué ! il y a la Bourse, dont l’accès est libre même à nous qui ne sommes pas juifs. Il y a d’ailleurs bien d’autres façons de voler. Il est honteux de gagner de l’argent. Comment les médecins peuvent-ils ne pas rougir quand un client pose un billet sur leur table. Dès qu’un monsieur se met dans le cas d’accepter d’un autre quelque argent, il peut s’attendre à ce qu’on lui demande de baisser son pantalon. Si on ne rend pas de service bénévolement, pourquoi en rendrait-on ? Je vois bien que je volerais par délicatesse. La petite V vient d’épouser un riche garçon ; elle l’aime. Ce n’est pas son argent qu’elle aime, elle l’aime parce qu’il est riche. La richesse est une qualité morale. Les yeux, les fourrures, la santé, les jambes, les mains, la 12 Packard, la peau, la démarche, la réputation, les perles, les parti-pris, le parfum, les dents, l’ardeur, les robes qui sortent de chez le grand couturier, les seins, la voix, l’hôtel Avenue du Bois, la fantaisie, le rang dans la société, les chevilles, les fards, la tendresse, l’adresse au tennis, le sourire, les cheveux, la soie, je ne fais pas de différence entre ces choses, et aucune d’entre elles n’est moins capable de me séduire que les autres.
On n’a jamais vécu que de possibilités et c’était tout de même autre chose que le balcon de Juliette, ce petit cube bleu qui circulait — à des épaisseurs variables — d’un joueur à l’autre sur le tapis vert de la salle de Baccara. Un gros coup. Autour de la table, les visages fonctionnaient au ralenti, les sourires se déclanchaient avec peine, puis s’immobilisaient des doigts qui tremblaient. J’ai deviné ce qu’était le respect quand j’ai vu, au petit matin, cette femme qui emportait dans son sac plusieurs années d’insolence, rencontrer sur la route, en sortant du casino, les pêcheuses de crevettes, qui revenaient de la mer, mouillées, chargées de filets, les pieds nus.
Jeune homme pauvre, médiocre, 21 ans, mains propres, épouserait femme, 24 cylindres, santé, érotomane ou parlant l’Annamite. Ec. Jacques Rigaut, 73, bld Montparnasse, Paris VIe.
Jacques Rigaut
(1898-1929)
Revue Littérature N°18 (mars 1921)
Roman d’un jeune homme pauvre
kempis poetry magazine
More in: Archive Q-R, Rigaut, Jacques
Betty Paoli
(Barbara Elisabeth Glück; auch: Branitz – 1814-1894)
Den Poesieverächtern
Ihr scheucht die Poesie
Von eu’rem Herde,
Und ahnet nicht, daß sie
Das Salz der Erde!
Daß Nebel nur und Rauch,
Was ihr beginnet,
Wenn’s nicht durch ihren Hauch
Bestand gewinnet!
Kein Traumbild, fremd und fern,
Entrückt dem Streben,
Sie ist der tiefste Kern
Von allem Leben!
Der Kern, deß Gluth und Licht
Es froh durchflammen!
Zermorschet er, dann bricht
Das Sein zusammen.
Betty Paoli poetry
kempis poetry magazine
.jpg)
More in: Archive A-B, Archive G-H, Archive O-P
Erika De Stercke
R i t u e e l
In de nevel een prinsesjesjurk huppelt
over de kiezelstenen naar de vijver
de karpers springen omhoog en azen op het meegebracht brood
rond wilgen treurig en verzadigd
waken de torens over alles wat ademt
een uil, iets later vandaag scheert naar zijn schamele schuilplaats
de muiltjes trippelen over de loopbrug terug
naar de houten kanteelpoort
Erika De Stercke poetry
kempis poetry magazine
More in: De Stercke, Erika
.jpg)
Giacomo Leopardi
(1798-1837)
A un vincitore nel pallone
Di gloria il viso e la gioconda voce
Garzon bennato, apprendi,
E quanto al femminile ozio sovrasti
La sudata virtude. Attendi attendi,
Magnanimo campion (s’alla veloce
Piena degli anni il tuo valor contrasti
La spoglia di tuo nome), attendi e il core
Movi ad alto desio. Te l’echeggiante
Arena e il circo, e te fremendo appella
Ai fatti illustri il popolar favore;
Te rigoglioso dell’età novella
Oggi la patria cara
Gli antichi esempi a rinnovar prepara.
Del barbarico sangue in Maratona
Non colorò la destra
Quei che gli atleti ignudi e il campo eleo,
Che stupido mirò l’ardua palestra,
Nè la palma beata e la corona
D’emula brama il punse. E nell’Alfeo
Forse le chiome polverose e i fianchi
Delle cavalle vincitrici asterse
Tal che le greche insegne e il greco acciaro
Guidò de’ Medi fuggitivi e stanchi
Nelle pallide torme; onde sonaro
Di sconsolato grido
L’alto sen dell’Eufrate e il servo lido.
Vano dirai quel che disserra e scote
Della virtù nativa
Le riposte faville? e che del fioco
Spirto vital negli egri petti avviva
II caduco fervor? Le meste rote
Da poi che Febo instiga, altro che gioco
Son l’opre de’ mortali? ed è men vano
Della menzogna il vero? A noi di lieti
Inganni e di felici ombre soccorse
Natura stessa: e là dove l’insano
Costume ai forti errori esca non porse,
Negli ozi oscuri e nudi
Mutò la gente i gloriosi studi.
Tempo forse verrà ch’alle ruine
Delle italiche moli
Insultino gli armenti, e che l’aratro
Sentano i sette colli; e pochi Soli
Forse fien volti, e le città latine
Abiterà la cauta volpe, e l’atro
Bosco mormorerà fra le alte mura;
Se la funesta delle patrie cose
Obblivion dalle perverse menti
Non isgombrano i fati, e la matura
Clade non torce dalle abbiette genti
Il ciel fatto cortese
Dal rimembrar delle passate imprese.
Alla patria infelice, o buon garzone,
Sopravviver ti doglia.
Chiaro per lei stato saresti allora
Che del serto fulgea, di ch’ella è spoglia,
Nostra colpa e fatal. Passò stagione;
Che nullo di tal madre oggi s’onora:
Ma per te stesso al polo ergi la mente.
Nostra vita a che val? solo a spregiarla:
Beata allor che ne’ perigli avvolta,
Se stessa obblia, nè delle putri e lente
Ore il danno misura e il flutto ascolta
Beata allor che il piede
Spinto al varco leteo, più grata riede.
.jpg){kind=small}
Giacomo Leopardi poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Leopardi, Giacomo
.jpg)
Charles Dickens
(1812-1870)
A fine Old English Gentleman
I’ll sing you a new ballad, and I’ll warrant it first-rate,
Of the days of that old gentleman who had that old estate;
When they spent the public money at a bountiful old rate
On ev’ry mistress, pimp, and scamp, at ev’ry noble gate,
In the fine old English Tory times;
Soon may they come again!
The good old laws were garnished well with gibbets, whips, and chains,
With fine old English penalties, and fine old English pains,
With rebel heads, and seas of blood once hot in rebel veins;
For all these things were requisite to guard the rich old gains
Of the fine old English Tory times;
Soon may they come again!
This brave old code, like Argus, had a hundred watchful eyes,
And ev’ry English peasant had his good old English spies,
To tempt his starving discontent with fine old English lies,
Then call the good old Yeomanry to stop his peevish cries,
In the fine old English Tory times;
Soon may they come again!
The good old times for cutting throats that cried out in their need,
The good old times for hunting men who held their fathers’ creed,
The good old times when William Pitt, as all good men agreed,
Came down direct from Paradise at more than railroad speed. . . .
Oh the fine old English Tory times;
When will they come again!
In those rare days, the press was seldom known to snarl or bark,
But sweetly sang of men in pow’r, like any tuneful lark;
Grave judges, too, to all their evil deeds were in the dark;
And not a man in twenty score knew how to make his mark.
Oh the fine old English Tory times;
Soon may they come again!
Those were the days for taxes, and for war’s infernal din;
For scarcity of bread, that fine old dowagers might win;
For shutting men of letters up, through iron bars to grin,
Because they didn’t think the Prince was altogether thin,
In the fine old English Tory times;
Soon may they come again!
But Tolerance, though slow in flight, is strong-wing’d in the main;
That night must come on these fine days, in course of time was plain;
The pure old spirit struggled, but Its struggles were in vain;
A nation’s grip was on it, and it died in choking pain,
With the fine old English Tory days,
All of the olden time.
The bright old day now dawns again; the cry runs through the land,
In England there shall be dear bread — in Ireland, sword and brand;
And poverty, and ignorance, shall swell the rich and grand,
So, rally round the rulers with the gentle iron hand,
Of the fine old English Tory days; Hail to the coming time!
.jpg)
Charles Dickens poetry
kempis poetry magazine
More in: Charles Dickens, Dickens, Charles
.jpg)
Emily Dickinson
(1830-1886)
The Wife
She rose to his requirement, dropped
The playthings of her life
To take the honorable work
Of woman and of wife.
If aught she missed in her new day
Of amplitude, or awe,
Or first prospective, or the gold
In using wore away,
It lay unmentioned, as the sea
Develops pearl and weed,
But only to himself is known
The fathoms they abide.
.jpg)
Emily Dickinson poetry
k e m p i s p o e t r y m a g a z i n e
More in: Dickinson, Emily
.jpg)
A l o y s i u s B e r t r a n d
(1807-1841)
Le Bibliophile
Ce n’était pas quelque tableau de l’école flamande, un
David-Téniers, un Breughel d’Enfer, enfumé à n’y pas
voir le diable.
C’était un manuscrit rongé des rats par les bords, d’une
écriture toute enchevêtrée, et d’une encre bleue et rouge.
– " Je soupçonne l’auteur, dit le Bibliophile, d’avoir
écu vers la fin du règne de Louis douze, ce roi de pater-
nelle et plantureuse mémoire. "
" Oui, continua-t-il d’un air grave et méditatif, oui,
il aura été clerc dans la maison des sires de Chateau-
vieux. "
Ici, il feuilleta un énorme in-folio ayant pour titre le
Nobiliaire de France, dans lequel il ne trouva mentionnés
que les sires de Chateauneuf.
– " N’importe ! dit-il un peu confus, Chateauneuf et
Chateauvieux ne sont qu’un même château. Aussi bien il
est temps de débaptiser le Pont-Neuf. "
.jpg)
Aloysius Bertrand poetry
kempis poetry magazine – kemp=mag
More in: Bertrand, Aloysius
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature