Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
Bert Bevers
Leven en dood
bij het schilderij Der Anatom van Gabriel von Max
Zelfs als levenloos object van studie
is het lichaam op de tafel mooi,
stemmig als het meisje dat het was.
De anatoom voelt zich haast onbeleefd,
hij durft zijn hand niet verder nog
de wade van haar borst te laten glijden.
O, wat wendt zij hardnekkig haar blik af.
(uit Afglans – Gedichten 1972-1997, uitgeverij WEL, Bergen op Zoom, 1997, ISBN 90 6230 080 4)
kempis.nl poetry magazine
More in: Archive A-B, Bevers, Bert
Čisti zov divljine
Ponekad imam osjećaj da sam se odavno izgubio
na ovom svijetu i da je sve krivo postavljeno:
i imena gradova, i imena ulica, i imena ljudi,
znakovi na cesti, krsni listovi i boje na zastavama.
Da smo krive lekcije učili u udžbenicima,
i profesori da su trebali biti đaci
i učiti od nas koji smo bili djeca,
a mi da smo trebali ostati onakvi
nezainteresirani za strane svijeta,
statističke podatke o ekonomskom rastu
i kada je koja bitka vođena.
Čini mi se da bi bili pametniji
s onim osmjehom dječaka koji se
nemilosrdno ceri pred kartom Svijeta
smiještajući Afriku gdje bi trebala biti
Amerika, i Europu tamo gdje je Azija.
I mudriji da je bio naš bijeg sa školskog sata,
od dosadnih formula iz fizike i kemije.
Jer – tako je to ponekad u mojoj glavi –
čini mi se kad ljudi ništa ne bi znali
o kemijskim spojevima i zakonima fizike,
još uvijek bi živjeli u špilji
i igrali se na mame i tate.
I da bi bez Dnevnika, Interneta i dnevnog tiska
više poznavali jedni druge. I kako teku suze,
i kako grmi smijeh. I srce kako se kadikad steže
mimo svih zakona, pred stvarima o kojima ljudi
najčešće i ne razmišljaju, a o kojima u udžbeniku
nije pisalo ništa.
Ponekad stvarno imam osjećaj da sam se izgubio.
I što je lijevo, učini mi se da bi trebalo biti desno,
i što je desno, da bi trebalo biti lijevo,
i ono što je gore, da bi trebalo biti dolje,
i obratno. I sve bi tako ispremještao.
Jer čini mi se ponekad, da se ljudi
i vole i mrze po inerciji i navici.
I da čine sve samo zato jer im je netko rekao
da je dobro da to čine baš tako
kako su ih naučili da čine,
a zapravo nije, jer bi moglo i drukčije.
I svašta se meni tako čini, i pričinja,
ponekad i predskazuje, pa stvarno bude onako
kao u tom predskazanju, a ne onako kako su nam rekli.
Čudne me misli spopadaju. Što sam stariji, sve to više.
I ponekad mi bude pravo žao što nikada nisam živio u špilji,
bez frižidera, mikrovalne i daljinskog upravljača.
Zamisli da svako jutro iznova moraš kresati kamen o kamen
da bi zapalio vatru, ganjati divlju svinju ili loviti ribu?
Kakve bi ti se onda misli vrzmale po glavi, i bi li tvoje ruke
imale isti osjećaj za stvari?
Dobro! – Priznajem, bilo bi to naporno. Ovako je mnogo lakše.
No, što je s osjećajem za stvari? Je li i naša glad ista
kao i ona prva? I ona vatra, kao ova mikrovalna? Grokće li ova
pitoma svinja kao i ona divlja? Ili smo se svi izgubili
među svim tim zemljama, jezicima, kulturama, tehničkim
i mentalnim pomagalima? I je li ono bilo divlje samo zato
što su nas razmazili, ili smo mi divlji kojima nije bila dovoljna
riba za ručak, pa smo sagradili brod, pa tvornicu, pa…
nacrtali Europu, Ameriku, Aziju…
– Da mi je ući u tvoju glavu, mislim da bi se osjećala ko Alisa
u zemlji čudesa! – tako mi reče jednom sestra.
I nije bila daleko!
Na ovoj planeti čudesa, da te nema,
Ljubavi moja, ne znam kud bih krenuo.
Niti što bih uopće radio?
O tome razmišljam dok gledam tvoje lice.
O kojem mi nitko nije rekao ništa,
a na kojem je zapisano ama baš sve
što je važno.
Čisti zov divljine.
Vinko Kalinić
Pure call of the wilderness
Some-time I have a feeling that I’ve lost myself a long time ago
on this world and that everything is being wrongly set:
towns names, streets names and peoples names,
signs on the roads, birth certificates and the colours of flags.
That we learned wrong subjects from the textbooks,
and that professors had to be the students
and learn from us who were the children,
and that we should have stayed in
disinterested states for the sides of the world,
for statistical data on economic growth
and when was what battle fought.
It seems to me that we would have been smarter
with that smile of the boy who
relentlessly grins in front of a world map
placing Africa where should be
America, and Europe where Asia is.
And also, if the wagging school was wiser,
than boring formulas of Physics and Chemistry.
Whereas – it’s like that sometimes in my head –
it seems to me when people wouldn’t know
anything about chemical compounds and the laws of physics,
they would still be living in the cave
and they would still be playing mums and dads.
And that without the TV news, internet and daily newspapers
they would better get to know each other. And how tears drop,
and how laughter thunder. And also how the heart sometimes squirm
past all laws, in front of things people
most often don’t think, things that
never existed in the textbooks.
Sometimes I really feel that I’ve lost myself.
And what is left, it seems to me that should be right,
and what is right, that it should be left,
and what is up, that should be down,
and vice versa. And so, I would mix up all of that.
Because it seems to me sometimes, that people
love and hate each other by inertia and habit.
And that they do everything just because someone told them
it was good to do just that
as they taught them to do,
but actually is not, because it could be otherwise.
And everything methinks so, and vice,
and sometimes predicts, and really it is exactly
as in that prophecy, and not the way they told us.
Strange thoughts seize upon me. As I got older even more.
And sometimes I’d be really sorry that I have never lived in a cave,
without refrigerator, microwave and remote control.
Imagine that every morning you have to strike the stones together
to light a fire, chase the wild boar or catch a fish?
What thoughts would you then be having in your head, and whether your hands
would have the same sense for things?
Well, OK! – I admit, it would be hard. Thus it is much easier.
But what about the sense of things? Is our hunger the same
as it was the hunger before? And that fire, is it the same as this microwave one?
Does the domestic pig grunt the same as the wild one? Or we all have got lost
among all these countries, languages, cultures, technical
and mental aid tools? And whether that was wild just because
we were spoiled, and we are wild, we who didn’t have enough
just fish for lunch, so we built a ship and factory, and so…
we just drew Europe, America, Asia…
– If I could get into your head, I think I would have felt like Alice
in Wonderland! – my sister once said to me.
And she wasn’t too far from the truth!
On this planet of wonders, if you were not here,
My love, I do not know where I would go.
Nor what would I do, anyway?
I think about it when I look at your face.
Face nobody told me anything about,
and on which is written absolutely everything
that is important.
Pure call of the wilderness
Vinko Kalinić
Translation by Darko Kotevski, Melbourne, Australia
Vinko Kalinić was born 1974 in Split, Croatia. He is a writer, journalist and human rights activist. He lives on the island of Vis. He is the editor of the internet portal My island of Vis, which is dedicated to life on the island and the Mediterranean culture. Also on facebook Vinko Kalinić daily writes his poetic diary, which tracks more than 2 300 fans.
Vinko Kalinić poetry
kempis.nl poetry magazine
More in: Archive K-L, Kalinić, Vinko
Eddy van Vliet
(1942-2002)
Verliefd
Zo gaat het, zo ging het en zo zal het altijd gaan.
Afspreken in cafés op de sluitingsdag.
Aan de verkeerde zijde van bruggen staan.
Tussen duim en wijsvinger, als brandende as,
het fout begrepen telefoonnummer.
Parken te nat, hotels te vol, Parijs te ver.
Liefde als een veelvoud van vergissingen.
Onbeholpen woorden als zo-even op zak en
zoveel zin om, los van de wetten
van goede smaak en intellect, te schrijven
dat van de stad waar je elkaar voor het eerst zag,
een plattegrond bestaat, waarop een kus,
die het nauwelijks was, geregistreerd werd.
Uit: ‘Gigantische dagen’, 2002
Eddy van Vliet poetry
kempis.nl poetry magazine
More in: Archive U-V
William Shakespeare
(1564-1616)
THE SONNETS
125
Were’t aught to me I bore the canopy,
With my extern the outward honouring,
Or laid great bases for eternity,
Which proves more short than waste or ruining?
Have I not seen dwellers on form and favour
Lose all, and more by paying too much rent
For compound sweet; forgoing simple savour,
Pitiful thrivers in their gazing spent?
No, let me be obsequious in thy heart,
And take thou my oblation, poor but free,
Which is not mixed with seconds, knows no art,
But mutual render, only me for thee.
Hence, thou suborned informer, a true soul
When most impeached, stands least in thy control.
kempis.nl poetry magazine
More in: -Shakespeare Sonnets
Freda Kamphuis: Alexander Calder tot en met terugreis
Expositie: Alexander Calder. De grote ontdekking
Gemeentemuseum Den Haag t/m 28 mei 2012
Voor het eerst sinds 1969 is dit voorjaar een groot overzicht van Alexander Calder (1898-1976) in Nederland te zien. Wereldberoemd werd hij met zijn open draadsculpturen, zijn verbluffende Cirque Calder (1926-1931) en mobiles die gekenmerkt worden door hun immaterialiteit en beweging. Het maakte hem tot een van de belangrijkste grondleggers van de moderne beeldhouwkunst. De tentoonstelling draait om het legendarische bezoek van Alexander Calder aan het atelier van Piet Mondriaan in Parijs in 1930. Dit bezoek markeert een keerpunt in Calders carrière; het opent zijn ogen voor de abstracte kunst.
Foto’s Freda Kamphuis
fleursdumal.nl
More in: Freda Kamphuis, Kamphuis, Freda, Sculpture
Heinrich von Kleist
(1777-1811)
Der Engel am Grabe des Herrn
Als still und kalt mit sieben Todeswunden
Der Herr in seinem Grabe lag; das Grab
Als sollt’ es zehn lebend’ge Riesen fesseln,
In eine Felskluft schmetternd eingehauen:
Gewälzet mit der Männer Kraft, verschloß
Ein Sandstein, der Bestechung taub, die Türe;
Rings war des Landvogts Siegel aufgedrückt:
Es hätte der Gedanke selber nicht
Der Höhle unbemerkt entschlüpfen können;
Und gleichwohl noch, als ob zu fürchten sei,
Es könn’ auch der Granitblock sich bekehren,
Ging eine Schar von Hütern auf und ab
Und starrte nach des Siegels Bildern hin.
Da kamen bei des Morgens Strahl,
Des ew’gen Glaubens voll, die drei Marien her,
Zu sehn, ob Jesus noch darinnen sei;
Denn er, versprochen hatt’ er ihnen,
Er werd’ am dritten Tage auferstehn.
Da nun die Fraun, die gläubigen, sich nahten
Der Grabeshöhle: was erblickten sie?
Die Hüter, die das Grab bewachen sollten,
Gestürzt, das Angesicht in Staub,
Wie Tote um den Felsen lagen sie;
Der Stein war weit hinweggewälzt vom Eingang;
Und auf dem Rande saß, das Flügelpaar noch regend,
Ein Engel, wie der Blitz erscheint,
Und sein Gewand so weiß wie junger Schnee.
Da stürzten sie, wie Leichen, selbst getroffen
Zu Boden hin und fühlten sich wie Staub
Und meinten gleich im Glanze zu vergehn;
Doch er, er sprach, der Cherub: »Fürchtet nicht!
Ihr suchet Jesum, den Gekreuzigten –
Der aber ist nicht hier, er ist erstanden;
Kommt her und schaut die öde Stätte an!«
Und fuhr, als sie mit hocherhobnen Händen
Sprachlos die Grabesstätte leer erschaut,
In seiner hehren Milde also fort:
»Geht hin, ihr Fraun, und kündigt es nunmehr
Den Jüngern an, die er sich auserkoren,
Daß sie es allen Erdenvölkern lehren
Und tun also, wie er getan!« – und schwand.
Heinrich von Kleist poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive K-L, Heinrich von Kleist, Kleist, Heinrich von
William Shakespeare Sonnet 18
Shall I compare thee to a summer’s day?
Thou art more lovely and more temperate.
Rough winds do shake the darling buds of May
And summer’s lease hath all too short a date;
Sometime too hot the eye of heaven shines,
And often is his gold complexion dimmed,
And every fair from fair sometime declines,
By chance, or nature’s changing course untrimmed;
But thy eternal summer shall not fade,
Nor lose possession of that fair thou ow’st,
Nor shall death brag thou wand’rest in his shade,
When in eternal lines to time thou grow’st:
So long as men can breathe or eyes can see,
So long lives this, and this gives life to thee.
William Shakespeare Sonnet 18
Zal ik je keuren als een zomerdag?
Veel kalmer en veel lieflijker ben jij.
Door ruige wind raakt meibloei teer van slag
En zomer’s pacht gaat al te snel voorbij;
Soms schijnt het oog van d’ hemel al te heet,
En dikwijls wordt zijn gulden blos gedempt;
Eens komt de tijd die aan de schoonheid vreet,
Door ’t lot, of wending der natuur ontstemd;
Maar, tijdloos, zal jouw zomer niet vergaan,
Noch jij onterfd zijn van zijn schoon domein,
Al snoeft de dood, jouw schim treft hij nooit aan,
Daar jij als tijdloos vers in groei zal zijn:
Zo lang de mensheid oog of adem heeft,
Zo lang leeft dit, dat aan jou leven geeft.
Vertaald door Cornelis W. Schoneveld, (herzien feb. 2012)
kempis.nl poetry magazine
More in: Shakespeare, Shakespeare, William
Georg Heym
(1887-1912)
Berlin I
Beteerte Fässer rollten von den Schwellen
Der dunklen Speicher auf die hohen Kähne.
Die Schlepper zogen an. Des Rauches Mähne
Hing rußig nieder auf die öligen Wellen.
Zwei Dampfer kamen mit Musikkapellen.
Den Schornstein kappten sie am Brückenbogen.
Rauch, Ruß, Gestank lag auf den schmutzigen Wogen
Der Gerbereien mit den braunen Fellen.
In allen Brücken, drunter uns die Zille
Hindurchgebracht, ertönten die Signale
Gleichwie in Trommeln wachsend in der Stille.
Wir ließen los und trieben im Kanale
An Gärten langsam hin. In dem Idylle
Sahn wir der Riesenschlote Nachtfanale.
Berlin II
Der hohe Straßenrand, auf dem wir lagen,
War weiß von Staub. Wir sahen in der Enge
Unzählig: Menschenströme und Gedränge,
Und sahn die Weltstadt fern im Abend ragen.
Die vollen Kremser fuhren durch die Menge,
Papierne Fähnchen waren drangeschlagen.
Die Omnibusse, voll Verdeck und Wagen.
Automobile, Rauch und Huppenklänge.
Dem Riesensteinmeer zu. Doch westlich sahn
Wir an der langen Straße Baum an Baum,
Der blätterlosen Kronen Filigran.
Der Sonnenball hing groß am Himmelssaum.
Und rote Strahlen schoß des Abends Bahn.
Auf allen Köpfen lag des Lichtes Traum.
Berlin III
Schornsteine stehn in großem Zwischenraum
Im Wintertag, und tragen seine Last,
Des schwarzen Himmels dunkelnden Palast.
Wie goldne Stufe brennt sein niedrer Saum.
Fern zwischen kahlen Bäumen, manchem Haus,
Zäunen und Schuppen, wo die Weltstadt ebbt,
Und auf vereisten Schienen mühsam schleppt
Ein langer Güterzug sich schwer hinaus.
Ein Armenkirchhof ragt, schwarz, Stein an Stein,
Die Toten schaun den roten Untergang
Aus ihrem Loch. Er schmeckt wie starker Wein.
Sie sitzen strickend an der Wand entlang,
Mützen aus Ruß dem nackten Schläfenbein,
Zur Marseillaise, dem alten Sturmgesang.
Georg Heym poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive G-H, Dada, Georg Heym, Heym, Georg
William Shakespeare
(1564-1616)
THE SONNETS
124
If my dear love were but the child of state,
It might for Fortune’s bastard be unfathered,
As subject to time’s love or to time’s hate,
Weeds among weeds, or flowers with flowers gathered.
No it was builded far from accident,
It suffers not in smiling pomp, nor falls
Under the blow of thralled discontent,
Whereto th’ inviting time our fashion calls:
It fears not policy that heretic,
Which works on leases of short-numbered hours,
But all alone stands hugely politic,
That it nor grows with heat, nor drowns with showers.
To this I witness call the fools of time,
Which die for goodness, who have lived for crime.
kempis.nl poetry magazine
More in: -Shakespeare Sonnets
Elizabeth (Lizzie) Siddal
(1829-1862)
Gone
To touch the glove upon her tender hand,
To watch the jewel sparkle in her ring,
Lifted my heart into a sudden song
As when the wild birds sing.
To touch her shadow on the sunny grass,
To break her pathway through the darkened wood,
Filled all my life with trembling and tears
And silence where I stood.
I watch the shadows gather round my heart,
I live to know that she is gone
Gone gone for ever, like the tender dove
That left the Ark alone.
Elizabeth (Lizzie) Siddal poems
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive S-T, Lizzy Siddal, Siddal, Lizzy
Ton van Reen
EEN NOG SCHONERE SCHIJN VAN WITHEID
Een winterverhaal
5
“Alles mag je weten,” zei grootmoeder, “maar jongens hebben soms geheimen.”
“Dus het ging over jou,” zei moeder opgelucht, omdat alles wat wij te vertellen hadden, terwijl zij buiten met de lakens vocht, niets met haar van doen had. “Ik dacht al dat het over mij ging. Ik zag wel dat jullie me uitlachten.”
“We zouden niet durven,” zei grootmoeder.
Mijn moeder pakte de kam en liep naar haar slaapkamer om haar verwaaide haren te kammen. Wij bleven stil wachten. Wij wisten wat het betekende, vooral als het lang duurde. Soms zag ik mijn moeder als de deur van haar slaapkamer openstond en ze voor de spiegel van de commode zat, soms wel tien minuten. Dan was het altijd alsof ze haar haren kamde voor de grote en sprekende foto van mijn zo vroeg gestorven vader, wiens foto ze zo naar de spiegel had gekeerd dat het was of hij naar haar keek. Het leek alsof ze het voor hem deed. Ze maakte zich mooi voor hem. Door een kier van de deur bleef ik kijken, ademloos. En als ik wist dat zij wist dat ik er stond, liep ik fluitend of zingend naar beneden, spelend dat ik niets had gezien, maar de tranen stonden dik in mijn keel van ontroering.
“Je mag alles weten, mam,” zei ik, toen ze terugkwam in de keuken, haar haren mooi alsof ze naar de kerk ging. “Maar je weet alles al.”
“Ja, ik weet alles,” zei ze, kijkend naar de lakens die zacht als was waren geworden.
Ik liep naar buiten, net of ik naar de konijnen ging kijken, tenslotte wist ik dat van kinderen werd verwacht dat ze zich groot hielden en dat ze nooit klein moesten zijn. Ik speelde dat ik naar de wolken ging kijken, die misschien sneeuw zouden brengen. Of misschien liep ik gewoon naar buiten omdat kinderen soms buiten moeten zijn. Ik zweer het, kinderen moeten soms naar buiten geschopt worden, omdat geen mens snapt wat er in hun hoofden omgaat. Buiten kunnen ze pas alleen zijn. En ze weten dat daarbinnen de anderen over hen praten. Maar of grootmoeders en moeders echt iets van hun kinderen snappen, betwijfel ik.
Ik zweer het, als ik nu naar binnen zou gaan op fluistervoeten, in de sokken die mijn grootmoeder voor me heeft gebreid, zal ik horen dat ze over mij praten, grootmoeder en moeder. Maar ik mag het niet horen omdat wat ze zeggen niet voor mijn oren bestemd is en omdat het tegen de spelregels is. Ik loop buiten alleen maar wat rond om de tranen in mijn ogen te laten bevriezen. En er valt genoeg te lachen. Ik hoor de arbeiders van de steenfabriek met hun gore moppen waar ik geen bal van snap, maar die toch heel lollig moeten zijn.
Ik moet sterk zijn. Want straks komen mijn broers thuis. Ze moeten echt niet denken dat ik een hamster of een hond ben, alleen maar omdat ik een beetje verdrietig ben. Ik begin met terugslaan. Ik sla ze gewoon op hun kop. Ik weet alles.
EINDE
Het verhaal Een nog schonere schijn van witheid van Ton van Reen werd uitgegeven op 26 februari 2012 in opdracht van De Bibliotheek Maas en Peel, ter gelegenheid van de heropening van de bibliotheek in Maasbree. Teksten uit het verhaal zijn aangebracht op glazen wanden.
© Ton van Reen
Proza van Ton van Reen:
Geen oorlog roman
De moord novelle
De gevangene novelle
Lachgas roman
Landverbeuren roman
De zondvloed novelle
Katapult, de ondergang van Amsterdam roman
Bevroren dromen roman
Het diepste blauw roman
Concert voor de Führer roman
Het winterjaar roman
In het donkere zuiden verhalen
Thuiskomst novelle
Roomse meisjes roman
Zomerbloei novelle
Wie zo van vrouwen houdt verhaal
Gevallen ster roman
Brandende mannen roman
De bende van de bokkenrijders roman 12+
Gestolen jeugd roman 12+
Vlucht voor het vuur jeugdroman
Dwars door het glas jeugdroman
Voor meer informatie: www.tonvanreen.nl
fleursdumal.nl poetry magazine
More in: 4SEASONS#Winter, Archive Q-R, Reen, Ton van, Ton van Reen
Wallace Stevens
(1879-1955)
The Snow Man
One must have a mind of winter
To regard the frost and the boughs
Of the pine-trees crusted with snow;
And have been cold a long time
To behold the junipers shagged with ice,
The spruces rough in the distant glitter
Of the January sun; and not to think
Of any misery in the sound of the wind,
In the sound of a few leaves,
Which is the sound of the land
Full of the same wind
That is blowing in the same bare place
For the listener, who listens in the snow,
And, nothing himself, beholds
Nothing that is not there and the nothing that is.
(from Harmonium,1923)
Wallace Stevens: The Snow Man
kempis.nl poetry magazine
More in: Archive S-T
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature