Shakespeare: Sonnet 30 vertaald door Cornelis W. Schoneveld

William Shakespeare Sonnet 30

When to the sessions of sweet silent thought

I summon up remembrance of things past,

I sigh the lack of many a thing I sought,

And with old woes new wail my dear time’s waste:

 

Then can I drown an eye (unused to flow)

For precious friends hid in death’s dateless night,

And weep afresh love’s long since canceled woe,

And moan th’ expense of many a vanished sight

 

Then can I grieve at grievances foregone,

And heavily from woe to woe tell o’er

The sad account of fore-bemoanèd moan,

Which I new pay as if not paid before.

 

But if the while I think on thee, dear friend,

All losses are restored and sorrows end.

 

 

William Shakespeare Sonnet 30

Daag ik ter zitting van gemijmer zoet

Herinnering aan zaken lang vergaan,

Dan zucht ik diep om wat ik missen moet,

En lijd nieuw leed om oude tijd verdaan.

 

Dan laat ik graag een traan (die niet gauw vloeit)

Om vrienden in hun doodsnacht zonder tijd,

Beween weer liefde mij al lang ontgroeid,

En treur om schuld door veel vergetelheid.

 

Dan klaag ik graag om een belegen klacht,

En tel bedrukt weer neer, van leed tot leed,

De droeve som van wat oud onheil bracht,

Die ‘k kwijt alsof ik die niet eerder kweet.

 

Maar denk ik dan aan jou, mijn liefste vriend,

Zijn tranen weg, verliezen terugverdiend.

 

Vertaald door Cornelis W. Schoneveld,

Bestorm mijn hart, (2008, p53),  herziening feb. 2012

kempis.nl poetry magazine

More in: Shakespeare, Shakespeare, William