Freda Kamphuis: Park eren
Park eren
Harde kale takken
spreken over dood
bomen blozen, bloot
en kwetsbaar in hun
tere lingerie van knoppen
winter aarzelt te vertrekken
rekt zich nog even uit als kat
en trekt soms hele gekke bekken
naar ons wandelaars, met naast ons
horden uitgelaten fris ontdooide vogels
in hoge toppen staan herrezen mezen
pas uit diepvries weggevlogen, bewogen
en spatzuiver deze terugkeer te befluiten
merels neurieën mee uit zachte kelen
zonlicht gaat nu alle grauwheid helen
door het vaak en lang te strelen
daalt vastbesloten naar beneden
nog zonder warmte, nog even
zonder warmte, tot het kille
eindelijk wordt ingehaald
parkeergeld is betaald.
Freda Kamphuis
(c)2012 Freda Kamphuis
kempis.nl poetry magazine
More in: Archive K-L, Kamphuis, Freda