Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
Eugène Marais
(1871–1936)
Sonder betaling
Dis kleine dingetjies wat meeste vreugde bring:
van kindertjies wat speel, dié bly gelag;
‘n lewerik wat in wolke sing;
die sag’ bedruis van druppels in die nag.
Swart doringbome teen die Westegloed;
die groen van wuiwend’ gras wat hoog die bult omsoom;
lang lelies in die gras, nes druppels bloed;
die dof’ gemurmel van ‘n waterstroom.
‘n Sware werk goed afgedaan;
‘n wandeling met ‘n vriend wat ons bemin;
die eerste groen langs muur en laan;
die gloed van uit ‘n liefdevolle huisgesin;
die blydskap, uitgestort en vry,
loop on op eensaam’ wege raak.
Dit kos alleen die soek om te verkry:
die dinge wat die Lewe ‘n vreugde maak.
Eugène Marais poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive M-N, Eugène Marais, Marais, Eugène
The Sorrows of Young Werther (58) by J.W. von Goethe
Werther returned home, took the candle from his servant, and retired
to his room alone. He talked for some time with great earnestness to
himself, wept aloud, walked in a state of great excitement through his
chamber; till at length, without undressing, he threw himself on the
bed, where he was found by his servant at eleven o’clock, when the
latter ventured to enter the room, and take off his boots. Werther did
not prevent him, but forbade him to come in the morning till he should
ring.
On Monday morning, the 21st of December, he wrote to Charlotte the
following letter, which was found, sealed, on his bureau after his
death, and was given to her. I shall insert it in fragments; as it
appears, from several circumstances, to have been written in that
manner.
“It is all over, Charlotte: I am resolved to die! I make this
declaration deliberately and coolly, without any romantic passion, on
this morning of the day when I am to see you for the last time. At the
moment you read these lines, O best of women, the cold grave will hold
the inanimate remains of that restless and unhappy being who, in the
last moments of his existence, knew no pleasure so great as that of
conversing with you! I have passed a dreadful night or rather, let me
say, a propitious one; for it has given me resolution, it has fixed my
purpose. I am resolved to die. When I tore myself from you yesterday,
my senses were in tumult and disorder; my heart was oppressed, hope and
pleasure had fled from me for ever, and a petrifying cold had seized
my wretched being. I could scarcely reach my room. I threw myself on
my knees; and Heaven, for the last time, granted me the consolation of
shedding tears. A thousand ideas, a thousand schemes, arose within my
soul; till at length one last, fixed, final thought took possession of
my heart. It was to die. I lay down to rest; and in the morning, in the
quiet hour of awakening, the same determination was upon me. To die! It
is not despair: it is conviction that I have filled up the measure of
my sufferings, that I have reached my appointed term, and must sacrifice
myself for thee. Yes, Charlotte, why should I not avow it? One of us
three must die: it shall be Werther. O beloved Charlotte! this heart,
excited by rage and fury, has often conceived the horrid idea of
murdering your husband–you–myself! The lot is cast at length. And in
the bright, quiet evenings of summer, when you sometimes wander toward
the mountains, let your thoughts then turn to me: recollect how often
you have watched me coming to meet you from the valley; then bend your
eyes upon the churchyard which contains my grave, and, by the light of
the setting sun, mark how the evening breeze waves the tall grass
which grows above my tomb. I was calm when I began this letter, but the
recollection of these scenes makes me weep like a child.”
The Sorrows of Young Werther (Die Leiden des jungen Werther) by J.W. von Goethe. Translated by R.D. Boylan.
To be continued
fleursdumal.nl magazine
More in: -Die Leiden des jungen Werther, Goethe, Johann Wolfgang von
Hans Leybold
(1892-1914)
O über allen Wolkenfahnen ...
O über allen Wolkenfahnen,
die windgetrieben sich in Bläue krallen,
stehen unverrückbar Sonnen, welche niemals fallen.
wir schwingen uns bewegt in ihre Bahnen,
sind selber Nebel und bestrahlte Dämpfe.
Verdrängen wir die nächt’gen Schatten
der Erdendinge! Lassen alle nimmersatten
Begierden. Gelöst sind alle Krämpfe,
die hart die Glieder engten.
Wir werden Äther, Luft und Wellen.
Oh, aus unsern Leibern strömen Quellen,
spritzend in das ungewohnte Licht! Wir schenkten
uns dem All! Es hat uns königlich empfangen.
Mit Sturmtrompeten und mit Regenwehen.
Wie unsre Füße über Sonnenbrücken gehen!
In unsrer Hände Kelch hat sich ein Tropfen Gold gefangen.
Hans Leybold poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: *War Poetry Archive, Archive K-L, Hans Leybold, Leybold, Hans
Voltaire
(1694-1778)
À Mademoiselle Le Couvreur
L’heureux talent dont vous charmez la France
Avait en vous brillé dès votre enfance ;
Il fut dès lors dangereux de vous voir,
Et vous plaisiez même sans le savoir.
Sur le théâtre heureusement conduite,
Parmi les vœux de cent cœurs empressés,
Vous récitiez, par la nature instruite :
C’était beaucoup, ce n’était point assez ;
Il vous fallut encore un plus grand maître.
Permettez-moi de faire ici connaître
Quel est ce Dieu de qui l’air enchanteur
Vous a donné votre gloire suprême :
Le tendre Amour me l’a conté lui-même ;
On me dira que l’Amour est menteur :
Hélas! je sais qu’il faut qu’on s’en défie ;
Qui mieux que moi connaît sa perfidie ?
Qui souffre plus de sa déloyauté ?
Je ne croirai cet enfant de ma vie ;
Mais cette fois il a dit vérité.
Ce même Amour, Vénus et Melpomène,
Loin de Paris faisaient voyage un jour ;
Ces Dieux charmants vinrent dans ce séjour
Où vos appas éclataient sur la scène ;
Chacun des trois avec étonnement
Vit cette grâce et simple et naturelle,
Qui faisait lors votre unique ornement :
Ah ! dirent-ils, cette jeune mortelle
Mérite bien que sans retardement
Nous répandions tous nos trésors sur elle.
Ce qu’un Dieu veut se fait dans le moment.
Tout aussitôt la tragique déesse
Vous inspira le goût, le sentiment,
Le pathétique, et la délicatesse :
Moi, dit Vénus, je lui fais un présent
Plus précieux, et c’est le don de plaire ;
Elle accroîtra l’empire de Cythère,
A son aspect tout cœur sera troublé,
Tous les esprits viendront lui rendre hommage ;
Moi, dit l’Amour, je ferai davantage,
Je veux qu’elle aime. A peine eut-il parlé
Que dans l’instant vous devîntes parfaite ;
Sans aucuns soins, sans étude, sans fard,
Des passions vous fûtes l’interprète :
Ô de l’Amour adorable sujette,
N’oubliez point le secret de votre art.
Voltaire poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive U-V, Voltaire
Martin
Beversluis
Veranderen
Op een ochtend ontzettend eenenveertig
vergane glorie of het bedeesdere leven
gisteren was ik slim ik probeerde de
wereld te veranderen ik was een
hallucinerende gebarentolk
in het oog van de camera
die muur die vale
kleur geel een
zwart bakstenen
binnenplaats een
sekreet is een
amsterdams urinoir
de rest is synthetisch
zelfs de wasmiddelen
die muur blijft een vale
kleur geel je lege hoofd
in een strop slechte tijden
voor mensen met namen
die lijken op de mijne
keren per kilo terug tot woord
worden onsterfelijk als god
verloren gaan we in gedachten
die we vergeten vandaag ben
ik wijs en begin mezelf te
veranderen los langzaam op
als ego stroom bijna vloeibaar
weg tot er nog een woord
is.
Martin Beversluis
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Beversluis, Martin
The Sorrows of Young Werther (57) by J.W. von Goethe
DECEMBER 20.
I am grateful to your love, Wilhelm, for having repeated your advice so
seasonably. Yes, you are right: it is undoubtedly better that I should
depart. But I do not entirely approve your scheme of returning at
once to your neighbourhood; at least, I should like to make a little
excursion on the way, particularly as we may now expect a continued
frost, and consequently good roads. I am much pleased with your
intention of coming to fetch me; only delay your journey for a
fortnight, and wait for another letter from me. One should gather
nothing before it is ripe, and a fortnight sooner or later makes a great
difference. Entreat my mother to pray for her son, and tell her I beg
her pardon for all the unhappiness I have occasioned her. It has
ever been my fate to give pain to those whose happiness I should have
promoted. Adieu, my dearest friend. May every blessing of Heaven attend
you! Farewell.
We find it difficult to express the emotions with which Charlotte’s soul
was agitated during the whole of this time, whether in relation to her
husband or to her unfortunate friend; although we are enabled, by our
knowledge of her character, to understand their nature.
It is certain that she had formed a determination, by every means in
her power to keep Werther at a distance; and, if she hesitated in her
decision, it was from a sincere feeling of friendly pity, knowing how
much it would cost him, indeed, that he would find it almost impossible
to comply with her wishes. But various causes now urged her to be firm.
Her husband preserved a strict silence about the whole matter; and she
never made it a subject of conversation, feeling bound to prove to him
by her conduct that her sentiments agreed with his.
The same day, which was the Sunday before Christmas, after Werther had
written the last-mentioned letter to his friend, he came in the evening
to Charlotte’s house, and found her alone. She was busy preparing some
little gifts for her brothers and sisters, which were to be distributed
to them on Christmas Day. He began talking of the delight of
the children, and of that age when the sudden appearance of the
Christmas-tree, decorated with fruit and sweetmeats, and lighted up with
wax candles, causes such transports of joy. “You shall have a gift too,
if you behave well,” said Charlotte, hiding her embarrassment under
sweet smile. “And what do you call behaving well? What should I do, what
can I do, my dear Charlotte?” said he. “Thursday night,” she answered,
“is Christmas Eve. The children are all to be here, and my father too:
there is a present for each; do you come likewise, but do not come
before that time.” Werther started. “I desire you will not: it must be
so,” she continued. “I ask it of you as a favour, for my own peace and
tranquillity. We cannot go on in this manner any longer.” He turned away
his face walked hastily up and down the room, muttering indistinctly,
“We cannot go on in this manner any longer!” Charlotte, seeing the
violent agitation into which these words had thrown him, endeavoured
to divert his thoughts by different questions, but in vain. “No,
Charlotte!” he exclaimed; “I will never see you any more!” “And why so?”
she answered. “We may–we must see each other again; only let it be
with more discretion. Oh! why were you born with that excessive, that
ungovernable passion for everything that is dear to you?” Then, taking
his hand, she said, “I entreat of you to be more calm: your talents,
your understanding, your genius, will furnish you with a thousand
resources. Be a man, and conquer an unhappy attachment toward a creature
who can do nothing but pity you.” He bit his lips, and looked at her
with a gloomy countenance. She continued to hold his hand. “Grant me but
a moment’s patience, Werther,” she said. “Do you not see that you are
deceiving yourself, that you are seeking your own destruction? Why must
you love me, me only, who belong to another? I fear, I much fear, that
it is only the impossibility of possessing me which makes your desire
for me so strong.” He drew back his hand, whilst he surveyed her with a
wild and angry look. “‘Tis well!” he exclaimed, “’tis very well! Did not
Albert furnish you with this reflection? It is profound, a very profound
remark.” “A reflection that any one might easily make,” she answered;
“and is there not a woman in the whole world who is at liberty, and has
the power to make you happy? Conquer yourself: look for such a being,
and believe me when I say that you will certainly find her. I have long
felt for you, and for us all: you have confined yourself too long within
the limits of too narrow a circle. Conquer yourself; make an effort: a
short journey will be of service to you. Seek and find an object worthy
of your love; then return hither, and let us enjoy together all the
happiness of the most perfect friendship.”
“This speech,” replied Werther with a cold smile, “this speech should
be printed, for the benefit of all teachers. My dear Charlotte, allow me
but a short time longer, and all will be well.” “But however, Werther,”
she added, “do not come again before Christmas.” He was about to make
some answer, when Albert came in. They saluted each other coldly, and
with mutual embarrassment paced up and down the room. Werther made
some common remarks; Albert did the same, and their conversation soon
dropped. Albert asked his wife about some household matters; and,
finding that his commissions were not executed, he used some expressions
which, to Werther’s ear, savoured of extreme harshness. He wished to go,
but had not power to move; and in this situation he remained till eight
o’clock, his uneasiness and discontent continually increasing. At length
the cloth was laid for supper, and he took up his hat and stick. Albert
invited him to remain; but Werther, fancying that he was merely paying a
formal compliment, thanked him coldly, and left the house.
The Sorrows of Young Werther (Die Leiden des jungen Werther) by J.W. von Goethe. Translated by R.D. Boylan.
To be continued
fleursdumal.nl magazine
More in: -Die Leiden des jungen Werther, Goethe, Johann Wolfgang von
Uitgave nieuwe poëziebundel TITEL van Freda Kamphuis
Bij Uitgeverij Voetnoot in Antwerpen is van Freda Kamphuis een nieuwe poëziebundel verschenen met de titel ‘TITEL’. TITEL is de logische opvolger van haar eerste poëziebundel bij Voetnoot ‘GVDKU’.
Zondagmiddag 7 september jl. vond de gezamenlijke bundelpresentatie van maar liefst 5 nieuwe poëzieuitgaven van Uitgeverij Voetnoot plaats in de betekenisvolle & mooie ruimte van Castrum Peregrini aan de Herengracht in Amsterdam. Freda heeft tijdens de presentatie o.a. werk voorgedragen uit haar nieuwe bundel.
TITEL is net als voorganger GVDKU fraai vormgegeven. Het biedt een afwisselend en vooral ook speels en avontuurlijk verblijf in Freda’s poëtische werk. Ook in TITEL staan poëtische werkwijzen willekeurig door elkaar heen. Ook al botsen werken soms schijnbaar, het went. Tussen het bewust gekozen eerste en laatste gedicht is de volgorde door loting bepaald.
Over TITEL:
‘Freda Kamphuis lapt in haar nieuwe bundel heel wat regels aan haar laars, onder meer door vorm en inhoud op volstrekt eigenzinnige wijze te combineren. Die kruisbestuiving komt overal in haar bundel terug, om te beginnen in de titel, die TITEL luidt.’ (Andrea Voigt, redacteur Uitgeverij Voetnoot)
‘Haiku’s, gebeden, grafische poëzie, beschouwende gedichten – ogenschijnlijk hebben ze weinig met elkaar te maken, maar ze zijn uitingen van hetzelfde: de behoefte om met taal te spelen, nu eens de regels te bepalen en ze dan weer te volgen, en vooral kijken of er toevallig iets nieuws ontstaat.’ (Najaarskrant 2014 Uitgeverij Voetnoot, uit interview)
Over haiku’s: ‘Freda’s haiku’s gaan vooral over zichzelf. Of over de strakte van de regels. Zo maakt ze van de strenge vormbeperking een inspiratiebron. Het geheel van een haiku voelt als een taalkundige rekstok, waaromheen je alles kunt verzinnen aan taalconstructies en kronkelweggetjes en toch steeds terugkeert bij de basis van het simpele tellen en schrappen.’ (Najaarskrant 2014 Uitgeverij Voetnoot, uit interview)
Een paar reacties op debuutbundel GVDKU:
‘Ook Freda Kamphuis maakte een opvallende, bijzonder eclectische bundel vol leukigheidjes en experimenten in diverse vormen: GVDKU. Van haiku’s over visuele poëzie tot prozagedichten – vooral de materialiteit van de taal wordt hier uitgebuit’ (citaat uit eervolle vermelding juryrapport C. Buddingh-prijs 2013)
‘De strijd tussen vorm en inhoud, de strijd tegen het keurslijf van de maatschappij en de zege van taal op alle regels. Zij laat haar gedichten de vrije loop om tot beeld te ‘verworden’ of zelfs te verdwijnen in foto’s waarin letters slechts een bijrol krijgen. Zij tracht poëzie terug te brengen tot haar essentie. Daarbij blijft zij echter altijd de nadruk leggen op humor’ (citaten uit recensie Hubert van Eyghen, Weirdo’s)
‘En een opvallend debuut is het. Kamphuis toont zich een veelbelovend dichter waarbij de vorm soms eerder arriveert dan de inhoud. Wat hier wil zeggen dat kijken en lezen in het meest gunstige geval perfect samenvallen.’ ‘Veelbelovend, ingenieus en speels’ (citaten uit recensie Joep van Ruiten, Dagblad van het Noorden)
TITEL is onder redactie van Andrea Voigt uitgegeven bij Uitgeverij Voetnoot in Antwerpen. De uitgevers Anneke Pijnappel & Henrik Barends richten zich met name op uitgave van bijzondere, zelf vormgegeven boeken met vertaalde literatuur, proza, poëzie, fotografie en beeldende kunst.
TITEL telt 68 pagina’s is 20 x 13 cm groot en kost € 16.
ISBN 9789491738142
# Bestellen via: www.voetnoot-publishers.nl
# Zie ook Freda’s blog: http://freda-s-blog.blogspot.nl
Omslag bundel: vormgeving Barends & Pijnappel
Foto’s voordracht: snapshots Winfred Evers
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive K-L, Art & Literature News, Kamphuis, Freda
Bert
Bevers
L’Atalante
“Ik trek mij terug in het vooronder om het wonder
van aan hogerwal te varen beter nog te voelen,” zegt
ze zachtjes. Aken passeren met weinig vogels erboven.
Boeien zijn zichtbaar ondanks mist. Hoe het dek toch
glanst. Het klinkt aan boord naar speeldoosjes, en door
poezenstaart beritseld bruidsboeket. Naar de achtersteven
loopt de jonge maagd terug naar het dorp dat ze voor ’t
eerst verlaat tot reling haar stopt. Bijstand in verlossing.
Al die plaatsen waar je wegging zonder gedag te zeggen.
Er is geen rivier zonder oever. Van alle schepen is kiel buik,
en golven zijn pijnlijk als je die niet klieft. Begeerte, spreek
haar toe! Zo hier zijn in dit rituele evenwicht de uren, zo hier.
Behoud verbeelding. Verkies haar boven trim. Verlies haar niet,
want moeten doen wat water vraagt is niet voor iedereen.
Bert Bevers
(uit: Eigen terrein – Gedichten 1998-2013, Uitgeverij WEL, Bergen op Zoom, 2013)
L’Atalante (1934) is a French movie written and directed by Jean Vigo
# Link to L’Atalante (1934)
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Bevers, Bert
Emma Lazarus
(1849 – 1887)
Storm
Serene was morning with clear, winnowed air,
But threatening soon the low, blue mass of cloud
Rose in the west, with mutterings faint and rare
At first, but waxing frequent and more loud.
Thick sultry mists the distant hill-tops shroud;
The sunshine dies; athwart black skies of lead
Flash noiselessly thin threads of lightning red.
Breathless the earth seems waiting some wild blow,
Dreaded, but far too close to ward or shun.
Scared birds aloft fly aimless, and below
Naught stirs in fields whence light and life are gone,
Save floating leaves, with wisps of straw and down,
Upon the heavy air; ‘neath blue-black skies,
Livid and yellow the green landscape lies.
And all the while the dreadful thunder breaks,
Within the hollow circle of the hills,
With gathering might, that angry echoes wakes,
And earth and heaven with unused clamor fills.
O’erhead still flame those strange electric thrills.
A moment more,–behold! yon bolt struck home,
And over ruined fields the storm hath come!
Emma Lazarus poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive K-L, Lazarus, Emma
De wereld van heden
raast door in dada′s voetspoor
Antony Kok
Experimenteel dichter (1882 – 1969)
DE BIOGRAFIE
Via de site www.antonykok.nl krijgt u een beeld van het leven en werk van de schrijver en dichter Antony Kok (1882-1969). U vindt niet alleen teksten (poëzie en proza) en beeldmateriaal van Antony Kok en De Stijl, maar ook enkele beschikbare biografische teksten.
Het materiaal is mede verzameld voor de in het voorjaar van 2016 te verschijnen biografie van de hand van schrijver en dichter Jef van Kempen (1948) en literatuurwetenschapper Hanneke van Kempen (1976). Er zal dan tevens een uitgave van de verzamelde gedichten, aforismen en prozateksten verschijnen. De laatste bloemlezing van het werk van Antony Kok verscheen in 2000: Antony Kok, Gedichten en Aforismen (Een keuze uit de gedichten en aforismen van Antony Kok, bezorgd en van een nawoord voorzien door Jef van Kempen).
De komende tijd zal nieuws over de biografie verschijnen op deze website (fleursdumal.nl) en de speciale website antonykok.nl
# WEBSITE ANTONY KOK
www.antonykok.nl
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, Antony Kok, Art & Literature News, Dada, De Stijl, Hanneke van Kempen, Jef van Kempen, Kempen, Jef van, Theo van Doesburg
Erik Satie
(1866 – 1925)
Le Feu d’Artifice
Comme il fait noir !
Oh ! un feu de Bengale !
Une fusée !
Une fusée toute bleue !
Tous admirent.
Un vieillard devient fou.
Le bouquet !
6 avril 1914
Erik Satie Le Feu d’Artifice
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive S-T, MUSIC, Satie, Erik
Carina van der
Walt
bruidjes
I
veel meer wist Jessy niet dan
haar naam met haar vinger
in het zand van de veld-
school te schrijven
toen het bloed kwam
toen nam haar moeder
haar bij de hand naar
kusasa fumbi waar
meisjes op de schouders
van zingende & dansende vrouwen
samen beginnen aan een ritueel
– het stof van hun kindertijd
bloedt maar droogt snel
& wordt voor altijd tussen
hun steeltjes weggeblazen:
alle meisjes knakken één voor één –
zo leerde ze te dansen
haar schriele heupjes
verleidelijk te zwaaien
zo haar gezichtje fraai te omlijsten
& te wiegen als een veldbloempje
deze dingen te leren
is als in een veldbrand neer te zitten
in de schroeiende schoot
van de man die haar naamloos
als sintels uitbrandt
II
het vest werd te zwaar
de rivier te koud
ze trilde werd verdrietig
& wist niet meer wanneer of hoe
de strakke explosieven te ontsteken
alleen dat zij schuldig was dat alles
de bom de domme vingers alles
haar schuld was zeiden haar broer
vader & alle ooms uit KABOEM
haar schuld zeiden ze allemaal –
méér wist zij niet op haar 10de
dit huwelijkspand van de Taliban
is geen apart verboden verhaal
maar in onschuld wist ze toch hoe
ze een op haar lijf gedicteerde
zelfmoordaanslag niet moest noteren
III
een rijk leven
kon hij haar geven
dat kan ieder zien aan de gouden
dikke klodders op zijn mouw
aan haar jurkje fraai genaaid
in goud oranje & in rood
aan de oogverblindende sierraden
zij is zijn Jodinnetje
zijn duif zijn lam
zijn narcis van Saron
zijn lelie van de dalen
wier vruchtbaarheid hij
nog wil ruiken & wil proeven
zoals van granaatappels & van bloed
hij is voor haar een vreemde
een god een zon
een man veel te dichtbij
te oud ernstig & gretig
met zijn 2 geaderde handen
als plukkers in een nog onrijpe gaard
als gieren die graaien tussen borstveertjes
eerder wist ze niet van deze in goud gehulde overdadige armoede
ze verlangt naar zand een put met helder water een losse grijze jurk
de warme zon rijpe granaatappels & ochtendduiven
Carina van der Walt: Bruidjes
I- Jessy, kindbruid uit Malawi; II- Spogmai uit Afganistan; & III- Rebecca uit het Rijksmuseum.
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive W-X, Archive W-X, Carina van der Walt, Walt, Carina van der
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature