Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
Ach, die continuïteit van de vergissing
Er vallen geen muren meer en we betalen in
elkaars gewesten met gelijke munt. Toch wensen
mensen met een voorkeur voor harde letters
verre buren als bedreigend te ervaren. Afstand
vervoegd: verlangen naar een mythe in zwart-wit.
Het uur van wapperende stormen werd vervroegd.
Gretig olieden zij de wapenen, smoorden zij hun prooi
met leugens. Er bleken geen vijanden zonder vrienden.
En nu, nu wil vrijheid maar niets zeggen voor moeders
die dode kinderen wiegen. Met hen eisen de ouderen,
de wijze, het recht op om niet bevrijd te willen worden.
Bert Bevers
Op verzoek als gastdichter (oktober 2007) van Hernehim geschreven
kempis.nl poetry magazine
More in: Archive A-B, Bevers, Bert
Zebrale sacratie
Zich veilig wanende op zebra
oefende hij tegelijk yoga
wapperde met armen
als vogel
dacht niet aan nul procent bescherming
die gemiddelde zebra ons biedt.
Precies in het midden
deed hij moeilijkste oefening
kantelde
zijn hoofd richting straat
in omgekeerde staat
balanceert hij nog steeds daar.
Wonderbaarlijk genoeg
suist verkeer nu al twee dagen lang
rakelings langs
hoofdstaande man
hij drukt letterlijk weg, de weg
voor de duvel niet bang
in zijn eigen tijd
oogt hij
waarlijk bevrijd.
Freda Kamphuis
(c)2011 Freda Kamphuis
kempis.nl poetry magazine
More in: Archive K-L, Kamphuis, Freda
Freda Kamphuis photos
Colours (2)
©fredakamphuis 2011
kempis.nl poetry magazine
More in: Freda Kamphuis, Kamphuis, Freda
Niels Landstra: 2 gedichten
De oorsprong
Het lentelicht spat op je lach uiteen;
je schoonheid heeft dat onbestemde
van een vrouw in een jonge zomer
met een huid, geurend naar perenbloesems
die neerdalen op beken teer zonlicht
In de bossen kennen we de bomen
die de kuilen met de bladerbedden
aan het zicht onttrekken, waar je bloot
kirrend met je voeten wiebelt, je zin-
speelt op een bestendiging van dit aards
samenzijn, hier bouwen we leemhutten
heimelijkheid, met een interieur van
twijgjes, sprokkelhout en afgodsbeeldjes
is het zoel, en lommerrijk, adem ik
jou in de luwte van alledag, en,
als later onze bomen zijn geveld
beeld je dan in dat ik het marmer in
de wolken ben, wenend grijs bloed, sijpel
ik warm op je neer; proef van je schoonheid
en je mooie huid, als in de oorsprong.
De slijpende tijd
De tortels beklonken het conclaaf in de nok
van de kerkspits, de ruiten bogen vroom
in het lood. De zon kierde als uit een zoom
in de wolken op haar bruidsjurk, de regen trok
spijlen in de lucht, grauw als schroot. Het decor
voor een arme trouwscène: geen omafiets
die haar de stad uitreed, of het alternatief,
een wagen met slingerende blikjes, daardoor
brak er iets in dat meisje uit den vreemde;
ze zag ooit velden uitrollen naar een einder,
die vrij was van snelwegen en HSL treinen,
waar koeien graasden, dampende paarden
in galop naar haar omzagen; tractoren
daverden door dorpen in pompoenkleuren
langs sobere maar bloemrijke kerkhoven
en huizen met stal en boomgaard, hoe verloren
bleef ze hier, ook na die bruiloft zonder franje;
nu tast zij rond met dor trouwe handen, sijpelt
het ijle in haar rede, krast haar hoon als glas;
slijpt de tijd uit haar wie ze als vrouw aanbad.
Niels Landstra (1966) Op jonge leeftijd begon Niels Landstra met schrijven. Zijn eerste (nog ongepubliceerde) roman voltooide hij begin jaren negentig en was getiteld ‘Speelweide’. Zeven jaar later volgde ‘Het nietige verlangen’ en onlangs ‘De dwalende volgeling’ (De toenmalige proloog van de laatstgenoemde roman is te lezen in de Brakke Hond onder de titel “Van nul naar niets”). Na een periode waarin Niels Landstra zich bezighield met het schrijven van poëzie, verfijnde hij zijn stijl, en debuteerde in 2004 in Meander met het kortverhaal ‘Het portret’. In maart 2011 verscheen zijn kortverhaal ‘Een gelukkig man’ in: Aangeboord Talent. Deze verhalen- en poëziebundel, een bloemlezing met zestien schrijvers uit Vlaanderen en Nederland, uitgebracht door uitgeverij Beefcake Publishing in België, is goed ontvangen door de diverse media. Korte verhalen, interviews en poëzie verschenen in: Meander, Lava, De Brakke Hond, Deus ex Machina, De Gekooide Roos, De Neus, Woordenstroom, DWB, Op Ruwe Planken, Opspraak en Nieuw Letterkundig Magazijn.
kempis.nl poetry magazine
More in: Archive K-L, Landstra, Niels
foto joep eijkens
Esther Porcelijn
Aabe, Weeft Getrouw
(AaBe, Textielfabriek Tilburg)
Weefgetouw, oorverdovende patronen
Van draden los naar vast
Waar personeel gepast
In gekleurde overalls hun rangen tonen.
Aandraaien, kamrijgen, rietsteken en draadmaken
De beweging rijgt zich door de mensen
Die allen delen in hun wensen
Van goed salaris en goede zaken.
Na de prikkaart in de prikklok
Gaat ieder naar zijn plaats
Geen minuut te laat
Niemand wil ’t met de baas aan de stok.
De heren van den Bergh als directeur
Zijn heren van gezag
Een wekelijks bezoek brengt
De werkvloer in bedrijviger humeur.
“Samenwerking schept vreugde en trots”
De ezels zijn geketend
Maar weten wat dit betekent:
Naar links en dán naar rechts, dat is ’t vlotst.
De ruimte, een modern juweel
Het nieuwste netste schoonste
Waar orde ’t gewoonste
Zonder ouderwets gekrakeel.
Eindeloze ruimte, de centrale gang
Als ader door de bedrijvigheid
Rechte vormen en openheid
En grote duidelijkheidsdrang
Hier scheppen mensen bewust
Reinheid, en met regelmaat
Als bijen in een honingraat
Hier weeft men goede nachtrust.
Als plots het dekbed de wol
De das heeft omgedaan.
Het gebouw wordt ontdaan
Van zijn jarenlange rol.
De eerste barsten beginnen te komen
De laatste man prikt kaart in klok
Nog één keer klanken in de nok
Nooit meer jonge jongensdromen.
Brokkelende stenen
Klimop langs metalen palen
Leegte komt zijn ruimte halen.
Geen herkenning, enkel vreemden.
De structuur ontsluiert zich traag
De bedrading toont zich ook
Vervlochten met een betonnen strook
Soms is binnen of buiten vaag.
De draden en de organen van de structuur
Weven alles samen tot geheel
Zodat men bij het kijken veel
Kan herkennen in een muur.
Het gebouw geeft haar geheimen bloot
We kijken in de kieren
En zien de tijd vieren
Dat ze immer nieuwheid doodt.
Je zou haar skelet willen toedekken
Zoo naakt en zoo koud
Als een arme vrouw te oud
Om haar ledematen uit te rekken.
Gelijkend onszelf zijn de delen samen één
Wij bestaan uit losse stukken
Waar zit dan het geluk en
Wie houdt ons allen op de been?
Het weven van ons samen tot één deel
Gebeurt niet vanzelf en zonder kracht
En wie te lang wacht
Blijft over zonder al te veel.
Zoals het skelet van een gebouw
Onszelf kan representeren
Wij spiegelen elkaar, laten we dat eren
Jij weeft mij en ik weef jouw.
De bedrading zijn losse delen die ieder
Nodig zijn voor overleven
Het gaat niet om het korte en het even
Het gaat niet om de hoogste bieder.
Wie schoonheid ziet herkent ’t acuut.
Wie geld ziet zal gaan kwijlen
En wie wil schoonheid laten veilen?
Een oud gebouw met een nieuw debuut?
Nieuwe plannen voor dit complex
Duurzaam herbestemmen
Maar het skelet blijvend herkennen
In het mooist, het duurst, het gekst.
Nu is de oorverdovende stilte begonnen
Een lichaam heeft een beweger nodig
Saamhorigheid lijkt overbodig
Maar zonder wever rest enkel het verstommen.
De oude vrouw is broos en ijl
Ze zucht onder haar pilaren
Ze wil enkel dat haar jaren
Terugkeren in een nieuwe stijl.
De oude vrouw was excentriek
Nu beeft ze aan haar koude draden
Misschien dat we bij de Eskimo’s nog dekens kunnen halen
Ze voorkomen immers reumatiek.
Aabe; weeft getrouw is geschreven door stadsdichter Esther Porcelijn voor het Erasmusfestival 2011. AaBe of voluit: Albert van den Bergh was gevestigd aan de Hoevenseweg in Tilburg. De fabriek voor wollen dekens, die een rendier als logo had, ging in 2008, na een reeks van reorganisaties, failliet.
kempis.nl poetry magazine
More in: Archive O-P, City Poets / Stadsdichters, Porcelijn, Esther, Porcelijn, Esther
Ton van Reen
vogels
Vanavond
zijn wij
twee doodgewaande
vogels
ver van huis
in de mist geraakt
scheef
uit ons vandaan
lopen
aan elkaar geregen
tijdsberichten
naar de wezens
in de andere sferen
onze vroegere
vrienden
in een eigen
andere wereld
waaronder wij
zijn doorgevlogen
Uit: Ton van Reen, Blijvend vers, Verzamelde gedichten (1965-2007). Uitgeverij De Contrabas, 2011, ISBN 9789079432462, 144 pagina’s, paperback
kempis.nl poetry magazine
More in: Archive Q-R, Reen, Ton van, Ton van Reen
Nick J. Swarth
Gentleman Fight Night
Dertig pegels per insect, dertig
voor een plek in de buitenste kring, dertig minimaal
of veertig, of drie maal veertig
voor een tafel met bediening, aan de voet van de ring
als een bok op een haverkist,
dichtbij het licht, bij een onverhoedse beuk het gezicht
gezegend met het parelend zweet van een pugilist.
De ene bokser denkt: kom op met die luis, ik lust ‘m
rauw.
De andere bokser denkt: kom op met die muis, ik lust
‘m rauw.
De ene bokser hakt de andere, de andere houwt de ene
uit vlees, draaien om die zak, links, rechts, lever, kaak,
ze slaan elkaar uit het lood, de luis en de muis, hebben
het vlees liever dan de botten.
Dus eerst slopen en daarna zien.
En het kantelt, het beeld,
het beest met de ongelijke ruggen, de rooie ruggen, het
slaat zichzelf in model, bloeit, broeit, beukt, brandt en
regent slagen, kom hier, ga weg, rot op (om die knop,
af die kop.
Manieren om de kat te villen zijn er veel.
Aan een tegenstander, aan driestheid, aan verdriet,
avatars of vette friet – een mens verkoopt zijn huid.
Hij geeuwt en zegt dan:
‘Ik heb het gevoel dat ik mij met iets verhevens moet
bezighouden.’
Het hoofd van de kantine heeft het op een zilvervisje
voorzien. Haar hond draait zich in een (droge) dweil
en doezelt weg,
de vacht vol vozende vlooien.
In de ring buigt een blinde maan zich over de rooie.
Nick J. Swarth poetry
kempis.nl poetry magazine
More in: Archive S-T, Swarth, Nick J.
Freda Kamphuis
Road 1 -2 -3
©fredakamphuis 2011
kempis.nl poetry magazine
More in: Freda Kamphuis, Kamphuis, Freda
Freda Kamphuis photos
Colours (1)
©fredakamphuis 2011
kempis.nl poetry magazine
More in: Freda Kamphuis, Kamphuis, Freda
Ton van Reen
spitsuur
Een sirene jankt
en de dag
spat open
fabrieken lopen leeg
schoorstenen wuiven
de arbeiders na
auto’s spelen van
wie komt er in mijn hokje
langzaam lopend
in een rijtje
behangen ze de lucht
met hun ratelend hart
op hoge benen
lopen meisjes voorbij
ongemerkt halen ze
tussen zwoele wanden van ogen
de avond binnen
Uit: Ton van Reen, Blijvend vers, Verzamelde gedichten (1965-2007). Uitgeverij De Contrabas, 2011, ISBN 9789079432462, 144 pagina’s, paperback
kempis.nl poetry magazine
More in: Archive Q-R, Reen, Ton van
joep eijkens (links) en bert bevers
Kreunende tijd
nieuwe gedichtencyclus Bert Bevers
met foto’s van Joep Eijkens
IV
Toen je hier ter aarde werd besteld met die
gedoofde blik naar de ontelbare sterren van het
noorden gericht sneeuwde het. Toen wel. Om te
sterven volstond het om met ademen te stoppen.
Dat wel. Maar dat allengs muller zwijgen van alle
geliefden valt heel wat zwaarder. O hemel toch,
een heel leven lang vergat je dit te schrijven.
VIII
Verloochen verleden nooit. Het is er voor altijd. Het gaat
gewoon niet weg. Het zingt lang na. Zinder maar. Doe maar.
Keer maar rustig eeuwig weer, aarzelende treurengel en
maak alles maar mooier dan het is. Ik zie mensen rondlopen
met een donker gemoed, met de koele zekerheid van een profeet.
Of ze aan galgen zijn gehangen slaan achter hen schaduwen
neder. In de verte blaft een hond een brandweerwagen na.
fleursdumal.nl magazine
More in: Bevers, Bert, Joep Eijkens Photos
Poëzie in de kroeg in Assen
op zondag 5 februari
Zondag 5 februari 2012 is het weer zo ver. Van 15.30 tot 17.30 uur zijn de inwoners van heel Drenthe en omstreken van harte welkom om aan te schuiven in een van de gelegenheden om te genieten van een drankje maar vooral van een verse portie gedichten.
Gezien de vele positieve reacties van het afgelopen jaar, kon een tweede editie van Poëzie in de Kroeg niet uitblijven. In samenwerking met de gemeente Assen hebben stadsdichter Mischa van Huijstee en Geert Loman weer een aantal dichters weten te strikken om er voor de bezoekers een aangename middag van te maken. De poëten zullen in groepjes langs een aantal kroegen in de binnenstad trekken. Als u blijft zitten in één van de kroegen hoort u ze allemaal voorbij komen.
Dichters die hebben toegezegd een bijdrage te leveren zijn: Geert Loman, Delia Bremer, Ria Westerhuis, John van Beek, Nicolette Leenstra, Bert de Jonge, De Dames Samen, Rik Holwerda, Paul Borggreve, Freda Kamphuis en Johan Hovinga.
U kunt hun poëzie beluisteren in de café’s Tastoe, Whispers, Cosy Corner en de Witte Bal.
De organisatie is erg blij dat de Witte Bal ook zijn deuren opent, aangezien de eigenaar Tieme van Veen nog maar net overleden is. Hij was er als een van de eersten bij om zijn medewerking toe te zeggen aan dit evenement.
De toegang is gratis. Na afloop komen de dichters nog even bij elkaar in café Whispers. Dan is er alle gelegenheid om nog even na te praten en/of een drankje te drinken.
fleursdumal.nl magazine
More in: City Poets / Stadsdichters, Kamphuis, Freda
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature