Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
Wachtend op lijn 3
Nu hoor ik voor de tweede keer in een minuut
een zelfde conversatie. Doodernstig staat een meisje
op dit ondergronds perron met een recordertje
te spelen. Daar drukt ze weer de opnameknop in,
luistert met haar stalen oor, spoelt rroetssjj terug
en draait met fonkelende ogen stemmen af die zij bezit:
dertig seconden terug in de tijd op dezelfde plek,
met geluiden van mensen die niet weten wat
ze moeten vinden. Ze oogt niet gek. Daar is de metro.
Zij hoeft niet mee. Ik kijk haar na, zie nieuwe
woorden zinloos op haar band verdwalen.
Waar ligt betekenis? In kogelgaten of de ruimte
daar tussen? Ik weet het niet, en zie verder leven,
verder.
Bert Bevers
(verschenen in Antwerpen – De stad in gedichten, Uitgeverij 521, Amsterdam, 2003)
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Bevers, Bert
Allure noch schijngestalte / Randjes
Ik ben zielig, zo zielig.
Ik haat de deuren die te hard dichtvallen.
Ik haat de randjes rond mijn nagels.
Ik haat de tegeltjes in mijn badkamer omdat ze niet naar boven of onder gaan.
Ik haat al mijn beslissingen, maar de beslissing om mijzelf te gaan vinden in Cambodja nog het meest.
Ik ben een mislukkeling en ik kan niks.
Ik heb nog altijd randjes rond mijn nagels
Ik haat de regen die niet doorzet en de mislukte kit in de zijkant van mijn ijskast.
Alles mislukt. Misluk!
Ik haat de herinnering aan het nergens bij horen.
Ik haat dat ik zelfs in de mooiste verfabeling van mijn herinnering toch geen stukje ontbijtkoek krijg en word uitgelachen.
Ik ben zielig.
Ik kan niet eens ritmisch haten, zoals de harmonie van de maquette voor een rijk van een dictator.
Ik kan niet eens de vetkwabben van de hoerige caissière, met blonde pluk in ’t haar, haten.
Hoe zij aan haar blonde pluk sabbelt en mijn pak mergpijpjes piept.
Ik bijt de velletjes rond mijn nagels en ik zwabber op mijn stoel.
Alles zou kunnen en ik doe niets.
Ik haat want ik weet alles beter, dat zei mijn net niet echt labiele tante tegen mij.
De tante waarbij ik schaamhaar voor het eerst goed zag. Ze had een donkere bos die ik later ook zou krijgen. Zij las mij voor en ik wist het beter.
Beter dan de meneren op het nieuws die altijd alles weten.
Zij kunnen tenminste niets vinden. Ik vind alles.
Ik pulk en scheur de vellen rond mijn nagels en ik haat de ademloze race van ik tegen ik.
Mama, je spijt me.
Ik ben zielig.
Esther Porcelijn, 2014
fleursdumal.nl magazine
More in: Porcelijn, Esther, Porcelijn, Esther
Buiten in maart
Ook dit jaar opnieuw een maandlang maart, veel buiten
nu. Herinner me hoe ik, de voeten vast in zegelaarde,
in de polder naar de vroege eerste kwikstaart staarde
onder prille lentezon en dat wat later die dag de ruiten
haast bezweken onder plotselinge storm. Een buur alleen
hield zich voor dat ook gebroken harten blijven kloppen,
maar bouwde zich een kooi rond de ziel. De stoppen
sloegen door, winter sloeg wild weer om zich heen.
Vandaag kiemt in alle tuinen schrikbarend groen de bladsla.
Lente, net van stal, laat blauwe wolkjes uit de neusgaten stromen.
Ze hangen boven deze vette akkers als pas ontwaakte dromen.
Wind brengt uit een verre radio meerstemmig vlagen Abba.
Bert Bevers
(Verschenen in 12 gedichten omarmend rijm, Het Noord-Brabants Genootschap, Den Bosch, 2002)
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Bevers, Bert
Freda Kamphuis: Ave Maria Vice Versa – typografische collage – 2015
fleursdumal.nl magazine
More in: Freda Kamphuis, Freda Kamphuis, Kamphuis, Freda
Waartoe zijn wij?
De deur dichtdoen en weer open,
verliefd zijn en verliezen leren,
de schaamte uit de kleren helpen,
af en toe een paperclip verbuigen,
het kind dat later weg zal lopen
wassen, de planeet ontluisteren,
slapen gaan en soms ontwaken,
zo nu en dan een ui verplanten,
hier en daar een oorlog beginnen,
of nog een, een droom begraven,
van huid veranderen, de kraan
openzetten en niet meer sluiten –
Sjon Brands
“De Tilburgse kunstenaar Sjon Brands maakt dadaïstische paradijsvogels. Absurde wezens samengesteld uit metalen gebruiksvoorwerpen, radiobuizen, struisvogelveren, pollepels, enz. Vogels die regelrecht uit het surrealistisch rariteitenreservaat van Jeroen Bosch fladderen.”
Het is een bos bonte karikaturen van ons bestaan, een vrolijke verzameling menselijke eigenaardigheden en ondeugden, die het leven soms hard, maar alleszins de moeite waard maken. Zie: www.sjonbrands.nl/vogels
‘Odd|Birds|on|the|Move’ is een project groteske ‘luchtschepen’, grote dynamische vogels met wonderlijke bouwsels en zonderlinge vogeltjes. Zie: www.sjonbrands.nl/airships
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Brands, Sjon, Theater van de Verloren Tijd
Elke twee jaar draagt de stadsdichterscommissie een kandidaat voor het stadsdichterschap van Tilburg voor. De zevende Stadsdichter van Tilburg wordt in augustus 2015 geïnstalleerd tijdens Boeken rond het Paleis.
Het college benoemde eerder tot Stadsdichter van Tilburg:
JACE van de Ven (2003-2005), Nick J. Swarth (2005-2007), Frank van Pamelen 2007-2009), Cees van Raak (2009-2011), Esther Porcelijn (2011-2013) en de huidige stadsdichter Jasper Mikkers (2013-2015).
De procedure is als volgt:
Eind april en begin mei beraadslaagt de stadsdichterscommissie over de kandidatuur.
De potentiële stadsdichter hoeft niet zelf te solliciteren. Van de stadsdichterscommissie wordt verwacht dat ze een goed beeld heeft van de dichters in de stad.
Aan de andere kant wordt de commissie graag geholpen bij haar taak. Het kan immers zo zijn dat aanstormend talent nog niet voldoende in beeld is, dat gevestigde dichters na een periode van radiostilte de pen weer opgepakt hebben of dat kandidaten die (een tijdje) buiten de stad gewoond hebben, zich weer in de gemeente Tilburg hebben gevestigd.
De commissie wil daarom Tilburgers de gelegenheid geven de commissie te attenderen op mogelijke kandidaten. Iedereen die dat wil kan dat doen door vóór 15 april 2013 een mail te sturen aan het e-mail adres van de ambtelijk secretaris van de commissie: marijn.gevers@tilburg.nl
Alle namen die op deze wijze binnenkomen, worden doorgeleid naar de stadsdichterscommissie en zullen in de beraadslagingen worden betrokken.
De criteria waar de Stadsdichter aan moet voldoen zijn:
◊ Woonachtig zijn in Tilburg;
◊ Reeds hebben gepubliceerd van werk (poëzie) of reeds hebben opgetreden met zijn/ haar werk;
◊ Aantoonbare brede kennis hebben van en/ of liefde voelen voor Tilburg en zijn geschiedenis;
◊ Ook een dichterscollectief kan zich aanmelden, mits dit reeds als zodanig gepubliceerd heeft of op het punt staat te publiceren.
De commissie kan in de loop van de procedure bij meerdere kandidaten informeren naar de laatste ontwikkelingen in hun dichterschap en naar de ideeën en projecten die de aankomend stadsdichter zou willen verwezenlijken. De commissie bestaat uit: Ingrid Luycks, Ingrid Ramaan, Jef van Kempen en Wilbert van Herwijnen (voorzitter).
Eind juni of begin juli neemt het college een besluit over de benoeming van de nieuwe stadsdichter, waarna de naam van de Stadsdichter van Tilburg 2015 – 2017 bekend wordt gemaakt.
Alle portretten van de Tilburgse stadsdichters van 2003 tot en met 2015 zijn van Ivo van Leeuwen. Ze worden, samen met de portretten van de kinderstadsdichters, permanent geëxposeerd in de hal van het gebouw Bibliotheek Centrum Tilburg, Koningsplein 10.
Start selectieprocedure zevende Stadsdichter van Tilburg (2015 – 2017)
# Meer informatie op website tilburg.nl
fleursdumal.nl magazine
More in: Art & Literature News, City Poets / Stadsdichters, Ivo van Leeuwen, MODERN POETRY
Mathias Jansson ©: From the series Impossible Literature Universe: 1984 by Orwell.
Mathias Jansson is a Swedish art critic and poet. He has contributed to visual poetry to magazines as Lex-ICON, Anatematiskpress, Quarter After #4 and Maintenant 8: A Journal of Contemporary Dada. He also published a chapbook with visual poetry and contributed with erasure poetry to anthologies from Silver Birch Press.
fleursdumal.nl magazine
More in: Jansson, Mathias, Mathias Jansson, Mathias Jansson, Orwell, George
esther
porcelijn
Man verdronken
Borislav de Pool is te water geraakt.
Hij had teveel gedronken maar had toch nog dorst.
Piet, de havenmeester, heeft hem nog geprobeerd te helpen, maar tevergeefs.
Misschien was hij ongelukkig,
Misschien was hij verward,
Misschien wist hij niet wat onder was of boven
Misschien was hij de gelukkigste man op aarde
Water inademen kan wel, maar je gaat er zo dood van.
Het schijnt fijn te voelen.
Elk hoekje van je longen gevuld, het is dikker dan lucht
Eindelijk adem je eens echt goed in. Een, twee, drie, klaar.
Ineens was hij verdwenen.
Wat zou hij op het laatst hebben gedacht?
Zou hij zijn familie in Polen hebben gemist? Aan zijn vrouw gedacht die hem op straat had gezet? Aan zijn dochtertje dat hij een pony had beloofd?
Wat is het waard om de leegte te verdrinken als er niets na komt?
Drinken drinken drinken, een groot rietje nodig voor deze haven.
Hij is aangelegd, voorgoed verlost en nooit meer dorstig.
Zijn moeder heeft hem gekregen in het water
En daar is hij nu naar teruggekeerd
Esther Porcelijn, 2014
fleursdumal.nl magazine
More in: Porcelijn, Esther, Porcelijn, Esther
Freda
Kamphuis
Gevleugelde taal
In plaats van op een speciaal kerkhofje voor vliegen
zoals wij mensen dat zouden gaan doen
netjes afgerond voor het oog
ver boven vette vlezige maden
ligt dit nietige vliegje
begraven tussen twee bladzijden van mijn boek
de voor altijd zichtbare, leesbare doodsstrijd
gedrukt over mooie sierlijke letters heen
zo samenvallend zou het juist voor schrijvers moeten zijn
ons meelijwekkende silhouet in ons laatste boek
pas samengeklapt na onze dood natuurlijk
arme vlieg, kuierend, onwetend van wat komen ging
verpletterd in seconde van bruusk geweld
het keihard dichtklappende boek, nee poëziebundel zelfs
daar is toch niets dichterlijks aan?
gelukkig heb ik het niet gedaan
deze gruwelijke vliegenmoord niet op mijn geweten
misschien heeft de eerstehands eigenaar
erg geleden na het veroorzaken van dit leed
gelooft u het?
minder dan deze vlieg in ieder geval
dat is een feit
arme vlieg, u las geen poëzie
uw doder wel.
Freda Kamphuis
2012
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive K-L, Kamphuis, Freda
Bert
Bevers
Liedje uit Thudinië
voor mijn Geertje
We gingen erheen om de sneeuw
die zou komen te zien maar al regen
was het onderweg. Ook fijn, maar
toch niet wat gedacht. Toen in Thuin
de trein halt hield was er dat moment
van verwondering: eén druk op de knop
en het sneeuwde toen we buiten stapten.
Voor ons. We maakten het mee. Het gebeurde.
Wees mijn bries. Blijf mijn lief, alsjeblieft.
Bert Bevers
Ongepubliceerd
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Bevers, Bert
Meisje en de Pop
Meisje houdt het hoofd gebogen
Knijpt in mij en huilt erom
Nog altijd kan ik niet geloven
Dat ze ’t deed en dat ze ’t kon.
Wie moet haar nu beschermen dan?
Voor mij was ze nog niet te groot
Nu moet ze spelen met een man,
‘t andere speelgoed is al dood.
Popje
Klein meisje pakt haar popje en knuffelt het zo hard dat de knoopoogjes knappen.
Het popje is tot leven gewekt en vermorzeld in één adem.
Even daarvoor zag klein meisje haar moeder gebogen over het aanrecht, met blote voeten op de tegels en melkwitte blote benen.
Even daarvoor hoorde ze gestommel op de trap en vallende spullen. Ze wilde naar de gang lopen maar haar moeder duwde haar terug de kamer in.
Even daarvoor sneeuwde het buiten.
Even daarvoor riep haar vader iets boos en gilde haar moeder terug en gilde haar vader weer.
Even daarvoor legde ze haar popje neer.
Even daarvoor liep haar moeder met betraand gezicht de kamer binnen, aaide ze klein meisje over het hoofd en riep heel druk dat het allemaal niet zo erg is, daarna ging ze de kamer weer uit.
Even daarvoor lag klein meisje op de bank met haar popje, ze keek naar een Coca-Colareclame op de televisie.
Even daarvoor hoorde ze haar moeder heel hard huilen, ze hoorde het door de verwarming naast de bank.
Even daarvoor speelde ze met haar popje en haar pinguinknuffel, ze speelde het spelletje ‘koude pop/warme pop’.
Even daarvoor zag ze haar buurjongen, aan de hand van zijn vader en moeder, met een grote wafel met slagroom langs het raam wandelen.
Even daarvoor kwam haar moeder iets te breed lachend de kamer binnen, pakte klein meisje vast en legde haar op de bank. ‘Kijk maar wat tv’, zei ze, ‘kijk maar fijn’.
Even daarvoor gooide ze haar popje neer, omdat ze al te groot was geworden voor popjes.
Even daarvoor schrok haar vader heel erg en bleef haar moeder zeggen dat hij rustig moest doen.
Even daarvoor stond er een vreemde man met een baard in huis met een rood pak. Hij trok een gekke bek naar klein meisje en deed zijn baard af.
Esther Porcelijn
fleursdumal.nl magazine
More in: Porcelijn, Esther, Porcelijn, Esther
Het Theater van de Verloren Tijd is het theatergezelschap in het Nederlandse taalgebied dat zich volledig heeft toegelegd op de vertolking van Nederlandse, Vlaamse en ook Afrikaanse poëzie. Sjon Brands en Dorith van der Lee kennen ieder zo’n 700 gedichten uit het hoofd (‘by heart’) en kunnen daarmee overal op reageren. Zij bogen op 25 jaar ervaring op podia en pleinen van Terschelling tot aan Kaap de Goede Hoop.
“Het werk van het ‘Theater van de Verloren Tijd’ is bij mijn weten uniek. Het is authentiek theater in al zijn eenvoud, kwetsbaar, eigenzinnig, zonder techniek of tierlantijnen. Het is spontaan en improviserend, niets lijkt vooraf vast te liggen. Het is persoonlijk, warm en waarachtig, het brengt mensen dichter bij elkaar, het verbindt mensen met hun ziel. Het is een zachte kracht in het land.” (Walter Breeveld)
De voorstellingen van het Theater van de Verloren Tijd zijn gebaseerd op een ongedwongen spel, een levendige interactie met het publiek. De acteurs associëren op wat er wordt aangereikt, ieder woord, vraag of beeld wordt beantwoord met passende gedichten. Het is spannend voor allen en elke keer anders.
“Het woord is niet aan de dichter, maar aan de gedichten.” (Rutger Kopland) – “Men moet de poëzie tegen de dichters beschermen.” (Marnix Gijsen) – “Er bestaat een hardnekkig misverstand dat gedichten en een krakkemikkige voordracht bij elkaar horen.” (Gerrit Komrij) – “Mijn oren zijn intelligenter dan mijn ogen. Ik denk dat als ik gedichten lees een struik wimpers in de weg zit, terwijl een stem in mijn oor vrij entree heeft.” (Johan Anthierens)
Eigenlijk zou men gedichten moeten horen, net als mooie muziek. Eigenlijk moeten gedichten zó worden vertolkt dat elk woord, elke klank en cadans, zelfs de stilte gaat twinkelen. Dan kunnen ze het verstand links laten liggen en rechtstreeks het hart bereiken. Dan kunnen ze verwonderen en de pracht van onze taal te voorschijn toveren. De afstand tussen poëzie op papier en een sprankelende voordracht is als de wereld tussen een partituur en een bruisend orkest, tussen een recept en een dampende maaltijd. “Dat is ons werk, wij zijn acteurs, voordrachtskunstenaars: Wij brengen gedichten tot leven!”
“Over het hele eiland Terschelling zijn kriskras toneelgroepen, beeldend kunstenaars en muzikanten neergestreken om hun kunsten te vertonen. In het bos draagt het ‘Theater van de Verloren Tijd’ gedichten voor. Het publiek zit op een open plek in het bos en roept lukraak steekwoorden. De twee leden van het theater weten daar vervolgens feilloos een gedicht aan te koppelen. Dat zij beiden ruim 600 gedichten uit hun hoofd kennen is heel knap, maar het is ronduit verbluffend zoals de gedichten tot leven komen onder het geruis van bomen. Dichten zoals dichten ooit bedoeld is.” (Jan Sluyterman)
Theater van de Verloren Tijd, Stedekestraat 15, 5041DM Tilburg, telefoon: 013 5358041, email: post@theatervandeverlorentijd.nl, website: www.theatervandeverlorentijd.nl
fleursdumal.nl magazine
More in: Brands, Sjon, STREET POETRY, Theater van de Verloren Tijd, THEATRE
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature