Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
Hans Warren
(1921-2001)
Terugkeer
We liepen door het late land. De bomen
geurden bedwelmend en de zomerlucht was zwaar.
Duister schoof over vers gemaaide klaver.
De wind kwam als een warm en tastbaar aaien
onder de hemel, spiegelend in een meer
op blauwgroen fond zijn ambergele wolkenvlokken.
Er klonk vreemde muziek, die ik vergat.
We zagen achter wijde velden spitse torens,
gerezen aan de duistere einderboog
tegen het stil verschilferd koepelparelmoer.
Er was gefluister en gegiechel langs de wegen
en bladerschaduw als een lokkend grottenhol.
Terugkeer. Dit nooit kunnen verwoorden:
terugkeer door de zomeravond, naar huis,
maar niet mijn huis, het onvolmaakte.
Dit was nóóit samen, altijd heel alleen,
de lucht moest warmer zijn dan bloed,
het licht heel rood verguld, de geuren
bijna verstikkend zwaar. Een ander paar
moest ergens dwalen, een veel gelukkiger
en mooier paar, en een jonge landman zong
of oefende in een tuin op een trombone.
En nooit heb ik dat huis bereikt, maar soms
in dromen ben ik nog op weg daarheen.
(Uit: Hans Warren: ‘Verzamelde gedichten’, Amsterdam 2002)
kempis.nl poetry magazine
More in: Archive W-X
Renée Crevel
(1900-1935)
Elle ne suffit l’éloquence
Elle ne suffit pas l’éloquence.
Mon cœur ce soir se balance
Et glisse au fil d’une paupière
Lampion de misère
Qui n’éclaire pas ma nuit.
Homme noir mais non d’onyx
Homme couleur de dépit
Titubant par le marais des petites haines
Tu voudrais
Comme une alouette son miroir
Un soleil où mourir avec ta peine.
Tu cherches mais trop inquiet
Pour trouver ton Reposoir.
Rien ne brille
Ni les yeux, ni le fer, ni l’aimant anonyme
Qui libèrent de mille clous
Tes douleurs
Où l’essaim des mouches au vol boiteux
Des mouches qui n’ont qu’une aile
Allument de piètres étoiles de sang.
Jongleur
Jongleur de paroles
Tes mots s’écrasent contre les murs.
Ton angoisse –encore un ruban frivole–
Couronne
Un cerveau qui trop longtemps a joué au « pigeon vole ».
Les lettres du désespoir
Ce soir
Sont égales aux lettres des bonheurs d’autrefois.
Que dirai-je alors !
Que te dirai-je à toi
Frère né de mes pieds.
Sur un sol où tu ne vis que pour m’épier.
Trottoir que j’ai suivi
Pour son mensonge de granit.
J’ai oublié que là-bas était la mer
Et j’ai fui l’eau miroir d’étoiles
Pour chanter une main
Dans une autre main.
Fleuve vert
Enfance douce
Pitié pour l’homme qui passe
L’homme qui mord sa lèvre
Dans ses lèvres
Car il a peur d’oublier le goût de bouche.
Timonier brun, sous la toile bleue
La peau couler de cheveux
Holà ! beau voyageur
Tu allais vers la mer
Maintenant tu marches au ciel, un trou un hublot
Je suis le noyé des terres.
Dis qu’il n’est pas trop tard
O mon orgueil, pour jouer au phare.
Et sur le matelas des herbes tendres
Tombe en triangles de métal.
Mon cœur aura beau hurler son mal
Mon cœur j’en ferai des lanières
Des lanières que je saurai teindre
Ou tordre en chiffres
Plus définitifs
Que les œufs dans leurs coquilles
Et les momies dans leur robe d’or.
Et toi, mon corps, maudis les sens comme un malade ses béquilles.
1924
Renée Crevel poetry
kempis.nl poetry magazine
More in: Archive C-D, Crevel, Renée
John Milton
(1608-1674 )
On the University Carrier who sickn’d in the time of his vacancy, being forbid to go to London, by reason of the Plague
Here lies old Hobson, Death hath broke his girt,
And here alas, hath laid him in the dirt,
Or els the ways being foul, twenty to one,
He’s here stuck in a slough, and overthrown.
‘Twas such a shifter, that if truth were known,
Death was half glad when he had got him down;
For he had any time this ten yeers full,
Dodg’d with him, betwixt Cambridge and the Bull.
And surely, Death could never have prevail’d,
Had not his weekly cours of carriage fail’d;
But lately finding him so long at home,
And thinking now his journeys end was come,
And that he had tane up his latest Inne,
In the kind office of a Chamberlin
Shew’d him his room where he must lodge that night,
Pull’d off his Boots, and took away the light:
If any ask for him, it shall be sed,
Hobson has supt, and ‘s newly gon to bed.
Another on the Same
Here lieth one who did most truly prove,
That he could never die while he could move,
So hung his destiny never to rot
While he might still jogg on, and keep his trot,
Made of sphear-metal, never to decay
Untill his revolution was at stay.
Time numbers motion, yet (without a crime
‘Gainst old truth) motion number’d out his time;
And like an Engin mov’d with wheel and waight,
His principles being ceast, he ended strait,
Rest that gives all men life, gave him his death,
And too much breathing put him out of breath,
Nor were it contradiction to affirm
Too long vacation hastned on his term.
Meerly to drive the time away he sickn’d,
Fainted, and died, nor would with Ale be quickn’d;
Nay, quoth he, on his swooning bed outstretch’d,
If I may not carry, sure Ile ne’re be fetch’d,
But vow though the cross Doctors all stood hearers,
For one Carrier put down to make six bearers.
Ease was his chief disease, and to judge right,
He di’d for heavines that his Cart went light,
His leasure told him that his time was com,
And lack of load, made his life burdensom,
That even to his last breath (ther be that say’t)
As he were prest to death, he cry’d more waight;
But had his doings lasted as they were,
He had bin an immortall Carrier.
Obedient to the Moon he spent his date
In cours reciprocal, and had his fate
Linkt to the mutual flowing of the Seas,
Yet (strange to think) his wain was his increase:
His Letters are deliver’d all and gon,
Onely remains this superscription.
John Milton poetry
kempis.nl poetry magazine
More in: Archive M-N, Milton, John
Dopo un anno, il re prese di nuovo moglie: una donna bella, ma orgogliosa; non poteva tollerare che qualcuno la superasse in bellezza. Possedeva uno specchio e, quando vi si specchiava, diceva:-Specchio fatato, in questo castello, hai forse visto aspetto più bello?-E lo specchio rispondeva:-E’ il tuo, Regina, di tutte il più bello!-Ed ella era contenta, perché‚ sapeva che lo specchio diceva la verità. Ma Biancaneve cresceva, diventando sempre più bella e, quand’ebbe sette anni, era Revolution zum Handeln zu gelangen. Die Herausgeberinnen haben 15 Autorinnen aus Asien, Afrika, Europa, Australien, Ozeanien sowie den beiden Amerikas gebeten, die Zukunft aus einer kosmopolitischen Sicht zu entwerfen und damit die Lebenskunst nach Platon und Aristoteles-..
J.A. Woolf: Making memories (04)
kempis.nl poetry magazine
More in: J.A. Woolf, J.A. Woolf
Ton van Reen
wit licht
Wit licht uit de hutten
wit de witte graanschuren
wit de rode bomen, wit de zwarte dieren
wit de adem van het dorp
die wit boven de hutten van wit riet hangt
Het licht wit het stof van de zwarte straten
wit stof wit de bruine ezels
wit stof wit de zwarte kinderen
zwarte kinderen zijn wit
in wit licht
zwarte kinderen zijn witter dan wit
Het witte stof wit het licht
het witte stof van de witte straat
het witte stof
van de witbestoven ezels
het witte licht van de zwarte kinderen
die wit stof tegen het witte licht blazen
Uit: Ton van Reen, Blijvend vers, Verzamelde gedichten (1965-2007). Uitgeverij De Contrabas, 2011, ISBN 9789079432462, 144 pagina’s, paperback
kempis.nl poetry magazine
More in: Archive Q-R, Reen, Ton van, Ton van Reen
.jpg)
Paul Boldt
(1885-1921)
DER FRAUENTOD
Der Tod umarmt mich in den warmen Frauen.
Beischlaf erregt, zersetzt die Moleküle.
Ich wandre durch Provinzen der Gefühle
Der Freude ab und komme in das Grauen.
Dich, Dirne, macht die Nacktheit antlitzschön.
Heiliges Fleisch steht auf den Knien im Haar.
Ich liege bei dir, lächelnd, am Altar,
Dem Tod entrückt auf deiner Brüste Höhen.
Aber nach den Umarmungen, nach allem
Durchscheinen jedes Fleisch die hellen Knochen.
Die Muskeln schimmern am Skelett, zerfallen.
Ich sterbe. Niemand hat zu mir gesprochen.
Irrsinnig lasse ich mich sagen, lallen,
Und fühle dich vor Blut und Brüsten kochen.
Paul Boldt poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Boldt, Paul, Expressionism
Samuel Taylor Coleridge
(1772-1834)
Frost at Midnight
The Frost performs its secret ministry,
Unhelped by any wind. The owlet’s cry
Came loud – and hark, again! loud as before.
The inmates of my cottage, all at rest,
Have left me to that solitude, which suits
Abstruser musings: save that at my side
My cradled infant slumbers peacefully.
‘Tis calm indeed! so calm, that it disturbs
And vexes meditation with its strange
And extreme silentness. Sea, hill, and wood,
This populous village! Sea, and hill, and wood,
With all the numberless goings-on of life,
Inaudible as dreams! the thin blue flame
Lies on my low-burnt fire, and quivers not;
Only that film, which fluttered on the grate,
Still flutters there, the sole unquiet thing.
Methinks its motion in this hush of nature
Gives it dim sympathies with me who live,
Making it a companionable form,
Whose puny flaps and freaks the idling Spirit
By its own moods interprets, everywhere
Echo or mirror seeking of itself,
And makes a toy of Thought.
But O! how oft,
How oft at school, with most believing mind,
Presageful, have I gazed upon the bars,
To watch that fluttering stranger! and as oft
With unclosed lids, already had I dreamt
Of my sweet birthplace, and the old church tower,
Whose bells, the poor man’s only music, rang
From morn to evening, all the hot fair-day,
So sweetly, that they stirred and haunted me
With a wild pleasure, falling on mine ear
Most like articulate sounds of things to come!
So gazed I, till the soothing things, I dreamt,
Lulled me to sleep, and sleep prolonged my dreams!
And so I brooded all the following morn,
Awed by the stern preceptor’s face, mine eye
Fixed with mock study on my swimming book:
Save if the door half opened, and I snatched
A hasty glance, and still my heart leaped up,
For still I hoped to see the stranger’s face,
Townsman, or aunt, or sister more beloved,
My playmate when we both were clothed alike!
Dear Babe, that sleepest cradled by my side,
Whose gentle breathings, heard in this deep calm,
Fill up the interspersèd vacancies
And momentary pauses of the thought!
My babe so beautiful! it thrills my heart
With tender gladness, thus to look at thee,
And think that thou shalt learn far other lore,
And in far other scenes! For I was reared
In the great city, pent ‘mid cloisters dim,
And saw nought lovely but the sky and stars.
But thou, my babe! shalt wander like a breeze
By lakes and sandy shores, beneath the crags
Of ancient mountain, and beneath the clouds,
Which image in their bulk both lakes and shores
And mountain crags: so shalt thou see and hear
The lovely shapes and sounds intelligible
Of that eternal language, which thy God
Utters, who from eternity doth teach
Himself in all, and all things in himself.
Great universal Teacher! he shall mold
Thy spirit, and by giving make it ask.
Therefore all seasons shall be sweet to thee,
Whether the summer clothe the general earth
With greenness, or the redbreast sit and sing
Betwixt the tufts of snow on the bare branch
Of mossy apple tree, while the nigh thatch
Smokes in the sun-thaw; whether the eave-drops fall
Heard only in the trances of the blast,
Or if the secret ministry of frost
Shall hang them up in silent icicles,
Quietly shining to the quiet Moon.
1798
Samuel Taylor Coleridge
Vorst te middernacht
De vorst werkt stil aan zijn geheime taak,
Geen wind die daarbij helpt. Het uiltje gaf
Zijn luide roep – en hoor, weer! even luid.
Alle bewoners van mijn stulpje slapen nu,
En bieden mij afzondering, die past
Bij diepergaand gepeins: behalve dan
Dat naast mij kalm mijn wiegekindje rust.
Hoe vredig! Zo zeer, dat ‘t bezinning stoort
En tegenwerkt door buitensporige
En vreemde stilligheid. Zee, heuvel, bos,
Dit volk-rijk dorp! Zee, heuvel, bos,
Met al die grote drukte van ‘t bestaan,
Onhoorbaar als een droom! De dunne vlam
Dekt blauw mijn smeulend vuur, en wappert niet;
Maar ‘n film, die trillend op het rooster lag,
Trilt nu nog steeds, en stoort de rust alleen.
Medunkt die onrust in de stilte der natuur
Geeft het wat meegevoel met mij die leeft,
Waardoor zich ‘n deelgenootschap vormt,
En, sluimerend, de geest ‘t zwak fladderen
Door de eigen stemmingen verklaart, op zoek
Naar echo’s of een spiegel van zichzelf,
En spel maakt van gepeins.
Maar O! hoe vaak,
Hoe vaak op school, in goedgelovigheid,
Staard’ ik met voorgevoel de spijlen aan,
En zag die fladderende vreemde! * Vaak
Ook had ik, d’ ogen open, zoet gedroomd
Van waar mijn wieg stond, van de kerkklok,
De enige muziek der arme man, die klonk
Van vroeg tot laat, de ganse, warme dag,
Zo lieflijk, dat het mij ontroerde en greep
Met wild plezier, en in mijn oren zonk
Als ‘t klinkklaar luiden van wat komen zou!
Zo staarde ik, tot ik kalmerend door die droom,
In slaap viel, en die droom weer langer werd!
Zo mijmerde ik de dag daarop nog door.
Mijn oog, bevreesd voor meester’s strenge blik,
Kleefde al spijbelend aan mijn drijvend boek:
Behalve als bij open deur, ik snel
Een blik wierp, en mijn hart weer opsprong,
Want steeds nog keek ik naar de vreemde uit,
Stedeling, tante, zuster meer geliefd,
Mijn makker, nog gelijk gekleed als ik!
Lief kindje, naast mij slapend in je wieg,
Wiens zachte adem, hoorbaar in de rust,
De leemtes en de korte pauzes soms
Verspreid in de gedachtenstromen vult!
Mijn kind, zo schoon! Het schenkt mijn hart
Een tere vreugd, als ik zo naar je kijk,
En weet dat jij veel, anders leren zult,
En in heel ander landschap ook! Want ik
Groeide gekloosterd als een stadskind op,
En zag aan schoons slechts sterren en de lucht.
Maar jij, mijn kind, zult zwerven als een bries
Aan meer en oever, onder aan de kloof
Van ‘n oude berg, en onder ‘t wolkendek,
Dat in zijn opbouw oever, meer, en kloof
Verbeeldt: zo zul je zien en horen ook
De liefelijke vormen en bevattelijke klank
Van die onsterfelijke taal, door God
Gesproken, die zich eeuwig onderwijst
In ‘t al, en alle dingen in Zichzelf.
De grote algehele Leraar! Hij boetseert
Je geest, and zorgt door geven dat die vraagt.
Daarom zal elk seizoen je dierbaar zijn,
Of nu de zomer heel de aarde kleedt
In ‘t groen, of ‘t roodborstje zit en zingt
Tussen de plekjes sneeuw op ‘n kale tak
Van een bemoste appelboom, terwijl
Het rietdak dampt in zonnedooi; of nu
Dakdruppels spetteren bij geluwde wind,
Of dat, door de geheime taak der vorst,
Ze onhoorbaar neerhangen als ijspegels,
In stilte schijnend naar de stille maan.
* Vreemde: de roetfilm die boven het rooster zweeft wordt “overal in het land vreemde genoemd en kondigt de komst van een afwezige bekende aan” (aantekening van Coleridge)
Vertaling Cornelis W. Schoneveld
Uit: Bestorm mijn hart, de beste Engelse gedichten uit de 16e-19e eeuw gekozen en vertaald door Cornelis W. Schoneveld, tweetalige editie. Rainbow Essentials no. 55, Uitgeverij Maarten Muntinga, Amsterdam, 2008, 296 pp, € 9,95 ISBN: 9789041740588
Kempis.nl poetry magazine
More in: Archive C-D, Coleridge, Coleridge, Samuel Taylor
El Sur
Bij de film van Victor Erice
Wichelroede, laat de dochter vinden wat haar vader
was: dokter, motorrijder, man met baard
en met verleden, danseur met kleine meisjes.
Tussen ansichten in een sigarendoos kreukt
de herinnering aan het kind dat zij was
de Eerste Communie tegemoet met slechts
moeder en oma als getuigen in het hoofd.
Hij was er wel, hij was gekomen, hij was er.
Haar vader was er zonder dat zij het wist.
Nog galmt elke kerk die ik bezoek mij
van zijn zachte stappen naar de achterste pilaar.
De blik toen reeds op wat zij nu pas is.
Bert Bevers
uit Afglans – Gedichten 1972-1997, Uitgeverij WEL, Bergen op Zoom, 1997
kempis.nl poetry magazine
More in: Archive A-B, Bevers, Bert
photo: jefvankempen
De glans van oud ijzer
Hommage aan Cornelis Verhoeven
tekst: Charles Vergeer
met citaten van Cornelis Verhoeven
en met foto’s van 15 kunstwerken van Jeanne Schouten
geïnspireerd door het werk van Verhoeven
Oplage 200 exx.
Brandon Pers Tilburg
uitgave nr. 59
november 2011
prijs 17 euro
te bestellen via email: c.vergeer@fontys.nl
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive U-V, Cornelis Verhoeven
.jpg)
Alfred de Musset
(1810-1857)
Sur une morte
Elle était belle, si la Nuit
Qui dort dans la sombre chapelle
Où Michel-Ange a fait son lit,
Immobile peut être belle.
Elle était bonne, s’il suffit
Qu’en passant la main s’ouvre et donne,
Sans que Dieu n’ait rien vu, rien dit,
Si l’or sans pitié fait l’aumône.
Elle pensait, si le vain bruit
D’une voix douce et cadencée,
Comme le ruisseau qui gémit
Peut faire croire à la pensée.
Elle priait, si deux beaux yeux,
Tantôt s’attachant à la terre,
Tantôt se levant vers les cieux,
Peuvent s’appeler la Prière.
Elle aurait souri, si la fleur
Qui ne s’est point épanouie
Pouvait s’ouvrir à la fraîcheur
Du vent qui passe et qui l’oublie.
Elle aurait pleuré si sa main,
Sur son coeur froidement posée,
Eût jamais, dans l’argile humain,
Senti la céleste rosée.
Elle aurait aimé, si l’orgueil
Pareil à la lampe inutile
Qu’on allume près d’un cercueil,
N’eût veillé sur son coeur stérile.
Elle est morte, et n’a point vécu.
Elle faisait semblant de vivre.
De ses mains est tombé le livre
Dans lequel elle n’a rien lu.
Alfred de Musset poetry
kempis.nl poetry magazine
More in: Archive M-N, Musset, Alfred de
Havenbeeld
Wees gerust oude golven, niemand
weet de weg. Wij zwerven helemaal thuis.
Bollend als een meisjeshandschrift troost
uit regen op kranen. Wit krijt,
uitlopende tekens. De wereld is zo wijd:
meeuwen scheren krijsend langs de gilling.
Bert Bevers
verschenen in Antwerpen, de stad in gedichten, (samenstelling Philip Hoorne), Uitgeverij 521, Amsterdam, 2003
kempis.nl poetry magazine
More in: Archive A-B, Bevers, Bert
Bultloos genoegen
Lijst boven de bank
weerspiegelt wuiven van grote boom voor het huis,
zoals helder water dat doet
met bomen rondom, juist dat vindt hij mooi.
Soms picknickt hij onder het ruisende glas,
met broodjes en zoetste bloeddelicatessen paraat
voor hongerige magen van hem
en zijn zwermen geliefde huisgenootjes.
Hij leest ze voor uit een boek, of poëziebundel soms,
als hij in een uitzonderlijke bui is,
vooral fruitvliegjes luisteren graag, maar ook muggen
beleven dierlijk plezier aan liefst wilde literatuur
dan worden ze kalm,
prikken even hun steekinstrumenten in niets,
gezien andere prioriteiten,
ook daarom leest hij graag voor
‘s zomers altijd.
Freda Kamphuis
kempis. nl poetry magazine
gedicht freda kamphuis ©
More in: Archive K-L, Kamphuis, Freda
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature