FLEURSDUMAL POETRY LIBRARY – classic, modern, experimental & visual & sound poetry, poetry in translation, city poets, poetry archive, pre-raphaelites, editor’s choice, etc.

«« Previous page · John Milton: On Time · P.C. Hooft-prijs 2012 voor Tonnus Oosterhoff · Georg Trakl: Romanze zur Nacht · Emily Dickinson: I Died For Beauty · William Shakespeare: Sonnet 107 · Ton van Reen gedicht: de bomen · D. H. Lawrence: After The Opera · Alfred de Musset: Derniers vers · John McCrae: The Oldest Drama · William Shakespeare: Sonnet 106 in de nieuwe vertaling van Cornelis W. Schoneveld · John Milton: On the Death of a Fair Infant Dying of a Cough · Hans Warren: Terugkeer

»» there is more...

John Milton: On Time

John Milton

(1608-1674 )

On Time

FLy envious Time, till thou run out thy race,

Call on the lazy leaden-stepping hours,

Whose speed is but the heavy Plummets pace;

And glut thy self with what thy womb devours,

Which is no more then what is false and vain,

And meerly mortal dross;

So little is our loss,

So little is thy gain.

For when as each thing bad thou hast entomb’d,

And last of all, thy greedy self consum’d,

Then long Eternity shall greet our bliss

With an individual kiss;

And Joy shall overtake us as a flood,

When every thing that is sincerely good

And perfectly divine,

With Truth, and Peace, and Love shall ever shine

About the supreme Throne

Of him, t’ whose happy-making sight alone,

When once our heav’nly-guided soul shall clime,

Then all this Earthy grosnes quit,

Attir’d with Stars, we shall for ever sit,

Triumphing over Death, and Chance, and thee O Time.

John Milton poetry

kempis.nl poetry magazine

P.C. Hooft-prijs 2012 voor Tonnus Oosterhoff

P.C. Hooft-prijs 2012 voor Tonnus Oosterhoff

Het bestuur van de Stichting P.C. Hooft-prijs voor Letterkunde heeft maandag 19 december besloten de P.C. Hooft-prijs 2012 toe te kennen aan Tonnus Oosterhoff (Leiden, 1953). Deze oeuvreprijs is dit jaar bestemd voor poëzie en wordt uitgereikt op een feestelijke bijeenkomst in het Letterkundig Museum, op donderdag 24 mei 2012, drie dagen na de sterfdag van de naamgever van de prijs, de dichter P.C. Hooft (1581-1647), onze grootste renaissancedichter.

Tonnus Oosterhoff, van wie dit jaar de bundel Leegte lacht verscheen, ontving eerder belangrijke literaire prijzen voor afzonderlijke verschenen bundels, o.a.

de C. Buddingh’-prijs (1990) voor Boerentijger, de Herman Gorter-prijs (1994) voor De ingeland, de Jan Campert-prijs (1998) voor (Robuuste tongwerken,) een stralend plenum en de VSB Poëzieprijs (2003) voor Wij zagen ons in een klein groepje mensen veranderen.

De P.C. Hooft-prijs 2012 voor het gehele oeuvre van Tonnus Oosterhoff is toegekend op voordracht van een jury bestaande uit Kees Verheul (voorzitter), Yra van Dijk, Hester Knibbe, Erik Menkveld en Rob Schouten. Recente eerdere laureaten in het genre poëzie waren Hans Verhagen (2009), H.C. ten Berge (2006), H.H. ter Balkt (2003), Eva Gerlach (2000) en Judith Herzberg (1997). Aan de prijs is een bedrag verbonden van € 60.000.

Fragment uit het juryrapport:

– ‘Oosterhoffs poëzie is in hoge mate vernieuwend, ze heeft de Nederlandse dichtkunst van diverse keurslijven bevrijd, niet planmatig of vanuit een dichterlijke ideologie, maar door persoonlijke oorspronkelijkheid en het bijzondere talent van de auteur voor het vastleggen of liever gezegd juist beweeglijk maken van moeilijk benoembare sensaties.’

Het water begon zich te schamen

Het water begon zich te schamen

voor wat het was en altijd gedaan had.

Namens iedereen kwam een vis aan land

om een regeling te treffen.

De vis rechte zijn rug:

‘Mensen: drie wensen’

Het strand was leeg, alleen de schelpen

hadden de vorm van mutsen met oren eronder.

Het uitgekookte dier moest zijn lachen inhouden.

Ik kan beloven wat ik wil, dacht het

Dit kost me geen stuiver. De geschiedenis is ja nog niet begonnen.

Ik moest maar eens gaan teruglopen door de branding.

Of zal ik hier nog wat blijven? Droog ben ik nu toch.

Het is wel heerlijk, die zeewind.

Tonnus Oosterhoff

(Uit: Hersenmutor; gedichten 1990-2005, Bezige Bij 2005.)

fleursdumal.nl magazine

More in: Archive O-P, Art & Literature News

Georg Trakl: Romanze zur Nacht

Georg Trakl

(1887-1914)

Romanze zur Nacht

Einsamer unterm Stenenzelt
Geht durch die Mitternacht.
Der Knab aus Träumen wirr erwacht,
Sein Antlitz grau im Mond verfällt.

Die Närrin weint mit offnem Haar
Am Fenster, das vergittert starrt.
Im Teich vorbei auf süßer Fahrt
Ziehn Liebende sehr wunderbar.

Der Mörder lächelt bleich im Wein,
Die Kranken Todesgrausen packt.
Die Nonne betet wund und nackt
Vor des Heilands Kreuzespein.

Die Mutter leis’ im Schlafe singt.
Sehr friedlich schaut zur Nacht das Kind
Mit Augen, die ganz wahrhaft sind.
Im Hurenhaus Gelächter klingt.

Beim Talglicht drunt’ im Kellerloch
Der Tote malt mit weißer Hand
Ein grinsend Schweigen an die Wand.
Der Schläfer flüstert immer noch.

Georg Trakl poetry

kempis.nl poetry magazine

Emily Dickinson: I Died For Beauty

Emily Dickinson

(1830-1886)

I Died For Beauty

I died for beauty, but was scarce

Adjusted in the tomb,

When one who died for truth was lain

In an adjoining room.

He questioned softly why I failed?

“For beauty,” I replied.

“And I for truth, — the two are one;

We brethren are,” he said.

And so, as kinsmen met a night,

We talked between the rooms,

Until the moss had reached our lips,

And covered up our names.

Emily Dickinson poetry

kempis.nl poetry magazine

William Shakespeare: Sonnet 107

William Shakespeare

(1564-1616)

THE SONNETS

107

Not mine own fears, nor the prophetic soul,

Of the wide world, dreaming on things to come,

Can yet the lease of my true love control,

Supposed as forfeit to a confined doom.

The mortal moon hath her eclipse endured,

And the sad augurs mock their own presage,

Incertainties now crown themselves assured,

And peace proclaims olives of endless age.

Now with the drops of this most balmy time,

My love looks fresh, and death to me subscribes,

Since spite of him I’ll live in this poor rhyme,

While he insults o’er dull and speechless tribes.

And thou in this shalt find thy monument,

When tyrants’ crests and tombs of brass are spent.

kempis.nl poetry magazine

Ton van Reen gedicht: de bomen

Ton van Reen

de bomen

De bomen

hebben zich opgehangen

in de lucht

ze hebben de sferen

doorworteld

de bovenaardse lagen

afgegraasd

ze zijn als wilde paarden

op hol geslagen

de manen van hun

veel te grote wezens

achter zich sleurend

als bagage

alsof ze mensen waren

die met grote ijver

verjaagd zijn

van hun beperkte meters aarde

om het bezit van de vruchten

Uit: Ton van Reen, Blijvend vers, Verzamelde gedichten (1965-2007). Uitgeverij De Contrabas, 2011, ISBN 9789079432462, 144 pagina’s, paperback

kempis.nl poetry magazine

More in: Archive Q-R, Reen, Ton van, Ton van Reen

D. H. Lawrence: After The Opera

D. H. Lawrence

(1885-1930)

After The Opera

Down the stone stairs

Girls with their large eyes wide with tragedy

Lift looks of shocked and momentous emotion up at me.

And I smile.

Ladies

Stepping like birds with their bright and pointed feet

Peer anxiously forth, as if for a boat to carry them out of the wreckage,

And among the wreck of the theatre crowd

I stand and smile.

They take tragedy so becomingly.

Which pleases me.

But when I meet the weary eyes

The reddened aching eyes of the bar-man with thin arms,

I am glad to go back to where I came from.

D. H. Lawrence poetry

fleursdumal.nl magazine

More in: Archive K-L, D.H. Lawrence, Lawrence, D.H.

Alfred de Musset: Derniers vers

Alfred de Musset

(1810-1857)

Derniers vers

L’heure de ma mort, depuis dix-huit mois,
De tous les côtés sonne à mes oreilles,
Depuis dix-huit mois d’ennuis et de veilles,
Partout je la sens, partout je la vois.

Plus je me débats contre ma misère,
Plus s’éveille en moi l’instinct du malheur ;
Et, dès que je veux faire un pas sur terre,
Je sens tout à coup s’arrêter mon coeur.

Ma force à lutter s’use et se prodigue.
Jusqu’à mon repos, tout est un combat ;
Et, comme un coursier brisé de fatigue,
Mon courage éteint chancelle et s’abat.

1857

Alfred de Musset poetry
kempis.nl poetry magazine

John McCrae: The Oldest Drama

John McCrae

(1872 – 1918)

The Oldest Drama

“It fell on a day, that he went out to his father to the reapers.

And he said unto his father, My head, my head. And he said to a lad,

Carry him to his mother. And . . . he sat on her knees till noon,

and then died. And she went up, and laid him on the bed. . . .

And shut the door upon him and went out.”

Immortal story that no mother’s heart

Ev’n yet can read, nor feel the biting pain

That rent her soul! Immortal not by art

Which makes a long past sorrow sting again

Like grief of yesterday: but since it said

In simplest word the truth which all may see,

Where any mother sobs above her dead

And plays anew the silent tragedy.

John McCrae poetry

kempis.nl poetry magazine

William Shakespeare: Sonnet 106 in de nieuwe vertaling van Cornelis W. Schoneveld

William Shakespeare

(1564-1616)

THE SONNETS

Sonnet 106

When in the chronicle of wasted time,

I see descriptions of the fairest wights,

And beauty making beautiful old rhyme,

In praise of ladies dead, and lovely knights,

Then in the blazon of sweet beauty’s best,

Of hand, of foot, of lip, of eye, of brow,

I see their antique pen would have expressed,

Even such a beauty as you master now.

So all their praises are but prophecies

Of this our time, all you prefiguring,

And for they looked but with divining eyes,

They had not skill enough your worth to sing:

For we which now behold these present days,

Have eyes to wonder, but lack tongues to praise.

Sonnet 106

Zie ’k in kronieken van de tijd vergaan

Hoe wezens uiterst fraai beschreven zijn

En schoonheid schoon in oude rijm gedaan,

Met lof op vrouwen dood en ridders fijn,

Dan zie ik in ’t blazoen van zoetste sierlijkheid

Van voorhoofd, oog, van lip, van hand, van voet,

Hoe hun antieke pen zou zijn gewijd

Aan zulk een schoonheid als u eer aandoet.

Dus heel hun hulde is slechts orakeltaal

Op onze tijd, die heel uw beeld voorzegt,

En daar hun blik slechts gissend was en vaal

Deed hun te zwakke zang uw pracht geen recht;

Maar ’t heden dat ons oog het wonder toont,

Verschaft geen tong die dat met lof bekroont.

Vertaling: Cornelis W. Schoneveld

(november 2011)

kempis.nl poetry magazine

More in: -Shakespeare Sonnets, Shakespeare

John Milton: On the Death of a Fair Infant Dying of a Cough

John Milton

(1608-1674 )

Anno ætatis 17.

On the Death of a Fair Infant Dying of a Cough

O Fairest flower no sooner blown but blasted,

Soft silken Primrose fading timelesslie,

Summers chief honour if thou hadst out-lasted

Bleak winters force that made thy blossome drie;

For he being amorous on that lovely die

That did thy cheek envermeil, thought to kiss

But kill’d alas, and then bewayl’d his fatal bliss.

For since grim Aquilo his charioter

By boistrous rape th’ Athenian damsel got,

He thought it toucht his Deitie full neer,

If likewise he some fair one wedded not,

Thereby to wipe away th’ infamous blot,

Of long-uncoupled bed, and childless eld,

Which ‘mongst the wanton gods a foul reproach was held.

III

So mounting up in ycie-pearled carr,

Through middle empire of the freezing aire

He wanderd long, till thee he spy’d from farr,

There ended was his quest, there ceast his care.

Down he descended from his Snow-soft chaire,

But all unwares with his cold-kind embrace

Unhous’d thy Virgin Soul from her fair biding place.

Yet art thou not inglorious in thy fate;

For so Apollo, with unweeting hand

Whilome did slay his dearly-loved mate

Young Hyacinth born on Eurotas strand,

Young Hyacinth the pride of Spartan land;

But then transform’d him to a purple flower

Alack that so to change thee winter had no power.

Yet can I not perswade me thou art dead

Or that thy coarse corrupts in earths dark wombe,

Or that thy beauties lie in wormie bed,

Hid from the world in a low delved tombe;

Could Heav’n for pittie thee so strictly doom?

Oh no? for something in thy face did shine

Above mortalitie that shew’d thou wast divine.

Resolve me then oh Soul most surely blest

(If so it be that thou these plaints dost hear)

Tell me bright Spirit where e’re thou hoverest

Whether above that high first-moving Spheare

Or in the Elisian fields (if such there were.)

Oh say me true if thou wert mortal wight

And why from us so quickly thou didst take thy flight.

VII

Wert thou some Starr which from the ruin’d roof

Of shak’t Olympus by mischance didst fall;

Which carefull Jove in natures true behoofe

Took up, and in fit place did reinstall?

Or did of late earths Sonnes besiege the wall

Of sheenie Heav’n, and thou some goddess fled

Amongst us here below to hide thy nectar’d head.

VIII

Or wert thou that just Maid who once before

Forsook the hated earth, O tell me sooth,

And cam’st again to visit us once more?

Or wert thou that sweet smiling Youth!

Or that crown’d Matron sage white-robed truth?

Or any other of that heav’nly brood

Let down in clowdie throne to do the world some good.

Or wert thou of the golden-winged hoast,

Who having clad thy self in humane weed,

To earth from thy præfixed seat didst poast,

And after short abode flie back with speed,

As if to shew what creatures Heav’n doth breed,

Thereby to set the hearts of men on fire

To scorn the sordid world, and unto Heav’n aspire.

But oh why didst thou not stay here below

To bless us with thy heav’n-lov’d innocence,

To slake his wrath whom sin hath made our foe

To turn Swift-rushing black perdition hence,

Or drive away the slaughtering pestilence,

To stand ‘twixt us and our deserved smart

But thou canst best perform that office where thou art.

Then thou the mother of so sweet a child

Her false imagin’d loss cease to lament,

And wisely learn to curb thy sorrows wild;

Think what a present thou to God hast sent,

And render him with patience what he lent;

This if thou do, he will an off-spring give

That till the worlds last end shall make thy name to live.

John Milton poetry

kempis.nl poetry magazine

Hans Warren: Terugkeer

Hans Warren

(1921-2001)

Terugkeer

We liepen door het late land. De bomen

geurden bedwelmend en de zomerlucht was zwaar.

Duister schoof over vers gemaaide klaver.

De wind kwam als een warm en tastbaar aaien

onder de hemel, spiegelend in een meer

op blauwgroen fond zijn ambergele wolkenvlokken.

Er klonk vreemde muziek, die ik vergat.

We zagen achter wijde velden spitse torens,

gerezen aan de duistere einderboog

tegen het stil verschilferd koepelparelmoer.

Er was gefluister en gegiechel langs de wegen

en bladerschaduw als een lokkend grottenhol.

Terugkeer. Dit nooit kunnen verwoorden:

terugkeer door de zomeravond, naar huis,

maar niet mijn huis, het onvolmaakte.

Dit was nóóit samen, altijd heel alleen,

de lucht moest warmer zijn dan bloed,

het licht heel rood verguld, de geuren

bijna verstikkend zwaar. Een ander paar

moest ergens dwalen, een veel gelukkiger

en mooier paar, en een jonge landman zong

of oefende in een tuin op een trombone.

En nooit heb ik dat huis bereikt, maar soms

in dromen ben ik nog op weg daarheen.

(Uit: Hans Warren: ‘Verzamelde gedichten’, Amsterdam 2002)

kempis.nl poetry magazine

Fleurs du Mal Magazine

In this category:

All categories

FLEURSDUMAL POETRY LIBRARY – classic, modern, experimental & visual & sound poetry, poetry in translation, city poets, poetry archive, pre-raphaelites, editor’s choice, etc.

John Milton: On Time

P.C. Hooft-prijs 2012 voor Tonnus Oosterhoff

Georg Trakl: Romanze zur Nacht

Emily Dickinson: I Died For Beauty

William Shakespeare: Sonnet 107

Ton van Reen gedicht: de bomen

D. H. Lawrence: After The Opera

Alfred de Musset: Derniers vers

John McCrae: The Oldest Drama

William Shakespeare: Sonnet 106 in de nieuwe vertaling van Cornelis W. Schoneveld

John Milton: On the Death of a Fair Infant Dying of a Cough

Hans Warren: Terugkeer