Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
Alfred Lord Tennyson
(1809-1892)
The Beggar Maid
Her arms across her breast she laid;
She was more fair than words can say:
Bare-footed came the beggar maid
Before the king Cophetua.
In robe and crown the king stept down,
To meet and greet her on her way;
"It is no wonder," said the lords,
"She is more beautiful than day".
As shines the moon in clouded skies,
She in her poor attire was seen:
One praised her ancles, one her eyes,
One her dark hair and lovesome mien:
So sweet a face, such angel grace,
In all that land had never been:
Cophetua sware a royal oath:
"This beggar maid shall be my queen!"
.jpg)
Alfred Lord Tennyson poetry
kempis poetry magazine
More in: Tennyson, Alfred Lord
Katherine Mansfield
(1888-1923)
The Man with the Wooden Leg
There was a man lived quite near us;
He had a wooden leg and a goldfinch in a green cage.
His name was Farkey Anderson,
And he’d been in a war to get his leg.
We were very sad about him,
Because he had such a beautiful smile
And was such a big man to live in a very small house.
When he walked on the road his leg did not matter
so much;
But when he walked in his little house
It made an ugly noise.
Little Brother said his goldfinch sang the loudest of
all birds,
So that he should not hear his poor leg
And feel too sorry about it.
The Secret
In the profoundest ocean
There is a rainbow shell,
It is always there, shining most stilly
Under the greatest storm waves
That the old Greek called "ripples of laughter."
As you listen, the rainbow shell
Sings—in the profoundest ocean.
It is always there, singing most silently!
Katherine Mansfield poetry
k e m p i s p o e t r y m a g a z i n e
More in: Mansfield, Katherine
.jpg)
A N N I E M. G. S C H M I D T
Kon Annie M.G. Schmidt goed zeuren? Je vraagt het je af nu een nieuwe bloemlezing van haar liedteksten (waarvan 114 nooit eerder gepubliceerd) verschenen is onder de titel Zeur niet!, het lied dat Conny Stuart zong in de musical Heerlijk duurt het langst. In de uiterst precieze aantekeningen die samensteller Henk van Gelder bij de teksten maakte, krijgen we één keer een doorkijkje naar het antwoord, als Schmidt zich bij regisseur Paddy Stone beklaagt over het gebrek aan verstaanbaarheid zodra er gelijktijdig gezongen en gedanst moet worden. ‘Ik hoop,’ roept de verbolgen tekstschrijfster, ‘dat jouw dansjes nog eens voor de radio komen!’ Van Gelder schaart het onder de ‘korzelige kanttekeningen’, en mogelijk is hier dus even de ‘Lagere Annie’ aan het woord, een type dat Schmidt zelf bedacht heeft in een van haar ‘stukjes’ uit Het Parool in Impressies van een simpele ziel: Lagere Annie is ‘kribbig en zeurderig’, Hogere Annie is daarentegen ‘zonnig’. Van de andere kant gewaagt Van Gelder ook van ‘knetterende ruzies’ tussen Schmidt en Stone, en dat is precies wat Schmidt ons, of in ieder geval de dames, met ‘Zeur niet!’ voor ogen houdt zodra het even tegenzit:
Huil in je bed
Bijt in je laken
Vloek tegen iedereen
Schreeuw van de daken
Maar zeur niet
Trap om je heen
Wees nooit een dame
En gooi het theeservies
Dwars door de ramen
Maar zeur niet
De Hogere Annie was een verklaard tegenstandster van zeuren. Soms heel letterlijk. Mannen die net gestopt zijn met roken, krijgen van gezeur weer trek in een sigaret (in ‘Roken’), en alleen sterke vrouwen kunnen met Hetty Blok meezingen: En as ik dik wor nou dan mot dat maar gebeure/ Ik zal beslist niet over kallerieën zeure. Blok zong het in een aflevering van de legendarische radioserie De familie Doorsnee. Dat was in 1956, en het is treffend dat zo’n ogenschijnlijk onbeduidend voornemen – het liedje heet ‘Dan maar dik’ — na meer dan vijftig jaar nog steeds even dwars is als het toen geweest moet zijn, misschien zelfs nog tegendraadser, in deze tijd waarin Schmidt, ware zij nog onder ons, ongetwijfeld geschreven zou hebben: En as ik dik wor nou dan mot dat maar gebeure/ Ik zal beslist niet over Sonja Bakker zeure. Omdat we nog steeds met ons allen een familie Doorsnee zijn.
De actualiteiten van de dagen waarin Schmidt schreef, komen we veelvuldig met name tegen (de spoetnik, de Algerijnse oorlog, het tweede Vaticaans concilie) maar ze zijn de teksten in al die jaren niet gaan hinderen. Hun echte betekenis is heel dicht bij huis gebleven. Een van de allereerste teksten die Schmidt schreef — ‘Monsieur Maurice’, voor het journalistencabaret De Inktvis – is een mooi voorbeeld van de onverwoestbare actualiteit die ze feilloos wist op te sporen in onze comédie humaine. Maurice, vroeger een ‘kapperszaakje bij de Magere Brug’, heeft nu een trendy schoonheidssalon:
Ik moet mevrouw Van Knottenbelt nog kneden
Die komt zo om een uur of kwart voor drie
Haar avant-coeur helt ietwat naar beneden
Dat wordt dan opgevijzeld hè, compris?
Het is satire, er wordt gehekeld, het kan cynisch zijn, maar er wordt nooit gezeurd. Zelfs niet in ‘Was dat nou alles?’, als seks de eerste keer wat lijkt tegen te vallen:
Wat al die boeken vanaf Genesis
Ook mogen schrijven
Je leert er niet van wat een penis is
Je voelt het pas wanneer het menes is
Aan den lijve
Schmidt was een (strenge) meesteres in het relativeren van de waan van de dag en de grote illusies die het menselijk bedrijf beheersen. Omdat alles, zoals ze in ‘Ligt het aan hem?’ schreef, ‘niet precies als in het damesblad’ is. Het hoeft allemaal niet klein gemaakt te worden, maar wel leefbaar. En als het even kan, zelfs ten koste van de verstaanbaarheid, dansbaar:
Trek de stoute schoenen aan en dans met mij
Wees zo goed om op te staan en dans met mij
Heb geen remmen, heb geen angsten
Heerlijk, heerlijk duurt het langste.
Ed Schilders
Zeur niet! (met dvd met tv-opnames uit 1962) – Annie M.G. Schmidt – Onder redactie van Henk van Gelder – Nijgh & Van Ditmar – ISBN 978 90 388 6963 6
Eerder gepubliceerd in De volkskrant
Ed Schilders over Annie M.G. Schmidt
fleursdumal.nl magazine
More in: Annie M.G. Schmidt, Archive S-T, Ed Schilders
Kurt Tucholsky
(1890-1935)
Ballade
Da sprach der Landrat unter Stöhnen:
“Könnten Sie sich an meinen Körper gewöhnen?”
Und es sagte ihm Frau Kaludrigkeit:
“Vielleicht. Vielleicht.
Mit der Zeit…mit der Zeit…”
Und der Landrat begann allnächtlich im Schlafe
Laut zu sprechen und wurde ihr Schklafe.
Und er war ihr hörig und sah alle Zeit
Frau Kaludrigkeit – Frau Kaludrigkeit!
Und obgleich der Landrat zum Zentrum gehörte,
wars eine Schande, wie daß er röhrte;
er schlich der Kaludrigkeit ums Haus…
Die hieß so – und sah ganz anders aus:
Ihre Mutter hatte es einst in Brasilien
Mit einem Herrn der bessern Familien.
Sie war ein Halbblut, ein Viertelblut:
Nußbraun, kreolisch; es stand ihr sehr gut.
Und der Landrat balzte: Wann ist es soweit?
Frau Kaludrigkeit – Frau Kaludrigkeit!
Und eines Abends im Monat September
War das Halbblut müde von seinem Gebember
Und zog sich aus. Und sagte: “Ich bin…”
Und legte sich herrlich nußbraun hin.
Der Landrat dachte, ihn träfe der Schlag!
Unvorbereitet fand ihn der Tag.
Nie hätt er gehofft, es noch zu erreichen.
Und er ging hin und tat desgleichen.
Pause
Sie lag auf den Armen und atmete kaum.
Ihr Pyjama flammte, ein bunter Traum.
Er glaubte, ihren Herzschlag zu spüren.
Er wagte sie nicht mehr zu berühren…
Er sann, der Landrat. Was war das, soeben?
Sie hatte ihm alles und nichts gegeben.
Und obgleich der Landrat vom Zentrum war,
wurde ihm eines plötzlich klar:
Er war nicht der Mann für dieses Wesen.
Sie war ein Buch. Er konnt es nicht lesen.
Was dann zwischen Liebenden vor sich geht,
ist eine leere Formalität.
Und so lernte der Mann in Minutenfrist,
daß nicht jede Erfüllung Erfüllung ist.
Und belästigte nie mehr seit dieser Zeit
Die schöne Frau Inez Kaludrigkeit.
Kurt Tucholsky poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive S-T, Tucholsky, Kurt
M u l t a t u l i
(Eduard Douwes Dekker, 1820-1887)
Op de Salak
‘t Is zoeter hier zijn maker te loven;
‘t Gebed klinkt schoon langs berg- en heuvelzij;
Veel meer dan ginds rijst hier het hart naar boven:
Men is zijn God op bergen meer nabij.
Hier schiep Hijzelf altaar en tempelkoren,
Nog door geen tred van ‘s mensen voet ontwijd;
Hier doet Hij zich in ‘t raat’lend onweêr horen…
En rollend roept Zijn donder: Majesteit!
Multatuli gedichten
kempis poetry magazine
.jpg)
Gerard Manley Hopkins
(1844-1889)
Moonrise
I awoke in the Midsummer not to call night, in the white and the walk of the morning:
The moon, dwindled and thinned to the fringe of a finger-nail held to the candle,
Or paring of paradisaical fruit, lovely in waning but lustreless,
Stepped from the stool, drew back from the barrow, of dark Maenefa the mountain;
A cusp still clasped him, a fluke yet fanged him, entangled him, not quite utterly.
This was the prized, the desirable sight, unsought, presented so easily,
Peace
When will you ever, Peace, wild wooddove, shy wings shut,
Your round me roaming end, and under be my boughs?
When, when, Peace, will you, Peace? I’ll not play hypocrite
To own my heart: I yield you do come sometimes; but
That piecemeal peace is poor peace. What pure peace allows
Alarms of wars, the daunting wars, the death of it?
O surely, reaving Peace, my Lord should leave in lieu
Some good! And so he does leave Patience exquisite,
That plumes to Peace thereafter. And when Peace here does house
He comes with work to do, he does not come to coo,
He comes to brood and sit.
Summa
The best ideal is the true
And other truth is none.
All glory be ascribèd to
The holy Three in One.
.jpg){kind=small}
Gerard Manley Hopkins poetry
kempis poetry magazine
More in: Hopkins, Gerard Manley
William Morris
(1834-1896)
Meeting in Winter
Winter in the world it is,
Round about the unhoped kiss
Whose dream I long have sorrowed o’er;
Round about the longing sore,
That the touch of thee shall turn
Into joy too deep to burn.
Round thine eyes and round thy mouth
Passeth no murmur of the south,
When my lips a little while
Leave thy quivering tender smile,
As we twain, hand holding hand,
Once again together stand.
Sweet is that, as all is sweet;
For the white drift shalt thou meet,
Kind and cold-cheeked and mine own,
Wrapped about with deep-furred gown
In the broad-wheeled chariot:
Then the north shall spare us not;
The wide-reaching waste of snow
Wilder, lonelier yet shall grow
As the reddened sun falls down.
But the warders of the town,
When they flash the torches out
O’er the snow amid their doubt,
And their eyes at last behold
Thy red-litten hair of gold;
Shall they open, or in fear
Cry, “Alas! What cometh here?
Whence hath come this Heavenly
To tell of all the world undone?”
They shall open, and we shall see
The long street litten scantily
By the long stream of light before
The guest-hall’s half-open door;
And our horses’ bells shall cease
As we reach the place of peace;
Thou shalt tremble, as at last
The worn threshold is o’er-past,
And the fire-light blindeth thee:
Trembling shalt thou cling to me
As the sleepy merchants stare
At thy cold hands slim and fair,
Thy soft eyes and happy lips
Worth all lading of their ships.
O my love, how sweet and sweet
That first kissing of thy feet,
When the fire is sunk alow,
And the hall made empty now
Groweth solemn, dim and vast!
O my love, the night shall last
Longer than men tell thereof
Laden with our lonely love!
William Morris poetry
kempis poetry magazine
More in: 4SEASONS#Winter, Archive M-N, Morris, William
.jpg)
Das Gassenfenster
Franz Kafka (1883-1924)
Wer verlassen lebt und sich doch hie und da irgendwo anschließen möchte, wer mit Rücksicht auf die Veränderungen der Tageszeit, der Witterung, der Berufsverhältnisse und dergleichen ohne weiteres irgend einen beliebigen Arm sehen will, an dem er sich halten könnte, — der wird es ohne ein Gassenfenster nicht lange treiben. Und steht es mit ihm so, daß er gar nichts sucht und nur als müder Mann, die Augen auf und ab zwischen Publikum und Himmel, an seine Fensterbrüstung tritt, und er will nicht und hat ein wenig den Kopf zurückgeneigt, so reißen ihn doch unten die Pferde mit in ihr Gefolge von Wagen und Lärm und damit endlich der menschlichen Eintracht zu.
.jpg)
Franz Kafka: Betrachtung 1913 – Für M.B.
fleursdumal.nl magazine
More in: Franz Kafka, Kafka, Franz, Kafka, Franz
George Eliot
(Mary Ann Evans, 1819 – 1880)
Blue Wings
Warm whisp’ring through the slender olive leaves
Came to me a gentle sound,
Whis’pring of a secret found
In the clear sunshine ‘mid the golden sheaves:
Said it was sleeping for me in the morn,
Called it gladness, called it joy,
Drew me on "Come hither, boy."
To where the blue wings rested on the corn.
I thought the gentle sound had whispered true
Thought the little heaven mine,
Leaned to clutch the thing divine,
And saw the blue wings melt within the blue!
Bright, o bright Fedalma
Maiden crowned with glossy blackness,
Lithe as panther forest-roaming,
Long-armed Naiad when she dances
On a stream of ether floating,
Bright, o bright Fedalma!
Form all curves like softness drifted,
Wave-kissed marble roundly dimpling,
Far-off music slowly wingèd,
Gently rising, gently sinking,
Bright, o bright Fedalma!
Pure as rain-tear on a rose-leaf,
Cloud high born in noonday spotless
Sudden perfect like the dew-bead,
Gem of earth and sky begotten,
Bright, o bright Fedalma!
Beauty has no mortal father,
Holy light her form engendered,
Out of tremor yearning, gladness,
Presage sweet, and joy remembered,
Child of light! Child of light!
Child of light, Fedalma!
Came a pretty maid
Came a pretty maid
By the moon’s pure light . . .
Loved me well, she said,
Eyes with tears all bright,
A pretty maid.
But too late she strayed,
Moonlight pure was there . . .
She was nought but shade,
Hiding the more fair,
The heav’nly maid.
.jpg)
George Eliot poetry
kempis poetry magazine
More in: Eliot, George
Arthur Conan Doyle
(1859-1930)
Pennarby Mine
Pennarby shaft is dark and steep,
Eight foot wide, eight hundred deep.
Stout the bucket and tough the cord,
Strong as the arm of Winchman Ford.
‘Never look down!
Stick to the line!’
That was the saying at Pennarby mine.
A stranger came to Pennarby shaft.
Lord, to see how the miners laughed!
White in the collar and stiff in the hat,
With his patent boots and his silk cravat,
Picking his way,
Dainty and fine,
Stepping on tiptoe to Pennarby mine.
Touring from London, so he said.
Was it copper they dug for? or gold? or lead?
Where did they find it? How did it come?
If he tried with a shovel might he get some?
Stooping so much
Was bad for the spine;
And wasn’t it warmish in Pennarby mine?
‘Twas like two worlds that met that day–
The world of work and the world of play;
And the grimy lads from the reeking shaft
Nudged each other and grinned and chaffed.
‘Got ’em all out!’
‘A cousin of mine!’
So ran the banter at Pennarby mine.
And Carnbrae Bob, the Pennarby wit,
Told him the facts about the pit:
How they bored the shaft till the brimstone smell
Warned them off from tapping — well,
He wouldn’t say what,
But they took it as sign
To dig no deeper in Pennarby mine.
Then leaning over and peering in,
He was pointing out what he said was tin
In the ten-foot lode — a crash! a jar!
A grasping hand and a splintered bar.
Gone in his strength,
With the lips that laughed–
Oh, the pale faces round Pennarby shaft!
Far down on a narrow ledge,
They saw him cling to the crumbling edge.
‘Wait for the bucket! Hi, man! Stay!
That rope ain’t safe! It’s worn away!
He’s taking his chance,
Slack out the line!
Sweet Lord be with him! ‘cried Pennarby mine.
‘He’s got him! He has him! Pull with a will!
Thank God! He’s over and breathing still.
And he — Lord’s sakes now! What’s that? Well!
Blowed if it ain’t our London swell.
Your heart is right
If your coat is fine:
Give us your hand! ‘cried Pennarby mine.
Arthur Conan Doyle poetry
k e m p i s p o e t r y m a g a z i n e
More in: Arthur Conan Doyle, Doyle, Arthur Conan
.jpg)
E u g e n e M a r a i s
(1871-1936)
Wanneer dit reën op Rietfontein
Wanneer dit reën op Rietfontein
en deur die stof ‘n straal van groen verskyn…
dan sit oom Gysbert op die stoep alleen
Hy adem sag die geur
gemeng van stof en reën…
Van agter uit die groot kombuis
Kom daar aanhoudend die gesuis
Van kole op die vuurherd aangeblaas
Van pot en pan die klinkende geraas –
Dis net so seker as die boek,
Tant Malie bak nou pannekoek!
Eugene Marais Gedigte
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive M-N, Eugène Marais, Marais, Eugène
P. A. d e G é n e s t e t
(1829 – 1861)
De Volksdichter
Wie is de wakkre held, dien ’t luistrend volk volk zal eeren,
Wie heeft de gaaf, den geest, den moed?
Wie zal hun Hollands taal, hun recht, hun roeping leeren,
Wien klopt de Vrije borst van ’t edelst dichtrenbloed,
Wie zal hun leven, hun Historie, hun voorleden,
Wie zal hun lief en leed, in de echte vormen kleeden,
Hen kluistren aan zijn dichtertoon?
Wie zal het volk, in ernst, zijn groote liefde schenken,
En met hen lijden, met hen voelen, met hen denken,
Hun vriend en broeder zijn en zoon?
Dat is een leven waard van studie, strijd en smarte,
Van zelfverloochning en geduld:
Een menschenleven waard! en ’t edelst menschenharte
Ooit van een heilig doel vervuld!….
Dat is een jonkheid waard in tnijmering gesloten,
Die ’t brood der tranen met Gods armen heeft gegeten,
Die ’t donker leven kent, waar straks haar licht op straal!
Die troosten kan – omdat ze als de armste heeft geleden,
Die zeegnen kan – daar zij gewerkt hoeft en gebeden,
Die spreekt en lacht in 4eletaall
Gezegend, als gij komt, gij lang verbeide Dichter,
Uw woord zij ’t volk een troost, een staf, een lust, een wet;
Uw vrije zang maak hun den waren arbeid lichter,
Uw blijde toon verheug, versterk als ’t vroom gebed!
Geef hun een lied, als brood, verkwikkend voor hun harten,
Een teuge frisschen wijns, een heulsap voor hun smarten,
Een lied, hun afkomst waard, dat op de toekomst wijst!
En laat het maatgekweel van vaderlandache zangen
Voor vrijheid, liefde en vreugd, den schorren toon vervangen,
Die langs de straten krast en krijscht.
O Jongling, wien de God der vaadren heeft verkoren,
Die ’t onbekende lied voelt worden in uw borst,
Rijs op, en laat mijn volk uw blijde boodschap hooren,
En wees hun Man, hun Held, hun Vorst!
Reeds is de melodie de zielen ingevloten ….
Geef stemmen aan de stof, en woorden aan de noten,
Wees de echo van ’t weleer en aller deugden tolk!
Geef – wat geen brood alleen, geen goud vermag te geven,
Geef krachten aan de hand, en kracht aan ’t zieleleven;
Een schoone toekomst aan uw volk!
1850
.jpg)
P.A. de Génestet gedichten
kempis poetry magazine
More in: Génestet, P.A. de
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature