Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
Alfred de Musset
(1810-1857)
Chanson: Lorsque la coquette Espérance…
Lorsque la coquette Espérance
Nous pousse le coude en passant,
Puis à tire-d’aile s’élance,
Et se retourne en souriant ;
Où va l’homme ? Où son coeur l’appelle.
L’hirondelle suit le zéphyr,
Et moins légère est l’hirondelle
Que l’homme qui suit son désir.
Ah ! fugitive enchanteresse,
Sais-tu seulement ton chemin ?
Faut-il donc que le vieux Destin
Ait une si jeune maîtresse !
Alfred de Musset poésie
kempis.nl poetry magazine
More in: Archive M-N, Musset, Alfred de
.jpg)
Lola Ridge
(1873-1941)
THE GHETTO
I
Cool, inaccessible air
Is floating in velvety blackness shot with steel-blue lights,
But no breath stirs the heat
Leaning its ponderous bulk upon the Ghetto
And most on Hester street…
The heat…
Nosing in the body’s overflow,
Like a beast pressing its great steaming belly close,
Covering all avenues of air…
The heat in Hester street,
Heaped like a dray
With the garbage of the world.
Bodies dangle from the fire escapes
Or sprawl over the stoops…
Upturned faces glimmer pallidly–
Herring-yellow faces, spotted as with a mold,
And moist faces of girls
Like dank white lilies,
And infants’ faces with open parched mouths that suck at the air
as at empty teats.
Young women pass in groups,
Converging to the forums and meeting halls,
Surging indomitable, slow
Through the gross underbrush of heat.
Their heads are uncovered to the stars,
And they call to the young men and to one another
With a free camaraderie.
Only their eyes are ancient and alone…
The street crawls undulant,
Like a river addled
With its hot tide of flesh
That ever thickens.
Heavy surges of flesh
Break over the pavements,
Clavering like a surf–
Flesh of this abiding
Brood of those ancient mothers who saw the dawn break over Egypt…
And turned their cakes upon the dry hot stones
And went on
Till the gold of the Egyptians fell down off their arms…
Fasting and athirst…
And yet on…
Did they vision–with those eyes darkly clear,
That looked the sun in the face and were not blinded–
Across the centuries
The march of their enduring flesh?
Did they hear–
Under the molten silence
Of the desert like a stopped wheel–
(And the scorpions tick-ticking on the sand…)
The infinite procession of those feet?
II
I room at Sodos’–in the little green room that was Bennie’s–
With Sadie
And her old father and her mother,
Who is not so old and wears her own hair.
Old Sodos no longer makes saddles.
He has forgotten how.
He has forgotten most things–even Bennie who stays away
and sends wine on holidays–
And he does not like Sadie’s mother
Who hides God’s candles,
Nor Sadie
Whose young pagan breath puts out the light–
That should burn always,
Like Aaron’s before the Lord.
Time spins like a crazy dial in his brain,
And night by night
I see the love-gesture of his arm
In its green-greasy coat-sleeve
Circling the Book,
And the candles gleaming starkly
On the blotched-paper whiteness of his face,
Like a miswritten psalm…
Night by night
I hear his lifted praise,
Like a broken whinnying
Before the Lord’s shut gate.
Sadie dresses in black.
She has black-wet hair full of cold lights
And a fine-drawn face, too white.
All day the power machines
Drone in her ears…
All day the fine dust flies
Till throats are parched and itch
And the heat–like a kept corpse–
Fouls to the last corner.
Then–when needles move more slowly on the cloth
And sweaty fingers slacken
And hair falls in damp wisps over the eyes–
Sped by some power within,
Sadie quivers like a rod…
A thin black piston flying,
One with her machine.
She–who stabs the piece-work with her bitter eye
And bids the girls: "Slow down–
You’ll have him cutting us again!"
She–fiery static atom,
Held in place by the fierce pressure all about–
Speeds up the driven wheels
And biting steel–that twice
Has nipped her to the bone.
Nights, she reads
Those books that have most unset thought,
New-poured and malleable,
To which her thought
Leaps fusing at white heat,
Or spits her fire out in some dim manger of a hall,
Or at a protest meeting on the Square,
Her lit eyes kindling the mob…
Or dances madly at a festival.
Each dawn finds her a little whiter,
Though up and keyed to the long day,
Alert, yet weary… like a bird
That all night long has beat about a light.
The Gentile lover, that she charms and shrews,
Is one more pebble in the pack
For Sadie’s mother,
Who greets him with her narrowed eyes
That hold some welcome back.
"What’s to be done?" she’ll say,
"When Sadie wants she takes…
Better than Bennie with his Christian woman…
A man is not so like,
If they should fight,
To call her Jew…"
Yet when she lies in bed
And the soft babble of their talk comes to her
And the silences…
I know she never sleeps
Till the keen draught blowing up the empty hall
Edges through her transom
And she hears his foot on the first stairs.
Sarah and Anna live on the floor above.
Sarah is swarthy and ill-dressed.
Life for her has no ritual.
She would break an ideal like an egg for the winged thing at the core.
Her mind is hard and brilliant and cutting like an acetylene torch.
If any impurities drift there, they must be burnt up as in a clear flame.
It is droll that she should work in a pants factory.
–Yet where else… tousled and collar awry at her olive throat.
Besides her hands are unkempt.
With English… and everything… there is so little time.
She reads without bias–
Doubting clamorously–
Psychology, plays, science, philosophies–
Those giant flowers that have bloomed and withered, scattering their seed…
–And out of this young forcing soil what growth may come–
what amazing blossomings.
Anna is different.
One is always aware of Anna, and the young men turn their heads
to look at her.
She has the appeal of a folk-song
And her cheap clothes are always in rhythm.
When the strike was on she gave half her pay.
She would give anything–save the praise that is hers
And the love of her lyric body.
But Sarah’s desire covets nothing apart.
She would share all things…
Even her lover.
III
The sturdy Ghetto children
March by the parade,
Waving their toy flags,
Prancing to the bugles–
Lusty, unafraid…
Shaking little fire sticks
At the night–
The old blinking night–
Swerving out of the way,
Wrapped in her darkness like a shawl.
But a small girl
Cowers apart.
Her braided head,
Shiny as a black-bird’s
In the gleam of the torch-light,
Is poised as for flight.
Her eyes have the glow
Of darkened lights.
She stammers in Yiddish,
But I do not understand,
And there flits across her face
A shadow
As of a drawn blind.
I give her an orange,
Large and golden,
And she looks at it blankly.
I take her little cold hand and try to draw her to me,
But she is stiff…
Like a doll…
Suddenly she darts through the crowd
Like a little white panic
Blown along the night–
Away from the terror of oncoming feet…
And drums rattling like curses in red roaring mouths…
And torches spluttering silver fire
And lights that nose out hiding-places…
To the night–
Squatting like a hunchback
Under the curved stoop–
The old mammy-night
That has outlived beauty and knows the ways of fear–
The night–wide-opening crooked and comforting arms,
Hiding her as in a voluminous skirt.
The sturdy Ghetto children
March by the parade,
Waving their toy flags,
Prancing to the bugles,
Lusty, unafraid.
But I see a white frock
And eyes like hooded lights
Out of the shadow of pogroms
Watching… watching…
IV
Calicoes and furs,
Pocket-books and scarfs,
Razor strops and knives
(Patterns in check…)
Olive hands and russet head,
Pickles red and coppery,
Green pickles, brown pickles,
(Patterns in tapestry…)
Coral beads, blue beads,
Beads of pearl and amber,
Gewgaws, beauty pins–
Bijoutry for chits–
Darting rays of violet,
Amethyst and jade…
All the colors out to play,
Jumbled iridescently…
(Patterns in stained glass
Shivered into bits!)
Nooses of gay ribbon
Tugging at one’s sleeve,
Dainty little garters
Hanging out their sign…
Here a pout of frilly things–
There a sonsy feather…
(White beards, black beards
Like knots in the weave…)
And ah, the little babies–
Shiny black-eyed babies–
(Half a million pink toes
Wriggling altogether.)
Baskets full of babies
Like grapes on a vine.
Mothers waddling in and out,
Making all things right–
Picking up the slipped threads
In Grand street at night–
Grand street like a great bazaar,
Crowded like a float,
Bulging like a crazy quilt
Stretched on a line.
But nearer seen
This litter of the East
Takes on a garbled majesty.
The herded stalls
In dissolute array…
The glitter and the jumbled finery
And strangely juxtaposed
Cans, paper, rags
And colors decomposing,
Faded like old hair,
With flashes of barbaric hues
And eyes of mystery…
Flung
Like an ancient tapestry of motley weave
Upon the open wall of this new land.
Here, a tawny-headed girl…
Lemons in a greenish broth
And a huge earthen bowl
By a bronzed merchant
With a tall black lamb’s wool cap upon his head…
He has no glance for her.
His thrifty eyes
Bend–glittering, intent
Their hoarded looks
Upon his merchandise,
As though it were some splendid cloth
Or sumptuous raiment
Stitched in gold and red…
He seldom talks
Save of the goods he spreads–
The meager cotton with its dismal flower–
But with his skinny hands
That hover like two hawks
Above some luscious meat,
He fingers lovingly each calico,
As though it were a gorgeous shawl,
Or costly vesture
Wrought in silken thread,
Or strange bright carpet
Made for sandaled feet…
Here an old grey scholar stands.
His brooding eyes–
That hold long vistas without end
Of caravans and trees and roads,
And cities dwindling in remembrance–
Bend mostly on his tapes and thread.
What if they tweak his beard–
These raw young seed of Israel
Who have no backward vision in their eyes–
And mock him as he sways
Above the sunken arches of his feet–
They find no peg to hang their taunts upon.
His soul is like a rock
That bears a front worn smooth
By the coarse friction of the sea,
And, unperturbed, he keeps his bitter peace.
What if a rigid arm and stuffed blue shape,
Backed by a nickel star
Does prod him on,
Taking his proud patience for humility…
All gutters are as one
To that old race that has been thrust
From off the curbstones of the world…
And he smiles with the pale irony
Of one who holds
The wisdom of the Talmud stored away
In his mind’s lavender.
But this young trader,
Born to trade as to a caul,
Peddles the notions of the hour.
The gestures of the craft are his
And all the lore
As when to hold, withdraw, persuade, advance…
And be it gum or flags,
Or clean-all or the newest thing in tags,
Demand goes to him as the bee to flower.
And he–appraising
All who come and go
With his amazing
Slight-of-mind and glance
And nimble thought
And nature balanced like the scales at nought–
Looks Westward where the trade-lights glow,
And sees his vision rise–
A tape-ruled vision,
Circumscribed in stone–
Some fifty stories to the skies.
V
As I sit in my little fifth-floor room–
Bare,
Save for bed and chair,
And coppery stains
Left by seeping rains
On the low ceiling
And green plaster walls,
Where when night falls
Golden lady-bugs
Come out of their holes,
And roaches, sepia-brown, consort…
I hear bells pealing
Out of the gray church at Rutgers street,
Holding its high-flung cross above the Ghetto,
And, one floor down across the court,
The parrot screaming:
Vorwaerts… Vorwaerts…
The parrot frowsy-white,
Everlastingly swinging
On its iron bar.
A little old woman,
With a wig of smooth black hair
Gummed about her shrunken brows,
Comes sometimes on the fire escape.
An old stooped mother,
The left shoulder low
With that uneven droopiness that women know
Who have suckled many young…
Yet I have seen no other than the parrot there.
I watch her mornings as she shakes her rugs
Feebly, with futile reach
And fingers without clutch.
Her thews are slack
And curved the ruined back
And flesh empurpled like old meat,
Yet each conspires
To feed those guttering fires
With which her eyes are quick.
On Friday nights
Her candles signal
Infinite fine rays
To other windows,
Coupling other lights,
Linking the tenements
Like an endless prayer.
She seems less lonely than the bird
That day by day about the dismal house
Screams out his frenzied word…
That night by night–
If a dog yelps
Or a cat yawls
Or a sick child whines,
Or a door screaks on its hinges,
Or a man and woman fight–
Sends his cry above the huddled roofs:
Vorwaerts… Vorwaerts…
VI
In this dingy cafe
The old men sit muffled in woollens.
Everything is faded, shabby, colorless, old…
The chairs, loose-jointed,
Creaking like old bones–
The tables, the waiters, the walls,
Whose mottled plaster
Blends in one tone with the old flesh.
Young life and young thought are alike barred,
And no unheralded noises jolt old nerves,
And old wheezy breaths
Pass around old thoughts, dry as snuff,
And there is no divergence and no friction
Because life is flattened and ground as by many mills.
And it is here the Committee–
Sweet-breathed and smooth of skin
And supple of spine and knee,
With shining unpouched eyes
And the blood, high-powered,
Leaping in flexible arteries–
The insolent, young, enthusiastic, undiscriminating Committee,
Who would placard tombstones
And scatter leaflets even in graves,
Comes trampling with sacrilegious feet!
The old men turn stiffly,
Mumbling to each other.
They are gentle and torpid and busy with eating.
But one lifts a face of clayish pallor,
There is a dull fury in his eyes, like little rusty grates.
He rises slowly,
Trembling in his many swathings like an awakened mummy,
Ridiculous yet terrible.
–And the Committee flings him a waste glance,
Dropping a leaflet by his plate.
A lone fire flickers in the dusty eyes.
The lips chant inaudibly.
The warped shrunken body straightens like a tree.
And he curses…
With uplifted arms and perished fingers,
Claw-like, clutching…
So centuries ago
The old men cursed Acosta,
When they, prophetic, heard upon their sepulchres
Those feet that may not halt nor turn aside for ancient things.
VII
Here in this room, bare like a barn,
Egos gesture one to the other–
Naked, unformed, unwinged
Egos out of the shell,
Examining, searching, devouring–
Avid alike for the flower or the dung…
(Having no dainty antennae for the touch and withdrawal–
Only the open maw…)
Egos cawing,
Expanding in the mean egg…
Little squat tailors with unkempt faces,
Pale as lard,
Fur-makers, factory-hands, shop-workers,
News-boys with battling eyes
And bodies yet vibrant with the momentum of long runs,
Here and there a woman…
Words, words, words,
Pattering like hail,
Like hail falling without aim…
Egos rampant,
Screaming each other down.
One motions perpetually,
Waving arms like overgrowths.
He has burning eyes and a cough
And a thin voice piping
Like a flute among trombones.
One, red-bearded, rearing
A welter of maimed face bashed in from some old wound,
Garbles Max Stirner.
His words knock each other like little wooden blocks.
No one heeds him,
And a lank boy with hair over his eyes
Pounds upon the table.
–He is chairman.
Egos yet in the primer,
Hearing world-voices
Chanting grand arias…
Majors resonant,
Stunning with sound…
Baffling minors
Half-heard like rain on pools…
Majestic discordances
Greater than harmonies…
–Gleaning out of it all
Passion, bewilderment, pain…
Egos yearning with the world-old want in their eyes–
Hurt hot eyes that do not sleep enough…
Striving with infinite effort,
Frustrate yet ever pursuing
The great white Liberty,
Trailing her dissolving glory over each hard-won barricade–
Only to fade anew…
Egos crying out of unkempt deeps
And waving their dreams like flags–
Multi-colored dreams,
Winged and glorious…
A gas jet throws a stunted flame,
Vaguely illumining the groping faces.
And through the uncurtained window
Falls the waste light of stars,
As cold as wise men’s eyes…
Indifferent great stars,
Fortuitously glancing
At the secret meeting in this shut-in room,
Bare as a manger.
VIII
Lights go out
And the stark trunks of the factories
Melt into the drawn darkness,
Sheathing like a seamless garment.
And mothers take home their babies,
Waxen and delicately curled,
Like little potted flowers closed under the stars.
Lights go out
And the young men shut their eyes,
But life turns in them…
Life in the cramped ova
Tearing and rending asunder its living cells…
Wars, arts, discoveries, rebellions, travails, immolations,
cataclysms, hates…
Pent in the shut flesh.
And the young men twist on their beds in languor and dizziness
unsupportable…
Their eyes–heavy and dimmed
With dust of long oblivions in the gray pulp behind–
Staring as through a choked glass.
And they gaze at the moon–throwing off a faint heat–
The moon, blond and burning, creeping to their cots
Softly, as on naked feet…
Lolling on the coverlet… like a woman offering her white body.
Nude glory of the moon!
That leaps like an athlete on the bosoms of the young girls stripped
of their linens;
Stroking their breasts that are smooth and cool as mother-of-pearl
Till the nipples tingle and burn as though little lips plucked at them.
They shudder and grow faint.
And their ears are filled as with a delirious rhapsody,
That Life, like a drunken player,
Strikes out of their clear white bodies
As out of ivory keys.
Lights go out…
And the great lovers linger in little groups, still passionately debating,
Or one may walk in silence, listening only to the still summons of Life–
Life making the great Demand…
Calling its new Christs…
Till tears come, blurring the stars
That grow tender and comforting like the eyes of comrades;
And the moon rolls behind the Battery
Like a word molten out of the mouth of God.
Lights go out…
And colors rush together,
Fusing and floating away…
Pale worn gold like the settings of old jewels…
Mauves, exquisite, tremulous, and luminous purples
And burning spires in aureoles of light
Like shimmering auras.
They are covering up the pushcarts…
Now all have gone save an old man with mirrors–
Little oval mirrors like tiny pools.
He shuffles up a darkened street
And the moon burnishes his mirrors till they shine like phosphorus…
The moon like a skull,
Staring out of eyeless sockets at the old men trundling home the pushcarts.
IX
A sallow dawn is in the sky
As I enter my little green room.
Sadie’s light is still burning…
Without, the frail moon
Worn to a silvery tissue,
Throws a faint glamour on the roofs,
And down the shadowy spires
Lights tip-toe out…
Softly as when lovers close street doors.
Out of the Battery
A little wind
Stirs idly–as an arm
Trails over a boat’s side in dalliance–
Rippling the smooth dead surface of the heat,
And Hester street,
Like a forlorn woman over-born
By many babies at her teats,
Turns on her trampled bed to meet the day.
LIFE!
Startling, vigorous life,
That squirms under my touch,
And baffles me when I try to examine it,
Or hurls me back without apology.
Leaving my ego ruffled and preening itself.
Life,
Articulate, shrill,
Screaming in provocative assertion,
Or out of the black and clotted gutters,
Piping in silvery thin
Sweet staccato
Of children’s laughter,
Or clinging over the pushcarts
Like a litter of tiny bells
Or the jingle of silver coins,
Perpetually changing hands,
Or like the Jordan somberly
Swirling in tumultuous uncharted tides,
Surface-calm.
Electric currents of life,
Throwing off thoughts like sparks,
Glittering, disappearing,
Making unknown circuits,
Or out of spent particles stirring
Feeble contortions in old faiths
Passing before the new.
Long nights argued away
In meeting halls
Back of interminable stairways–
In Roumanian wine-shops
And little Russian tea-rooms…
Feet echoing through deserted streets
In the soft darkness before dawn…
Brows aching, throbbing, burning–
Life leaping in the shaken flesh
Like flame at an asbestos curtain.
Life–
Pent, overflowing
Stoops and facades,
Jostling, pushing, contriving,
Seething as in a great vat…
Bartering, changing, extorting,
Dreaming, debating, aspiring,
Astounding, indestructible
Life of the Ghetto…
Strong flux of life,
Like a bitter wine
Out of the bloody stills of the world…
Out of the Passion eternal.
LOLA RIDGE POETRY
kempis.nl poetry magazine
More in: Ridge, Lola
.jpg)
William Shakespeare
(1564-1616)
THE SONNETS
67
Ah wherefore with infection should he live,
And with his presence grace impiety,
That sin by him advantage should achieve,
And lace it self with his society?
Why should false painting imitate his cheek,
And steal dead seeming of his living hue?
Why should poor beauty indirectly seek,
Roses of shadow, since his rose is true?
Why should he live, now nature bankrupt is,
Beggared of blood to blush through lively veins,
For she hath no exchequer now but his,
And proud of many, lives upon his gains?
O him she stores, to show what wealth she had,
In days long since, before these last so bad.
.jpg){kind=small}
kempis.nl poetry magazine
More in: -Shakespeare Sonnets
.jpg)
Georg Trakl
(1887-1914)
De profundis
Es ist ein Stoppelfeld, in das ein schwarzer Regen fällt.
Es ist ein brauner Baum, der einsam dasteht.
Es ist ein Zischelwind, der leere Hütten umkreist –
Wie traurig dieser Abend.
Am Weiler vorbei
Sammelt die sanfte Waise noch spärliche Ähren ein.
Ihre Augen weiden rund und goldig in der Dämmerung
Und ihr Schoß harrt des himmlischen Bräutigams.
Bei ihrer Heimkehr
Fanden die Hirten den süßen Leib
Verwest im Dornenbusch.
Ein Schatten bin ich ferne finsteren Dörfern.
Gottes Schweigen
Trank ich aus dem Brunnen des Hains.
Auf meine Stirne tritt kaltes Metall.
Spinnen suchen mein Herz.
Es ist ein Licht, das meinen Mund erlöscht.
Nachts fand ich mich auf einer Heide,
Starrend von Unrat und Staub der Sterne.
Im Haselgebüsch
Klangen wieder kristallne Engel.
.jpg)
Georg Trakl poetry
kempis.nl poetry magazine
More in: Trakl, Georg
.jpg)
Renée Vivien
(1877-1909)
Je pleure sur toi…
À Madame L.D. M…
Le soir s’est refermé, telle une sombre porte,
Sur mes ravissements, sur mes élans d’hier…
Je t’évoque, ô splendide ! ô fille de la mer !
Et je viens te pleurer comme on pleure une morte.
L’air des bleus horizons ne gonfle plus tes seins,
Et tes doigts sans vigueur ont fléchi sous les bagues.
N’as-tu point chevauché sur la crête des vagues,
Toi qui dors aujourd’hui dans l’ombre des coussins ?
L’orage et l’infini qui te charmaient naguère
N’étaient-ils point parfaits et ne valaient-ils pas
Le calme conjugal de l’âtre et du repas
Et la sécurité près de l’époux vulgaire ?
Tes yeux ont appris l’art du regard chaud et mol
Et la soumission des paupières baissées.
Je te vois, alanguie au fond des gynécées,
Les cils fardés, le cerné agrandi par le k’hol.
Tes paresses et tes attitudes meurtries
Ont enchanté le rêve épais et le loisir
De celui qui t’apprit le stupide plaisir,
Ô toi qui fus hier la soeur des Valkyries !
L’époux montre aujourd’hui tes yeux, si méprisants
Jadis, tes mains, ton col indifférent de cygne,
Comme on montre ses blés, son jardin et sa vigne
Aux admirations des amis complaisants.
Abdique ton royaume et sois la faible épouse
Sans volonté devant le vouloir de l’époux…
Livre ton corps fluide aux multiples remous,
Sois plus docile encore à son ardeur jalouse.
Garde ce piètre amour, qui ne sait décevoir
Ton esprit autrefois possédé par les rêves…
Mais ne reprends jamais l’âpre chemin des grèves,
Où les algues ont des rythmes lents d’encensoir.
N’écoute plus la voix de la mer, entendue
Comme un songe à travers le soir aux voiles d’or…
Car le soir et la mer te parleraient encor
De ta virginité glorieuse et perdue.
.jpg)
Renée Vivien poetry
kempis.nl poetry magazine
More in: Vivien, Renée
.jpg)
Al pratende met … Mr. J.C. Bloem
Aan het gesprek met den dichter mr. J.C. Bloem is een correspondentie vooraf gegaan. Ik moet eerlijk bekennen, dat sommige handschriften me kregel maken. Er zijn er bij, welke, als ik ze op het omslag van een brief zie, me zóó boos maken, dat ik er niet toe kom om het couvert open te snijden. Andere trekken me aan. Waardoor kan ik niet zeggen. Als ik zelf netjes schreef, zou het logisch zijn, dat een onduidelijk handschrift me kriebelig maakte, maar met mijn eigen schrift is het ook treurig gesteld.
Wat is de reden, dat het handschrift van Bloem me aantrekt, hoewel hij zóó onduidelijk schrijft, dat ik onmogelijk elk woord heb kunnen lezen en het uur, waarop we elkaar zouden treffen alleen heb kunnen vaststellen door het maken van gevolgtrekkingen, niet uit het schrift?
Ik weet het niet, en telkens heb ik de brieven bekeken om er achter te komen, zonder te weten evenwel.
Bloem kon mij in Rotterdam niet ontvangen en zou in den Haag komen op een afgesproken dag. Op dien bewusten namiddag werd ik opgebeld, dat hij aangekomen was, en we spraken af om in de ‘Bor’ samen te komen. Ik kende Bloem niet en Bloem mij niet. Vroeger zou het niet moeilijk gevallen zijn om uit de binnenkomenden in een kroeg een artiest aan te wijzen: een slappe, fladderende das, lange haren, een flambard, slordig, ongeschoren, dan was men zeker den goede voor te hebben. Eén van die uiterlijke eigenaardigheden zou voldoende zijn, maar zoo was Bloem niet, bleek mij, toen ik, met zijn bundel gedichten ‘Het Verlangen’ als herkenningsteeken, telkens opkeek als de deur openging en een bezoeker binnenstapte.
Het op mij toekomen van Bloem had hetzelfde als zijn schrift: het gaf een prettig gevoel; het was niet stijf en vervelend; het was eerlijk en alle uiterlijke artisticiteit was er vreemd aan. Wie niet wist zag een heer binnenkomen, die best aan een ministerie werkzaam kon zijn. Maar al spoedig onder het spreken – het leek alles dadelijk zoo vertrouwd en lang gekend – voelde ik een sterker persoonlijkheid tegenover me te hebben, dan een commies of advocaat gewoonlijk zijn.
Bloem is – nu hij weigerde zijn portret af te staan wil ik trachten hem met enkele woorden voor u uit te teekenen – breed; zijn kop is sterk. De schaarsche, donkere haren zijn zorgvuldig over den krachtigen schedel gekamd. Achter den gouden bril met groote glazen, die hij af en toe onder het spreken schoonpoetst en die op een flinken, rechten neus staat, leven zijn donkere oogen. Zijn doorleefd gezicht wordt niet door een snor of baard veranderd: het toont zich in al zijn eerlijke oprechtheid. Zijn zenuwen, die hij bedwongen heeft, trillen nog even in zijn ooghoek, en men hoort ze in zijn spreken, als hij zijn betoog met een vragend: nietwaar?, onderbreekt. Zoo heb ik hem gezien.
Bloem had me geschreven, dat hij in zijn interview niet wenschte te spreken over journalistiek, en al speet me dat aan den eenen kant, omdat ik gaarne zijn meening had willen hooren over den invloed van de journalistieke op de zuiver-litteraire werkzaamheden, toch moest ik zijn verlangen eerbiedigen. Wel mocht ik Bloem vragen, meende ik, of deze wensch in verband stond met zijn opvatting omtrent kunst en maatschappij, en hoe hij dacht over de meeningen, die Geerten Gossaert daaromtrent had geuit in zijn interview met mij.
Met zijn donkere oogen keek hij me door zijn brilleglazen scherp aan en zei:
‘Zoo’n stuk moet je niet à la lettre nemen, nietwaar? Het is geen aanval op den kunstenaar, integendeel, het is een verdediging daarvan. Een kunstenaar moet onafhankelijk zijn. Maakt men hem afhankelijk van de maatschappij, dan wordt het: wiens brood men eet, diens woord men spreekt.
De nieuwe generatie heeft of zoekt een positie. Alle jongere dichters hebben baantjes, en daarom geldt het verwijt van Gossaert niet meer. Hij heeft een open deur ingetrapt. Toch is zijn boutade best te begrijpen. Hij was natuurlijk, zooals ieder mensch met een greintje smaak, geïrriteerd door de – ik mag wel zeggen – perscampagne, die er bij het overlijden van Heyermans is gevoerd en waarin deze ignobelste geest onder al de Hollandsche litteratoren (en dat wil wat zeggen), die honderdduizend maal overschat is, plotseling als miskend genie werd uitgespeeld. Maar, om op mijn onderwerp terug te komen, het is natuurlijk jammer, dat de meeste maatschappelijke betrekkingen veel te veel tijd in beslag nemen. De groote vraag is: een baantje te vinden, waardoor je maatschappelijk onafhankelijk bent, maar dat je niet zóó in beslag neemt, dat je geen tijd meer over hebt. Zulke baantjes zijn er bijna niet. Alle betrekkingen zijn tegenwoordig tot het uiterste op rendement gespitst.
Vooral in ons land, en dat is een van de dingen, waarin Nederland schromelijk ten achter staat bij het buitenland. Want het is volstrekt niet waar, dat kunst hier minder wordt geapprecieerd dan buiten onze grenzen. Dat de litterator hier niet van zijn pen kan leven (wat overigens een zegen voor zijn integriteit is) komt, omdat ons taalgebied zoo klein is, niet door mindere appreciatie. Maar – en dit is teekenend voor een van de slechtste, typisch-Nederlandsche eigenschappen: krenterigheid, men heeft er geen geld voor over. Men leent boeken, inplaats van ze te koopen, ook al kan men het best betalen. Er is bij ons bijna geen bibliophilie – en laat hier in het buitenland snobisme bijkomen, dat is onvermijdelijk, en ten slotte niet erg.
In de groote landen, en zelfs in België, zitten tal van schrijvers van beteekenis aan musea als conservator of aan bibliotheken – een aangewezen baantje voor den letterkundige. Hier is het bibliothecarisschap voor den intelligentsten en belezensten schrijver volkomen onbereikbaar, omdat een jaloersch-aaneengesloten bent van “gediplomeerden” angstvallig er voor waakt, dat er geen profanen in komen. Frans Coenen is, geloof ik, bij ons de eenige auteur, die – en dat nog door zeer bijzondere omstandigheden – een betrekking heeft, zooals tal van schrijvers er in het buitenland hebben, en bij ons behooren te hebben. Dat is heel wat beter dan staatssteun, waarvoor ik niets voel.
Nog even iets over Gossaert. Weet u wat hij eigenlijk heeft gedaan? Op paradoxale wijze een pleidooi gehouden voor de waardigheid der kunst. Het is wonderlijk, dat zoo weinig menschen dat begrepen hebben’.
‘Wilt u me nu iets zeggen over poëzie in het algemeen en ook iets over uw eigen verzen?’
‘Over mijn eigen verzen valt niet veel te zeggen, dunkt mij, want zij zijn nogal eenvoudig. De eerste zijn van 1910. Futura en Walcheren zijn de eerst gepubliceerden in De Beweging, maar De Avonturier en De Bedelaar zijn ouder. Het allerlaatste is no. VIII van de Enkele Strofen. In iedere afdeeling van mijn bundel zijn de gedichten chronologisch geplaatst. – Ik ben echter hoe langer hoe minder gaan schrijven’.
‘Denkt u, dat u geen verzen meer schrijven zal?’ ‘Ik verwacht er niet veel meer van, maar je kunt nooit weten. Op een zekeren leeftijd heb je gezegd, wat je te zeggen had. Maar je kunt er niet op afgaan. Je kunt niet beweren, nietwaar?: ik heb een quantum te zeggen, dat heb ik gedaan, nu is het uit. Wat je wezen is heb je eigenlijk al gezegd in één vers. Op een zeker oogenblik ben je uitgepraat. Ik heb sterk den indruk, dat de omstandigheden maken, dat ik niet meer schrijf. Maar aan den anderen kant denk ik ook weer: als je werkelijk wat te zeggen hadt, konden de omstandigheden je toch niet beletten, je te uiten. Het waarschijnlijkst lijkt mij, dat er een wisselwerking tusschen bestaat’. ‘Wie hebben, volgens u zelf, invloed op uw werk gehad?’
‘Aanvankelijk vooral de Fransche symbolisten en van de Woestijne. Dat wil zeggen, ik ben natuurlijk begonnen met De Nieuwe Gids. Dat was ten slotte toch nog de litteratuur, toen ik begon te dichten, t.w. (wat klinkt dat al lang geleden) in het begin van deze eeuw: 1902/3. Ik had als kind van een jaar of negen al een wonderlijke neiging voor poëzie gehad. Ik herinner mij nog, dat ik toen Fiore della Neve heb gelezen en Ruy Blas en Les Noces d’Attila van de Bornier, maar later was het heelemaal weggegaan en pas toen ik een jaar of veertien was heb ik dit weer hervat. Ik herinner mij nog precies, welk vers mij weer dien ‘schok’, zal ik het maar noemen, heeft gegeven: het was een sonnet van Jacques Perk
Stil! – Duizendoogig spiegelt zich in ‘t meir
en het stond in een taalboekje met een groenen omslag, van Appeldoorn en van Vliet.
Daarna heb ik natuurlijk ook een tijdje, zooals wij allen, geboutenst, maar die invloed was absoluut voorbijgaand, hoe geweldig ik dien dichter ook heb bewonderd – en trouwens nog bewonder. Maar hij is een volkomen andere natuur dan ik, in tegenstelling met van de Woestijne. Schoonheid en geluk, hoe begeerenswaardig ik ze ook vind, zijn voor mij niet de essentieele dingen van het leven, maar leed en zonde. Naar de eerste streeft men, maar in de laatste leeft men, en uit dit conflict wordt de kunst geboren.
‘Daarom zijn de boeken van een schrijver als Mauriac mij zoo uit het hart gegrepen. – Maar u moet deze uitlating vooral niet te zeer als een commentaar op mijn bundel opvatten, want toen ik die verzen schreef, dreef ik nog mee op den stroom van levensverheerlijking, die in De Beweging gepredikt werd.
Nu ik toch over De Beweging spreek, kan ik u wel iets over mijn verhouding tot dat tijdschrift vertellen. Ik heb zeer veel aan Verwey gehad en koester nog altijd groote bewondering voor hem. Toch heb ik altijd vrij los van hem gestaan, zelfs vroeger, toen ik het mij niet wilde bekennen. Daar kwam, vooral vroeger, bij: de ergernis over de ignobele wijze, waarop Verwey werd bestreden door de bonzen der litteratuur, die mekaar de volle schotels aangaven.
Het is wel is waar niet te ontkennen, dat de malle adoratie van Verwey’s eerste paladijnen dat conflict heeft geëxaspereerd. Zijn poëzie lijkt mij nog altijd groot van intentie, maar te zelden meer dan dat. Maar als criticus is hij ongetwijfeld de belangrijkste, dien wij ooit gehad hebben, al ben ik het natuurlijk lang niet altijd met hem eens.
Tegenwoordig komt er natuurlijk nog bij, dat ik van de mentaliteit van De Beweging totaal ben vervreemd, zooals trouwens wij allen, geloof ik, behalve van Eyck.
De dichters, waarvoor ik op het oogenblik het meest gevoel, zijn Engelschen: van de ouderen de metaphysical poets (Crashaw enz.), van de modernen Patmore, Rossetti e.a. En dan nog altijd twee, van wie ik vroeger al zooveel hield: Wordsworth en Browning. Invloed hebben deze natuurlijk niet meer op mij gehad’.
‘Van welke van uw eigen verzen houdt u het meest?’
‘Het meest houd ik van een paar van de Enkele Strofen en het eerste daarvan vind ik het beste’.
Ik sloeg het boek, dat op het marmeren blad van het cafétafeltje lag naast een borschilletje en wat vleeschbolletjes, open en las:
De zomernanacht groeit den morgen tegen;
Nog is de hemel zonder dageraad.
Alleen de kleine stem der zachte regen,
Die aan mijn open venster praat.
Naar bed gegaan, vermoeid van leed en leven,
Een mensch, die slaap wenscht als hem de aarde pijnt,
Voel ik mij tot een lichter lust verheven,
Omdat de maan zoo helder schijnt.
O onrust van de heete zonnedagen,
O wegen in den beet van ‘t stof begaan,
Wie zou na loomte en angst nog anders vragen
Dan dézen schijn der maan?
Al wat ik heel mijn leven heb verzwegen,
Verlangen zonder vorm en zonder naam,
Is nu geworden tot een warme regen
Buiten een zilvren raam.
Dit verlangen leeft sterk in Bloem. Heet zijn bundel verzen niet ‘Het Verlangen’, en noemde hij een artikel in De Beweging van April 1915, herdrukt in de serie To the happy few, niet met denzelfden naam? Het verlangen ‘is niet de ontevredenheid van een gemis, die een leven, dat overigens zoo kalm als een sloot zou zijn, vertroebelt met haar slijmerig kroos; het is de goddelijke onvervuldheid, die, wel verre van ons het leven tot een last te maken, ons juist den anders onduldbaren last des levens doet dragen niet alleen, maar zelfs boven al beminnen.
Zonder dit verlangen – wat ware het leven ons?’ Hoe goed kan ik me begrijpen, dat Bloem van dit vers, met zijn weemoedig verlangen en haast simpelen eenvoud van zegging, het meest houdt, en hoe volkomen sloot zijn opmerking, voor wie zijn bundel in zijn geheel las, aan, dat je moet leeren de dingen, die je te zeggen hebt, steeds eenvoudiger te zeggen. ‘Je moet je bevrijden van je eigen rhetoriek. In een grooten cultuurtijd’, vervolgde Bloem, ‘zal de rhetoriek tegelijk sterker en minder hinderlijk zijn, omdat de tijd sterker en oorspronkelijker is.
‘In een tijd als thans lijken mij alleen kleine verzen, die heel zuiver zijn, mogelijk. Een groote, nieuwe stijl is nu onbestaanbaar, met zoo’n verbrokkeling. Ik voor mij houd het meest van die verzen, die op zoowel eenvoudige als eigen manier (d.w.z. waarbij men den indruk heeft, dat het onmogelijk anders gezegd kon worden) heel diepe dingen over het leven zeggen’.
‘Denkt u, dat de oorlog op dat alles invloed heeft gehad?’
‘Dat geloof ik niet. Dan had de oorlog grootscher beleefd moeten zijn, maar het eenige wat er uit over gebleven is, is het verlangen om geen oorlog meer te hebben. Vroeger was er een zekere trots bij den overwinnaar, maar nu niet. Er is iets moe’s en mats. Als de oorlog iets grootsch’ had nagelaten, dan zou het inderdaad, zooals Gossaert zei, jammer zijn, dat wij er niet in betrokken zijn geweest; maar dat is, helaas, niet het geval geweest. Als de oorlog in een grooten reactionnairen tijd was uitgebroken, dan zou hij wel iets goeds hebben opgeleverd. Nu probeert men alleen geen oorlog meer te krijgen, en dan liefst op een koopje’.
‘Gelooft u aan den indirecten invloed van den oorlog op de letterkunde?’
‘Dat is iets anders, maar bij ons althans lijkt mij die invloed ten slotte alleen van voorbijgaanden aard. Er is een valuta-litteratuur, zooals Buning zegt, geweest, maar Holland heeft een te eigen cultuur, ik zou willen zeggen: een zeker maatgevoel, dat mij ten slotte het meest werkelijk-eigene van onzen nationalen geest lijkt. (Verder treft het mij altijd, hoe verbazend weinig eigenschappen er “typisch-Nederlandsch” zijn). Dit maakt, dat de rariteiten vanzelf wegvallen. Zie naar het goede van Marsman. De Duitsche infectie is bijna geheel uitgewerkt. Onze traditie is daarvoor te krachtig. Toch heeft de oorlog misschien een goed ding gedaan: die baldadige levensverheerlijking à la Verhaeren en Whitman weggevaagd. Zelfs bij de meest-directe discipelen van die dichters – de jonge Duitschers – is de inhoud van hun verzen (als men dit grootendeels vormelooze gestotter verzen mag noemen) geheel anders’. ‘Nu u toch een der Hollandsche jongeren hebt genoemd, hoe denkt u over hen?’
‘Dat is erg moeilijk te zeggen. Voorspellen is hachelijk, nietwaar? Hendrik de Vries heeft heel mooie dingen geschreven en Marsman ook. Het lijkt me, dat dit werk toekomst heeft. Slauerhoff is voorshands nog zwakker, maar heeft telkens prachtige momenten, die zeer veel van hem doen verwachten.
Herman van den Bergh heeft vooral waarde als voorlooper en leider, maar als dichter is hij niet zoo goed als de Vries en Marsman. Zijn leiderschap is evenwel van belang geweest voor de jongeren’.
‘En de vrije versvorm?’
‘Hier moet men vooral even preciseeren. Er is een vrije versvorm, die volkomen recht van bestaan heeft (en die volstrekt niet nieuw is, denk maar eens aan La Fontaine!) en in onzen tijd meer dan ooit. Wat ik echter niet kan goûteeren in de jongeren is niet zoozeer hun vrijen vorm als wel hun vrijen inhoud, eenvoudiger gezegd: hun bizarrerie en flodderigheid. Maar men zal daar wel van terugkomen. De nieuwe bundel van Marsman bevat wel verzen in vrije vormen, maar veel eenvoudiger en geserreerder dan de eerste. Zoo is ook de poëzie der vers-libristen indertijd goed geweest om aan den dooden Franschen versvorm weer leven te geven’,
‘U houdt die moderne excessen dus voor een tijdelijke afwijking?’
‘Ja, maar een afwijking, die zeer noodig was. We waren aan een eindpunt gekomen. Vernieuwing gaat echter meestal nooit zonder dwaasheden. Direct is de invloed van het buitenland, vooral Duitschland, bij de jongsten groot geweest, maar indirect was de drang naar vernieuwing ontstaan, omdat de tot het uiterste opgevoerde volmaaktheid van den versvorm der Verweyers uitgeput was.
Nu wilt u ook weten, of die vrije vorm niet te ver doorgevoerd wordt? Ja, soms wel. Van Schagen, dien ik toch een der beste vind, schrijft eigenlijk gerhythmeerd proza, geen verzen’.
‘Wat denkt u van dichters als Werumeus Buning en Nijhoff?’
‘Ik zie ze wel eenigszins, zooals Coster zegt, als overgangsfiguren, maar die toch veel meer bij òns hooren dan bij het volgend geslacht’.
‘Door hun versvorm?’
‘Ja, ook door hun versvorm. Nijhoff veroorlooft zich wel meer vrijheden, maar dat heeft Roland Holst ook al gedaan, die de eerste onder ons is.
Mag ik, om te eindigen, nog even terug komen op het interview met Gossaert? Ik heb u nog niet voldoende gezegd, hoe bijzonder veel genoegen het mij heeft gedaan, eindelijk tusschen al het roode en roze gekal, dat in de officiëele litteraturen van alle landen tegenwoordig opgeld doet, de stem van een man te hooren.
Ik ben er absoluut van overtuigd dat, evenals de democratie in de politiek eindelijk begint te tanen, zoo ook het humanitarisme (die grootste onmenschelijkheid die er is) en de anarchie in de litteratuur den genadeslag zullen krijgen, en daarom doet het mij zoo’n innig pleizier, te zien, dat er onder de jongsten van beteekenis haast niemand meer is, die iets gevoelt voor al die ideeën, waar men tien jaar geleden nog geen kwaad woord over dorst te zeggen, uit angst om voor achterlijk, zoo niet voor gek te worden aangezien. Natuurlijk, de ouderen, die op het oogenblik het heft in handen hebben, zullen zoo gauw niet van hun verdwazing terug komen, en dit geldt zoowel voor de politiek als voor de litteratuur. Kijk maar eens naar Frankrijk, dat aan zijn overwinning niets gehad heeft, dank zij zijn linkschen politici, behalve de herovering van Elzas-Lotharingen, die het – is het geen comble – onmiddellijk van zich is gaan vervreemden door zijn benepen anticlericale politiek, die de regeering moest gaan voeren, om bij het tuig, waarop zij steunt, in het gevlei te komen.
Na de misschien wat overdreven, maar au fond zuivere houding van de Nieuwe Gidsers tegenover de maatschappij hebben we de “sociale kunstenaars” gekregen, hetgeen een ontzettende terugval beteekende. Maar – zooiets ligt in den tijd – en daar is met geen mannenmacht iets aan te veranderen; die richting raakt eindelijk, bij hen die werkelijk wat beteekenen, op haar retour. De democratie groeit overal nog wel in aantal, maar nergens meer in qualiteit. En dit beteekent, dat zij ten doode is opgeschreven. Ik juich dat van ganscher harte toe. Want voor een kunstenaar beteekenen dergelijke gevoelens ten slotte in laatste instantie: gebrek aan waardigheid, gemis van eergevoel – en dat is de ergste misdaad voor een kunstenaar, die er bestaat, en ten slotte voor ieder mensch’.
Hierna moesten we ons gesprek afbreken. Bloem wilde den trein nog halen van half zeven. Met een haastigen handdruk namen we afscheid, met de belofte elkaar nog eens te zullen ontmoeten, wat voor beiden, ik voelde het, meer was dan een beleefdheidsfraze.
Den Haag, April 1925.
G.H. PANNEKOEK Jr.
bron: Den Gulden Winckel. Jaargang 24. Hollandia-Drukkerij, Baarn 1925
► website DBNL
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Bloem, J.C.
Esther Porcelijn
Happig
Ik zie je daar wel zitten, met je glimlach.
Met je haren zo perfect en je sik.
Je straalt van onderbuik en van gezag
En je geeft ondanks mijn pogen niet één blik.
Ik zie je daar wel zitten, met je overdaad
Hoe siert het je, en zonder blozen
Bestel je een drankje en dan nog een, raad
Eens hoe ik jou wil liefkozen
Is de drank voor mij, of voor een ander
Een mooiere, bijzondere, één met borsten
Zo een met onderdaad, zo een die jou verandert
Een zonder schurft en zonder korsten
Zij is misschien precies het meest perfecte
Juist omdat zij alles niet heeft dat jij wel
Maar ik heb alles dat jij wel, ik heb.
Je hoeft niet altijd de beste te zijn
Maar ik ben hier en heb ook zin in wijn
Ik voel niets (dan de hoop), kijk naar mij!
Kijk naar mij, zie mij dan, bestel er een.
En loop dan naar mij toe met je smoel en met je houding
En vertel mij over alle dromen en gedachten en hoe ik die ook heb
Dan rennen we weg en zwemmen we in oceanen ver hiervandaan
Er komt een vrouw binnen, je kijkt blij
Één wijn te weinig nu
Wat had ik gelukkig kunnen zijn.
“Barman! Twee wijn voor mij alleen graag."
Esther Porcelijn poetry
kempis.nl poetry magazine
More in: Archive O-P, Porcelijn, Esther, Porcelijn, Esther
Esther Porcelijn
in voorstelling Over/Leven
Esther Porcelijn (1985) is toneelspeler en maakt ook zelf voorstellingen. Komend seizoen speelt ze in de voorstelling: “De Ingebeelde Zieke” van Molière van De Utrechtse Spelen onder leiding van Jos Thie met spelers als: Loes Luca, Tjitske Reidinga, Paul Kooij, Mini & Maxi e.a.
Esther schrijft gedichten, versjes, korte verhalen, monologen en dialogen. Vaak vanuit het perspectief van een personage: hoe iemand denkt, wat een ander persoon zou doen. Ze houdt van de eigenaardigheid en geestigheid van het leven en wil mensen door het lezen van haar gedichten meevoeren in haar soms absurde gedachtewereld. Ook houdt ze van sterke ritmes, mooie klanken, de schoonheid van taal, maar ook van ongemakkelijke situaties tussen mensen. Esther treedt regelmatig op met haar verhalen en gedichten om mensen te laten horen wat ze heeft geschreven, te laten luisteren naar haar eigen taal.
Na haar studie aan de Toneelacademie in Maastricht is Esther Porcelijn begonnen aan een tweede studie. Ze studeert Filosofie aan de Universiteit van Tilburg. Aan deze studie is ze begonnen met het doel om een betere schrijver te worden. Het leert haar om strenger te denken en om beter te zien wanneer iets klopt en wanneer niet. Bovendien vindt ze het ook fascinerend om te zien hoe mensen, door de tijd heen, totaal anders zijn gaan denken.
.jpg)
Momenteel is Esther Porcelijn bezig met een eigen theatervoorstelling. Deze voorstelling heet “Over/Leven” en is onderdeel van een avondvullend programma in Club Trouw in Amsterdam. De voorstelling wordt geregisseerd door Fransje Christiaans en Esther speelt samen met Jasper Hupkens. De voorstelling gaat over de vraag of er méér is na de dood en als dit zo is, of de kennis daarover iets oplevert voor het leven nú. Het stuk wordt op 16 en 17 februari 2011 opgevoerd.
fleursdumal.nl magazine
More in: Porcelijn, Esther, Porcelijn, Esther, THEATRE
.jpg)
Ton van Reen
ZWARTE WAAKVOGELS
Zwaluwen in zwarte vechterspakken
schieten als speren door de lucht
drijvend op hun vleugels
houden ze de akkers in het oog
moedig als mannen waken ze over de oogst
Afgeschoten als pijlen
scheren ze over de bomen
en duiken laag over de paden
hun scherpe vleugels
snijden de toppen van de daken
Vertrouwd met het dorp
bouwen ze hun harde nesten
onder de dakranden van de hutten
waar ze samenhokken
met de zielen van de voorouders
Ton van Reen: De naam van het mes. Afrikaanse gedichten
kempis.nl poetry magazine
More in: -De naam van het mes, Ton van Reen
.jpg)
William Shakespeare
(1564-1616)
THE SONNETS
66
Tired with all these for restful death I cry,
As to behold desert a beggar born,
And needy nothing trimmed in jollity,
And purest faith unhappily forsworn,
And gilded honour shamefully misplaced,
And maiden virtue rudely strumpeted,
And right perfection wrongfully disgraced,
And strength by limping sway disabled
And art made tongue-tied by authority,
And folly (doctor-like) controlling skill,
And simple truth miscalled simplicity,
And captive good attending captain ill.
Tired with all these, from these would I be gone,
Save that to die, I leave my love alone.
.jpg){kind=small}
kempis.nl poetry magazine
More in: -Shakespeare Sonnets
Renée Vivien
(1877-1909)
Chair des choses
Je possède, en mes doigts subtils, le sens du monde,
Car le toucher pénètre ainsi que fait la voix,
L’harmonie et le songe et la douleur profonde
Frémissent longuement sur le bout de mes doigts.
Je comprends mieux, en les frôlant, les choses belles,
Je partage leur vie intense en les touchant,
C’est alors que je sais ce qu’elles ont en elles
De noble, de très doux et de pareil au chant.
Car mes doigts ont connu la chair des poteries
La chair lisse du marbre aux féminins contours
Que la main qui les sait modeler a meurtries,
Et celle de la perle et celle du velours.
Ils ont connu la vie intime des fourrures,
Toison chaude et superbe où je plonge les mains !
Ils ont connu l’ardent secret des chevelures
Où se sont effeuillés des milliers de jasmins.
Et, pareils à ceux-là qui viennent des voyages.
Mes doigts ont parcouru d’infinis horizons,
Ils ont éclairé, mieux que mes yeux, des visages
Et m’ont prophétisé d’obscures trahisons.
Ils ont connu la peau subtile de la femme,
Et ses frissons cruels et ses parfums sournois…
Chair des choses ! j’ai cru parfois étreindre une âme
Avec le frôlement prolongé de mes doigts…
.jpg)
Renée Vivien poetry
kempis.nl poetry magazine
More in: Vivien, Renée
.jpg)
Lola Ridge
(1873-1941)
ACCIDENTALS
"THE EVERLASTING RETURN"
It is dark… so dark, I remember the sun on Chios…
It is still… so still, I hear the beat of our paddles on the Aegean…
Ten times we had watched the moon
Rise like a thin white virgin out of the waters
And round into a full maternity…
For thrice ten moons we had touched no flesh
Save the man flesh on either hand
That was black and bitter and salt and scaled by the sea.
The Athenian boy sat on my left…
His hair was yellow as corn steeped in wine…
And on my right was Phildar the Carthaginian,
Grinning Phildar
With his mouth pulled taut as by reins from his black gapped teeth.
Many a whip had coiled about him
And his shoulders were rutted deep as wet ground under chariot wheels,
And his skin was red and tough as a bull’s hide cured in the sun.
He did not sing like the other slaves,
But when a big wind came up he screamed with it.
And always he looked out to sea,
Save when he tore at his fish ends
Or spat across me at the Greek boy, whose mouth was red and apart
like an opened fruit.
We had rowed from dawn and the green galley hard at our stern.
She was green and squat and skulked close to the sea.
All day the tish of their paddles had tickled our ears,
And when night came on
And little naked stars dabbled in the water
And half the crouching moon
Slid over the silver belly of the sea thick-scaled with light,
We heard them singing at their oars…
We who had no breath for song.
There was no sound in our boat
Save the clingle of wrist chains
And the sobbing of the young Greek.
I cursed him that his hair blew in my mouth, tasting salt of the sea…
I cursed him that his oar kept ill time…
When he looked at me I cursed him again,
That his eyes were soft as a woman’s.
How long… since their last shell gouged our batteries?
How long… since we rose at aim with a sleuth moon astern?
(It was the damned green moon that nosed us out…
The moon that flushed our periscope till it shone like a silver flame…)
They loosed each man’s right hand
As the galley spent on our decks…
And amazed and bloodied we reared half up
And fought askew with the left hand shackled…
But a zigzag fire leapt in our sockets
And knotted our thews like string…
Our thews grown stiff as a crooked spine that would not straighten…
How long… since our gauges fell
And the sea shoved us under?
It is dark… so dark…
Darkness presses hairy-hot
Where three make crowded company…
And the rank steel smells….
It is still… so still…
I seem to hear the wind
On the dimpled face of the water fathoms above…
It was still… so still… we three that were left alive
Stared in each other’s faces…
But three make bitter company at one man’s bread…
And our hate grew sharp and bright as the moon’s edge in the water.
One grinned with his mouth awry from the long gapped teeth…
And one shivered and whined like a gull as the waves pawed us over…
But one struck with his hate in his hand…
After that I remember
Only the dead men’s oars that flapped in the sea…
The dead men’s oars that rattled and clicked like idiots’ tongues.
It is still… so still, with the jargon of engines quiet.
We three awaiting the crunch of the sea
Reach our hands in the dark and touch each other’s faces…
We three sheathing hate in our hearts…
But when hate shall have made its circuit,
Our bones will be loving company
Here in the sea’s den…
And one whimpers and cries on his God
And one sits sullenly
But both draw away from me…
For I am the pyre their memories burn on…
Like black flames leaping
Our fiery gestures light the walled-in darkness of the sea…
The sea that kneels above us…
And makes no sign.
LOLA RIDGE POETRY
kempis.nl poetry magazine
More in: Ridge, Lola
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature