Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
William Butler Yeats
(1865-1939)
He Mourns For The Change That Has Come
Upon Him And His Beloved,
And Longs For The End Of The World
Do you not hear me calling, white deer with no horns?
I have been changed to a hound with one red ear;
I have been in the Path of Stones and the Wood of Thorns,
For somebody hid hatred and hope and desire and fear
Under my feet that they follow you night and day.
A man with a hazel wand came without sound;
He changed me suddenly; I was looking another way;
And now my calling is but the calling of a hound;
And Time and Birth and Change are hurrying by.
I would that the Boar without bristles had come from the West
And had rooted the sun and moon and stars out of the sky
And lay in the darkness, grunting, and turning to his rest.
.jpg)
W.B. Yeats poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive Y-Z, Yeats, William Butler
.jpg)
Giacomo Leopardi
(1798-1837)
Ultimo canto di Saffo
Placida notte, e verecondo raggio
Della cadente luna; e tu che spunti
Fra la tacita selva in su la rupe,
Nunzio del giorno; oh dilettose e care
Mentre ignote mi fur l’erinni e il fato,
Sembianze agli occhi miei; già non arride
Spettacol molle ai disperati affetti.
Noi l’insueto allor gaudio ravviva
Quando per l’etra liquido si volve
E per li campi trepidanti il flutto
Polveroso de’ Noti, e quando il carro,
Grave carro di Giove a noi sul capo,
Tonando, il tenebroso aere divide.
Noi per le balze e le profonde valli
Natar giova tra’ nembi, e noi la vasta
Fuga de’ greggi sbigottiti, o d’alto
Fiume alla dubbia sponda
Il suono e la vittrice ira dell’onda.
Bello il tuo manto, o divo cielo, e bella
Sei tu, rorida terra. Ahi di cotesta
Infinita beltà parte nessuna
Alla misera Saffo i numi e l’empia
Sorte non fenno. A’ tuoi superbi regni
Vile, o natura, e grave ospite addetta,
E dispregiata amante, alle vezzose
Tue forme il core e le pupille invano
Supplichevole intendo. A me non ride
L’aprico margo, e dall’eterea porta
Il mattutino albor; me non il canto
De’ colorati augelli, e non de’ faggi
Il murmure saluta: e dove all’ombra
Degl’inchinati salici dispiega
Candido rivo il puro seno, al mio
Lubrico piè le flessuose linfe
Disdegnando sottragge,
E preme in fuga l’odorate spiagge.
Qual fallo mai, qual sì nefando eccesso
Macchiommi anzi il natale, onde sì torvo
Il ciel mi fosse e di fortuna il volto?
In che peccai bambina, allor che ignara
Di misfatto è la vita, onde poi scemo
Di giovanezza, e disfiorato, al fuso
Dell’indomita Parca si volvesse
Il ferrigno mio stame? Incaute voci
Spande il tuo labbro: i destinati eventi
Move arcano consiglio. Arcano è tutto,
Fuor che il nostro dolor. Negletta prole
Nascemmo al pianto, e la ragione in grembo
De’ celesti si posa. Oh cure, oh speme
De’ più verd’anni! Alle sembianze il Padre,
Alle amene sembianze eterno regno
Diè nelle genti; e per virili imprese,
Per dotta lira o canto,
Virtù non luce in disadorno ammanto.
Morremo. Il velo indegno a terra sparto,
Rifuggirà l’ignudo animo a Dite,
E il crudo fallo emenderà del cieco
Dispensator de’ casi. E tu cui lungo
Amore indarno, e lunga fede, e vano
D’implacato desio furor mi strinse,
Vivi felice, se felice in terra
Visse nato mortal. Me non asperse
Del soave licor del doglio avaro
Giove, poi che perìr gl’inganni e il sogno
Della mia fanciullezza. Ogni più lieto
Giorno di nostra età primo s’invola.
Sottentra il morbo, e la vecchiezza, e l’ombra
Della gelida morte. Ecco di tante
Sperate palme e dilettosi errori,
Il Tartaro m’avanza; e il prode ingegno
Han la tenaria Diva
E l’atra notte, e la silente riva.
.jpg){kind=small}
Giacomo Leopardi poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive K-L, Leopardi, Giacomo
Nieuwe vertalingen Oscar Wilde door Cornelis W. Schoneveld
Bij uitgeverij Liverse te Dordrecht is vorige week een vertaling van alle 90 korte gedichten van Oscar Wilde uitgekomen, van de hand van Cornelis W. Schoneveld. Wilde schreef ze voordat hij grote bekendheid kreeg als toneelschrijver. Hij gebruikte een grote verscheidenheid aan versvormen, welluidend toegepast, gepaard gaande aan een scala van onderwerpen. Zo worden zijn ongelukkige liefdeservaringen, met de beroemde schoonheid Lillie Langtree aandoenlijk verwoord in vele toonaarden. Hetzelfde geldt voor Wilde’s verwerking van de dood van zijn vader en zijn kleine zusje. Groot pleitbezorger van het “L’art pour l’art ” idee, en zeer goed thuis in het nieuwe Franse Impressionisme, laat hij zich door beide vaak inspireren in zijn kijk op het leven, zijn emoties, en de natuur. Ook Wilde’s grote kennis van de antieke wereld en mythologie opgedaan als briljant student Klassieke Talen in Oxford en tijdens zijn reizen naar Italië en Griekenland leveren hem veel dichtstof op.
Vallend bloemblad – Oscar Wilde
ISBN 978-90-976982-97-7 € 17,95
De verzamelde korte gedichten (tweetalige uitgave), vertaald door Cornelis W. Schoneveld
In zijn gedichten slaat Oscar Wilde een geheel andere toon aan dan de personages in zijn hilarische blijspelen doen. Humor maakt plaats voor gevoel, snedigheid voor subtiele beschrijving, luchthartigheid voor persoonlijke betrokkenheid. Nooit eerder werden al zijn 90 korte gedichten in het Nederlands vertaald. Cornelis W. Schoneveld, die twee eerdere bloemlezingen op zijn naam heeft staan, volgt ook hier rijm en ritme steeds nauwkeurig. De vertalingen van deze oud-docent Engelse letterkunde aan de Leidse Universiteit ‘geven blijk van een groot gevoel voor beide talen en voor poëzie’ (Heinz Wallisch).
fleursdumal.nl magazine
More in: Wilde, Wilde, Oscar
Street poetry: Stuttgart 21
Museum of Public Protest
Photo Anton K. Berlin 2011
fleursdumal.nl magazine
More in: Anton K. Photos & Observations, MUSEUM OF PUBLIC PROTEST, Street Art, Street Poetry
Bij het bekijken van een foto van mijn
overleden vader als nog jonge man
Langs het jaagpad van verleden in alle soorten
klank tegen verval verweer. Kleine blonde Mariandl,
toe ga met mij eens aan de wandel, want zo alleen
te lopen is heus niets gedaan.
Hoe we oude liedjes zongen tot het vroeger
werd, ze nauwelijks meer klonken. Hoe ik in mijmeringen
gelukkig nog met papa loop, hand in hand, soms ook al los.
Nozel en stuimig, tot later ongeschikt voor jeugd.
Hoe pauwblauw de nacht zich opricht.
Bert Bevers
© Bert Bevers: verschenen in Onaangepaste tijden, Zinderend, Bergen op Zoom, 2006, ISBN 90 76543 09 7
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Bevers, Bert
Kurt Tucholsky
(1890-1935)
Sexuelle Aufklärung
Tritt ein, mein Sohn, in dieses Variété!
Die heiligen Hallen füllt ein lieblich Odium
von Rauchtabak, Parfüms und Eßbüffé.
Die blonde Emmy tänzelt auf das Podium,
der erste und der einzige Geiger schmiert <Kollodium>
auf seine Fiedel für das hohe C…
So blieb es, und so ists seit dreißig Jahren –
drum ist dein alter Vater mit dir hergefahren.
Sieh jenes Mädchen! Erster Jugendblüte
leichtrosa Schimmer ziert das reizende Gesicht.
So war sie schon, als ich mich noch um sie bemühte,
und wahrlich: ich blamiert mich nicht!
Siehst du sie jetzt, wie sie voll Scham erglühte?
Was flüstert sie? “Det die de Motten kricht…!”
Wie klingt mir dieser Wahlspruch doch vertraut
aus jener Zeit, da ich den Referendar gebaut!
Sei mir gegrüßt, du meine Tugendlilie,
du altes Flitterkleid, du Tamburin!
Nimm du sie hin, mein Sohn – es bleibt in der Familie –
und lern bei ihr: es gibt nur ein Berlin!
Nun aber spitz die Ohren, denn gleich singt Ottilie
ihr Lieblingslied vom kleinen Zeppeliihn
Kriegst du sie nicht, soll dich der Teufel holen!
Verhalt dich brav – und damit Gott befohlen!
Kurt Tucholsky poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive S-T, Tucholsky, Kurt
Mireille Havet
(1898-1932)
Sur un tableau cubiste
Et mon rêve s’est penché sur le tableau cubiste
Harmonieux comme lui il a pris la forme profonde
de ses courbes.
Plus rien
Mon rêve oublie le monde, il s’enfonce et l’espace entier
fait place à ma pensée.
Les choses ne sont plus… Ah ! qu’importe les CHOSES
comme un arc-en-ciel, elles se décomposent
Prisme d’idée
Prisme de sensation
Réalisation enfin nouvelle d’une beauté simplifiée
comprise et universelle.
Vie simple
Sonorité sans limite
lumière ronde de ces lignes et s’emboîtant dans elle
comme des poupées russes.
Oh ! je vois des choses…
non! des lumières… le Paradis quand il était
situé dans le ciel devait avoir de ces profondeurs :
morceau de clarté jaillissante me faisant penser
à une tasse de porcelaine blanche au milieu d’un
crépuscule printanier.
Ombre divinement infinie
Ombre où l’on tombe comme une âme après la mort
doit tomber dans l’éternité.
Et mon rêve et moi-même sont entrés dans ces formes,
tels des pierres dans une maison neuve
Ne m’appelez plus maintenant, ne me demandez
plus rien de la vie : je pars — je suis partie
navire lointain sur la mer sans fin
On ne rappelle pas un navire. On ne rappelle pas
une pensée
et combien de sifflets, ce soir, annoncent des départs
auxquels vous ne songez.
Mireille Havet: Sur un tableau cubiste (‘ La culture physique ‘ de Picabia, exposée aux Indépendants en 1914)
Mireille Havet poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive G-H, Havet, Mireille, Mireille Havet
Amy Levy
(1861-1889)
Christopher Found
I
At last; so this is you, my dear!
How should I guess to find you here?
So long, so long, I sought in vain
In many cities, many lands,
With straining eyes and groping hands;
The people marvelled at my pain.
They said: “But sure, the woman’s mad;
What ails her, we should like to know,
That she should be so wan and sad,
And silent through the revels go?”
They clacked with such a sorry stir!
Was I to tell? were they to know
That I had lost you, Christopher?
Will you forgive me for one thing?
Whiles, when a stranger came my way,
My heart would beat and I would say :
” Here’s Christopher!” –then lingering
With longer gaze, would turn away
Cold, sick at heart. My dear, I know
You will forgive me for this thing.
It is so very long ago
Since I have seen your face–till now;
Now that I see it–lip and brow,
Eyes, nostril, chin, alive and clear;
Last time was long ago; I know
This thing you will forgive me, dear.
II
There is no Heaven–This is the best;
O hold me closer to your breast;
Let your face lean upon my face,
That there no longer shall be space
Between our lips, between our eyes.
I feel your bosom’s fall and rise.
O hold me near and yet more near;
Ah sweet ; I wonder do you know
How lone and cold, how sad and drear,
Was I a little while ago;
Sick of the stress, the strife, the stir;
But I have found you, Christopher.
III
If only you had come before!
(This is the thing I most deplore)
A seemlier woman you had found,
More calm, by courtesies more bound,
Less quick to greet you, more subdued
Of appetite; of slower mood.
But ah! you come so late, so late!
This time of day I can’t pretend
With slight, sweet things to satiate
The hunger-cravings. Nay, my friend,
I cannot blush and turn and tremble,
Wax loth as younger maidens do.
Ah, Christopher, with you, with you,
You would not wish me to dissemble?
IV
So long have all the days been meagre,
With empty platter, empty cup,
No meats nor sweets to do me pleasure,
That if I crave–is it over-eager,
The deepest draught, the fullest measure,
The beaker to the brim poured up?
V
Shelley, that sprite from the spheres above,
Says, and would make the matter clear,
That love divided is larger love;–
We’ll leave those things to the bards, my dear.
For you never wrote a verse, you see;
And I–my verse is not fair nor new.
Till the world be dead, you shall love but me,
Till the stars have ceased, I shall love but you.
EPILOGUE
Thus ran the words; or rather, thus did run
Their purport. Idly seeking in the chest
(You see it yonder), I had found them there:
Some blotted sheets of paper in a case,
With a woman’s name writ on it: “Adelaide.”
Twice on the writing there was scored the date
Of ten years back; and where the words had end
Was left a space, a dash, a half-writ word,
As tho’ the writer minded, presently
The matter to pursue.
I questioned her,
That worthy, worthy soul, my châtelaine,
Who, nothing loth, made answer.
There had been
Another lodger ere I had the rooms,
Three months gone by–a woman.
“Young, sir ? No.
Must have seen forty if she’d seen a day!
A lonesome woman; hadn’t many friends;
Wrote books, I think, and things for newspapers.
Short in her temper–eyes would flash and flame
At times, till I was frightened. Paid her rent
Most regular, like a lady.
Ten years back,
They say (at least Ann Brown says), ten years back
The lady had a lover. Even then
She must have been no chicken.
Three months since
She died. Well, well, the Lord is kind and just.
I did my best to tend her, yet indeed
It’s bad for trade to have a lodger die.
Her brother came, a week before she died:
Buried her, took her things, threw in the fire
The littered heaps of paper.
Yes, the sheets,
They must have been forgotten in the chest;–
I never knew her name was Adelaide.”
Amy Levy poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Amy Levy, Archive K-L, Levy, Amy
Elizabeth (Lizzie) Siddal
(1829-1862)
Love and Hate
Ope not thy lips, thou foolish one,
Nor turn to me thy face;
The blasts of heaven shall strike thee down
Ere I will give thee grace.
Take thou thy shadow from my path,
Nor turn to me and pray;
The wild wild winds thy dirge may sing
Ere I will bid thee stay.
Turn thou away thy false dark eyes,
Nor gaze upon my face;
Great love I bore thee: now great hate
Sits grimly in its place.
All changes pass me like a dream,
I neither sing nor pray;
And thou art like the poisonous tree
That stole my life away.
Elizabeth (Lizzie) Siddal poems
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive S-T, Lizzy Siddal, Siddal, Lizzy
Irish Poet Seamus Heaney has died
Seamus Heaney, the best Irish poet since Yeats, has died aged 74. Heaney was born near Toomebridge, Northern Ireland. He was a teacher and had a distinguished career in poetry, winning the Nobel prize for literature in 1995.
Heaney had been awarded numerous prizes and received many honours for his work. He recently suffered from ill health.
Poetry
1966: Death of a Naturalist, Faber & Faber
1969: Door into the Dark, Faber & Faber
1972: Wintering Out, Faber & Faber
1975: Stations, Ulsterman
1975: North, Faber & Faber
1979: Field Work, Faber & Faber
1984: Station Island, Faber & Faber
1987: The Haw Lantern, Faber & Faber
1991: Seeing Things, Faber & Faber
1996: The Spirit Level, Faber & Faber
2001: Electric Light, Faber & Faber
2006: District and Circle, Faber & Faber
2010: Human Chain, Faber & Faber
In Memoriam Seamus Heaney 1939-2013
30 august 2013
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive G-H, In Memoriam
Freda Kamphuis:
Boeknecht Koekast, 2013, fotocollage
fleursdumal.nl magazine
More in: Freda Kamphuis, Kamphuis, Freda
Avondmaal
Bij het schilderij van Michael Triegel
Strak van zwartheid achterdoek. Of is het voorhang?
Wat zit hij daar te kijk in gillende stilte, aan een tafel
met mooi geplooid laken erover en ruimte voor
wel dertien man alleen. Zijn gezicht onbeschreven blad,
de haren eromheen lijken verse wondkorst als water
dat aan de randen van ruige sloten schoorvoetend ijs wordt.
Achter zijn rug onbekende steden, verzonnen plattegronden,
gekneusde dromen, krimpende en ruimende einders.
Als beloning voor deugdzaam leven een kers, een erg rode.
Vrucht van paradijs naast lege glazen. Hij vraagt zich af
of je kunt stoppen met springen. Agnus Dei. Ontferm u
Bert Bevers
© Bert Bevers: verschenen in Onaangepaste tijden, Zinderend, Bergen op Zoom, 2006, ISBN 90 76543 09 7
fleursdmal.nl magazine
More in: Archive A-B, Bevers, Bert
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature