Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
Arthur Rimbaud
(1854-1891)
Démocratie
« Le drapeau va au paysage immonde, et notre patois étouffe le tambour.
« Aux centres nous alimenterons la plus cynique prostitution. Nous massacrerons les révoltes logiques.
« Aux pays poivrés et détrempés ! — au service des plus monstrueuses exploitations industrielles ou militaires.
« Au revoir ici, n’importe où. Conscrits du bon vouloir, nous aurons la philosophie féroce ; ignorants pour la science, roués pour le confort ; la crevaison pour le monde qui va. C’est la vraie marche. En avant, route ! »
Arthur Rimbaud poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive Q-R, Arthur Rimbaud, Rimbaud, Arthur, Rimbaud, Arthur
Mathias Jansson ©: From the series Impossible Literature Universe: 1984 by Orwell.
Mathias Jansson is a Swedish art critic and poet. He has contributed to visual poetry to magazines as Lex-ICON, Anatematiskpress, Quarter After #4 and Maintenant 8: A Journal of Contemporary Dada. He also published a chapbook with visual poetry and contributed with erasure poetry to anthologies from Silver Birch Press.
fleursdumal.nl magazine
More in: Jansson, Mathias, Mathias Jansson, Mathias Jansson, Orwell, George
Edith Wharton
(1862-1937)
Mona Lisa
Yon strange blue city crowns a scarped steep
No mortal foot hath bloodlessly essayed:
Dreams and illusions beacon from its keep.
But at the gate an Angel bares his blade;
And tales are told of those who thought to gain
At dawn its ramparts; but when evening fell
Far off they saw each fading pinnacle
Lit with wild lightnings from the heaven of pain;
Yet there two souls, whom life’s perversities
Had mocked with want in plenty, tears in mirth,
Might meet in dreams, ungarmented of earth,
And drain Joy’s awful chalice to the lees.
Edith Wharton poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive W-X, CLASSIC POETRY
Karl May
(1842-1912)
Trost
Horch, klopfte es nicht an die Pforte?
Wer naht, von Himmelsduft umrauscht?
Woher des Trostes süße Worte,
Auf die mein Herz voll Andacht lauscht?
Wer neigt, wenn alle Sterne sanken,
Mit mildem Licht und stiller Huld
Sich zu dem Staub- und Erdenkranken?
Es ist der Engel der Geduld.
»O laß den Gram nicht mächtig werden,
Du tiefbetrübtes Menschenkind!
Wiß’, daß die Leiden dieser Erden
Des Himmels beste Gaben sind
Und daß, wenn Sorgen Dich umwogen
Und Dich umhüllt des Zweifels Nacht,
Dort an dem glanzumfloss’nen Bogen
Ein treues Vaterauge wacht!«
»O laß Dir nicht zu Herzen steigen
Die langverhaltne Thränenfluth!
Wiß, daß grad in den schmerzensreichen
Geschicken tiefe Weisheit ruht,
Und daß, wenn sonst Dir Nichts verbliebe,
Die Hoffnung doch Dir immer lacht,
Da über Dich in ew’ger Liebe
Ein treues Vaterauge wacht!«
»O wolle nie Dich einsam fühlen!
Obgleich kein Aug’ sie wandeln sah,
Die sorgenheiße Stirn zu kühlen
Sind Himmelsboten immer da.
Wer gern dem eignen Herzen glaubte,
Der kennt des Pulses heilige Macht.
Drum wiß, das über Deinem Haupte
Ein treues Vaterauge wacht!«
»Drum füge Dich in Gottes Walten
Und trag Dein Leid getrost und still.
Es muß im Dunkel sich gestalten,
Was er zum Lichte führen will.
Dann bringt der Glaube reichen Segen,
Ob ihn der Zweifler auch verlacht,
Daß über allen Deinen Wegen
Ein treues Vaterauge wacht!«
Karl May poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive M-N, Karl May
esther
porcelijn
Man verdronken
Borislav de Pool is te water geraakt.
Hij had teveel gedronken maar had toch nog dorst.
Piet, de havenmeester, heeft hem nog geprobeerd te helpen, maar tevergeefs.
Misschien was hij ongelukkig,
Misschien was hij verward,
Misschien wist hij niet wat onder was of boven
Misschien was hij de gelukkigste man op aarde
Water inademen kan wel, maar je gaat er zo dood van.
Het schijnt fijn te voelen.
Elk hoekje van je longen gevuld, het is dikker dan lucht
Eindelijk adem je eens echt goed in. Een, twee, drie, klaar.
Ineens was hij verdwenen.
Wat zou hij op het laatst hebben gedacht?
Zou hij zijn familie in Polen hebben gemist? Aan zijn vrouw gedacht die hem op straat had gezet? Aan zijn dochtertje dat hij een pony had beloofd?
Wat is het waard om de leegte te verdrinken als er niets na komt?
Drinken drinken drinken, een groot rietje nodig voor deze haven.
Hij is aangelegd, voorgoed verlost en nooit meer dorstig.
Zijn moeder heeft hem gekregen in het water
En daar is hij nu naar teruggekeerd
Esther Porcelijn, 2014
fleursdumal.nl magazine
More in: Porcelijn, Esther, Porcelijn, Esther
Robert Bridges
(1844 – 1930)
Wooing
I know not how I came,
New on my knightly journey,
To win the fairest dame
That graced my maiden tourney.
Chivalry’s lovely prize
With all men’s gaze upon her,
Why did she free her eyes
On me, to do me honour?
Ah! ne’er had I my mind
With such high hope delighted,
Had she not first inclined,
And with her eyes invited.
But never doubt I knew,
Having their glance to cheer me,
Until the day joy grew
Too great, too sure, too near me.
When hope a fear became,
And passion, grown too tender,
Now trembled at the shame
Of a despised surrender;
And where my love at first
Saw kindness in her smiling,
I read her pride, and cursed
The arts of her beguiling.
Till winning less than won,
And liker wooed than wooing,
Too late I turned undone
Away from my undoing;
And stood beside the door,
Whereto she followed, making
My hard leave-taking more
Hard by her sweet leave-taking.
Her speech would have betrayed
Her thought, had mine been colder:
Her eyes’ distress had made
A lesser lover bolder.
But no! Fond heart, distrust,
Cried Wisdom, and consider:
Go free, since go thou must:–
And so farewell I bid her.
And brisk upon my way
I smote the stroke to sever,
And should have lost that day
My life’s delight for ever:
But when I saw her start
And turn aside and tremble;–
Ah! she was true, her heart
I knew did not dissemble.
Robert Bridges poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Bridges, Robert
“Toen de bleke, felle bliksems kwamen die hun
harpoenen plantten in jouw hart en vier takken
woedend versplinterden, sapstromen dempten
die opstijgen wilden na de winter, wachtte,
grote beuk, achter je de kuil (doodkalm kraken
slaapt in het veld) slechts voor jou daar gegraven.”
(uit: ‘Laaglandse hymnen’, 2002)
Vannacht is de dichter H.H. ter Balkt in zijn woonplaats Nijmegen overleden. Ter Balkt (Usselo, 17 september 1938 – Nijmegen, 9 maart 2015) begon zijn carrière in 1969 onder het pseudoniem Habakuk II de Balker, met de bundel Boerengedichten.
Hij ontving vele prijzen, waar onder de P.C. Hooft-prijs en de Constantijn Huygens-prijs. De meeste van de ruim dertig dichtbundels die Ter Balkt publiceerde, verschenen bij Uitgeverij De Bezige Bij.
Bibliografie
1969 – Boerengedichten ofwel Met de boerenbijl
1970 – Uier van het Oosten
1972 – De gloeilampen, De varkens
1973 – Groenboek
1973 – Zwijg (roman, onder het pseudoniem Foel Aos of Habakuk II)[1]
1974 – Ikonen
1975 – Oud gereedschap mensheid moe
1976 – De vliegen dragen de zomer
1977 – Helgeel landjuweel
1978 – Joseph Beuys
1979 – Waar de burchten stonden en de snoek zwom
1982 – Machines!: maai ons niet, maai de rogge
1983 – Hemellichten
1984 – How to Start a Wine Cellar, selected poems 1969-1984 (Engelse bloemlezing uit het werk)
1986 – Verkeerde raadhuizen
1987 – Aardes deuren
1990 – Het Strand van Amsterdam
1990 – In de kalkbranderij van het absolute
1991 – Laaglandse hymnen
1992 – Ode aan de grote kiezelwal en andere gedichten
1993 – Het bonenstro
1998 – Tegen de bijlen: oden en anti-oden
2000 – In de waterwingebieden (gedichten 1953-1999)
2002 – Laaglandse hymnen II
2003 – Anti-canto’s
2003 – Laaglandse hymnen I – III
2004 – Anti-canto’s en De Astatica
2007 – Zwijg / De gedenatureerde delta (roman uit 1973 en verzamelde kritieken)
2008 – Vuur
2010 – Onder de bladerkronen
2011 – Vliegtuigmagneet
2014 – Hee hoor mij ho simultaan op de brandtorens (verzamelde gedichten)
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Balkt, H.H. ter, In Memoriam
Raymond Radiguet
(1903-1923)
Bouquet de flammes . . .
Bouquet de flammes (que délie
Des faveurs l’innocent larcin)
Où se noyer en compagnie
Des colombes de la Saint Jean.
De l’eau qui ne peut en son lit
Obtenir la tranquillité,
Et des feux oisifs qui s’ennuient
Loin des lieux par Vénus hantés,
Roucoulent les vagues, singeant
Dans leur adorable colère
Un sein qui se gonfle de lait.
Ou de désir ? Plutôt cela.
Raymond Radiguet poésie
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive Q-R, Radiguet, Raymond
Freda
Kamphuis
Gevleugelde taal
In plaats van op een speciaal kerkhofje voor vliegen
zoals wij mensen dat zouden gaan doen
netjes afgerond voor het oog
ver boven vette vlezige maden
ligt dit nietige vliegje
begraven tussen twee bladzijden van mijn boek
de voor altijd zichtbare, leesbare doodsstrijd
gedrukt over mooie sierlijke letters heen
zo samenvallend zou het juist voor schrijvers moeten zijn
ons meelijwekkende silhouet in ons laatste boek
pas samengeklapt na onze dood natuurlijk
arme vlieg, kuierend, onwetend van wat komen ging
verpletterd in seconde van bruusk geweld
het keihard dichtklappende boek, nee poëziebundel zelfs
daar is toch niets dichterlijks aan?
gelukkig heb ik het niet gedaan
deze gruwelijke vliegenmoord niet op mijn geweten
misschien heeft de eerstehands eigenaar
erg geleden na het veroorzaken van dit leed
gelooft u het?
minder dan deze vlieg in ieder geval
dat is een feit
arme vlieg, u las geen poëzie
uw doder wel.
Freda Kamphuis
2012
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive K-L, Kamphuis, Freda
Lizette Woodworth Reese
(1856–1935)
Keats
An English lad, who, reading in a book,
A ponderous, leathern thing set on his knee,
Saw the broad violet of the Egean Sea
Lap at his feet as it were village brook.
Wide was the east; the gusts of morning shook;
Immortal laughter beat along that shore;
Pan, crouching in the reeds, piped as of yore;
The gods came down and thundered from that book.
He lifted his sad eyes; his London street
Swarmed in the sun, and strove to make him heed;
Boys spun their tops, shouting and fair of cheek:
But, still, that violet lapping at his feet,—
An English lad had he sat down to read;
But he rose up and knew himself a Greek.
Lizette Woodworth Reese poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive W-X, CLASSIC POETRY, Keats, John
Emile Verhaeren
(1855-1916)
Chanson de fou
Brisez-leur pattes et vertèbres,
Chassez les rats, les rats.
Et puis versez du froment noir,
Le soir,
Dans les ténèbres.
Jadis, lorsque mon cœur cassa,
Une femme le ramassa
Pour le donner aux rats.
— Brisez-leur pattes et vertèbres.
Souvent je les ai vus dans l’âtre,
Taches d’encre parmi le plâtre,
Qui grignotaient ma mort.
— Brisez-leur pattes et vertèbres.
L’un d’eux, je l’ai senti
Grimper sur moi la nuit,
Et mordre encor le fond du trou
Que fit, dans ma poitrine,
L’arrachement de mon cœur fou.
— Brisez-leur pattes et vertèbres.
Ma tête à moi les vents y passent,
Les vents qui passent sous la porte,
Et les rats noirs de haut en bas
Peuplent ma tête morte.
— Brisez-leur pattes et vertèbres.
Car personne ne sait plus rien.
Et qu’importent le mal, le bien,
Les rats, les rats sont là, par tas,
Dites, verserez-vous, ce soir,
Le froment noir,
À pleines mains, dans les ténèbres ?
Les Campagnes hallucinées, 1893
Emile Verhaeren poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive U-V, Verhaeren, Emile
Bert
Bevers
Liedje uit Thudinië
voor mijn Geertje
We gingen erheen om de sneeuw
die zou komen te zien maar al regen
was het onderweg. Ook fijn, maar
toch niet wat gedacht. Toen in Thuin
de trein halt hield was er dat moment
van verwondering: eén druk op de knop
en het sneeuwde toen we buiten stapten.
Voor ons. We maakten het mee. Het gebeurde.
Wees mijn bries. Blijf mijn lief, alsjeblieft.
Bert Bevers
Ongepubliceerd
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Bevers, Bert
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature