FLEURSDUMAL POETRY LIBRARY – classic, modern, experimental & visual & sound poetry, poetry in translation, city poets, poetry archive, pre-raphaelites, editor’s choice, etc.

«« Previous page · Willem Bilderdijk: Afscheid eens Stervenden · Franz Kafka: Zum Nachdenken für Herrenreiter · Gerard Manley Hopkins: The Handsome Heart · Emily Brontë: Stars · J.H. Leopold gedicht: Paul Verlaine · Eugene Marais: Winternag · George Eliot: 2 Poems · William Shakespeare: Sonnet 016 · P.A. de Génestet: Schitterende starre · Charles Dickens: The Hymn of the Wiltshire Laborers · Willem Kloos: 2 gedichten · Anne Brontë: 4 Poems

»» there is more...

Willem Bilderdijk: Afscheid eens Stervenden

W i l l e m B i l d e r d i j k

(1756-1831)

Afscheid eens Stervenden

Ja ’t sterfbed is de haven,
Waar ’t scheepjen, uit de zee
Eens levens vol van wee
En zielbedriegend slaven
Komt meeren aan de ree’.
Wat treurt gy, lieve Vrinden,
Wat, teêr geliefde Gâ,
Indien my Gods genâ
Die blijde ree’ doet vinden?
Wat is er vroeg of spâ?
Of wie zal zich beklagen
Die ’s levens heilkust zocht,
En d’ondernomen tocht
In minder tal van dagen
Ten einde brengen mocht?
Neen, danken wy d’Algoede,
Voor ’t overgunstig weêr,
Hetgeen ons over ’t meir
Voor zoo veel andren spoedde:
En geeft Hem lof en eer.
Ja ’k mag u welkom heeten,
ô Hoogstgewenschte kust,
Gy, Paradijs van lust,
Waar, vrij van de aardsche keten,
De Ziel van kommer rust!
Ja, streef mijn hobblend bootjen,
En splintre ’t op den rand
Van ’t steeds gewenschte land;
Ik vrees niet voor dat stootjen,
Want Jezus grijpt mijn hand.
Met barningvolle klippen
Zij heel de kant omzet,
En hulk en vracth verplet;
Die hand zal niets ontglippen
Die wat zy aangrijpt, redt.
Ook u zal zy geleiden
Door ’t dobbrend zeegebruisch
In spijt van ’t stormgedruisch;
Waar ik u ga verbeiden
In ’t vaderlijk huis.
Dus staakt uw teder weenen;
En geeft my d’afscheidsgroet
Met onboeroerd gemoed:
Haast zullen wy hereenen
By ’s Hemels Englenstoet.

1824

Willem Bilderdijk gedichten

k e m p i s p o e t r y m a g a z i n e

Franz Kafka: Zum Nachdenken für Herrenreiter

Zum Nachdenken für Herrenreiter

Franz Kafka (1883-1924)

Nichts, wenn man es überlegt, kann dazu verlocken, in einem Wettrennen der erste sein zu wollen. Der Ruhm, als der beste Reiter eines Landes anerkannt zu werden, freut beim Losgehn des Orchesters zu stark, als daß sich am Morgen danach die Reue verhindern ließe.

Der Neid der Gegner, listiger, ziemlich einflußreicher Leute, muß uns in dem engen Spalier schmerzen, das wir nun durchreiten nach jener Ebene, die bald vor uns leer war bis auf einige überrundete Reiter, die klein gegen den Rand des Horizonts anritten.

Viele unserer Freunde eilen den Gewinn zu beheben und nur über die Schultern weg schreien sie von den entlegenen Schaltern ihr Hurra zu uns; die besten Freunde aber haben gar nicht auf unser Pferd gesetzt, da sie fürchteten, käme es zum Verluste, müßten sie uns böse sein, nun aber, da unser Pferd das erste war und sie nichts gewonnen haben, drehn sie sich um, wenn wir vorüberkommen und schauen lieber die Tribünen entlang.

Die Konkurrenten rückwärts, fest im Sattel, suchen das Unglück zu überblicken, das sie getroffen hat, und das Unrecht, das ihnen irgendwie zugefügt wird; sie nehmen ein frisches Aussehen an, als müsse ein neues Rennen anfangen und ein ernsthaftes nach diesem Kinderspiel.

Vielen Damen scheint der Sieger lächerlich, weil er sich aufbläht und doch nicht weiß, was anzufangen mit dem ewigen Händeschütteln, Salutieren, Sich-Niederbeugen und In-die-Ferne-Grüßen, während die Besiegten den Mund geschlossen haben und die Hälse ihrer meist wiehernden Pferde leichthin klopfen.

Endlich fängt es gar aus dem trüb gewordenen Himmel zu regnen an.

Franz Kafka: Betrachtung 1913 – Für M.B.

fleursdumal.nl magazine

More in: Franz Kafka, Kafka, Franz, Kafka, Franz

Gerard Manley Hopkins: The Handsome Heart

Gerard Manley Hopkins

(1844-1889)

The Handsome Heart

at a Gracious Answer

‘But tell me, child, your choice; what shall I buy
You?’—‘Father, what you buy me I like best.’
With the sweetest air that said, still plied and pressed,
He swung to his first poised purport of reply.

What the heart is! which, like carriers let fly—
Doff darkness, homing nature knows the rest—
To its own fine function, wild and self-instressed,
Falls light as ten years long taught how to and why.

Mannerly-hearted! more than handsome face—
Beauty’s bearing or muse of mounting vein,
All, in this case, bathed in high hallowing grace…

Of heaven what boon to buy you, boy, or gain
Not granted?—Only … O on that path you pace
Run all your race, O brace sterner that strain!

Gerard Manley Hopkins poetry

kempis poetry magazine

Emily Brontë: Stars

Emily Jane Brontë

(1818-1848)

S t a r s

Ah! why, because the dazzling sun

Restored our Earth to joy,

Have you departed, every one,

And left a desert sky?

All through the night, your glorious eyes

Were gazing down in mine,

And, with a full heart’s thankful sighs,

I blessed that watch divine.

I was at peace, and drank your beams

As they were life to me;

And revelled in my changeful dreams,

Like petrel on the sea.

Thought followed thought, star followed star,

Through boundless regions, on;

While one sweet influence, near and far,

Thrilled through, and proved us one!

Why did the morning dawn to break

So great, so pure, a spell;

And scorch with fire the tranquil cheek,

Where your cool radiance fell?

Blood-red, he rose, and, arrow-straight,

His fierce beams struck my brow;

The soul of nature sprang, elate,

But mine sank sad and low!

My lids closed down, yet through their veil

I saw him, blazing, still,

And steep in gold the misty dale,

And flash upon the hill.

I turned me to the pillow, then,

To call back night, and see

Your worlds of solemn light, again,

Throb with my heart, and me!

It would not do–the pillow glowed,

And glowed both roof and floor;

And birds sang loudly in the wood,

And fresh winds shook the door;

The curtains waved, the wakened flies

Were murmuring round my room,

Imprisoned there, till I should rise,

And give them leave to roam.

Oh, stars, and dreams, and gentle night;

Oh, night and stars, return!

And hide me from the hostile light

That does not warm, but burn;

That drains the blood of suffering men;

Drinks tears, instead of dew;

Let me sleep through his blinding reign,

And only wake with you!

Emily Brontë poetry

fleursdumal.nl magaziine

More in: Anne, Emily & Charlotte Brontë, Brontë, Anne, Emily & Charlotte

J.H. Leopold gedicht: Paul Verlaine

J. H. L e o p o l d

(1865-1925)

P a u l V e r l a i n e †

I
Men mocht wel willen in donzen woorden
van hem te horen, nu hij pas
dood is en wat zijn leven was
voor ‘t eerste stil gaat worden; stoorden

nu woorden niet in zijn beginnen
der vredigheid hem toegebracht
en in de schuwe ernst betracht
door ons, die ons willen bezinnen

over het sidderende, dat wij vonden
in ons; zó het opeens lag neer
in donker, lijden van een zeer
verborgen iets en zeer geschonden.

II
Hoe zoet gesloten, toegesloten
en goed geborgen in donkernis
buiten, waar lente komende is
met regen onder de lucht de blote

een man, die heeft zijn afgewende
leven stil voor zich heen gevoerd,
een povere maar een ontroerd
tedere en hij in zijn ellende

was tot de enige zin gekomen
des levens: dat wij wezen zouden
verscholen, in geduld gehouden
en wegverloren, zó eerst vromen.

Een wijze – en om de dode is veel
van zoetheid en mijmering gebleven
en het bemoeien en dóórleven
der mensen heeft aan hem geen deel.

Januari 1896

J.H. Leopold gedicht: Paul Verlaine (1844 – 1896)

k e m p i s p o e t r y m a g a z i n e

More in: Archive K-L, Leopold, J.H., Verlaine, Paul

Eugene Marais: Winternag

E u g e n e M a r a i s

(1871-1936)

W i n t e r n a g

O koud is die windjie

en skraal.

En blink in die dof-lig

en kaal,

so wyd as die Heer se genade,

lê die velde in sterlig en skade.

En hoog in die rande,

versprei in die brande,

is die grassaad aan roere

soos winkende hande.

O treurig die wysie

op die ooswind se maat,

soos die lied van ‘n meisie

in haar liefde verlaat.

In elk grashalm se vou

blink ‘n druppel van dou,

en vinnig verbleik dit

tot ryp in die kou!

Eugene Marais Gedigte

fleursdumal.nl magazine

More in: 4SEASONS#Winter, Archive M-N, Eugène Marais, Marais, Eugène

George Eliot: 2 Poems

G e o r g e E l i o t

(Mary Ann Evans, 1819 – 1880)

Mid My Gold-Brown Curls

‘Mid my gold-brown curls
There twined a silver hair:
I plucked it idly out
And scarcely knew ’twas there.
Coiled in my velvet sleeve it lay
And like a serpent hissed:
"Me thou canst pluck & fling away,
One hair is lightly missed;
But how on that near day
When all the wintry army muster in array?"

Roses

You love the roses – so do I. I wish
The sky would rain down roses, as they rain
From off the shaken bush. Why will it not?
Then all the valley would be pink and white
And soft to tread on. They would fall as light
As feathers, smelling sweet; and it would be
Like sleeping and like waking, all at once!

George Eliot poetry

kempis poetry magazine

William Shakespeare: Sonnet 016

W i l l i a m S h a k e s p e a r e

(1564-1616)

T H E S O N N E T S

But wherefore do not you a mightier way

Make war upon this bloody tyrant Time?

And fortify your self in your decay

With means more blessed than my barren rhyme?

Now stand you on the top of happy hours,

And many maiden gardens yet unset,

With virtuous wish would bear you living flowers,

Much liker than your painted counterfeit:

So should the lines of life that life repair

Which this (Time’s pencil) or my pupil pen

Neither in inward worth nor outward fair

Can make you live your self in eyes of men.

To give away your self, keeps your self still,

And you must live drawn by your own sweet skill.

k e m p i s p o e t r y m a g a z i n e

P.A. de Génestet: Schitterende starre

P. A. d e G é n e s t e t

(1829 – 1861)

Schitterende starre

Ik zag een starre schittren,

Maar ’t was niet aan den trans;

’t Was in twee dierbre oogen,

Een starretje vol glans.

’t Betooverde en bezielde

Mijn hart, mijn geest, mijn jeugd,

’t Spreidde in mijn blijde woning

Gods licht en vrede en vreugd.

Het blonk op al mijn wegen

Zoo vriendelijk en zoo zacht,

Een zonnetje van zegen,

Te morgen en te nacht.

Het blonk van heilge liefde

Voor zooveel goeds en groots;

Het scheen een licht des levens,

Maar ’t bleek een boô des doods!

Dat was het Teringstarretje –

Beware u Gods genaê,

Dat gij het nooit ziet schittren

In ’t oog van kind of gaê!

P.A. de Génestet gedichten

k e m p i s p o e t r y m a g a z i n e

Charles Dickens: The Hymn of the Wiltshire Laborers

Charles Dickens

(1812-1870)

The Hymn of the Wiltshire Laborers

O God! who by Thy prophet’s hand

Didst smite the rocky brake,

Whence water came, at Thy command,

Thy people’s thirst to slake;

Strike, now, upon this granite wall,

Stern, obdurate, and high;

And let some drops of pity fall

For us who starve and die!

The God who took a little child

And set him in the midst,

And promised him His mercy mild,

As, by Thy Son, Thou didst:

Look down upon our children dear,

So gaunt, so cold, so spare,

And let their images appear

Where lords and gentry are!

O God! teach them to feel how we,

When our poor infants droop,

Are weakened in our trust in Thee,

And how our spirits stoop;

For, in Thy rest, so bright and fair,

All tears and sorrows sleep:

And their young looks, so full of care,

Would make Thine angels weep!

The God who with His finger drew

The judgment coming on,

Write, for these men, what must ensue,

Ere many years be gone!

O God! whose bow is in the sky,

Let them not brave and dare,

Until they look (too late) on high,

And see an Arrow there!

O God, remind them! In the bread

They break upon the knee,

These sacred words may yet be read,

"In memory of Me!"

O God! remind them of His sweet

Compassion for the poor,

And how He gave them Bread to eat,

And went from door to door!

Charles Dickens poetry

kempis poetry magazine

More in: Charles Dickens, Dickens, Charles

Willem Kloos: 2 gedichten

W i l l e m K l o o s

(1859-1938)

Doodgaan

De bomen dorren in het laat seizoen,
En wachten roerloos de nabije winter…
Wat is dat alles stil, doodstil… ik vind er
Mijn eigen leven in, dat heen gaat spoên.

Ach, ‘k had zo graag heel, héél veel willen doen,
Wat Verzen en wat Liefde, — want wie mint er
Te sterven zonder dees? Maar wie ook wint er
Ter wereld iets door klagen of door woên?

Ik ga dan stil, tevreden en gedwee,
En neem geen ding uit al dat Leven mee
Dan dees gedachte, gonzende in mij om:

Men moet niet van het lieve Dood-zijn ijzen:
De dode bloemen komen niet weerom,
Maar IK zal heerlijk in mijn Vers herrijzen

Ik ween om bloemen

in de knop gebroken

Ik ween om bloemen, in de knop gebroken
En vóór de ochtend van haar bloei vergaan,
Ik ween om liefde, die niet is ontloken,
En om mijn harte dat niet werd verstaan:

Gij kwaamt, en ‘k wist — gij zijt weer heen-gegaan…
Ik heb het nauw gezien, geen woord gesproken:
Ik zat weer roerloos, nà die korte waan
In de eeuwge schaduw van mijn smart gedoken:

Zo als een vogel in de stille nacht
Op ééns ontwaakt, omdat de hemel gloeit,
En denkt, ‘t is dag, en heft het kopje en fluit,

Maar éér ‘t zijn vaakrige oogjes gans ontsluit,
Is het weer donker, en slechts droevig vloeit
Door ‘t sluimerend geblaarte een zwakke klacht.

Willem Kloos: 2 gedichten

kempis poetry magazine

Anne Brontë: 4 Poems

Anne Brontë

(1820-1849)

The Penitent

I mourn with thee, and yet rejoice

That thou shouldst sorrow so;

With angel choirs I join my voice

To bless the sinner’s woe.

Though friends and kindred turn away,

And laugh thy grief to scorn;

I hear the great Redeemer say,

“Blessed are ye that mourn.”

Hold on thy course, nor deem it strange

That earthly cords are riven:

Man may lament the wondrous change,

But “there is joy in heaven!”

A Reminiscence

Yes, thou art gone! and never more

Thy sunny smile shall gladden me;

But I may pass the old church door,

And pace the floor that covers thee,

May stand upon the cold, damp stone,

And think that, frozen, lies below

The lightest heart that I have known,

The kindest I shall ever know.

Yet, though I cannot see thee more,

‘Tis still a comfort to have seen;

And though thy transient life is o’er,

‘Tis sweet to think that thou hast been;

To think a soul so near divine,

Within a form so angel fair,

United to a heart like thine,

Has gladdened once our humble sphere.

Lines composed in a Wood

on a windy Day

My soul is awakened, my spirit is soaring

And carried aloft on the wings of the breeze;

For above and around me the wild wind is roaring,

Arousing to rapture the earth and the seas.

The long withered grass in the sunshine is glancing,

The bare trees are tossing their branches on high;

The dead leaves beneath them are merrily dancing,

The white clouds are scudding across the blue sky

I wish I could see how the ocean is lashing

The foam of its billows to whirlwinds of spray;

I wish I could see how its proud waves are dashing,

And hear the wild roar of their thunder to-day!

The Arbour

I’ll rest me in this sheltered bower,

And look upon the clear blue sky

That smiles upon me through the trees,

Which stand so thick clustering by;

And view their green and glossy leaves,

All glistening in the sunshine fair;

And list the rustling of their boughs,

So softly whispering through the air.

And while my ear drinks in the sound,

My winged soul shall fly away;

Reviewing lone departed years

As one mild, beaming, autumn day;

And soaring on to future scenes,

Like hills and woods, and valleys green,

All basking in the summer’s sun,

But distant still, and dimly seen.

Oh, list! ’tis summer’s very breath

That gently shakes the rustling trees–

But look! the snow is on the ground–

How can I think of scenes like these?

‘Tis but the FROST that clears the air,

And gives the sky that lovely blue;

They’re smiling in a WINTER’S sun,

Those evergreens of sombre hue.

And winter’s chill is on my heart–

How can I dream of future bliss?

How can my spirit soar away,

Confined by such a chain as this?

Acton Bell (Anna Brontë) poetry

fleursdumal.nl magazine

More in: Anne, Emily & Charlotte Brontë, Brontë, Anne, Emily & Charlotte

Older Entries »« Newer Entries

Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature

Fleurs du Mal Magazine

In this category:

All categories

FLEURSDUMAL POETRY LIBRARY – classic, modern, experimental & visual & sound poetry, poetry in translation, city poets, poetry archive, pre-raphaelites, editor’s choice, etc.

Willem Bilderdijk: Afscheid eens Stervenden

Franz Kafka: Zum Nachdenken für Herrenreiter

Gerard Manley Hopkins: The Handsome Heart

Emily Brontë: Stars

J.H. Leopold gedicht: Paul Verlaine

Eugene Marais: Winternag

George Eliot: 2 Poems

William Shakespeare: Sonnet 016

P.A. de Génestet: Schitterende starre

Charles Dickens: The Hymn of the Wiltshire Laborers

Willem Kloos: 2 gedichten

Anne Brontë: 4 Poems