Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
Bij het bekijken van een foto van mijn
overleden vader als nog jonge man
Langs het jaagpad van verleden in alle soorten
klank tegen verval verweer. Kleine blonde Mariandl,
toe ga met mij eens aan de wandel, want zo alleen
te lopen is heus niets gedaan.
Hoe we oude liedjes zongen tot het vroeger
werd, ze nauwelijks meer klonken. Hoe ik in mijmeringen
gelukkig nog met papa loop, hand in hand, soms ook al los.
Nozel en stuimig, tot later ongeschikt voor jeugd.
Hoe pauwblauw de nacht zich opricht.
Bert Bevers
© Bert Bevers: verschenen in Onaangepaste tijden, Zinderend, Bergen op Zoom, 2006, ISBN 90 76543 09 7
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Bevers, Bert
Kurt Tucholsky
(1890-1935)
Sexuelle Aufklärung
Tritt ein, mein Sohn, in dieses Variété!
Die heiligen Hallen füllt ein lieblich Odium
von Rauchtabak, Parfüms und Eßbüffé.
Die blonde Emmy tänzelt auf das Podium,
der erste und der einzige Geiger schmiert <Kollodium>
auf seine Fiedel für das hohe C…
So blieb es, und so ists seit dreißig Jahren –
drum ist dein alter Vater mit dir hergefahren.
Sieh jenes Mädchen! Erster Jugendblüte
leichtrosa Schimmer ziert das reizende Gesicht.
So war sie schon, als ich mich noch um sie bemühte,
und wahrlich: ich blamiert mich nicht!
Siehst du sie jetzt, wie sie voll Scham erglühte?
Was flüstert sie? “Det die de Motten kricht…!”
Wie klingt mir dieser Wahlspruch doch vertraut
aus jener Zeit, da ich den Referendar gebaut!
Sei mir gegrüßt, du meine Tugendlilie,
du altes Flitterkleid, du Tamburin!
Nimm du sie hin, mein Sohn – es bleibt in der Familie –
und lern bei ihr: es gibt nur ein Berlin!
Nun aber spitz die Ohren, denn gleich singt Ottilie
ihr Lieblingslied vom kleinen Zeppeliihn
Kriegst du sie nicht, soll dich der Teufel holen!
Verhalt dich brav – und damit Gott befohlen!
Kurt Tucholsky poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive S-T, Tucholsky, Kurt
Mireille Havet
(1898-1932)
Sur un tableau cubiste
Et mon rêve s’est penché sur le tableau cubiste
Harmonieux comme lui il a pris la forme profonde
de ses courbes.
Plus rien
Mon rêve oublie le monde, il s’enfonce et l’espace entier
fait place à ma pensée.
Les choses ne sont plus… Ah ! qu’importe les CHOSES
comme un arc-en-ciel, elles se décomposent
Prisme d’idée
Prisme de sensation
Réalisation enfin nouvelle d’une beauté simplifiée
comprise et universelle.
Vie simple
Sonorité sans limite
lumière ronde de ces lignes et s’emboîtant dans elle
comme des poupées russes.
Oh ! je vois des choses…
non! des lumières… le Paradis quand il était
situé dans le ciel devait avoir de ces profondeurs :
morceau de clarté jaillissante me faisant penser
à une tasse de porcelaine blanche au milieu d’un
crépuscule printanier.
Ombre divinement infinie
Ombre où l’on tombe comme une âme après la mort
doit tomber dans l’éternité.
Et mon rêve et moi-même sont entrés dans ces formes,
tels des pierres dans une maison neuve
Ne m’appelez plus maintenant, ne me demandez
plus rien de la vie : je pars — je suis partie
navire lointain sur la mer sans fin
On ne rappelle pas un navire. On ne rappelle pas
une pensée
et combien de sifflets, ce soir, annoncent des départs
auxquels vous ne songez.
Mireille Havet: Sur un tableau cubiste (‘ La culture physique ‘ de Picabia, exposée aux Indépendants en 1914)
Mireille Havet poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive G-H, Havet, Mireille, Mireille Havet
Amy Levy
(1861-1889)
Christopher Found
I
At last; so this is you, my dear!
How should I guess to find you here?
So long, so long, I sought in vain
In many cities, many lands,
With straining eyes and groping hands;
The people marvelled at my pain.
They said: “But sure, the woman’s mad;
What ails her, we should like to know,
That she should be so wan and sad,
And silent through the revels go?”
They clacked with such a sorry stir!
Was I to tell? were they to know
That I had lost you, Christopher?
Will you forgive me for one thing?
Whiles, when a stranger came my way,
My heart would beat and I would say :
” Here’s Christopher!” –then lingering
With longer gaze, would turn away
Cold, sick at heart. My dear, I know
You will forgive me for this thing.
It is so very long ago
Since I have seen your face–till now;
Now that I see it–lip and brow,
Eyes, nostril, chin, alive and clear;
Last time was long ago; I know
This thing you will forgive me, dear.
II
There is no Heaven–This is the best;
O hold me closer to your breast;
Let your face lean upon my face,
That there no longer shall be space
Between our lips, between our eyes.
I feel your bosom’s fall and rise.
O hold me near and yet more near;
Ah sweet ; I wonder do you know
How lone and cold, how sad and drear,
Was I a little while ago;
Sick of the stress, the strife, the stir;
But I have found you, Christopher.
III
If only you had come before!
(This is the thing I most deplore)
A seemlier woman you had found,
More calm, by courtesies more bound,
Less quick to greet you, more subdued
Of appetite; of slower mood.
But ah! you come so late, so late!
This time of day I can’t pretend
With slight, sweet things to satiate
The hunger-cravings. Nay, my friend,
I cannot blush and turn and tremble,
Wax loth as younger maidens do.
Ah, Christopher, with you, with you,
You would not wish me to dissemble?
IV
So long have all the days been meagre,
With empty platter, empty cup,
No meats nor sweets to do me pleasure,
That if I crave–is it over-eager,
The deepest draught, the fullest measure,
The beaker to the brim poured up?
V
Shelley, that sprite from the spheres above,
Says, and would make the matter clear,
That love divided is larger love;–
We’ll leave those things to the bards, my dear.
For you never wrote a verse, you see;
And I–my verse is not fair nor new.
Till the world be dead, you shall love but me,
Till the stars have ceased, I shall love but you.
EPILOGUE
Thus ran the words; or rather, thus did run
Their purport. Idly seeking in the chest
(You see it yonder), I had found them there:
Some blotted sheets of paper in a case,
With a woman’s name writ on it: “Adelaide.”
Twice on the writing there was scored the date
Of ten years back; and where the words had end
Was left a space, a dash, a half-writ word,
As tho’ the writer minded, presently
The matter to pursue.
I questioned her,
That worthy, worthy soul, my châtelaine,
Who, nothing loth, made answer.
There had been
Another lodger ere I had the rooms,
Three months gone by–a woman.
“Young, sir ? No.
Must have seen forty if she’d seen a day!
A lonesome woman; hadn’t many friends;
Wrote books, I think, and things for newspapers.
Short in her temper–eyes would flash and flame
At times, till I was frightened. Paid her rent
Most regular, like a lady.
Ten years back,
They say (at least Ann Brown says), ten years back
The lady had a lover. Even then
She must have been no chicken.
Three months since
She died. Well, well, the Lord is kind and just.
I did my best to tend her, yet indeed
It’s bad for trade to have a lodger die.
Her brother came, a week before she died:
Buried her, took her things, threw in the fire
The littered heaps of paper.
Yes, the sheets,
They must have been forgotten in the chest;–
I never knew her name was Adelaide.”
Amy Levy poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Amy Levy, Archive K-L, Levy, Amy
Elizabeth (Lizzie) Siddal
(1829-1862)
Love and Hate
Ope not thy lips, thou foolish one,
Nor turn to me thy face;
The blasts of heaven shall strike thee down
Ere I will give thee grace.
Take thou thy shadow from my path,
Nor turn to me and pray;
The wild wild winds thy dirge may sing
Ere I will bid thee stay.
Turn thou away thy false dark eyes,
Nor gaze upon my face;
Great love I bore thee: now great hate
Sits grimly in its place.
All changes pass me like a dream,
I neither sing nor pray;
And thou art like the poisonous tree
That stole my life away.
Elizabeth (Lizzie) Siddal poems
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive S-T, Lizzy Siddal, Siddal, Lizzy
Irish Poet Seamus Heaney has died
Seamus Heaney, the best Irish poet since Yeats, has died aged 74. Heaney was born near Toomebridge, Northern Ireland. He was a teacher and had a distinguished career in poetry, winning the Nobel prize for literature in 1995.
Heaney had been awarded numerous prizes and received many honours for his work. He recently suffered from ill health.
Poetry
1966: Death of a Naturalist, Faber & Faber
1969: Door into the Dark, Faber & Faber
1972: Wintering Out, Faber & Faber
1975: Stations, Ulsterman
1975: North, Faber & Faber
1979: Field Work, Faber & Faber
1984: Station Island, Faber & Faber
1987: The Haw Lantern, Faber & Faber
1991: Seeing Things, Faber & Faber
1996: The Spirit Level, Faber & Faber
2001: Electric Light, Faber & Faber
2006: District and Circle, Faber & Faber
2010: Human Chain, Faber & Faber
In Memoriam Seamus Heaney 1939-2013
30 august 2013
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive G-H, In Memoriam
Freda Kamphuis:
Boeknecht Koekast, 2013, fotocollage
fleursdumal.nl magazine
More in: Freda Kamphuis, Kamphuis, Freda
Avondmaal
Bij het schilderij van Michael Triegel
Strak van zwartheid achterdoek. Of is het voorhang?
Wat zit hij daar te kijk in gillende stilte, aan een tafel
met mooi geplooid laken erover en ruimte voor
wel dertien man alleen. Zijn gezicht onbeschreven blad,
de haren eromheen lijken verse wondkorst als water
dat aan de randen van ruige sloten schoorvoetend ijs wordt.
Achter zijn rug onbekende steden, verzonnen plattegronden,
gekneusde dromen, krimpende en ruimende einders.
Als beloning voor deugdzaam leven een kers, een erg rode.
Vrucht van paradijs naast lege glazen. Hij vraagt zich af
of je kunt stoppen met springen. Agnus Dei. Ontferm u
Bert Bevers
© Bert Bevers: verschenen in Onaangepaste tijden, Zinderend, Bergen op Zoom, 2006, ISBN 90 76543 09 7
fleursdmal.nl magazine
More in: Archive A-B, Bevers, Bert
.jpg)
Delmira Agustini
(1886-1914)
Mi Musa Triste
Vagos preludios. En la noche espléndida
Su voz de perlas una fuente calla,
Cuelgan las brisas sus celestes pifanos
En el follaje. Las cabezas pardas
De los búhos acechan.
Las flores se abren más, como asombradas.
Los cisnes de marfil tienden los cuellos
En las lagunas pálidas.
Selene mira del azul. Las frondas
Tiemblan… y todo! hasta el silencio, calla…
Es que ella pasa con su boca triste
Y el gran misterio de sus ojos de ámbar,
A través de la noche, hacia el olvido,
Como una estrella fugitiva y blanca.
Como una destronada reina exótica
De bellos gestos y palabras raras.
Horizontes violados sus ojeras
Dentro sus ojos–dos estrellas de ámbar–
Se abren cansados y húmedos y tristes
Como llagas de luz que quejaran.
Es un dolor que vive y que no espera,
Es una aurora gris que se levanta
Del gran lecho de sombras de la noche,
Cansada ya, sin esplendor, sin ansias
Y sus canciones son como hadas tristes
Alhajadas de lágrimas…
Delmira Augustini poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Agustini, Delmira, Archive A-B
J.-K. Huysmans à Tilburg
Jef van Kempen
Translated from the Dutch and anotated by Jan Landuydt
[Mechelen / Paris] 2013
A translation into French of a biographical study of Huysmans by Jef Van Kempen. It was first published in the review, Tilburg. Tijdschrift voor geschiedenis, monumenten en cultuur, in 1988.
The study traces some of Huysmans’ Tilburg ancestors before giving an account of his relationship with his uncle, Constantijn. It details how Huysmans’ controversial work as a writer was viewed by his relatives and how it eventually led to his being effectively cut out of his uncle’s will.
JEF VAN KEMPEN
J.-K. Huysmans à Tilburg (1)
Traduit du néerlandais et annoté par Jan Landuydt
« A propos, ton nom en hollandais est Joris-Karel Huijsmans. Tu as écrit de l’allemand (2) ». C’est par cette remarque que Constantijn Huijsmans conclut sa lettre (3) du 26 décembre 1874 à son neveu (4) français Charles-Marie-Georges Huysmans, fils de son frère Victor, décédé. La raison de la lettre est le début littéraire de son neveu, le recueil de poèmes en prose Le Drageoir à épices, qui vient de paraître en octobre de la même année. La remarque de Constantijn Huijsmans concerne le nom de plume par lequel son neveu, pour mettre en évidence ses origines hollandaises, a par méprise signé son premier livre : Jorris-Karl Huÿsmans. L’auteur corrige ultérieurement son premier prénom (« Jorris » n’existe dans aucune langue), mais non le deuxième. Sous le nom de Joris-Karl Huysmans (5), il va jouer un rôle important dans la littérature française de la fin du dix-neuvième siècle et du début du vingtième. . . . . . . . . . . .
# read more on website www.huysmans.org
fleursdumal.nl magazine for art & literature
More in: Huysmans, Joris-Karl, J.-K. Huysmans, Jef van Kempen, Kempen, Jef van
.jpg)
Marcel Proust
(1871-1922)
Dordrecht
Ton ciel toujours un peu
bleu
Le matin souvent un peu
pleut
Dordrecht endroit si beau
Tombeau
De mes illusions chéries
Quand j’essaye à dessiner
Tes canaux, tes toits, ton clocher
Je me sens comme aimer
Des patries
Mais le soleil et les cloches
Ont bien vite resséché
Pour la grand-messe et les brioches
Ton luisant clocher
Ton ciel bleu
Souvent pleut
Mais dessous toujours un peu
Reste bleu.
Marcel Proust poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Marcel Proust, Proust, Marcel
Het afwezige monument
door Jasper Mikkers
ik wil een monument dat alles samenvat
dat tot het wezen hoort van deze stad
en dat van taal en licht vervaardigd is
dat al wat mij in haar bekoort, weerkaatst
waarin ik elk gezicht herken van wie
hier leeft, mij voorging, na mij komt
het heeft een naam die alles in zich sluit
spreekt met een stem waarin ik ieder hoor
ik wijs ernaar als iemand jazz wil horen
of van een overleden lief de foto heeft verloren
en dat weerspiegelt wat er niet meer is
het oud station en vroegere stadhuis
waarnaar ik om kan kijken en dat knikt
wanneer ik zwaai of iemand tikt tegen zijn pet
maar nu ik weet dat het nog niet bestaat
ga ik het zelf maar maken; als het klaar is
plaats ik het aan het eind van elke straat
en tegen enen aan het einde van mijn bed
Jasper Mikkers: gedicht te gelegenheid van zijn installatie
tot zesde stadsdichter van Tilburg op 25 augustus 2013
tijdens Boeken Rond Het Paleis 2013 (organisatie stichting dr pj cools)
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive M-N, City Poets / Stadsdichters, Mikkers, Jasper
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature