Albertine Kehrer: Verloren vriendschap

Albertine Kehrer

(1826-1852)

Verloren vriendschap

 

Weer een schoone droom vervlogen,

Ligt voor de aard te schoon, helaas!

Weder voor een zoete logen

Bittre waarheid in de plaats!

Bloesems mijner vreugd bedorven,

Ach! een ideaal gestorven,

Neen, meêdoogenloos vermoord

Met een enkel, vlijmend woord!

Toch, toch dank ik uwe opregtheid

Die dat woord mij deed verstaan,

En geen ander mijn gehechtheid

Zulk een wonde heeft doen slaan!

De eenzame avond, mijn vertrouwde,

– Vaak getuige van mijn strijd –

Die ook nu mijn smart aanschouwde,

Weet, dat ik u niets verwijt!

 

God, die aller menschen harten,

Als zijn waterbeken leidt;

Die zijn kindren onder smarten

Opvoedt tot zijn heerlijkheid,

Heeft dat leed mij toegewogen,

Heeft dien beker toebereid.

‘k Hief mijn hart, mijn schreijende oogen

‘k Zond mijn zuchten en gebeên,

Naar mijn Vader vol meêdoogen,

Naar zijn open hemel heen,

Naar mijn Vader in den hoogen

Die geen lust schept in ‘t geween,

En uit wellust nimmer plaagde…

‘k Bad, en ‘t licht zijns troostes daagde

Scheemrend door mijn tranen heen:

‘Vader! dat het vuur dier smarte

Loutrend door mijn ziele ga!

Wil haar heilgen aan mijn harte

Door de kracht van uw genâ!

Leer mij niets van de aard te vragen;

U beminnen, U alleen;

Trek mijn hart naar boven heen,

Zij ‘t ook onder leed en plagen…

Gij geeft balsem bij uw slagen!’

 

Albertine Kehrer poetry

fleursdumal.nl magazine

More in: Albertine Kehrer, Archive K-L, Kehrer, Albertine