Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
De eer.
t Is een
kanon.
‘t Is een
geweer….
Men schiet.
Men moordt:
Maar ‘t is
voor d’eer!
Men steekt
elkaar
een mes
in ‘t hart,
En zie
zoo’n daad
is wit,
niet zwart.
Want ‘t is
voor d’eer!
Men steelt.
Men brandt.
En zie
‘t is goed,
want ‘t is
voor ‘t land!
Vervloekt
die eer!
Vervloekt
dat land!
Vervloekt
de mensch!
Vervloekt
de hand,
die grijpt
naar ‘t zwaard,
die grijpt
naar d’eer,
die grijpt
in bloed.
Steeds meer.
Steeds weer.
Weg met
die eer!
Z’is voos!
Z’is rot!
Wat maakt
zij van
den mensch?
Een zot!
Agnita Feis
(1881 – 1944)
Uit: Oorlog. Verzen in Staccato (1916).
De eer
• fleursdumal.nl magazine
More in: *War Poetry Archive, Agnita Feis, Antony Kok, Archive E-F, De Stijl, Doesburg, Theo van, Feis, Agnita, Theo van Doesburg, Theo van Doesburg (I.K. Bonset), WAR & PEACE
Tilburg is bij uitstek een stad van samenwerking. Aan de basis van het bloeiende culturele klimaat in deze stad bewegen zich talloze kunstenaars uit allerlei richtingen die met elkaar samenwerken, elkaar motiveren en inspireren. Hard nodig in deze tijd, waarin het voor nogal wat kunstenaars een kwestie van overleven is.
Ondanks uiteenlopende verschillen in hun werk hebben Niko de Wit en Sjon Brands elkaar gevonden. De Wit’s beelden zijn abstracter en doortrokken van elementaire vormen, Brands’ werk is herkenbaar aan onderdelen en eerder surrealistisch als geheel. Desondanks hebben zij elkaar getroffen in eenzelfde speelse gezindheid bij het maken van beelden.
De tentoonstelling ‘Homo Ludens’ draait om de spelende mens, spelen als noodzakelijke voorwaarde voor beschaving, cultuur en kunst. Johan Huizinga’s magistrale werk ‘Homo Ludens’, onderscheidde de spelende mens als tegenhanger van de denkende mens (homo sapiens) en de werkende mens (homo faber).
Hij benoemde spelen als fundament ván onze cultuur, als een ode aan vrijheid, alleen in vrijheid kan spel zich ontplooien en cultuur zich ontwikkelen. Spelen vereist, volgens Huizinga, concentratie, doelgerichte aandacht en vrijheid van beslommeringen. Onze hedendaagse samenleving met zijn massamedia verwart en versnippert daarentegen denken en activiteit, is niet meer in staat voor zichzelf een grote vorm of een leidend ideaal te vinden. Voor beide kunstenaars in deze expositie is spelen derhalve een ‘conditio sine qua non’ voor onderzoeken, ontdekken, oorspronkelijkheid, èn plezier.
Niko de Wit
Beeldhouwer Niko de Wit (Bergen op Zoom, 1948) viert dit jaar zijn vijftigjarig jubileum als beeldhouwer en is vooral bekend van zijn architecturale en monumentale werken. In Tilburg de ‘Dansende Schilpadden’ in de Muzentuin en de ‘Poort’ op Carré. Hoewel deze werken soms wat ernstig ogen, kenmerkt Niko’s ontwerpproces bovengenoemde grondhouding: spelen. Hij combineert inhoudelijk niet bij elkaar horende artefacten tot nieuwe, wat vervreemding oproepende, beelden. Via spelen met vormen, omkeren en experimenteren met gietprocessen. Als hij vertelt over zijn nieuwe oeuvre aan kleinschalige verrassende beelden in brons danst het plezier in zijn ogen.
Sjon Brands
Sjon Brands (Tilburg, 1948) is beeldend kunstenaar en maakt beelden uit gebruiksvoorwerpen en speelgoed, zoals dadaïstisiche paradijsvogels, grote flamboyante luchtschepen, ready-mades en satirische installaties van (protesterende) Barbie’s. Hij werkt niet vanuit vooraf bedachte concepten, zijn werk ontstaat uit het spelen met (onderdelen van) objecten die hij in de loop van de tijd heeft gevonden, verzameld of gekregen, uit het eindeloos combineren van verschillende vormen, omkeren, anders proberen, heel veel kijken en ook toeval. Spelen dus.
‘H O M O L U D E N S’
(de spelende mens)
tentoonstelling ‘LocHal’ Tilburg
1 maart t/m 31 augustus 2020
SJON BRANDS & NIKO DE WIT
absurdistische assemblages & bronstransformaties
plaats: ‘LocHal’, vitrines begane grond,
Burgemeester Brokxlaan 1000, 5041SG Tilburg
(achterzijde NS-station Tilburg-Centrum)
tijden: 1 maart t/m 31 augustus 2020,
open: ma/vr 8-22h, za 9-17h, zo 12-17h
• fleursdumal.nl magazine
More in: Art & Literature News, AUDIO, CINEMA, RADIO & TV, Exhibition Archive, FDM Art Gallery, Sjon Brands, Surrealism, Surrealisme, Theater van de Verloren Tijd
De pijl uit de aero.
Daar gaat
er een.
Pas op
span goed.
Straks zien
we weer
dat rood,
dat bloed.
Hoera!
Mik goed.
Het hart
doorboord.
Of neen
hem niet
direct
vermoord!
‘k Heb spijt
dat staal
niet brandt
niet pijnt.
Eén steek:
‘t Is uit:
De dood
verschijnt.
Alweer
een dood!
Geen kik,
geen kreet.
Dat is
niet schoon!
Geen pijn!
Geen leed!
Daal neer!
Ik doe
‘t niet meer:
‘t Is flauw!
Bloed, bloed!
‘k Verkies
het zwaard!
De houw!
Agnita Feis
(1881 – 1944)
Uit: Oorlog. Verzen in Staccato (1916).
De pijl uit de aero
Portret: Theo van Doesburg
• fleursdumal.nl magazine
More in: *War Poetry Archive, Agnita Feis, Antony Kok, Archive E-F, De Stijl, Doesburg, Theo van, Feis, Agnita, Kok, Antony, Theo van Doesburg, WAR & PEACE
Begegnung
Dein Gehen lächelt in mich über
Und
Reißt das Herz.
Das Nicken hakt und spannt.
Im Schatten deines Rocks
Verhaspelt
Schlingern
Schleudert
Klatscht!
Du wiegst und wiegst.
Mein Greifen haschet blind.
Die Sonne lacht!
Und
Blödes Zagen lahmet fort
Beraubt beraubt!
August Stramm
(1874-1915)
Begegnung, 1914
• fleursdumal.nl magazine
More in: *War Poetry Archive, Archive S-T, Expressionism, Stramm, August
De verminkte.
De borst
verscheurd.
Het been
in gruis.
Hoera!
Lang leev’
het krijgs-
gedruisch!
Dat hinkt.
Dat kermt.
Dat stuipt.
Dat bloedt.
Hoera!
Hoera!
Die moord
is goed!
Agnita Feis
(1881 – 1944)
Uit: Oorlog. Verzen in Staccato (1916).
De verminkte
• fleursdumal.nl magazine
More in: *War Poetry Archive, Agnita Feis, Antony Kok, Archive E-F, De Stijl, Feis, Agnita, Theo van Doesburg, WAR & PEACE
A vast cultural movement is emerging from outside the Western world. Truly global in its range and allure, it is the biggest challenge yet to Hollywood, McDonald’s, blue jeans, and other aspects of American mass-produced popular culture. This is a book about the new arbiters of mass culture ―India’s Bollywood films, Turkey’s soap operas, or dizi, and South Korea’s pop music.
Carefully packaging not always secular modernity, combined with traditional values, in urbanized settings, they have created a new global pop culture that strikes a deeper chord than the American version, especially with the many millions who are only just arriving in the modern world and still negotiating its overwhelming changes.
Fatima Bhutto, an indefatigable reporter and vivid writer, profiles Shah Rukh Khan, by many measures the most popular star in the world; goes behind the scenes of Magnificent Century, Turkey’s biggest dizi, watched by more than 200 million people across 43 countries; and travels to South Korea to see how K-Pop started. Bhutto’s book is an important dispatch from a new, multipolar order that is taking form before our eyes.
Fatima Bhutto was born in Kabul, Afghanistan and grew up between Syria and Pakistan. She is the author of five previous books of fiction and nonfiction. Her debut novel, The Shadow of the Crescent Moon, was long listed for the Bailey’s Women’s Prize for Fiction and the memoir about her father’s life and assassination, Songs of Blood and Sword, was published to acclaim. Her most recent book is The Runaways, a novel.
She graduated from Barnard with a degree in Middle Eastern Languages and Cultures and has a masters in South Asian Government and politics from SOAS.
New Kings of the World: Dispatches from Bollywood, Dizi, and K-Pop
by Fatima Bhutto
Product details
Paperback: 206 pages
Publisher: Columbia Global Reports
Language: English
ISBN-10: 1733623701
ISBN-13: 978-1733623704
Product Dimensions: 5.2 x 0.8 x 7.8 inches
#68 in Communication & Media Studies
#110 in Popular Culture in Social Sciences
#132 in Pop Culture Art
Price: $15.99
E-Book price: $15.99
E-book ISBN: 978-1-7336237-1-1
On Sale: September 24, 2019
Pages: 207
# more books
Fatima Bhutto:
New Kings of the World: Dispatches from Bollywood, Dizi, and K-Pop
• fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, - Book Stories, Archive A-B, AUDIO, CINEMA, RADIO & TV, BEAT GENERATION, EXPRESSIONISM, DADA & DE STIJL, SURREALISM, Fatima Bhutto, LITERARY MAGAZINES
Het land is stom
Geen kleur.
Geen klank.
Het land
is stom.
Slechts oog
en oor
voor zwaard
en trom.
O mensch
verhef
uw stem
dan toch!
Gil, krijsch,
huil, brul!
‘t Is tijd,
nu nog.
Maar straks
niet meer……….
Het vuur
brandt voort.
‘t Verteert.
‘t Verkoolt……….
‘t Blijft stil.
Geen woord.
Geen kleur.
Geen klank:
Het land
is stom.
Slechts oog
en oor
voor zwaard
en trom.
Agnita Feis
(1881 – 1944)
Uit: Oorlog. Verzen in Staccato (1916).
Het land is stom
•fleursdumal.nl magazine
More in: *War Poetry Archive, Antony Kok, Archive E-F, De Stijl, Doesburg, Theo van, Feis, Agnita, Kok, Antony, Theo van Doesburg, WAR & PEACE
Antony Kok
schrijver en experimenteel dichter
door Jef van Kempen
Antony Kok werd op 18 april 1882 in Rotterdam geboren, als zoon van Pieter Kok en Sophia Hagen. Zijn vader was adjunct-commies bij de Staatsspoorwegen. Antony Kok overleed op 29 oktober 1969 te Haarlem.
Het grootste deel van zijn jeugd woonde Antony Kok in het Limburgse Maasbree. Na zijn middelbare schooltijd trad hij in het voetspoor van zijn vader door in 1899 ook bij de Staatsspoorwegen te gaan werken. Na eerst in ‘s-Hertogenbosch en Oisterwijk als klerk-telegrafist te hebben gewerkt kwam hij in 1908 naar Tilburg, waar hij het na verloop van tijd tot chef-commies zou brengen.
De eerste tien jaar woonde Kok, die zijn hele leven ongehuwd bleef, op kamers boven slagerij De Brouwer in de Tuinstraat. Hij zou in Tilburg later nog vier maal verhuizen.
In 1914 raakte Antony Kok bevriend met de Amsterdamse schrijver en schilder Theo van Doesburg, die tijdens de mobilisatie in de omgeving van Tilburg was gelegerd. Samen organiseerden zij in 1915 tweemaal een Soiree Intime, waarbij Van Doesburg gedichten voordroeg en Kok piano speelde. Onder invloed van Van Doesburg experimenteerde Kok dat jaar, als een van de eersten in Nederland, met het schrijven van klankpoëzie.
In die tijd ontstonden ook plannen voor het oprichten van een eigen tijdschrift, waarin zij hun opvattingen over de moderne beeldende kunst en literatuur zouden kunnen ventileren. Dat tijdschrift werd De Stijl, dat van 1917 tot 1932 verscheen en ook internationaal gezien een van de belangrijkste organen zou blijken voor de vernieuwing van met name beeldende kunst en architectuur. Behalve Van Doesburg en Kok behoorden tot de oprichters ook de schilders Huszàr, Van der Leck en Mondriaan, en de architecten Oud en Wils. Zij wilden de beeldende kunst ontdoen van alle overbodige versieringen en zich beperken tot het gebruik van de rechte lijn en de primaire kleuren.
Antony Kok debuteerde in 1917 met zijn gedicht Excelsior in het tijdschrift Eenheid. In hetzelfde tijdschrift publiceerde hij later nog de gedichten De Rozelaar (1917) en Gods Licht (1918). Verder werd in 1917 Koks experimentele gedicht De Wisselwachter in het tijdschrift Holland Express afgedrukt.
In het eerste nummer van De Stijl van oktober 1917 nam Van Doesburg een beschouwing van zijn Tilburgse vriend op met de titel: De moderne schilderij in het interieur.
Antony Kok zou in de loop van de tijd meer beschouwend proza in De Stijl publiceren, zoals Scheppen (1918), Denkextracten. Over organische schoonheid en Kunst en ontroering. Synthetische analyse (1919).
Hij was ook een van de ondertekenaars van de door Stijl-medewerkers gepubliceerde manifesten over beeldende kunst (1918) en literatuur (1920). Van Kok werden in het tijdschrift De Stijl maar twee gedichten opgenomen: in 1921 Stilte + stem (Vers in W) en in 1923 het acht jaar eerder geschreven Nachtkroeg. De beide gedichten, die voor het grootste deel bestonden uit klanknabootsende woorden, werden niet alleen door Theo van Doesburg, maar ook door Piet Mondriaan en Kurt Schwitters beschouwd als een belangrijke bijdrage tot de vernieuwing van de dichtkunst.
Schwitters nam het gedicht Stilte + stem (Vers in W) ook op in zijn eigen tijdschrift Merz. Geïnspireerd door Schwitters schreef Kok in 1923 een aantal dadaïstische gedichten, die echter pas na zijn dood werden gepubliceerd. Het overlijden van Theo van Doesburg in 1931 betekende het einde van het tijdschrift De Stijl.
In 1932 zou er nog een laatste aflevering verschijnen met daarin een In memoriam van de hand van Kok; dat zou tevens zijn laatste publicatie zijn. De omvangrijke briefwisseling tussen Van Doesburg en Kok is een van de belangrijkste bronnen met betrekking tot de geschiedenis van de beweging rond het tijdschrift De Stijl.
Antony Kok stond bekend als een bedachtzaam en vrijgevig man. Hij was een groot kunstminnaar en een mecenas, niet alleen voor bijvoorbeeld Piet Mondriaan maar ook voor regionale kunstenaars. In de jaren na het overlijden van zijn vriend Theo van Doesburg schreef hij nog zelden gedichten, maar legde zich geheel toe op het schrijven van aforismen.Tot aan zijn dood zou hij er vele duizenden schrijven, die hijzelf echter nooit heeft gepubliceerd.
In 1942 ging Antony Kok met pensioen bij de spoorwegen. De jaren daarna zou hij zijn belangstelling voor het spiritisme en de filosofie verder cultiveren en zich in 1946 aansluiten bij de beweging van De Rozenkruisers. Ter wille van die beweging verhuisde hij in 1952 naar Haarlem. In deze stad maakte Kok kennis met de schilder Kees Verweij, die ruim veertig portretten van hem maakte. De tekeningen, die door Kok van een titel waren voorzien, werden tentoongesteld, onder andere in het Stedelijk Museum Amsterdam en het Van Abbemuseum in Eindhoven (1954-1955).
Op 29 oktober 1969 overleed Antony Kok op 87-jarige leeftijd. De meeste publicaties van en over zijn werk kwamen na zijn dood tot stand. Als gevolg van de toegenomen belangstelling voor zijn werk en zijn persoon, werd begin 1985 in de Stadsschouwburg/Kultureel Sentrum van Tilburg nog een grote tentoonstelling aan de ‘Dichter bij De Stijl‘ gewijd.
Meer informatie over Antony Kok op website: www.antonykok.nl
Dit artikel verscheen eerder in: J. van Oudheusden, e.a. (red.), Brabantse biografieën. Levensbeschrijvingen van bekende en onbekende Noordbrabanders. Deel 1, Amsterdam/Meppel, 1992.
Verder gepubliceerd op 14 september 2017 op de website Brabants Erfgoed: https://www.brabantserfgoed.nl/
Op 29 oktober 2019 is het precies 50 jaar geleden dat Antony Kok, schrijver en experimenteel dichter, overleed in een Haarlems ziekenhuisbed.
Tot en met 5 januari 2020 is er een expositie te zien in het Dordrechts Museum over de Haarlemse kunstschilder Kees Verwey, onder de titel: Kees Verwey en zijn idolen. Hier zijn ook 30 portretten te zien van Antony Kok (gemaakt door Verwey) uit de collectie van het Rijksmuseum.
Bij deze expositie in Museum Dordrecht, verscheen de publicatie: Kees Verwey en zijn idolen.
Één van de hoofdstukken heeft als titel: ‘Antony Kok had me te pakken’ en is geschreven door de Antony Kok biografen Hanneke van Kempen en Jef van Kempen.
Kees Verwey en zijn idolen
Dordrechts Museum
2019
ISBN 978-90-71722-30-1
Redactie: Laura van den Hout, Judith Spijksma, Linda Janssen
‘Antony Kok had me te pakken’ door Hanneke van Kempen en Jef van Kempen geeft een beeld van de gang van zaken rond de vriendschap van Antony Kok en de Haarlemse schilder Kees Verwey en is geïllustreerd.
https://www.dordrechtsmuseum.nl/
antonykok.nl magazine
fleursdumal.nl magazine
29 oktober 2019
More in: Agnita Feis, Antony Kok, Archive K-L, DADA, De Stijl, Essays about Van Doesburg, Kok, Mondriaan, Schwitters, Milius & Van Moorsel, Evert en Thijs Rinsema, Hanneke van Kempen, Jef van Kempen, Kurt Schwitters, Kurt Schwitters, Literaire sporen, Piet Mondriaan, Theo van Doesburg, Theo van Doesburg
De
verlaten
loopgraaf
Een wond
in d’ aard!
Een geul!
Een spleet!
Deed dat
de mensch,
die denkt,
die weet?
Arm, voet,
been, hoofd,
‘t ligt al
dooreen.
Men zoekt
een mensch!
Er is
er geen!
Slechts bloed!
slechts stank!
Slechts lijk!
Slechts dood!
Op, op!
Meer moord.
Uw land
blijv’ groot!
Agnita Feis
(1881 – 1944)
Uit: Oorlog. Verzen in Staccato (1916).
De verlaten loopgraaf
• fleursdumal.nl magazine
More in: *War Poetry Archive, Agnita Feis, Archive E-F, Doesburg, Theo van, Essays about Van Doesburg, Kok, Mondriaan, Schwitters, Milius & Van Moorsel, Feis, Agnita, Kok, Antony, WAR & PEACE
Menschenmateriaal.
Het is
maar bloed.
Het is
maar been.
Is ‘t heusch
maar stof?
Is ‘t stof
alleen?
Men schendt
natuur.
Men schendt
den geest.
Men is
geen mensch.
Men is
geen beest!
Werp maar
den mensch
in ‘t vuur!
Ga voort!
Maar ‘t is
ùw ziel,
die wordt
vermoord!
Agnita Feis
(1881 – 1944)
Uit: Oorlog. Verzen in Staccato (1916).
Menschenmateriaal
• fleursdumal.nl magazine
More in: *War Poetry Archive, Agnita Feis, Antony Kok, Archive E-F, De Stijl, Doesburg, Theo van, Feis, Agnita, Kok, Antony, Theo van Doesburg, Theo van Doesburg (I.K. Bonset), WAR & PEACE
Mondschein
Bleich und müde
Schmieg und weich
Kater duften
Blüten graunen
Wasser schlecken
Winde schluchzen
Schein entblößt die zitzen Brüste
Fühlen stöhnt in meine Hand.
August Stramm
(1874-1915)
Mondschein, 1914
• fleursdumal.nl magazine
More in: *War Poetry Archive, Archive S-T, Expressionism, Stramm, August
Since its inception in Paris in 1960, the OuLiPo―ouvroir de littérature potentielle, or workshop for potential literature―has continually expanded our sense of what writing can do.
It’s produced, among many other marvels, a detective novel without the letter e (and a sequel of sorts without a, i, o, u, or y); an epic poem structured by the Parisian métro system; a story in the form of a tarot reading; a poetry book in the form of a game of go; and a suite of sonnets that would take almost 200 million years to read completely.
Lovers of literature are likely familiar with the novels of the best-known Oulipians―Italo Calvino, Georges Perec, Harry Mathews, Raymond Queneau―and perhaps even the small number of texts available in English on the group, including Warren Motte’s Oulipo: A Primer of Potential Literature and Daniel Levin Becker’s Many Subtle Channels: In Praise of Potential Literature.
But the actual work of the group in its full, radiant collectivity has never before been showcased in English. (“The State of Constraint,” a dossier in issue 22 of McSweeney’s Quarterly Concern, comes closest.)
Enter All That is Evident is Suspect: the first collection in English to offer a life-size picture of the group in its historical and contemporary incarnations, and the first in any language to represent all of its members (numbering 41 as of April 2018 ). Combining fiction, poetry, essays and lectures, and never-published internal correspondence―along with the acrobatically constrained writing and complexly structured narratives that have become synonymous with oulipian practice―this volume shows a unique group of thinkers and artists at work and at play, meditating on and subverting the facts of life, love, and the group itself. It’s an unprecedentedly intimate and comprehensive glimpse at the breadth and diversity of one of world literature’s most vital, adventurous presences.
Sharks as poets and vice versa, the Brisbane pitch drop experiment, novel classifications for real or imaginary libraries, the monumental sadness of difficult loves, the obsolescence of the novel, the symbolic significance of the cup-and-ball game, holiday closures across the Francophone world, what happens at Fahrenheit 452, Warren G. Harding’s dark night of the soul, Marcel Duchamp’s imperviousness to conventional spacetime laws, bilingual palindromes, cartoon eodermdromes, oscillating poems, métro poems, metric poems, literary madness, straw cultivation.
Ian Monk is an English poet and Scott Moncrieff Award–winning translator who joined the Oulipo in 1998. He is the author of fifteen books of poetry in English and in French, most recently Vers de l’infini (Cambourakis, 2017), and has translated books by Raymond Roussel, Daniel Pennac, Marie Darrieussecq, Georges Perec, and various other Oulipians. He lives in Paris.
Title All That Is Evident Is Suspect
Subtitle Readings from the Oulipo, 1963 – 2018
Edited by Daniel Levin Becker, Ian Monk
Levin Becker, Daniel (Translator)
Marcel Duchamp (Contributor)
& 1 more
Publisher McSweeney’s
Title First Published 01 November 2018
Format Hardcover
ISBN-10 1944211527
ISBN-13 9781944211523
Publication Date 01 November 2018
Hardcover
November 13, 2018
$32.00
# new books
All That Is Evident Is Suspect
Readings from the Oulipo, 1963 – 2018
Edited by Daniel Levin Becker, Ian Monk
• fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, - Book Stories, Art & Literature News, DADA, Dada, Dadaïsme, Georges Perec, Jef van Kempen, LITERARY MAGAZINES, Marcel Duchamp, OULIPO (PATAFYSICA), Surrealism, SURREALISM
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature