Fleurs du Mal Magazine
De meiskens uit de taveernen
De meiskens uit de taveernen,
Zij hebben een malsen schoot.
Zij zien er de jongens geerne.
Zij baren haar kindren dood.
Zij dragen van vurige zijde
een keursken dat spant en splijt.
We ontwaken aan haar zijde
met den houten mond van de spijt.
De ronde zee waar wij zwalken,
die eindeloos wenkt en geeuwt,
en ons doet van begeren balken,
en ons verre vrouwe verweêwt:
wij ankren in de taveernen
waar geniepig een rust ons smijt.
Daar wachten ons rood de deernen.
Daar raken wij ‘t leven kwijt.
Karel van de Woestijne
(1878 – 1929)
De meiskens uit de taveernen
• fleursdumal.nl magazine
More in: Archive W-X, Archive W-X, Woestijne, Karel van de
Bejan Matur behoort tot de bekendste en bij literatuurliefhebbers meest gewaardeerde dichters in Turkije.
Bij de politieke overheid van haar land ligt dat anders. Maar ze heeft intussen internationale faam opgebouwd en leeft in wisselende landen in Europa. In 2002 trad ze op tijdens Poetry International in Rotterdam.
Bejan Matur
Ceremoniële gewaden
Gedichten
Uitgever Kleinood & Grootzeer
Bundel
54 pagina’s
gelijmd
21 x 10,5 cm
ISBN/EAN 978-90-76644-89-9
€18,-
Eerste druk 100 genummerde door de auteur en de vertaler gesigneerde exemplaren
Vertaling en nawoord Willem M. Roggeman
Bejan Matur
Bejan Matur behoort tot de bekendste en bij literatuur-liefhebbers meest gewaardeerde dichters in Turkije. Bij de politieke overheid van haar land ligt dat anders. Maar zij heeft intussen ook een internationale faam opgebouwd. Haar poëzie werd in verscheidene talen vertaald en zelf wordt zij geregeld gevraagd als gast op internationale poëziefestivals. Zij publiceerde tot nog toe in Turkije tien werken, negen dichtbundels en een prozaboek dat als literaire journalistiek kan bestempeld worden.
Dit boek, Dagin Ardina Bakmak (Kijken achter de berg), handelt over de Koerdische kwestie en verscheen in februari 2011. Er heerste toen in Turkije een nog rustige periode waarin er een vredesproces aan de gang was. Bejan Matur besloot over de PKK-guerilleros te schrijven. Zij trok hiervoor naar het gebied waar de Koerdische vrijheidsstrijders zich schuilhielden en zij had meerdere gesprekken met hen. Deze gesprekken dienden als basis voor dit nog steeds actuele boek over een volk zonder land. Dit boek werd onmiddellijk een bestseller. Er werden meer dan 50.000 exemplaren van verkocht en nadien werden er nog verscheidene clandestiene uitgaven van gemaakt.
Maar sedert het vredesproces door de Turkse overheid werd opgeblazen kreeg Bejan Matur het bijzonder moeilijk, vooral omwille van deze reportage. Zij werd zelfs opgesloten in de gevangenis en werd er gefolterd om haar bronnen prijs te geven. In 2016 besloot zij dan ook het land te verlaten omdat zij zich bedreigd voelde bij al wat zij schreef. Niet alleen was er de mogelijkheid van een proces, maar er werden ook doodsbedreigingen geuit. Zij koos dan ook voor een vrijwillige ballingschap in Londen. Maar zij miste daar de mediterrane levenswijze. Daarom keerde zij in oktober 2017 toch terug naar Istanbul. Sedertdien verdeelt zij haar tijd tussen Istanbul, Londen, Athene en Verona.
Bejan Matur werd op 14 september 1968 geboren in een Koerdisch-Alevisch gezin in de oude Hitietenstad Kahramanmarash in het zuidoosten van Turkije, Koerdisch gebied. Zij studeerde aan het lyceum in de grotere stad Gaziantep en leefde toen samen met haar zusters ver van haar ouders. Haar vader wenste dat zij advocaat zou worden, of anders journalist.
Aan de universiteit van Ankara studeerde zij rechten, maar zij heeft nooit een advocatenpraktijk uitgeoefend. Zij werd diep getroffen door de onrechtvaardige behandeling van de Koerden en andere etnische minderheden in Turkije, wat steeds gebeurde onder het mom van de toepassing van de wet. Ook kwam zij tot de conclusie dat zij als advocaat alleen zou kunnen optreden als verdediger van de mensenrechten, maar dat zij hiervoor over weinig juridische mogelijkheden beschikte.
Al tientallen jaren heerst er een gewapend conflict tussen de Turkse staat en diverse Koerdische opstandige groeperingen. De Koerden verklaren dat zij vrijheidsstrijders zijn tegen de vreemde bezetters van hun land terwijl de Turkse staat hen bestempeld als terroristen en separatisten. Zelf was Bejan Matur tien jaar toen zij in 1978 getuige was van een pogrom op de Alevis in haar geboortestad. De vraag “Waarom doden zij ons?” heeft deze dichteres sedertdien nooit meer verlaten. Dit werd de beladen thematiek van de poëzie van Bejan Matur. In haar gedichten is vaak sprake van pijn, bloed en leed. Gelukkig laat ze zich nooit verleiden tot het schrijven van politiek geëngageerde gedichten, wat haar poëzie immers tijdgebonden en al gauw verouderd zou maken. Bovendien verafschuwt zij de slachtofferrol en streeft zij daarom eerder naar het scheppen van een ruimte om te dromen, een ruimte voor de artistieke creatie, voor hoop en liefde.
Hoewel zij nooit advocaat werd, brengt Bejan Matur als auteur, zowel in haar gedichten als in artikelen, toch een pleidooi voor de mensenrechten in het algemeen, maar ook voor de rechten van de vrouw en de bescherming van andere bedreigde groepen in de samenleving. Reeds tijdens haar studies publiceerde zij poëzie in diverse tijdschriften. Haar gedichten werden toen als “duister en mystiek” bestempeld. Zij schrijft haar gedichten in het Turks, maar de gevoelswaarde en het ritme van de Koerdische taal zijn erin te herkennen.
Vaak wordt god genoemd in deze gedichten, maar steeds volledig met kleine letters geschreven. Men moet de naam god dan ook niet zo zeer lezen in religieuze zin, maar eerder als een zinnebeeld voor het menselijk hart dat verlangt naar vrede, vrijheid en liefde voor de medemens. Dit wordt vooral duidelijk in het gedicht “Ceremoniële gewaden” waar zij schrijft: Misschien is geschiedenis een vergissing, zegt de dichter. De mens zelf is een vergissing, zegt god.
Haar eerste dichtbundel Rüzgar Dolu Konaklar (De wind huilt tussen de herenhuizen) verscheen in 1996 en stond volledig buiten de heersende trend in de Turkse poëzie. Deze sjamanistische poëzie met haar heidense beelden hoorde eerder bij het verleden dan bij het heden. Precies hierdoor trok hij sterk de aandacht. Voor deze bundel kreeg Bejan Matur zelfs verscheidene prijzen.
Haar tweede bundel, Tanri Görmesin Harflerini (God moet mijn handgeschreven brief niet zien) verscheen in 1999 en werd eveneens gunstig onthaald. In 2002 verschenen tegelijkertijd twee bundels, Ayin Büyüttügü Ogüllar (Zonen opgevoed door de maan) en Onün çölünde (In zijn woestijn).
De poëzie van Bejan Matur werd reeds in meer dan twintig talen vertaald, maar er verscheen nauwelijks iets in het Nederlands. Wel trad zij in juni 2002 op tijdens het internationaal poëziefestival Poetry International in Rotterdam. Naar aanleiding hiervan verschenen twee gedichten in Nederlandse vertaling door Ireneus Spit in de bloemlezing “Hotel Parnassus”, uitgegeven door De Arbeiderspers in Amsterdam.
In Engeland verscheen in 2003 de bundel In the Temple of a Patient God en bij de uitgeverij Phi in Luxemburg verscheen een Duitse en een Franse bundel.
Bejan Matur wordt geregeld gevraagd om op te treden in het buitenland. Zo leerde ik haar persoonlijk kennen op het internationaal poëziefestival dat in september 2008 in Tel Aviv werd gehouden.
Haar vijfde dichtbundel Ibrahim’in Beni Terketmesi (Abraham verlaat ons) verscheen in maart 2008 en werd door de critici ontvangen als haar voorlopig beste werk. De beeldvorming in dit werk werd ook weer als mystiek beschreven. De dichteres heeft inderdaad een persoonlijke ontologie gecreëerd, die steunt op de Soefi-traditie, die meer dan duizend jaar oud is. In 2009 verscheen Dogunun Kapisi: Diyarbakir (De Poort van het Oosten: Diyarbakir) en een jaar later publiceerde Bejan Matur Kader Denizi (Zee van Geloof), gedichten bij foto’s van Mehmet Günyeli. Deze foto’s waren eerder te zien op tentoonstellingen in prestigieuze galerieën in Istanbul en Ankara.
Vanaf 2005 schreef Bejan Matur geregeld artikelen in het Turkse dagblad Zaman, maar in 2012 werd zij ontslagen. Zij werkte af en toe mee aan het Engelstalige dagblad Today’s Zaman. Zij schreef hoofdzakelijk artikelen over de situatie van de Koerden, maar ook over het problematisch bestaan van de Armeniërs, over actuele politieke gebeurtenissen, minderheidsgroepen, gevangenis-literatuur en de onderdrukking van de vrouw.
Thans werkt zij aan geen enkele krant meer mee.
In haar laatste twee bundels, Son Dag (De laatste berg, 2015) en Ask Olmayan (Liefdesgedichten, 2016) vindt men de typische Koerdische levenssfeer terug in de talrijke natuurbeschrijvingen en in de weergave van de landschappen van Koerdistan, binnen en buiten de grenzen van Turkije. De bergen, de rivieren, de maan, de zon en de plantengroei komen steeds weer in deze verzen voor en bepalen mee het ritme van haar zeggings-wijze, die echter vooral door de wind wordt gedragen. Het valt dan ook onmiddellijk op dat de wind als symbool een primaire rol speelt in deze gedichten. Met haar talrijke allusies op elementen uit de eeuwenoude Koerdische cultuur neemt Bejan Matur een unieke en heel aparte plaats in de hedendaagse Turkse poëzie in.
Willem M. Roggeman
11 maart 2019
Uitgeverij Kleinood & Grootzeer
Kon. Wilhelminastraat 46
4615 JB Bergen op Zoom NL
T: 0164 24 00 49 (0031 164 24 00 49)
email: uitgeverij@kleinood-en-grootzeer.com
website: http://kleinood-en-grootzeer.com/index.html
• fleursdumal.nl magazine
More in: #Editors Choice Archiv, - Book News, - Book Stories, Archive M-N, Archive M-N, Archive Q-R, Art & Literature News, REPRESSION OF WRITERS, JOURNALISTS & ARTISTS, TRANSLATION ARCHIVE
My Life had stood –
a Loaded Gun
My Life had stood – a Loaded Gun –
In Corners – till a Day
The Owner passed – identified –
And carried Me away –
And now We roam in Sovreign Woods –
And now We hunt the Doe –
And every time I speak for Him
The Mountains straight reply –
And do I smile, such cordial light
Opon the Valley glow –
It is as a Vesuvian face
Had let it’s pleasure through –
And when at Night – Our good Day done –
I guard My Master’s Head –
’Tis better than the Eider Duck’s
Deep Pillow – to have shared –
To foe of His – I’m deadly foe –
None stir the second time –
On whom I lay a Yellow Eye –
Or an emphatic Thumb –
Though I than He – may longer live
He longer must – than I –
For I have but the power to kill,
Without – the power to die –
Emily Dickinson
(1830-1886)
My Life had stood – a Loaded Gun
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive C-D, Dickinson, Emily
My Soul Is Dark
My soul is dark – Oh! quickly string
The harp I yet can brook to hear;
And let thy gentle fingers fling
Its melting murmurs o’er mine ear.
If in this heart a hope be dear,
That sound shall charm it forth again:
If in these eyes there lurk a tear,
‘Twill flow, and cease to burn my brain.
But bid the strain be wild and deep,
Nor let thy notes of joy be first:
I tell thee, minstrel, I must weep,
Or else this heavy heart will burst;
For it hath been by sorrow nursed,
And ached in sleepless silence, long;
And now ’tis doomed to know the worst,
And break at once – or yield to song.
George Gordon Byron
(1788 – 1824)
My Soul Is Dark
(Poem)
• fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Archive A-B, Byron, Lord
OLD ABE’S CONVERSION
The Negro population of the little Southern town of Danvers was in a state of excitement such as it seldom reached except at revivals, baptisms, or on Emancipation Day. The cause of the commotion was the anticipated return of the Rev. Abram Dixon’s only son, Robert, who, having taken up his father’s life-work and graduated at one of the schools, had been called to a city church.
When Robert’s ambition to take a college course first became the subject of the village gossip, some said that it was an attempt to force Providence. If Robert were called to preach, they said, he would be endowed with the power from on high, and no intervention of the schools was necessary. Abram Dixon himself had at first rather leaned to this side of the case. He had expressed his firm belief in the theory that if you opened your mouth, the Lord would fill it. As for him, he had no thought of what he should say to his people when he rose to speak. He trusted to the inspiration of the moment, and dashed blindly into speech, coherent or otherwise.
Himself a plantation exhorter of the ancient type, he had known no school except the fields where he had ploughed and sowed, the woods and the overhanging sky. He had sat under no teacher except the birds and the trees and the winds of heaven. If he did not fail utterly, if his labour was not without fruit, it was because he lived close to nature, and so, near to nature’s God. With him religion was a matter of emotion, and he relied for his results more upon a command of feeling than upon an appeal to reason. So it was not strange that he should look upon his son’s determination to learn to be a preacher as unjustified by the real demands of the ministry.
But as the boy had a will of his own and his father a boundless pride in him, the day came when, despite wagging heads, Robert Dixon went away to be enrolled among the students of a growing college. Since then six years had passed. Robert had spent his school vacations in teaching; and now, for the first time, he was coming home, a full-fledged minister of the gospel.
It was rather a shock to the old man’s sensibilities that his son’s congregation should give him a vacation, and that the young minister should accept; but he consented to regard it as of the new order of things, and was glad that he was to have his boy with him again, although he murmured to himself, as he read his son’s letter through his bone-bowed spectacles: “Vacation, vacation, an’ I wonder ef he reckons de devil’s goin’ to take one at de same time?”
It was a joyous meeting between father and son. The old man held his boy off and looked at him with proud eyes.
“Why, Robbie,” he said, “you—you’s a man!”
“That’s what I’m trying to be, father.” The young man’s voice was deep, and comported well with his fine chest and broad shoulders.
“You’s a bigger man den yo’ father ever was!” said his mother admiringly.
“Oh, well, father never had the advantage of playing football.”
The father turned on him aghast. “Playin’ football!” he exclaimed. “You don’t mean to tell me dat dey ‘lowed men learnin’ to be preachers to play sich games?”
“Oh, yes, they believe in a sound mind in a sound body, and one seems to be as necessary as the other in fighting evil.”
Abram Dixon shook his head solemnly. The world was turning upside down for him.
“Football!” he muttered, as they sat down to supper.
Robert was sorry that he had spoken of the game, because he saw that it grieved his father. He had come intending to avoid rather than to combat his parent’s prejudices. There was no condescension in his thought of them and their ways. They were different; that was all. He had learned new ways. They had retained the old. Even to himself he did not say, “But my way is the better one.”
His father was very full of eager curiosity as to his son’s conduct of his church, and the son was equally glad to talk of his work, for his whole soul was in it.
“We do a good deal in the way of charity work among the churchless and almost homeless city children; and, father, it would do your heart good if you could only see the little ones gathered together learning the first principles of decent living.”
“Mebbe so,” replied the father doubtfully, “but what you doin’ in de way of teachin’ dem to die decent?”
The son hesitated for a moment, and then he answered gently, “We think that one is the companion of the other, and that the best way to prepare them for the future is to keep them clean and good in the present.”
“Do you give ’em good strong doctern, er do you give ’em milk and water?”
“I try to tell them the truth as I see it and believe it. I try to hold up before them the right and the good and the clean and beautiful.”
“Humph!” exclaimed the old man, and a look of suspicion flashed across his dusky face. “I want you to preach fer me Sunday.”
It was as if he had said, “I have no faith in your style of preaching the gospel. I am going to put you to the test.”
Robert faltered. He knew his preaching would not please his father or his people, and he shrank from the ordeal. It seemed like setting them all at defiance and attempting to enforce his ideas over their own. Then a perception of his cowardice struck him, and he threw off the feeling that was possessing him. He looked up to find his father watching him keenly, and he remembered that he had not yet answered.
“I had not thought of preaching here,” he said, “but I will relieve you if you wish it.”
“De folks will want to hyeah you an’ see what you kin do,” pursued his father tactlessly. “You know dey was a lot of ’em dat said I oughn’t ha’ let you go away to school. I hope you’ll silence ’em.”
Robert thought of the opposition his father’s friends had shown to his ambitions, and his face grew hot at the memory. He felt his entire inability to please them now.
“I don’t know, father, that I can silence those who opposed my going away or even please those who didn’t, but I shall try to please One.”
It was now Thursday evening, and he had until Saturday night to prepare his sermon. He knew Danvers, and remembered what a chill fell on its congregations, white or black, when a preacher appeared before them with a manuscript or notes. So, out of concession to their prejudices, he decided not to write his sermon, but to go through it carefully and get it well in hand. His work was often interfered with by the frequent summons to see old friends who stayed long, not talking much, but looking at him with some awe and a good deal of contempt. His trial was a little sorer than he had expected, but he bore it all with the good-natured philosophy which his school life and work in a city had taught him.
The Sunday dawned, a beautiful, Southern summer morning; the lazy hum of the bees and the scent of wild honeysuckle were in the air; the Sabbath was full of the quiet and peace of God; and yet the congregation which filled the little chapel at Danvers came with restless and turbulent hearts, and their faces said plainly: “Rob Dixon, we have not come here to listen to God’s word. We have come here to put you on trial. Do you hear? On trial.”
And the thought, “On trial,” was ringing in the young minister’s mind as he rose to speak to them. His sermon was a very quiet, practical one; a sermon that sought to bring religion before them as a matter of every-day life. It was altogether different from the torrent of speech that usually flowed from that pulpit. The people grew restless under this spiritual reserve. They wanted something to sanction, something to shout for, and here was this man talking to them as simply and quietly as if he were not in church.
As Uncle Isham Jones said, “De man never fetched an amen”; and the people resented his ineffectiveness. Even Robert’s father sat with his head bowed in his hands, broken and ashamed of his son; and when, without a flourish, the preacher sat down, after talking twenty-two minutes by the clock, a shiver of surprise ran over the whole church. His father had never pounded the desk for less than an hour.
Disappointment, even disgust, was written on every face. The singing was spiritless, and as the people filed out of church and gathered in knots about the door, the old-time head-shaking was resumed, and the comments were many and unfavourable.
“Dat’s what his schoolin’ done fo’ him,” said one.
“It wasn’t nothin’ mo’n a lecter,” was another’s criticism.
“Put him ‘side o’ his father,” said one of the Rev. Abram Dixon’s loyal members, “and bless my soul, de ol’ man would preach all roun’ him, and he ain’t been to no college, neither!”
Robert and his father walked home in silence together. When they were in the house, the old man turned to his son and said:
“Is dat de way dey teach you to preach at college?”
“I followed my instructions as nearly as possible, father.”
“Well, Lawd he’p dey preachin’, den! Why, befo’ I’d ha’ been in dat pulpit five minutes, I’d ha’ had dem people moanin’ an’ hollerin’ all over de church.”
“And would they have lived any more cleanly the next day?”
The old man looked at his son sadly, and shook his head as at one of the unenlightened.
Robert did not preach in his father’s church again before his visit came to a close; but before going he said, “I want you to promise me you’ll come up and visit me, father. I want you to see the work I am trying to do. I don’t say that my way is best or that my work is a higher work, but I do want you to see that I am in earnest.”
“I ain’t doubtin’ you mean well, Robbie,” said his father, “but I guess I’d be a good deal out o’ place up thaih.”
“No, you wouldn’t, father. You come up and see me. Promise me.”
And the old man promised.
It was not, however, until nearly a year later that the Rev. Abram Dixon went up to visit his son’s church. Robert met him at the station, and took him to the little parsonage which the young clergyman’s people had provided for him. It was a very simple place, and an aged woman served the young man as cook and caretaker; but Abram Dixon was astonished at what seemed to him both vainglory and extravagance.
“Ain’t you livin’ kin’ o’ high fo’ yo’ raisin’, Robbie?” he asked.
The young man laughed. “If you’d see how some of the people live here, father, you’d hardly say so.”
Abram looked at the chintz-covered sofa and shook his head at its luxury, but Robert, on coming back after a brief absence, found his father sound asleep upon the comfortable lounge.
On the next day they went out together to see something of the city. By the habit of years, Abram Dixon was an early riser, and his son was like him; so they were abroad somewhat before business was astir in the town. They walked through the commercial portion and down along the wharves and levees. On every side the same sight assailed their eyes: black boys of all ages and sizes, the waifs and strays of the city, lay stretched here and there on the wharves or curled on doorsills, stealing what sleep they could before the relentless day should drive them forth to beg a pittance for subsistence.
“Such as these we try to get into our flock and do something for,” said Robert.
His father looked on sympathetically, and yet hardly with full understanding. There was poverty in his own little village, yes, even squalour, but he had never seen anything just like this. At home almost everyone found some open door, and rare was the wanderer who slept out-of-doors except from choice.
At nine o’clock they went to the police court, and the old minister saw many of his race appear as prisoners, receiving brief attention and long sentences. Finally a boy was arraigned for theft. He was a little, wobegone fellow hardly ten years of age. He was charged with stealing cakes from a bakery. The judge was about to deal with him as quickly as with the others, and Abram’s heart bled for the child, when he saw a negro call the judge’s attention. He turned to find that Robert had left his side. There was a whispered consultation, and then the old preacher heard with joy, “As this is his first offence and a trustworthy person comes forward to take charge of him, sentence upon the prisoner will be suspended.”
Robert came back to his father holding the boy by the hand, and together they made their way from the crowded room.
“I’m so glad! I’m so glad!” said the old man brokenly.
“We often have to do this. We try to save them from the first contact with the prison and all that it means. There is no reformatory for black boys here, and they may not go to the institutions for the white; so for the slightest offence they are sent to jail, where they are placed with the most hardened criminals. When released they are branded forever, and their course is usually downward.”
He spoke in a low voice, that what he said might not reach the ears of the little ragamuffin who trudged by his side.
Abram looked down on the child with a sympathetic heart.
“What made you steal dem cakes?” he asked kindly.
“I was hongry,” was the simple reply.
The old man said no more until he had reached the parsonage, and then when he saw how the little fellow ate and how tenderly his son ministered to him, he murmured to himself, “Feed my lambs”; and then turning to his son, he said, “Robbie, dey’s some’p’n in ‘dis, dey’s some’p’n in it, I tell you.”
That night there was a boy’s class in the lower room of Robert Dixon’s little church. Boys of all sorts and conditions were there, and Abram listened as his son told them the old, sweet stories in the simplest possible manner and talked to them in his cheery, practical way. The old preacher looked into the eyes of the street gamins about him, and he began to wonder. Some of them were fierce, unruly-looking youngsters, inclined to meanness and rowdyism, but one and all, they seemed under the spell of their leader’s voice. At last Robert said, “Boys, this is my father. He’s a preacher, too. I want you to come up and shake hands with him.” Then they crowded round the old man readily and heartily, and when they were outside the church, he heard them pause for a moment, and then three rousing cheers rang out with the vociferated explanation, “Fo’ de minister’s pap!”
Abram held his son’s hand long that night, and looked with tear-dimmed eyes at the boy.
“I didn’t understan’,” he said. “I didn’t understan’.”
“You’ll preach for me Sunday, father?”
“I wouldn’t daih, honey. I wouldn’t daih.”
“Oh, yes, you will, pap.”
He had not used the word for a long time, and at sound of it his father yielded.
It was a strange service that Sunday morning. The son introduced the father, and the father, looking at his son, who seemed so short a time ago unlearned in the ways of the world, gave as his text, “A little child shall lead them.”
He spoke of his own conceit and vainglory, the pride of his age and experience, and then he told of the lesson he had learned. “Why, people,” he said, “I feels like a new convert!”
It was a gentler gospel than he had ever preached before, and in the congregation there were many eyes as wet as his own.
“Robbie,” he said, when the service was over, “I believe I had to come up here to be converted.” And Robbie smiled.
Paul Laurence Dunbar
(1872 – 1906)
Old Abe’s Conversion
From The Heart Of Happy Hollow, a collection of short stories reprinted in 1904 by Dodd, Mead and Company, New York.
Short Story
• fleursdumal.nl magazine
More in: Archive C-D, Archive C-D, Dunbar, Paul Laurence, Dunbar, Paul Laurence, Paul Laurence Dunbar, Paul Laurence Dunbar
Geliefden Hanna en Loek besluiten samen een scenario te schrijven. Een liefdesverhaal moet het worden, de personages moeten elkaar krijgen. Maar niet op een clichématige manier.
Intussen wordt het steeds benauwder in de huiskamer. Al snel gaan de ramen open en komt de buitenwereld binnen. Aan de ene kant brengt dat lucht, aan de andere kant verleiding.
Bestaat de veilige cocon nog of heeft de globalisering automatisch ieders wereld groter gemaakt? Welke concessies doet een filmmaker? Hoe flexibel zijn principes? Kun je de redder in nood zijn van je ex?
In vijftig korte hoofdstukken en vijftig tekeningen wordt het moderne leven gefileerd, met bijzondere aandacht voor de liefdesrelatie. Is het moment dat de personages elkaar krijgen het moment waarop Loek en Hanna elkaar verliezen?
Franca Treur debuteerde in 2009 met de roman Dorsvloer vol confetti, waarvan meer dan 150.000 exemplaren werden verkocht. Het was het meest bejubelde literaire debuut in jaren. Het boek won verschillende prijzen en het werd verfilmd. In 2014 verscheen haar tweede roman, De woongroep, en in 2015 het Zeeuwse Boekenweekgeschenk Ik zou maar nergens op rekenen. Daarnaast schrijft ze verhalen, essays en columns voor uiteenlopende media.
Franca Treur
Regieaanwijzingen voor de liefde
Gebonden
216 p.
Druk 1
Verschenen 08-02-19
Uitgever Prometheus
Nederlandse fictie
ISBN 9789044640441
€ 19,99
# new fiction
franca treur
regieaanwijzingen voor de liefde
• fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, - Bookstores, Archive S-T, Art & Literature News, Franca Treur
Joni Mitchell: New Critical Readings recognizes the importance and innovativeness of the musician and artist Joni Mitchell and the need for a collection that theorizes her work as musician, composer, cultural commentator and antagonist.
It showcases pieces by established and early career academics from the fields of popular music and literary studies on subjects such as Mitchell’s guitar technique, the politics of aging in her work, and her fractious relationship with feminism.
The collection features close readings of specific songs, albums, and performances while also paying keen attention to Mitchell’s wider cultural contributions and significance.
About the Author: Ruth Charnock is Senior Lecturer in English at the University of Lincoln, UK. She is the author of Anaïs Nin: Bad Sex, Shame and Contemporary Culture (forthcoming, 2019) and various articles and essays on Joni Mitchell, Marvin Gaye, Anaïs Nin, contemporary American literature, and popular culture.
Joni Mitchell
New Critical Readings
Editor: Ruth Charnock
Published: 24-01-2019
Format: Hardback
Edition: 1st
248 pages
Illustrations: 2 bw illus
Dimensions: 229 x 152 mm
Publisher: Bloomsbury Academic
Language: English
ISBN-10: 1501332090
ISBN-13: 978-1501332098
£86.40
# new books
joni mitchell
new critical readings
• fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, - Bookstores, Archive C-D, Archive M-N, Archive M-N, Art & Literature News, Joni Mitchell
Pol Kurucz: Hair Stories
Hair stories is a tale of 12 outlandish hair styles, extensions of 12 eccentric female souls in 12 unconventional scenes.
Pol Kurucz was born with two different names to a French mother in a Hungarian hospital. His childhood hyperactivity was treated with theater, and theater was later treated with finance. By 27 he was a manager by day and a stage director by night. He then went on consecutive journeys to Bahrain and Brazil, to corporate islands and favelas. He has sailed on the shores of the adult industry and of militant feminism and launched a mainstream money making bar loss making in its indie art basement. Then he suddenly died of absurdity. Pol was reborn in 2015 and merged his two names and his contradictory lives into one where absurdity makes sense.
Today he works on eccentric fashion, celebrity and fine art projects in São Paulo and New York. His photos have been featured in over a hundred publications including: Vogue, ELLE, Glamour, Marie Claire, The Guardian, Dazed, Adobe Create, Hunger, Sleek, Nylon, Hi-Fructose, Galore. Pol’s works were exhibited worldwide in 72 galleries and cultural events in 2018 including: Juxtapoz Club House (Art Basel Miami), ArtExpo NYC, Red Dot Miami, Lincoln Center NYC, Shanghai Fashion Week, New York Fashion Week, Superchief Gallery Miami, Lumas Galleries worldwide, Democrart Galleries in Brazil and Pica Photo shows in China.
# more on website pol kurucz
www.polkurucz.com (hair stories: www.polkurucz.com/hairstories)
• fleursdumal.nl magazine
More in: Art & Literature News, FDM Art Gallery, Photography, Pol Kurucz, Surrealisme, THEATRE
Quelle force de vérité accorder à la poésie? Apparemment aucune selon Baudelaire.
C’est pourtant lui qui assure le passage décisif vers une poésie qui remet en question ses fondements, son devenir, sa nécessité, une poésie qui exige d’être sans cesse perception à valeur existentielle.
La réflexivité poétique qui s’exerce entre apparence et tréfonds de l’homme exacerbe le poétique et le menace. Où, quand, comment et vers quoi se joue le vrai du poème ?
Pourquoi cette oeuvre pose-t-elle les enjeux de la modernité ?
Se débattant contre tout Idéal absolu, la poétique baudelairienne désire la liberté incarnée et douloureuse de l’artiste, de l’humain.
Régine Foloppe, est l’auteur de plusieurs recueils poétiques, notamment : Tributaires du vent (Le Castor Astral, prix Max-Pol Fouchet) et Famines (Belin). Elle a publié des articles et des poèmes dans des revues (PO&SIE, Eidôlon, Friches, Diérèse…). Agrégée de lettres modernes, docteure en littérature française, elle enseigne à l’Université de Montpellier.
Baudelaire et la vérité poétique
Auteur: Régine Foloppe
Editeur : Editions L’Harmattan
Collection : La philosophie en commun
19 février 2019
Format : 15,5 x 24 cm
Broché
464 pages
Langue : Français
ISBN-10: 2343157642
ISBN-13: 978-2343157641
EUR 42,00
• fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, - Bookstores, Archive A-B, Archive A-B, Archive E-F, Art & Literature News, Baudelaire, Baudelaire, Charles
Tilt
Bij de muziek van Scott Walker
I
Slagschaduw van hand met potlood
over de ontcijfering van wat hier klinkt:
links en rechts brandbaar geheimen rollen
in elkaar tot wat een steekspel wordt.
Hij
daar met die neiging, veraf en zo dichtbij
zoals ik hier nu jou reeds weet,
beweegt zich buigend en verlangend
zinvol tasten in. Op zoek naar evenwicht.
II
Deze kluizenaar vermoedt onder kousen sproetjes.
Bezweert binnensmonds nachtmerries en
helt zoals hij denkt in cirkelend
weerkaatsen – luidop maar ongezien,
liefst.
Cimbalen laat hij klateren als water.
Toch hangt van dit geluid zijn leven amper af.
O the Luzerner Zeitung never sold out,
never sold out
III
Over zinnen laat hij zilvergrijze sluiers vallen.
Niemand vraagt waarom. Zo is het dan ook goed.
Zingen is voor deze stem geen afdoend woord:
plofjes adem blijven hangen tussen microfoon en
oren.
Dan zweeft hij tussen fluisteren en fluiten door
op weg naar waterweegbree, webben en de lippen
van een meisje dat met open mond probeert
een mooie ronde o te neuriën
IV
Wereldvreemde man schept eigen logica.
Wie die niet volgen kan mag heel gewoon
een straatje om. Zie je hem dan de pijn niet lijden
van monsters in de nacht, van schaduwen in
regen?
De monnik wist verhalen uit, tegels almaar donkerder
rond de voeten. Hoofdvol galmen wonderen.
In geval van dij, in geval van dij. Hij kust gaten
voor de kogels in geval van dij.
V
Zie hoe het zeil spant. Onder de verse huif
telt hij de rimpels in zijn handen, met die
van zijn vader vol overeenkomsten, net
als de verse verdragen voor toekomst.
Nat
de lakzegel nog. Krullend van heimwee
naar een tijd van jagers stort hij zich
een aanval binnen. Vurig smeedt hij daarin
gulle plannen. Vurig.
Bert Bevers
Verschenen in Gierik & Nieuw Vlaams Tijdschrift, Antwerpen, 1998
In memoriam Scott Walker (born Noel Scott Engel; January 9, 1943 – March 22, 2019)
Photo: Scott Walker – Dutch TV programme Fenklup 1968 – Beeld en Geluid Wiki
• fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Archive W-X, Art & Literature News, Bevers, Bert, In Memoriam, Scott Walker
De Nasleep
Als dat schôon menske weer lillek is geworden.
Als oe bed zich niet onder oe kont bevindt.
Als het daglicht die hossende Rotterdammer verraadt,
Dan rest alleen nog maar de kater,
maar is uw Carnaval waarschijnlijk geslaagd.
De Kater…
Zou het licht alsjeblieft wat minder hard willen praten?
Ik kan mijn hoofdpijn niet zo goed meer verstaan..
Onias Landveld
Onias Landveld (Paramaribo, 1985) is een verhalenverteller. Hij schrijft, spreekt, dicht en inspireert. Vanaf aug 2017 is hij voor twee jaar de stadsdichter van Tilburg.
Zijn talent deelt hij graag via concepten, workshops en spreek-cursussen. Maar het podium is waar hij het liefst staat. In 1989 ontvluchtte hij samen met zijn familie de Surinaamse burgeroorlog. Na 3 jaar te hebben gewoond in Utrecht, vertrok het gezin weer naar zijn geboorteland. Sinds 1998 woont hij in Tilburg.
Na jaren te hebben rondgedwaald ontdekte hij zijn liefde voor het gesproken woord. In 2015 mocht hij daarvoor de Van Dale Spoken Award voor storytelling ontvangen.
Het heeft hem nog meer gemotiveerd om naar mensen uit te reiken. Altijd zoekende om iemand te raken met een memorabele boodschap, blijft hij met woorden banden smeden. Hij houdt daarvan. Herkenning creëren door een zaadje te planten, gevoed met passie en identificatie.
• fleursdumal.nl magazine
More in: *Concrete + Visual Poetry K-O, Archive K-L, Archive K-L, City Poets / Stadsdichters, Landveld, Onias
Onias Landveld Stadsdichter van Tilburg organiseert op 30 maart, de tweede editie van The Stage. Die avond zal hij met zijn podium te gast zijn bij het Tilt Festival in Theater De Nieuwe Vorst in Tilburg.
Het thema van de avond is “Zij is”, een knik naar de Boekenweek 2019, die ‘Moeder de vrouw’ als onderwerp heeft.
Met een aantal speciale gasten zal The Stage bezoekers die avond vermaken met poëzie, verhalen en muziek.
De stadsdichter is het podium gestart omdat hij iets wil achterlaten als hij in Augustus dit jaar afzwaait.
Onias Landveld vindt dat woordkunst in een stad als Tilburg een plaats moet blijven hebben. Daarom is hij vorig jaar dit evenement gestart dat zijn vaste plek in de Nwe Vorst heeft.
Op 30 maart staan on Stage: Zeinab El Bouni, Aminata Cairo, LouLou Elisabettie, Lev Avitan, Whitney Muanza Sabina Lukovic en Tessa Gabriëls.
Onias Landveld & The Stage
Tilt Festival in Theater De Nieuwe Vorst
Willem II straat – Tilburg.
Aanvang: 20:45
Einde: 22:45
Kaarten verkrijgbaar via de website van Tilt of de Nieuwe Vorst
# website theater de nieuwe vorst
• fleursdumal.nl magazine
More in: *Concrete + Visual Poetry K-O, - Book Lovers, Archive K-L, Archive K-L, Art & Literature News, City Poets / Stadsdichters, Landveld, Onias, STREET POETRY, THEATRE, Tilt Festival Tilburg
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature