Fleurs du Mal Magazine
Schrijver en dichter Erik Menkveld (1959 – 2014) overleden
Op zondag 30 maart is dichter en romancier Erik Menkveld overleden. De in 1959 in Eindhoven geboren Menkveld studeerde Nederlands in Amsterdam en werkte na zijn studie tot 1998 voor De Bezige Bij en aansluitend voor Poetry International.
Sinds 2002 besteedde hij zijn tijd voornamelijk aan het schrijven van poëzie en proza, de laatste jaren combineerde hij dat met literatuurlessen op een lyceum. Ook was hij poëziecriticus voor de Volkskrant.
Erik Menkveld wordt vrijdag aanstaande om 13.00 uur begraven op Zorgvlied. Hij laat een vrouw en drie kinderen na.
Beknopte bibliografie:
Gedichten
Koebeest en vrouwdier, 1995 [Bibliofiele uitgave]
Lente, 1997 [Bibliofiele uitgave]
De Karpersimulator, Amsterdam: De Bezige Bij, 1997.
Schapen nu!: gedichten, Amsterdam: De Bezige Bij, 2001.
Prime time, Amsterdam: Van Oorschot, 2005.
Een prachtige dag, Terhorst: Ser J.L. Prop. 2006 [Bibliofiele uitgave.]
Andere publicaties
Briefwisseling met R. N. Roland Holst en H. Roland Holst-van der Schalk / A. Roland Holst ; uitg. met inl. en aant. door Erik Menkveld en Margaretha H. Schenkeveld, Amsterdam: De Arbeiderspers, 1990.
Honderd jaar Nobelprijspoëzie / samenst. en inl. Erik Menkveld, Amsterdam: Meulenhoff, 2000 [Bloemlezing.]
De beste Nobelprijspoëzie / samenst. en inl. Erik Menkveld, Amsterdam: Pockethuis, 2002. [Bloemlezing.]
Met de meeste hoogachting / Erik Menkveld, Amsterdam: Van Oorschot, 2006 (Brieven)
Het grote zwijgen / Erik Menkveld, Amsterdam: Van Oorschot, 2011 (Roman)
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive M-N, In Memoriam, Menkveld, Erik
The Sorrows of Young Werther (23) by J.W. von Goethe ♦ JULY 25. Yes, dear Charlotte! I will order and arrange everything. Only give me more commissions, the more the better. One thing, however, I must request: use no more writing-sand with the dear notes you send me. Today I raised your letter hastily to my lips, and it set my teeth on edge.
JULY 26. I have often determined not to see her so frequently. But who could keep such a resolution? Every day I am exposed to the temptation, and promise faithfully that to-morrow I will really stay away: but, when tomorrow comes, I find some irresistible reason for seeing her; and, before I can account for it, I am with her again. Either she has said on the previous evening “You will be sure to call to-morrow,”–and who could stay away then?–or she gives me some commission, and I find it essential to take her the answer in person; or the day is fine, and I walk to Walheim; and, when I am there, it is only half a league farther to her. I am within the charmed atmosphere, and soon find myself at her side. My grandmother used to tell us a story of a mountain of loadstone. When any vessels came near it, they were instantly deprived of their ironwork: the nails flew to the mountain, and the unhappy crew perished amidst the disjointed planks.
The Sorrows of Young Werther (Die Leiden des jungen Werther) by J.W. von Goethe. Translated by R.D. Boylan.
To be continued
fleursdumal.nl
More in: -Die Leiden des jungen Werther, Goethe, Johann Wolfgang von
Erik Satie
(1866 – 1925)
La Comédie italienne
À la napolitaine
Scaramouche explique les beautés de l’état militaire.
On y est fortement malin, dit-il.
On fait peur aux civils.
Et les galantes aventures !
Et le reste !
Quel beau métier !
29 avril 1914
Erik Satie La Comédie italienne
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive S-T, Erik Satie, Satie, Erik
NEXUS Masterclass Lila Azam Zanganeh: Love & Literature ♦ Wat voelen wij als we verliefd zijn? En wat als we gegrepen zijn door een roman? Hoe wordt liefde in literatuur voorgesteld? Wat kunnen boeken ons over de liefde vertellen? Lezen we anders wanneer we verliefd zijn? En hebben we anders lief als we over de liefde hebben gelezen? 
Wat kunnen grote schrijvers ons leren? Over vlinders in je buik, passie en tederheid, maar ook over liefde in haar verboden gedaanten, zoals incest en overspel? Hoe verandert lezen de manier waarop we naar de wereld kijken? En wat is de relatie tussen het ‘echte’ leven en literatuur?
In deze Nexus-masterclass zoekt schrijfster Lila Azam Zanganeh samen met het publiek naar antwoorden op deze vragen. Daarbij gebruikt zij de prachtige novelle Eerste liefde (1860) van de Russische grootmeester Toergenjev als gids door het doolhof van de liefde en de literatuur.
♦ 10 april 2014 – 20.00 – 22.00 – Tilburg University
Lila Azam Zanganeh, dochter van Iraanse ballingen, studeerde literatuurwetenschap aan de École Normale Supérieure in Parijs. In 1998 vertrok ze naar de Verenigde Staten om daar Romaanse taal-en letterkunde en filmwetenschap aan Harvard te gaan doceren. Ze is de auteur van The Enchanter: Nabokov and Happiness (2011, De tovenaar: Nabokov en geluk, 2011) en werkt aan een roman getiteld The Orlando Inventions.
# voor meer informatie website nexus
fleursdumal.nl magazine for art & literature
More in: Art & Literature News, LITERARY MAGAZINES, Nexus Instituut
Jules Renard
(1864-1910)
Ne réservez pas à ma vieillesse un château
… Ne réservez pas à ma vieillesse un château, mais faites-
moi la grâce de me garder, comme dernier refuge, cette cuisine
avec sa marmite toujours en l’air,
avec la crémaillère aux dents diaboliques,
la lanterne d’écurie et le moulin à café,
le litre de pétrole, la boîte de chicorée extra et les allumettes
de contrebande,
avec la lune en papier jaune qui bouche le trou du tuyau de poêle,
et les coquilles d’oeufs dans la cendre,
et les chenets au front luisant, au nez aplati,
et le soufflet qui écarte ses jambes raides et dont le ventre fait
de gros plis,
avec ce chien à droite et ce chat à gauche de la cheminée,
tous deux vivants peut-être,
et le fourneau d’où filent des étoiles de braise,
et la porte au coin rongé par les souris,
et la passoire grêlée, la bouillotte bavarde et le grill haut sur
pattes comme un basset,
et le carreau cassé de l’unique fenêtre dont la vue se paierait cher
à Paris,
et ces pavés de savon,
et cette chaise de paille honnêtement percée,
et ce balai inusable d’un côté,
et cette demi-douzaine de fers à repasser, à genoux sur leur planche,
par rang de taille, comme des religieuses qui prient, voilées de noir
et les mains jointes.
jules renard poésie
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive Q-R, CLASSIC POETRY
Arko Oderwald & Joke Hermsen
in VPRO BOEKEN
Filosoof Arko Oderwald gaat Literatuur en geneeskunde doceren aan de Universiteit van de Humanistiek.
‘Schrijvers kunnen leerzame gidsen zijn, omdat ze je laten nadenken over het ongewisse.’
Joke Hermsen schrijft over de tijd en de noodzaak van een langzamer leven.
In Kairos: een nieuwe bevlogenheid combineert ze eigen ervaring met een filosofisch fundament.
VPRO Boeken is aanstaande zondag 30 maart 2014 te zien op TV Nederland 1, van 11.20 tot 12.00 uur.
# Voor meer informatie website VPRO BOEKEN
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, Art & Literature News
Ton van Reen: Katapult, de ondergang van Amsterdam (20)
Ze stapten binnen in het café op de hoek en lieten de kist gewoon op het trottoir achter. Blijkbaar waren ze zo gewend met lijken om te gaan dat ze er niet het minste respect meer voor hadden en er slordig mee omsprongen.
Mireille durfde geen stap te verzetten, maar Crazy vermande zich en liep naar de kist.
`Je kunt nooit weten’, zei hij, vooral om zichzelf moed in te spreken. `Sommige mensen halen aardappels in een vioolkist.’ Voorzichtig lichtte hij het deksel op. Er kwam een frisse lucht uit de kist, de geur van afrikaantjes en radijs. Hij zag een vrouwtje liggen, in het zwart, en zo fragiel dat ze niet meer dan een pop leek. Er lag een glimlach over haar waskleurige gezicht. Ze was mooi en dood. Er zat een klein vogeltje op het hoofdeind, dat onrustig tegen het hout tikte met zijn gele snaveltje, op zoek naar insectjes.
`Goedendag’, zei het vrouwtje.
Crazy stond als aan de grond genageld.
`Neem me niet kwalijk’, zei hij, met een stem die trilde van de zenuwen. `Ik was nieuwsgierig. Die kerels sloegen rare praat uit waardoor ik meer over de kist wilde weten. Ik dacht dat u dood was. Ze hadden het over een lijk.’
`Het is waar, ik ben dood,’ zei het vrouwtje, `maar daarom hoef ik mijn mond nog niet te houden.’
`Dat is op zijn minst vreemd’, zei Crazy.
`Ik moet ook zeggen dat het vreemd is’, zei het vrouwtje. `Eigenlijk vind ik het wel leuk dat ik nu ook aandacht trek. Ik heb jaren over straat gelopen zonder dat iemand me zag.’
`Ik heb u nooit gezien’, zei Crazy.
`Dat wil ik wel geloven’, zei het vrouwtje. `Het zal geen kwade wil van je zijn geweest, maar toch heb ik zo lang door de stad gezworven dat iedereen die me nooit heeft gezien langs me heen moet hebben gekeken.’
Ze had een zachte, innemende stem. Als je haar leeftijd moest raden aan haar stem zou je denken dat ze nog geen vijftig was.
`Ik ben blij dat je een nieuwsgierig type bent’, zei ze met een lachje. `Die twee bruten wilden me zo in de gracht gooien. Misschien dat jij aardiger bent en wat meer aandacht aan mijn afscheid van de wereld wilt besteden.’
Mireille, die zag dat Crazy in gesprek was, kwam aarzelend dichterbij. Ze keek in de kist.
`Ze is het’, schrok ze. `Het vrouwtje uit de Disco.’
Crazy keek haar verbaasd aan.
`Ik heb haar al gezien in de Disco. Ze zat op de wc en ze was dood.’
`Dat klopt’, zei het vrouwtje. `Jij ging van je stokje, nog voor ik wat kon zeggen.’
`Ik kon er niks aan doen’, zei Mireille. `Ik schrok me kapot.’ Ze voelde zich een beetje schuldig.
`Waar sjouwen ze met u naartoe?’ vroeg Crazy.
`Bij de Disco hebben ze me meegegeven aan een paar lijkenpikkers. Kijk, normaal hadden ze er de politie bij moeten halen, maar dan hadden ze de zaak wel kunnen sluiten. Je had eens moeten zien hoe die kelners in paniek waren toen ze me vonden. Ze deden alsof hun zaak er onmiddellijk door naar de knoppen ging.’
Ton van Reen: Katapult (20)
wordt vervolgd
fleursdumal.nl magazine for art & literature
More in: - Katapult, de ondergang van Amsterdam, Reen, Ton van
The Sorrows of Young Werther (22) by J.W. von Goethe ♦ JULY 20. I cannot assent to your proposal that I should accompany the ambassador to ——. I do not love subordination; and we all know that he is a rough, disagreeable person to be connected with. You say my mother wishes me to be employed. I could not help laughing at that. Am I not sufficiently employed? And is it not in reality the same, whether I shell peas or count lentils? The world runs on from one folly to another; and the man who, solely from regard to the opinion of others, and without any wish or necessity of his own, toils after gold, honour, or any other phantom, is no better than a fool.
JULY 24. You insist so much on my not neglecting my drawing, that it would be as well for me to say nothing as to confess how little I have lately done.
I never felt happier, I never understood nature better, even down to the veriest stem or smallest blade of grass; and yet I am unable to express myself: my powers of execution are so weak, everything seems to swim and float before me, so that I cannot make a clear, bold outline. But I fancy I should succeed better if I had some clay or wax to model. I shall try, if this state of mind continues much longer, and will take to modelling, if I only knead dough.
I have commenced Charlotte’s portrait three times, and have as often disgraced myself. This is the more annoying, as I was formerly very happy in taking likenesses. I have since sketched her profile, and must content myself with that.
The Sorrows of Young Werther (Die Leiden des jungen Werther) by J.W. von Goethe. Translated by R.D. Boylan.
To be continued
fleursdumal.nl magazine for art & literature
More in: -Die Leiden des jungen Werther, Goethe, Johann Wolfgang von
Emma Lazarus
(1849 – 1887)
Youth
Sweet empty sky of June without a stain,
Faint, gray-blue dewy mists on far-off hills,
Warm, yellow sunlight flooding mead and plain,
That each dark copse and hollow overfills;
The rippling laugh of unseen, rain-fed rills,
Weeds delicate-flowered, white and pink and gold,
A murmur and a singing manifold.
The gray, austere old earth renews her youth
With dew-lines, sunshine, gossamer, and haze.
How still she lies and dreams, and veils the truth,
While all is fresh as in the early days!
What simple things be these the soul to raise
To bounding joy, and make young pulses beat,
With nameless pleasure finding life so sweet.
On such a golden morning forth there floats,
Between the soft earth and the softer sky,
In the warm air adust with glistening motes,
The mystic winged and flickering butterfly,
A human soul, that hovers giddily
Among the gardens of earth’s paradise,
Nor dreams of fairer fields or loftier skies.
Emma Lazarus poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive K-L, Lazarus, Emma
Erik Satie
(1866 – 1925)
Le Tango
Le tango est la danse du diable.
C’est celle qu’il préfère.
Il la danse pour se refroidir.
Sa femme, ses filles et ses domestiques se refroidissent.
5 mai 1914
Erik Satie Le Tango
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive S-T, DANCE & PERFORMANCE, Erik Satie, Satie, Erik
Groot Letterfestival: schrijvers, dichters en muziek in vijf Eindhovense verzorgingshuizen!♦ Wil jij helpen om senioren een groots literair festival te bieden in hun eigen huis? En wil jij een nieuw, voor iedereen toegankelijk en kwalitatief hoogstaand festival in Eindhoven helpen realiseren?
Kees van Kooten, Wim Daniëls, Annejet van der Zijl, A.L. Snijders en Henk van Straten zijn de eerste geboekte namen voor het Groot Letterfestival, dat plaatsvindt op zondag 13 april.
Het Groot Letterfestival is toegankelijk voor iedereen. Een nieuw festival voor alle Eindhovenaren en andere Brabanders, met optredens van topauteurs en regionaal talent. En: een mooie gelegenheid om eens een kijkje te nemen in de verzorgingshuizen.
Het festival is behalve voor mensen van buitenaf, bedoeld voor de bewoners van de verzorgingshuizen. Voor hen is het Groot Letterfestival een gelegenheid om een kwalitatief hoogstaand literair festival te bezoeken in hun eigen huis. Stel je voor, Kees van Kooten in je eigen woonkamer!
Op het festival worden schrijvers samengebracht met senioren, om kennis en verhalen die verloren dreigen te gaan te bewaren voor de toekomst en te delen met het publiek.
Het festival wil literatuurliefhebbers verenigen. Bewoners nodigen hun familie uit en buurtbewoners brengen hun vrienden mee. Literatuurliefhebbers bezoeken het festival natuurlijk vanwege het interessante programma. Vijf zorginstellingen gooien hun deuren wagenwijd open en worden voor één dag een podium voor literatuur.
SPONSOR HET GROOT LETTERFESTIVAL & ONTVANG MOOIE TEGENPRESTATIES! ♦ Maar we zijn er nog niet … De schrijvers zijn geboekt, maar muziek, theater en het kinderprogramma ontbreken nog. Daarom vragen wij je om het Groot Letterfestival financieel te ondersteunen. In ruil daarvoor biedt de organisatie een aantal interessante tegenprestaties, zoals een exclusieve ontmoeting met Kees van Kooten!
Groot Letterfestival: zondag 13 april 2014 ♦ Hoofdlocatie Vitalis Peppelrode Eindhoven (programma van 14.00 uur tot 22.00 uur), satellietlocaties Vitalis Wilgenhof, Vitalis Berckelhof, Vitalis Vonderhof, Vitalis Brunswijck (programma tussen 14.00 uur en 17.30 uur), boekhandel Polare (middagprogramma) en GardenMania op Strijp S (waar heerlijk gegeten kan worden).
# Meer informatie op de website www.grootletterfestival.nl
fleursdumal.nl magazine for art & literature
More in: Art & Literature News, The talk of the town
Ton van Reen: Katapult, de ondergang van Amsterdam (19) ♦ Het dode vrouwtje
Crazy rekende af.
Bas was druk bezig met het voeren van de muizen. Hij sneed grote stukken kaas af.
`Je kunt net zo goed een huis vol kinderen hebben’, zei Crazy. `Dat is zeker niet meer werk.’
`Je hebt gelijk. Als het nou maar werd beloond met wat liefde’, klaagde Bas. `De laatste tijd lijkt het erop dat het alleen nog maar mijn plicht is dat ik hen voer en dat het hun enige plicht is te vreten.’
`Misschien ligt het aan de tijd van het jaar’, troostte Crazy. `Mensen hebben ook van die periodes dat ze met alles de vloer aanvegen.’
`Dan duurt bij muizen die periode wel erg lang’, zei Bas.
Over een paartje heen stappend, dat net voor het deurgat zat te vrijen, liepen Crazy en Mireille naar buiten.
De straten waren opgedroogd. Kleine propellertjes vlogen laag boven de stoep. Torren en kevertjes met scherpe schaartjes aan hun bek, die elkaar in kleine eskaders bestreden. Het was een oorlog op leven en dood om het bezit van een stukje straat, een paar takken van een boom of een rioolput.
Uit een huis ergens aan de gracht klonk het geluid van rinkels en bellen. Mireille stond stil. Ze kende die plaat, de Sparks. Ze verbaasde zich erover dat de muziek nu heel anders klonk, terwijl de plaat toch dezelfde was. Of hóórde ze de muziek opeens anders? Crazy keek haar vragend aan. Ze kon het niet uitleggen, ze voelde zich alsof ze in een paar uur tijd jaren ouder was geworden.
Een vreemd stelletje verscheen om de hoek. Twee mannen die een karretje duwden waarop een doodskist stond. Ze leken het met elkaar oneens te zijn, want ze praatten op ruzieachtige toon. Voor de veiligheid trok Crazy Mireille een portiek in.
`Ik laat me niet langer opschepen met dit soort karweitjes’, hoorden ze een van de kerels, een wat oudere man, zeggen. `Een fatsoenlijke dooie onder de grond stoppen, dat vind ik nog tot daaraan toe, maar ze moeten me niet zo’n kreng van een wijf op mijn nek laden. We hebben lang genoeg met haar gezeuld. We flikkeren haar in de gracht.’
`Heb je er vaker in de gracht gekieperd?’ vroeg de ander die, aan zijn stem te horen, veel jonger moest zijn.
`Jazeker’, lachte de oudere. `Je moet het vak nog leren knaap. De gracht in, dat is hetzelfde als van gemeentewege worden begraven. Dacht je dat zwervers er ene moer om geven waar ze terechtkomen na hun dood?’
`Daar heb je gelijk in’, zei de jongste. `Toch vind ik dat we haar niet zomaar kunnen laten barsten. We worden ervoor betaald om haar te begraven. Ze hoort eigenlijk nog twee dagen boven aarde te staan, het lijk is nog niet koud.’
`Wat kan jou dat schelen?’ zei de ander. `Bij de Disco willen ze er geruisloos vanaf. Die briefjes van honderd die we gevangen hebben, die kun jij toch zeker ook goed gebruiken? Nemen we haar mee naar de zaak en leggen we haar keurig af, dan is het geld voor de baas. Vind jij dat aardig?’
`Denk je dat het niet opvalt als ze in de gracht drijft?’
`Wie? Er springen er uit zichzelf al zoveel in. Vorige week heb ik er twee opgevist.’
`Maar als ze haar vinden?’
`Wat dan nog? Dan verdient de baas ook nog wat aan haar. Als niemand voor haar dokt, komt de gemeente over de brug.’ Hij lachte vrolijk.
`Toch stuit het me tegen de borst’, zei de jongste.
`Kom op’, zei de oudste vaderlijk. `We pakken er een pilsje op, dat jij over je zenuwen heen komt. Als je er een paar achter je kiezen hebt, dan wil je ook van haar af. Dan is het een koud kunstje de kist op de kop boven het water te houden. Het is effe wennen, jongen, de eerste keer is alles moeilijk, maar elk vak kent zijn trucjes.’
`Goed’, zei de jongeman. `Een pilsje drinken kan niemand ons verbieden. We zijn toch al overuren aan het maken met dat wijf.’
Ton van Reen: Katapult (19)
wordt vervolgd
fleursdumal.nl magazine for art & literature
More in: - Katapult, de ondergang van Amsterdam, Reen, Ton van
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature