Fleurs du Mal Magazine
.jpg)
Dans les bois
Au printemps l’Oiseau naît et chante :
N’avez-vous pas ouï sa voix ? …
Elle est pure, simple et touchante,
La voix de l’Oiseau – dans les bois !
L’été, l’Oiseau cherche l’Oiselle ;
Il aime – et n’aime qu’une fois !
Qu’il est doux, paisible et fidèle,
Le nid de l’Oiseau – dans les bois !
Puis quand vient l’automne brumeuse,
Il se tait… avant les temps froids.
Hélas ! qu’elle doit être heureuse
La mort de l’Oiseau – dans les bois !
Gérard de Nerval (1808-1855)
Poésie et Souvenirs
Hans Hermans Natuurdagboek april 2010
Poetry: Gérard de Nerval
Photos: Hans Hermans
kempis poetry magazine
More in: Hans Hermans Photos, MUSEUM OF NATURAL HISTORY - department of ravens & crows, birds of prey, riding a zebra, spring, summer, autumn, winter, Nerval, Gérard de
.jpg)
A l o y s i u s B e r t r a n d
(1807-1841)
3 P o è m e s
Ma chaumière
Ma chaumière aurait, l’été, la feuillée des bois pour
parasol, et l’automne, pour jardin, au bord de la fenêtre,
quelque mousse qui enchâsse les perles de la pluie, et
quelque giroflée qui fleure l’amande.
Mais l’hiver, – quel plaisir, quand le matin aurait secoué
ses bouquets de givre sur mes vitres gelées, d’apercevoir
bien loin, à la lisière de la forêt, un voyageur qui va
toujours s’amoindrissant, lui et sa monture, dans la neige
et la brume !
Quel plaisir, le soir, de feuilleter, sous le manteau de
la cheminée flambante et parfumée d’une bourrée de geniè-
vre, les preux et les moines des chroniques, si merveil-
leusement portraits qu’ils semblent, les uns jouter, les
autres prier encore !
Et quel plaisir, la nuit, à l’heure douteuse et pâle, qui
précède le point du jour, d’entendre mon coq s’égosiller
dans le gelinier et le coq d’une ferme lui répondre faible-
ment, sentinelle juchée aux avant-postes du village endormi.,
Ah ! si le roi nous lisait dans son Louvre, – ô ma muse
inabritée contre les orages de la vie ! – le seigneur
suzerain de tant de fiefs qu’il ignore le nombre de ses
châteaux ne nous marchanderait pas une chaumine !
Octobre
Les petits savoyards sont de retour, et déjà leur cri
interroge l’écho sonore du quartier ; comme les hiron-
delles suivent le printemps, ils précèdent l’hiver.
Octobre, le courrier de l’hiver, heurte à la porte de
nos demeures. Une pluie intermittente inonde la vitre
offusquée, et le vent jonche des feuilles mortes du
platane le perron solitaire.
Voici venir les veillées de famille, si délicieuses
quand tout au dehors est neige, verglas et brouillard,
et que les jacinthes fleurissent sur la cheminée, à la
tiède atmosphère du salon.
Voici venir la Saint-Martin et ses brandons, Noël et
ses bougies, le jour de l’an et ses joujoux, les Rois
et leur fève, le carnaval et sa marotte.
Et Pasques, enfin, Pasques aux hymnes matinales et
joyeuses, Pasques dont les jeunes filles reçoivent la
blanche hostie et les oeufs rouges !
Alors un peu de cendre aura effacé de nos fronts l’ennui
de six mois d’hiver, et les petits savoyards salueront
du haut de la colline le hameau natal.
Ondine
– " Ecoute ! – Ecoute ! – C’est moi, c’est Ondine qui
frôle de ces gouttes d’eau les losanges sonores de ta
fenêtre illuminée par les mornes rayons de la lune ;
et voici, en robe de moire, la dame châtelaine qui
contemple à son balcon la belle nuit étoilée et le beau
lac endormi.
" Chaque flot est un ondin qui nage dans le courant,
chaque courant est un sentier qui serpente vers mon palais,
et mon palais est bâti fluide, au fond du lac, dans le
triangle du feu, de la terre et de l’air.
" Ecoute ! – Ecoute ! – Mon père bat l’eau coassante
d’une branche d’aulne verte, et mes soeurs caressent de
leurs bras d’écume les fraîches îles d’herbes, de nénu-
phars et de glaïeuls, ou se moquent du saule caduc et
barbu qui pêche à la ligne ! "
*
Sa chanson murmurée, elle me supplia de recevoir son
anneau à mon doigt pour être l’époux d’une Ondine, et
de visiter avec elle son palais pour être le roi des lacs.
Et comme je lui répondais que j’aimais une mortelle,
boudeuse et dépitée, elle pleura quelques larmes, poussa
un éclat de rire, et s’évanouit en giboulées qui ruisse-
lèrent blanches le long de mes vitraux bleus.
.jpg)
Aloysius Bertrand Poésie
kempis poetry magazine
More in: Bertrand, Aloysius
.jpg)
J a n e A u s t e n
(1775 – 1817)
When Winchester races
When Winchester races first took their beginning
It is said the good people forgot their old Saint
Not applying at all for the leave of Saint Swithin
And that William of Wykeham’s approval was faint.
The races however were fixed and determined
The company came and the Weather was charming
The Lords and the Ladies were satine’d and ermined
And nobody saw any future alarming.–
But when the old Saint was informed of these doings
He made but one Spring from his Shrine to the Roof
Of the Palace which now lies so sadly in ruins
And then he addressed them all standing aloof.
‘Oh! subjects rebellious! Oh Venta depraved
When once we are buried you think we are gone
But behold me immortal! By vice you’re enslaved
You have sinned and must suffer, ten farther he said
These races and revels and dissolute measures
With which you’re debasing a neighboring Plain
Let them stand–You shall meet with your curse in your pleasures
Set off for your course, I’ll pursue with my rain.
Ye cannot but know my command o’er July
Henceforward I’ll triumph in shewing my powers
Shift your race as you will it shall never be dry
The curse upon Venta is July in showers–‘.
.jpg)
Jane Austen poetry
k e m p i s p o e t r y m a g a z i n e
More in: Austen, Jane, Austen, Jane
.jpg)
.jpg)
Adriaan en de anderen
Een toekomstroman waarin de literatuur wordt gered
en het Huis van Oranje tot bloei komt
door Merel van der Gracht
vijfendertig
Het volgende boek
Tegen tienen zochten de meeste zwervers hun bed op.
Movo liep naar de slaapzaal. Het was er wat fris. Hij besloot zijn overjas aan te houden en kroop onder de dekens.
Hij probeerde zijn gedachten te ordenen en alleen maar te denken aan het volgende boek dat hij wilde voltooien. Boven het plaveisel enkel glas, dat hij had gepland als appendix bij zijn meesterwerk Onder het plaveisel enkel hasj.
Zijn gedachten werden verstoord door kreten van waanzinnigen die, nog midden in het afkickproces, werden toegelaten tot de slaapzaal. Ontwenningsverschijnselen veroorzaakten huilbuien, hallucinaire praatjes en schreeuwpartijen.
Boven alles uit klonk de harde stem van Bartje Sjap, die onophoudelijk zijn grappigste gedichtjes reciteerde, met een ernst alsof zijn leven er vanaf hing. Movo begreep het wel: zijn leven lang had Bartje een schrijversleven gefingeerd. Het lachgrage literaire publiek van de grachtengordel was daar in gaan geloven, maar nu zijn rijmpjes op de literaire index waren geplaatst, geloofde alleen Bartje zelf er nog in.
Gelukkig deelde kolonel Groothart-Huizinga kalmerende pilletjes uit, zodat iedereen tien minuten later lag te slapen. Het was net of ze allemaal een klap met een moker hadden gehad.
Ook Movo kwam tot rust. Alle pagina’s die hij nog moest schrijven, dwarrelden door zijn hoofd en vielen in de grote kookpot boven het open vuur in de keuken van zijn grootmoeder in de Kempen.
Met de smaak van potazie in zijn mond en met een gelukzalige glimlach rond zijn lippen, viel Movo in slaap.
Voor Adriaan en de anderen: het volledige verhaal vanaf hoofdstuk 1…..HIER…..
.jpg)
Hoofdstuk 35 – Vrijdag 30 april 2010 (vervolg maandag)
Adriaan en de anderen verschijnt op 7 mei 2010 bij Uitgeverij Compaan in Maassluis, ISBN: 978-94-903740-6-8, aantal pagina’s: 288, prijs: € 17,90
E-mail: merelvandergracht X kempis.nl ( X = @ )
kempis poetry magazine
More in: -Adriaan en de Anderen, Merel van der Gracht
.jpg)
Joris-Karl Huysmans
(1849-1907)
Le Drageoir aux épices (1874)
II. Ritournelle
Défunt son homme la roua de coups, lui fit trois enfants, et mourut tout imprégné, d’absinthe.
Depuis ce temps, elle patauge dans la boue, pousse la charrette, hurle à tue-tête: Il arrive! il arrive!
Elle est ineffablement laide. C’est un monstre qui roule sur un cou de lutteur une tête rouge, grimaçante, trouée d’yeux sanglants, bossuée d’un nez dont les larges ailes, des soutes à tabac, pullulent de petits bulbes violacés.
Ils ont bon appétit, les trois enfants; c’est pour eux qu’elle patauge dans la boue, pousse la charrette, hurle à tue-tête: Il arrive! il arrive!
Sa voisine vient de mourir.
Défunt son homme la roua de coups, lui fit trois enfants, et mourut tout imprégné d’absinthe.
Le monstre n’a pas hésité a les recueillir.
Ils ont bon appétit, les six enfants! A l’ouvrage! à l’ouvrage! Sans trêve, sans relâche, elle patauge dans la boue, pousse la charrette, hurle à tue-tête: Il arrive! il arrive!
kempis poetry magazine
More in: -Le Drageoir aux épices, Huysmans, J.-K.
.jpg)
.jpg)
Adriaan en de anderen
Een toekomstroman waarin de literatuur wordt gered
en het Huis van Oranje tot bloei komt
door Merel van der Gracht
vierendertig
Ik vergis me nooit
Barrie voelde zich eenzaam in het park. Koud en naakt onder zijn lauwerkrans, met alleen een paar veren, door voorbijgangers in zijn reet gestoken. Hij voelde zich nog naakter dan de Griekse god Hercules van wie hij zich een evenbeeld had aangemeten. Nu hij niet meer in het heden leefde, moest hij zijn geluk zien te vinden in het verleden. Dat was moeilijk voor hem. Hij was altijd een schrijver geweest die richting de toekomst wilde leven.
Barrie merkte dat iemand naar hem keek.
‘Ik ben het. Willem Frederik.’
Barrie herkende de zeikerige stem van Nederlands grootste zuurpruim en rilde.
‘Jij bent toch dood, Stermans?’
‘Jawel, maar ten dele,’ lachte Willem Frederik. ‘Zolang er schrijvers bang voor mij zijn, blijf ik onsterfelijk. Ik leef voort in vele geesten.’
‘Waar ben je?’
‘Op de maan.’
Barrie keek omhoog. Met zijn ruime blik, die hem zelfs in staat had gesteld om de hemel te ontdekken, ontwaarde hij Willem Frederik, in een ijzeren karretje, omringd door een vlakte vol stenen.
‘Wat doe je daar? Heb je een hulpscooter?’
‘Het is een ruimteding. God heeft me uit de hemel verbannen.’
‘God bestaat toch niet?’
‘Je zegt het,’ zei Willem Frederik ‘Ik heb er net nog met hem over gesproken, maar hij liet zich door mij niet overtuigen van het feit dat hij niet bestaat.’
‘Je hebt hem écht gesproken?’
‘Ja, maar Hij is het niet. God bestaat niet. Punt uit. Ik heb altijd gelijk. Dat moet God maar erkennen.’
‘Ik kan het niet volgen,’ zei Barrie. ‘Kun je niet gewoon toegeven dat je je hebt vergist.’
‘Ik vergis me nooit. En als ik me mocht vergissen, dan bestaat God in ieder geval niet voor mij. Het heelal is groot genoeg om ook buiten de hemel te kunnen voortleven. Als geest heb je niets nodig. Alleen boeken. Maar à propos, waarom ben jij niet in de hemel?’
‘Ik ben niet dood. Mijn lijf was sterfelijk, maar mijn ziel zit nog altijd in me. Heb je mijn boek De ontdekking van de hemel gelezen?’
Even bleef het stil. Het was een ontkenning.
‘Ik geef het toe,’ zei Barrie, ‘ik las jouw boeken ook nooit. Wij grote geesten hadden het altijd druk genoeg met onszelf.’
‘Ik heb altijd het meest verdiend aan de mensen die ik kapot schreef,’ grijnsde Willem Frederik. ‘Ze lazen mijn boeken om zich te ergeren. Al die weetwatten die zich professor noemen en die als halvegaren met petten en kwastjes door de universiteiten wandelen, dat soort lui.’
‘Nee, onder professoren was je niet geliefd.’
‘Het valt niet altijd mee, die eenzaamheid, hè,’ zei Willem Frederik.
‘Zo likt het volk je voeten en zo ben je vergeten,’ zei Barrie. ‘Maar ík niet, al schijten de duiven op mijn hoofd en groeit er mos op mijn kop.’
‘En op je lul ook.’
‘Mijn zijn’, noemde ik mijn edel deel vroeger,’ zei Barrie. ‘Toen ik nog leefde, had ik genoeg dametjes die mijn ballen wilden poetsen en die hun niet-zijn graag door mijn zijn wilden laten vullen. Nu lopen de knappe studentes Nederlands langs me heen zonder me te herkennen. Soms lachen ze.’
‘Ja, om je lul die recht vooruit staat, net als je onafscheidelijke pijp.’
‘Ik geef het toe, ik heb viagra gebruikt voordat ik in mijn blote kont model ging staan voor de beeldhouwer, die ik uit Griekenland had laten overkomen.’
‘Op de maan, zo helemaal alleen, is het ook niet alles,’ zei Willem Frederik. ‘Het enige voordeel van dit plekje is dat ik een goed uitzicht heb op de aarde.’
‘Zie je wat er in Amsterdam gebeurt?’
‘Alles. Met mijn observator zie ik elke steen in het plaveisel. Ik kan binnen kijken in Arti, in De Kring en in de Herenclub bij Joop Braaksel.’
‘Zie je ook bekenden?’
‘Levenden of doden? Die kunstenaarssociëteiten zijn opslagplaatsen van vergeten zielen. En de heren van de Herenclub die nog niet overleden zijn, dementeren. Interessanter is wat er op straat gebeurt.’
‘Ik hoor het tot hier. Een oproer, hè?’
‘Jij houdt daar toch van?’
‘Als het linkse rebellen zouden zijn,’ zei Barrie. ‘Maar voorbijgangers zeggen dat het een revolte van de oude orde is. Gristelijke fundamentalisten die van de biblebelt naar de stad zijn getrokken om alle andersdenkenden de harses in te slaan.’
‘Het is droevig,’ zei Willem Frederik. ‘Hadden wij ons vroeger maar beziggehouden met wezenlijke zaken in plaats van mekaar te bevechten op punten en komma’s. We hebben elkaar belachelijk gemaakt en daardoor zijn onze geschriften grotendeels vergeten.’
‘Die van jou wel,’ zei Barrie.
‘Kan-ie weer,’ zei Willem Frederik, die even aan het oog werd onttrokken door een zwarte wolk vol zuur water die voor de maan langs zeilde. ‘Ik heb toevallig van God zelf gehoord dat hij erg heeft genoten van De tranen der acacia’s.’
‘En God bestaat niet?’
‘Ach, misschien een beetje.’
‘Ik heb gehoord dat mensen van dat boek moesten huilen,’ zei Barrie. ‘Schreef je damesromans?’
‘Zie je, je begint weer,’ mopperde Willem Frederik ‘Nu wilde ik het goed maken, en dan begin jij me weer te beledigen.’
‘Ik kan niet liegen,’ zei Barrie. Hij rilde. Jammer dat Willem Frederik de waarheid nog steeds niet kon verdragen.
‘Krijg de klere!’ riep Willem Frederik met een stem die oversloeg van woede, een kwaadheid die Barrie als een bliksemschicht trof. Even leek zijn beeld in vuur en vlam te staan, maar het was de weerschijn van het vuurwerk dat een groep gristelijke fundies aan de poort van het Vondelpark had ontstoken.
Voor Adriaan en de anderen: het volledige verhaal vanaf hoofdstuk 1…..HIER…..
.jpg)
Hoofdstuk 34 – Donderdag 29 april 2010 (vervolg vrijdag)
Adriaan en de anderen verschijnt op 7 mei 2010 bij Uitgeverij Compaan in Maassluis, ISBN: 978-94-903740-6-8, aantal pagina’s: 288, prijs: € 17,90
E-mail: merelvandergracht X kempis.nl ( X = @ )
kempis poetry magazine
More in: -Adriaan en de Anderen, Merel van der Gracht
.jpg)
Schakale und Araber
Franz Kafka (1883-1924)
Wir lagerten in der Oase. Die Gefährten schliefen. Ein Araber, hoch und weiß, kam an mir vorüber; er hatte die Kamele versorgt und ging zum Schlafplatz.
Ich warf mich rücklings ins Gras; ich wollte schlafen; ich konnte nicht; das Klagegeheul eines Schakals in der Ferne; ich saß wieder aufrecht. Und was so weit gewesen war, war plötzlich nah. Ein Gewimmel von Schakalen um mich her; in mattem Gold erglänzende, verlöschende Augen; schlanke Leiber, wie unter einer Peitsche gesetzmäßig und flink bewegt.
Einer kam von rückwärts, drängte sich, unter meinem Arm durch, eng an mich, als brauche er meine Wärme, trat dann vor mich und sprach, fast Aug in Aug mit mir:
»Ich bin der älteste Schakal, weit und breit. Ich bin glücklich, dich noch hier begrüßen zu können. Ich hatte schon die Hoffnung fast aufgegeben, denn wir warten unendlich lange auf dich; meine Mutter hat gewartet und ihre Mutter und weiter alle ihre Mütter bis hinauf zur Mutter aller Schakale. Glaube es!«
»Das wundert mich,« sagte ich und vergaß, den Holzstoß anzuzünden, der bereit lag, um mit seinem Rauch die Schakale abzuhalten, »das wundert mich sehr zu hören. Nur zufällig komme ich aus dem hohen Norden und bin auf einer kurzen Reise begriffen. Was wollt Ihr denn, Schakale?«
Und wie ermutigt durch diesen vielleicht allzu freundlichen Zuspruch zogen sie ihren Kreis enger um mich; alle atmeten kurz und fauchend.
»Wir wissen,« begann der Älteste, »daß du vom Norden kommst, darauf eben baut sich unsere Hoffnung. Dort ist der Verstand, der hier unter den Arabern nicht zu finden ist. Aus diesem kalten Hochmut, weißt du, ist kein Funken Verstand zu schlagen. Sie töten Tiere, um sie zu fressen, und Aas mißachten sie.«
»Rede nicht so laut,« sagte ich, »es schlafen Araber in der Nähe.«
»Du bist wirklich ein Fremder,« sagte der Schakal, »sonst wüßtest du, daß noch niemals in der Weltgeschichte ein Schakal einen Araber gefürchtet hat. Fürchten sollten wir sie? Ist es nicht Unglück genug, daß wir unter solches Volk verstoßen sind?«
»Mag sein, mag sein,« sagte ich, »ich maße mir kein Urteil an in Dingen, die mir so fern liegen; es scheint ein sehr alter Streit; liegt also wohl im Blut; wird also vielleicht erst mit dem Blute enden.«
»Du bist sehr klug,« sagte der alte Schakal; und alle atmeten noch schneller; mit gehetzten Lungen, trotzdem sie doch stillestanden; ein bitterer, zeitweilig nur mit zusammengeklemmten Zähnen erträglicher Geruch entströmte den offenen Mäulern, »du bist sehr klug; das, was du sagst, entspricht unserer alten Lehre. Wir nehmen ihnen also ihr Blut und der Streit ist zu Ende.«
»Oh!« sagte ich wilder, als ich wollte, »sie werden sich wehren; sie werden mit ihren Flinten euch rudelweise niederschießen.«
»Du mißverstehst uns,« sagte er, »nach Menschenart, die sich also auch im hohen Norden nicht verliert. Wir werden sie doch nicht töten. Soviel Wasser hätte der Nil nicht, um uns rein zu waschen. Wir laufen doch schon vor dem bloßen Anblick ihres lebenden Leibes weg, in reinere Luft, in die Wüste, die deshalb unsere Heimat ist.«
Und alle Schakale ringsum, zu denen inzwischen noch viele von fernher gekommen waren, senkten die Köpfe zwischen die Vorderbeine und putzten sie mit den Pfoten; es war, als wollten sie einen Widerwillen verbergen, der so schrecklich war, daß ich am liebsten mit einem hohen Sprung aus ihrem Kreis entflohen wäre.
»Was beabsichtigt Ihr also zu tun,« fragte ich und wollte aufstehn; aber ich konnte nicht; zwei junge Tiere hatten sich mir hinten in Rock und Hemd festgebissen; ich mußte sitzen bleiben. »Sie halten deine Schleppe,« sagte der alte Schakal erklärend und ernsthaft, »eine Ehrbezeugung.« »Sie sollen mich loslassen!« rief ich, bald zum Alten, bald zu den Jungen gewendet. »Sie werden es natürlich,« sagte der Alte, »wenn du es verlangst. Es dauert aber ein Weilchen, denn sie haben nach der Sitte tief sich eingebissen und müssen erst langsam die Gebisse voneinander lösen. Inzwischen höre unsere Bitte.« »Euer Verhalten hat mich dafür nicht sehr empfänglich gemacht,« sagte ich. »Laß uns unser Ungeschick nicht entgelten,« sagte er und nahm jetzt zum erstenmal den Klageton seiner natürlichen Stimme zu Hilfe, »wir sind arme Tiere, wir haben nur das Gebiß; für alles, was wir tun wollen, das Gute und das Schlechte, bleibt uns einzig das Gebiß.« »Was willst du also?« fragte ich, nur wenig besänftigt.
»Herr,« rief er, und alle Schakale heulten auf; in fernster Ferne schien es mir eine Melodie zu sein. »Herr, du sollst den Streit beenden, der die Welt entzweit. So wie du bist, haben unsere Alten den beschrieben, der es tun wird. Frieden müssen wir haben von den Arabern; atembare Luft; gereinigt von ihnen den Ausblick rund am Horizont; kein Klagegeschrei eines Hammels, den der Araber absticht; ruhig soll alles Getier krepieren; ungestört soll es von uns leergetrunken und bis auf die Knochen gereinigt werden. Reinheit, nichts als Reinheit wollen wir,« – und nun weinten, schluchzten alle – »wie erträgst nur du es in dieser Welt, du edles Herz und süßes Eingeweide? Schmutz ist ihr Weiß; Schmutz ist ihr Schwarz; ein Grauen ist ihr Bart; speien muß man beim Anblick ihrer Augenwinkel; und heben sie den Arm, tut sich in der Achselhöhle die Hölle auf. Darum, o Herr, darum o teuerer Herr, mit Hilfe deiner alles vermögenden Hände, mit Hilfe deiner alles vermögenden Hände schneide ihnen mit dieser Schere die Hälse durch!« Und einem Ruck seines Kopfes folgend kam ein Schakal herbei, der an einem Eckzahn eine kleine, mit altem Rost bedeckte Nähschere trug.
»Also endlich die Schere und damit Schluß!« rief der Araberführer unserer Karawane, der sich gegen den Wind an uns herangeschlichen hatte und nun seine riesige Peitsche schwang.
Alles verlief sich eiligst, aber in einiger Entfernung blieben sie doch, eng zusammengekauert, die vielen Tiere so eng und starr, daß es aussah wie eine schmale Hürde, von Irrlichtern umflogen.
»So hast du, Herr, auch dieses Schauspiel gesehen und gehört,« sagte der Araber und lachte so fröhlich, als es die Zurückhaltung seines Stammes erlaubte. »Du weißt also, was die Tiere wollen?« fragte ich. »Natürlich, Herr,« sagte er, »das ist doch allbekannt; solange es Araber gibt, wandert diese Schere durch die Wüste und wird mit uns wandern bis ans Ende der Tage. Jedem Europäer wird sie angeboten zu dem großen Werk; jeder Europäer ist gerade derjenige, welcher ihnen berufen scheint. Eine unsinnige Hoffnung haben diese Tiere; Narren, wahre Narren sind sie. Wir lieben sie deshalb; es sind unsere Hunde; schöner als die Eurigen. Sieh nur, ein Kamel ist in der Nacht verendet, ich habe es herschaffen lassen.«
Vier Träger kamen und warfen den schweren Kadaver vor uns hin. Kaum lag er da, erhoben die Schakale ihre Stimmen. Wie von Stricken unwiderstehlich jeder einzelne gezogen, kamen sie, stockend, mit dem Leib den Boden streifend, heran. Sie hatten die Araber vergessen, den Haß vergessen, die alles auslöschende Gegenwart des stark ausdunstenden Leichnams bezauberte sie. Schon hing einer am Hals und fand mit dem ersten Biß die Schlagader. Wie eine kleine rasende Pumpe, die ebenso unbedingt wie aussichtslos einen übermächtigen Brand löschen will, zerrte und zuckte jede Muskel seines Körpers an ihrem Platz. Und schon lagen in gleicher Arbeit alle auf dem Leichnam hoch zu Berg.
Da strich der Führer kräftig mit der scharfen Peitsche kreuz und quer über sie. Sie hoben die Köpfe; halb in Rausch und Ohnmacht; sahen die Araber vor sich stehen; bekamen jetzt die Peitsche mit den Schnauzen zu fühlen; zogen sich im Sprung zurück und liefen eine Strecke rückwärts.
Aber das Blut des Kamels lag schon in Lachen da, rauchte empor, der Körper war an mehreren Stellen weit aufgerissen. Sie konnten nicht widerstehen; wieder waren sie da; wieder hob der Führer die Peitsche; ich faßte seinen Arm.
»Du hast Recht, Herr,« sagte er, »wir lassen sie bei ihrem Beruf; auch ist es Zeit aufzubrechen. Gesehen hast du sie. Wunderbare Tiere, nicht wahr? Und wie sie uns hassen!«
Franz Kafka : Ein Landarzt. Kleine Erzählungen (1919)
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive K-L, Franz Kafka, Kafka, Franz, Kafka, Franz
.jpg)
P. A. d e G é n e s t e t
(1829 – 1861)
Hoe zich een dichter troost
Probatum est
Geen goud heeft ooit mijn oog getrokken
Dan ’t zijden goud van maagdenlokken,
Dan ’t purpren goud van d’avondstond;
Dan, rijke muze dezer dalen,
Aurora met den krans van stralen!
De gouden rozen in uw mond;
Dan ’t bruine goud der beukeblaêren,
Het blonde goud der ruischende aren,
Het maatgeluid van gouden snaren;
Dan ’t heilig goud, dat Liefde en Echt
Door ’s Bruigoms witbesneeuwde haren
In groene mirtekransen vlecht,
Of – op de voorjaars milde wegen
De stroomen van den gouden regen.
.jpg)
P.A. de Génestet gedichten
k e m p i s p o e t r y m a g a z i n e
More in: Génestet, P.A. de
.jpg)
.jpg)
Adriaan en de anderen
Een toekomstroman waarin de literatuur wordt gered
en het Huis van Oranje tot bloei komt
door Merel van der Gracht
drieëndertig
Toen waren we jongens
Bij Kras liepen Adriaan en Naomi over de rode loper naar binnen, precies zoals dat vroeger ging bij het boekenbal, wanneer Adriaan, behorend tot de fine fleur van de Nederlandse Letteren, werd binnengeleid onder het stralende licht van tv-ploegen die het andere en nietige schrijversvolk vertrapten om de grootheden in beeld te krijgen.
Binnen was de sfeer aangepast aan het hoge bezoek. De hal was versierd met lichtgevende kruisbeelden en aan het plafond hingen honderden kerstengelen, geluidloos blazend op kristallen bazuinen. Er klonk plechtige kerkmuziek, soms overstemd door het gezoem van het Volendammer Mannenkoor, gestoken in hun oubollige klederdracht.
Paus Bodarius ontving de invités in de stemmige wintertuin van Kras. Gezeten in een pluchen zetel hield hij zijn gasten zijn beringde hand voor en liet hun zijn pauselijke ring kussen.
‘Adriaan, blij dat je gekomen bent,’ fluisterde Bodarius toen de bejaarde schrijver voor hem knielde en de ring kuste. ‘Weet je nog, onze gezellige avonden op De Kring, toen we ons dol dronken en niet meer wisten of het morgen of avond was?’
‘Vergeet niet de nachten dat we doorzakten in de Fiacre,’ fluisterde Adriaan zacht. ‘Met Theo Stok, Paultje Haan en Ron Verheen.’
‘Toen waren we jongens,’ fluisterde Bodarius.
‘En toen jij ging streaken in De Kring. De mensen hadden nog nooit zo’n mooie blote kont gezien.’
‘Foei,’ fluisterde Bodarius lachend. ‘Dit is geen taal voor een vriend van de paus. Let op dat niemand ons hoort. De gelovigen denken dat ik als kind altijd met de blote knieën op het zeil zat, voor het kruisbeeld.’
‘En dat je dan met een zweepje op je blote billen kreeg?’
‘Ik was ook maar een mens, Adriaan. Herken ik daar ons roomse poesje Deesje niet?’
Deesje gaf de paus een pootje.
‘Welkom Deesje,’ zei de paus. ‘Voor jou heb ik extra fijne kreeft en krab in huis gehaald. Ik weet nog dat je daar zo van hield.’
‘Ik snak ernaar,’ zei Deesje. ‘Adriaan geeft me alleen maar bonbons en flikken van extra bittere chocolade.’
‘Is hij nog steeds zo gulzig?’
‘Hij eet de bonbons per kilozak.’
De paus verschoof zijn aandacht naar Naomi.
‘En zij? Onze donkere schoonheid?’
‘Ik beschouw haar als mijn dochter,’ fluisterde Adriaan. ‘Ze is zomaar komen aanwaaien. Ze maakte een interview met me en kwam me uithoren. Ik heb het met haar getroffen. Net als met Deesje. Een stoeipoes en een dochter die veel van me houden, wat wil een man meer?’
‘Een andere man,’ floepte Bodarius eruit.
‘Naomi is een veelbelovende studente,’ zei Adriaan blozend.
‘Ze ziet er in ieder geval veelbelovend uit,’ zei Bodarius. ‘Alles perfect en op de goede plaats.’
Naomi boog, waarbij de paus een inkijk kreeg in haar frisse decolleté. Hij zag haar roze tepeltjes. Ze kuste zijn ring.
Bodarius zegende haar en monseigneur Everardus besprenkelde hen met wijwater dat een beetje naar rosé rook.
Door receptionisten in livrei werden ze weggeleid naar een zijzaal waar een paar honderd gasten, onder wie kerkelijke hoogwaardigheidsbekleders en politici, al aanwezig waren en zich te goed deden aan een keur aan uitgelezen hapjes.
Verbaasd zag Adriaan dat ook Jan Mandarijn aanwezig was. Natuurlijk, hij moest wel. Niet omdat de paus de paus was, maar omdat hij ook aan het hoofd stond van de kerkelijke staat, moest de minister-president aanwezig zijn. Adriaan zag de verbeten trek op het gezicht van de kalende premier. Bodarius had hem fijntjes bij de poten.
Adriaan bemachtigde een tafeltje waarop een grote schaal bonbons prijkte. Een ongekende voorraad, zelfs voor hem.
Een ober bracht een schaaltje garnalen voor Deesje. Voor haar was de avond al geslaagd.
Adriaan vond het een feest dat de Bekende Nederlanders, alleen maar bekend vanwege hun bekend-zijn, niet waren uitgenodigd. De meeste aanwezigen waren boekenvreters, bijbelvorsers en filosofen. Bij een feest zag hij hen zelden nog, eigenlijk waren ze allemaal al lang door Mandarijn uitgerangeerd. Alleen bij een receptie die de ware aard van Mandarijn moest verbloemen, mochten ze opdraven, zodat Mandarijn kon laten zien hoe tolerant en cultureel hij was. De intellectuelen bevonden zich nu echt ‘onder ons’.
Hij zag de voormalige premiers Jan Peter Bakellende, Willem Sok, Ruud Blubbers en Dries Vannacht, enkele politici van het tweede garnituur die roomser waren dan de paus: Camiel Treurnicht en het onsterfelijke dametje Maria Hoefsmid, een levende mummie. Maar er waren, en dat verried de zo in cultuur geïnteresseerde paus, vooral schrijvers. Met, vooraanstaand, altijd in het oog van de camera, Beesje Hazelnoot, de Nobelprijswinnaar, en Belleke Noordkanaal, de krullenvrouw.
Nu de stemming informeler werd, liep de paus gezellig keuvelend rond. Hij wist zelfs een grapje te debiteren tegen Mandarijn en die moest daar hartelijk om lachen. Dat was het talent van Bodarius: hij wist zelfs zijn vijanden voor zich te winnen.
Allengs schoof Bodarius aan bij de gasten die zich rond Adriaan hadden verzameld, zoals de schrijvers van het tijdschrift Wij, nieuwe katholieken: Thomas Schoonzoon en Willem-Jan Otter die, mede door de drank, aan het filosoferen waren geslagen over de toekomst van de Kerk.
‘Het zijn mooie tijden voor het katholicisme,’ zei Bodarius die hun woorden opving. ‘De tegenkrachten hebben de wind tegen. Steeds meer mensen worden rooms of zijn weer rooms. Vooral onze intellectuelen.’
‘De onderdrukking was altijd in het voordeel van de Kerk,’ zei Adriaan. ‘Polen is nog nooit zo katholiek geweest als onder het communistisch bewind. Katholiek-zijn betekent: tegengas geven.’
‘Precies,’ glimlachte Bodarius fijntjes terwijl hij Naomi losjes door het haar streelde. ‘Jij Adriaan, jij bent toch ook tegen onderdrukking? Jij bent toch ook een overloper naar Rome?’
‘En jij, Thomas?’ vroeg Adriaan.
‘Ik heb het roomse in mijn genen,’ zei Thomas Schoonzoon. ‘Ik ben altijd rooms geweest, maar wel lichtvoetig.’
‘De Kerk moet de oude weg bewandelen,’ zei Deesje. ‘De Kerk moet zich langzaam aanpassen, zoals ze dat altijd gedaan heeft.’ Ze keek heel wijs door haar brilletje. ‘De Kerk is nergens uniform. Hier in Europa heeft ze toch ook alle feesten, zoals Kerstmis en Pasen, van de heidense bevolking overgenomen?’
‘Je bedoelt dat wij dichter moeten aanleunen tegen het socialisme van Mandarijn?’ zei Bodarius.
‘De Kerk heeft de gelovigen nooit anders gezien dan als een kudde schapen die geleid moet worden.’
‘Zo is het wel,’ gaf Bodarius toe, zijn arm om het middel van Naomi.
‘Precies zo denkt Mandarijn er ook over,’ zei Deesje. ‘Geef ze alles, zodat ze te lui worden om te denken en je hebt ze onder controle. Een volk dat brood en spelen heeft, zwijgt.’
‘Dus water bij de wijn?’ vroeg Bodarius.
‘Ja, zo,’ zei Deesje. ‘Niet bij de miswijn natuurlijk, want het moet een feest blijven om katholiek te zijn. Maar laat ze hun gang gaan. Tenslotte kunnen ze alles biechten. Hoe meer vrijheid je ze geeft en hoe dichter je ze, schijnbaar, betrekt bij de roomse club, hoe meer macht je over ze hebt.’
‘Feitelijk komt het erop neer dat je ze fijntjes laat weten dat ze de beest mogen uithangen,’ zei Adriaan. ‘Door de biecht komt toch alles weer goed en houden ze uitzicht op de hemel.’
‘Juist,’ zei Bodarius. ‘De Kerk houdt je altijd binnenboord. Zelfs al neuk je God in de gedaante van een ezel, zoals vroeger Droomkind schreef. Hij is niet als ketter op de brandstapel terechtgekomen, maar door de Kerk zelf als een halve heilige begraven.’
‘Een meesterlijke vondst van Droomkind, voor die tijd,’ zei Adriaan. ‘Het is vijftig jaar geleden, toen mocht alles, maar nu zullen de mensen het blasfemie en sodomie noemen.’
‘Interessanter is dat Mandarijn met zijn beleid de mensen onbedoeld naar de kerken drijft,’ zei Deesje. ‘Als hij ze tot één kudde heeft gevormd, hoef je, als paus, maar één ding meer in de aanbieding te hebben dan hij.’
‘Dat heb ik,’ zei Bodarius, terwijl hij Naomi op schoot probeerde te trekken. ‘Wíj hebben de hemel.’
Terwijl ze zo gezellig stonden te kletsen hoorden ze af en toe sirenes van politiewagens en hevige herrie op straat.
‘Wat mag dat lawaai toch zijn?’ vroeg Bodarius.
‘Het zijn de fundies,’ zei Adriaan. ‘Jonge gristenen uit Urk en van de Veluwe. En Brabanders en Volendammers. Ze zijn gewelddadig. Ze stichten brand en vallen andersdenkenden aan.’
‘Ik heb ze al eens mogen toespreken,’ zei Thomas. ‘Bijbelvaste jongeren. Mandarijn wordt er gek van omdat ze van Nederland een gristelijke staat willen maken.’
‘Is het gevaar eindelijk bezworen dat Nederland een islamitische staat wordt, met de sharia, dan krijg je dit weer,’ zei Adriaan.
‘Ben jij niet voor lijfstraffen?’ vroeg Bodarius.
‘Zweepjes wel, maar geen zwepen en afgehakte handen.’
‘Met jongeren zoals de fundies moeten de kerken blij zijn,’ zei Bodarius. ‘Maar hoe zijn ze zo fel geworden?’
‘Na de maatregelen van Mandarijn om het bijzonder onderwijs op te heffen en alle scholen openbaar te maken, sloeg de vlam in de pan bij de protestanten. Je gelooft het niet als je de fundies ziet. Ze lopen erbij als de provo’s van de jaren zestig, maar ze hebben totaal andere ideeën, geïnspireerd op de Statenbijbel.’
‘Houdt Mandarijn rekening met ze?’
‘Dat heeft hij lang gedaan,’ zei Thomas. ‘Zo lang hij hen nodig had. Nu slaat hij erop.’
‘Geweld mag je niet met geweld bestrijden,’ zei Bodarius. ‘Maar het beleid van Mandarijn is juist gunstig voor ons.’
‘Hoe bedoel je?’
‘Als de mensen genoeg hebben van het geweld van de rooien en als ze zien dat ook de gristenen gewelddadig zijn, lopen ze over naar ons. Van de kudde die hen onderdrukt naar de kudde die hun vrijheden geeft. Als wij nu de deuren van de kerk wijd open zetten, zijn ze met een netje te vangen.’
‘De katholieke fuik,’ zei Thomas. ‘Als je de ketenen iets minder hard in het vlees laat snijden, denken de roomse schapen dat ze vrij zijn.’
‘En verlost,’ vulde Adriaan aan.
‘Jeetje,’ lachte Bodarius. ‘Ik had niet verwacht dat mijn pauselijke reis naar Nederland zo vruchtbaar zou zijn.’
Ze goten kelkjes oranjebitter achterover, ter ere van de koningin-regentes, bij wie ze morgen te gast zouden zijn.
De drank hakte erin. De stemming werd losser.
‘Hoe is het met Tjeepie?’ vroeg Bodarius opeens.
‘Mis je haar?’ vroeg Adriaan verrast.
‘Ze was gezellig.’
‘Ze leeft op straat. Ze is aan lager wal geraakt.’
‘Het viel te voorspellen,’ zei Bodarius. ‘Tjeepie was altijd een drankorgel.’
‘Nou, dan was ze bij dit feestje precies op haar plaats geweest,’ zei Deesje.
‘En Movo?’ vroeg Bodarius. ‘Ik had hem toch ook uitgenodigd?’
‘Hij is helemaal daas,’ zei Adriaan. ‘Hij logeert bij het Leger des Heils.’
‘Als hij maar niet begint aan het herschrijven van de Bijbel,’ zei Bodarius. Hij sloeg van schrik een kruis.
‘Heeft hij al gedaan,’ zei Adriaan. ‘De Slegte is er bijna aan failliet gegaan.
Voor Adriaan en de anderen: het volledige verhaal vanaf hoofdstuk 1…..HIER…..
.jpg)
Hoofdstuk 33 – Woensdag 28 april 2010 (vervolg donderdag)
Adriaan en de anderen verschijnt op 7 mei 2010 bij Uitgeverij Compaan in Maassluis, ISBN: 978-94-903740-6-8, aantal pagina’s: 288, prijs: € 17,90
E-mail: merelvandergracht X kempis.nl ( X = @ )
kempis poetry magazine
More in: -Adriaan en de Anderen, Merel van der Gracht
Jef van Kempen: Drie gedichten
De afvallige
Onbaatzuchtig is de voorzienigheid voor
wie probeert de tekenen des tijds te verstaan.
Uit zijn mond kwam enkel de klank van matigheid
en eenvoud van geest voorkwam dat minder
aangename eigenschappen de overhand
kregen. De smaak van wijn of het verwekken
van een kind, alles was genotvoller dan de
beheersing van het woord.
Mooi zijn vooral de uit het hart opgetekende
verhalen waarbij hij (na terloops stenen in
brood te hebben veranderd) zijn mond
liet getuigen van hoe hij bij herhaling
op de proef was gesteld
maar nooit ofte nimmer koos voor
het minder goede.
Zo gaat een leven voorbij,
on-ontaard,
schijnbaar onaangeraakt,
maar vooral onaantastbaar,
als de zon aan de horizon.
Sluis 3
Hoog in de lucht drijft een schip
tussen eikenhouten deuren.
Roerloos als de reiger wacht
de visser op zijn prooi,
staart met koele blik
in het zwarte water van
de waterval.
Zijn vrouw wast
-keer op keer-
zijn auto blinkend blauw
en wit en blauw.
Aan het hek spuwen
oude mannen gal,
vertellen duizend en één
verhalen over het leven
en over de dood
(voor zover van belang).
Geruisloos waait een meisje
voorbij,
helling op, helling af, verdwijnt,
met fiets en al, achter een muur
van populieren
(komt zij ooit terug?)
Een late hond likt het asfalt
terwijl zijn baas de sterren zoekt.
Ver weg huilt een kind wanhopig
om de moeder
(komt zij ooit terug?)
Dan slaat hij toe
-oog om oog, tand om tand-
doodt opgewekt zijn prooi.
Hoog in de lucht drijft een schip
tussen eikenhouten deuren.
De schipper, roerloos op de brug,
ziet de visser bij de waterval
en achter hem weet hij de doden,
zij aan zij, steen na steen.
Het wachten is op de nacht
(die altijd komt).
.jpg)
De held
Nog een kind droomde ik een groot minnaar
te worden. Het lot had bepaald dat ik een bron
van liefde en lust werd en terwijl iedere vorm
van verdorvenheid, van ontucht, mij vreemd was,
bedreef ik met ware doodsverachting de liefde.
Mijn dapperheid werd alom geroemd.
Eeuwenlang was mijn lichaam een lust voor het oog.
Dag in dag uit, jaar in jaar uit, bracht ik vals en
vlug, zonder pijn, zonder omzien naar de wereld,
onzichtbaar tussen droom en daad, mijn veeleisende
bruiden geluk.
Ook al was ik een toonbeeld van zelfbeheersing: mijn
nooit aflatende inzet zou mijn arme hart meer en meer
bedrukken. Totdat mij geen andere weg bleef dan mij te
schikken naar de nukken van mijn laatste metgezel:
mijn onovertroffen innerlijke schoonheid.
Jef van Kempen (1948) publiceerde poëzie, biografische artikelen, essays en literaire bloemlezingen. Daarnaast is hij actief als beeldend kunstenaar. Van Kempen is oprichter en redacteur van o.a. de poëziewebsite: KEMP=MAG – kempis poetry magazine ( www.kempis.nl ) en van de website Antony Kok Magazine ( www. antonykok.nl ) In 1966 publiceerde hij zijn eerste dichtbundel: Wiet. In 2010 verschijnt een verzamelbundel met gedichten en illustraties: Laatste bedrijf, gedichten 1963-2009 bij uitgeverij Art Brut, Postbus 117, 5120 AC Rijen, ISBN: 978-90-76326-04-7.
.jpg)
kempis poetry magazine
More in: Kempen, Jef van
Van Abbe Museum Eindhoven
FREE SOL LEWITT
by SUPERFLEX
April 10 – September 2010
What is the artwork? An idea or an object?
How are art works to be shared and valued in today’s society?
The Van Abbemuseum has invited the Danish artist collective, SUPERFLEX to work with the museum’s collection.They have responded with the exhibition In-between Minimalisms and a new work, FREE SOL LEWITT – an installation made specially for the second part of Play Van Abbe. The museum is sometimes described as a prison in which the artwork is ‘locked-away’ like a criminal. With FREE SOL LEWITT, the artists playfully ask the Van Abbemuseum to ‘set free’ the work of the American artist, Sol LeWitt, Untitled (Wall Structure) , 1972.
SUPERFLEX has set-up a metal workshop inside the museum in which exact replicas of the specific artwork by LeWitt are made and then shared amongst the museum’s public, free of charge. The copies will be distributed to the public through a random system which visitors to the museum can sign-up for.
The museum has the duty to collect and document cultural property and to make this accessible to stimulate critical reflection, so that fresh perspectives may be presented and new developments in the cultural and social fields made possible. Yet, copyright laws can potentially prevent the museum from being able to fulfil its task. What should the museum’s position be in the current information age where the capacity to share and exchange information is restricted by the economic interests protected by copyright?
FREE SOL LEWITT will be put into context by SUPERFLEX in the exhibition In-between Minimalisms. This exhibition will consist of artworks from the periods of Minimalist and Conceptual art found in the Van Abbemuseum’s collection. Issues such as mass production, intellectual property, seriality and the artwork as concept are raised. FREE SOL LEWITT will be accompanied by a seminar and a special publication.
Photocopier: “If someone borrows from me, it makes me richer, not poorer. We artists, I believe, are part of a single community sharing the same language.” Sol LeWitt, in Flash Art, 1973.
SUPERFLEX considers FREE SOL LEWITT to be a homage to LeWitt and his ideas and describes his work as being like a photocopier. FREE SOL LEWITT contains instructions and resources with which the museum can replicate this specific work Untitled (Wall Structure), 1972 by Sol LeWitt from its collection and then give free copies to its visitors.
Art as a concept: SUPERFLEX chose this artwork by LeWitt as he is regarded as one of the founding fathers of Conceptual art, an art form which considered the idea to be more important than the physical manifestation of the art work as an object. In this instance, the original artwork, Untitled (Wall Structure) was industrially manufactured by others (and not by the artist) and so carries within it the idea of reproduction. The work by LeWitt is concerned more with the idea, or concept than with the work’s execution. As LeWitt said: “In conceptual art the idea or the concept is the most important aspect of the work. When an artist uses a conceptual form of art, it means that all of the planning and decisions are made beforehand and the executor is a perfunctory affair. The idea is a machine that makes the art” (from Paragraphs on Conceptual Art, 1967).
The copy machine: In the FREE SOL LEWITT workshop a couple of workmen work daily on reproducing LeWitt’s Untitled (Wall Structure). LeWitt commissioned a company to produce the work in 1972. Now in 2010, LeWitt’s work is being reproduced in a museum room, where four tables have been set-up. Here, workmen cut the aluminium, weld it into a lattice structure, sand this form and then paint it white. The copies lie stacked in a corner awaiting their new destinations. The installation makes the production, presentation and distribution of an art work simultaneously visible.
Artistic freedom: SUPERFLEX raise the issues of the functioning and obligations of the museum as the owner of a public collection in a modern democratic society. What are the obstacles the museum encounters along the way? What are the tensions that arise between the exponential increase and public demand for free access and exchange of information (i.e. the Internet) on the one hand and copyright; which can restrict this exchange, on the other? Like the current social debate about the illegal copying of images, music, film and digital media with this project, SUPERFLEX also raise issues concerning authorship, copyright and the ownership of culture that resonate throughout society. When a museum commits itself to artistic freedom in a public space, then it has to raise the issue of the rules and regulations that restrict this freedom.
Play Van Abbe Part 2: FREE SOL LEWITT and In-between Minimalisms, both belong to Part 2 of Play Van Abbe, called Time Machines. In this Part, the Van Abbemuseum will show several museum models from the past and explore the possibilities latent in these models, for the present and future. With FREE SOL LEWITT, SUPERFLEX reflect on the current museum of contemporary art. By making the codes of conduct evident – which are embedded in our legal system and which restrict our freedom of action – they want to introduce the opportunity for change and innovation.
SUPERFLEX re-introduce the museum as a progressive platform for the access, exchange and distribution of ideas.
Seminar and publication: On 14 May the seminar Who Owns the Artwork? (English spoken) takes place in the Van Abbemuseum. The aim of the seminar is to examine and discuss issues relating to authorship, copyright and the ownership of artworks by public institutions. In May, a publication will appear that will include essays which will discuss the FREE SOL LEWITT project, installation photographs and an interview with SUPERFLEX and with the curators.
fleursdumal.nl magazine
More in: Exhibition Archive
.jpg)
.jpg)
Adriaan en de anderen
Een toekomstroman waarin de literatuur wordt gered
en het Huis van Oranje tot bloei komt
door Merel van der Gracht
tweeëndertig
Als een dochter
Nog voor achten stond de taxi voor Naomi’s deur te toeteren. Door Adriaan geregeld. Galant als hij was, hield hij het portier voor haar open. Hij had zich in een zwart zijden pak gestoken, met zilveren galons langs de broekspijpen, zodat hij eruit zag als een admiraal. En Deesje had een paarse strik om, waaraan een gouden medaille van het Heilig Hart bungelde. Ze glansde als nooit tevoren. Ze had haar haren ingevet met kiwi-hoogglanspoets en ze had een gouden knijpbrilletje op, wat haar een tegendraadse, intellectuele uitstraling gaf.
‘Mmm, chique,’ zei Adriaan bewonderend toen hij naast Naomi kwam zitten. Even voelde hij aan de zachte zijde. ‘Zo mooi paars. Ik heb altijd al geweten, Naomi, dat je smaak hebt. Keurig.’
‘Dank je,’ glunderde ze.
‘Daarom, om mijn smaak, heb je míj toch ook tot huispoes gekozen,’ zei Deesje die lui uitgestrekt op de hoedenplank lag.
‘Ja, jij hebt ook talent,’ zei Adriaan die de jaloerse ondertoon in haar stem had gehoord.
‘Fijn dat je me meeneemt.’ Naomi kuste zijn hand.
‘Een buitenkansje voor je. Je intrede in de echte wereld. Je zult zien: vanavond is het net als op het debutantenbal. De chique mensen brengen hun kinderen mee om ze te showen en te introduceren in hun netwerk.’
‘Jij brengt me in jouw wereld binnen alsof ik echt je dochter ben,’ zei Naomi met een brok in haar keel.
‘Zeker. Je bent mij als een dochter in de schoot gevallen. Ik heb er geen moment spijt van.’
Naomi herinnerde zich de dag dat ze Adriaan voor het eerst had gezien. Ze zat op het Atheneum van het Bisschoppelijk College in Roermond, waar in haar jeugd ook Tjeepie Paumen school was gegaan. Die dag ging ze helemaal naar Amsterdam om Adriaan te interviewen voor een spreekbeurt. Ze waren direct van elkaar gecharmeerd, de grijze, vaderlijke schrijver en het zestienjarige wicht.
Haar echte vader had ze nooit gekend. Haar moeder had zich nooit over hem uitgesproken, maar ze wist dat hij een hoge priester van het bisdom Roermond was. Hij zou nooit toegeven dat hij ‘het’ had gedaan met een meisje uit Marokko dat aan de Universiteit van Maastricht medicijnen studeerde. Nog voor haar bevalling was haar moeder getrouwd met een asielzoeker uit Somalië, maar die had zich snel uit de voeten gemaakt toen bleek dat het kind licht van tint was. Zo licht dat zijn Somalische vrienden zouden kunnen zien dat hij niet de echte vader was.
Naomi had een vader nooit gemist. Pas de ontmoeting met Adriaan had haar doen ervaren hoe prettig het was een vader te hebben, iemand bij wie ze haar hart kon uitstorten.
Adriaan had direct doorzien dat ze grote literaire talenten bezat en zij had serieuze belangstelling voor zijn werk: kortom, ze was precies de dochter die hij zich altijd had gewenst. Hij zorgde dat ze in Amsterdam kon gaan studeren en een appartementje kreeg in de flat waar ook zijn vrienden Luud en diens kater Koosje woonden. Een flatgebouw vol studententypen, verdoolde kunstenaars, verlopen schrijvers en andere intellectuelen.
Onderweg naar Krasnapolsky werd de taxi een paar maal gecontroleerd door agenten. Blijkbaar waren ze op zoek naar raddraaiers, maar één blik op het deftige gezelschap en vooral op de bekende kop van Adriaan was genoeg. Ze zagen meteen dat de paus en de koningin niets te vrezen hadden van dit tweetal en het snoezige poesje.
Voor Adriaan en de anderen: het volledige verhaal vanaf hoofdstuk 1…..HIER…..
.jpg)
Hoofdstuk 32 – dinsdag 27 april 2010 (vervolg woensdag)
Adriaan en de anderen verschijnt op 7 mei 2010 bij Uitgeverij Compaan in Maassluis, ISBN: 978-94-903740-6-8, aantal pagina’s: 288, prijs: € 17,90\
E-mail: merelvandergracht X kempis.nl ( X = @ )
kempis poetry magazine
More in: -Adriaan en de Anderen, Merel van der Gracht
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature