Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
Mels herinnert zich het gesprek op het kerkhof als de dag van gisteren.
Nog geen twee dagen later vonden ze grootvader Bernhard dood in zijn stoel. Met de kat op schoot, die misschien niet eens wist dat hij dood was of dat misschien niet wilde weten.
Hij was zo maar ingeslapen, nog geen uur nadat Mels’ moeder bij hem op bezoek was geweest en zijn bed had opgemaakt met schone lakens.
Misschien vond hij het bed te schoon en te wit om erin te sterven en was hij liever in zijn onopgemaakte holletje doodgegaan.
Grootvader Rudolf heeft hem twintig jaar overleefd. Die is bijna honderd geworden. Hij heeft Bernhard zo lang overleefd dat hij zelfs vergeten was dat hij zijn hele leven ruzie met hem had gemaakt. Toen hij stokoud was, sprak hij alleen nog maar over zijn jeugd, over toen hij en Bernhard nog vrienden waren en alles samen deden en voor eeuwig vrienden wilden zijn. De ouderdom zette in het hoofd van grootvader Rudolf alles op zijn kop.
In het jaar dat hij stierf, was zijn lijf net zo uitgewoond als het grijze kostuum dat hij dertig jaar had gedragen en dat hij nooit meer had willen vervangen, maar in zijn hoofd was hij een jongeman van achttien die de hele wereld aankon. Alles wat er na zijn achttiende gebeurd was, was hij vergeten. De nette man was allang dood. Hij riep naar de meiden op straat en was lastig voor de verpleegsters die hem kwamen wassen en aankleden. Na een lang keurig leven bewees hij in zijn dementie dat hij geen haar was veranderd.
Ton van Reen: Het diepste blauw (078)
wordt vervolgd
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, - Het diepste blauw, Archive Q-R, Reen, Ton van
It’s 1944 and sixteen-year-old ballerina and gymnast Edith Eger is sent to Auschwitz.
Separated from her parents on arrival, she endures unimaginable experiences, including being made to dance for the infamous Josef Mengele. When the camp is finally liberated, she is pulled from a pile of bodies, barely alive.
The horrors of the Holocaust didn’t break Edith. In fact, they helped her learn to live again with a life-affirming strength and a truly remarkable resilience. The Choice is her unforgettable story.
“Edith’s strength and courage are remarkable…her life and work are an incredible example of forgiveness, resilience, and generosity.”— Sheryl Sandberg
Edith Eva Eger
An eminent psychologist and one of the few remaining Holocaust survivors old enough to remember life in the camps, Dr. Edith Eger has worked with veterans, military personnel, and victims of physical and mental trauma. She lives in La Jolla. The Choice is her first book.
“One of those rare and eternal stories that you don’t want to end and that leave you forever changed.” — Desmond Tutu, Nobel Peace Prize Laureate
The Choice.
Embrace the Possible
by Edith Eva Eger
Winner of the 2017 National Jewish Book Award and 2018 Christopher Award
Publisher: Scribner Book Company
Language: English
Hardcover: 304 pages
(September 5, 2017)
Paperback: 320 pages
(September 2018)
# new novel
Dr. Edith Eva Eger
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, - Book Stories, Archive E-F, Art & Literature News, Holocaust
Theodor Fontane ist der große Dichter des alten Preußen – und er war zugleich ein zutiefst moderner Charakter. Hans-Dieter Rutsch entdeckt diesen Fontane neu.
Er erzählt sein Leben und erkundet seine Welt, seine Orte in ihrer historischen Dimension wie in ihrer Gegenwart. In Neuruppin, Fontanes Kindheitsstadt, steht noch die Apotheke, die der Vater durch Spielschulden verlor. Auch der Sohn wurde Apotheker, begann zu schreiben und wurde politisch.
In der Revolution 1848 kämpfe Fontane auf den Berliner Barrikaden, und mit dreißig entschloss er sich zu einem Leben als freier Schriftsteller. Seine Wege führten ihn als Kriegsberichterstatter nach Paris, wo er als Spion verhaftet wurde, nach London, wo der die Nachtseiten der Industrialisierung sah; da ist aber auch das Sehnsuchtsland Schlesien; und immer wieder Brandenburg, wo der Romancier das Menschliche studierte.
Für Fontane waren diese Reisen literarisch-journalistischer Auftrag, seine Familie ließ er oft in prekären Bedingungen zurück. Dieses Buch entdeckt einen hellsichtigen, in seiner Zeit neuartigen Dichter, der rastlos das frühmoderne Deutschland beschrieb und darin auch unsere Gegenwart, der sich schon damals nach Entschleunigung, Schlichtheit sehnte – einen doppelten Fontane, der unser Zeitgenosse ist.
Hans-Dieter Rutsch, geboren 1954, arbeitete als Dramaturg, Autor und Regisseur beim DEFA Studio für Dokumentarfilme in Babelsberg. 1995 begründete er die Havel-Film Babelsberg. Er realisierte über fünfzig Dokumentationen, Features und Reportagen vor allem zu Themen der ostdeutschen und osteuropäischen Zeitgeschichte. 2012 erschien sein Buch «Die letzten Deutschen. Schicksale aus Schlesien und Ostpreußen».
“Von unseren großen Schriftstellern ist er der unterhaltsamste und von unseren unterhaltsamsten der intelligenteste.” Marcel Reich-Ranicki über Theodor Fontane
Titel: Der Wanderer.
Das Leben des Theodor Fontane
Autor: Hans-Dieter Rutsch
1. Auflage
20. November 2018
Rowohlt Berlin
Gebunden
400 Seiten
Zahlreiche s/w Abbildungen
ISBN: 3737100268
EAN: 9783737100267
€ 26,00
# new books
Der Wanderer von Hans-Dieter Rutsch
Das Leben des Theodor Fontane
fleursdumal.nl magazine
More in: #Biography Archives, - Book News, - Bookstores, Archive E-F, Art & Literature News, Theodor Fontane
Het land van herkomst van haar familie – Algerije – was voor Naïma lange tijd een gegeven zonder veel belang.
Maar in een tijd waarin identiteitskwesties elk debat domineren lijkt alles haar op haar wortels te willen wijzen. Hoe kan ze een band hebben met een familiegeschiedenis die haar nooit verteld is?
Haar grootvader, een Berber uit de bergen, was al overleden voordat ze hem had kunnen vragen waarom de geschiedenis hem tot een harki (een collaborateur van de Fransen tijdens de Algerijnse Oorlog) had bestempeld.
Sinds haar vader in 1962 in een Frans doorgangskamp arriveerde spreekt hij niet meer over het land van zijn kindertijd. Hoe wek je een doodgezwegen land tot leven? Alice Zeniter doet het in een even vrijgevochten als gedurfd, hartveroverend epos van een familie die generaties lang de gevangene is van een onwrikbaar verleden.
Een grootse grootse roman over de last van een ongekende erfenis.
De kunst van het verliezen
Auteur: Alice Zeniter
Vertaling door Martine Woudt
Originele Titel: L’art de perdre
Taal: Nederlands
Bindwijze: Paperback
Verschijningsdatum: oktober 2018
1e druk – 504 pagina’s
ISBN13 9789029525701
Uitgever De Arbeiderspers
Literaire roman – 24,99 euro
# new novel / translation
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, - Bookstores, Archive Y-Z, Art & Literature News, TRANSLATION ARCHIVE
Was one who certainly was one really being living, was this one a complete one, did that one completely have it to do very well something that that one certainly would be doing if that one could be doing something.
Yes that one was in a way a complete one, certainly he was one completely listening. Was that one one completely listening, was that one completely listening and certainly it was a pleasant thing if this one was one completely listening and certainly this one was completely listening and certainly it was a pleasant thing having this one listening and certainly if this one were one being one really completely listening it would then certainly be a completely pleasant thing.
Was this one a complete one? Certainly this one was one being living. This one was one certainly going to be quite beautifully doing something if this one really did this thing and certainly this one would be sometime doing this completely beautiful thing if this one is really a complete one.
This one certainly is not one who is weakening, who is not continuing well in working. This one certainly is not at all a weak one, that is certain. This one is certainly feeling, in being one being living. This one is certainly an honest one and it is certainly a pleasant thing to have this one listening. Certainly this one does not do very much talking. Certainly this one is liking very well to be knowing what any one doing anything is doing, in what way any one doing anything is doing that thing. This one is one certainly loving, doing a good deal of loving, certainly this one has been completely excited by such a thing, certainly this one had been completely dreaming about such a thing. Certainly this one is one who would be very pleasant to very many in loving.
This one is perhaps one who is perhaps to be sometime a complete one. This one is perhaps one who is perhaps not to be ever a complete one. This one certainly was often listening and this was then certainly a very pleasant thing. This one was perhaps one completely listening, certainly this one was one who was listening and it was then a very pleasant thing, certainly if this one were one completely listening it would be then a completely pleasant thing.
This one certainly would be doing a very beautiful thing if this one did do that beautiful thing. This one would certainly be steadily working to be doing that beautiful thing. This one would certainly not be slackening, not be stopping going on working, not be weakening in working, in making that beautiful thing. This one would be making that beautiful thing. If this one were making that beautiful thing it would be a very satisfying thing. This one would certainly be one completely making a beautiful thing if this one did make a beautiful thing. This one was not a weak man, this man was not an unsteady man, this man was not an aspiring man, this man was one certainly going to be making a beautiful thing if he did make a beautiful thing. This one certainly was listening and this was a very pleasant thing, this one was certainly one going to be doing a beautiful thing if this one is one who is a complete one.
This one is certainly one to be doing a beautiful thing if this one is going to be doing that thing. It is not disturbing to be wondering about this one going to be doing the beautiful thing, not really disturbing to that one, not really disturbing to any one. This one is steadily working. This one is listening and that is a pleasant thing. If this one were complete in listening that would be a completely pleasant thing. This one certainly is one steadily working to be doing a beautiful thing, this one certainly will be doing a beautiful thing if this one does that beautiful thing. This one is very nearly completely needing to be knowing what any one is doing who is doing something, how any one who is doing something is doing that thing. Certainly if this one is one really completely listening and certainly perhaps this one is one completely listening then that is a completely pleasant thing.
Stein, Gertrude
(1874-1946)
Roche
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive S-T, Archive S-T, Gertrude Stein, Stein, Gertrude
Kafka’s Other Prague: Writings from the Czechoslovak Republic examines Kafka’s late writings from the perspective of the author’s changing relationship with Czech language, culture, and literature—the least understood facet of his meticulously researched life and work.
Franz Kafka was born in Prague, a bilingual city in the Habsburg Empire. He died a citizen of Czechoslovakia. Yet Kafka was not Czech in any way he himself would have understood. He could speak Czech, but, like many Prague Jews, he was raised and educated and wrote in German. Kafka critics to date have had little to say about the majority language of his native city or its “minor literature,” as he referred to it in a 1913 journal entry. Kafka’s Other Prague explains why Kafka’s later experience of Czech language and culture matters.
Bringing to light newly available archival material, Anne Jamison’s innovative study demonstrates how Czechoslovakia’s founding and Kafka’s own dramatic political, professional, and personal upheavals altered his relationship to this “other Prague.” It destabilized Kafka’s understanding of nationality, language, gender, and sex—and how all these issues related to his own writing.
Kafka’s Other Prague juxtaposes Kafka’s German-language work with Czechoslovak Prague’s language politics, intellectual currents, and print culture—including the influence of his lover and translator, the journalist Milena Jesenská—and shows how this changed cultural and linguistic landscape transformed one of the great literary minds of the last century.
Anne Jamison is an associate professor of English at the University of Utah.
Kafka’s Other Prague
Writings from the Czechoslovak Republic
by Anne Jamison
Publication Date June 2018
Northwestern University Press
Paper Text – $34.95
ISBN 978-0-8101-3720-2
Cloth Text – $99.95
ISBN 978-0-8101-3721-9
Categorie: Literary Criticism
208 pages
# new books
Kafka’s Other Prague
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, - Book Stories, Archive K-L, Archive K-L, Franz Kafka, Kafka, Franz, Kafka, Franz
À l’occasion de la sortie de son album Pauvre chanson, au titre éponyme, Marie Modiano mêle pour la première fois chansons et poèmes dans un même recueil.
Autour des dix chansons interprétées sur ce nouveau disque, elle a écrit une quarantaine de ballades, petites proses, poèmes en vers libres ou comptés.
Y surgissent ses personnages, réels ou imaginaires : aventuriers, poètes, fous, amoureux, femmes perdues… habitants de paysages sans cesse recomposés.
Marie Modiano
Pauvre chanson et autres poèmes
Collection L’arbalète/Gallimard, Gallimard
Parution : 01-02-2018
Genre : Poésie
Littérature française
Époque : XXIe siècle
Prix : €12,50
128 pages
140 x 190 mm
ISBN : 9782072768156
Gencode : 9782072768156
Code distributeur : G01436
new poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: #Editors Choice Archiv, - Book News, Archive M-N, Art & Literature News
Hannah Sullivan‘s debut collection is a revelation – three long poems of fresh ambition, intensity and substance.
Though each poem stands apart, their inventive and looping encounters make for a compelling unity. ‘You, Very Young in New York’ captures a great American city, in all its alluring detail.
It is a wry and tender study of romantic possibility, disappointment, and the obduracy of innocence. ‘Repeat until Time’ begins with a move to California and unfolds into an essay on repetition and returning home, at once personal and philosophical. ‘The Sandpit after Rain’ explores the birth of a child and the loss of a father with exacting clarity.
In Three Poems, readers will experience Sullivan’s work with the same exhilaration as they might the great modernising poems of Eliot and Pound, but with the unique perspective of a brilliant new female voice.
Hannah Sullivan lives in London with her husband and two sons and is an Associate Professor of English at New College, Oxford. She received her PhD from Harvard in 2008 and taught in California for four years. Her study of modernist writing, The Work of Revision, was published in 2013 and awarded the Rose Mary Crawshay Prize by the British Academy.
Hannah Sullivan
Three Poems
Faber Poetry
Publisher: Faber & Faber
Paperback
18 Jan 2018
80 pages
Language: English
ISBN-10: 0571337678
ISBN-13: 978-0571337675
new poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, - Bookstores, Archive S-T, Art & Literature News
Aanstaande woensdag, 7 november, geeft schrijver Ton van Reen een lezing in de jaarlijkse lezingencyclus van het Dr. Winand Roukens Fonds, aan de Universiteit van Maastricht.
De lezing vindt plaats in de Karl Dittrichzaal van de Universiteit te Maastricht, in het voormalige Bonnefantenklooster, Bonnefantenstraat 2 te Maastricht.
Het thema van de lezingencyclus van het WRF is in dit studiejaar ‘Vreemd in Limburg’.
De eerste lezing werd gehouden door prof. Joep Geraets, hoogleraar genetica en celbiologie over ‘vreemd DNA in Limburg’. De tweede werd gehouden door Dr. Lotte Thissen, cultureel antropoloog, en had als thema de taal waarin wij met elkaar omgaan. De derde lezing is door Ton van Reen. De vierde lezing, over arbeid door buitenlanders zoals Polen, wordt gehouden door Karolina Swoboda, eigenaar van een van de grootste organisaties voor arbeidsbemiddeling in Europa.
In zijn lezing zal Ton van Reen vooral vertellen over de mensen die niet bij ons mochten horen, de vreemdelingen in eigen huis. Omdat ze door de katholieke kerk benoemd waren tot kinderen van de duivel: de kubla walda, de kaboten, de kabouters. In het kort, de door de rk Kerk verstoten kinderen, zoals de kinderen die werden geboren met het syndroom van Down, die volgens de kerk duivelskinderen waren, omdat hun vader de duivel zou zijn en hun moeder omgang had met de duivel.
De rk Kerk heeft altijd de mensen die haar niet goed gezind waren, of van wie ze niet wilden dat ze katholiek werden, in verband gebracht met de duivel, zoals joden, roma en sinti, vrouwen die van hekserij werden beschuldigd, enzovoort.
De duivel zou een geest zijn die zelf niet kon handelen , maar handlangers op aarde nodig had om zijn kwalijke werken uit te voeren, zoals misoogsten, uitbraken van pest en andere plagen, veeziektes , die tot hongersnoden hebben geleid, kinderroof, en zo meer.
Meer dan tien eeuwen lang heeft de kerk de mensen angst aangepraat voor alles wat anders was in de ogen van priesters en voor iedereen die anders dacht of een ander geloof aanhing.
Duizenden mensen, alleen al in het huidige Limburg, waren het slachtoffer van deze vervolgingen door een organisatie die zich boven alles verheven voelde en beschikte over leven en dood.
In de hele wereld werden er miljoenen mensen geslachtofferd en vaak na gruwelijke martelingen vermoord door een organisatie die zegt liefde te prediken maar haat heeft gezaaid en mensen tegen elkaar heeft opgezet.
Aanstaande woensdag, 7 november 2018, lezing van schrijver Ton van Reen in de jaarlijkse lezingencyclus van het Dr. Winand Roukens Fonds, aan de Universiteit van Maastricht.
De lezing vindt plaats in de Karl Dittrichzaal van de Universiteit te Maastricht, in het voormalige Bonnefantenklooster, Bonnefantenstraat 2 te Maastricht. De aanvang is om 16.00 uur. Graag iets eerder aanwezig. Einde om 18.00 uur. Iedereen is welkom.
# lezingen
Ton van Reen
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book Lovers, - Book Stories, Archive Q-R, Art & Literature News, Literary Events, Reen, Ton van, Reen, Ton van, The Art of Reading, Ton van Reen
Dusk
Norman Gortsby sat on a bench in the Park, with his back to a strip of bush-planted sward, fenced by the park railings, and the Row fronting him across a wide stretch of carriage drive. Hyde Park Corner, with its rattle and hoot of traffic, lay immediately to his right. It was some thirty minutes past six on an early March evening, and dusk had fallen heavily over the scene, dusk mitigated by some faint moonlight and many street lamps. There was a wide emptiness over road and sidewalk, and yet there were many unconsidered figures moving silently through the half-light, or dotted unobtrusively on bench and chair, scarcely to be distinguished from the shadowed gloom in which they sat.
The scene pleased Gortsby and harmonised with his present mood. Dusk, to his mind, was the hour of the defeated. Men and women, who had fought and lost, who hid their fallen fortunes and dead hopes as far as possible from the scrutiny of the curious, came forth in this hour of gloaming, when their shabby clothes and bowed shoulders and unhappy eyes might pass unnoticed, or, at any rate, unrecognised.
A king that is conquered must see strange looks, So bitter a thing is the heart of man.
The wanderers in the dusk did not choose to have strange looks fasten on them, therefore they came out in this bat-fashion, taking their pleasure sadly in a pleasure-ground that had emptied of its rightful occupants. Beyond the sheltering screen of bushes and palings came a realm of brilliant lights and noisy, rushing traffic. A blazing, many-tiered stretch of windows shone through the dusk and almost dispersed it, marking the haunts of those other people, who held their own in life’s struggle, or at any rate had not had to admit failure. So Gortsby’s imagination pictured things as he sat on his bench in the almost deserted walk. He was in the mood to count himself among the defeated. Money troubles did not press on him; had he so wished he could have strolled into the thoroughfares of light and noise, and taken his place among the jostling ranks of those who enjoyed prosperity or struggled for it. He had failed in a more subtle ambition, and for the moment he was heartsore and disillusionised, and not disinclined to take a certain cynical pleasure in observing and labelling his fellow wanderers as they went their ways in the dark stretches between the lamp-lights.
On the bench by his side sat an elderly gentleman with a drooping air of defiance that was probably the remaining vestige of self-respect in an individual who had ceased to defy successfully anybody or anything. His clothes could scarcely be called shabby, at least they passed muster in the half-light, but one’s imagination could not have pictured the wearer embarking on the purchase of a half-crown box of chocolates or laying out ninepence on a carnation buttonhole. He belonged unmistakably to that forlorn orchestra to whose piping no one dances; he was one of the world’s lamenters who induce no responsive weeping. As he rose to go Gortsby imagined him returning to a home circle where he was snubbed and of no account, or to some bleak lodging where his ability to pay a weekly bill was the beginning and end of the interest he inspired. His retreating figure vanished slowly into the shadows, and his place on the bench was taken almost immediately by a young man, fairly well dressed but scarcely more cheerful of mien than his predecessor. As if to emphasise the fact that the world went badly with him the new-corner unburdened himself of an angry and very audible expletive as he flung himself into the seat.
“You don’t seem in a very good temper,” said Gortsby, judging that he was expected to take due notice of the demonstration.
The young man turned to him with a look of disarming frankness which put him instantly on his guard.
“You wouldn’t be in a good temper if you were in the fix I’m in,” he said; “I’ve done the silliest thing I’ve ever done in my life.”
“Yes?” said Gortsby dispassionately.
“Came up this afternoon, meaning to stay at the Patagonian Hotel in Berkshire Square,” continued the young man; “when I got there I found it had been pulled down some weeks ago and a cinema theatre run up on the site. The taxi driver recommended me to another hotel some way off and I went there. I just sent a letter to my people, giving them the address, and then I went out to buy some soap — I’d forgotten to pack any and I hate using hotel soap. Then I strolled about a bit, had a drink at a bar and looked at the shops, and when I came to turn my steps back to the hotel I suddenly realised that I didn’t remember its name or even what street it was in. There’s a nice predicament for a fellow who hasn’t any friends or connections in London! Of course I can wire to my people for the address, but they won’t have got my letter till tomorrow; meantime I’m without any money, came out with about a shilling on me, which went in buying the soap and getting the drink, and here I am, wandering about with twopence in my pocket and nowhere to go for the night.”
There was an eloquent pause after the story had been told. “I suppose you think I’ve spun you rather an impossible yarn,” said the young man presently, with a suggestion of resentment in his voice.
“Not at all impossible,” said Gortsby judicially; “I remember doing exactly the same thing once in a foreign capital, and on that occasion there were two of us, which made it more remarkable. Luckily we remembered that the hotel was on a sort of canal, and when we struck the canal we were able to find our way back to the hotel.”
The youth brightened at the reminiscence. “In a foreign city I wouldn’t mind so much,” he said; “one could go to one’s Consul and get the requisite help from him. Here in one’s own land one is far more derelict if one gets into a fix. Unless I can find some decent chap to swallow my story and lend me some money I seem likely to spend the night on the Embankment. I’m glad, anyhow, that you don’t think the story outrageously improbable.”
He threw a good deal of warmth into the last remark, as though perhaps to indicate his hope that Gortsby did not fall far short of the requisite decency.
“Of course,” said Gortsby slowly, “the weak point of your story is that you can’t produce the soap.”
The young man sat forward hurriedly, felt rapidly in the pockets of his overcoat, and then jumped to his feet.
“I must have lost it,” he muttered angrily.
“To lose an hotel and a cake of soap on one afternoon suggests wilful carelessness,” said Gortsby, but the young man scarcely waited to hear the end of the remark. He flitted away down the path, his head held high, with an air of somewhat jaded jauntiness.
“It was a pity,” mused Gortsby; “the going out to get one’s own soap was the one convincing touch in the whole story, and yet it was just that little detail that brought him to grief. If he had had the brilliant forethought to provide himself with a cake of soap, wrapped and sealed with all the solicitude of the chemist’s counter, he would have been a genius in his particular line. In his particular line genius certainly consists of an infinite capacity for taking precautions.”
With that reflection Gortsby rose to go; as he did so an exclamation of concern escaped him. Lying on the ground by the side of the bench was a small oval packet, wrapped and sealed with the solicitude of a chemist’s counter. It could be nothing else but a cake of soap, and it had evidently fallen out of the youth’s overcoat pocket when he flung himself down on the seat. In another moment Gortsby was scudding along the dusk-shrouded path in anxious quest for a youthful figure in a light overcoat. He had nearly given up the search when he caught sight of the object of his pursuit standing irresolutely on the border of the carriage drive, evidently uncertain whether to strike across the Park or make for the bustling pavements of Knightsbridge. He turned round sharply with an air of defensive hostility when he found Gortsby hailing him.
“The important witness to the genuineness of your story has turned up,” said Gortsby, holding out the cake of soap; “it must have slid out of your overcoat pocket when you sat down on the seat. I saw it on the ground after you left. You must excuse my disbelief, but appearances were really rather against you, and now, as I appealed to the testimony of the soap I think I ought to abide by its verdict. If the loan of a sovereign is any good to you —”
The young man hastily removed all doubt on the subject by pocketing the coin.
“Here is my card with my address,” continued Gortsby; “any day this week will do for returning the money, and here is the soap — don’t lose it again it’s been a good friend to you.”
“Lucky thing your finding it,” said the youth, and then, with a catch in his voice, he blurted out a word or two of thanks and fled headlong in the direction of Knightsbridge.
“Poor boy, he as nearly as possible broke down,” said Gortsby to himself. “I don’t wonder either; the relief from his quandary must have been acute. It’s a lesson to me not to be too clever in judging by circumstances.”
As Gortsby retraced his steps past the seat where the little drama had taken place he saw an elderly gentleman poking and peering beneath it and on all sides of it, and recognised his earlier fellow occupant.
“Have you lost anything, sir?” he asked.
“Yes, sir, a cake of soap.”
Dusk
From ‘Beasts and Super-Beasts’
by Saki (H. H. Munro)
(1870 – 1916)
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive S-T, Saki, Saki, The Art of Reading
Toen grootvader Bernhard na zijn pensionering het baantje van doodgraver had aanvaard, was grootvader Rudolf koster geworden.
Zo doet hij ook wat voor de kerk. Omdat de een binnen werkt en de ander buiten, hoeven ze elkaar nooit te treffen, terwijl ze toch dezelfde Heer dienen.
Als grootvader Mels ziet aankomen, gaat hij op de rand van het gat zitten, om even uit te blazen. Mels springt in het gat en graaft verder.
`Wie is er dood?’ vraagt Mels, terwijl hij de kluiten over de rand werpt.
`We krijgen een man die in zijn jeugd naar Curaçao is vertrokken en die hier nooit meer terug is geweest. Dat gebeurt steeds vaker. Laatst was er een vrouw die na de oorlog is weggevlucht.’
`Was ze bang?’
`Ze zou met Duitsers hebben gelopen. Haar fout was dat ze altijd aardig was geweest tegen iedereen, ook tegen de Duitsers. Daarom noemden ze haar een moffenhoer. Ik begrijp niet dat ze hier wil rusten, tussen de mensen die haar kaal hebben geschoren.’
`Misschien heeft ze hen vergeven.’
`Dat moet het zijn, jongen. Mensen moeten niet blijven leven met wraakgevoelens.’
`Kent u die man uit Curaçao?’
`Een merkwaardig iemand. Hij is door toeval als militair op Curaçao terechtgekomen en is daar nooit meer weggegaan, maar hij heeft in zijn testament laten zetten dat hij hier begraven wil liggen. Liever dood thuis dan nooit thuis. De wensen van overledenen moeten worden gerespecteerd.’
`Denkt u wel eens over doodgaan?’
`Waarom zou ik?’
`Omdat u oud bent.’
`Mijn beste jaren komen nog.’
`Grootvader Rudolf zegt dat de doden wachten op de verrijzenis.’
`Zo’n bovenmeester weet dat het beste’, lacht grootvader. `Sommigen liggen hier al zo lang dat er niets meer van hen over is. Als de engelen het Laatste Oordeel aankondigen, zal het voor velen knap lastig worden om uit het graf te verrijzen. Veel doden liggen boven elkaar begraven. Dan komt er iemand met de armen van de een en met de benen van een ander te voorschijn.’
`Grootvader, u spot met de doden. U mag ze de hoop niet afnemen.’
`Ik denk dat we het niet zo precies moeten nemen. Het lichaam dat we hier achterlaten, zal hier heus wel blijven. In welke gedaante wil je verrijzen? Als je oud was, wil je dan terugkomen als een jongeman? Ik geloof niet in die verrijzenisideeën. In de hemel is geen plaats voor de afgedragen pakken die onze lijven zijn. Voor de zielen is weinig plaats nodig. Alle zielen van de wereld kunnen in mijn handpalm.’
`Misschien is de hemel op aarde.’
`Precies. De bijbel bestaat uit plaatjes en praatjes die de mensen moeten kunnen begrijpen. Maar God houdt zich niet met het gekronkel van ons aardwormen bezig. Hij heeft wel wat anders te doen. Kijk vanavond naar de Melkweg. Dat heb ik geleerd op zee, van me af kijken. Beseffen dat alles eindeloos is. Ook God. Het enige wat ons past is afwachten wat God met ons wil.’
Grootvader neemt de schop over en graaft fluitend verder. Zijn twijfel over de eindigheid doet hem niet twijfelen over het nut van de dag van vandaag en over het nut van mooie graven.
Mels veegt het zand van zijn kleren.
`Wat zijn hoeren?’
`Hoe kom je daarbij?’
`Zojuist had u het over een moffenhoer.’
`Hoeren zijn vrouwen die de liefde bedrijven voor geld.’
`En die meisjes in de havens, vroeger?’
`Niet alle vrouwen die van de liefde leven, zijn hoeren. Zij waren de plaatsvervangsters van onze eigen meisjes en moeders. Troostmeisjes.’
`Zijn hier ook hoeren?’
`Nee, hier weten de mensen te veel van elkaar.’
`Ik heb Thija’s borsten gestreeld.’
`Heb je daar spijt van?’
`Nee.’
`Gelukkig maar. Strelen hoort bij de liefde. Toen ik zo oud was als jij droomde ik ook van meisjes. Ik moet je eerlijk bekennen, ik heb mijn meisje ook over haar borsten gestreeld, ook al werd me verteld dat het een doodzonde was. Ik ging liever naar de hel dan het te laten. Meisjes zijn er om gestreeld te worden. Ze hebben een zachte huid, dat is de natuur. Zonder strelen komt er geen nieuw leven. Paarden in de wei aaien elkaar ook. Denk jij dat die ooit hebben gehoord over doodzonde?’
Ton van Reen: Het diepste blauw (077)
wordt vervolgd
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, - Het diepste blauw, Archive Q-R, Reen, Ton van
Auteur de la Série Noire, Hervé Prudon est mort en 2017 d’un cancer annoncé. Les deux derniers mois de sa vie, il les a consacrés à écrire des poèmes qui témoignent avec lucidité de son dernier combat : revendication de la solitude, détachement, conscience de la mort qui vient, souci de celle qui reste seule. Ils dessinent au-delà de la mort la personnalité d’un homme radical, porteur d’une douleur existentielle qu’il cherchait à conjurer.
Écrits dans l’urgence, ces textes brefs et nerveux acquièrent un supplément de vigueur, de force et d’acuité. En dépit des circonstances, des traits d’humour viennent tempérer la sèche gravité du propos, loin de tout cynisme, de tout pathos. Ce court testament est à la fois une leçon de stoïcisme et un morceau de tendresse humaine à vif.
«Atteint d’un cancer diagnostiqué en août 2017, Hervé Prudon se savait condamné. Durant les deux derniers mois de sa vie, où il lui était devenu impossible d’écrire le roman qu’il avait ébauché, il remplira deux carnets de moleskine noirs d’une écriture tremblée. Une centaine de poèmes qui tous parlent de la mort à venir et frappent par leur lucidité et l’urgence dont ils sont un puissant témoignage. Ils dessinent en creux la personnalité d’un homme, porteur d’une douleur existentielle qu’il chercha toute sa vie à conjurer par la légèreté.» Sylvie Péju
Hervé Prudon, né le 27 décembre 1950 à Sannois (Seine-et-Oise) et mort le 15 octobre 2017 à Paris, est un écrivain, journaliste et scénariste français, spécialisé dans le roman policier et la littérature d’enfance et de jeunesse. Hervé Prudon laisse derrière lui une vingtaine de romans et des poèmes.
j’étais tremblé trempé de mon septembre
j’ânonnais dans ma tête en scaphandre
un dictionnaire de rimes à rien
mourir était mon programme court
écrire déjà était mort de fatigue et silence
c’était un premier pas vers ma longue absence
Hervé Prudon
Devant la mort
Littérature française – Poésie
ISBN-10 2072819849
Gencode : 9782072819841
Code distributeur : G02336
Collection Blanche, Gallimard
Parution : 11-10-2018
Langue : Français
128 pages
140 x 205 mm
Prix 14,50€
# new poetry
Hervé Prudon
fleursdumal.nl magazine
More in: #Editors Choice Archiv, - Book News, - Bookstores, Archive O-P, Archive O-P, Art & Literature News, In Memoriam
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature