Anne Bradstreet: Winter

Winter

Cold, moist, young phlegmy winter now doth lie
In swaddling clouts, like new-born infancy;
Bound up with frosts, and fur’d with hail & snows,
And, like an infant, still it taller grows.
December is my first, and now the sun
To the southward Tropick his swift race doth run.
This month he’s hous’d in horned Capricorn,
From thence he ’gins to length the shortened morn,
Through Christendom with great festivity,
Now’s held (but guessed) for blest Nativity.
Cold, frozen January next comes in,
Chilling the blood, and shrinking up the skin.
In Aquarius now keeps the long-wish’d sun,
And northward his unwearied course doth run.
The day much longer than it was before,
The cold not lessened, but augmented more.
Now toes and ears, and fingers often freeze,
And travelers their noses sometimes leese.
Moist snowy February is my last,
I care not how the winter-time doth haste.
In Pisces now the golden sun doth shine,
And northward still approaches to the line.
The rivers ’gin to ope, the snows to melt,
And some warm glances from his face are felt;
Which is increased by the lengthen’d day,
Until by’s heat, he drive all cold away.
And thus the year in circle runneth round;
Where first it did begin, in th’ end its found.

Anne Bradstreet
(1612 – 1672)
Winter

• fleursdumal.nl magazine

More in: # Classic Poetry Archive, 4SEASONS#Winter, Archive A-B, Archive A-B, Bradstreet, Anne

Milton by Alfred, Lord Tennyson

Milton
(Alcaics)

O mighty-mouth’d inventor of harmonies,
O skill’d to sing of Time or Eternity,
God-gifted organ-voice of England,
Milton, a name to resound for ages;
Whose Titan angels, Gabriel, Abdiel,
Starr’d from Jehovah’s gorgeous armouries,
Tower, as the deep-domed empyrean
Rings to the roar of an angel onset—
Me rather all that bowery loneliness,
The brooks of Eden mazily murmuring,
And bloom profuse and cedar arches
Charm, as a wanderer out in ocean,
Where some refulgent sunset of India
Streams o’er a rich ambrosial ocean isle,
And crimson-hued the stately palm-woods
Whisper in odorous heights of even.

Alfred Lord Tennyson
(1809-1892)
Milton

• fleursdumal.nl magazine

More in: Archive S-T, Archive S-T, Milton, John, Tennyson, Alfred Lord

Ulrich von Hutten: Den Geist?

Den Geist?

Den Geist?
Als ob es Weiber gäbe,
die ihn liebten.
Schöne Gestalt gefällt ihnen
und Reichtum.

Ulrich von Hutten
Ritter und Dichter
(* 21.04.1488, † 29.08.1523)
Den Geist?

• fleursdumal.nl magazine

More in: #Editors Choice Archiv, - Archive Tombeau de la jeunesse, Archive G-H, Archive G-H, Hutten, Ulrich von

Do not weep, maiden, for war is kind by Stephen Crane

Do not weep, maiden, for war is kind

Do not weep, maiden, for war is kind.
Because your lover threw wild hands toward the sky
And the affrighted steed ran on alone,
Do not weep.
War is kind.

Hoarse, booming drums of the regiment,
Little souls who thirst for fight,
These men were born to drill and die.
The unexplained glory flies above them,
Great is the battle-god, great, and his kingdom—
A field where a thousand corpses lie.

Do not weep, babe, for war is kind.
Because your father tumbled in the yellow trenches,
Raged at his breast, gulped and died,
Do not weep.
War is kind.

Swift, blazing flag of the regiment,
Eagle with crest of red and gold,
These men were born to drill and die.
Point for them the virtue of slaughter,
Make plain to them the excellence of killing
And a field where a thousand corpses lie.

Mother whose heart hung humble as a button
On the bright splendid shroud of your son,
Do not weep.
War is kind.

Stephen Crane
(1871 – 1900)
Do not weep, maiden, for war is kind
from: War is Kind

•fleursdumal.nl magazine

More in: *War Poetry Archive, Archive C-D, Archive C-D, Stephen Crane

Keith Douglas: Oxford

Oxford

At home as in no other city, here
summer holds her breath in a dark street
the trees nocturnally scented, lovers like moths
go by silently on the footpaths
and spirits of the young wait,
cannot be expelled, multiply each year.
In the meadows, walks, over the walls
the sunlight, far-travelled, tired and content,
warms the recollections of old men, touching
the hand of the scholar on his book, marching
through quadrangles and arches, at last spent
it leans through the stained windows and falls.

This then is the city of young men, of beginning,
ideas, trials, pardonable follies,
the lightness, seriousness and sorrow of youth.
And the city of the old, looking for truth,
browsing for years, the mind’s seven bellies
filled, become legendary figures, seeming
stones of the city, her venerable towers;
dignified, clothed by erudition and time.
For them it is not a city but an existence;
outside which everything is a pretence:
within, the leisurely immortals dream,
venerated and spared by the ominous hours.

Keith Douglas
(1920 – 1944)
Oxford

• fleursdumal.nl magazine

More in: # Classic Poetry Archive, Archive C-D, Archive C-D, Douglas, Keith, WAR & PEACE

Guido Gezelle: Het Schrijverken

Het Schrijverken

(Gyrinus Natans)

O Krinklende winklende waterding
met ‘t zwarte kabotseken aan,
wat zien ik toch geren uw kopke flink
al schrijven op ‘t waterke gaan!
Gij leeft en gij roert en gij loopt zo snel,
al zie ‘k u noch arrem noch been;
gij wendt en gij weet uwen weg zo wel,
al zie ‘k u geen ooge, geen één.
Wat waart, of wat zijt, of wat zult gij zijn?
Verklaar het en zeg het mij, toe!
Wat zijt gij toch, blinkende knopke fijn,
dat nimmer van schrijven zijt moe?
Gij loopt over ‘t spegelend water klaar,
en ‘t water niet meer en verroert
dan of het een gladdige windtje waar,
dat stille over ‘t waterke voert.
o Schrijverkes, schrijverkes, zegt mij dan, –
met twintigen zijt gij en meer,
en is er geen een die ‘t mij zeggen kan: –
Wat schrijft en wat schrijft gij zo zeer?
Gij schrijft, en ‘t en staat in het water niet,
gij schrijft, en ‘t is uit en ‘t is weg;
geen christen en weet er wat dat bediedt:
och, schrijverke, zeg het mij, zeg!
Zijn ‘t visselkes daar ge van schrijven moet?
Zijn ‘t kruidekes daar ge van schrijft?
Zijn ‘t keikes of bladtjes of blomkes zoet,
of ‘t water, waarop dat ge drijft?
Zijn ‘t vogelkes, kwietlende klachtgepiep,
of is ‘et het blauwe gewelf,
dat onder en boven u blinkt, zoo diep,
of is het u, schrijverken zelf?
En t krinklende winklende waterding,
met ‘t zwarte kapoteken aan,
het stelde en het rechtte zijne oorkes flink,
en ‘t bleef daar een stondeke staan:
“Wij schrijven,” zoo sprak het, “al krinklen af
het gene onze Meester, weleer,
ons makend en leerend, te schrijven gaf,
één lesse, niet min nochte meer;
wij schrijven, en kunt gij die lesse toch
niet lezen, en zijt gij zo bot?
Wij schrijven, herschrijven en schrijven nog,
den heiligen Name van God!”

Guido Gezelle
(1830 – 1899)
Het Schrijverken
Uit: Vlaemsche dichtoefeningen

• fleursdumal.nl magazine

More in: Archive G-H, Archive G-H, Gezelle, Guido, Guido Gezelle

freda kamphuis: mens met witte pet

freda kamphuis

mens met witte pet

• fleursdumal.nl magazine

More in: Archive K-L, Archive K-L, Freda Kamphuis, Kamphuis, Freda, Photography

Poem by Maria White Lowell: An Opium Fantasy

An Opium Fantasy

Soft hangs the opiate in the brain,
And lulling soothes the edge of pain,
Till harshest sound, far off or near,
Sings floating in its mellow sphere.

What wakes me from my heavy dream?
Or am I still asleep?
Those long and soft vibrations seem
A slumberous charm to keep.

The graceful play, a moment stopt,
Distance again unrolls,
Like silver balls, that, softly dropt,
Ring into golden bowls.

I question of the poppies red,
The fairy flaunting band,
While I, a weed with drooping head,
Within their phalanx stand:

‘’Some airy one, with scarlet cap,
The name unfold to me
Of this new minstrel who can lap
Sleep in his melody!”

Bright grew their scarlet-kerchief’d heads.
As freshening winds had blown,
And from their gently-swaying beds
They sang in undertone:

“Oh he is but a little owl,
The smallest of his kin,
Who sits beneath the midnight’s cowl
And makes this airy din.”

“Deceitful tongues of fiery tints!
Far more than this ye know,
That he is your enchanted prince
Doom’d as an owl to go;–

“Nor his fond play for years hath stopt.
But nightly he unrolls
His silver balls, that, softly dropt,
Ring into golden bowls.’

Maria White Lowell
(1821 – 1853)
An Opium Fantasy

• fleursdumal.nl magazine

More in: # Classic Poetry Archive, Archive K-L, Archive K-L, DRUGS & DISEASE & MEDICINE & LITERATURE, Maria White Lowell, Opium-Eaters

Nieuwe roman Nick J. Swarth: 1980 – Ik, de zelfzuchtige aap

In 1980 – Ik, de zelfzuchtige aap worden de levens van Ratel, Dr. Pink, Klein Yani, Chloë, Louise-Michelle, Schmaus en Emiel de B. verder opgepakt. Anno 1980 maken zij deel uit van de no-future generatie.

De maatschappij biedt werkeloosheid, armoe en woningnood, dus zoeken ze hun heil en toekomst buiten de kleinburgerlijke paden, in de kraakscene, het activisme, new wave muziek en seksuele escapades.

Het ontredderde X-Burg, beroofd van haar textielnijverheid, biedt het stratenplan voor brutale bondige scènes, al doolt Emiel de B. liever door Berlijn. Je hoeft maar een hoek om te slaan om je vast te lopen in het verleden en te beseffen dat de onontkoombare psychogeografie van de stad in iedere steen is verankerd.

1980 – Ik, de zelfzuchtige aap
Swart, Nick J.
Uitgeverij IJzer, Utrecht
ISBN 9789086842865
Formaat: 15 x 23 cm
Omvang: 400 pagina’s
€25,00

Uitgeverij IJzer
Lessinglaan 97
3533 AV Utrecht
Telefoon: 030 – 2521798
e-mail: info@uitgeverij-ijzer.nl

Nick J. Swarth is geboren en getogen in Tilburg, waar hij woont en werkt. Hij is een artistieke vijfpoot, actief als schrijver, dichter, performer, muzikant en beeldend kunstenaar. Eind 2020 verscheen zijn debuutroman, ‘1980 – De plasserparadox’, het eerste deel uit een trilogie over een failliete stad in het activistische jaar 1980.
Swarth was de tweede stadsdichter van Tilburg (2005-2007), hetgeen resulteerde in de bundel ‘Naked City Poems’. Andere publicaties zijn de catalogus ‘Horror Vacui | een docudrama in 14 staties’ (verslag van een schandaal verwekkend kunstproject, i.s.m. Jeroen de Leijer) en poëzie in de bundels ‘Mijn onsterfelijke lever’ en ‘¡Mondo Manga!’
Swarth is de voice ‘n’ noise van het guerrilla rock trio Betonfraktion, dat drie platen uitbracht. Het duo Swagemakers Swarth biedt improvisaties voor viool en stem. Janine Ensslin is de ideale gastvrouw voor alle denkbare gelegenheden. Ze draait evenmin haar hand om voor een fijne, eigenzinnige verhandeling op bestelling.
(www.swarth.nl)

• fleursdumal.nl magazine

More in: - Book News, - Bookstores, Archive S-T, Archive S-T, Art & Literature News, Nick J. Swarth, Swarth, Nick J.

Évariste de Parny: Aimer est un destin charmant

Aimer est un destin charmant

Aimer est un destin charmant ;
C’est un bonheur qui nous enivre,
Et qui produit l’enchantement.
Avoir aimé, c’est ne plus vivre,
Hélas ! c’est avoir acheté
Cette accablante vérité,
Que les serments sont un mensonge,
Que l’amour trompe tôt ou tard,
Que l’innocence n’est qu’un art,
Et que le bonheur n’est qu’un songe.

Évariste de Parny
(1753-1814)
Aimer est un destin charmant
Élégies (1784)

• fleursdumal.nl magazine

More in: # Classic Poetry Archive, Archive O-P, Archive O-P

P.C. Hooftprijs 2024 voor poëzie toegekend aan Astrid Lampe

Astrid Lampe, dichter, acteur en regisseur, heeft de P.C. Hooftprijs 2024 voor poëzie toegekend gekregen. De uitreiking zal eind mei plaatsvinden.

De P.C. Hooft-prijs 2024 voor het oeuvre van Astrid Lampe is toegekend op voordracht van een jury bestaande uit Tsead Bruinja, Kiki Coumans, Maarten van der Graaff, Alfred Schaffer en Kila van der Starre (voorzitter).

‘Astrid Lampe dicht met een diabolische intensiteit over het moderne leven, in zinnelijke en ontembare taal die vraagt om herlezing en herbeluistering. Ze laat lyriek en gevonden taal in elkaar overlopen, waarbij ze geen enkel register onbenut laat. Het resultaat is een open tekst, taal die zich bewust is van zichzelf en van haar grenzen. Lampe’s oog – en vooral ook oor – voor de invloed van digitale technologie op economie, klimaat en genderverhoudingen vallen op in haar oeuvre (…). Ze heeft de poëzie beïnvloed van veel jongere dichters in het Nederlands taalgebied.’

De jury vindt dat Lampe al sinds haar debuutbundel Rib (1997) in haar gedichten prangende vragen stelt over klimaat, lichamelijkheid en digitalisering. Ze noemen haar een van de meest eigenzinnige en genereuze dichters van onze tijd.

Het oeuvre van Astrid Lampe is opvallend onconventioneel en meerstemmig en omvat dertien poëziebundels – inclusief een woord-en-beeld-samenwerking met Roland Sohier, een alternatief Poëzieweekgeschenk met poetry stills en een citybook over Utrecht. Ze put uit literaire bronnen en ontleent taal aan de wereld van marketing, internet, de kunsten en de politiek. Zelf omschrijft Lampe haar werk als radicaal lyrisch. Activistisch, dwars, energiek.

Astrid Lampe (Tilburg, 1955) woont en werkt in Utrecht.

Dichtbundels:
1997 – Rib
2000 – De sok weer aan
2002 – De memen van Lara
2005 – Spuit je ralkleur
2007 – Park Slope: K’NEX studies
2010 – Lil (zucht)
2013 – Rouw met diertjes
2015 – De taiga zwijntjes
2018 – Zusterstad 2.0
2021 – Tulpenwodka

Over de prijs:
De P.C. Hooft-prijs voor Letterkunde is de belangrijkste Nederlandse literatuurprijs voor een oeuvre. Deze staatsprijs wordt jaarlijks toegekend, afwisselend voor verhalend proza, beschouwend proza en poëzie. Het Literatuurmuseum verzorgt de toekenning en de uitreiking van deze prijs. De P.C. Hooft-prijs bedraagt 60.000 euro. Bij de geldprijs hoort een oorkonde en een bronzen beeldje van P.C. Hooft (1581–1647), een replica van een buste gemaakt door Frits Sieger, die in de Amsterdamse Jan Luijkenstraat staat. Recente laureaten in het genre poëzie zijn Alfred Schaffer (2021), H.C. ten Berge (2006), Judith Herzberg (1997) en J. Bernlef (1994).

• fleursdumal,nl magazine

More in: Archive K-L, Archive K-L, Awards & Prizes, Lampe, Astrid