Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
How do you begin a future that has essentially already ended, separated from your home, your language and yourself by a stretch of water? Kurt Schwitters is forty-nine years old when the Nazis force him to flee Germany. His success, work, possessions, parents, and wife Helma stay behind – and art gives way to the art of survival.
Schwitters’s second life in a foreign language begins in Norway, then takes him to London and finally to the Lake District. Wantee, the new woman at his side, keeps him on course and his head above water, even when the word artist falls silent. With his Merzbau installation, Schwitters has discovered a new way to capture sky and serenity, shimmering meadows and transparent air. He is ludicrously disciplined, to the point of exhaustion. As we watch him at work, we learn that art doesn’t interpret the world: It translates it into forms that move us.
In Schwitters in the Lakes, Ulrike Draesner follows the writer and artist Kurt Schwitters into exile, giving voice to Kurt, his wife, his son and his lover. Through a virtuoso blend of fact and fiction, she has created a panorama of a time when the struggle for freedom and art was renewed in the face of a world on fire.
A profound yet witty novel about the power of art in dark times.
Ulrike Draesner, born in 1962, is a lyricist, novelist and essayist. She studied English, German and philosophy and has worked as an academic, translator and editor. She has published poetry collections, short stories, and novels, and held posts at several renowned universities such as the Swiss Literature Institute in Biel. She was a Visiting Fellow at New College, Oxford and at the Oxford Research Centre in the Humanities and is professor for German Literature and Creative Writing at the Deutsche Literaturinstitut Leipzig. Ulrike Draesner has received numerous awards.
Ulrike Draesner
Schwitters in the Lakes
Hardcover with jacket
480 pages
13.5 x 21.5 cm
Publishing House: Penguin
ISBN: 978-3-328-60126-5
Date of publication: August 24, 2020
€ 25.00
# new novel
Schwitters in the Lakes
Kurt Schwitters (1887 – 1948)
• fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, Archive C-D, Archive S-T, DADA, Kurt Schwitters, Kurt Schwitters, Schwitters, Kurt
George Grosz
Manchmal spielen bunte Tränen
In seinen äschernen Augen.
Aber immer begegnen ihm Totenwagen,
Die verscheuchen seine Libellen.
Er ist aberglaubig–
–Ward unter einem großen Stern geboren–
Seine Schrift regnet,
Seine Zeichnung: Trüber Buchstabe.
Wie lange im Fluß gelegen,
Blähen seine Menschen sich auf.
Mysteriöse Verlorene mit Quappenmmäulern
Und verfaulten Seelen.
Fünf träumende Totenfahrer
Sind seine silbernen Finger.
Aber nirgendwo ein Licht im verirrten Märchen
Und doch ist er ein Kind,
Der Held aus dem Lederstrumpf
Mit dem Indianerstamm auf Duzfuß.
Sonst haßt er alle Menschen,
Sie bringen ihm Unglück.
Aber Georg Grosz liebt sein Mißgeschick
Wie einen anhänglichen Feind.
Und seine Traurigkeit ist dionysisch,
Schwarzer Champagner seine Klage.
Er ist ein Meer mit verhängtem Mond,
Sein Gott ist nur scheintot.
Else Lasker-Schüler
(1869 – 1945)
George Grosz
aus: Die Kuppel. Paul Cassirer, Berlin 1920
• fleursdumal.nl magazine
More in: Archive K-L, Archive K-L, Expressionism, Expressionisme, FDM in Berlin, Lasker-Schüler, Else
‘Jardin de Tendresse’ (Tuin der Tederheid) in het ‘Metropolitan Museum Tilburg’
De raamtentoonstellingen aan de Stedekestraat (‘Metropolitan Museum Tilburg’) laten deze zomer een ‘tuin der tederheid’ zien, waarmee het museum wederom reageert op deze donkere tijden van corona. Te zien vanaf vrijdagavond 12 juni 2020, Stedekestraat 15 te Tilburg.
De ‘anderhalvemetersamenleving’, ze is er dan toch van gekomen. Afstand als nieuwe normaal. Wie had dat ooit kunnen denken? Geen hand meer reiken om de ander vriendelijk te begroeten? Geen spontane omhelzingen meer met vrienden en vriendinnen? Geen knuffels meer aan kinderen en kleinkinderen? Niet meer zoenen op het zebrapad? Nooit meer vrijen op het strand? Waar leven we nog voor? Veiligheid voor alles? Echt waar? Gelamineerd door het leven en virtuele gemeenschap?
“Alles van waarde is weerloos,” schreef de dichter Lucebert, meteen gevolgd door de magistrale regel: “wordt van aanraakbaarheid rijk en aan alles gelijk!” Aanraking, hoe lang kan een mens zonder? Zonder af te glijden naar een troosteloos robottenbestaan? Waar gaan we heen?
Vandaar een tentoonstelling. Heeft kunst tenminste nog enige zin in deze donkere dagen. En dus nodigen wij u met alle plezier uit voor de expositie ‘Jardin de Tendresse’ (‘Tuin der Tederheid’) van Sjon Brands. Een speelse ‘exposition dansante’, uitgevoerd in bewegende assemblages van alledaagse gebruiksvoorwerpen en speelgoed. Een onbevangen feest van aanraking, tederheid en kwetsbaarheid, te zien in het ‘Metropolitan Museum Tilburg’. Welkom! Komt dat zien! Dag en nacht, zeven dagen in de week! Reserveren niet nodig.
◊ Dorith van der Lee
Raamtentoonstelling Sjon Brands:
‘Jardin de Tendresse’ (‘Tuin der Tederheid’)
vrijdag 12 juni t/m 15 september 2020
dagelijks, dag en nacht, toegang vrij
‘Metropolitan Museum Tilburg’
Stedekestraat 15, 5041DM Tilburg
website: www.metropolitanmuseum.nl
• fleursdumal.nl magazine
More in: - Objets Trouvés (Ready-Mades), Art & Literature News, Brands, Sjon, Exhibition Archive, Metropolitan Museum Tilburg, Sculpture, Sjon Brands, Surrealism, SURREALISM, Surrealisme, Theater van de Verloren Tijd
De eer.
t Is een
kanon.
‘t Is een
geweer….
Men schiet.
Men moordt:
Maar ‘t is
voor d’eer!
Men steekt
elkaar
een mes
in ‘t hart,
En zie
zoo’n daad
is wit,
niet zwart.
Want ‘t is
voor d’eer!
Men steelt.
Men brandt.
En zie
‘t is goed,
want ‘t is
voor ‘t land!
Vervloekt
die eer!
Vervloekt
dat land!
Vervloekt
de mensch!
Vervloekt
de hand,
die grijpt
naar ‘t zwaard,
die grijpt
naar d’eer,
die grijpt
in bloed.
Steeds meer.
Steeds weer.
Weg met
die eer!
Z’is voos!
Z’is rot!
Wat maakt
zij van
den mensch?
Een zot!
Agnita Feis
(1881 – 1944)
Uit: Oorlog. Verzen in Staccato (1916).
De eer
• fleursdumal.nl magazine
More in: *War Poetry Archive, Agnita Feis, Antony Kok, Archive E-F, De Stijl, Doesburg, Theo van, Feis, Agnita, Theo van Doesburg, Theo van Doesburg (I.K. Bonset), WAR & PEACE
Tilburg is bij uitstek een stad van samenwerking. Aan de basis van het bloeiende culturele klimaat in deze stad bewegen zich talloze kunstenaars uit allerlei richtingen die met elkaar samenwerken, elkaar motiveren en inspireren. Hard nodig in deze tijd, waarin het voor nogal wat kunstenaars een kwestie van overleven is.
Ondanks uiteenlopende verschillen in hun werk hebben Niko de Wit en Sjon Brands elkaar gevonden. De Wit’s beelden zijn abstracter en doortrokken van elementaire vormen, Brands’ werk is herkenbaar aan onderdelen en eerder surrealistisch als geheel. Desondanks hebben zij elkaar getroffen in eenzelfde speelse gezindheid bij het maken van beelden.
De tentoonstelling ‘Homo Ludens’ draait om de spelende mens, spelen als noodzakelijke voorwaarde voor beschaving, cultuur en kunst. Johan Huizinga’s magistrale werk ‘Homo Ludens’, onderscheidde de spelende mens als tegenhanger van de denkende mens (homo sapiens) en de werkende mens (homo faber).
Hij benoemde spelen als fundament ván onze cultuur, als een ode aan vrijheid, alleen in vrijheid kan spel zich ontplooien en cultuur zich ontwikkelen. Spelen vereist, volgens Huizinga, concentratie, doelgerichte aandacht en vrijheid van beslommeringen. Onze hedendaagse samenleving met zijn massamedia verwart en versnippert daarentegen denken en activiteit, is niet meer in staat voor zichzelf een grote vorm of een leidend ideaal te vinden. Voor beide kunstenaars in deze expositie is spelen derhalve een ‘conditio sine qua non’ voor onderzoeken, ontdekken, oorspronkelijkheid, èn plezier.
Niko de Wit
Beeldhouwer Niko de Wit (Bergen op Zoom, 1948) viert dit jaar zijn vijftigjarig jubileum als beeldhouwer en is vooral bekend van zijn architecturale en monumentale werken. In Tilburg de ‘Dansende Schilpadden’ in de Muzentuin en de ‘Poort’ op Carré. Hoewel deze werken soms wat ernstig ogen, kenmerkt Niko’s ontwerpproces bovengenoemde grondhouding: spelen. Hij combineert inhoudelijk niet bij elkaar horende artefacten tot nieuwe, wat vervreemding oproepende, beelden. Via spelen met vormen, omkeren en experimenteren met gietprocessen. Als hij vertelt over zijn nieuwe oeuvre aan kleinschalige verrassende beelden in brons danst het plezier in zijn ogen.
Sjon Brands
Sjon Brands (Tilburg, 1948) is beeldend kunstenaar en maakt beelden uit gebruiksvoorwerpen en speelgoed, zoals dadaïstisiche paradijsvogels, grote flamboyante luchtschepen, ready-mades en satirische installaties van (protesterende) Barbie’s. Hij werkt niet vanuit vooraf bedachte concepten, zijn werk ontstaat uit het spelen met (onderdelen van) objecten die hij in de loop van de tijd heeft gevonden, verzameld of gekregen, uit het eindeloos combineren van verschillende vormen, omkeren, anders proberen, heel veel kijken en ook toeval. Spelen dus.
‘H O M O L U D E N S’
(de spelende mens)
tentoonstelling ‘LocHal’ Tilburg
1 maart t/m 31 augustus 2020
SJON BRANDS & NIKO DE WIT
absurdistische assemblages & bronstransformaties
plaats: ‘LocHal’, vitrines begane grond,
Burgemeester Brokxlaan 1000, 5041SG Tilburg
(achterzijde NS-station Tilburg-Centrum)
tijden: 1 maart t/m 31 augustus 2020,
open: ma/vr 8-22h, za 9-17h, zo 12-17h
• fleursdumal.nl magazine
More in: Art & Literature News, AUDIO, CINEMA, RADIO & TV, Exhibition Archive, FDM Art Gallery, Sjon Brands, Surrealism, Surrealisme, Theater van de Verloren Tijd
De pijl uit de aero.
Daar gaat
er een.
Pas op
span goed.
Straks zien
we weer
dat rood,
dat bloed.
Hoera!
Mik goed.
Het hart
doorboord.
Of neen
hem niet
direct
vermoord!
‘k Heb spijt
dat staal
niet brandt
niet pijnt.
Eén steek:
‘t Is uit:
De dood
verschijnt.
Alweer
een dood!
Geen kik,
geen kreet.
Dat is
niet schoon!
Geen pijn!
Geen leed!
Daal neer!
Ik doe
‘t niet meer:
‘t Is flauw!
Bloed, bloed!
‘k Verkies
het zwaard!
De houw!
Agnita Feis
(1881 – 1944)
Uit: Oorlog. Verzen in Staccato (1916).
De pijl uit de aero
Portret: Theo van Doesburg
• fleursdumal.nl magazine
More in: *War Poetry Archive, Agnita Feis, Antony Kok, Archive E-F, De Stijl, Doesburg, Theo van, Feis, Agnita, Kok, Antony, Theo van Doesburg, WAR & PEACE
Begegnung
Dein Gehen lächelt in mich über
Und
Reißt das Herz.
Das Nicken hakt und spannt.
Im Schatten deines Rocks
Verhaspelt
Schlingern
Schleudert
Klatscht!
Du wiegst und wiegst.
Mein Greifen haschet blind.
Die Sonne lacht!
Und
Blödes Zagen lahmet fort
Beraubt beraubt!
August Stramm
(1874-1915)
Begegnung, 1914
• fleursdumal.nl magazine
More in: *War Poetry Archive, Archive S-T, Expressionism, Stramm, August
De verminkte.
De borst
verscheurd.
Het been
in gruis.
Hoera!
Lang leev’
het krijgs-
gedruisch!
Dat hinkt.
Dat kermt.
Dat stuipt.
Dat bloedt.
Hoera!
Hoera!
Die moord
is goed!
Agnita Feis
(1881 – 1944)
Uit: Oorlog. Verzen in Staccato (1916).
De verminkte
• fleursdumal.nl magazine
More in: *War Poetry Archive, Agnita Feis, Antony Kok, Archive E-F, De Stijl, Feis, Agnita, Theo van Doesburg, WAR & PEACE
A vast cultural movement is emerging from outside the Western world. Truly global in its range and allure, it is the biggest challenge yet to Hollywood, McDonald’s, blue jeans, and other aspects of American mass-produced popular culture. This is a book about the new arbiters of mass culture ―India’s Bollywood films, Turkey’s soap operas, or dizi, and South Korea’s pop music.
Carefully packaging not always secular modernity, combined with traditional values, in urbanized settings, they have created a new global pop culture that strikes a deeper chord than the American version, especially with the many millions who are only just arriving in the modern world and still negotiating its overwhelming changes.
Fatima Bhutto, an indefatigable reporter and vivid writer, profiles Shah Rukh Khan, by many measures the most popular star in the world; goes behind the scenes of Magnificent Century, Turkey’s biggest dizi, watched by more than 200 million people across 43 countries; and travels to South Korea to see how K-Pop started. Bhutto’s book is an important dispatch from a new, multipolar order that is taking form before our eyes.
Fatima Bhutto was born in Kabul, Afghanistan and grew up between Syria and Pakistan. She is the author of five previous books of fiction and nonfiction. Her debut novel, The Shadow of the Crescent Moon, was long listed for the Bailey’s Women’s Prize for Fiction and the memoir about her father’s life and assassination, Songs of Blood and Sword, was published to acclaim. Her most recent book is The Runaways, a novel.
She graduated from Barnard with a degree in Middle Eastern Languages and Cultures and has a masters in South Asian Government and politics from SOAS.
New Kings of the World: Dispatches from Bollywood, Dizi, and K-Pop
by Fatima Bhutto
Product details
Paperback: 206 pages
Publisher: Columbia Global Reports
Language: English
ISBN-10: 1733623701
ISBN-13: 978-1733623704
Product Dimensions: 5.2 x 0.8 x 7.8 inches
#68 in Communication & Media Studies
#110 in Popular Culture in Social Sciences
#132 in Pop Culture Art
Price: $15.99
E-Book price: $15.99
E-book ISBN: 978-1-7336237-1-1
On Sale: September 24, 2019
Pages: 207
# more books
Fatima Bhutto:
New Kings of the World: Dispatches from Bollywood, Dizi, and K-Pop
• fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, - Book Stories, Archive A-B, AUDIO, CINEMA, RADIO & TV, BEAT GENERATION, EXPRESSIONISM, DADA & DE STIJL, SURREALISM, Fatima Bhutto, LITERARY MAGAZINES
Het land is stom
Geen kleur.
Geen klank.
Het land
is stom.
Slechts oog
en oor
voor zwaard
en trom.
O mensch
verhef
uw stem
dan toch!
Gil, krijsch,
huil, brul!
‘t Is tijd,
nu nog.
Maar straks
niet meer……….
Het vuur
brandt voort.
‘t Verteert.
‘t Verkoolt……….
‘t Blijft stil.
Geen woord.
Geen kleur.
Geen klank:
Het land
is stom.
Slechts oog
en oor
voor zwaard
en trom.
Agnita Feis
(1881 – 1944)
Uit: Oorlog. Verzen in Staccato (1916).
Het land is stom
•fleursdumal.nl magazine
More in: *War Poetry Archive, Antony Kok, Archive E-F, De Stijl, Doesburg, Theo van, Feis, Agnita, Kok, Antony, Theo van Doesburg, WAR & PEACE
Antony Kok
schrijver en experimenteel dichter
door Jef van Kempen
Antony Kok werd op 18 april 1882 in Rotterdam geboren, als zoon van Pieter Kok en Sophia Hagen. Zijn vader was adjunct-commies bij de Staatsspoorwegen. Antony Kok overleed op 29 oktober 1969 te Haarlem.
Het grootste deel van zijn jeugd woonde Antony Kok in het Limburgse Maasbree. Na zijn middelbare schooltijd trad hij in het voetspoor van zijn vader door in 1899 ook bij de Staatsspoorwegen te gaan werken. Na eerst in ‘s-Hertogenbosch en Oisterwijk als klerk-telegrafist te hebben gewerkt kwam hij in 1908 naar Tilburg, waar hij het na verloop van tijd tot chef-commies zou brengen.
De eerste tien jaar woonde Kok, die zijn hele leven ongehuwd bleef, op kamers boven slagerij De Brouwer in de Tuinstraat. Hij zou in Tilburg later nog vier maal verhuizen.
In 1914 raakte Antony Kok bevriend met de Amsterdamse schrijver en schilder Theo van Doesburg, die tijdens de mobilisatie in de omgeving van Tilburg was gelegerd. Samen organiseerden zij in 1915 tweemaal een Soiree Intime, waarbij Van Doesburg gedichten voordroeg en Kok piano speelde. Onder invloed van Van Doesburg experimenteerde Kok dat jaar, als een van de eersten in Nederland, met het schrijven van klankpoëzie.
In die tijd ontstonden ook plannen voor het oprichten van een eigen tijdschrift, waarin zij hun opvattingen over de moderne beeldende kunst en literatuur zouden kunnen ventileren. Dat tijdschrift werd De Stijl, dat van 1917 tot 1932 verscheen en ook internationaal gezien een van de belangrijkste organen zou blijken voor de vernieuwing van met name beeldende kunst en architectuur. Behalve Van Doesburg en Kok behoorden tot de oprichters ook de schilders Huszàr, Van der Leck en Mondriaan, en de architecten Oud en Wils. Zij wilden de beeldende kunst ontdoen van alle overbodige versieringen en zich beperken tot het gebruik van de rechte lijn en de primaire kleuren.
Antony Kok debuteerde in 1917 met zijn gedicht Excelsior in het tijdschrift Eenheid. In hetzelfde tijdschrift publiceerde hij later nog de gedichten De Rozelaar (1917) en Gods Licht (1918). Verder werd in 1917 Koks experimentele gedicht De Wisselwachter in het tijdschrift Holland Express afgedrukt.
In het eerste nummer van De Stijl van oktober 1917 nam Van Doesburg een beschouwing van zijn Tilburgse vriend op met de titel: De moderne schilderij in het interieur.
Antony Kok zou in de loop van de tijd meer beschouwend proza in De Stijl publiceren, zoals Scheppen (1918), Denkextracten. Over organische schoonheid en Kunst en ontroering. Synthetische analyse (1919).
Hij was ook een van de ondertekenaars van de door Stijl-medewerkers gepubliceerde manifesten over beeldende kunst (1918) en literatuur (1920). Van Kok werden in het tijdschrift De Stijl maar twee gedichten opgenomen: in 1921 Stilte + stem (Vers in W) en in 1923 het acht jaar eerder geschreven Nachtkroeg. De beide gedichten, die voor het grootste deel bestonden uit klanknabootsende woorden, werden niet alleen door Theo van Doesburg, maar ook door Piet Mondriaan en Kurt Schwitters beschouwd als een belangrijke bijdrage tot de vernieuwing van de dichtkunst.
Schwitters nam het gedicht Stilte + stem (Vers in W) ook op in zijn eigen tijdschrift Merz. Geïnspireerd door Schwitters schreef Kok in 1923 een aantal dadaïstische gedichten, die echter pas na zijn dood werden gepubliceerd. Het overlijden van Theo van Doesburg in 1931 betekende het einde van het tijdschrift De Stijl.
In 1932 zou er nog een laatste aflevering verschijnen met daarin een In memoriam van de hand van Kok; dat zou tevens zijn laatste publicatie zijn. De omvangrijke briefwisseling tussen Van Doesburg en Kok is een van de belangrijkste bronnen met betrekking tot de geschiedenis van de beweging rond het tijdschrift De Stijl.
Antony Kok stond bekend als een bedachtzaam en vrijgevig man. Hij was een groot kunstminnaar en een mecenas, niet alleen voor bijvoorbeeld Piet Mondriaan maar ook voor regionale kunstenaars. In de jaren na het overlijden van zijn vriend Theo van Doesburg schreef hij nog zelden gedichten, maar legde zich geheel toe op het schrijven van aforismen.Tot aan zijn dood zou hij er vele duizenden schrijven, die hijzelf echter nooit heeft gepubliceerd.
In 1942 ging Antony Kok met pensioen bij de spoorwegen. De jaren daarna zou hij zijn belangstelling voor het spiritisme en de filosofie verder cultiveren en zich in 1946 aansluiten bij de beweging van De Rozenkruisers. Ter wille van die beweging verhuisde hij in 1952 naar Haarlem. In deze stad maakte Kok kennis met de schilder Kees Verweij, die ruim veertig portretten van hem maakte. De tekeningen, die door Kok van een titel waren voorzien, werden tentoongesteld, onder andere in het Stedelijk Museum Amsterdam en het Van Abbemuseum in Eindhoven (1954-1955).
Op 29 oktober 1969 overleed Antony Kok op 87-jarige leeftijd. De meeste publicaties van en over zijn werk kwamen na zijn dood tot stand. Als gevolg van de toegenomen belangstelling voor zijn werk en zijn persoon, werd begin 1985 in de Stadsschouwburg/Kultureel Sentrum van Tilburg nog een grote tentoonstelling aan de ‘Dichter bij De Stijl‘ gewijd.
Meer informatie over Antony Kok op website: www.antonykok.nl
Dit artikel verscheen eerder in: J. van Oudheusden, e.a. (red.), Brabantse biografieën. Levensbeschrijvingen van bekende en onbekende Noordbrabanders. Deel 1, Amsterdam/Meppel, 1992.
Verder gepubliceerd op 14 september 2017 op de website Brabants Erfgoed: https://www.brabantserfgoed.nl/
Op 29 oktober 2019 is het precies 50 jaar geleden dat Antony Kok, schrijver en experimenteel dichter, overleed in een Haarlems ziekenhuisbed.
Tot en met 5 januari 2020 is er een expositie te zien in het Dordrechts Museum over de Haarlemse kunstschilder Kees Verwey, onder de titel: Kees Verwey en zijn idolen. Hier zijn ook 30 portretten te zien van Antony Kok (gemaakt door Verwey) uit de collectie van het Rijksmuseum.
Bij deze expositie in Museum Dordrecht, verscheen de publicatie: Kees Verwey en zijn idolen.
Één van de hoofdstukken heeft als titel: ‘Antony Kok had me te pakken’ en is geschreven door de Antony Kok biografen Hanneke van Kempen en Jef van Kempen.
Kees Verwey en zijn idolen
Dordrechts Museum
2019
ISBN 978-90-71722-30-1
Redactie: Laura van den Hout, Judith Spijksma, Linda Janssen
‘Antony Kok had me te pakken’ door Hanneke van Kempen en Jef van Kempen geeft een beeld van de gang van zaken rond de vriendschap van Antony Kok en de Haarlemse schilder Kees Verwey en is geïllustreerd.
https://www.dordrechtsmuseum.nl/
antonykok.nl magazine
fleursdumal.nl magazine
29 oktober 2019
More in: Agnita Feis, Antony Kok, Archive K-L, DADA, De Stijl, Essays about Van Doesburg, Kok, Mondriaan, Schwitters, Milius & Van Moorsel, Evert en Thijs Rinsema, Hanneke van Kempen, Jef van Kempen, Kurt Schwitters, Kurt Schwitters, Literaire sporen, Piet Mondriaan, Theo van Doesburg, Theo van Doesburg
De
verlaten
loopgraaf
Een wond
in d’ aard!
Een geul!
Een spleet!
Deed dat
de mensch,
die denkt,
die weet?
Arm, voet,
been, hoofd,
‘t ligt al
dooreen.
Men zoekt
een mensch!
Er is
er geen!
Slechts bloed!
slechts stank!
Slechts lijk!
Slechts dood!
Op, op!
Meer moord.
Uw land
blijv’ groot!
Agnita Feis
(1881 – 1944)
Uit: Oorlog. Verzen in Staccato (1916).
De verlaten loopgraaf
• fleursdumal.nl magazine
More in: *War Poetry Archive, Agnita Feis, Archive E-F, Doesburg, Theo van, Essays about Van Doesburg, Kok, Mondriaan, Schwitters, Milius & Van Moorsel, Feis, Agnita, Kok, Antony, WAR & PEACE
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature