Fleurs du Mal Magazine
William Shakespeare
(1564-1616)
Romeo & Juliet
“Romeo:
If I profane with my unworthiest hand
This holy shrine, the gentle fine is this:
My lips, two blushing pilgrims, ready stand
To smooth that rough touch with a tender kiss.
Juliet:
Good pilgrim, you do wrong your hand too much,
Which mannerly devotion shows in this;
For saints have hands that pilgrims’ hands do touch,
And palm to palm is holy palmers’ kiss.
Romeo:
Have not saints lips, and holy palmers too?
Juliet:
Ay, pilgrim, lips that they must use in prayer.
Romeo:
O, then, dear saint, let lips do what hands do;
They pray, grant thou, lest faith turn to despair.
Juliet:
Saints do not move, though grant for prayers’ sake.
Romeo:
Then move not, while my prayer’s effect I take.
Thus from my lips, by yours, my sin is purged.
Juliet:
Then have my lips the sin that they have took.
Romeo:
Sin from thy lips? O trespass sweetly urged!
Give me my sin again.
Juliet:
You kiss by the book.”
William Shakespeare, Romeo and Juliet
Shakespeare 400 (1616 – 2016)
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive S-T, Romeo & Juliet, Shakespeare, William
Op het Museumplein en rondom het Leidseplein in Amsterdam presenteert de 39ste editie van de Uitmarkt onverwachte combinaties, theatrale gekte, muziek in alle toonaarden, pop up voorstellingen en een stille disco. Vertrouwde gasten en verrassende nieuwkomers verwelkomen je graag bij hun optredens. Zo pakt Yuri Honing in de Jazz club van het Concertgebouw uit, toont Conny Janssen Danst Courage in de Stadsschouwburg Amsterdam en het muzikale cabaretduo Maartje & Kine gaat los in Bellevue. Met meer dan 350 gratis optredens is de Uitmarkt hét culturele evenement van Nederland.
Opening: Om 21 uur presenteert Jörgen Raymann op vrijdag 26 augustus het openingsprogramma op het Museumplein, met onder meer Jeangu Macrooy, Lucas Hamming, Capella Amsterdam en Cirque Eloize. The New Cool Collective is de trouwe huisband van dienst deze avond. Zij zetten de toon voor een lang weekend cultuur.
Orkesten: Maar liefst zeven orkesten laten van zich horen op de Uitmarkt, zoals het Jazz Orchestra of the Concertgebouw, het Residentie Orkest en het Orkest van de 18e eeuw. Op zondagavond is de vertrouwde afsluiting met het Metropole Orkest en de Musical Sing a Long.
Talent groeit: Naast de grote podia met bekende artiesten is er op de Uitmarkt ook volop ruimte voor jonge talentvolle makers. Kris kras over het Museumplein loopt de Yellow Brick Road waar de nieuwe generatie makers zich presenteert te midden van het publiek. Drijvende kracht achter de Yellow Brick Road zijn de talentontwikkelaars, zoals Nowhere, Solid Ground Movenment, Don’t hit mama, Poetry Circle Nowhere, Spin Off en Theater De Gasten. Op en rondom het Vrije Uitloop-podium pakt het Amsterdam Fringe Festival uit met een theatraal kippenhok.
Uitmarkt Junior: Speciaal voor de jeugd is er een eigen programma met optredens en activiteiten. Bij Kids@work kunnen kinderen zelf aan de slag – acteren, schilderen of een filmpje maken; het kan allemaal.
Uitmarkt Boeken & Informatie: Welke boeken gaan we lezen en welke exposities en voorstellingen mogen we niet missen? Op de Informatiemarkt presenteren culturele ins1tellingen hun aanbod en op de Uitmarkt Boeken kun je zowel nieuwe schrijftalenten als bekende auteurs spotten.
Uitmarkt 2016
Landelijke opening cultureel seizoen
Op het Museumplein en rondom het Leidseplein in Amsterdam
Vrijdag 26, Zaterdag 27 en Zondag 28 augustus 2016
# Meer info op website Uitmarkt
fleursdumal.nl magazine
foto: fdm mag
More in: Art & Literature News, AUDIO, CINEMA, RADIO & TV, DANCE & PERFORMANCE, Literary Events, MUSIC
Vijf films in de race voor Parel voor de Beste Boekverfilming 2016
Beyond Sleep, De Helleveeg, Knielen op een bed violen, Schone handen en Publieke Werken dingen mee naar de Parel, de publieksprijs voor de Beste Boekverfilming. Vanaf vandaag kan iedereen tot en met 15 september via een website stemmen op zijn favoriet. Op 16 september wordt op Film by the Sea, het festival voor film en literatuur in Vlissingen, de Parel uitgereikt aan de film die de meeste stemmen heeft behaald.
De vijf nominaties zijn door bezoekers van Pathé gekozen uit het aanbod aan verfilmingen van oorspronkelijk Nederlandstalige boeken, die uitkwamen tussen 1 juli 2015 en 31 juli 2016. Vorig jaar ontving Still Alice, gebaseerd op het boek Ik mis mezelf van Lisa Genova, de Parel voor de beste Boekverfilming. Dit jaar dingen alleen verfilmingen van oorspronkelijk Nederlandstalige boeken mee naar de Parel.
De vijf films zijn opnieuw te zien in een groot aantal theaters. Kijk voor meer informatie op www.pathe.nl/parel. Tijdens Film by the Sea, van 9 t/m 18 september, worden naast de genomineerde films, ook I Nostri Ragazzi, J. Kessels,- The Novel en Problemski Hotel vertoond.
Kijk voor meer informatie op www.filmbythesea.nl
Boek en film
Boek en film gaan heel goed samen. Aan menig beroemde film gaat vaak een even beroemd boek vooraf. Denk aan klassiekers als Turks Fruit, Doctor Zhivago, The English Patient en Harry Potter. Of de nieuwe verfilming van De GVR die momenteel voor een verkoopsucces zorgt voor het gelijknamige boek van Roald Dahl.
De genomineerde films voor de Parel zijn gebaseerd op de volgende boeken: Nooit meer slapen (Beyond Sleep), van W. F. Hermans (De Bezige Bij, 1966), De helleveeg van A. F. Th. van der Heijden (De Bezige Bij, 2013), Knielen op een bed violen van Jan Siebelink (De Bezige Bij, 2005), Schone handen van René Appel (Ambo|Anthos, 2007) en Publieke werken van Thomas Rosenboom (Querido, 1999).
Nominaties 2016
Publieke werken
Amsterdam, 1888: de getergde vioolbouwer Vedder moet het veld ruimen als zijn huisje moet wijken voor het geplande Victoria Hotel. Zijn overmoedige neef Anijs, apotheker te Hoogeveen, heeft zich door ongeoorloofd medisch handelen ernstig in de nesten gewerkt en zoekt een uitweg.
Filmdistributeur: September Film Distribution
Boektitel: Publieke werken
Auteur boek: Thomas Rosenboom
Uitgeverij: Querido
Schone handen
Sylvia en Eddie hebben samen twee kinderen. Ze wonen in een groot pand in Amsterdam-Zuid en het ontbreekt hen aan niets. Er is één levensgroot probleem: het vele geld dat Eddie binnenbrengt is crimineel geld. Sylvia heeft zijn activiteiten altijd geaccepteerd, maar haar geweten begint te knagen.
Filmdistributeur: Dutch Filmworks BV
Boektitel: Schone handen
Auteur boek: René Appel
Uitgeverij: Ambo|Anthos
Beyond sleep
Nooit meer slapen is het verhaal van de jonge geoloog Alfred Issendorf, die in het moerassige noorden van Noorwegen onderzoek wil verrichten om de hypothese van zijn leermeester en promotor Sibbelee te staven. Issendorf is ambitieus: hij hoopt dat hem op deze reis iets groots te wachten staat.
Filmdistributeur: September Film Distribution
Boektitel: Nooit meer slapen
Auteur boek: Willem Frederik Hermans
Uitgeverij: De Bezige Bij
Knielen op een bed violen
Op een beslissend punt in zijn volwassen bestaan heeft Hans Sievez een diep-religieuze ervaring; hij is ervan overtuigd voor een kort moment in direct contact met God te hebben gestaan. In de daarop volgende zoektocht naar zingeving en het eeuwige leven verliest hij het zicht op de werkelijkheid en het contact met zijn omgeving. De relatie met zijn vrouw en zoons komt onder grote druk te staan.
Filmdistrib.: September FilmDistrib.
Boektitel: Knielen op een bed violen
Auteur boek: Jan Siebelink
Uitgeverij: De Bezige Bij
De helleveeg
Tiny lijdt behalve aan smetvrees ook aan een dwangmatig scherpe tong. Voor Albert is tante Tiny, schertsend Tientje Poets genoemd, even afschrikwekkend als intrigerend. Eenmaal zelf volwassen geworden stuurt Albert aan op een grote confrontatie, waarbij eindelijk alle familiegeheimen aan het licht komen.
Filmdistributeur: eOne
Boektitel: De helleveeg
Auteur boek: A.F.Th. van der Heijden
Uitgeverij: De Bezige Bij
# Stemmen kan op website Besteboekverfilming
fleursdumal.nl magazine
More in: A.F.Th. van der Heijden, Art & Literature News, AUDIO, CINEMA, RADIO & TV, Jan Siebelink, WF Hermans
Kringloop
Bij avondval vermoed ik uitgestorven kampen:
Het spit wildloos, verwaaiende koude asch.
Dan keert de jager huiswaarts, zonder buit.
In zijn hoofd dansen prooien en schreeuwen.
’s Nachts zijn dromen gevuld met rakelingse speren.
De driften in zichzelf gevlucht: alles om te vergeten.
Vergeefs pogen, pogen. Steeds maar weer.
Bert Bevers
Uit Afglans – Gedichten 1972-1997, Uitgeverij WEL, Bergen op Zoom, 1997
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Bevers, Bert
José-Maria de Heredia
(1842 – 1905)
Les Funérailles
Vers la Phocide illustre, aux temples que domine
La rocheuse Pytho toujours ceinte d’éclairs,
Quand les guerriers anciens descendaient aux enfers,
La Grèce accompagnait leur image divine.
Et leurs Ombres, tandis que la nuit illumine
L’Archipel radieux et les golfes déserts,
Écoutaient, du sommet des promontoires clairs,
Chanter sur leurs tombeaux la mer de Salamine.
Et moi je m’éteindrai, vieillard, en un long deuil ;
Mon corps sera cloué dans un étroit cercueil
Et l’on paîra la terre et le prêtre et les cierges.
Et pourtant j’ai rêvé ce destin glorieux
De tomber au soleil ainsi que les aïeux,
Jeune encore et pleuré des héros et des vierges.
José-Maria de Heredia poésie
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive G-H, CLASSIC POETRY
Na bijna vijfentwintig jaar beeldende kunstprojecten in zeer uiteenlopende segmenten van de openbare ruimte georganiseerd te hebben, zet Fundament een punt achter dit nomadische bestaan en kiest voor een vaste locatie, een ‘eigen huis’: park De Oude Warande in Tilburg. Dit betekent dat er voortaan jaarlijks exposities plaatsvinden in De Oude Warande, waardoor dit belangrijke culturele erfgoed binnen enkele jaren uit kan groeien tot internationaal erkend podium voor hedendaagse sculptuur. Hiervoor is het nodige voorwerk al gedaan. Tussen 2000 en 2015 vonden er de eerste vijf edities van Lustwarande plaats. Bovendien realiseerde Fundament in 2009 het door Callum Morton ontworpen paviljoen Grotto voor het middelpunt van het park. In het kader hiervan vond tevens de expositie Stardust plaats. Lustwarande heeft zich inmiddels bewezen als een van de belangrijkste internationale buitenexposities in Nederland, met lovende persreacties uit binnen- en buitenland en hoge bezoekersaantallen. De expositie wordt dan ook beschouwd als een vaste waarde binnen het beeldende kunstlandschap van Nederland.
De zesde editie van Lustwarande staat gepland voor de zomer van 2019. Daaraan voorafgaand vinden er exposities en projecten in het park plaats die kleiner van opzet zijn en een striktere thematiek kennen. Luster – Clay in Sculpture Today is de eerste manifestatie van dit nieuwe beleid. Deze expositie, die plaatsvindt van 17 september tot en met 30 oktober 2016, sluit aan bij de hernieuwde belangstelling voor het gebruik van klei en keramiek in de hedendaagse kunst maar gaat een stap verder door kunstenaars uit te dagen nieuwe werken te maken voor de natuurlijke, openbare ruimte van De Oude Warande.
Luster zal nieuwe werken tonen van elf internationale kunstenaars: Caroline Coolen (BE) – Daniel Dewar & Grégory Gicquel (GB/FR) – Alexandra Engelfriet (NL) – Guido Geelen (NL) – Cameron Jamie (USA) – Markus Karstieβ (DE) – Marien Schouten (NL) – Johan Tahon (BE) – Gert & Uwe Tobias (RO) – Anne Wenzel (DE) – Jesse Wine (GB)
Het aantal exposities dat de laatste jaren uitsluitend gewijd is aan het gebruik van keramiek in de hedendaagse kunst is opmerkelijk te noemen. Deze groeiende belangstelling kan verklaard worden in het licht van de terugkeer naar het kleinschalige en het lokale, de herontdekking van de natuur en van wat ‘oer’ is, het streven naar duurzaamheid, het consuminderen, de bio- en paleo-trends, guerilla-tuinieren en urban farming, slow cooking en de revival van het bakken en breien, dat alles, in een breder kader, als actieve bijdrage aan een betere leefwereld en omgang met de aarde. Het gaat in deze visie om een pas op de plaats, een herbezinning op onze ethische waarden, vanuit het besef dat de aarde niet onuitputtelijk is. Een herverkenning van het klassieke ambacht, een associatie die onlosmakelijk met klei verbonden is, sluit hier naadloos bij aan. Kunst die van klei gemaakt is neemt bovendien een speciale positie in. Klei als materiaal dat door de kunstenaar met de blote hand bewerkt wordt, verbindt het lichaam direct met de aarde, zowel in de betekenis van globe als van grond, modder en land.
Luster – Clay in Sculpture Today sluit aan bij de hernieuwde belangstelling voor het gebruik van klei en keramiek in de hedendaagse kunst maar gaat een stap verder door kunstenaars opdrachten te verstrekken om werken in klei en keramiek te maken voor de openbare ruimte. Op twee verschillende manieren worden de werken daardoor dichter bij hun oorsprong gebracht. Enerzijds vloeit het ontstaan van keramische kunst immers voort uit toepassingen van keramiek in de openbare ruimte, namelijk gevelbekleding zoals die aan het einde van de 19e eeuw in nieuwe architectuur werd toegepast. Anderzijds worden de nieuwe werken in klei en keramiek direct verbonden met de aarde, waar hun materialiteit aan onttrokken is, door de werken te presenteren in de natuurlijke context van De Oude Warande. De kunstenaars worden daarbij uitgedaagd om hun gangbare praktijk in te passen in de mogelijkheden en onmogelijkheden van die publieke, natuurlijke omgeving.
De expositie focust op een selectie van kunstenaars bij wie klei al lang of zelfs altijd al een vooraanstaande positie in hun oeuvres heeft ingenomen, vanuit de vraagstelling wat hun nieuwe, voor de openbare ruimte gemaakte werken kunnen betekenen voor het begrijpen van de actuele wereld. Met deze selectie zullen verschillende aspecten van hedendaagse keramische sculptuur aan de orde gesteld worden: de betekenis van schaal (van miniatuur tot monumentaal), van bewerkingsprocessen (van ruw tot geglazuurd en ready-made), de esthetiek van kleur en glans (die van het materiaal versus de toevoeging van pigmenten en lusters) en de functies van ordening, het aardse, ritueel en mythe.
Luster – Clay in Sculpture Today
17 september tot en met 30 oktober 2016
Caroline Coolen (BE) – Daniel Dewar & Grégory Gicquel (GB/FR) – Alexandra Engelfriet (NL) – Guido Geelen (NL) – Cameron Jamie (USA) – Markus Karstieβ (DE) – Marien Schouten (NL) – Johan Tahon (BE) – Gert & Uwe Tobias (RO) – Anne Wenzel (DE) – Jesse Wine (GB)
Ingang: Bredaseweg 441 (parkeerplaats Auberge du Bonheur) – Tilburg
Openingstijden: dagelijks van zonsop- tot zonsondergang.
Openingstijden info-unit: 11.30 – 16.30 u.
Verzochte entree: 5 € (volwassenen) / 4 € (studenten) / tot 18 jaar gratis
Organisatie: Stichting Fundament Tilburg
# meer informatie op website www.fundamentfoundation.nl/
Foto’s archief Fleursdumal.nl Magazine
fleursdumal.nl magazine
More in: Art & Literature News, Dutch Landscapes, Exhibition Archive, Fundament - Lustwarande, Sculpture
Sibylla Schwarz
(1621 – 1638)
Poëten gehn
dem unadelichen Adel
weit vohr
Ob zwar mein schlechter Leib
zu deme sich muß halten
was schlecht und niedrig ist
und lassen alles walten
was reiche Güter hat
was grossen Titul führet
was Weißheit
Kunst und Lob mit
blassem Ansehn zieret.
So bleibt dennoch mein Sinn
allzeit am Himmel kleben
da ein Poëte kan
ohn Schimpff und Schaden leben
da niemand sagen kan: Sih
diser geht dich für!
da keine Leumder sein
da bloß des Himmels Zier
mit ihnen Sprache helt
da alles muß erbleichen
da ein vom Adel muß
dem schlechsten Diener weichen.
Und wenn ein hoher Heldt
bey seinem Degen geht
der sehe sich wohl für
daß er ja feste steht;
denn wer
auß Hoffahrt nur
den Degen angehencket
dem wird gemeinlich auch
der Schwerdter Schmach geschenket
und wenn die Hoffart denn
wird endlich untergehn
wird der Poëten Volck
doch immer oben stehn.
Sibylla Schwarz poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive S-T, SIbylla Schwarz
Max Jacob
(1876 – 1944)
Flagellation, Etc
« Vous avez promené le jet entre
Mes
Côtes « de la lampe à souder, le fouet des démons ! »
Aïe ! oh ! oh! le sang lent ; l’Esprit est sur la motte.
Sang à la cloque : il coule !
la cloque et les ampoules !
Qui ?
Le dieu architecte, l’ingénieur, l’ingénieur !
Hors des apparences, derrière le grillage.
Son Œil pense le sous-sol est tout ce qui fait vivre l’essence or sous le fouet le
Triste-Sire percé comme une poêle à frire pense l’espace et ce qui passe.
Vous avez promené la lampe des démons
Aïe, oh ! oh ! la faulx sur le corps de satin, la faulx qui n’est pas loin des jambes.
La fleur s’inclina sous le fouet de la lampe.
Qui ? l’inventeur des lois, aïe ! oh ! oh !
Lois du monde derrière la mer, et l’air créé ; derrière les ondes. «
Donner
Mon sang d’engrais d’esprit à vous, les bêtes, « sous la poutre et tomber aux brancards d’une charrette. «
Sang au pavé, le bois aux ressauts du pavé ! »
Fin de mort ! on est arrivé !
Mains clouées ! laissez faire : c’est pour l’humanité.
Crevez la peau, le muscle et séparez les os.
Crevez le pied, les pieds : c’est pour la vérité.
Le bois l’auguste bois percé par la ferraille. «
Je suis le dieu des dieux, l’odorante aubépine. «
Regardez-moi les yeux, je parle de partout. »
Max Jacob poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive I-J, Jacob, Max
Abraham Cowley
(1618-1667)
Against Hope
Hope, whose weak Being ruin’d is,
Alike if it succeed, and if it miss;
Whom Good or Ill does equally confound,
And both the Horns of Fates Dilemma wound.
Vain shadow! which dost vanish quite,
Both at full Noon, and perfect Night!
The Stars have not a possibility
Of blessing Thee;
If things then from their End we happy call,
’Tis Hope is the most Hopeless thing of all.
Hope, thou bold Taster of Delight,
Who whilst thou shouldst but tast, devour’st it quite!
Thou bringst us an Estate, yet leav’st us Poor,
By clogging it with Legacies before!
The Joys which we entire should wed,
Come deflowr’d Virgins to our bed;
Good fortunes without gain imported be,
Such mighty Custom’s paid to Thee.
For Joy, like Wine, kept close does better tast;
If it take air before, its spirits wast.
Hope, Fortunes cheating Lottery!
Where for one prize an hundred blanks there be;
Fond Archer, Hope, who tak’st thy aim so far,
That still or short, or wide thine arrows are!
Thin, empty Cloud, which th’eye deceives
With shapes that our own Fancy gives!
A Cloud, which gilt and painted now appears,
But must drop presently in tears!
When thy false beams o’re Reasons light prevail,
By Ignes fatui for North-Stars we sail.
Brother of Fear, more gaily clad!
The merr’ier Fool o’th’ two, yet quite as Mad:
Sire of Repentance, Child of fond Desire!
That blow’st the Chymicks, and the Lovers fire!
Leading them still insensibly’on
By the strange witchcraft of Anon!
By Thee the one does changing Nature through
Her endless Labyrinths pursue,
And th’ other chases Woman, whilst She goes
More ways and turns than hunted Nature knows.
Abraham Cowley poetry
fleursdumal.nl
More in: Archive C-D, CLASSIC POETRY
Spring Pictures
by Katherine Mansfield
I
It is raining. Big soft drops splash on the people’s hands and cheeks; immense warm drops like melted stars. “Here are roses! Here are lilies! Here are violets!” caws the old hag in the gutter. But the lilies, bunched together in a frill of green, look more like faded cauliflowers. Up and down she drags the creaking barrow. A bad, sickly smell comes from it. Nobody wants to buy. You must walk in the middle of the road, for there is no room on the pavement. Every single shop brims over; every shop shows a tattered frill of soiled lace and dirty ribbon to charm and entice you. There are tables set out with toy cannons and soldiers and Zeppelins and photograph frames complete with ogling beauties. There are immense baskets of yellow straw hats piled up like pyramids of pastry, and strings of coloured boots and shoes so small that nobody could wear them. One shop is full of little squares of mackintosh, page 185 blue ones for girls and pink ones for boys with Bébé printed in the middle of each …
“Here are lilies! Here are roses! Here are pretty violets!” warbles the old hag, bumping into another barrow. But this barrow is still. It is heaped with lettuces. Its owner, a fat old woman, sprawls across, fast asleep, her nose in the lettuce roots … Who is ever going to buy anything here …? The sellers are women. They sit on little canvas stools, dreamy and vacant looking. Now and again one of them gets up and takes a feather duster, like a smoky torch, and flicks it over a thing or two and then sits down again. Even the old man in tangerine spectacles with a balloon of a belly, who turns the revolving stand of ‘comic’ postcards round and round cannot decide …
Suddenly, from the empty shop at the corner a piano strikes up, and a violin and flute join in. The windows of the shop are scrawled over—New Songs. First Floor. Entrance Free. But the windows of the first floor being open, nobody bothers to go up. They hang about grinning as the harsh voices float out into the warm rainy air. At the doorway there stands a lean man in a pair of burst carpet slippers. He has stuck a feather through the broken rim of his hat; with what an air he wears it! The feather is magnificent. It is gold epaulettes, frogged coat, page 186 white kid gloves, gilded cane. He swaggers under it and the voice rolls off his chest, rich and ample.
“Come up! Come up! Here are the new songs! Each singer is an artiste of European reputation. The orchestra is famous and second to none. You can stay as long as you like. It is the chance of a lifetime, and once missed never to return!” But nobody moves. Why should they? They know all about those girls—those famous artistes. One is dressed in cream cashmere and one in blue. Both have dark crimped hair and a pink rose pinned over the ear … They know all about the pianist’s button boots—the left foot—the pedal foot—burst over the bunion on his big toe. The violinist’s bitten nails, the long, far too long cuffs of the flute player—all these things are as old as the new songs.
For a long time the music goes on and the proud voice thunders. Then somebody calls down the stairs and the showman, still with his grand air, disappears. The voices cease. The piano, the violin and the flute dribble into quiet. Only the lace curtain gives a wavy sign of life from the first floor.
It is raining still; it is getting dusky … Here are roses! Here are lilies! Who will buy my violets? …
II
Hope! You misery—you sentimental, faded female! Break your last string and have done with it. I shall go mad with your endless thrumming; my heart throbs to it and every little pulse beats in time. It is morning. I lie in the empty bed—the huge bed big as a field and as cold and unsheltered. Through the shutters the sunlight comes up from the river and flows over the ceiling in trembling waves. I hear from outside a hammer tapping, and far below in the house a door swings open and shuts. Is this my room? Are those my clothes folded over an armchair? Under the pillow, sign and symbol of a lonely woman, ticks my watch. The bell jangles. Ah! At last! I leap out of bed and run to the door. Play faster—faster—Hope!
“Your milk, Mademoiselle,” says the concierge, gazing at me severely.
“Ah, thank you,” I cry, gaily swinging the milk bottle. “No letters for me?”
“Nothing, mademoiselle.”
“But the postman—he has called already?”
“A long half-hour ago, mademoiselle.”
Shut the door. Stand in the little passage a moment. Listen—listen for her hated twanging. Coax her—court her—implore her to play just once that charming little thing for one string only. In vain.
III
Across the river, on the narrow stone path that fringes the bank, a woman is walking. She came down the steps from the Quay, walking slowly, one hand on her hip. It is a beautiful evening; the sky is the colour of lilac and the river of violet leaves. There are big bright trees along the path full of trembling light, and the boats, dancing up and down, send heavy curls of foam rippling almost to her feet. Now she has stopped. Now she has turned suddenly. She is leaning up against a tree, her hands over her face; she is crying. And now she is walking up and down wringing her hands. Again she leans against the tree, her back against it, her head raised and her hands clasped as though she leaned against someone dear. Round her shoulders she wears a little grey shawl; she covers her face with the ends of it and rocks to and fro.
But one cannot cry for ever, so at last she becomes serious and quiet, patting her hair into place, smoothing her apron. She walks a step or two. No, too soon, too soon! Again her arms fly up—she runs back—again she is blotted against the tall tree. Squares of gold light show in the houses; the street lamps gleam through the new leaves; yellow fans of light follow the dancing boats. For a moment she is a blur against the tree, white, grey and black, melting into the stones and the shadows. And then she is gone.
Spring Pictures (1915)
by Katherine Mansfield (1888 – 1923)
From: Something Childish and Other Stories
fleursdumal.nl magazine
More in: 4SEASONS#Spring, Archive M-N, Katherine Mansfield, Mansfield, Katherine
The Tree
by H. P. Lovecraft
“Fata viam invenient.”
On a verdant slope of Mount Maenalus, in Arcadia, there stands an olive grove about the ruins of a villa. Close by is a tomb, once beautiful with the sublimest sculptures, but now fallen into as great decay as the house. At one end of that tomb, its curious roots displacing the time-stained blocks of Pentelic marble, grows an unnaturally large olive tree of oddly repellent shape; so like to some grotesque man, or death-distorted body of a man, that the country folk fear to pass it at night when the moon shines faintly through the crooked boughs. Mount Maenalus is a chosen haunt of dreaded Pan, whose queer companions are many, and simple swains believe that the tree must have some hideous kinship to these weird Panisci; but an old bee-keeper who lives in the neighbouring cottage told me a different story.
Many years ago, when the hillside villa was new and resplendent, there dwelt within it the two sculptors Kalos and Musides. From Lydia to Neapolis the beauty of their work was praised, and none dared say that the one excelled the other in skill. The Hermes of Kalos stood in a marble shrine in Corinth, and the Pallas of Musides surmounted a pillar in Athens, near the Parthenon. All men paid homage to Kalos and Musides, and marvelled that no shadow of artistic jealousy cooled the warmth of their brotherly friendship.
But though Kalos and Musides dwelt in unbroken harmony, their natures were not alike. Whilst Musides revelled by night amidst the urban gaieties of Tegea, Kalos would remain at home; stealing away from the sight of his slaves into the cool recesses of the olive grove. There he would meditate upon the visions that filled his mind, and there devise the forms of beauty which later became immortal in breathing marble. Idle folk, indeed, said that Kalos conversed with the spirits of the grove, and that his statues were but images of the fauns and dryads he met there—for he patterned his work after no living model.
So famous were Kalos and Musides, that none wondered when the Tyrant of Syracuse sent to them deputies to speak of the costly statue of Tyché which he had planned for his city. Of great size and cunning workmanship must the statue be, for it was to form a wonder of nations and a goal of travellers. Exalted beyond thought would be he whose work should gain acceptance, and for this honour Kalos and Musides were invited to compete. Their brotherly love was well known, and the crafty Tyrant surmised that each, instead of concealing his work from the other, would offer aid and advice; this charity producing two images of unheard-of beauty, the lovelier of which would eclipse even the dreams of poets.
With joy the sculptors hailed the Tyrant’s offer, so that in the days that followed their slaves heard the ceaseless blows of chisels. Not from each other did Kalos and Musides conceal their work, but the sight was for them alone. Saving theirs, no eyes beheld the two divine figures released by skilful blows from the rough blocks that had imprisoned them since the world began.
At night, as of yore, Musides sought the banquet halls of Tegea whilst Kalos wandered alone in the olive grove. But as time passed, men observed a want of gaiety in the once sparkling Musides. It was strange, they said amongst themselves, that depression should thus seize one with so great a chance to win art’s loftiest reward. Many months passed, yet in the sour face of Musides came nothing of the sharp expectancy which the situation should arouse.
Then one day Musides spoke of the illness of Kalos, after which none marvelled again at his sadness, since the sculptors’ attachment was known to be deep and sacred. Subsequently many went to visit Kalos, and indeed noticed the pallor of his face; but there was about him a happy serenity which made his glance more magical than the glance of Musides—who was clearly distracted with anxiety, and who pushed aside all the slaves in his eagerness to feed and wait upon his friend with his own hands. Hidden behind heavy curtains stood the two unfinished figures of Tyché, little touched of late by the sick man and his faithful attendant.
As Kalos grew inexplicably weaker and weaker despite the ministrations of puzzled physicians and of his assiduous friend, he desired to be carried often to the grove which he so loved. There he would ask to be left alone, as if wishing to speak with unseen things. Musides ever granted his requests, though his eyes filled with visible tears at the thought that Kalos should care more for the fauns and the dryads than for him. At last the end drew near, and Kalos discoursed of things beyond this life. Musides, weeping, promised him a sepulchre more lovely than the tomb of Mausolus; but Kalos bade him speak no more of marble glories. Only one wish now haunted the mind of the dying man; that twigs from certain olive trees in the grove be buried by his resting-place—close to his head. And one night, sitting alone in the darkness of the olive grove, Kalos died.
Beautiful beyond words was the marble sepulchre which stricken Musides carved for his beloved friend. None but Kalos himself could have fashioned such bas-reliefs, wherein were displayed all the splendours of Elysium. Nor did Musides fail to bury close to Kalos’ head the olive twigs from the grove.
As the first violence of Musides’ grief gave place to resignation, he laboured with diligence upon his figure of Tyché. All honour was now his, since the Tyrant of Syracuse would have the work of none save him or Kalos. His task proved a vent for his emotion, and he toiled more steadily each day, shunning the gaieties he once had relished. Meanwhile his evenings were spent beside the tomb of his friend, where a young olive tree had sprung up near the sleeper’s head. So swift was the growth of this tree, and so strange was its form, that all who beheld it exclaimed in surprise; and Musides seemed at once fascinated and repelled.
Three years after the death of Kalos, Musides despatched a messenger to the Tyrant, and it was whispered in the agora at Tegea that the mighty statue was finished. By this time the tree by the tomb had attained amazing proportions, exceeding all other trees of its kind, and sending out a singularly heavy branch above the apartment in which Musides laboured. As many visitors came to view the prodigious tree, as to admire the art of the sculptor, so that Musides was seldom alone. But he did not mind his multitude of guests; indeed, he seemed to dread being alone now that his absorbing work was done. The bleak mountain wind, sighing through the olive grove and the tomb-tree, had an uncanny way of forming vaguely articulate sounds.
The sky was dark on the evening that the Tyrant’s emissaries came to Tegea. It was definitely known that they had come to bear away the great image of Tyché and bring eternal honour to Musides, so their reception by the proxenoi was of great warmth. As the night wore on, a violent storm of wind broke over the crest of Maenalus, and the men from far Syracuse were glad that they rested snugly in the town. They talked of their illustrious Tyrant, and of the splendour of his capital; and exulted in the glory of the statue which Musides had wrought for him. And then the men of Tegea spoke of the goodness of Musides, and of his heavy grief for his friend; and how not even the coming laurels of art could console him in the absence of Kalos, who might have worn those laurels instead. Of the tree which grew by the tomb, near the head of Kalos, they also spoke. The wind shrieked more horribly, and both the Syracusans and the Arcadians prayed to Aiolos.
In the sunshine of the morning the proxenoi led the Tyrant’s messengers up the slope to the abode of the sculptor, but the night-wind had done strange things. Slaves’ cries ascended from a scene of desolation, and no more amidst the olive grove rose the gleaming colonnades of that vast hall wherein Musides had dreamed and toiled. Lone and shaken mourned the humble courts and the lower walls, for upon the sumptuous greater peristyle had fallen squarely the heavy overhanging bough of the strange new tree, reducing the stately poem in marble with odd completeness to a mound of unsightly ruins. Strangers and Tegeans stood aghast, looking from the wreckage to the great, sinister tree whose aspect was so weirdly human and whose roots reached so queerly into the sculptured sepulchre of Kalos. And their fear and dismay increased when they searched the fallen apartment; for of the gentle Musides, and of the marvellously fashioned image of Tyché, no trace could be discovered. Amidst such stupendous ruin only chaos dwelt, and the representatives of two cities left disappointed; Syracusans that they had no statue to bear home, Tegeans that they had no artist to crown. However, the Syracusans obtained after a while a very splendid statue in Athens, and the Tegeans consoled themselves by erecting in the agora a marble temple commemorating the gifts, virtues, and brotherly piety of Musides.
But the olive grove still stands, as does the tree growing out of the tomb of Kalos, and the old bee-keeper told me that sometimes the boughs whisper to one another in the night-wind, saying over and over again, “Οἶδα! Οἶδα!—I know! I know!”
The Tree (1920)
by H. P. Lovecraft (1890 – 1937)
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive K-L, Lovecraft, H.P., Tales of Mystery & Imagination
Incubate is the annual celebration of cutting-edge culture. It is a festival exhibiting a diverse view on indie culture as a whole, including music, visual arts, film and contemporary theater, and a conference. For the upcoming May edition it brings more than 70 cutting edge artists in an intimate context to an international audience. Black metal next to free jazz. Refresh art next to inspiring debate.
# Incubate Festival
# 8/9/10/11 September 2016, TILBURG (NL)
33 artists: Deerhoof – Yob – Psychic Warriors of Gaia – SHACKLETON presents: POWERPLANT – Ramesses – Wrangler – Nothing – Silver Apples – Laraaji – Black Cobra – Cult of Dom Keller – Pop. 1280 – Sam KDC – Kayo Dot – Mutilation Rites – DJ. Flugvél og Geimskip – Presha – Ena – La Hell Gang – Vitamin X – Aidan Baker & Tomas Järmyr – Employed to Serve – Mathieu Serruys – Wiegedood – Otto Lindholm – Orphax – BJ Nilsen – Edgars Rubenis – TVO – Zeno van den Broek – Microseq – Tasos Stamou – Adolf Butler
fleursdumal.nl magazine
More in: Art & Literature News, DANCE & PERFORMANCE, MUSIC, The talk of the town, THEATRE
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature