Or see the index
On the Beach at Night
On the beach at night,
Stands a child with her father,
Watching the east, the autumn sky.
Up through the darkness,
While ravening clouds, the burial clouds, in black masses spreading,
Lower sullen and fast athwart and down the sky,
Amid a transparent clear belt of ether yet left in the east,
Ascends large and calm the lord-star Jupiter,
And nigh at hand, only a very little above,
Swim the delicate sisters the Pleiades.
From the beach the child holding the hand of her father,
Those burial-clouds that lower victorious soon to devour all,
Watching, silently weeps.
Weep not, child,
Weep not, my darling,
With these kisses let me remove your tears,
The ravening clouds shall not long be victorious,
They shall not long possess the sky, they devour the stars only in apparition,
Jupiter shall emerge, be patient, watch again another night, the Pleiades shall emerge,
They are immortal, all those stars both silvery and golden shall shine out again,
The great stars and the little ones shall shine out again, they endure,
The vast immortal suns and the long-enduring pensive moons shall again shine.
Then dearest child mournest thou only for Jupiter?
Considerest thou alone the burial of the stars?
Something there is,
(With my lips soothing thee, adding I whisper,
I give thee the first suggestion, the problem and indirection,)
Something there is more immortal even than the stars,
(Many the burials, many the days and nights, passing away,)
Something that shall endure longer even than lustrous Jupiter
Longer than sun or any revolving satellite,
Or the radiant sisters the Pleiades.
Walt Whitman
(1819–1892)
On the Beach at Night
• fleursdumal.nl magazine
More in: Archive W-X, Archive W-X, Whitman, Walt
Die Fischpredigt
des hl. Antonius
Antonius zur Predig
Die Kirche findt ledig,
Er geht zu den Flüssen
Und predigt den Fischen;
Sie schlag’n mit den Schwänzen,
Im Sonnenschein glänzen.
Die Karpfen mit Rogen
Sind all hierher zogen,
Haben d’Mäuler aufrissen,
Sich Zuhörens beflissen:
Kein Predig niemalen
Den Karpfen so g’fallen.
Spitzgoschete Hechte,
Die immerzu fechten,
Sind eilend herschwommen
Zu hören den Frommen:
Kein Predig niemalen
Den Hechten so g’fallen.
Auch jene Phantasten,
So immer beim Fasten,
Die Stockfisch ich meine,
Zur Predig erscheinen.
Kein Predig niemalen
Dem Stockfisch so g’fallen.
Gut Aalen und Hausen,
Die Vomehme schmausen,
Die selber sich bequemen,
Die Predig vernehrnen:
Kein Predig niemalen
Den Aalen so g’fallen.
Auch Krebsen, Schildkroten,
Sonst langsame Boten,
Steigen eilend vom Grund,
Zu hören diesen Mund:
Kein Predig niemalen
Den Krebsen so g’fallen.
Fisch große, Fisch kleine,
Vornehm und gemeine,
Erheben die Köpfe
Wie verständige Geschöpfe:
Auf Gottes Begehren
Antonium anhören.
Die Predigt geendet,
Ein jedes sich wendet,
Die Hechte bleiben Diebe,
Die Aale viel lieben.
Die Predig hat g’fallen.
Sie bleiben wie alle.
Die Krebs’ gehn zurücke,
Die Stockfisch bleiben dicke,
Die Karpfen viel fressen,
Die Predig vergessen.
Die Predig hat g’fallen,
Sie bleiben wie alle.
Abraham a Santa Clara
(1644 – 1709)
Die Fischpredigt des hl. Antonius
• fleursdumal.nl magazine
More in: Archive C-D, Archive C-D, CLASSIC POETRY, POETRY ARCHIVE
L’ange de poésie
et la jeune femme
L’ANGE DE POÉSIE.
Éveille-toi, ma sœur, je passe près de toi !
De mon sceptre divin tu vas subir la loi ;
Sur toi, du feu sacré tombent les étincelles,
Je caresse ton front de l’azur de mes ailes.
À tes doigts incertains, j’offre ma lyre d’or,
Que ton âme s’éveille et prenne son essor !…
Le printemps n’a qu’un jour, tout passe ou tout s’altère ;
Hâte-toi de cueillir les roses de la terre,
Et chantant les parfums dont s’enivrent tes sens,
Offre tes vers au ciel comme on offre l’encens !
Chante, ma jeune sœur, chante ta belle aurore,
Et révèle ton nom au monde qui l’ignore.
LA JEUNE FEMME.
Grâce !.. éloigne de moi ton souffle inspirateur !
Ne presse pas ainsi ta lyre sur mon cœur !
Dans mon humble foyer, laisse-moi le silence ;
La femme qui rougit a besoin d’ignorance.
Le laurier du poète exige trop d’effort…
J’aime le voile épais dont s’obscurcit mon sort.
Mes jours doivent glisser sur l’océan du monde,
Sans que leur cours léger laisse un sillon sur l’onde ;
Ma voix ne doit chanter que dans le sein des bois,
Sans que l’écho répète un seul son de ma voix.
L’ANGE DE POÉSIE.
Je t’appelle, ma sœur, la résistance est vaine.
Des fleurs de ma couronne, avec art je t’enchaîne :
Tu te débats en vain sous leurs flexibles nœuds.
D’un souffle dévorant j’agite tes cheveux,
Je caresse ton front de ma brûlante haleine !
Mon cœur bat sur ton cœur, ma main saisit la tienne ;
Je t’ouvre le saint temple où chantent les élus…
Le pacte est consommé, je ne te quitte plus !
Dans les vallons lointains suivant ta rêverie,
Je prêterai ma voix aux fleurs de la prairie ;
Elles murmureront : « Chante, chante la fleur
Qui ne vit qu’un seul jour pour vivre sans douleur. »
Tu m’entendras encor dans la brise incertaine
Qui dirige la barque en sa course lointaine ;
Son souffle redira : « Chante le ciel serein ;
Qu’il garde son azur, le salut du marin ! »
J’animerai l’oiseau caché sous le feuillage,
Et le flot écumant qui se brise au rivage ;
L’encens remplira l’air que tu respireras…
Et soumise à mes lois, ma sœur, tu chanteras !
LA JEUNE FEMME.
J’écouterai ta voix, ta divine harmonie,
Et tes rêves d’amour, de gloire et de génie ;
Mon âme frémira comme à l’aspect des cieux…
Des larmes de bonheur brilleront dans mes yeux.
Mais de ce saint délire, ignoré de la terre,
Laisse-moi dans mon cœur conserver le mystère ;
Sous tes longs voiles blancs, cache mon jeune front ;
C’est à toi seul, ami, que mon âme répond !
Et si, dans mon transport, m’échappe une parole,
Ne la redis qu’au Dieu qui comprend et console.
Le talent se soumet au monde, à ses décrets,
Mais un cœur attristé lui cache ses secrets ;
Qu’aurait-il à donner à la foule légère,
Qui veut qu’avec esprit on souffre pour lui plaire ?
Ma faible lyre a peur de l’éclat et du bruit,
Et comme Philomèle, elle chante la nuit.
Adieu donc ! laisse-moi ma douce rêverie,
Reprends ton vol léger vers ta belle patrie !
L’ange reste près d’elle, il sourit à ses pleurs,
Et resserre les nœuds de ses chaînes de fleurs ;
Arrachant une plume à son aile azurée,
Il la met dans la main qui s’était retirée.
En vain elle résiste, il triomphe… il sourit…
Laissant couler ses pleurs, la jeune femme écrit.
Sophie d’Arbouville
(1810-1850)
Le chant du cygne
Poésies et nouvelles (1840)
• fleursdumal.nl
More in: Arbouville, Sophie d', Archive A-B, Archive A-B
La Fausse Morte
Humblement, tendrement, sur le tombeau charmant
Sur l’insensible monument,
Que d’ombres, d’abandons, et d’amour prodiguée,
Forme ta grâce fatiguée,
Je meurs, je meurs sur toi, je tombe et je m’abats,
Mais à peine abattu sur le sépulcre bas,
Dont la close étendue aux cendres me convie,
Cette morte apparente, en qui revient la vie,
Frémit, rouvre les yeux, m’illumine et me mord,
Et m’arrache toujours une nouvelle mort
Plus précieuse que la vie.
Paul Valéry
(1871-1945)
La Fausse Morte
Poème
• fleursdumal.nl magazine
More in: Archive U-V, Archive U-V, Valéry, Paul
Der Kirchhof
Du stiller Ort, der grünt mit jungem Grase,
Da liegen Mann und Frau, und Kreuze stehn,
Wohin hinaus geleitet Freunde gehn,
Wo Fenster sind glänzend mit hellem Glase.
Wenn glänzt an dir des Himmels hohe Leuchte
Des Mittags, wann der Frühling dort oft weilt,
Wenn geistige Wolke dort, die graue, feuchte,
Wenn sanft der Tag vorbei mit Schönheit eilt!
Wie still ist′s nicht an jener grauen Mauer,
Wo drüber her ein Baum mit Früchten hängt;
Mit schwarzen tauigen, und Laub voll Trauer,
Die Früchte aber sind sehr schön gedrängt.
Dort in der Kirch ist eine dunkle Stille
Und der Altar ist auch in dieser Nacht geringe,
Noch sind darin einige schöne Dinge,
Im Sommer aber singt auf Feldern manche Grille.
Wenn einer dort Reden des Pfarrherrn hört,
Indes die Schar der Freunde steht daneben,
Die mit dem Toten sind, welch eignes Leben
Und welcher Geist, und fromm sein ungestört.
Friedrich Hölderlin
(1770 – 1843)
Der Kirchhof
Gedicht
• fleursdumal.nl magazine
More in: Archive G-H, Archive G-H, Hölderlin, Friedrich
Noor Unnahar is a young female voice with power and depth. The Pakistani poet’s moving, personal work collects and makes sense of the phases of collapsing and rebuilding one’s self on the treacherous modern path from teenager to adult.
Tinged with the heartbreak of a broken home and the complexity of a rich cultural background, yesterday i was the moon stands out from the Insta-poetry crowd as a collection worth keeping.
Noor Unnahar is a modern-day artist and poet whose work combines hand-written text, tactile collage, and photography to illuminate themes of hope, home, self-love, culture, acceptance, and survival.
yesterday i was the moon centers around themes of love and emotional loss, the catharsis of creating art, and the struggle to find one’s voice. Noor’s poetry ranges from succinct universal truths to flowery prose exploring her heritage, what it means to find a physical and emotional home, and the intimate and painful dance of self-discovery. Her poetry and art has already inspired thousands of fans on Instagram to engage with her words through visual journal entries and posts of their own, and her fan base only continues to grow.
yesterday i was the moon
By Noor Unnahar
Category: Poetry | Design
Paperback
160 pages
Mar 27, 2018
ISBN-13 : 978-0525576013
Publisher : Clarkson Potter (March 27, 2018)
Language: : English
$14.99
# new poetry
Noor Unnahar
yesterday i was the moon
• fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, - Bookstores, Archive U-V, Art & Literature News
Op rust
Stappend uit de plattegrond ziet hij
de ruige snede van het leven pas
op de plaats van stilstand inzicht
zich ontvouwt. Zie hem aankuieren,
als een man die na lang geoefend te
hebben eindelijk aan het werk mag.
Hij vraagt zich af: is ‘Niets blijft’
hetzelfde als ‘Alles gaat weg’?
Bert Bevers
Eerder verschenen in Sterrengruis, Reinart Edities, Oss, 2000. Bert Bevers is dichter en schrijver en woont en werkt in Antwerpen (Be).
• fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Archive A-B, Bevers, Bert
Mijn lieve gunsteling, de nieuwe roman van Marieke Lucas Rijneveld, verschijnt op 5 november.
Het is het verhaal van de veearts en zijn ‘uitverkorene’, de dochter van een boer. Tijdens een hete zomer zoeken ze toenadering tot elkaar omdat ze willen ontsnappen aan de grilligheid en de leemten van het plattelandsleven en omdat ze willen ontkomen aan wat er in hen gezaaid is. Gedurende die zomer ontwikkelen ze een obsessieve fascinatie voor elkaar.
De beklemmende bekentenis Mijn lieve gunsteling is een hartverscheurend en tegelijk angstaanjagend verhaal over verlies, verboden liefde, eenzaamheid en identiteit. Het is daarmee een meer dan waardige opvolger van de debuutroman De avond is ongemak waarmee Marieke Lucas Rijneveld als eerste Nederlandse schrijver de International Booker Prize won.
Mijn lieve gunsteling
Marieke Lucas Rijneveld
ISBN 9789025470142
Pagina’s: 368
Type: Hardback
Verwacht: november 2020
Prijs: 24,99
# New books
Marieke Lucas Rijneveld
Mijn lieve gunsteling
• fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, - Bookstores, Archive Q-R, Archive Q-R, Art & Literature News, Marieke Lucas Rijneveld, Rijneveld, Marieke Lucas
Summer Songs
I
How thick the grass,
How green the shade–
All for love
And lovers made.
Wood-lilies white
As hidden lace–
Open your bodice,
That’s their place.
See how the sun-god
Overpowers
The summer lying
Deep in flowers;
With burning kisses
Of bright gold
Fills her young womb
With joy untold;
And all the world
Is lad and lass,
A blue sky
And a couch of grass.
Summer is here–
let us drain
It all! it may
Not come again.
II
How the leaves thicken
On the boughs,
And the birds make
Their lyric vows.
O the beating, breaking
Heart of things,
The pulse and passion–
How it sings.
How it burns and flames
And showers,
Lusts and laughs, flowers
And deflowers.
III
Summer came,
Rose on rose;
Leaf on leaf,
Summer goes.
Summer came,
Song on song;
O summer had
A golden tongue.
Summer goes,
Sigh on sigh;
Not a rose
Sees him die.
Richard Le Gallienne
(1866 – 1947)
Summer Songs
From: The lonely Dancer and other Poems, 1913
•fleursdumal.nl magazine
More in: 4SEASONS#Summer, Archive G-H, Archive G-H, Gallienne, Richard Le
Tristesses de la lune
Ce soir, la lune rêve avec plus de paresse;
Ainsi qu’une beauté, sur de nombreux coussins,
Qui d’une main distraite et légère caresse
Avant de s’endormir le contour de ses seins,
Sur le dos satiné des molles avalanches,
Mourante, elle se livre aux longues pâmoisons,
Et promène ses yeux sur les visions blanches
Qui montent dans l’azur comme des floraisons.
Quand parfois sur ce globe, en sa langueur oisive,
Elle laisse filer une larme furtive,
Un poète pieux, ennemi du sommeil,
Dans le creux de sa main prend cette larme pâle,
Aux reflets irisés comme un fragment d’opale,
Et la met dans son coeur loin des yeux du soleil.
Charles Baudelaire
(1821-1867)
Tristesses de la lune
(poème)
• fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, Archive A-B, Baudelaire, Baudelaire, Charles
de onkleurige
de grijze man, slechts een krijtstreep geeft
aan waar de grens getrokken is tussen eerste
gulpknoop en de veters van zijn schoenen
heeft de kleur van kweekvis in een chloorbad
zijn vrouw geleased of door de echt verbonden
schittert als een koi in een regenboogvlag
tussen de haaien van het grote geld groeit
iets groots dat krantenkoppen laat blozen als
tomaten in een glazen stad wanneer de grijze
zijn stem verheft en een plan ontvouwt dat de
wereld nog van hem zal horen, een aureool
licht op
Gerard Scharn
Geboren te Gemert in 1946. Enige jaren gevaren (KM) gevolgd door een onrustig arbeids- en studieverleden, uiteindelijk als jurist afgestudeerd aan de Universiteit Tilburg. Foto: Evelien van Breemen
• fleursdumal.nl magazine
More in: #Editors Choice Archiv, Archive S-T, Archive S-T, Scharn, Gerard
Versöhnung
Es wird ein großer Stern in meinen Schoß fallen …
Wir wollen wachen die Nacht,
In den Sprachen beten,
Die wie Harfen eingeschnitten sind.
Wir wollen uns versöhnen die Nacht –
So viel Gott strömt über.
Kinder sind unsere Herzen,
Die möchten ruhen müdesüß.
Und unsere Lippen wollen sich küssen,
Was zagst du?
Grenzt nicht mein Herz an deins –
Immer färbt dein Blut meine Wangen rot.
Wir wollen uns versöhnen die Nacht,
Wenn wir uns herzen, sterben wir nicht.
Es wird ein großer Stern in meinen Schoß fallen.
Else Lasker-Schüler
(1869 – 1945)
Versöhnung
• fleursdumal.nl magazine
More in: Archive K-L, Archive K-L, Lasker-Schüler, Else
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature