Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
A series of disruptive, unnerving sounds haunts the fictional writings of Franz Kafka.
These include the painful squeak in Gregor Samsa’s voice, the indeterminate whistling of Josefine the singer, the relentless noise in “The Burrow,” and telephonic disturbances in The Castle.
In Kafka and Noise, Kata Gellen applies concepts and vocabulary from film theory to Kafka’s works in order to account for these unsettling sounds. Rather than try to decode these noises, Gellen explores the complex role they play in Kafka’s larger project.
Kafka and Noise offers a method for pursuing intermedial research in the humanities—namely, via the productive “misapplication” of theoretical tools, which exposes the contours, conditions, and expressive possibilities of the media in question. This book will be of interest to scholars of modernism, literature, cinema, and sound, as well as to anyone wishing to explore how artistic and technological media shape our experience of the world and the possibilities for representing it.
Kata Gellen is an assistant professor in the Department of Germanic Languages and Literature at Duke University.
Kata Gellen (Author)
Kafka and Noise.
The Discovery of Cinematic Sound in Literary Modernism
272 pages
Northwestern University Press
Literary Criticism
Cloth Text – $99.95
ISBN 978-0-8101-3894-0
Paper Text – $34.95
ISBN 978-0-8101-3893-3
Publication Date: January 2019
# new books
The Discovery of Cinematic Sound in Literary Modernism
fleursdumal.nl magazine
More in: # Music Archive, #Archive A-Z Sound Poetry, #Archive Concrete & Visual Poetry, *Concrete + Visual Poetry K-O, - Book News, - Bookstores, Archive G-H, Archive K-L, Art & Literature News, Franz Kafka, Kafka, Franz, Kafka, Franz, Modernisme
Tijger grijpt de punterstok om de boot uit het riet te houden. Grootvader Bernhard staat voor zijn molenhuis en zwaait hen na.
`Je zult zelf zien dat de Chinezen op hun handen lopen’, roept hij. `Ze eten met hun voeten.’
`Ik stuur u een kaart van het paleis van de keizer’, roept Mels.
Hij roeit. Hij roeit altijd. De taken zijn verdeeld. Tijger is stuurman en piloot.
Iemand moet de leiding hebben. Dat is altijd Tijger. Tijger die op de kracht van Mels vertrouwt. Mels is matroos en machinist tegelijk. Het roeien gaat hem makkelijk af. Hij hoeft zich nauwelijks in te spannen. Het water in de Wijer staat hoog en stroomt flink, alsof het haast heeft zich onder de brug door te wurmen en uit het dorp weg te komen. De boot gaat als vanzelf.
`Moet je zien hoeveel mensen ons uitzwaaien’, zegt Thija. `Het hele dorp is uitgelopen om afscheid te nemen.’
Ze zijn al bijna bij de brug. Opeens ziet hij Lizet, die haar tong uitsteekt tegen Thija. Haar been dat ze op de reling zet. De kanten strik rond haar dij. De slip die haar billen bijna bloot laat. Thija doet of ze het niet ziet.
Ze glijden onder de brug door. In de geheimzinnige grot onder de brug wordt opeens alles anders. De natte wanden glinsteren groen, om aan te kondigen dat er een wonder staat te gebeuren. In het schemerdonker veranderen hun stemmen en nemen alle dingen andere vormen aan. Als een dartel klein vliegtuig komt de boot onder de overkapping te voorschijn en vliegt omhoog. Een kleine pipercub op weg naar China, die opstijgend onophoudelijk van vorm en kleur verandert.
De mensen juichen. Mels ziet zijn moeder met haar beide handen wuiven, net of ze zelf ook mee wil. Hij zwaait terug.
`Ik breng zijden bloemen voor je mee’, roept hij naar zijn moeder. `En voor jou breng ik een … een …’ roept hij naar zijn vader, die hem in zijn deftigste zwart nawuift. `Een … een …’ probeert hij nog, maar hij weet niet wat hij voor zijn vader mee moet brengen, want ook als hij jarig is, weet hij nooit wat hij voor hem moet kopen.
`We gaan!’ schreeuwt Tijger enthousiast vanuit de cockpit. Hij heeft het nog maar net geroepen, of het vliegtuig klapt tegen de starre, dode muur van de graansilo. Meel stuift in het rond. Alles is wit. De zwaaiende mensen stuiven onder, maar ze blijven doorgaan met zwaaien, alsof ze niet hebben gezien dat het vliegtuig voor hun ogen uit elkaar is gespat. Ze blijven zwaaien tot het allemaal sneeuwpoppen zijn geworden, met zwarte hoeden en verkoolde ogen.
Ton van Reen: Het diepste blauw (081)
wordt vervolgd
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, - Het diepste blauw, Archive Q-R, Reen, Ton van
Nu Mels zelf grootvader is, lijkt het soms of hij zijn leven heeft gedroomd. Net als zijn moeder. Hij weet nog hoe ze zong terwijl ze frambozen plukte. Hij twijfelt aan de waarheid van de dingen die hij zich herinnert. Soms bleken ze achteraf heel anders. Hij herinnerde zich zijn vader als een groot man tegen wie hij opkeek, maar toen hij later in de kast de overjas van zijn vader vond en hem paste, bleek die hem te klein.
En zijn moeder? Was ze echt zo meisjesachtig? Jammer dat hij geen foto’s van haar heeft zoals hij zich haar herinnert, haar mond rood van frambozensap. Alle foto’s die hij van haar heeft zijn in zwart-wit.
Daardoor missen ze ook de geuren die bij haar hoorden. Rijp fruit. Gras. Appelgebak. Hij bewaart een paar foto’s van haar in zijn portefeuille, samen met die van Tijger en Thija. Hij haalt ze te voorschijn, zoals hij bijna elke dag even doet. Zijn moeder, lachend, op het weitje achter het huis waar ze de was te bleken legt, een beetje verrast door de fotograaf. Was dat zijn vader geweest? Of haar eigen vader, grootvader Bernhard?
Een andere foto toont haar op haar paasbest, samen met zijn vader, in het zwart, de voordeur achter zich dichttrekkend. Op weg naar de kerk. In dat grijs is ze veel te deftig voor de moeder uit zijn herinnering. De zondagse kleren zitten haar zelfs op de foto onwennig. Na de mis gooide ze die altijd direct uit, om wat luchtigs aan te trekken, om de bossen in te gaan, samen met Mels en vaak ook met Tijger en Thija. Maar altijd zonder vader. Die zat op zondag in zijn zwarte kleren deftig zondags te wezen in het café.
Of gewoon in de kamer, slapend in zijn stoel. Niet voor niets was hij een zoon van grootvader Rudolf. Hij stond stijf van de regels.
Een foto waar ze allemaal op staan: grootvader Bernhard, moeder, Thija, Tijger en hijzelf. Geen vader. Allemaal tot de knieën in een zee van gras aan de oever van de Wijer. Toen was zijn vader er nog. De foto moet door hem genomen zijn. Hij moet nog hebben geprobeerd de compositie van de foto te redden, maar daarbij heeft hij het hele groepje een beetje scheef gefotografeerd.
Of misschien was hij gewoon dronken, zoals vaak op zondag. De Wijer stroomt in de richting van de brug een beetje omhoog, net alsof ze allemaal wankel staan. Thija staat vooraan, met opgeschorte jurk, bang dat haar onderrok onder het stuifmeel van de oeverlelies komt te zitten. Haar benen dun, maar sterk. Alles aan haar is sterk. Haar lach, haar houding. Hoe klein en spichtig ze ook is, niemand is altijd en overal zo nadrukkelijk aanwezig als zij. Tijger staat naast haar, een arm om haar hals. Hij trekt haar een beetje naar zich toe. Zelf staat Mels vlak bij zijn moeder, die troostend een hand op zijn schouder legt.
Een foto van Tijger alleen, stoer, in starthouding op zijn fiets, als op een motor.
En de adembenemend mooie foto van Thija op de dag van haar plechtige communie. Voor de bloementuin van de kerk. In haar roze jurk, die zelfs op de zwartwitfoto, in de speciale tint grijs, laat zien hoe roze die is. In haar hand draagt ze een boeket van margrieten en Gipskruid, in haar andere hand het nieuwe missaal. Haar ogen staan groot, maar voor haar doen wat verlegen. Ze vertolkt de hoofdrol in een toneelstuk. Het hele dorp was erbij toen alle communicanten, een voor een, door de fotograaf werden gekiekt, allemaal in dezelfde houding, voor de bloementuin tussen de kerk en de pastorie.
Nog altijd herinnert Mels zich dat moment. Hoe stil het werd; het was al stil toen ze naar de plek liep. De ogen waarmee ze naar de fotograaf keek, haar grote wat verbaasde ogen. Het bleef maar duren. Ze trok het toneelstuk helemaal naar zich toe. Maar de fotograaf moest verder. Andere meisjes stonden te dringen.
Mels weet nog precies hoe het was; hoe ze hem heel even aankeek. Maar later zei Tijger dat ze naar hem had gekeken en zo had iedereen gedacht dat ze naar hem of naar haar keek, zelfs zijn moeder.
Hij stopt de foto’s terug in de portefeuille en kijkt uit over de Wijer die er, vanaf dit punt gezien, nog net zo bij ligt als een halve eeuw geleden.
Ton van Reen: Het diepste blauw (080)
wordt vervolgd
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, - Het diepste blauw, Archive Q-R, Reen, Ton van
For the bicentennial of its first publication, Mary Shelley’s original 1818 text, introduced by National Book Critics Circle award-winner Charlotte Gordon. Nominated as one of America’s best-loved novels by PBS’s The Great American Read.
2018 marks the bicentennial of Mary Shelley’s seminal novel. For the first time, Penguin Classics will publish the original 1818 text, which preserves the hard-hitting and politically-charged aspects of Shelley’s original writing, as well as her unflinching wit and strong female voice. This edition also emphasizes Shelley’s relationship with her mother—trailblazing feminist Mary Wollstonecraft, who penned A Vindication of the Rights of Woman—and demonstrates her commitment to carrying forward her mother’s ideals, placing her in the context of a feminist legacy rather than the sole female in the company of male poets, including Percy Shelley and Lord Byron.
This edition includes a new introduction and suggestions for further reading by National Book Critics Circle award-winner and Shelley expert Charlotte Gordon, literary excerpts and reviews selected by Gordon, and a chronology and essay by preeminent Shelley scholar Charles E. Robinson.
Mary Shelley: The daughter of Mary Wollestonecraft, the ardent feminist and author of A Vindication on the Right of Women, and William Godwin, the radical-anarchist philosopher and author of Lives of the Necromancers, Mary Goodwin was born into a freethinking, revolutionary household in London on August 30,1797. Educated mainly by her intellectual surroundings, she had little formal schooling and at 16 eloped with the young poet Percy Bysshe Shelley; they eventually married in 1816. Mary Shelley’s life had many tragic elements. Her mother died giving birth to Mary; her half-sister committed suicide; Harriet Shelley (Percy’s wife) drowned herself and her unborn child after he ran off with Mary. William Godwin disowned Mary and Shelley after their elopement, but—heavily in debt—recanted and came to them for money; Mary’s first child died soon after its birth; and in 1822 Percy Shelley drowned in the Gulf of La Spezia—when Mary was not quite 25. Mary Shelley recalled that her husband was “forever inciting” her to “obtain literary reputation.” But she did not begin to write seriously until the summer of 1816, when she and Shelley were in Switzerland, neighbor to Lord Byron. One night following a contest to compose ghost stories, Mary conceived her masterpiece, Frankenstein. After Shelley’s death she continued to write Valperga (1823), The Last Man (1826), Ladore (1835), and Faulkner (1837), in addition to editing her husband’s works. In 1838 she began to work on his biography, but owing to poor health she completed only a fragment. Although she received marriage proposals from Trelawney, John Howard Payne, and perhaps Washington Irving, Mary Shelley never remarried. “I want to be Mary Shelley on my tombstone,” she is reported to have said. She died on February 1, 1851, survived by her son, Percy Florence.
For more than seventy years, Penguin has been the leading publisher of classic literature in the English-speaking world. With more than 1,800 titles, Penguin Classics represents a global bookshelf of the best works throughout history and across genres and disciplines. Readers trust the series to provide authoritative texts enhanced by introductions and notes by distinguished scholars and contemporary authors, as well as up-to-date translations by award-winning translators.
Frankenstein: The 1818 Text
By Mary Shelley
Introduction by Charlotte Gordon
Contribution by Charlotte Gordon
Fiction Classics
Paperback
Penguin Random House
Published by Penguin Classics
Jan 16, 2018
288 Pages
ISBN 9780143131847
$10.00
# new books
Frankenstein – Mary Shelley
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book Lovers, - Book News, Archive S-T, Art & Literature News, Mary Shelley, Shelley, Mary, Tales of Mystery & Imagination
Literary and music group Feest der Poëzie brings a theatrical lecture on the life and work of Oscar Wilde and one of his favorite beverages – absinthe. This Saturday at the Pianola Museum, 8.30 PM.
Immerse yourself in the story of one of the best-loved writers in the English language with prose, poetry, songs and drama by Oscar Wilde and his contemporaries, on a journey through his rise and fall.
Poet and absintheur David Kwa will demonstrate the absinthe ritual and read manifold roles, such as that of the dreaded Marquess of Queensberry.
Daan van de Velde (piano) and Susanne Winkler (soprano) will perform Irish and English art songs, as performing poet Simon Mulder takes on the roles of narrator and Oscar Wilde (indeed, wearing a contemporary pair of silk breeches) in the fascinating story of his life.
Also, Van de Velde and Mulder will bring the very special performance of a long lost work for piano and voice on Wilde’s ‘Ballad of Reading Gaol’ by early 20th century composer Henri Zagwijn.
The Poetry Bar will bring you carefully prepared absinthe, along with a decadent sonnet.
Saturday the 24th of November 2018
venue open: 8 PM
start: 8.30PM
(English spoken)
venue:
Pianola Museum
Westerstraat 116
Amsterdam
Tickets: € 15/12.50
www.feestderpoezie.nl
trailer: www.youtube.com/watch?v=-V6yx3X8rwg
Music, stories, absinthe and more during ‘The Green Hour’ with Oscar Wilde
fleursdumal.nl magazine
More in: # Music Archive, Archive M-N, Archive W-X, Art & Literature News, Literary Events, THEATRE, Wilde, Oscar, Wilde, Oscar
Het schuurtje achter het huis van grootvader Rudolf is een klein oorlogsmuseum. Er staan een paar ingevette geweren van Duitsers en Engelsen. Militaire uitrustingen. Helmen. Blinkend opgepoetste koperen hulzen van granaten.
De helm van vliegenier John Wilkington heeft een apart plaatsje onder een glazen stolp. Daarnaast ligt een handgeschreven vel met de informatie die grootvader over het leven van John Wilkington bij elkaar heeft gezocht. En een carbonkopie van de getypte brief die grootvader naar Engeland heeft gestuurd, waarin hij de laatste weken van het leven van Wilkington heeft beschreven.
Daar heeft hij een dankbrief voor teruggekregen van een majoor Kirk Harlewood, die hem ook het thuisadres van Wilkington heeft gegeven. Waarna zijn schoondochter, Mels’ moeder, bij wie Wilkington in huis was geweest, een brief naar de weduwe heeft gestuurd. Met grootvaders toestemming, omdat hij zelf niet in staat was om emoties op papier te zetten.
Verder bevat het museum veel foto’s in lijstjes. Vooral kiekjes van vrolijke Engelse tommy’s, boven op tanks en in jeeps, met meisjes met opgetrokken rokken op schoot. Door al die vrolijke soldaten en glunderende meisjes lijkt de oorlog vooral op een groot feest.
Bij sommige meisjes heeft grootvader een kruisje op het voorhoofd gezet.
`Waar dient dat kruisje voor?’ vraagt Mels, die de gezichten van de meisjes bestudeert.
`Het is een brandmerk’, zegt grootvader. `Het waren meiden die met Duitse soldaten liepen en later met de tommy’s. Het betekende dat ze voor onze eigen jongens afgeschreven waren. Maar ze trouwden het eerst. Het geheugen van de mensen is kort. De oorlog waren we vlug vergeten.’
`Waarom bewaart u die spullen dan?’
`Omdat ik wil onthouden waar wij angst voor hebben gehad.’
Ton van Reen: Het diepste blauw (079)
wordt vervolgd
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, - Het diepste blauw, Archive Q-R, Reen, Ton van
Mels herinnert zich het gesprek op het kerkhof als de dag van gisteren.
Nog geen twee dagen later vonden ze grootvader Bernhard dood in zijn stoel. Met de kat op schoot, die misschien niet eens wist dat hij dood was of dat misschien niet wilde weten.
Hij was zo maar ingeslapen, nog geen uur nadat Mels’ moeder bij hem op bezoek was geweest en zijn bed had opgemaakt met schone lakens.
Misschien vond hij het bed te schoon en te wit om erin te sterven en was hij liever in zijn onopgemaakte holletje doodgegaan.
Grootvader Rudolf heeft hem twintig jaar overleefd. Die is bijna honderd geworden. Hij heeft Bernhard zo lang overleefd dat hij zelfs vergeten was dat hij zijn hele leven ruzie met hem had gemaakt. Toen hij stokoud was, sprak hij alleen nog maar over zijn jeugd, over toen hij en Bernhard nog vrienden waren en alles samen deden en voor eeuwig vrienden wilden zijn. De ouderdom zette in het hoofd van grootvader Rudolf alles op zijn kop.
In het jaar dat hij stierf, was zijn lijf net zo uitgewoond als het grijze kostuum dat hij dertig jaar had gedragen en dat hij nooit meer had willen vervangen, maar in zijn hoofd was hij een jongeman van achttien die de hele wereld aankon. Alles wat er na zijn achttiende gebeurd was, was hij vergeten. De nette man was allang dood. Hij riep naar de meiden op straat en was lastig voor de verpleegsters die hem kwamen wassen en aankleden. Na een lang keurig leven bewees hij in zijn dementie dat hij geen haar was veranderd.
Ton van Reen: Het diepste blauw (078)
wordt vervolgd
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, - Het diepste blauw, Archive Q-R, Reen, Ton van
Kafka’s Other Prague: Writings from the Czechoslovak Republic examines Kafka’s late writings from the perspective of the author’s changing relationship with Czech language, culture, and literature—the least understood facet of his meticulously researched life and work.
Franz Kafka was born in Prague, a bilingual city in the Habsburg Empire. He died a citizen of Czechoslovakia. Yet Kafka was not Czech in any way he himself would have understood. He could speak Czech, but, like many Prague Jews, he was raised and educated and wrote in German. Kafka critics to date have had little to say about the majority language of his native city or its “minor literature,” as he referred to it in a 1913 journal entry. Kafka’s Other Prague explains why Kafka’s later experience of Czech language and culture matters.
Bringing to light newly available archival material, Anne Jamison’s innovative study demonstrates how Czechoslovakia’s founding and Kafka’s own dramatic political, professional, and personal upheavals altered his relationship to this “other Prague.” It destabilized Kafka’s understanding of nationality, language, gender, and sex—and how all these issues related to his own writing.
Kafka’s Other Prague juxtaposes Kafka’s German-language work with Czechoslovak Prague’s language politics, intellectual currents, and print culture—including the influence of his lover and translator, the journalist Milena Jesenská—and shows how this changed cultural and linguistic landscape transformed one of the great literary minds of the last century.
Anne Jamison is an associate professor of English at the University of Utah.
Kafka’s Other Prague
Writings from the Czechoslovak Republic
by Anne Jamison
Publication Date June 2018
Northwestern University Press
Paper Text – $34.95
ISBN 978-0-8101-3720-2
Cloth Text – $99.95
ISBN 978-0-8101-3721-9
Categorie: Literary Criticism
208 pages
# new books
Kafka’s Other Prague
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, - Book Stories, Archive K-L, Archive K-L, Franz Kafka, Kafka, Franz, Kafka, Franz
Aanstaande woensdag, 7 november, geeft schrijver Ton van Reen een lezing in de jaarlijkse lezingencyclus van het Dr. Winand Roukens Fonds, aan de Universiteit van Maastricht.
De lezing vindt plaats in de Karl Dittrichzaal van de Universiteit te Maastricht, in het voormalige Bonnefantenklooster, Bonnefantenstraat 2 te Maastricht.
Het thema van de lezingencyclus van het WRF is in dit studiejaar ‘Vreemd in Limburg’.
De eerste lezing werd gehouden door prof. Joep Geraets, hoogleraar genetica en celbiologie over ‘vreemd DNA in Limburg’. De tweede werd gehouden door Dr. Lotte Thissen, cultureel antropoloog, en had als thema de taal waarin wij met elkaar omgaan. De derde lezing is door Ton van Reen. De vierde lezing, over arbeid door buitenlanders zoals Polen, wordt gehouden door Karolina Swoboda, eigenaar van een van de grootste organisaties voor arbeidsbemiddeling in Europa.
In zijn lezing zal Ton van Reen vooral vertellen over de mensen die niet bij ons mochten horen, de vreemdelingen in eigen huis. Omdat ze door de katholieke kerk benoemd waren tot kinderen van de duivel: de kubla walda, de kaboten, de kabouters. In het kort, de door de rk Kerk verstoten kinderen, zoals de kinderen die werden geboren met het syndroom van Down, die volgens de kerk duivelskinderen waren, omdat hun vader de duivel zou zijn en hun moeder omgang had met de duivel.
De rk Kerk heeft altijd de mensen die haar niet goed gezind waren, of van wie ze niet wilden dat ze katholiek werden, in verband gebracht met de duivel, zoals joden, roma en sinti, vrouwen die van hekserij werden beschuldigd, enzovoort.
De duivel zou een geest zijn die zelf niet kon handelen , maar handlangers op aarde nodig had om zijn kwalijke werken uit te voeren, zoals misoogsten, uitbraken van pest en andere plagen, veeziektes , die tot hongersnoden hebben geleid, kinderroof, en zo meer.
Meer dan tien eeuwen lang heeft de kerk de mensen angst aangepraat voor alles wat anders was in de ogen van priesters en voor iedereen die anders dacht of een ander geloof aanhing.
Duizenden mensen, alleen al in het huidige Limburg, waren het slachtoffer van deze vervolgingen door een organisatie die zich boven alles verheven voelde en beschikte over leven en dood.
In de hele wereld werden er miljoenen mensen geslachtofferd en vaak na gruwelijke martelingen vermoord door een organisatie die zegt liefde te prediken maar haat heeft gezaaid en mensen tegen elkaar heeft opgezet.
Aanstaande woensdag, 7 november 2018, lezing van schrijver Ton van Reen in de jaarlijkse lezingencyclus van het Dr. Winand Roukens Fonds, aan de Universiteit van Maastricht.
De lezing vindt plaats in de Karl Dittrichzaal van de Universiteit te Maastricht, in het voormalige Bonnefantenklooster, Bonnefantenstraat 2 te Maastricht. De aanvang is om 16.00 uur. Graag iets eerder aanwezig. Einde om 18.00 uur. Iedereen is welkom.
# lezingen
Ton van Reen
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book Lovers, - Book Stories, Archive Q-R, Art & Literature News, Literary Events, Reen, Ton van, Reen, Ton van, The Art of Reading, Ton van Reen
Dusk
Norman Gortsby sat on a bench in the Park, with his back to a strip of bush-planted sward, fenced by the park railings, and the Row fronting him across a wide stretch of carriage drive. Hyde Park Corner, with its rattle and hoot of traffic, lay immediately to his right. It was some thirty minutes past six on an early March evening, and dusk had fallen heavily over the scene, dusk mitigated by some faint moonlight and many street lamps. There was a wide emptiness over road and sidewalk, and yet there were many unconsidered figures moving silently through the half-light, or dotted unobtrusively on bench and chair, scarcely to be distinguished from the shadowed gloom in which they sat.
The scene pleased Gortsby and harmonised with his present mood. Dusk, to his mind, was the hour of the defeated. Men and women, who had fought and lost, who hid their fallen fortunes and dead hopes as far as possible from the scrutiny of the curious, came forth in this hour of gloaming, when their shabby clothes and bowed shoulders and unhappy eyes might pass unnoticed, or, at any rate, unrecognised.
A king that is conquered must see strange looks, So bitter a thing is the heart of man.
The wanderers in the dusk did not choose to have strange looks fasten on them, therefore they came out in this bat-fashion, taking their pleasure sadly in a pleasure-ground that had emptied of its rightful occupants. Beyond the sheltering screen of bushes and palings came a realm of brilliant lights and noisy, rushing traffic. A blazing, many-tiered stretch of windows shone through the dusk and almost dispersed it, marking the haunts of those other people, who held their own in life’s struggle, or at any rate had not had to admit failure. So Gortsby’s imagination pictured things as he sat on his bench in the almost deserted walk. He was in the mood to count himself among the defeated. Money troubles did not press on him; had he so wished he could have strolled into the thoroughfares of light and noise, and taken his place among the jostling ranks of those who enjoyed prosperity or struggled for it. He had failed in a more subtle ambition, and for the moment he was heartsore and disillusionised, and not disinclined to take a certain cynical pleasure in observing and labelling his fellow wanderers as they went their ways in the dark stretches between the lamp-lights.
On the bench by his side sat an elderly gentleman with a drooping air of defiance that was probably the remaining vestige of self-respect in an individual who had ceased to defy successfully anybody or anything. His clothes could scarcely be called shabby, at least they passed muster in the half-light, but one’s imagination could not have pictured the wearer embarking on the purchase of a half-crown box of chocolates or laying out ninepence on a carnation buttonhole. He belonged unmistakably to that forlorn orchestra to whose piping no one dances; he was one of the world’s lamenters who induce no responsive weeping. As he rose to go Gortsby imagined him returning to a home circle where he was snubbed and of no account, or to some bleak lodging where his ability to pay a weekly bill was the beginning and end of the interest he inspired. His retreating figure vanished slowly into the shadows, and his place on the bench was taken almost immediately by a young man, fairly well dressed but scarcely more cheerful of mien than his predecessor. As if to emphasise the fact that the world went badly with him the new-corner unburdened himself of an angry and very audible expletive as he flung himself into the seat.
“You don’t seem in a very good temper,” said Gortsby, judging that he was expected to take due notice of the demonstration.
The young man turned to him with a look of disarming frankness which put him instantly on his guard.
“You wouldn’t be in a good temper if you were in the fix I’m in,” he said; “I’ve done the silliest thing I’ve ever done in my life.”
“Yes?” said Gortsby dispassionately.
“Came up this afternoon, meaning to stay at the Patagonian Hotel in Berkshire Square,” continued the young man; “when I got there I found it had been pulled down some weeks ago and a cinema theatre run up on the site. The taxi driver recommended me to another hotel some way off and I went there. I just sent a letter to my people, giving them the address, and then I went out to buy some soap — I’d forgotten to pack any and I hate using hotel soap. Then I strolled about a bit, had a drink at a bar and looked at the shops, and when I came to turn my steps back to the hotel I suddenly realised that I didn’t remember its name or even what street it was in. There’s a nice predicament for a fellow who hasn’t any friends or connections in London! Of course I can wire to my people for the address, but they won’t have got my letter till tomorrow; meantime I’m without any money, came out with about a shilling on me, which went in buying the soap and getting the drink, and here I am, wandering about with twopence in my pocket and nowhere to go for the night.”
There was an eloquent pause after the story had been told. “I suppose you think I’ve spun you rather an impossible yarn,” said the young man presently, with a suggestion of resentment in his voice.
“Not at all impossible,” said Gortsby judicially; “I remember doing exactly the same thing once in a foreign capital, and on that occasion there were two of us, which made it more remarkable. Luckily we remembered that the hotel was on a sort of canal, and when we struck the canal we were able to find our way back to the hotel.”
The youth brightened at the reminiscence. “In a foreign city I wouldn’t mind so much,” he said; “one could go to one’s Consul and get the requisite help from him. Here in one’s own land one is far more derelict if one gets into a fix. Unless I can find some decent chap to swallow my story and lend me some money I seem likely to spend the night on the Embankment. I’m glad, anyhow, that you don’t think the story outrageously improbable.”
He threw a good deal of warmth into the last remark, as though perhaps to indicate his hope that Gortsby did not fall far short of the requisite decency.
“Of course,” said Gortsby slowly, “the weak point of your story is that you can’t produce the soap.”
The young man sat forward hurriedly, felt rapidly in the pockets of his overcoat, and then jumped to his feet.
“I must have lost it,” he muttered angrily.
“To lose an hotel and a cake of soap on one afternoon suggests wilful carelessness,” said Gortsby, but the young man scarcely waited to hear the end of the remark. He flitted away down the path, his head held high, with an air of somewhat jaded jauntiness.
“It was a pity,” mused Gortsby; “the going out to get one’s own soap was the one convincing touch in the whole story, and yet it was just that little detail that brought him to grief. If he had had the brilliant forethought to provide himself with a cake of soap, wrapped and sealed with all the solicitude of the chemist’s counter, he would have been a genius in his particular line. In his particular line genius certainly consists of an infinite capacity for taking precautions.”
With that reflection Gortsby rose to go; as he did so an exclamation of concern escaped him. Lying on the ground by the side of the bench was a small oval packet, wrapped and sealed with the solicitude of a chemist’s counter. It could be nothing else but a cake of soap, and it had evidently fallen out of the youth’s overcoat pocket when he flung himself down on the seat. In another moment Gortsby was scudding along the dusk-shrouded path in anxious quest for a youthful figure in a light overcoat. He had nearly given up the search when he caught sight of the object of his pursuit standing irresolutely on the border of the carriage drive, evidently uncertain whether to strike across the Park or make for the bustling pavements of Knightsbridge. He turned round sharply with an air of defensive hostility when he found Gortsby hailing him.
“The important witness to the genuineness of your story has turned up,” said Gortsby, holding out the cake of soap; “it must have slid out of your overcoat pocket when you sat down on the seat. I saw it on the ground after you left. You must excuse my disbelief, but appearances were really rather against you, and now, as I appealed to the testimony of the soap I think I ought to abide by its verdict. If the loan of a sovereign is any good to you —”
The young man hastily removed all doubt on the subject by pocketing the coin.
“Here is my card with my address,” continued Gortsby; “any day this week will do for returning the money, and here is the soap — don’t lose it again it’s been a good friend to you.”
“Lucky thing your finding it,” said the youth, and then, with a catch in his voice, he blurted out a word or two of thanks and fled headlong in the direction of Knightsbridge.
“Poor boy, he as nearly as possible broke down,” said Gortsby to himself. “I don’t wonder either; the relief from his quandary must have been acute. It’s a lesson to me not to be too clever in judging by circumstances.”
As Gortsby retraced his steps past the seat where the little drama had taken place he saw an elderly gentleman poking and peering beneath it and on all sides of it, and recognised his earlier fellow occupant.
“Have you lost anything, sir?” he asked.
“Yes, sir, a cake of soap.”
Dusk
From ‘Beasts and Super-Beasts’
by Saki (H. H. Munro)
(1870 – 1916)
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive S-T, Saki, Saki, The Art of Reading
Toen grootvader Bernhard na zijn pensionering het baantje van doodgraver had aanvaard, was grootvader Rudolf koster geworden.
Zo doet hij ook wat voor de kerk. Omdat de een binnen werkt en de ander buiten, hoeven ze elkaar nooit te treffen, terwijl ze toch dezelfde Heer dienen.
Als grootvader Mels ziet aankomen, gaat hij op de rand van het gat zitten, om even uit te blazen. Mels springt in het gat en graaft verder.
`Wie is er dood?’ vraagt Mels, terwijl hij de kluiten over de rand werpt.
`We krijgen een man die in zijn jeugd naar Curaçao is vertrokken en die hier nooit meer terug is geweest. Dat gebeurt steeds vaker. Laatst was er een vrouw die na de oorlog is weggevlucht.’
`Was ze bang?’
`Ze zou met Duitsers hebben gelopen. Haar fout was dat ze altijd aardig was geweest tegen iedereen, ook tegen de Duitsers. Daarom noemden ze haar een moffenhoer. Ik begrijp niet dat ze hier wil rusten, tussen de mensen die haar kaal hebben geschoren.’
`Misschien heeft ze hen vergeven.’
`Dat moet het zijn, jongen. Mensen moeten niet blijven leven met wraakgevoelens.’
`Kent u die man uit Curaçao?’
`Een merkwaardig iemand. Hij is door toeval als militair op Curaçao terechtgekomen en is daar nooit meer weggegaan, maar hij heeft in zijn testament laten zetten dat hij hier begraven wil liggen. Liever dood thuis dan nooit thuis. De wensen van overledenen moeten worden gerespecteerd.’
`Denkt u wel eens over doodgaan?’
`Waarom zou ik?’
`Omdat u oud bent.’
`Mijn beste jaren komen nog.’
`Grootvader Rudolf zegt dat de doden wachten op de verrijzenis.’
`Zo’n bovenmeester weet dat het beste’, lacht grootvader. `Sommigen liggen hier al zo lang dat er niets meer van hen over is. Als de engelen het Laatste Oordeel aankondigen, zal het voor velen knap lastig worden om uit het graf te verrijzen. Veel doden liggen boven elkaar begraven. Dan komt er iemand met de armen van de een en met de benen van een ander te voorschijn.’
`Grootvader, u spot met de doden. U mag ze de hoop niet afnemen.’
`Ik denk dat we het niet zo precies moeten nemen. Het lichaam dat we hier achterlaten, zal hier heus wel blijven. In welke gedaante wil je verrijzen? Als je oud was, wil je dan terugkomen als een jongeman? Ik geloof niet in die verrijzenisideeën. In de hemel is geen plaats voor de afgedragen pakken die onze lijven zijn. Voor de zielen is weinig plaats nodig. Alle zielen van de wereld kunnen in mijn handpalm.’
`Misschien is de hemel op aarde.’
`Precies. De bijbel bestaat uit plaatjes en praatjes die de mensen moeten kunnen begrijpen. Maar God houdt zich niet met het gekronkel van ons aardwormen bezig. Hij heeft wel wat anders te doen. Kijk vanavond naar de Melkweg. Dat heb ik geleerd op zee, van me af kijken. Beseffen dat alles eindeloos is. Ook God. Het enige wat ons past is afwachten wat God met ons wil.’
Grootvader neemt de schop over en graaft fluitend verder. Zijn twijfel over de eindigheid doet hem niet twijfelen over het nut van de dag van vandaag en over het nut van mooie graven.
Mels veegt het zand van zijn kleren.
`Wat zijn hoeren?’
`Hoe kom je daarbij?’
`Zojuist had u het over een moffenhoer.’
`Hoeren zijn vrouwen die de liefde bedrijven voor geld.’
`En die meisjes in de havens, vroeger?’
`Niet alle vrouwen die van de liefde leven, zijn hoeren. Zij waren de plaatsvervangsters van onze eigen meisjes en moeders. Troostmeisjes.’
`Zijn hier ook hoeren?’
`Nee, hier weten de mensen te veel van elkaar.’
`Ik heb Thija’s borsten gestreeld.’
`Heb je daar spijt van?’
`Nee.’
`Gelukkig maar. Strelen hoort bij de liefde. Toen ik zo oud was als jij droomde ik ook van meisjes. Ik moet je eerlijk bekennen, ik heb mijn meisje ook over haar borsten gestreeld, ook al werd me verteld dat het een doodzonde was. Ik ging liever naar de hel dan het te laten. Meisjes zijn er om gestreeld te worden. Ze hebben een zachte huid, dat is de natuur. Zonder strelen komt er geen nieuw leven. Paarden in de wei aaien elkaar ook. Denk jij dat die ooit hebben gehoord over doodzonde?’
Ton van Reen: Het diepste blauw (077)
wordt vervolgd
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, - Het diepste blauw, Archive Q-R, Reen, Ton van
Mels rijdt langs de kerk en vandaar, over het kerkhofpad, naar het kerkhof.
Aan de ene kant de muur rond de pastorietuin, aan de andere kant de verwilderde heg die de gronden van de parochie scheidt van die van de gemeente.
Achter de heg staat de gemeenteloods.
‘s Avonds is het pad in gebruik bij vrijers die door de heg kruipen en onder de oude, nooit gesnoeide appelbomen in de pastorietuin de kunstjes van de liefde leren.
Ook de heksen komen hier bij elkaar. Grootvader Bernhard vertelde dat ze vanaf het kerkhofpad naar Duitsland vlogen, om met de duivel te vrijen.
Maar als ze terugvlogen naar het dorp en spijt kregen, strafte de duivel ze door hen dwars door alle heggen en struiken te laten vliegen, zodat ze de volgende dag kenbaar waren aan hun schrammen en builen.
Het pad eindigt bij de poort van het kerkhof.
Ton van Reen: Het diepste blauw (076)
wordt vervolgd
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, - Het diepste blauw, Archive Q-R, Reen, Ton van
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature