Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
Een tik op zijn schouder. Hij trekt de plaid van zijn gezicht en opent zijn ogen. Het is Afke.
`Je was tegen iemand aan het praten.’
`Ik praatte met Tijger en Thija.’
`Over school?’
`Goh, dat ik zo duidelijk praat als ik droom.’
Ze helpt hem van het bed in zijn stoel. Ze helpt hem vaak. Tegenover haar voelt hij niet de gêne die hij wel voelt bij zijn vrouw en zijn dochter. Soms is ook Zhia erbij. Dan helpen ze hem als twee jonge verpleegsters.
Zijn vrouw haat het als de meisjes boven zijn, al weet hij niet waarom.
`Je bent nat van het zweet.’
`Dat komt door de medicijnen. Ik zweet nog als het vriest.’
Ze trekt zijn overhemd uit.
`De haren op je rug zijn nog zwart.’ Ze droogt zijn rug en hals. `Had je vroeger zwart haar? Vonden de meisjes je knap?’
`Er waren hier niet zo veel meisjes. Het dorp was nog klein.’
`En die paar dan?’
`Thija vond me knap. Maar ik denk dat ze Tijger knapper vond.’
`En oma?’
`Toen zij een meisje was? Ze wilde me alleen hebben omdat ze jaloers was op Thija. Dat denk ik nu.’
`Vond jij haar knap?’
`Anders.’
`Je was toch wel verliefd op haar? Je bent toch met haar getrouwd?’
`Het liep nu eenmaal zo. Er waren hier maar een paar meisjes, dat zei ik toch. Kemp wilde haar ook.’
`Ben je met haar getrouwd omdat je haar niet aan Kemp gunde?’
`Ja.’ Tegen haar kan hij alleen maar eerlijk zijn.
`Wel vreemd’, zegt ze. `Nu heb ik precies zulke grootvaders zoals jij had.’
`Hoezo?’
`Jij zegt toch altijd dat ze elkaar niet mochten.’
Ze rijdt hem voor de wastafel.
`Moet ik je scheren?’
`Ik doe het zelf.’
Ze pakt het mes uit de la, haalt het uit de houder en pakt kwast en scheerzeep uit de kast.
`Scheerzeep ruikt lekker.’
`Het ruikt naar jongens.’
`Jongens! Was je gelukkig als kind?’
`Alleen toen Tijger en Thija er nog waren.’
`Er waren toch ook anderen die van je hielden.’
`Wie dan?’
`Je moeder.’
`Dat is ook zo.’
`Ik hou ook van je.’
Hij ziet haar oprechte gezicht in de spiegel.
`Het is waar’, zegt hij. `Jij houdt net zo veel van mij als ik van jou. En je opa Kemp?’
`Van hem hou ik ook. Anders. Zal ik je inzepen?’ Ze haalt de kwast door het schuim en zeept hem zorgvuldig in. `Ik kan je ook scheren. Laat mij het maar doen. Jij snijdt je te vaak.’
`Ik heb een zware baard. Een scheerapparaat werkt niet bij mij.’
`Voortaan scheer ik je wel.’ Ze zet het mes aan. Protesteren helpt niet. Hij voelt hoe zacht het mes over zijn huid glijdt. In de spiegel ziet hij de inspanning op haar gezicht. Hij blijft muisstil zitten. Ze wil het beter doen dan hij.
Terwijl ze met hem bezig is, hoort hij een zacht gebrom, door de muur heen. Net alsof in het buurhuis een of ander apparaat aanstaat. Hij spant zich in om het geluid te kunnen traceren. Het kan ook een vliegtuig zijn, ver weg.
`Klaar’, zegt ze triomfantelijk en ze bet zijn gezicht. `Geen bloed. Zie je dat ik het beter kan.’
`Mooi. Je moet verpleegster worden.’
`Later ga ik met dieren werken. In een circus. Of bij een dierenarts. Of in een asiel. Zhia wordt verpleegster. Of dokter. Ze wil naar Afrika. Of in een kindertehuis.’
`Dat jullie al zo goed weten wat je wilt! Toen ik twaalf was, wist ik nog niets.’
Hij hoort de voordeur dichtslaan.
`Kan ik boven komen?’
`Kom maar’, roept Afke.
Zhia holt de trap op en komt de kamer binnen.
`Bij de silo is een ongeluk gebeurd’, hijgt Zhia.
`Ernstig?’ schrikt Mels.
`Een witte muis is van het dak gevallen. Recht in de bek van een buizerd.’
`Dat is dubbele pech’, zegt Mels.
`Of dubbel geluk’, zegt Zhia. `Misschien was de muis blij dat ze werd opgevreten en dat ze niet te pletter viel.’
`Van dat laatste had ze niets gevoeld’, zegt Mels. `Maar zo’n roofvogel die je verslindt, dat is wel erg.’
`Het is niet waar’, zegt Zhia. `Het was geen witte muis, het was een zwarte.’
Afke trekt hem een overhemd aan en maakt de knoopjes dicht.
`We moeten naar school. Na het avondeten kom ik weer, als je zin hebt in vertellen.’
`Daar heb ik altijd zin in.’
Hij hoort hen de trap af lopen. De deur valt dicht.
Ze hollen weg. Hij luistert tot hij niets meer hoort in de straat. Hij weet weer voor wie hij leeft.
Hij rolt naar de kast en pakt het boek. Elke dag kijkt hij er even in. Het boek dat Thija aan Tijger heeft gegeven toen hij twaalf werd, maar dat hij niet wilde. `Chine, pays inconnu.’ `Les couleurs pastel de la Chine’, leest hij onder een foto van een rivier van blauw krijt. De oevers zijn van pastelkleurig paars, de lucht is blauw en vet van de regen en gepokt met zwarte ganzen die zich op het water laten vallen. Boten met rieten daken, met naakte jongens voorop die met een stok de diepte peilen, drijven op het water.
De foto van een riviertje van blauw porselein, en een man in een bootje van bamboe, omringd door groenten met de kleur van gras. `Un homme transporte des légumes’.
Hij zet het boek terug, rolt naar het bureau en opent het album met de levenslopen van de directeuren van de fabriek. Hun levensbeschrijvingen, hun foto’s en doodsprentjes. Hij is bezig ze te ordenen, er een lijn in te krijgen.
Een grote leugen is het doodsprentje van Frans-Joseph Hubben, waarop te lezen staat dat hij zijn leven lang gehoorzaam aan God is geweest en een goed en trouw echtgenoot en vader was. Mels weet beter. Meneer Frans-Joseph kwam zelden in de kerk. Vlak na de verkoop van de fabriek is hij in Zwitserland gestorven aan een hartaanval, naar men zegt nadat ze hem uit een café hadden gezet waar hij vrouwen lastigviel.
Ton van Reen: Het diepste blauw (086)
wordt vervolgd
• fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, - Het diepste blauw, Archive Q-R, Reen, Ton van
Christian Kunda Mutoki porte un nouveau regard sur Le Horla de Guy de Maupassant.
Il est précédé d’une préface et suivi d’une postface.
Il vient rafraîchir les problématiques qui touchent à la morale, à l’athéisme, à des amours tumultueuses et infidèles. . .
Le monde d’aujourd’hui diffère-t-il de celui décrit au XIXe siècle par l’écrivain français ? La science a-t-elle amélioré la condition existentielle de l’homme ?
Voici quelques questions majeures qui trouvent ici un regard neuf.
Christian Kunda Mutoki a préparé sa thèse de doctorat à l’Université Paul Verlaine, actuelle Université de la Lorraine (Metz, France). Il est écrivain et professeur de Littérature et civilisation françaises à l’Université de Lubumbashi, en RDC.
GUY DE MAUPASSANT
Une certaine idée de l’homme dans Le Horla
Christian Kunda Mutoki
Cahiers des sciences du langage
Langue Linguistique Littérature
Broché
Format : 15,5 x 24 cm
ISBN : 978-2-8066-3665-2
14 décembre 2018
70 pages
€ 11,5
# New books
Une certaine idée de l’homme dans Le Horla
de Guy de Maupassant
Christian Kunda Mutoki
• fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, - Bookstores, Archive M-N, Archive M-N, Art & Literature News, Guy de Maupassant, Maupassant, Guy de, Maupassant, Guy de
THE RACE QUESTION
Scene—Race track. Enter old coloured man, seating himself.
“Oomph, oomph. De work of de devil sho’ do p’ospah. How ‘do, suh? Des tol’able, thankee, suh. How you come on? Oh, I was des a-sayin’ how de wo’k of de ol’ boy do p’ospah. Doesn’t I frequent the racetrack? No, suh; no, suh. I’s Baptis’ myse’f, an’ I ‘low hit’s all devil’s doin’s. Wouldn’t ‘a’ be’n hyeah to-day, but I got a boy named Jim dat’s long gone in sin an’ he gwine ride one dem hosses. Oomph, dat boy! I sut’ny has talked to him and labohed wid him night an’ day, but it was allers in vain, an’ I’s feahed dat de day of his reckonin’ is at han’.
“Ain’t I nevah been intrusted in racin’? Humph, you don’t s’pose I been dead all my life, does you? What you laffin’ at? Oh, scuse me, scuse me, you unnerstan’ what I means. You don’ give a ol’ man time to splain hisse’f. What I means is dat dey has been days when I walked in de counsels of de on-gawdly and set in de seats of sinnahs; and long erbout dem times I did tek most ovahly strong to racin’.
“How long dat been? Oh, dat’s way long back, ‘fo’ I got religion, mo’n thuty years ago, dough I got to own I has fell from grace several times sense.
“Yes, suh, I ust to ride. Ki-yi! I nevah furgit de day dat my ol’ Mas’ Jack put me on ‘June Boy,’ his black geldin’, an’ say to me, ‘Si,’ says he, ‘if you don’ ride de tail offen Cunnel Scott’s mare, “No Quit,” I’s gwine to larrup you twell you cain’t set in de saddle no mo’.’ Hyah, hyah. My ol’ Mas’ was a mighty han’ fu’ a joke. I knowed he wan’t gwine to do nuffin’ to me.
“Did I win? Why, whut you spec’ I’s doin’ hyeah ef I hadn’ winned? W’y, ef I’d ‘a’ let dat Scott maih beat my ‘June Boy’ I’d ‘a’ drowned myse’f in Bull Skin Crick.
“Yes, suh, I winned; w’y, at de finish I come down dat track lak hit was de Jedgment Day an’ I was de las’ one up! Ef I didn’t race dat maih’s tail clean off, I ‘low I made hit do a lot o’ switchin’. An’ aftah dat my wife Mandy she ma’ed me. Hyah, hyah, I ain’t bin much on hol’in’ de reins sence.
“Sh! dey comin’ in to wa’m up. Dat Jim, dat Jim, dat my boy; you nasty putrid little rascal. Des a hundred an’ eight, suh, des a hundred an’ eight. Yas, suh, dat’s my Jim; I don’t know whaih he gits his dev’ment at.
“What’s de mattah wid dat boy? Whyn’t he hunch hisse’f up on dat saddle right? Jim, Jim, whyn’t you limber up, boy; hunch yo’se’f up on dat hoss lak you belonged to him and knowed you was dah. What I done showed you? De black raskil, goin’ out dah tryin’ to disgrace his own daddy. Hyeah he come back. Dat’s bettah, you scoun’ril.
“Dat’s a right smaht-lookin’ hoss he’s a-ridin’, but I ain’t a-trustin’ dat bay wid de white feet—dat is, not altogethah. She’s a favourwright too; but dey’s sumpin’ else in dis worl’ sides playin’ favourwrights. Jim bettah had win dis race. His hoss ain’t a five to one shot, but I spec’s to go way fum hyeah wid money ernuff to mek a donation on de pa’sonage.
“Does I bet? Well, I don’ des call hit bettin’; but I resks a little w’en I t’inks I kin he’p de cause. ‘Tain’t gamblin’, o’ co’se; I wouldn’t gamble fu nothin’, dough my ol’ Mastah did ust to say dat a honest gamblah was ez good ez a hones’ preachah an’ mos’ nigh ez skace.
“Look out dah, man, dey’s off, dat nasty bay maih wid de white feet leadin’ right fu’m ‘de pos’. I knowed it! I knowed it! I had my eye on huh all de time. Oh, Jim, Jim, why didn’t you git in bettah, way back dah fouf? Dah go de gong! I knowed dat wasn’t no staht. Troop back dah, you raskils, hyah, hyah.
“I wush dat boy wouldn’t do so much jummying erroun’ wid dat hoss. Fust t’ing he know he ain’t gwine to know whaih he’s at.
“Dah, dah dey go ag’in. Hit’s a sho’ t’ing dis time. Bettah, Jim, bettah. Dey didn’t leave you dis time. Hug dat bay mare, hug her close, boy. Don’t press dat hoss yit. He holdin’ back a lot o’ t’ings.
“He’s gainin’! doggone my cats, he’s gainin’! an’ dat hoss o’ his’n gwine des ez stiddy ez a rockin’-chair. Jim allus was a good boy.
“Confound these spec’s, I cain’t see ’em skacely; huh, you say dey’s neck an’ neck; now I see ’em! now I see ’em! and Jimmy’s a-ridin’ like——Huh, huh, I laik to said sumpin’.
“De bay maih’s done huh bes’, she’s done huh bes’! Dey’s turned into the stretch an’ still see-sawin’. Let him out, Jimmy, let him out! Dat boy done th’owed de reins away. Come on, Jimmy, come on! He’s leadin’ by a nose. Come on, I tell you, you black rapscallion, come on! Give ’em hell, Jimmy! give ’em hell! Under de wire an’ a len’th ahead. Doggone my cats! wake me up w’en dat othah hoss comes in.
“No, suh, I ain’t gwine stay no longah, I don’t app’ove o’ racin’, I’s gwine ‘roun’ an’ see dis hyeah bookmakah an’ den I’s gwine dreckly home, suh, dreckly home. I’s Baptis’ myse’f, an’ I don’t app’ove o’ no sich doin’s!”
Paul Laurence Dunbar
(1872 – 1906)
The Race Question
From The Heart Of Happy Hollow, a collection of short stories reprinted in 1904 by Dodd, Mead and Company, New York.
Short story
• fleursdumal.nl magazine
More in: *Archive African American Literature, Archive C-D, Archive C-D, Dunbar, Paul Laurence, Dunbar, Paul Laurence, Paul Laurence Dunbar, Paul Laurence Dunbar
The Blind Spot
“You’ve just come back from Adelaide’s funeral, haven’t you?” said Sir Lulworth to his nephew; “I suppose it was very like most other funerals?”
“I’ll tell you all about it at lunch,” said Egbert.
“You’ll do nothing of the sort. It wouldn’t be respectful either to your great-aunt’s memory or to the lunch. We begin with Spanish olives, then a borshch, then more olives and a bird of some kind, and a rather enticing Rhenish wine, not at all expensive as wines go in this country, but still quite laudable in its way. Now there’s absolutely nothing in that menu that harmonises in the least with the subject of your great-aunt Adelaide or her funeral. She was a charming woman, and quite as intelligent as she had any need to be, but somehow she always reminded me of an English cook’s idea of a Madras curry.”
“She used to say you were frivolous,” said Egbert. Something in his tone suggested that he rather endorsed the verdict.
“I believe I once considerably scandalised her by declaring that clear soup was a more important factor in life than a clear conscience. She had very little sense of proportion. By the way, she made you her principal heir, didn’t she?”
“Yes,” said Egbert, “and executor as well. It’s in that connection that I particularly want to speak to you.”
“Business is not my strong point at any time,” said Sir Lulworth, “and certainly not when we’re on the immediate threshold of lunch.”
“It isn’t exactly business,” explained Egbert, as he followed his uncle into the dining-room.
“It’s something rather serious. Very serious.”
“Then we can’t possibly speak about it now,” said Sir Lulworth; “no one could talk seriously during a borshch. A beautifully constructed borshch, such as you are going to experience presently, ought not only to banish conversation but almost to annihilate thought. Later on, when we arrive at the second stage of olives, I shall be quite ready to discuss that new book on Borrow, or, if you prefer it, the present situation in the Grand Duchy of Luxemburg. But I absolutely decline to talk anything approaching business till we have finished with the bird.”
For the greater part of the meal Egbert sat in an abstracted silence, the silence of a man whose mind is focussed on one topic. When the coffee stage had been reached he launched himself suddenly athwart his uncle’s reminiscences of the Court of Luxemburg.
“I think I told you that great-aunt Adelaide had made me her executor. There wasn’t very much to be done in the way of legal matters, but I had to go through her papers.”
“That would be a fairly heavy task in itself. I should imagine there were reams of family letters.”
“Stacks of them, and most of them highly uninteresting. There was one packet, however, which I thought might repay a careful perusal. It was a bundle of correspondence from her brother Peter.”
“The Canon of tragic memory,” said Lulworth.
“Exactly, of tragic memory, as you say; a tragedy that has never been fathomed.”
“Probably the simplest explanation was the correct one,” said Sir Lulworth; “he slipped on the stone staircase and fractured his skull in falling.”
Egbert shook his head. “The medical evidence all went to prove that the blow on the head was struck by some one coming up behind him. A wound caused by violent contact with the steps could not possibly have been inflicted at that angle of the skull. They experimented with a dummy figure falling in every conceivable position.”
“But the motive?” exclaimed Sir Lulworth; “no one had any interest in doing away with him, and the number of people who destroy Canons of the Established Church for the mere fun of killing must be extremely limited. Of course there are individuals of weak mental balance who do that sort of thing, but they seldom conceal their handiwork; they are more generally inclined to parade it.”
“His cook was under suspicion,” said Egbert shortly.
“I know he was,” said Sir Lulworth, “simply because he was about the only person on the premises at the time of the tragedy. But could anything be sillier than trying to fasten a charge of murder on to Sebastien? He had nothing to gain, in fact, a good deal to lose, from the death of his employer. The Canon was paying him quite as good wages as I was able to offer him when I took him over into my service. I have since raised them to something a little more in accordance with his real worth, but at the time he was glad to find a new place without troubling about an increase of wages. People were fighting rather shy of him, and he had no friends in this country. No; if anyone in the world was interested in the prolonged life and unimpaired digestion of the Canon it would certainly be Sebastien.”
“People don’t always weigh the consequences of their rash acts,” said Egbert, “otherwise there would be very few murders committed. Sebastien is a man of hot temper.”
“He is a southerner,” admitted Sir Lulworth; “to be geographically exact I believe he hails from the French slopes of the Pyrenees. I took that into consideration when he nearly killed the gardener’s boy the other day for bringing him a spurious substitute for sorrel. One must always make allowances for origin and locality and early environment; ‘Tell me your longitude and I’ll know what latitude to allow you,’ is my motto.”
“There, you see,” said Egbert, “he nearly killed the gardener’s boy.”
“My dear Egbert, between nearly killing a gardener’s boy and altogether killing a Canon there is a wide difference. No doubt you have often felt a temporary desire to kill a gardener’s boy; you have never given way to it, and I respect you for your self-control. But I don’t suppose you have ever wanted to kill an octogenarian Canon. Besides, as far as we know, there had never been any quarrel or disagreement between the two men. The evidence at the inquest brought that out very clearly.”
“Ah!” said Egbert, with the air of a man coming at last into a deferred inheritance of conversational importance, “that is precisely what I want to speak to you about.”
He pushed away his coffee cup and drew a pocket-book from his inner breast-pocket. From the depths of the pocket-book he produced an envelope, and from the envelope he extracted a letter, closely written in a small, neat handwriting.
“One of the Canon’s numerous letters to Aunt Adelaide,” he explained, “written a few days before his death. Her memory was already failing when she received it, and I daresay she forgot the contents as soon as she had read it; otherwise, in the light of what subsequently happened, we should have heard something of this letter before now. If it had been produced at the inquest I fancy it would have made some difference in the course of affairs. The evidence, as you remarked just now, choked off suspicion against Sebastien by disclosing an utter absence of anything that could be considered a motive or provocation for the crime, if crime there was.”
“Oh, read the letter,” said Sir Lulworth impatiently.
“It’s a long rambling affair, like most of his letters in his later years,” said Egbert. “I’ll read the part that bears immediately on the mystery.
“‘I very much fear I shall have to get rid of Sebastien. He cooks divinely, but he has the temper of a fiend or an anthropoid ape, and I am really in bodily fear of him. We had a dispute the other day as to the correct sort of lunch to be served on Ash Wednesday, and I got so irritated and annoyed at his conceit and obstinacy that at last I threw a cupful of coffee in his face and called him at the same time an impudent jackanapes. Very little of the coffee went actually in his face, but I have never seen a human being show such deplorable lack of self-control. I laughed at the threat of killing me that he spluttered out in his rage, and thought the whole thing would blow over, but I have several times since caught him scowling and muttering in a highly unpleasant fashion, and lately I have fancied that he was dogging my footsteps about the grounds, particularly when I walk of an evening in the Italian Garden.’
“It was on the steps in the Italian Garden that the body was found,” commented Egbert, and resumed reading.
“‘I daresay the danger is imaginary; but I shall feel more at ease when he has quitted my service.’”
Egbert paused for a moment at the conclusion of the extract; then, as his uncle made no remark, he added: “If lack of motive was the only factor that saved Sebastien from prosecution I fancy this letter will put a different complexion on matters.”
“Have you shown it to anyone else?” asked Sir Lulworth, reaching out his hand for the incriminating piece of paper.
“No,” said Egbert, handing it across the table, “I thought I would tell you about it first. Heavens, what are you doing?”
Egbert’s voice rose almost to a scream. Sir Lulworth had flung the paper well and truly into the glowing centre of the grate. The small, neat handwriting shrivelled into black flaky nothingness.
“What on earth did you do that for?” gasped Egbert. “That letter was our one piece of evidence to connect Sebastien with the crime.”
“That is why I destroyed it,” said Sir Lulworth.
“But why should you want to shield him?” cried Egbert; “the man is a common murderer.”
“A common murderer, possibly, but a very uncommon cook.”
The Blind Spot
From ‘Beasts and Super-Beasts’
by Saki (H. H. Munro)
(1870 – 1916)
• fleursdumal.nl magazine
More in: Archive S-T, Saki, Saki, The Art of Reading
`Als we China hebben gezien, zullen we pas begrijpen hoe nietig het hier allemaal is’, zegt Tijger.
`Hoe klein het dorp is, hoe smal de beek, hoe de fabriek stinkt.’
`Jij hoeft helemaal niet op reis te gaan om dat te ontdekken’, zegt Thija. `Jij weet het nu al.’
`Na de zomervakantie gaan we ieder naar een andere school’, zegt Tijger.
`Het is ellendig’, zegt Mels. `Ik wil helemaal niet naar een andere school. We moeten bij elkaar blijven.’
`We hebben er niets over te zeggen’, zegt Tijger. `Het is allemaal al beslist.’
`Stom’, zegt Thija. `Ik zal jullie maanden niet zien.’
`Dat is het ergst van alles,’ zegt Mels, `dat jij naar kostschool moet.’
`Ik wil het niet. Mijn váder wil het.’
`Ons vragen ze niets’, zegt Mels.
Ton van Reen: Het diepste blauw (085)
wordt vervolgd
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, - Het diepste blauw, Archive Q-R, Reen, Ton van
“And I? May I say nothing, my lord?” With these words, Oscar Wilde’s courtroom trials came to a close. The lord in question, High Court justice Sir Alfred Wills, sent Wilde to the cells, sentenced to two years in prison with hard labor for the crime of “gross indecency” with other men.
As cries of “shame” emanated from the gallery, the convicted aesthete was roundly silenced.
But he did not remain so. Behind bars and in the period immediately after his release, Wilde wrote two of his most powerful works—the long autobiographical letter De Profundis and an expansive best-selling poem, The Ballad of Reading Gaol.
In The Annotated Prison Writings of Oscar Wilde, Nicholas Frankel collects these and other prison writings, accompanied by historical illustrations and his rich facing-page annotations. As Frankel shows, Wilde experienced prison conditions designed to break even the toughest spirit, and yet his writings from this period display an imaginative and verbal brilliance left largely intact.
Wilde also remained politically steadfast, determined that his writings should inspire improvements to Victorian England’s grotesque regimes of punishment. But while his reformist impulse spoke to his moment, Wilde also wrote for eternity.
At once a savage indictment of the society that jailed him and a moving testimony to private sufferings, Wilde’s prison writings—illuminated by Frankel’s extensive notes—reveal a very different man from the famous dandy and aesthete who shocked and amused the English-speaking world.
Nicholas Frankel is Professor of English at Virginia Commonwealth University.
“Frankel provides a valuable service in comprehensively editing these works for a fresh generation of readers.” — Joseph Bristow, University of California, Los Angeles
The Annotated Prison Writings of Oscar Wilde
Oscar Wilde
Edited by Nicholas Frankel
Harvard University Press
Paperback
408 pages
Publication: May 2018
ISBN 9780674984387
€17.00
# more books
The Annotated Prison Writings of Oscar Wilde
-Clemency Petition to the Home Secretary, 2 July 1896
-De Profundis
-Letter to the Daily Chronicle, 27 May 1897
-The Ballad of Reading Gaol
-Letter to the Daily Chronicle, 23 March 1898
• fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, - Book Stories, Archive W-X, Archive W-X, Art & Literature News, CRIME & PUNISHMENT, REPRESSION OF WRITERS, JOURNALISTS & ARTISTS, Wilde, Oscar, Wilde, Oscar
Hij heeft geen idee waar Jacob begraven is. Toen heeft hij er niet naar gevraagd.
Hebben ze met z’n drieën nooit bloemen willen brengen naar zijn graf? Hij weet het niet meer. Er was te veel afstand tussen de zigeuners en de dorpelingen. Ze werden gedoogd, daar hield het mee op. Je ging er niet mee om. Dat wilden ze zelf waarschijnlijk ook niet. Ze bleven onder elkaar.
Hij rijdt door naar huis. Het is bijna twaalf uur.
Met moeite kan hij bij de bel.
Lizet doet open.
`Dat werd tijd. Ik zit op je te wachten.’
`Het is nog geen twaalf uur.’
`Ik wil de boel aan kant hebben. Hoe was het?’
`Geen mens. Jij niet. Niemand.’
Over die hoerenmadam praat hij niet.
Hij rijdt door naar de keuken. De tafel is gedekt. In een hoek staat de kinderwagen. De baby van zijn dochter slaapt. De kat ligt in het mandje onder in de wagen.
Lizet legt een beboterde snee brood op zijn bord en doet er een omelet op.
Hij neemt een hap. Het ei is koud. Hij schuift het bord terug.
`Is het niet goed?’
`Het smaakt niet als het koud is.’
Buiten slaat de torenklok twaalf uur. Hij rolt zijn stoel terug.
`Eet je niet?’
`Nee.’
`Doe ik daar al die moeite voor?’
`Vanochtend gooide je mijn koffie weg. Nu is het ei koud.’
`Je was beter af in dat revalidatiecentrum’, gooit ze eruit.
`Ik ben blij dat je het gezegd hebt.’
`Zo bedoel ik het niet.’
`Je krijgt je zin.’
`Dram niet zo door.’
`Ik geef je gelijk.’
Ze weet dat ze te ver is gegaan. Nu heeft hij haar in de tang, ook al is het maar voor een paar tellen.
Met de lift gaat hij naar boven. Hij kijkt niet naar de schilderijen van de Wijer bij de trap. Hij wil niets zien.
Als hij van buiten komt, ziet hij elke keer hoe klein zijn kamer is. Ze lijkt steeds kleiner te worden. Een cel. Hij wil hier weg.
Hij kijkt niet in de spiegel. Hij wil zijn kwade hoofd niet zien.
Zijn bed is niet opgemaakt. Hij sluit zijn ogen en houdt de handen voor zijn oren, om de woede in hem te bedaren. Hij moet rustig worden. Aanvallen van woede kunnen het tekort aan bloed in zijn hoofd verergeren, zodat hij een aanval van verwardheid kan krijgen. Hij wil het niet. Hij moet overeind blijven. Als hij een aanval krijgt, laat ze hem in zijn vet gaar koken. Dan komt ze niet eens naar zijn kamer om hem te verzorgen.
Ze heeft hem al eens een hele nacht in zijn rolstoel laten zitten, voor straf. Hij was zo duizelig dat hij niet bij machte was om zelf in bed te komen. Toen hij naar het toilet ging, was hij naast de pot gevallen. Pas toen had ze hem geholpen. De vernedering had meer pijn gedaan dan de blauwe plekken.
Toch moet hij eventjes gaan liggen. Plat liggen is het best voor de bloedtoevoer naar zijn hoofd. Hij glijdt vanuit de rolstoel op bed en valt achterover. Het is gelukt. Hij rukt de plaid uit de rolstoel en trekt die over zijn hoofd. Donker verzacht zijn woede.
In huis is het stil. Zijn woorden hebben pijn gedaan, daar is hij zeker van. Hij heeft het niet gewild, maar hij heeft het ook niet kunnen voorkomen.
Hoe moet hij hier weg? Nergens zitten ze te wachten op een man die thuis nog een vrouw en dochter heeft die hem kunnen verzorgen. Maar de grens is bereikt.
Kan hij zijn manuscripten meenemen? Al die mappen? Het zijn stofnesten. Daar hebben ze de pest aan in zo’n verpleeghuis.
Hij zal het dorp missen. En de kleine rivier. De kleuren en de geuren van de Wijer.
Ton van Reen: Het diepste blauw (084)
wordt vervolgd
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, - Het diepste blauw, Archive Q-R, Reen, Ton van
PARK vierde in oktober 2018 het vijfjarig bestaan en maakte een boek waarin de activiteiten in de periode 2016-2018 zijn vastgelegd.
Het rijk geïllustreerde full-colour boek, met teksten van Esther Porcelijn en Rob Moonen, is opnieuw vormgegeven door Berry van Gerwen.
Het telt ruim 240 pagina’s en heeft een oplage van 600 stuks.
Alle tentoonstellingsprojecten, de bijna 200 exposerende kunstenaars en de extra activiteiten in de periode 2016-2018 komen aan bod. Het is de opvolger van het eerder verschenen ‘PARK 2013-2015‘.
Het boek kost € 20,- inclusief BTW, exclusief eventuele verzendkosten. Het verschijnt verschijnt op zondag 16 december 2018 tijdens een boekpresentatie om 16:00 uur bij PARK.
U kunt uw exemplaar ook bestellen via shop@park013.nl
PARK 2016-2018
Teksten van Esther Porcelijn en Rob Moonen
Vormgeving door Berry van Gerwen
PARK
Platform for visual arts
240 pagina’s
Oplage 600 stuks
€ 20,-
PARK is een kunstinitiatief opgericht in 2013 door Rob Moonen in samenwerking met een zestal andere Tilburgse kunstenaars. Op dit moment bestaat de PARK werkgroep uit Linda Arts, René Korten, Rob Moonen en Liza Voetman.
PARK richt zich op actuele ontwikkelingen binnen de hedendaagse kunst én op kunstenaars met gedegen ervaring en bewezen kwaliteit. Er wordt plek geboden aan regionale collega’s maar ook aan landelijk of internationaal opererende kunstenaars, juist om een positieve bijdrage aan de discussie over actuele kunst tot stand te brengen. De werkgroep ambieert het podium van belang te laten zijn op landelijk niveau, maar bij elk project wordt met nadruk gezocht naar een inhoudelijke koppeling met de stad. De werkgroep is er van overtuigd dat samenwerking met andere partijen de zichtbaarheid en functionaliteit van de plek zal versterken, maar ook dat de plek een waardevolle stimulans voor de beeldende kunst in de stad en de regio zal kunnen zijn.
PARK wil steeds nieuwe verbindingen leggen, bijvoorbeeld door (internationaal opererende) curatoren uit te nodigen om kennis te nemen van de keur aan regionale beeldende kunstenaars en daarvan mogelijk enkele op te nemen in een tentoonstellingsproject. PARK wil een bijdrage leveren aan de ontwikkeling van een gunstig productie- en vestigingsklimaat voor beeldend kunstenaars uit de regio door deze in contact te brengen met een nationaal en internationaal netwerk.
Per jaar worden er vijf projecten gerealiseerd met waar mogelijk een bijpassend raamprogramma in de vorm van lezingen, kunstenaarsgesprekken, muziek en film.
PARK
Wilhelminapark 53, 5041 ED Tilburg
info@park013.nl
Twitter.com/ParkTilburg
Facebook.com/Park013
Instagram.com/platform_for_visual_arts
Tijdens tentoonstellingen geopend:
vrijdag 13.00 – 17.00 uur
zaterdag 13.00 – 17.00 uur
zondag 13.00 – 17.00 uur
Toegang is gratis
PARK ligt op 10 minuten loopafstand van het Centraal Station Tilburg in de nabijheid van Museum De Pont. Er is beperkt gratis parkeergelegenheid voor de deur.
# new books
visual arts
fleursdumal.nl magazine
More in: #Editors Choice Archiv, - Book News, Architecture, Art & Literature News, Art Criticism, FDM Art Gallery, Linda Arts, Park, Performing arts, Porcelijn, Esther, Porcelijn, Esther, Sculpture, The talk of the town
`Doe de deur achter je dicht en loop maar naar boven’, roept Tijgers moeder, de lieve roodharige heks.
Mels holt de trap op, zijn vingers roffelend langs de spijlen. De deur van Tijgers slaapkamer staat open. Thija is er al. Ze zit op het hoofdeinde naast Tijger, haar arm om zijn hals. Hun ogen zijn gericht op iets wat voor Tijger op het bed ligt, maar Mels kan het niet zien.
Ze hebben hem niet gehoord. Geruisloos gaat Mels achterwaarts de trap af, opent zacht de voordeur en sluipt naar buiten. Met kloppend hart loopt hij naar de Wijer, de handen gebald in zijn broekzakken, alsof hij iemand wil wurgen.
Pas laat komt hij thuis. Het is al donker. Zijn moeder vraagt niets, ze begrijpt altijd alles.
Ze geeft hem thee met een stapel biscuitjes en wacht tot hij tot rust is gekomen.
`Ik heb slecht nieuws’, zegt ze dan. `Wil je het horen. Of is het voor vandaag te veel?’
`Zeg maar.’
`Die zigeunerjongen is gestorven.’
`Hij wilde nog lang niet dood.’ Mels is geschokt. En kwaad. `Het is niet eerlijk.’
`In het leven is niets eerlijk. Wat je graag wilt hebben, krijg je nooit.’
Denkt ze aan zijn vader? Hij vindt het verschrikkelijk dat die twee zo verschillend zijn en bijna nooit met elkaar praten. Zou zijn moeder gelukkiger zijn geweest met een andere man?
Omdat zijn vader er niet is, kan hij wat tegen zijn moeder aanhangen op de bank, op zoek naar troost. Zijn vader wil nooit dat hij zich door haar laat aanhalen. Hij vindt het iets voor moederskindjes.
Die nacht kan hij niet slapen. De hele nacht klinkt er vioolmuziek van heel ver. Woedende muziek. Alsof er wolven naar de maan huilen.
Als het nog donker is, staat hij al op en zoekt op de radio naar verre zenders. Vier uur. Tijd voor nachtraven. De fluitende en joelende tonen die van wie weet waar komen, stemmen hem rustig. Hij weet zeker dat het geheime boodschappen zijn. Misschien zijn er berichten bij uit China. Van de Chinese communisten voor de communisten hier die in het land geheime cellen opzetten, om later, samen met de Chinese legers, de macht te grijpen. Grootvader Rudolf weet zeker dat het ooit zover komt. Hij heeft visioenen van horden grijnzende gele mannetjes die het land onder de voet lopen. Voor elk van hen die sneuvelt komen er tientallen anderen.
Volgens grootvader hebben de Chinezen meer ruimte nodig in de wereld omdat ze met zo veel zijn. `Ze planten zich voort als ratten’, zegt hij. `Alleen maar om de wereld te overheersen. Wij zijn hier al bijna net zover. In het Rood Dorp zijn ook gezinnen met tien of twaalf kinderen. Die leggen rode lopers voor hen uit. Heel Europa zal worden platgewalst door het Gele Gevaar.’ `Is dat net zoiets als de gele verf?’ `Jazeker, mijn jongen, alleen wat erger.’ Maar grootvader Bernhard denkt er precies het tegenovergestelde van. Hij zegt juist dat de Chinezen liever in China blijven en dat China groot genoeg voor hen is. `En als ze dan toch zullen komen, dan zal ik ze vriendelijk ontvangen. In China heb ik alleen maar aardige mensen gezien.’
Mels probeert de code van een zender die een aantal verschillende pieptonen laat horen, te ontcijferen. Drie pieptonen in veel verschillende combinaties. Hij schrijft zijn vingers blauw op een velletje papier, maar alle rijtjes naast elkaar laten geen enkel verband met elkaar zien. Is het een zender die er juist voor bedoeld is om de vijand in de war te brengen? Hij komt er niet eens achter van wie de zender is en uit welk land hij zendt.
Al vroeg staat hij bij Thija aan de deur. Tijger heeft hem voorbij zien komen en volgt hem op de voet.
`Waar was je gisteren?’ vraagt Thija.
`Ik kon niet’, zegt hij. `Heb jij vannacht die viool ook gehoord?’
`Ik heb niets gehoord.’
`Jacob is dood’, zegt Mels. `Het moet zijn vader zijn geweest.’
`We wisten dat hij doodging.’
`We hadden vaker naar hem toe moeten gaan.’
`Stom, om zoiets achteraf te zeggen’, zegt Thija.
Ton van Reen: Het diepste blauw (083)
wordt vervolgd
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, - Het diepste blauw, Archive Q-R, Reen, Ton van
Mels klopt zijn schouders af, een routinehandeling, altijd bang dat Lizet roos op zijn jas vindt. Ze heeft een hekel aan roos. Vaak borstelt ze de schouders van zijn jas af. Op straat moeten de mensen weten dat ze voor hem zorgt.
Op weg naar huis passeert hij het voormalige huis van Tijger, waarin nu de jongere zus van Tijger woont. Met haar heeft hij nauwelijks contact. Ze groeten elkaar. Soms maken ze een praatje, maar nooit over vroeger. Er zijn voor haar weinig mooie herinneringen overgebleven.
Haar vader die overleden is toen ze net geboren was. Tijger die ze nauwelijks heeft gekend. Haar moeder die gek was geworden van verdriet en zichzelf had opgeknoopt op de zolder, waar haar dochter, nog net geen zestien, haar had gevonden. Misschien dat de dochter zich daarom nooit aan iemand heeft kunnen hechten. Drie keer is ze getrouwd geweest, drie keer zijn de mannen vertrokken.
Hij kijkt altijd weer naar die deur. Nog steeds dezelfde deur, dezelfde vorm, maar in de loop der jaren met vele kleuren verf bestreken, vaak er afgebrand en weer opnieuw geschilderd.
Alle kleuren heeft de deur gehad, passend bij de stemming van de bewoners. Grijs in de jaren van Tijgers jeugd. Paars toen de jongere zus er woonde met een jonge man die aan yoga deed en elke dag op zijn kop voor het raam stond. Groen toen ze er woonde met een langharige man die dag en nacht blokfluit speelde en die haar twee kinderen naliet toen hij vertrok voor een wereldreis waarvan hij nooit was teruggekomen. Rood toen ze met een andere man ging samenwonen. En weer grijs, omdat die man zomaar verdwenen was en haar met een derde kind liet zitten. Al haar kindjes heeft ze rood haar meegegeven, als eerbetoon aan haar moeder.
Ton van Reen: Het diepste blauw (082)
wordt vervolgd
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, - Het diepste blauw, Archive Q-R, Reen, Ton van
The Romancers
It was autumn in London, that blessed season between the harshness of winter and the insincerities of summer; a trustful season when one buys bulbs and sees to the registration of one’s vote, believing perpetually in spring and a change of Government.
Morton Crosby sat on a bench in a secluded corner of Hyde Park, lazily enjoying a cigarette and watching the slow grazing promenade of a pair of snow-geese, the male looking rather like an albino edition of the russet-hued female. Out of the corner of his eye Crosby also noted with some interest the hesitating hoverings of a human figure, which had passed and repassed his seat two or three times at shortening intervals, like a wary crow about to alight near some possibly edible morsel. Inevitably the figure came to an anchorage on the bench, within easy talking distance of its original occupant. The uncared-for clothes, the aggressive, grizzled beard, and the furtive, evasive eye of the new-comer bespoke the professional cadger, the man who would undergo hours of humiliating tale-spinning and rebuff rather than adventure on half a day’s decent work.
For a while the new-comer fixed his eyes straight in front of him in a strenuous, unseeing gaze; then his voice broke out with the insinuating inflection of one who has a story to retail well worth any loiterer’s while to listen to.
“It’s a strange world,” he said.
As the statement met with no response he altered it to the form of a question.
“I daresay you’ve found it to be a strange world, mister?”
“As far as I am concerned,” said Crosby, “the strangeness has worn off in the course of thirty-six years.”
“Ah,” said the greybeard, “I could tell you things that you’d hardly believe. Marvellous things that have really happened to me.”
“Nowadays there is no demand for marvellous things that have really happened,” said Crosby discouragingly; “the professional writers of fiction turn these things out so much better. For instance, my neighbours tell me wonderful, incredible things that their Aberdeens and chows and borzois have done; I never listen to them. On the other hand, I have read ‘The Hound of the Baskervilles’ three times.”
The greybeard moved uneasily in his seat; then he opened up new country.
“I take it that you are a professing Christian,” he observed.
“I am a prominent and I think I may say an influential member of the Mussulman community of Eastern Persia,” said Crosby, making an excursion himself into the realms of fiction.
The greybeard was obviously disconcerted at this new check to introductory conversation, but the defeat was only momentary.
“Persia. I should never have taken you for a Persian,” he remarked, with a somewhat aggrieved air.
“I am not,” said Crosby; “my father was an Afghan.”
“An Afghan!” said the other, smitten into bewildered silence for a moment. Then he recovered himself and renewed his attack.
“Afghanistan. Ah! We’ve had some wars with that country; now, I daresay, instead of fighting it we might have learned something from it. A very wealthy country, I believe. No real poverty there.”
He raised his voice on the word “poverty” with a suggestion of intense feeling. Crosby saw the opening and avoided it.
“It possesses, nevertheless, a number of highly talented and ingenious beggars,” he said; “if I had not spoken so disparagingly of marvellous things that have really happened I would tell you the story of Ibrahim and the eleven camel-loads of blotting-paper. Also I have forgotten exactly how it ended.”
“My own life-story is a curious one,” said the stranger, apparently stifling all desire to hear the history of Ibrahim; “I was not always as you see me now.”
“We are supposed to undergo complete change in the course of every seven years,” said Crosby, as an explanation of the foregoing announcement.
“I mean I was not always in such distressing circumstances as I am at present,” pursued the stranger doggedly.
“That sounds rather rude,” said Crosby stiffly, “considering that you are at present talking to a man reputed to be one of the most gifted conversationalists of the Afghan border.”
“I don’t mean in that way,” said the greybeard hastily; “I’ve been very much interested in your conversation. I was alluding to my unfortunate financial situation. You mayn’t hardly believe it, but at the present moment I am absolutely without a farthing. Don’t see any prospect of getting any money, either, for the next few days. I don’t suppose you’ve ever found yourself in such a position,” he added.
“In the town of Yom,” said Crosby, “which is in Southern Afghanistan, and which also happens to be my birthplace, there was a Chinese philosopher who used to say that one of the three chiefest human blessings was to be absolutely without money. I forget what the other two were.”
“Ah, I daresay,” said the stranger, in a tone that betrayed no enthusiasm for the philosopher’s memory; “and did he practise what he preached? That’s the test.”
“He lived happily with very little money or resources,” said Crosby.
“Then I expect he had friends who would help him liberally whenever he was in difficulties, such as I am in at present.”
“In Yom,” said Crosby, “it is not necessary to have friends in order to obtain help. Any citizen of Yom would help a stranger as a matter of course.”
The greybeard was now genuinely interested.
The conversation had at last taken a favourable turn.
“If someone, like me, for instance, who was in undeserved difficulties, asked a citizen of that town you speak of for a small loan to tide over a few days’ impecuniosity — five shillings, or perhaps a rather larger sum — would it be given to him as a matter of course?”
“There would be a certain preliminary,” said Crosby; “one would take him to a wine-shop and treat him to a measure of wine, and then, after a little high-flown conversation, one would put the desired sum in his hand and wish him good-day. It is a roundabout way of performing a simple transaction, but in the East all ways are roundabout.”
The listener’s eyes were glittering.
“Ah,” he exclaimed, with a thin sneer ringing meaningly through his words, “I suppose you’ve given up all those generous customs since you left your town. Don’t practise them now, I expect.”
“No one who has lived in Yom,” said Crosby fervently, “and remembers its green hills covered with apricot and almond trees, and the cold water that rushes down like a caress from the upland snows and dashes under the little wooden bridges, no one who remembers these things and treasures the memory of them would ever give up a single one of its unwritten laws and customs. To me they are as binding as though I still lived in that hallowed home of my youth.”
“Then if I was to ask you for a small loan —” began the greybeard fawningly, edging nearer on the seat and hurriedly wondering how large he might safely make his request, “if I was to ask you for, say —”
“At any other time, certainly,” said Crosby; “in the months of November and December, however, it is absolutely forbidden for anyone of our race to give or receive loans or gifts; in fact, one does not willingly speak of them. It is considered unlucky. We will therefore close this discussion.”
“But it is still October!” exclaimed the adventurer with an eager, angry whine, as Crosby rose from his seat; “wants eight days to the end of the month!”
“The Afghan November began yesterday,” said Crosby severely, and in another moment he was striding across the Park, leaving his recent companion scowling and muttering furiously on the seat.
“I don’t believe a word of his story,” he chattered to himself; “pack of nasty lies from beginning to end. Wish I’d told him so to his face. Calling himself an Afghan!”
The snorts and snarls that escaped from him for the next quarter of an hour went far to support the truth of the old saying that two of a trade never agree.
The Romancers
From ‘Beasts and Super-Beasts’
by Saki (H. H. Munro)
(1870 – 1916)
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive S-T, Saki, Saki, The Art of Reading
An indispensable anthology of brilliant hard-to-find writings by Poe on poetry, the imagination, humor, and the sublime which adds a new dimension to his stature as a speculative thinker and philosopher. Essays (in translation) by Charles Baudelaire, Stéphane Mallarmé, Paul Valéry, & André Breton shed light on Poe’s relevance within European literary tradition.
These are the arcana of Edgar Allan Poe: writings on wit, humor, dreams, drunkenness, genius, madness, and apocalypse. Here is the mind of Poe at its most colorful, its most incisive, and its most exceptional.
Edgar Allan Poe’s dark, melodic poems and tales of terror and detection are known to readers everywhere, but few are familiar with his cogent literary criticism, or his speculative thinking in science, psychology or philosophy. This book is an attempt to present his lesser known, out of print, or hard to find writings in a single volume, with emphasis on the theoretical and esoteric. The second part, “The Friend View,” includes seminal essays by Poe’s famous admirers in France, clarifying his international literary importance.
America has never seen such a personage as Edgar Allan Poe. He is a figure who appears once an epoch, before passing into myth. American critics from Henry James to T. S. Eliot have disparaged and attempted to explain away his influence to no end, save to perpetuate his fame. Even the disdainful Eliot once conceded, “and yet one cannot be sure that one’s own writing has not been influence by Poe.”
Edgar Allan Poe (1809-1849), born in Boston, Massachusetts, was an American poet, writer, editor, and literary critic. He is well known for his haunting poetry and mysterious short stories. Regarded as being a central figure of Romanticism, he is also considered the inventor of detective fiction and the growing science fiction genre. Some of his most famous works include poems such as The Raven, Annabel Lee, and A Dream Within a Dream; tales such as The Cask of Amontillado, The Masque of Red Death, and The Tell-Tale Heart.
Title: The Unknown Poe
Subtitle: An Anthology of Fugitive Writings
Author: Edgar Allan Poe
Edited by Raymond Foye
Publisher: City Lights Publishers
Format: Paperback
124 pages
1980
ISBN-10 0872861104
ISBN-13 9780872861107
List Price $11.95
# American writers
Edgar Allan Poe
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book Lovers, - Book Stories, Archive O-P, Archive O-P, Art & Literature News, Edgar Allan Poe, Poe, Edgar Allan, Poe, Edgar Allan, Tales of Mystery & Imagination
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature