Fleurs du Mal Magazine
Na edities rond Pessoa, Lorca en Slauerhoff staat van in november 2014 tijdens de vierde ‘Literaire Meesters’-editie de Amerikaan Ernest Hemingway (1899-1961) centraal.
Hemingway was getuige van diverse sleutelmomenten in de geschiedenis van de twintigste eeuw. Hij diende in WOI als ambulancebroeder, deed verslag van de Spaanse Burgeroorlog en was tijdens WOII getuige van D-Day. Over zijn ervaringen schreef hij indrukwekkende romans als For whom the bell tolls en A farewell to arms.
Literaire Meester 2014: Hemingway
24 november t/m 4 december 2014 Utrecht
Zijn stijl is uniek: met sobere en trefzekere zinnen beschrijft hij markante personages, vaak afkomstig uit de marges van de samenleving. In 1952 verscheen zijn meest beroemde boek The old man and the sea; een in alle opzichten volmaakte novelle over de eeuwige strijd tussen de mens en de natuur. In 1954 ontving Hemingway de Nobelprijs voor de Literatuur.
Literaire Meesters: Het festival ‘Literaire Meesters’ presenteert tweejaarlijks een exclusief programma rond meesters uit de wereldliteratuur. In filmvertoningen, theatervoorstellingen, lezingen, literaire diners en muziek krijgt de bezoeker een compleet en vaak verrassend beeld van deze literaire grootheden.
Monty Python-lid Michael Palin treedt op 24 november exclusief voor Literaire Meesters 2014 op tijdens de openingsavond van het festival ‘In het spoor van Hemingway’. In een speciale lezing volgt Palin met zijn gebruikelijke dosis humor en gevoel voor detail de schrijver, jager, vrouwenversierder Hemingway op avontuurlijke reizen langs onder andere de Afrikaanse savanne, het stierenrennen in Pamplona en het marlijn vissen op Key West.
Hemingways gezocht!
Ernest-hemingway-look-alike-contest-cover
Ieder jaar treden in Key West (Florida, waar Hemingway jaren woonde) meer dan honderd bebaarde mannen met buikjes in safari-outfits en coltruien aan voor de Hemingway look-alike wedstrijd. Een traditie die navolging verdient! Tijdens de Literaire Nachtclub op 4 december nemen de beste Hemingways het tegen elkaar op. Ben/ken jij de beste ‘Papa’ van Nederland? Doe mee en wellicht win jij die felbegeerde Hemingway Bokaal.
# Zie programma op website Literaire Meesters
fleursdumal.nl magazine
More in: Art & Literature News, Ernest Hemingway
De slager stak zijn mes tussen riem en voorschoot en liep naar de stal die naast zijn winkel lag. Met een krijgshaftige blik in zijn ogen verdween hij naar binnen, kwam direct daarna met een krijsend varken buiten. Hij sleurde het dier mee aan een touw dat om de voorpoten was geslagen. Het varken kon onmogelijk vluchten. Het was zelfs nauwelijks in staat om te lopen, waardoor het op een haast koddige wijze, als een circusbeest, op knieën en kont vooruitschoof. Een varken in sluipgang, als een tijger op prooi. Op weg naar zijn eigen dood. Met welk recht gaf de slager het dier prijs aan zo’n zielige vertoning? Had hij zelf meer hersens? Kon hij een beest zomaar voor joker zetten, door het voor de ogen van ieder ander op het plein de laatste fratsen te laten maken, alvorens het de dood in te jagen?
Waarschijnlijk had het dier de hele nacht zo ruw vastgebonden in de stal gelegen. Het zag er uitgeput uit door het geworstel met het touw en leek te verrekken van honger en angst. De slager bond het varken aan een paal, midden onder het vooruit springende afdak van de stal. De vloer was daar glad gecementeerd en liep af, zodat spoelwater en overtollig bloed weg konden stromen in een zinkputje dat stonk naar de dood. In de tijd dat de slager een emmer lauw water over het varken goot en met een harde borstel stront en ander vuil verwijderde, vrat de zon het laatste restje dauw van het gras en hees hij zich steeds hoger in de blauwe lucht. Weer gilde het zieke kind. Een korte, harde kreet die als een zweepslag over het plein klonk. Vaker riep de jongen nu, een naam gillend die onverstaanbaar bleef. De naam van een van die boze wezens in zijn droom? Misschien was dat gedrocht zijn vader wel. De timmerman was wakker geworden en brulde luid tegen de jongen dat hij zijn bek moest houden, dat hij nog wilde slapen. Over het hele plein was te horen hoe de man tekeerging. De bruut! Alsof je zomaar kon schreeuwen tegen een kind dat ziek was en zich door God en iedereen verlaten dacht.
De woedende timmerman had een enorme kater aan de vorige avond overgehouden. Hij had het gevoel dat alle hamers die hij bezat op zijn kop klopten, zonder dat hij ze kon stoppen. Wat moest die jongen hem wakker schreeuwen! Het was toch nog nacht, godverdomme! Dan hoorde zo’n jong zijn bek te houden en te slapen. Als zijn moeder er nou nog was. Die had hem wel stil weten te krijgen met wat gesmoes. Ook een rotstreek van haar om hem met de jongen alleen te laten. Om er zomaar op een kwade dag, niet lang geleden, de brui aan te geven. Tussen koken en afwas af te nokken voor de eeuwige reis. Waarmee je in dit christelijke dorp toch ook niet veel verder kwam dan een paar honderd meter gaans. Af te leggen in een kist. Al of niet gepolitoerd. Vanbinnen met zwarte zijde bekleed, of niet. Met een metalen crucifix op het midden van het deksel. En, voor hen die het betalen konden, koperen schroeven met een kruis op de kop aan elke hoek en een vracht bloemen op de koop toe. Tweehonderd meter. De afstand van je eigen voordeur, in het geval van de timmerman de poort van zijn werkplaats, tot aan je plaatsje op het kerkhof. Een lekkere plek onder de groene linden. Voor het geld dat die reis kostte, zou je ook betere dingen kunnen doen dan het aan Joachim Andrade, die zak van een pastoor, geven. Die kocht er toch maar wijn voor. Elke week een krat. Net of er niks beters bestond. Nee, dan hij, de timmerman! Voor al het geld dat die begrafenis hem had gekost, zou hij maandenlang genoeg jenever hebben kunnen kopen om er gesmeerd op te lopen. Dan had hij al die tijd, in plaats van het ene na het andere karwei te klaren, mooi in een hoop houtkrullen kunnen blijven liggen. Lekker de ene na de andere fles leeg lurkend. De timmerman rilde van genot, alleen al bij de gedachte aan die hele sloot drank.
De jongen hield op met schreeuwen. Het vrat aan het hart van Céleste. Radeloos rende ze naar buiten. Niet om naar het varken te kijken, dat toch niet meer te redden was, noch naar de als twee druppels water op het varken lijkende messentrekker. Maar om beter naar de jongen te kunnen luisteren, die af en toe, met zwakke stem nog maar, om iets leek te vragen. De boer, die terugkwam van het weiland, zag verwonderd dat de cafémeid naar de werkplaats liep. Alsof ineens alle angst voor de dronken timmerman van haar was afgevallen. Gedwongen door een onzichtbare kracht. Met grote ogen, maar zonder iets te zien. Niet de boer. Niet eens Kaffa. Ook de slager, die van zijn werk opkeek, zag dat Céleste de luiken voor het raam van de jongen opende en probeerde de ruit in te drukken.
Ton van Reen: Landverbeuren (09)
wordt vervolgd
fleursdumal.nl magazine
More in: - Landverbeuren, Reen, Ton van
Tussen de Frans-Duitse oorlog in 1870-71 en de Grote Depressie in 1929 kende de maatschappij en parallel de beeldende kunst een ware omwenteling.
In deze evolutie speelden kunstenaars een voortrekkersrol. Hun intellectuele, zintuiglijke en emotionele fijngevoeligheid verzette niet alleen bakens op artistiek vlak. Omdat ze zich vrijer in het dagelijkse leven bewogen, traden ze openlijk sociale codes met de voeten en doorbraken ze maatschappelijke conventies.
MSK Gent: Love Letters in War and Peace
08.11.2014 – 22.02.2015
‘Love Letters in War and Peace’ brengt het bijzondere verhaal van prille, toegewijde, verborgen en verboden liefdes.
Hoogtepunten op de tentoonstelling zijn de liefdesbrieven van de dichter Oscar Wilde aan Alfred Douglas, van Dante Gabriel Rossetti aan Jane Morris (mevrouw William Morris), van Dora Carrington aan Lytton Strachey en van Stanley Spencer aan Hilda Carline.
Musea, bibliotheken en archieven van over de hele wereld maar ook tal van privéverzamelaars stellen hun collecties open. Door hun inbreng reizen topwerken van Hans Arp en Sophie Taeuber-Arp, Max Beckmann, Marc Chagall, Hannah Höch, Max Klinger, László Moholy-Nagy, Alfred Stieglitz, Charley Toorop en Félix Vallotton naar Gent.
Museum voor Schone Kunsten
Fernand Scribedreef 1
Citadelpark
9000 Gent – België
fleursdumal.nl magazine
More in: Art & Literature News, WAR & PEACE
The Sorrows of Young Werther (67) by J.W. von Goethe
Charlotte had slept little during the past night. All her apprehensions
were realised in a way that she could neither foresee nor avoid. Her
blood was boiling in her veins, and a thousand painful sensations rent
her pure heart. Was it the ardour of Werther’s passionate embraces that
she felt within her bosom? Was it anger at his daring? Was it the sad
comparison of her present condition with former days of innocence,
tranquillity, and self-confidence? How could she approach her husband,
and confess a scene which she had no reason to conceal, and which she
yet felt, nevertheless, unwilling to avow? They had preserved so long a
silence toward each other and should she be the first to break it by so
unexpected a discovery? She feared that the mere statement of Werther’s
visit would trouble him, and his distress would be heightened by her
perfect candour. She wished that he could see her in her true light, and
judge her without prejudice; but was she anxious that he should read her
inmost soul? On the other hand, could she deceive a being to whom all
her thoughts had ever been exposed as clearly as crystal, and from whom
no sentiment had ever been concealed? These reflections made her anxious
and thoughtful. Her mind still dwelt on Werther, who was now lost to
her, but whom she could not bring herself to resign, and for whom she
knew nothing was left but despair if she should be lost to him for ever.
The Sorrows of Young Werther (Die Leiden des jungen Werther) by J.W. von Goethe. Translated by R.D. Boylan.
To be continued
fleursdumal.nl magazine
More in: -Die Leiden des jungen Werther, Goethe, Johann Wolfgang von
Thomas Hardy
(1840-1928)
Ah, Are You Digging on My Grave?
“Ah, are you digging on my grave
My loved one? — planting rue?”
— “No, yesterday he went to wed
One of the brightest wealth has bred.
‘It cannot hurt her now,’ he said,
‘That I should not be true.'”
“Then who is digging on my grave?
My nearest dearest kin?”
— “Ah, no; they sit and think, ‘What use!
What good will planting flowers produce?
No tendance of her mound can loose
Her spirit from Death’s gin.’ “
“But some one digs upon my grave?
My enemy? — prodding sly?”
— “Nay: when she heard you had passed the Gate
That shuts on all flesh soon or late,
She thought you no more worth her hate,
And cares not where you lie.”
“Then, who is digging on my grave?
Say — since I have not guessed!”
— “O it is I, my mistress dear,
Your little dog, who still lives near,
And much I hope my movements here
Have not disturbed your rest?”
“Ah yes! You dig upon my grave . . .
Why flashed it not on me
That one true heart was left behind!
What feeling do we ever find
To equal among human kind
A dog’s fidelity!”
“Mistress, I dug upon your grave
To bury a bone, in case
I should be hungry near this spot
When passing on my daily trot.
I am sorry, but I quite forgot
It was your resting-place.”
Thomas Hardy poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive G-H, Hardy, Thomas
Die ritueel
door Charl-Pierre Naudé
Snaaks hoe dinge met ’n doel gedoen word,
en dan lyk dit so na die skep van chaos
van hier by my tafeltjie waar ek sit en rook.
Daai twee wat vroeër verbygestap het,
die karre wat heen en weer oor die nat teer fluit –
beplanning sit daaragter, hoor.
Alles vergeetbaar, nietemin, van hier, behalwe
die triestige groen bakkie wat nou meer as een keer
aan die voet van die restaurantterras verbygevaar het.
Met sy laaste rit het iemand alleen agter
op die oop bak gestaan, hande seremonieel
op die kajuitreëling, en toegegooi onder ’n swart seil.
Ekstra stadig word daar bestuur, soos in ’n stoet;
toe merk ek dié “passasier”, só kierts, moet
ʼn rekwisiet wees, want g’n ledemaat van hom beweeg nie.
Só moes Julius Caesar op sy strydwa gery het
met die herdenkings van sy seges
jare ná sy dood, onder ’n lanferlap
op pad na die arena as ’n beeld vir die onthulling.
En weer het die ritueel verby gekom (triomfantelik?).
Seker iets by die huis vergeet, kon my nie skeel nie.
Ek fantaseer toe die figuur is ʼn terdoodveroordeelde;
en terwyl motreën uit die bewolktheid neersif
wonder ek wat die wyse van sy teregstelling gaan wees.
Ná my koffie het ek huis toe geloop
en die gedoente weer teëgekom, dié keer by sy eindpunt:
ʼn Lint oor die grasperk het huisraad verdeel.
Die vrou het by haar kind gestaan, en die man daar wat sy seil
styf span oor sy hoop goed op die bakkie, hý het gehuil.
Het Ritueel
door Charl-Pierre Naudé in een vertaling van Willy Martin
Vreemd hoe doelgericht de dingen lopen,
terwijl zij eerder op een chaos lijken
voor wie, als ik, aan een tafeltje zit te roken en kijkt.
Die twee die daarnet langs gekomen waren,
het sissen heen en weer van wielen over nat asfalt—
daar steekt een planning achter, hoor.
Toch wordt van hieruit alles licht vergeten, behalve
dat kleine groene bakkie dat voor de tigste keer
voorbij het restaurantterras is gepasseerd.
De laatste maal stond iemand heel alleen
in de open achterbak, de handen ceremonieel
bovenop de stuurcabinereling, de rest onder een zwart zeil.
Heel traag, als in een stoet, werd er gereden;
pas toen begreep ik dat hij, de ‘passagier’, kaarsrecht,
een rekwisiet moest wezen, geen ledemaat zag ik bewegen.
Zó moet in zijn strijdwagen Julius Caesar voorbijgereden zijn
bij de herdenking van zijn zeges
jaren nà zijn dood, onder een crêpe rouwgewaad
op weg naar de arena waar zijn standbeeld werd onthuld.
En weer trok (triomfantelijk?) het ritueel voorbij.
Zeker thuis wat vergeten, wat kon het mij ook schelen.
Later verbeeldde ik mij dat deze man ter dood veroordeeld was;
en terwijl uit de bewolkte hemel een fijne regen daalde
vroeg ik mij af hoe hij zou worden omgebracht.
Mijn koffie op, kwam ik, op weg naar huis,
dezelfde stoet weer tegen,
dit keer daar waar zijn eindpunt was:
Een lint over het gazon verdeelde het huisgerei.
De vrouw stond bij het kind, en hij, de man die ’t zeil
over zijn goed in ’t bakkie had gespannen, hij huilde.
(vertaald/bewerkt van het Zuid-Afrikaans in het Nederlands door Willy Martin)
In de serie Vertaalvrucht nr. 8
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive M-N, Charl-Pierre Naudé, Naudé, Charl-Pierre, VERTAALVRUCHT, Willy Martin
my poetry is the world
herman de vries
my poetry is the world
i write it everyday
i rewrite it every day
i see it every day
i read it every day
i eat it every day
i sleep it every day
the world is my chance
it changes me every day
my chance is my poetry
herman de vries. all
nog t/m 18 januari 2015
in Stedelijk Museum Schiedam
In de tentoonstelling worden de artistieke ontwikkeling, de veelzijdigheid en de samenhang in het oeuvre van herman de vries (Alkmaar, 1931) inzichtelijk gemaakt. herman de vries is een multi-talent die in zijn werk wetenschap, kunst, leven en natuur met elkaar weet te verbinden. Zijn werk over de relatie tussen cultuur en natuur wordt met de jaren alleen maar relevanter en actueler. In de tentoonstelling is de ontwikkeling van het oeuvre thematisch gerangschikt aan de hand van een representatieve selectie van werken.
De omgang met (gebeurtenissen in) de werkelijkheid vormt een rode draad in het gehele oeuvre van de vries. Met zijn collages, schilderijen, reliëfs, sculpturen, ruimtelijke installaties, fotografie, films, teksten, gedichten en kunstenaarspublicaties treedt hij het leven en de wereld tegemoet. Tegelijkertijd bevraagt hij de definities van kunst, wetenschap, cultuur en natuur. Dit geldt voor zijn vroegste verrichtingen in de vorm van collages trouvés tot en met zijn meest recente installaties met specerijen, gewassen en objecten uit de natuur. In zes tentoonstellingsruimten laat het Stedelijk Museum Schiedam een royaal overzicht van zijn werk zien.
De tentoonstelling is opgebouwd rondom belangrijke thema’s en artistieke uitgangspunten die het kunstenaarschap van herman de vries typeren, te weten: zero, random objectivation, chance and change, my poetry is the world en natural relations. de vries is trouw aan een aantal basisprincipes die terugkeren en duidelijk zichtbaar worden in verschillende periodes. Zo worden in de ontwikkeling van het oeuvre behalve de vernieuwende aspecten in het werk, ook de consistente uitgangspunten zichtbaar. Voor een belangrijk deel gaat zijn kunst over de verhouding mens en werkelijkheid. De primaire werkelijkheid is volgens de vries de natuur. Cultuur is de menselijke realiteit en die is volgens hem altijd terug te voeren op de natuur. Zo ook de kunst van herman de vries. Hij biedt ervaringen door natuurlijke objecten of processen tentoon te stellen als feiten die een existentiële betekenis kunnen hebben in ons bestaan.
Hij confronteert met processen van verandering en vergankelijkheid door half vergane artefacten, boomstammen, stronken en schedels te tonen. Maar ook wijst hij met zijn werk op het dreigende verlies van kennis over de geneeskrachtige, heilzame of geestverruimende werking van natuurlijke gewassen en voedingsstoffen.
Relatie tussen cultuur en natuur relevant en actueel: de vries streeft naar een zo objectief mogelijke beeldtaal. Een uitdrukkingswijze waarin de subjectieve ‘scheppende hand’ van de kunstenaar afwezig is. Veel van de vroege (witte) werken van herman de vries zijn op te vatten als autonome kunstuitingen, in die zin dat ze vooral verwijzen naar zich zelf. De meer recente werken hebben mede door hun directe relatie met de natuur ook een geëngageerd karakter. Ze zijn te ervaren als subtiele statements over de relatie mens en natuur, alsmede over de vervreemding van de mens van de natuur. Zulke interpretaties worden vooral ingegeven door de kennis dat de natuur wereldwijd bedreigd wordt door menselijk handelen. de vries toont ons in eerste instantie vooral de schoonheid en gedetailleerde rijkdom in de natuur. herman de vries laat ons opnieuw kijken. Hij registreert, verzamelt en ordent. Hij confronteert met processen en verschijnselen in de natuur: de oorspronkelijke biotoop van de mens waar we inmiddels door technologische, industriële en culturele ontwikkelingen ver van verwijderd zijn geraakt.
De Ketelfactory – Schiedam
t/m 18 januari 2014
Samenwerking in Schiedam: no thing – Nieuw werk van herman de vries in De Ketelfactory, Schiedam – Stenen in De Plantage
herman de vries toont in De Ketelfactory nieuwe tekeningen en maakt speciaal voor de tentoonstelling een installatie met jeneverbessen en een wandtekening. In de kleurpotloodtekeningen zijn veel elementen uit zijn oeuvre terug te zien: grasjes, riet, bladeren, takjes, kriebels, rechte lijntjes, krullen. De tekeningen zijn in hun beweeglijkheid en de rijkdom aan kleuren bijna grafische vertalingen van de natuur. De houtskooltekeningen zijn gemaakt met verbrande stukken hout uit het Duitse Steigerwald. herman de vries maakt op een wand in De Ketelfactory zijn grootste houtskooltekening tot nu toe. Bij het betreden van De Ketelfactory neem je de geur van jeneverbessen waar. Op een groot vlak liggen de dieppaarse bessen als een levende tekening op de vloer. De link met distilleerderij Nolet (mecenas van De Ketelfactory) is gelegd.
In het park De Plantage, de verbindende as tussen het Stedelijk Museum Schiedam en De Ketelfactory, en het oudste stadspark van Nederland, zijn door herman de vries drie stenen met teksten geplaatst.
Nederlands paviljoen
Biënnale Venetië 2015
De presentatie to be all ways to be van herman de vries en curatoren Colin Huizing en Cees de Boer is door het Mondriaan Fonds uitgekozen tot de Nederlandse inzending voor de 56ste Biënnale in Venetië, die in 2015 zal plaatsvinden. Colin Huizing is eveneens de conservator van de tentoonstelling herman de vries. all.
# Website Stedelijk Museum Schiedam
# Website de ketelfactory Schiedam
fleursdumal.nl magazine
More in: Art & Literature News, FDM Art Gallery, herman de vries, Sculpture, ZERO art
Festival Paris en Toutes Lettres
du 14 au 23 Novembre Festival Paris en toutes lettres
9 jours, 54 propositions originales pour découvrir la littérature portée autrement par la scène, la voix, la musique, l’image : lectures, concerts littéraires, performances, spectacles, bal littéraire….
LECTURES,PERFORMANCES
Éric Vuillard & Jacques Bonnaffé / François Morel & Éric Caravaca / Eugène Savitzkaya / Gauz / Jean-Yves Jouannais & Catherine Millet / Olivier Adam / Olivia Rosenthal & Pierre Aviat / Jean-Quentin Châtelain / Édith Scob & Albin de la Simone…
CONCERTS LITTÉRAIRES
Mathieu Boogaerts / Rodolphe Burger / Daphné / Serge Joncour & Florent Marchet / Brigitte Fontaine / Éric Reinhardt & Feu! Chatterton / Dick Annegarn / Noémie Lvovsky & Gaëtan Roussel / Barbara Carlotti / Bastien Lallemant …
LIEUX PARTENAIRES DU FESTIVAL :
Pour sa 5e édition, PARIS EN TOUTES LETTRES est présenté dans les multiples lieux qui font du Marais un territoire culturel exceptionnel : le Musée Carnavalet, le Musée Picasso, la Maison Victor Hugo, le Musée d’art et d’histoire du Judaïsme, les Archives nationales, l’église Saint-Merri, le Centre Wallonie-Bruxelles, la Galerie du Jour Agnès b., le Centre culturel suisse, la Mairie du 4e, la bibliothèque Marguerite Audoux, la bibliothèque historique de la Ville de Paris . . .
Maison de la Poésie
Scène littéraire
Passage Molière
157, rue Saint-Martin
75003 Paris
fleursdumal.nl magazine
More in: Art & Literature News, Literary Events, THEATRE
Kom in actie voor de vrijheid van Raif Badawi
Duizend zweepslagen en tien jaar cel. Dat is de straf die de Saudische Raif Badawi krijgt voor het schrijven van kritische blogs.
Begin mei 2014 werd de Saudische blogger Raif Badawi veroordeeld tot tien jaar cel, duizend zweepslagen (vijftig per week) en een boete van 1 miljoen rial (191 duizend euro) voor het ‘beledigen van de islam’. Op 1 september werd de straf in hoger beroep door het gerechtshof in Jeddah bevestigd. De eerste serie zweepslagen kan daardoor mogelijk al binnen enkele weken worden uitgevoerd. Amnesty International beschouwt Raif Badawi als een gewetensgevangene die alleen maar vastzit omdat hij als blogger op vreedzame wijze gebruikmaakte van zijn recht op vrije meningsuiting.
Raif Badawi (1984) is medeoprichter van een van de grootste online fora van Saudi-Arabië, Saudi Arabian Liberals. Dit is de werkelijke reden voor zijn veroordeling. De Saudische autoriteiten voeren een meedogenloze campagne om vreedzame activisten de mond te snoeren. Hierbij worden ernstige maatregelen, zoals zware gevangenisstraffen en lijfstraffen, niet geschuwd.
KOM IN ACTIE VOOR RAIF
Kom in actie! Roep de Saudische autoriteiten op Raif Badawi onmiddellijk vrij te laten. Stuur je protestmail (zie link website Amnesty International) direct naar de Saudische ambassade in Nederland.
# Meer informatie website Amnesty International
fleursdumal.nl magazine
More in: Art & Literature News, MUSEUM OF PUBLIC PROTEST, REPRESSION OF WRITERS, JOURNALISTS & ARTISTS
Nausicaa Marbe &
Adriaan van Dis
in VPRO Boeken
Adriaan van Dis vertelt over zijn nieuwste boek ‘Ik kom terug’. Hierin begint een moeder na een lang leven van zwijgen en buitensluiten opeens te praten tegen haar zoon; aarzelende ontboezemingen over grensoverschrijdende liefde, verraad en drie oorlogen.
Ook te gast is Nausicaa Marbe over haar nieuwste boek ‘Smeergeld’, over een stadsarchitect die zijn baan verliest omdat hij een fraude ontdekt.
Nausicaa Marbe & Adriaan van Dis
VPRO Boeken
zondag 9 november 2014
NPO 1, 11.20 uur
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, Art & Literature News
Stefan Zweig
(1881-1942)
Meine Liebe
Ich hasse Frauen mit dem satten Lächeln,
Das nur Erfahrung und Gewohnheit gibt,
Die prahlerisch gereifte Reize fächeln. –
Ich hasse den, der solche Schönheit liebt.
Aus stillen Augen will ich Funken schlagen
Bis sie in heißer Liebeslust erglühn,
Will blassen Mädchen meine Träume sagen,
Durch deren Parke ihre Bilder ziehn.
Will Glieder fühlen, die es nicht verspürten,
Daß sie dem Leben schon herangereift,
Die Lippen schmiegen auf die unberührten,
Die nie ein tatgewordner Wunsch gestreift.
Ich will nur elfenzarte Finger küssen,
Durch die das Blut mit blassem Leuchten rinnt,
Ich liebe Mädchen, die nicht Wahrheit wissen,
Ein armes, stilles lebensfremdes Kind.
Doch dieser weiß ich tausend Seligkeiten
Aus unverbrauchter Jugend heißer Glut,
Um ihre Glieder will ich Königspurpur breiten
Wenn sie im Banne meiner Arme ruht.
Sie will ich dann das Glück der Liebe lehren,
Das weit hinauf in Himmelsfernen trägt,
Sowie von opferflammenden Altären
Die Lohe jauchzend zu den Sternen schlägt …
Stefan Zweig poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive Y-Z, Stefan Zweig, Zweig, Stefan
HOOFDSTUK 2. Slager Azurri stond voor zijn winkel. Breeduit. Een vals lachje op zijn gezicht. In zijn handen een spekmes dat flikkerde in het zonlicht terwijl hij het wette op de granieten dorpel. Het veroorzaakte een snerpend geluid, waarvan de tanden je uit de bek vielen. Kaffa hield zijn mes in de aanslag. Zijn hart bonkte hoog in de keel. Die vent met die rotsmoel zou het wel eens op hem gemunt kunnen hebben. Hij haatte de slager. Tenslotte had de man nog pas gisteravond gedreigd hem het dorp uit te gooien. Wie met beesten omgaat, gaat erop lijken, zei men. Deze woorden sloegen zeker op Azurri. Al had hij een vrouw die er best wezen mocht en kinderen die juweeltjes voor de ogen waren, zelf had hij het voorkomen van een varken. Een rond en goed gemest zwijn met de kop van een kampioensbeer.
Azurri zag Kaffa, maar keek over hem heen. Hij deed of die kerel lucht voor hem was. Gisteravond had die gek een berg geld bij zich gehad. Toen was hij doorgezakt in de kroeg. Hij had voor zijn doen een meer dan gewone hoeveelheid jenever door zijn keel laten lopen. Daar had de slager van staan te kijken. Normaal had die gek nooit geld op zak. Hoe kwam hij aan zoveel poen? Dat kon nooit in de haak zijn. Aangeschoten en nogal vrolijk was Kaffa met de dorpelingen gaan praten. En ook met de slager, met wie hij anders nooit een woord wisselde. Die pikte dat niet. In een overmoedige bui had Azurri gedreigd Kaffa het dorp uit te gooien. Het was net niet tot vechten gekomen omdat die cafémeid ertussen was gesprongen. Ook wel omdat de slager, hoewel hij dat nooit zou toegeven, weinig zin had met de vuisten van Kaffa kennis te maken. Tenslotte was die vent ijzersterk. En niemand was gevaarlijker dan een dronken gek. Wie in dit dorp durfde in zijn eentje Kaffa aan te pakken? In heel Solde toch niemand zeker! Je moest bezopen of krankzinnig zijn, alleen al om erover te praten. Legde je Kaffa wat in de weg, dan had je zelf kans eronderdoor te gaan. Misschien zou die knaap wel uit zichzelf oprotten. Op een goede dag moest het hem toch gaan vervelen om daar maar onder die boom te zitten en met zijn mes te spelen. Waarom zat hij altijd op het plein? Dag en nacht zat hij onder de meidoorn. Als een koning. Zich heel goed bewust van het feit dat hij kampioen landverbeuren van Solde was. Bijna doorlopend speelde hij met zijn mes. Een uitdaging voor het hele dorp, vooral voor de slager, die zelf graag kampioen zou willen zijn. Azurri, die ook goed met een mes om kon gaan, zou best een partijtje landverbeuren tegen Kaffa willen spelen, alleen al om hem eens goed af te troeven.
Dat uitgerekend die gek de beste speler van Solde was, moest maar eens afgelopen zijn. Vooral sinds die cafémeid zich het lot van Kaffa aantrok, was hij niet meer van het plein af te branden. Wat zag zo’n meid in die vent? Die twee gingen al lang met elkaar om. Kon je dat vrijen noemen? Zou Kaffa daar behoefte aan hebben? Was hij wel eens geil? Zou Céleste wel eens wat uithalen met hem? Toch een stuk om van te watertanden, die meid. Ze zou elke rijke vent aan de haak kunnen slaan. Kerels met duiten wilden best een mooi wijf om mee te pronken. En een mooi wijf, dat was ze. Wat een tieten. Wat een lijf. En dan die bek. Een prachtige, brutale bek. Vreemd dat die meid er niet naar taalde om haar kansen op een mooi en gemakkelijk leven te grijpen. Ze bleef in Solde hangen, alsof daar de wereld voor haar ophield. En als er al een kerel naar haar lonkte, deed ze of hij lucht was. Kaffa zag dat hij op dit moment geen gevaar van de slager te duchten had. Terwijl hij Azurri goed in de gaten bleef houden, ging hij verder met het spel. Mikte het mes in het land van de linkerhand en pikte een flink stuk in ten gunste van de rechter.
Ton van Reen: Landverbeuren (08)
wordt vervolgd
fleursdumal.nl magazine
More in: - Landverbeuren, Reen, Ton van
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature