Henry David Thoreau: The Moon

Henry David Thoreau
(1817-1862)]

The Moon

Time wears her not; she doth his chariot guide;
Mortality below her orb is placed.
–Raleigh

The full-orbed moon with unchanged ray
Mounts up the eastern sky,
Not doomed to these short nights for aye,
But shining steadily.

She does not wane, but my fortune,
Which her rays do not bless,
My wayward path declineth soon,
But she shines not the less.

And if she faintly glimmers here,
And paled is her light,
Yet alway in her proper sphere
She’s mistress of the night.

Henry David Thoreau poetry
kempis.nl poetry magazine

More in: Archive S-T, Henry David Thoreau

William Shakespeare: Sonnet 76

William Shakespeare

(1564-1616)

THE SONNETS

Why is my verse so barren of new pride?

So far from variation or quick change?

Why with the time do I not glance aside

To new-found methods, and to compounds strange?

Why write I still all one, ever the same,

And keep invention in a noted weed,

That every word doth almost tell my name,

Showing their birth, and where they did proceed?

O know sweet love I always write of you,

And you and love are still my argument:

So all my best is dressing old words new,

Spending again what is already spent:

For as the sun is daily new and old,

So is my love still telling what is told.

kempis.nl poetry magazine

Alfred de Musset: Idylle

Alfred de Musset
(1810-1857)

Idylle

A quoi passer la nuit quand on soupe en carême ?
Ainsi, le verre en main, raisonnaient deux amis.
Quels entretiens choisir, honnêtes et permis,
Mais gais, tels qu’un vieux vin les conseille et les aime ?

RODOLPHE

Parlons de nos amours ; la joie et la beauté
Sont mes dieux les plus chers, après la liberté.
Ébauchons, en trinquant, une joyeuse idylle.
Par les bois et les prés, les bergers de Virgile
Fêtaient la poésie à toute heure, en tout lieu ;
Ainsi chante au soleil la cigale-dorée.
D’une voix plus modeste, au hasard inspirée,
Nous, comme le grillon, chantons au coin du feu.

ALBERT

Faisons ce qui te plaît. Parfois, en cette vie,
Une chanson nous berce et nous aide à souffrir,
Et, si nous offensons l’antique poésie,
Son ombre même est douce à qui la sait chérir.

RODOLPHE

Rosalie est le nom de la brune fillette
Dont l’inconstant hasard m’a fait maître et seigneur.
Son nom fait mon délice, et, quand je le répète,
Je le sens, chaque fois, mieux gravé dans mon coeur.

ALBERT

Je ne puis sur ce ton parler de mon amie.
Bien que son nom aussi soit doux à prononcer,
Je ne saurais sans honte à tel point l’offenser,
Et dire, en un seul mot, le secret de ma vie.

RODOLPHE

Que la fortune abonde en caprices charmants
Dès nos premiers regards nous devînmes amants.
C’était un mardi gras dans une mascarade ;
Nous soupions ; – la Folie agita ses grelots,
Et notre amour naissant sortit d’une rasade,
Comme autrefois Vénus de l’écume des flots.

ALBERT

Quels mystères profonds dans l’humaine misère !
Quand, sous les marronniers, à côté de sa mère,
Je la vis, à pas lents, entrer si doucement
(Son front était si pur, son regard si tranquille ! ),
Le ciel m’en est témoin, dès le premier moment,
Je compris que l’aimer était peine inutile ;
Et cependant mon coeur prit un amer plaisir
À sentir qu’il aimait et qu’il allait souffrir !

RODOLPHE

Depuis qu’à mon chevet rit cette tête folle,
Elle en chasse à la fois le sommeil et l’ennui ;
Au bruit de nos baisers le temps joyeux s’envole,
Et notre lit de fleurs n’a pas encore un pli.

ALBERT

Depuis que dans ses yeux ma peine a pris naissance,
Nul ne sait le tourment dont je suis déchiré.
Elle-même l’ignore, – et ma seule espérance
Est qu’elle le devine un jour, quand j’en mourrai.

RODOLPHE

Quand mon enchanteresse entr’ouvre sa paupière,
Sombre comme la nuit, pur comme la lumière,
Sur l’émail de ses yeux brille un noir diamant.

ALBERT

Comme sur une fleur une goutte de pluie,
Comme une pâle étoile au fond du firmament,
Ainsi brille en tremblant le regard de ma vie.

RODOLPHE

Son front n’est pas plus grand que celui de Vénus.
Par un noeud de ruban deux bandeaux retenus
L’entourent mollement d’une fraîche auréole ;
Et, lorsqu’au pied du lit tombent ses longs cheveux,
On croirait voir, le soir, sur ses flancs amoureux,
Se dérouler gaiement la mantille espagnole.

ALBERT

Ce bonheur à mes yeux n’a pas été donné
De voir jamais ainsi la tête bien-aimée.
Le chaste sanctuaire où siège sa pensée
D’un diadème d’or est toujours couronné.

RODOLPHE

Voyez-la, le matin, qui gazouille et sautille ;
Son coeur est un oiseau, – sa bouche est une fleur.
C’est là qu’il faut saisir cette indolente fille,
Et, sur la pourpre vive où le rire pétille,
De son souffle enivrant respirer la fraîcheur.

ALBERT

Une fois seulement, j’étais le soir près d’elle ;
Le sommeil lui venait et la rendait plus belle ;
Elle pencha vers moi son front plein de langueur,
Et, comme on voit s’ouvrir une rose endormie,
Dans un faible soupir, des lèvres de ma mie,
Je sentis s’exhaler le parfum de son coeur.

RODOLPHE

Je voudrais voir qu’un jour ma belle dégourdie,
Au cabaret voisin de champagne étourdie,
S’en vînt, en jupon court, se glisser dans tes bras.
Qu’adviendrait-il alors de ta mélancolie ?
Car enfin toute chose est possible ici-bas.

ALBERT

Si le profond regard de ma chère maîtresse
Un instant par hasard s’arrêtait sur le tien,
Qu’adviendrait-il alors de cette folle ivresse ?
Aimer est quelque chose, et le reste n’est rien.

RODOLPHE

Non, l’amour qui se tait n’est qu’une rêverie.
Le silence est la mort, et l’amour est la vie ;
Et c’est un vieux mensonge à plaisir inventé,
Que de croire au bonheur hors, de la volupté !
Je ne puis partager ni plaindre ta souffrance
Le hasard est là-haut pour les audacieux ;
Et celui dont la crainte a tué l’espérance
Mérite son malheur et fait injure aux dieux.

ALBERT

Non, quand leur âme immense entra dans la nature,
Les dieux n’ont pas tout dit à la matière impure
Qui reçut dans ses flancs leur forme et leur beauté.
C’est une vision que la réalité.
Non, des flacons brisés, quelques vaines paroles
Qu’on prononce au hasard et qu’on croit échanger,
Entre deux froids baisers quelques rires frivoles,
Et d’un être inconnu le contact passager,
Non, ce n’est pas l’amour, ce n’est pas même un rêve,
Et la satiété, qui succède au désir,
Amène un tel dégoût quand le coeur se soulève,
Que je ne sais, au fond, si c’est peine ou plaisir.

RODOLPHE

Est-ce peine ou plaisir, une alcôve bien close,
Et le punch allumé, quand il fait mauvais temps ?
Est-ce peine ou plaisir, l’incarnat de la rose,
La blancheur de l’albâtre et l’odeur du printemps ?
Quand la réalité ne serait qu’une image,
Et le contour léger des choses d’ici-bas,
Me préserve le ciel d’en savoir davantage !
Le masque est si charmant, que j’ai peur du visage,
Et même en carnaval je n’y toucherais pas.

ALBERT

Une larme en dit plus que tu n’en pourrais dire.

RODOLPHE

Une larme a son prix, c’est la soeur d’un sourire.
Avec deux yeux bavards parfois j’aime à jaser ;
Mais le seul vrai langage au monde est un baiser.

ALBERT

Ainsi donc, à ton gré dépense ta paresse.
O mon pauvre secret ! que nos chagrins sont doux !

RODOLPHE

Ainsi donc, à ton gré promène ta tristesse.
O mes pauvres soupers ! comme on médit de vous !

ALBERT

Prends garde seulement que ta belle étourdie
Dans quelque honnête ennui ne perde sa gaieté.

RODOLPHE

Prends garde seulement que ta rose endormie
Ne trouve un papillon quelque beau soir d’été.

ALBERT

Des premiers feux du jour j’aperçois la lumière.

RODOLPHE

Laissons notre dispute et vidons notre verre.
Nous aimons, c’est assez, chacun à sa façon.
J’en ai connu plus d’une, et j’en sais la chanson.
Le droit est au plus fort, en amour comme en guerre,
Et la femme qu’on aime aura toujours raison.

Alfred de Musset poetry
kempis.nl poetry magazine

A case of identity: Tania

Experiment: A case of identity

Tania

jef van kempen 2011

fleursdumal.nl magazine

More in: Jef van Kempen Photos & Drawings, Photography

Märchen der Brüder Grimm: Doktor Allwissend

Märchen der Brüder Grimm

Jacob Grimm (1785-1863) & Wilhelm Grimm (1786-1859)

Doktor Allwissend

Es war einmal ein armer Bauer namens Krebs, der fuhr mit zwei Ochsen ein Fuder Holz in die Stadt und verkaufte es für zwei Taler an einen Doktor. Wie ihm nun das Geld ausbezahlt wurde, saß der Doktor gerade zu Tisch; da sah der Bauer, wie er schön aß und trank, und das Herz ging ihm danach auf, und er wäre auch gern ein Doktor gewesen. Also blieb er noch ein Weilchen stehen und fragte endlich, ob er nicht auch könnte ein Doktor werden. „O ja”, sagte der Doktor, „das ist bald geschehen.” „Was muß ich tun?” fragte der Bauer. „Erstlich kauf dir ein Abecebuch, so eins, wo vorn ein Gockelhahn drin ist; zweitens mache deinen Wagen und deine zwei Ochsen zu Geld und schaff dir damit Kleider an und was sonst zur Doktorei gehört; drittens laß dir ein Schild malen mit den Worten: ,Ich bin der Doktor Allwissend’ und laß das oben über deine Haustür nageln!” Der Bauer tat alles, wie’s ihm geheißen war. Als er nun ein wenig gedoktert hatte, aber noch nicht viel, ward einem reichen, großen Herrn Geld gestohlen. Da ward ihm von dem Doktor Allwissend gesagt, der in dem und dem Dorfe wohnte und auch wissen müßte, wo das Geld hingekommen wäre. Also ließ der Herr seinen Wagen anspannen, fuhr hinaus ins Dorf und fragte bei ihm an, ob er der Doktor Allwissend wäre. Ja, der wär er. So sollte er mitgehen und das gestohlene Geld wieder schaffen. O ja, aber die Grete, seine Frau müßte auch mit. Der Herr war damit zufrieden und ließ sie beide in den Wagen sitzen, und sie fuhren zusammen fort. Als sie auf den adligen Hof kamen, war der Tisch gedeckt; da sollte er erst mitessen. Ja, aber seine Frau, die Grete, auch, sagte er und setzte sich mit ihr hinter den Tisch. Wie nun der erste Bediente mit einer Schüssel schönem Essen kam, stieß der Bauer seine Frau an und sagte: „Grete, das war der erste”, und meinte, es wäre derjenige, welcher das erste Essen brächte. Der Bediente aber meinte, er hätte damit sagen wollen: Das ist der erste Dieb; und weil er’s nun wirklich war, ward ihm angst, und er sagte draußen zu seinen Kameraden: „Der Doktor weiß alles, wir kommen übel an; er hat gesagt, ich wäre der erste.” Der zweite wollte gar nicht herein, er mußte aber doch. Wie er nun mit seiner Schüssel herein kam, stieß der Bauer seine Frau an: „Grete, das ist der zweite.” Dem Bedienten ward ebenfalls angst, und er machte, daß er hinauskam. Dem dritten ging’s nicht besser; der Bauer sagte wieder: „Grete, das ist der dritte.” Der vierte mußte eine verdeckte Schüssel hereintragen, und der Herr sprach zum Doktor, er sollte seine Kunst zeigen und raten, was darunter läge; es waren aber Krebse. Der Bauer sah die Schüssel an, wußte nicht, wie er sich helfen sollte, und sprach: „Ach, ich armer Krebs!” Wie der Herr das hörte, rief er: „Da, er weiß es, nun weiß er auch, wer das Geld hat.”

Dem Bedienten aber ward gewaltig angst, und er blinzelte den Doktor an, er möchte einmal herauskommen. Wie er nun hinauskam, gestanden sie ihm alle viere, sie hätten das Geld gestohlen; sie wollten’s ja gerne herausgeben und ihm eine schwere Summe dazu, wenn er sie nicht verraten wollte; es ginge ihnen sonst an den Hals. Sie führten ihn auch hin, wo das Geld versteckt lag. Damit war der Doktor zufrieden, ging wieder hinein, setzte sich an den Tisch und sprach: „Herr, nun will ich in meinem Buch suchen, wo das Geld steckt.” Der fünfte Bediente aber kroch in den Ofen und wollte hören, ob der Doktor noch mehr wüßte. Der saß aber und schlug sein Abecebuch auf, blätterte hin und her und suchte den Gockelhahn. Weil er ihn nicht gleich finden konnte, sprach er: „Du bist doch darin und mußt auch heraus.” Da glaubte der im Ofen, er wäre gemeint, sprang voller Schrecken heraus und rief: „Der Mann weiß alles.” Nun zeigte der Doktor Allwissend dem Herrn, wo das Geld lag, sagte aber nicht, wer’s gestohlen hatte, bekam von beiden Seiten viel Geld zur Belohnung und ward ein berühmter Mann.

ENDE

Die Märchen der Brüder Grimm
fleursdumal.nl magazine

More in: Archive G-H, Grimm, Grimm, Andersen e.o.: Fables, Fairy Tales & Stories, Grimm, Jacob & Wilhelm

Bert Bevers: Bach gaat een pint pakken

Bert Bevers

Bach gaat een pint pakken

Soms bekruipt hem het gevoel dat hij net zo goed
een vergiet water kan gaan geven. De deur dan uit
maar even. De lippen in een verse schuimkraag in
de Drallewatsch. Hij laat een boer en hoort ineens
aan engelen schenkbaar de ziel. Daar is dan zonder

weerstand volkomen helder voor eeuwig de melodie
van zijn Magnificat. Vooropgezet niet echt een plan.

Ongepubliceerd © Bert Bevers

kempis.nl poetry magazine

P.C. Boutens gedicht: Vergeef . . .

P.C. Boutens
(1870-1943)

Vergeef . . .

Vergeef dat ik niet eerder u herkende,

niet daadlijk in uw adems kussen proefde

de lentegeurge levenkruidge kracht…

Zoovelen waren doorgaans tusschen ons,

en uw gelaat dat voor een oogopslag

boven de lage wolk van het gewoel

zijn tweelingsterren naar mij openlichtte,

leek wel voor een als ik niet te benaadren

zonder de gunst van duizend middelaars

met valsche schaamte en klein verraad te koopen…

En toch, alleen dit heimelijk verband,

zoo twijfellichte en onbewijsbare afspraak,

was al ziels leeftocht op den langen weg,

den onvermoeiden tocht die jaar aan jaar

uw onberekenbaren ommegang

bijhield van opgejaagde rust naar rust

in onbereikbaarheids beschaamd contact;

en nooit bezonk in den bekorten slaap

het troeble jachten van denzelfden droom…

Maar als voor ‘t laatst uw avondlijke gang

zijn inkeer nam tot den olijvenhof,

en in het opgeschrikte fakkellicht

uw ongenaakbaar lijdelijke mond

besmeurd werd met het slijm van het verraad,

dan viel de doodlijke vermoeienis

over mij als een roover in den nacht,

en als een ingegraven dier verzonk

ik in den tijdverloren winterslaap…

En waakte straks ik met den scherpen trek

van uitgevasten levenshonger op,

dan vond mijn zoeken op de zomersche aard

geen spoor van u, geen troost en geen belofte,

niets dan een onweêrlegbaar wrang relaas

van duisternis en bloed en hoon en dood,

en een vereenzaamde verheerlijking

achter de zerkbezwaarde deuren van

de strakke hemelen; een leêg geteem

van stemmen op haar voozen galm verliefd,

een raadselig gezoem van lijkgebaar

druk in de weer om eindlijk ‘t leven zelf,

het onaanrandbare, in te spinnen in

het gif van eigen afgestorvenheid,

hing als een dompe mummelende mist

over het sprakeloos geslagen leed

der duizenden eenvoudigen en ‘t valsch

strakuitgestreken masker van die sluiks

doorgingen met hun onverstoorbaar spel

en gristen onderling en dobbelden

om Judas’ weggeworpen zilverlingen…

Mijn opgejaagdheid kwam tot rust noch duur

noch tot de wanhoop van het vol besef,

maar dreef slaapwandlend zonder her of der

met al de dagen en de nachten meê,

totdat van klein en onverhoopt houvast

de toegestoken vingerspits mij greep,

en ‘k zag in bloem of stralend kinderoog

den onmiskenbaren vertrouwden schijn

van uw verlichte schaduw, en ik wist

dat niemand anders dan gij zelf alleen

daar levendauwend waart voorbijgegaan…

En dan werd overal uw voetstap groen

van onbekend zoetrokig lentekruid,

en hier en ginds verlieten kinderen

en wonderlijk verdwaasden huis en goed

en lief en maagschap, en een wild gerucht

groeide aldoor sterker uit zijn tegenspraak,

dat gij, geen dagreis ver, moest zijn gezien

met uw gewonen sleep van jongeren.

Pas in den uittocht der weejammrenden,

van kranken en melaatschen, sloop ik meê

en vond terecht mij op mijn oude plaats

voor ‘t eigen nooit verouderd avontuur…

En nu de wereld in haar blinde klem

mij heeft gebroken, en ik weerloos lig,

geschonden en tot machtloosheid vermaald,

en zonder hoop of wil tot vreemde hulp,

nu heeft uw derenis mij zelf gemist

en mij alleen gevonden en geheeld

in dit gaaf zwijgen dat geen einde neemt

en waarin niets niets bleef onuitgezegd…

Ja, ga mij voor… Ik kom u veilig na

om zooals altijd met u saam te zijn…

Beloof mij niets… Ik kreeg meer dan mijn deel…

Ik was mijn uur met u in ‘t Paradijs.

P.C. Boutens poetry
fleursdumal.nl magazine

Ton van Reen gedicht: Wachten

WACHTEN

Hun ruggen vastgevroren aan een winkelpui
zes, zeven mannen, misschien zijn het er meer
dicht tegen elkaar gedrukt
zoekgeraakt in hun door vuil vervilte jassen
ze wachten op de morgen
misschien dat ze dan worden gehaald
door iemand die hen nodig heeft

Zo dicht bij elkaar
bijna in elkaar geschoven door hun dikke jassen
wachten ze op de middag
ze wachten op het moment dat ze gevonden worden
door iemand die hen zoekt en hen herkent

Ze wachten op de avond
wanneer ze misschien worden gehaald
door iemand die hen verloren was

Als het weer donker is
zakken de hoofden weg in de loden jassen
waarin zij eruitzien als dikke pakken vilt
die oplossen in het oude grijs van de nacht
de mannen staan vastgevroren aan de winkelpui
ze wachten op de morgen
wanneer ze misschien worden gehaald

Ton van Reen

Ton van Reen: De naam van het mes. Afrikaanse gedichten In 2007 verschenen onder de titel: De straat is van de mannen bij BnM Uitgevers in De Contrabas reeks. ISBN 9789077907993 – 56 pagina’s – paperback

kempis.nl poetry magazine

V E R S Slotmanifestatie woensdag 27 april 2011 Westergasfabriekterrein Amsterdam

School der Poëzie presenteert

v e r s S l o t m a n i f e s t a t i e

woensdag 27 april 2011

Westergasfabriekterrein Amsterdam

In en rond het MC Theater en Het Ketelhuis vindt op woensdag 27 april a.s. de slotmanifestatie van vers 2011 plaats, het poëzieproject voor jongeren uit Nederland en Vlaanderen rondom de VSB Poëzieprijs.

Ruim een paar duizend jongeren kregen de afgelopen maanden poëzieles op school. Zij traden op met hun gedicht tijdens regionale voorrondes in het theater of maakten een PoëzieClip op een bestaand Nederlands gedicht. Anderen schreven een essay over goede of slechte poëzie. Inspiratiebron voor alle activiteiten: het werk van winnaars van de VSB Poëzieprijs.

Deskundige jury’s kozen de beste PoëzieClips en de beste dichters om hun gedicht voor te dragen tijdens de vers-finales op woensdag 27 april. Hun voordrachten worden afgewisseld door entr’actes van o.a. de Noord Afrikaanse band Kasba, dichter Paul Bogaert, objecttheater Marlyn Coetsier, pianist Polo de Haas.

Gerenommeerde dichters als Jan Baeke, Monique Hagen, Tsead Bruinja, Jos van Hest, Dennis Gaens en Diana Ozon verzorgen literaire rondvaarten.

‘s Avonds vindt het VSB Jongerendebat plaats, waarin 17 jarigen debatteren over poëzie. Dichter des Vaderlands Ramsey Nasr vertelt hoe hij in aanraking met poëzie kwam. Ook kiest hij samen met de Amsterdamse wethouder Andrée van Es en directeur VSBfonds Joost van Lanschot de beste debater, dichter en essayist uit.

11.00 – 12.00 uur PoëzieClipprijs – presentatie: Arie Boomsma

13.00 – 14.30 uur v e r s finale kinderen 8-13 jaar – presentatie: Dieuwertje Blok

15.30 – 17.00 uur v e r s finale jongeren 13-20 jaar – presentatie: Rick de Leeuw

19.00 – 20.30 uur VSB Jongerendebat – presentatie: Rick de Leeuw

vers is een initiatief van School der Poëzie in samenwerking met stichting VBS Poëzieprijs en Poetry International.

vers wordt financieel mogelijk gemaakt door het VSBfonds. www.versgedicht.nl en www.schoolderpoezie.nl
fleursdumal.nl magazine

Exposition PANAMARENKO at ART COLOGNE

PANAMARENKO

at ART COLOGNE

For the 45th edition of ART COLOGNE (13-17.04.2011), the entire entrance hall will be dedicated to the work of Belgian Artist PANAMARENKO, providing a strong visual link and focus on the history of the fair and surrounding region.

Panamarenko was born as Henri Van Herweghen in 1940 in Antwerp (Belgium). Since 2002 he lives in Michelbeke, in the Flemish countryside. Panamarenko is without doubt THE foremost exponent of the contemporary Belgian art scene. He is one of the most evocative international contemporary artists of the past 50 years. His art appeals to both artists and art professionals and the general public. His unbridled imagination and his very poetic, almost anarchic vision on things are the building blocks of his artistic advocacy for unrestricted freedom of artistic and creative thinking which yielded a very varied and extensive body of works.

From the late 60’s, Panamarenko gained fame as the inventor and builder of fantastic aircrafts, powered and propelled by human power or through techniques inspired by the flight of insects. Around 1980, he focused on the possibilities of space travel using the magnetic fields between the celestial bodies. From ’84 onward, he created the so-called Backpacks for which he designed several compact engines and which were meant to enable man to fly; from ’88, he developed the autonomous stepping ‘chicken’ or Archaeoptherix. And in ’91 he introduced the flying car “K2 – The 7000-Meter-High Flying Jungle and Mountain Machine”, to name but a few examples.

The exhibition at ART COLOGNE brings some of Panamarenko’s most important works back to North Rhine-Westphalia, the region where, partly thanks to Joseph Beuys, his international career got started. Here, artworks such as “Helicopter” (1973-1986), “V1 Barada Jet” (1991), “Scotch Gambit” (1966-1999) and “Batopillo” (2005) represent both a historical cross section and a brief but exemplary summary of the versatile and imaginative works of the Antwerp artist.

fleursdumal.nl magazine

Esther Porcelijn: Iedereen is zielig

Esther Porcelijn

Iedereen is zielig

Mocht de evolutie mij ooit inhalen,
In geen geval ga ik als geen grijze bij de pakken neerzitten.
Bedroefd sikkeneuren in een geul waar vlaggen met wimpels aan de vlag..
Iedereen wuifde..

Iedereen is zielig

Iedereen wuifde naar mij.
En ik op de grote auto, met vlaggetjes en heel veel pepermunten.
De mannen lachten naar mij en giechelden zelfs.
De vrouwen wapperden met hun rokken omhoog, en de benen die ik ook wilde, verkozen tot bijzondere, betere dan welke..
Vanuit de ramen gooide de kinderen mij zakdoekjes toe, prachtige witte (voor als je vies bent) er was muziek op straat, de band kwam op mij afgeblazen, komt dat zien komt dat zien. Dansende zigeuners op straat, vrijheid en dansen en liefde..
De man achter het stuur legde zijn hand op mijn been, en gaf een knipoog, zo een vieze met opgetrokken wenkbrauw en een hups in ‘t gezicht.. Heerlijk!
Kraaiende oudjes in rolstoel kwamen naar mij fluiten.. vooruit, vooruit, vooruit.
Ik dacht aan kinderverhalen en zag mij staan in rode jurk op een toneel met een orkest en de dirigent moet huilen, iedereen klapt en zingt en fluit.
“klap” En daar was een kerel, zo een flinke, een kerel met echte snorresmoel, mooi hoe hij keek, de ogen zo priemend als algen in een zwembad, kraakhelder en modderig, zo groen als een kever.
Ik zag hoe ik huilde, ik, de vrouw in het midden, de auto stond stil, krijsende kinderen. En ik in witte nachtjapon.
De man die van mijn been hield, gromde een beetje, hij gromde achter me..mijn eerste erotiek, en zeven keer kuchte een vrouw achter mij.
Vooraan stond ik, op de wagen, alle vlaggetjes vlogen en iedereen lachte, ik stond op de wagen als hoofdrol, iedereen klapte en ik was belangrijk.
Gevoelloos en huilend, de allergrootste prijs, wie komt mij trouwen, ik zal ervoor zingen, kom maar, kom maar, applaus, applaus, applaus!
“klap” iemand pakte mij,
toen werd ik kaalgeschoren.

Esther Porcelijn: Iedereen is zielig
kempis.nl poetry magazine

More in: Porcelijn, Esther, Porcelijn, Esther

Museums call for the Release of Ai Weiwei

Photo courtesy the Tate Modern, London

Artworld calls for the Release of

Ai Weiwei

In response to the recent arrest and detainment of Chinese artist Ai Weiwei in Beijing, the Guggenheim has launched an online petition to express concern for Ai’s freedom and call for his release. Leading museums around the world have joined and launched the online petition through their Web sites, Twitter, and Facebook sites, including the Association of Art Museum Directors (AAMD); Museum of Modern Art, New York; Tate, London; Gwangju Biennale, Korea; and the Musée national d’art moderne/Centre de création industrielle, Paris. We sincerely hope that our collective action using Ai Weiwei’s favored medium of social sculpture will promote Ai’s liberty and the principle of free creative expression.

See the Guggenheim’s online petition calling for Ai Weiwei’s release

► Website Guggenheim

Share this petition on Twitter and Facebook.

PETITION LETTER

To the Honorable Minister Mr. Cai Wu

Ministry of Culture of the People’s Republic of China

CALL FOR THE RELEASE OF AI WEIWEI

Our museums are members of the International Council of Museums (ICOM) and the International Committee of ICOM for Museums and Collections of Modern Art (CIMAM), a non-governmental organization with formal relations with UNESCO. On April 6, CIMAM sent a communiqué calling for the release of Ai Weiwei. Our museums, foundations, and communities of Facebook followers and Twitter fans support CIMAM’s statement:

“The detention of artists and activists is not only inconsistent with China’s commitment to the fundamental freedoms guaranteed in the Universal Declaration of Human Rights and in China’s own constitution, it is also inconsistent with the Chinese government’s pledge, through the Ministry of Culture, to promote all artistic disciplines and to advance artistic ideas. As organisations that represent modern and contemporary art around the world, such actions and the obscurity surrounding them are diametrically opposed to our values. They are of grave concern and consequence for the well-being of Ai Weiwei and for the artistic community at large, and hinder future collaboration with the Chinese colleagues we welcomed at our recent annual meeting in Shanghai.”