Fleurs du Mal Magazine
Bert Bevers
Leven en dood
bij het schilderij Der Anatom van Gabriel von Max
Zelfs als levenloos object van studie
is het lichaam op de tafel mooi,
stemmig als het meisje dat het was.
De anatoom voelt zich haast onbeleefd,
hij durft zijn hand niet verder nog
de wade van haar borst te laten glijden.
O, wat wendt zij hardnekkig haar blik af.
(uit Afglans – Gedichten 1972-1997, uitgeverij WEL, Bergen op Zoom, 1997, ISBN 90 6230 080 4)
kempis.nl poetry magazine
More in: Archive A-B, Bevers, Bert
Iers gedicht ‘Scél lem dúib’
vertaald door Lauran Toorians
(Ut dixit Finn úa Baíscni:)
Scél lem dúib:
dordaid dam,
snigid gaim,
ro-fáith sam;
gáeth ard úar,
ísel grían,
gair a rith,
riuirhecht rían;
rorúad rath,
ro-cleth cruth,
ro-gab gnáth
giugrann guth;
ro-gab úacht
etti én;
aigre ré:
é mo scél.
(Zoals Finn, afstammeling van Baíscne, sprak:)
Ik breng je nieuws:
het hert roept,
de winter sneeuwt,
de zomer is vertrokken.
De wind is hard en guur,
de zon staat laag,
haar weg is kort,
de zee opgezweept,
de varens kleurden rood
en verloren hun vorm,
door gewoonte gegrepen
roept de wilde gans,
koude krijgt greep op
de vogelvleugels;
een tijd van ijs:
dat is mijn nieuws.
Middeleeuwse Ierse gedichten vertaald door Lauran Toorians
kempis.nl poetry magazine
More in: CELTIC LITERATURE, Lauran Toorians
Čisti zov divljine
Ponekad imam osjećaj da sam se odavno izgubio
na ovom svijetu i da je sve krivo postavljeno:
i imena gradova, i imena ulica, i imena ljudi,
znakovi na cesti, krsni listovi i boje na zastavama.
Da smo krive lekcije učili u udžbenicima,
i profesori da su trebali biti đaci
i učiti od nas koji smo bili djeca,
a mi da smo trebali ostati onakvi
nezainteresirani za strane svijeta,
statističke podatke o ekonomskom rastu
i kada je koja bitka vođena.
Čini mi se da bi bili pametniji
s onim osmjehom dječaka koji se
nemilosrdno ceri pred kartom Svijeta
smiještajući Afriku gdje bi trebala biti
Amerika, i Europu tamo gdje je Azija.
I mudriji da je bio naš bijeg sa školskog sata,
od dosadnih formula iz fizike i kemije.
Jer – tako je to ponekad u mojoj glavi –
čini mi se kad ljudi ništa ne bi znali
o kemijskim spojevima i zakonima fizike,
još uvijek bi živjeli u špilji
i igrali se na mame i tate.
I da bi bez Dnevnika, Interneta i dnevnog tiska
više poznavali jedni druge. I kako teku suze,
i kako grmi smijeh. I srce kako se kadikad steže
mimo svih zakona, pred stvarima o kojima ljudi
najčešće i ne razmišljaju, a o kojima u udžbeniku
nije pisalo ništa.
Ponekad stvarno imam osjećaj da sam se izgubio.
I što je lijevo, učini mi se da bi trebalo biti desno,
i što je desno, da bi trebalo biti lijevo,
i ono što je gore, da bi trebalo biti dolje,
i obratno. I sve bi tako ispremještao.
Jer čini mi se ponekad, da se ljudi
i vole i mrze po inerciji i navici.
I da čine sve samo zato jer im je netko rekao
da je dobro da to čine baš tako
kako su ih naučili da čine,
a zapravo nije, jer bi moglo i drukčije.
I svašta se meni tako čini, i pričinja,
ponekad i predskazuje, pa stvarno bude onako
kao u tom predskazanju, a ne onako kako su nam rekli.
Čudne me misli spopadaju. Što sam stariji, sve to više.
I ponekad mi bude pravo žao što nikada nisam živio u špilji,
bez frižidera, mikrovalne i daljinskog upravljača.
Zamisli da svako jutro iznova moraš kresati kamen o kamen
da bi zapalio vatru, ganjati divlju svinju ili loviti ribu?
Kakve bi ti se onda misli vrzmale po glavi, i bi li tvoje ruke
imale isti osjećaj za stvari?
Dobro! – Priznajem, bilo bi to naporno. Ovako je mnogo lakše.
No, što je s osjećajem za stvari? Je li i naša glad ista
kao i ona prva? I ona vatra, kao ova mikrovalna? Grokće li ova
pitoma svinja kao i ona divlja? Ili smo se svi izgubili
među svim tim zemljama, jezicima, kulturama, tehničkim
i mentalnim pomagalima? I je li ono bilo divlje samo zato
što su nas razmazili, ili smo mi divlji kojima nije bila dovoljna
riba za ručak, pa smo sagradili brod, pa tvornicu, pa…
nacrtali Europu, Ameriku, Aziju…
– Da mi je ući u tvoju glavu, mislim da bi se osjećala ko Alisa
u zemlji čudesa! – tako mi reče jednom sestra.
I nije bila daleko!
Na ovoj planeti čudesa, da te nema,
Ljubavi moja, ne znam kud bih krenuo.
Niti što bih uopće radio?
O tome razmišljam dok gledam tvoje lice.
O kojem mi nitko nije rekao ništa,
a na kojem je zapisano ama baš sve
što je važno.
Čisti zov divljine.
Vinko Kalinić
Pure call of the wilderness
Some-time I have a feeling that I’ve lost myself a long time ago
on this world and that everything is being wrongly set:
towns names, streets names and peoples names,
signs on the roads, birth certificates and the colours of flags.
That we learned wrong subjects from the textbooks,
and that professors had to be the students
and learn from us who were the children,
and that we should have stayed in
disinterested states for the sides of the world,
for statistical data on economic growth
and when was what battle fought.
It seems to me that we would have been smarter
with that smile of the boy who
relentlessly grins in front of a world map
placing Africa where should be
America, and Europe where Asia is.
And also, if the wagging school was wiser,
than boring formulas of Physics and Chemistry.
Whereas – it’s like that sometimes in my head –
it seems to me when people wouldn’t know
anything about chemical compounds and the laws of physics,
they would still be living in the cave
and they would still be playing mums and dads.
And that without the TV news, internet and daily newspapers
they would better get to know each other. And how tears drop,
and how laughter thunder. And also how the heart sometimes squirm
past all laws, in front of things people
most often don’t think, things that
never existed in the textbooks.
Sometimes I really feel that I’ve lost myself.
And what is left, it seems to me that should be right,
and what is right, that it should be left,
and what is up, that should be down,
and vice versa. And so, I would mix up all of that.
Because it seems to me sometimes, that people
love and hate each other by inertia and habit.
And that they do everything just because someone told them
it was good to do just that
as they taught them to do,
but actually is not, because it could be otherwise.
And everything methinks so, and vice,
and sometimes predicts, and really it is exactly
as in that prophecy, and not the way they told us.
Strange thoughts seize upon me. As I got older even more.
And sometimes I’d be really sorry that I have never lived in a cave,
without refrigerator, microwave and remote control.
Imagine that every morning you have to strike the stones together
to light a fire, chase the wild boar or catch a fish?
What thoughts would you then be having in your head, and whether your hands
would have the same sense for things?
Well, OK! – I admit, it would be hard. Thus it is much easier.
But what about the sense of things? Is our hunger the same
as it was the hunger before? And that fire, is it the same as this microwave one?
Does the domestic pig grunt the same as the wild one? Or we all have got lost
among all these countries, languages, cultures, technical
and mental aid tools? And whether that was wild just because
we were spoiled, and we are wild, we who didn’t have enough
just fish for lunch, so we built a ship and factory, and so…
we just drew Europe, America, Asia…
– If I could get into your head, I think I would have felt like Alice
in Wonderland! – my sister once said to me.
And she wasn’t too far from the truth!
On this planet of wonders, if you were not here,
My love, I do not know where I would go.
Nor what would I do, anyway?
I think about it when I look at your face.
Face nobody told me anything about,
and on which is written absolutely everything
that is important.
Pure call of the wilderness
Vinko Kalinić
Translation by Darko Kotevski, Melbourne, Australia
Vinko Kalinić was born 1974 in Split, Croatia. He is a writer, journalist and human rights activist. He lives on the island of Vis. He is the editor of the internet portal My island of Vis, which is dedicated to life on the island and the Mediterranean culture. Also on facebook Vinko Kalinić daily writes his poetic diary, which tracks more than 2 300 fans.
Vinko Kalinić poetry
kempis.nl poetry magazine
More in: Archive K-L, Kalinić, Vinko
J.A. Woolf: Making memories (12)
kempis.nl poetry magazine 2012
More in: J.A. Woolf
Eddy van Vliet
(1942-2002)
Verliefd
Zo gaat het, zo ging het en zo zal het altijd gaan.
Afspreken in cafés op de sluitingsdag.
Aan de verkeerde zijde van bruggen staan.
Tussen duim en wijsvinger, als brandende as,
het fout begrepen telefoonnummer.
Parken te nat, hotels te vol, Parijs te ver.
Liefde als een veelvoud van vergissingen.
Onbeholpen woorden als zo-even op zak en
zoveel zin om, los van de wetten
van goede smaak en intellect, te schrijven
dat van de stad waar je elkaar voor het eerst zag,
een plattegrond bestaat, waarop een kus,
die het nauwelijks was, geregistreerd werd.
Uit: ‘Gigantische dagen’, 2002
Eddy van Vliet poetry
kempis.nl poetry magazine
More in: Archive U-V
Luigi Pirandello: Shoot! (12)
Shoot! (Si Gira, 1926). The Notebooks of Serafino Gubbio, Cinematograph Operator by Luigi Pirandello. Translated from the Italian by C. K. Scott Moncrieff
BOOK III
1
A slight swerve. There is a one-horse carriage in front. “Peu, pepeeeu, peeeu.”
What? The horn of the motor-car is pulling it back? Why, yes! It does really seem to be making it run backwards, with the most comic effect.
The three ladies in the motor-car laugh, turn round, wave their arms in greeting with great vivacity, amid a gay, confused flutter of many-coloured veils; and the poor little carriage, hidden in an arid, sickening cloud of smoke and dust, however hard the cadaverous little horse may try to pull it along with his weary trot, continues to fall behind, far behind, with the houses, the trees, the occasional pedestrians, until it vanishes down the long straight vista of the suburban avenue. Vanishes? Not at all! The motor-car has vanished. The carriage, meanwhile, is still here, still slowly advancing, at the weary, level trot of its cadaverous horse. And the whole of the avenue seems to come forward again, slowly, with it.
You have invented machines, have you? And now you enjoy these and similar sensations of stylish pace.
The three ladies in the motor-car are three actresses from the Kosmograph, and have greeted with such vivacity the carriage flung into the background by their mechanical progress not because there is anyone in the carriage particularly dear to them; but because the motor-car, the machinery intoxicates them and excites this uncontrollable vivacity in them. They have it at their disposal; free of charge; the Kosmograph pays. In the carriage there is myself.
They have seen me disappear in an instant, dropping ludicrously behind, down the receding vista of the avenue; they have laughed at me; by this time they have already arrived. But here am I creeping forward again, my dear ladies. Ever so slowly, yes; but what have you seen? A carriage drop behind, as though pulled by a string, and the whole avenue rush past you in a long, confused, violent, dizzy streak.
I, on the other hand, am still here; I can console myself for my slow progress by admiring one by one, at my leisure, these great green plane trees by the roadside, not uprooted by the hurricane of your passage, but firmly planted in the ground, which turn towards me at every breath of wind in the gold of the sunlight between their dark boughs a cool patch of violet shadow: giants of the road, halted in file, ever so many of them, they open and uplift on muscular arms their huge palpitating wreaths of foliage to the sky.
Drive on, yes, but not too fast, my coachman! He is so tired, your old cadaverous horse. Everything passes him by: motor-cars, bicycles, electric trams; and the frenzy of all that motion along the road urges him on as well, unconsciously and involuntarily, gives an irresistible impetus to his poor stiff legs, weary with conveying, from end to end of the great city, so many people afflicted, oppressed, excited, by necessities, hardships, engagements, aspirations which he is incapable of understanding! And perhaps none of them makes him so tired as the few who get into the carriage with the object of amusing themselves, and do not know where or how. Poor little horse, his head droops gradually lower, and he never raises it again, not even if you flay him with your whip, coachman!
“Here, on the right… turn to the right!”
The Kosmograph is here, on this remote side road, outside the city gate.
Luigi Pirandello: Shoot! (12)
kempis.nl poetry magazine
More in: -Shoot!
Nominaties E. du Perronprijs:
Rachida Lamrabet, Ramsey Nasr en Nazmiye Oral
Het relaas van een Marokkaanse Belg die zijn weg probeert te vinden in de hedendaagse seculiere westerse wereld, geëngageerde gedichten waarin het hedendaagse Nederland de maat wordt genomen, en een debuutroman over een ontheemd jong meisje in een dorpje aan de Turkse kust zijn genomineerd voor de E. du Perronprijs 2011. De uitreiking is op 10 mei in Tilburg. Paul Scheffer, hoogleraar Europastudies, verzorgt de E. du Perronlezing bij de uitreiking. De genomineerde auteurs zijn Rachida Lamrabet, Ramsey Nasr en Nazmiye Oral.
Rachida Lamrabet schreef De man die niet begraven wilde worden (De Bezige Bij Antwerpen, 2011) waarin zij de lezer op geraffineerde wijze confronteert met een groot aantal problemen van de multiculturele samenleving. Haar perspectief en thema’s zijn verrassend en brengen de veellagige werkelijkheid van de hedendaagse seculiere westerse wereld waarin de moslim allochtoon zijn of haar weg moet zien te vinden subtiel in kaart.
In Mijn nieuwe vaderland. Gedichten van crisis en angst (De Bezige Bij, 2011) doet Ramsey Nasr wat van een dichter des vaderlands verwacht mag worden: hij geeft een cultuurkritische en pijnlijke diagnose van het hedendaagse Nederland.
In Zehra (De Bezige Bij, 2011) verhaalt Nazmiye Oral over een ontheemd jong meisje in een dorpje aan de Turkse kust, De wereld aan herinneringen die ze in zich draagt vermengen zich met de indrukken van haar nieuwe bestaan in een aanvankelijk nogal argwanende gemeenschap.
De E. du Perron lezing die de prijs omlijst, wordt uitgesproken door Paul Scheffer, hoogleraar Europastudies aan Tilburg University. Scheffer gaat in op de vraag wat de gevolgen kunnen zijn van de voorspelde verschuiving van het zwaartepunt van de wereldeconomie van het Westen naar het Oosten. Hij stelt daarbij ook de vraag hoe in de opkomende machten naar ons deel van de wereld wordt gekeken.
De E. du Perronprijs is een initiatief van de Gemeente Tilburg, het brabants kenniscentrum kunst en cultuur (bkkc), en de School of Humanities van Tilburg University. De E. du Perronprijs is bedoeld voor mensen of instellingen die met een cultuuruiting in brede zin een bijdrage leveren aan de multiculturele samenleving. Net als Du Perron in zijn tijd, signaleren zij grenzen en doorbreken ze scheidsmuren die wederzijds begrip tussen verschillende bevolkingsgroepen in de weg staan.
E. du Perronlezing Paul Scheffer & Uitreiking E. du Perronprijs op 10 mei 2012 om 19.30 uur
bij bkkc, Spoorlaan 21, Tilburg. Organisatie: het brabants kenniscentrum kunst en cultuur (bkkc), de gemeente Tilburg en Tilburg University.
fleursdumal.nl magazine
More in: Art & Literature News, Eddy du Perron
William Shakespeare
(1564-1616)
THE SONNETS
125
Were’t aught to me I bore the canopy,
With my extern the outward honouring,
Or laid great bases for eternity,
Which proves more short than waste or ruining?
Have I not seen dwellers on form and favour
Lose all, and more by paying too much rent
For compound sweet; forgoing simple savour,
Pitiful thrivers in their gazing spent?
No, let me be obsequious in thy heart,
And take thou my oblation, poor but free,
Which is not mixed with seconds, knows no art,
But mutual render, only me for thee.
Hence, thou suborned informer, a true soul
When most impeached, stands least in thy control.
kempis.nl poetry magazine
More in: -Shakespeare Sonnets
Raven – Frascati Producties
Alexandra Broeder & L.A. Raeven
Frascati Amsterdam
vr 20 apr 20:00 uur
za 21 apr 14:00 uur
za 21 apr 20:00 uur
Theatermaker Alexandra Broeder en kunstenaars duo L.A. Raeven hebben een pact gesloten. Zij werken nauw samen aan een duivels portret van zeven meisjes tussen de vijftien en twintig jaar. Met een kwaadaardig genoegen zullen zij hun lichaam in de strijd gooien en het anders zijn tot norm verheffen. Deze meisjes weten waar je bang voor bent. Ze zullen langzaam in je kruipen, aan je knagen en je sterker maken. Net zolang tot je bij ze hoort.
Alexandra Broeder (Rotterdam, 1978) verlegt in haar werk consequent de grenzen van haar vakgebied. Zij heeft naam gemaakt met verontrustende voorstellingen waarin uitsluitend kinderen meespelen. In 2010 ontving zij het Theaterstipendium van het Prins Bernard Cultuurfonds.
L.A. Raeven (Heerlen, 1971) bestaat uit de eeneiige tweeling Liesbeth en Angelique Raeven. Hun performances en video-installaties hebben hun symbiotische relatie en de moeizame verhouding met hun lichaam en dat van de ander tot onderwerp. Hun werk speelt zich af in het grensgebied tussen werkelijkheid en inbeelding.
regie en concept Alexandra Broeder video en concept L.A. Raeven tekst Jibbe Willems spel Heléne Binder, Moriah Dekker, Dagmar Dekker, Sarah Hijmans, Bianca Schrijver, Felice Veen, Pleuni Veen regie assistentie Jansje Meijman camera, montage en geluidsontwerp Daan Appels advies vormgeving Sacha Zwiers lichtontwerp Barbara de Beer (Frascati) technische productie Siemen vd Werf productieleiding Floortje Halters (Frascati)
fleursdumal.nl magazine
More in: Art & Literature News, AUDIO, CINEMA, RADIO & TV, Exhibition Archive, L.A. Raeven, Performing arts, THEATRE
Gent, Dr. Guislainstraat
Psychiatric Centre Dr. Guislain
Psychiatric Centre Dr. Guislain
Dr. Guislain Gent: Dangerously Young
Gevaarlijk jong
Kind in gevaar, kind als gevaar
t/m 20/05/2012
Kinderen krijgen is een bijzondere belevenis: de toekomst plooit zich open. Het kind verdient de liefde, de bescherming en de aandacht waardoor het alle kansen krijgt zich zo volledig mogelijk te ontwikkelen. Ouders en opvoeders zetten zich overtuigend in om dit waar te maken. ‘Wie de jeugd heeft, heeft de toekomst’: een plechtige belofte, een prachtig perspectief.
Maar langs de andere kant is er de dreiging: wat als het zogenaamd fout loopt in de opvoeding? Wat als het kind zijn plaats niet vindt? Wat als het kind ziekt wordt? Wat als de samenleving kind en jongere de ruimte niet geeft om zich te ontwikkelen? Wat als ouders en opvoeders het ‘begeven’? Wat als jongeren bizarre poses aannemen of nog erger: inzet zijn bij criminele feiten? Morele paniek maakt zich niet zelden meester van de media: hoe zien we de toekomst van de jeugd?
Gevaarlijk jong gaat in op de risico’s in de wereld van kind en jongere. Welke risico’s lopen ze in hun ontwikkeling? Of, sterker, welke risico’s vormen ze zelf? Niet alleen de broosheid in het krijgen van ontwikkelingskansen maar ook de dreiging die het mislopen van opvoeding vormt, komen in het vizier. Kinderen, vroeger overtuigend omschreven als dé toekomst, worden nu benaderd in termen van gevaar en risico. Leven we in de tijd van het ‘risicokind’?
Kinderen worden vanaf (en zelfs voor) de geboorte permanent afgewogen tegenover de vraag: is dit kind wel normaal? We zien een toenemende invloed van de geneeskunde: Statistieken tonen bijvoorbeeld aan hoe op vijf jaar tijd het gebruik van rilatine door kinderen en jongeren met 250% toegenomen is. Is het kind zieker of is de dokter actiever? Er wordt beweerd dat kinderen en jongeren worden meer dan vroeger geconfronteerd met psychisch zieke ouders, met de ‘grote volwassen problemen’ als daar zijn depressie, relatieproblemen, armoede, … Was het vroeger dan écht beter? Of is dit oude wijn in nieuwe zakken: er is steeds een vorm van morele paniek voor jeugd nu.
Een batterij aan specialisten, meer dan ooit tevoren, bekommert zich over deze situatie: artsen, psychiaters, psychologen, pedagogen, maatschappelijk werkers stellen zich ter beschikking, maar de vraag is of ze antwoorden kunnen geven, of ze voldoende aanwezig kunnen zijn om de toch dikwijls gemelde risico’s het hoofd te bieden? Of overtuigen ze zich vooral van hun eigen noodzaak? Wat te denken van de nu gesuggereerde tegenstelling: nog nooit werden kinderen zo ‘gemedicaliseerd’ (‘medische hulp en liefst zo snel mogelijk’), nog nooit was het zo lang wachten op psychiatrische hulp voor jongeren (‘psychiatrische hulp zo traag beschikbaar’)? Is dit een paradox, of niet? Wat zegt dat over onze samenleving? Over ons?
Gevaarlijk jong kadert de scherpte van deze actualiteit in een geschiedenis van inspanningen en praktijken voor kinderen in gevaar/als gevaar. Het is een geschiedenis van pedagogische praktijken, van instituten, van psychologische overtuigingen. De hedendaagse jongerenpsychiater meldt problemen: Gevaarlijk jong zet ze in het perspectief van eerste ontwikkelingen van deze medische specialisatie in de negentiende eeuw. De scherp-omlijnde beelden die wij maken van het ‘ideale’ kind, de ‘ideale’ jongere, worden geplaatst in historisch perspectief. De brave Hendrik, de ondeugende De Witte van Zichem, de bizarre poses van punkmeisjes, kinderen in instellingen, het misbruik bij kinderarbeid, de onmogelijke realiteit van kindsoldaten passeren de revue.
Gevaarlijk jong toont de wereld van het kind met zeer verschillende objecten: pedagogische traktaten, affiches voor campagnes ter bescherming van de jeugd, klassieke portretten van kinderen, van adolescenten, verbeeldingen in de hedendaagse kunst, …
Met werk van o.m. Christian Boltanski, Marie-Jo Lafontaine, Oleg Dou, William Klein, Paul Klee, Joan Miro, Ferdinand De Braeckeleer, Eugène Laermans, Dorothea Lange, James Mollison, Willy Kessels, Sofie Muller, Léon Frédéric, Thomas Bogaert, Gery De Smet, Alessandra Sanguinetti, Sergey Bratkov, Diane Arbus, Ruud van Empel, Banksy, Keith Haring, Henri Evenepoel, Rineke Dijkstra, Jacob Smits, Ron Mueck, Ronald Ophuis, Achiel Bentos (De Martelaere), Erró, Wu Yhe, Henri-Joseph Dillens, Elisabeth Payton, Takeshi Makishima, Hans-Jörg Mayer, Richard Wathen, Mattias Nordéus, Storm, Meredith James, Orkeny & White, Firmin Baes, Louis Gallait, Ferdinand Khnopff, Ulu Braun, Edith Maybin, Elke Andreas Boon, William Klein, Jan Yoors, Deanna Templeton, Yu Xiao, Carolein Smit, Jans Muskee, Piet Pollet, Piki & Liesbet Verschueren, Constant Permeke, Geert Goiris, Gerda Dendooven, Ilse Roman, Johan & Boris De Wilde, Karolien Soete, Pierre Jacques Dierckx, Evert Laroch, Lieve Van Stappen, Margot Dieleman, François Thévenot, Emile Thysebaert, Liévin De Winne, Jenny Montigny, Sven ‘t Jolle, Lucebert, Charles Hermans, Jan Verhas, Tom Schamp, Susan Anderson, Mario Giacomelli, Larry Clark, Nan Goldin, David LaChapelle, Mark Cohen, Michaël Matthys, Christine Spengler, Vee Speers, Désirée Dolron, William Scott, Franco Bellucci, Hans-Jörg Georgi, Wouter Coumou, Hendrick Heffinck, Marie-Jeanne Moreau, Laurette Van Fleteren, Antony Neukens, Hubert Grooteclaes, Steve Hart, Alain Kazinierakis, Gert & Dina Dooreman, Auriea Harvey & Michael Samyn (Tale of Tales)
Gevaarlijk jong is naast een tentoonstelling in Museum Dr. Guislain in Gent nog veel meer. Er zijn kinder- en familietheatervoorstellingen, lezingen, publicaties en (kinder-)symposia. Gevaarlijk jong is een samenwerking tussen Vlaams Kinderrechtencommissariaat, Gezinsbond, Kopergieterij en Museum Dr. Guislain. Voor het programma: zie: www.gevaarlijkjong.be
Bij de tentoonstelling verscheen een catalogus (N/E), 192p., Lannoo, Vormgeving Dooreman, quadri, met bijdragen van o.a. Peter Adriaenssens, Bruno Vanobbergen, Gerda Dendooven & Erwin Mortier
foto’s Anton K.
fleursdumal.nl magazine
More in: Anton K. Photos & Observations, Historia Belgica
Freda Kamphuis: Alexander Calder tot en met terugreis
Expositie: Alexander Calder. De grote ontdekking
Gemeentemuseum Den Haag t/m 28 mei 2012
Voor het eerst sinds 1969 is dit voorjaar een groot overzicht van Alexander Calder (1898-1976) in Nederland te zien. Wereldberoemd werd hij met zijn open draadsculpturen, zijn verbluffende Cirque Calder (1926-1931) en mobiles die gekenmerkt worden door hun immaterialiteit en beweging. Het maakte hem tot een van de belangrijkste grondleggers van de moderne beeldhouwkunst. De tentoonstelling draait om het legendarische bezoek van Alexander Calder aan het atelier van Piet Mondriaan in Parijs in 1930. Dit bezoek markeert een keerpunt in Calders carrière; het opent zijn ogen voor de abstracte kunst.
Foto’s Freda Kamphuis
fleursdumal.nl
More in: Freda Kamphuis, Kamphuis, Freda, Sculpture
Heinrich von Kleist
(1777-1811)
Der Engel am Grabe des Herrn
Als still und kalt mit sieben Todeswunden
Der Herr in seinem Grabe lag; das Grab
Als sollt’ es zehn lebend’ge Riesen fesseln,
In eine Felskluft schmetternd eingehauen:
Gewälzet mit der Männer Kraft, verschloß
Ein Sandstein, der Bestechung taub, die Türe;
Rings war des Landvogts Siegel aufgedrückt:
Es hätte der Gedanke selber nicht
Der Höhle unbemerkt entschlüpfen können;
Und gleichwohl noch, als ob zu fürchten sei,
Es könn’ auch der Granitblock sich bekehren,
Ging eine Schar von Hütern auf und ab
Und starrte nach des Siegels Bildern hin.
Da kamen bei des Morgens Strahl,
Des ew’gen Glaubens voll, die drei Marien her,
Zu sehn, ob Jesus noch darinnen sei;
Denn er, versprochen hatt’ er ihnen,
Er werd’ am dritten Tage auferstehn.
Da nun die Fraun, die gläubigen, sich nahten
Der Grabeshöhle: was erblickten sie?
Die Hüter, die das Grab bewachen sollten,
Gestürzt, das Angesicht in Staub,
Wie Tote um den Felsen lagen sie;
Der Stein war weit hinweggewälzt vom Eingang;
Und auf dem Rande saß, das Flügelpaar noch regend,
Ein Engel, wie der Blitz erscheint,
Und sein Gewand so weiß wie junger Schnee.
Da stürzten sie, wie Leichen, selbst getroffen
Zu Boden hin und fühlten sich wie Staub
Und meinten gleich im Glanze zu vergehn;
Doch er, er sprach, der Cherub: »Fürchtet nicht!
Ihr suchet Jesum, den Gekreuzigten –
Der aber ist nicht hier, er ist erstanden;
Kommt her und schaut die öde Stätte an!«
Und fuhr, als sie mit hocherhobnen Händen
Sprachlos die Grabesstätte leer erschaut,
In seiner hehren Milde also fort:
»Geht hin, ihr Fraun, und kündigt es nunmehr
Den Jüngern an, die er sich auserkoren,
Daß sie es allen Erdenvölkern lehren
Und tun also, wie er getan!« – und schwand.
Heinrich von Kleist poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive K-L, Heinrich von Kleist, Kleist, Heinrich von
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature