Fleurs du Mal Magazine
.jpg)
VISSER EN VLOED
De zon komt op boven zee
de branding kleurt rood
en zet dreigend op
het water loopt uit op het strand
schuim op de kop
en tilt een boot uit het zand
Een visser ontwaakt uit zijn rust
biddend voor overvloedige vangst
roeit hij weg van de kust
en gooit zijn netten uit
Naakt zet hij koers naar de zon
een daad die hard wordt gestraft
de zon verpakt hem in vuur
Er vallen gaten in zijn huid
hij wordt onthoofd door het licht
en onthand
zijn boot vliegt in brand
en wordt afgekloven door de gloed
Visser en boot
lossen op in de vloed
Ton van Reen
Ton van Reen: De naam van het mes. Afrikaanse gedichten In 2007 verschenen onder de titel: De straat is van de mannen bij BnM Uitgevers in De Contrabas reeks. ISBN 9789077907993 – 56 pagina’s – paperback
fleursdumal.nl magazine
More in: -De naam van het mes
Nieuwe Kinderstadsdichter
Pleun Andriessen
gehuldigd
Op maandag 29 augustus wordt de 10-jarige Pleun Andriessen officieel benoemd tot Kinderstadsdichter van Tilburg. Ze neemt dan het stokje over van Sara Bidaoui, die deze functie vanaf januari 2010 bekleed heeft. Pleun wordt op 29 augustus officieel gehuldigd door wethouder Marieke Moorman op basisschool De Borne in de Blaak. Ook Esther Porcelijn, de nieuwe stadsdichter van Tilburg, zal dan aanwezig zijn om haar collega welkom te heten.
Pleun won de titel Kinderstadsdichter met haar gedicht “Thuis???” en wordt Kinderstadsdichter voor de periode van een jaar. In het kader van deze feestelijkheden krijgen de leerlingen van de Borne een introductie op het thema van de Kinderstadsdichtwedstrijd: Tilburg, mijn stad, mijn thuis. Ze gaan zelf ook aan het dichten en zullen hun stadsgedichten tijdens de feestelijke huldiging op het podium ten gehore brengen.
Het openbare programma op basisschool De Borne vindt plaats van 11u00 tot 12u00. Het winnende gedicht van Pleun is te lezen op: www.kinderstadsdichter.nl
fleursdumal.nl magazine
More in: Andriessen, Pleun, Archive A-B, Archive A-B, Kinderstadsdichters / Children City Poets
James Joyce
(1882-1941)
Chamber Music
I
Strings in the earth and air
Make music sweet;
Strings by the river where
The willows meet.
There’s music along the river
For Love wanders there,
Pale flowers on his mantle,
Dark leaves on his hair.
All softly playing,
With head to the music bent,
And fingers straying
Upon an instrument.
II
The twilight turns from amethyst
To deep and deeper blue,
The lamp fills with a pale green glow
The trees of the avenue.
The old piano plays an air,
Sedate and slow and gay;
She bends upon the yellow keys,
Her head inclines this way.
Shy thought and grave wide eyes and hands
That wander as they list — –
The twilight turns to darker blue
With lights of amethyst.
III
At that hour when all things have repose,
O lonely watcher of the skies,
Do you hear the night wind and the sighs
Of harps playing unto Love to unclose
The pale gates of sunrise?
When all things repose, do you alone
Awake to hear the sweet harps play
To Love before him on his way,
And the night wind answering in antiphon
Till night is overgone?
Play on, invisible harps, unto Love,
Whose way in heaven is aglow
At that hour when soft lights come and go,
Soft sweet music in the air above
And in the earth below.
IV
When the shy star goes forth in heaven
All maidenly, disconsolate,
Hear you amid the drowsy even
One who is singing by your gate.
His song is softer than the dew
And he is come to visit you.
O bend no more in revery
When he at eventide is calling.
Nor muse: Who may this singer be
Whose song about my heart is falling?
Know you by this, the lover’s chant,
‘Tis I that am your visitant.
V
Lean out of the window,
Goldenhair,
I hear you singing
A merry air.
My book was closed,
I read no more,
Watching the fire dance
On the floor.
I have left my book,
I have left my room,
For I heard you singing
Through the gloom.
Singing and singing
A merry air,
Lean out of the window,
Goldenhair.
VI
I would in that sweet bosom be
(O sweet it is and fair it is!)
Where no rude wind might visit me.
Because of sad austerities
I would in that sweet bosom be.
I would be ever in that heart
(O soft I knock and soft entreat her!)
Where only peace might be my part.
Austerities were all the sweeter
So I were ever in that heart.
VII
My love is in a light attire
Among the apple-trees,
Where the gay winds do most desire
To run in companies.
There, where the gay winds stay to woo
The young leaves as they pass,
My love goes slowly, bending to
Her shadow on the grass;
And where the sky’s a pale blue cup
Over the laughing land,
My love goes lightly, holding up
Her dress with dainty hand.
VIII
Who goes amid the green wood
With springtide all adorning her?
Who goes amid the merry green wood
To make it merrier?
Who passes in the sunlight
By ways that know the light footfall?
Who passes in the sweet sunlight
With mien so virginal?
The ways of all the woodland
Gleam with a soft and golden fire — –
For whom does all the sunny woodland
Carry so brave attire?
O, it is for my true love
The woods their rich apparel wear — –
O, it is for my own true love,
That is so young and fair.
IX
Winds of May, that dance on the sea,
Dancing a ring-around in glee
From furrow to furrow, while overhead
The foam flies up to be garlanded,
In silvery arches spanning the air,
Saw you my true love anywhere?
Welladay! Welladay!
For the winds of May!
Love is unhappy when love is away!
X
Bright cap and streamers,
He sings in the hollow:
Come follow, come follow,
All you that love.
Leave dreams to the dreamers
That will not after,
That song and laughter
Do nothing move.
With ribbons streaming
He sings the bolder;
In troop at his shoulder
The wild bees hum.
And the time of dreaming
Dreams is over — –
As lover to lover,
Sweetheart, I come.
XI
Bid adieu, adieu, adieu,
Bid adieu to girlish days,
Happy Love is come to woo
Thee and woo thy girlish ways — –
The zone that doth become thee fair,
The snood upon thy yellow hair,
When thou hast heard his name upon
The bugles of the cherubim
Begin thou softly to unzone
Thy girlish bosom unto him
And softly to undo the snood
That is the sign of maidenhood.
XII
What counsel has the hooded moon
Put in thy heart, my shyly sweet,
Of Love in ancient plenilune,
Glory and stars beneath his feet — –
A sage that is but kith and kin
With the comedian Capuchin?
Believe me rather that am wise
In disregard of the divine,
A glory kindles in those eyes
Trembles to starlight. Mine, O Mine!
No more be tears in moon or mist
For thee, sweet sentimentalist.
XIII
Go seek her out all courteously,
And say I come,
Wind of spices whose song is ever
Epithalamium.
O, hurry over the dark lands
And run upon the sea
For seas and lands shall not divide us
My love and me.
Now, wind, of your good courtesy
I pray you go,
And come into her little garden
And sing at her window;
Singing: The bridal wind is blowing
For Love is at his noon;
And soon will your true love be with you,
Soon, O soon.
XIV
My dove, my beautiful one,
Arise, arise!
The night-dew lies
Upon my lips and eyes.
The odorous winds are weaving
A music of sighs:
Arise, arise,
My dove, my beautiful one!
I wait by the cedar tree,
My sister, my love,
White breast of the dove,
My breast shall be your bed.
The pale dew lies
Like a veil on my head.
My fair one, my fair dove,
Arise, arise!
XV
From dewy dreams, my soul, arise,
From love’s deep slumber and from death,
For lo! the treees are full of sighs
Whose leaves the morn admonisheth.
Eastward the gradual dawn prevails
Where softly-burning fires appear,
Making to tremble all those veils
Of grey and golden gossamer.
While sweetly, gently, secretly,
The flowery bells of morn are stirred
And the wise choirs of faery
Begin (innumerous!) to be heard.
XVI
O cool is the valley now
And there, love, will we go
For many a choir is singing now
Where Love did sometime go.
And hear you not the thrushes calling,
Calling us away?
O cool and pleasant is the valley
And there, love, will we stay.
XVII
Because your voice was at my side
I gave him pain,
Because within my hand I held
Your hand again.
There is no word nor any sign
Can make amend — –
He is a stranger to me now
Who was my friend.
XVIII
O Sweetheart, hear you
Your lover’s tale;
A man shall have sorrow
When friends him fail.
For he shall know then
Friends be untrue
And a little ashes
Their words come to.
But one unto him
Will softly move
And softly woo him
In ways of love.
His hand is under
Her smooth round breast;
So he who has sorrow
Shall have rest.
XIX
Be not sad because all men
Prefer a lying clamour before you:
Sweetheart, be at peace again — –
Can they dishonour you?
They are sadder than all tears;
Their lives ascend as a continual sigh.
Proudly answer to their tears:
As they deny, deny.
XX
In the dark pine-wood
I would we lay,
In deep cool shadow
At noon of day.
How sweet to lie there,
Sweet to kiss,
Where the great pine-forest
Enaisled is!
Thy kiss descending
Sweeter were
With a soft tumult
Of thy hair.
O unto the pine-wood
At noon of day
Come with me now,
Sweet love, away.
XXI
He who hath glory lost, nor hath
Found any soul to fellow his,
Among his foes in scorn and wrath
Holding to ancient nobleness,
That high unconsortable one — –
His love is his companion.
XXII
Of that so sweet imprisonment
My soul, dearest, is fain — –
Soft arms that woo me to relent
And woo me to detain.
Ah, could they ever hold me there
Gladly were I a prisoner!
Dearest, through interwoven arms
By love made tremulous,
That night allures me where alarms
Nowise may trouble us;
But lseep to dreamier sleep be wed
Where soul with soul lies prisoned.
XXIII
This heart that flutters near my heart
My hope and all my riches is,
Unhappy when we draw apart
And happy between kiss and kiss:
My hope and all my riches — – yes! — –
And all my happiness.
For there, as in some mossy nest
The wrens will divers treasures keep,
I laid those treasures I possessed
Ere that mine eyes had learned to weep.
Shall we not be as wise as they
Though love live but a day?
XXIV
Silently she’s combing,
Combing her long hair
Silently and graciously,
With many a pretty air.
The sun is in the willow leaves
And on the dapplled grass,
And still she’s combing her long hair
Before the looking-glass.
I pray you, cease to comb out,
Comb out your long hair,
For I have heard of witchery
Under a pretty air,
That makes as one thing to the lover
Staying and going hence,
All fair, with many a pretty air
And many a negligence.
XXV
Lightly come or lightly go:
Though thy heart presage thee woe,
Vales and many a wasted sun,
Oread let thy laughter run,
Till the irreverent mountain air
Ripple all thy flying hair.
Lightly, lightly — – ever so:
Clouds that wrap the vales below
At the hour of evenstar
Lowliest attendants are;
Love and laughter song-confessed
When the heart is heaviest.
XXVI
Thou leanest to the shell of night,
Dear lady, a divining ear.
In that soft choiring of delight
What sound hath made thy heart to fear?
Seemed it of rivers rushing forth
From the grey deserts of the north?
That mood of thine
Is his, if thou but scan it well,
Who a mad tale bequeaths to us
At ghosting hour conjurable — –
And all for some strange name he read
In Purchas or in Holinshed.
XXVII
Though I thy Mithridates were,
Framed to defy the poison-dart,
Yet must thou fold me unaware
To know the rapture of thy heart,
And I but render and confess
The malice of thy tenderness.
For elegant and antique phrase,
Dearest, my lips wax all too wise;
Nor have I known a love whose praise
Our piping poets solemnize,
Neither a love where may not be
Ever so little falsity.
XXVIII
Gentle lady, do not sing
Sad songs about the end of love;
Lay aside sadness and sing
How love that passes is enough.
Sing about the long deep sleep
Of lovers that are dead, and how
In the grave all love shall sleep:
Love is aweary now.
XXIX
Dear heart, why will you use me so?
Dear eyes that gently me upbraid,
Still are you beautiful — – but O,
How is your beauty raimented!
Through the clear mirror of your eyes,
Through the soft sigh of kiss to kiss,
Desolate winds assail with cries
The shadowy garden where love is.
And soon shall love dissolved be
When over us the wild winds blow — –
But you, dear love, too dear to me,
Alas! why will you use me so?
XXX
Love came to us in time gone by
When one at twilight shyly played
And one in fear was standing nigh — –
For Love at first is all afraid.
We were grave lovers. Love is past
That had his sweet hours many a one;
Welcome to us now at the last
The ways that we shall go upon.
XXXI
O, it was out by Donnycarney
When the bat flew from tree to tree
My love and I did walk together;
And sweet were the words she said to me.
Along with us the summer wind
Went murmuring — – O, happily! — –
But softer than the breath of summer
Was the kiss she gave to me.
XXXII
Rain has fallen all the day.
O come among the laden trees:
The leaves lie thick upon the way
Of memories.
Staying a little by the way
Of memories shall we depart.
Come, my beloved, where I may
Speak to your heart.
XXXIII
Now, O now, in this brown land
Where Love did so sweet music make
We two shall wander, hand in hand,
Forbearing for old friendship’ sake,
Nor grieve because our love was gay
Which now is ended in this way.
A rogue in red and yellow dress
Is knocking, knocking at the tree;
And all around our loneliness
The wind is whistling merrily.
The leaves — – they do not sigh at all
When the year takes them in the fall.
Now, O now, we hear no more
The vilanelle and roundelay!
Yet will we kiss, sweetheart, before
We take sad leave at close of day.
Grieve not, sweetheart, for anything — –
The year, the year is gathering.
XXXIV
Sleep now, O sleep now,
O you unquiet heart!
A voice crying “Sleep now”
Is heard in my heart.
The voice of the winter
Is heard at the door.
O sleep, for the winter
Is crying “Sleep no more.”
My kiss will give peace now
And quiet to your heart — –
Sleep on in peace now,
O you unquiet heart!
XXXV
All day I hear the noise of waters
Making moan,
Sad as the sea-bird is when, going
Forth alone,
He hears the winds cry to the water’s
Monotone.
The grey winds, the cold winds are blowing
Where I go.
I hear the noise of many waters
Far below.
All day, all night, I hear them flowing
To and fro.
XXXVI
I hear an army charging upon the land,
And the thunder of horses plunging, foam about their knees:
Arrogant, in black armour, behind them stand,
Disdaining the reins, with fluttering ships, the charioteers.
They cry unto the night their battle-name:
I moan in sleep when I hear afar their whirling laughter.
They cleave the gloom of dreams, a blinding flame,
Clanging, clanging upon the heart as upon an anvil.
They come shaking in triumph their long, green hair:
They come out of the sea and run shouting by the shore.
My heart, have you no wisdom thus to despair?
My love, my love, my love, why have you left me alone?
James Joyce poetry
kempis.nl poetry magazine
Marlyn Monroe reads James Joyce
More in: Archive I-J, Joyce, James
Städtisches Museum Abteiberg – Mönchengladbach
Gregor Schneider: Garage 2009
bis Sommer 2011
Der international renommierte Künstler Gregor Schneider, geboren 1969 in Rheydt, heute Mönchengladbach-Rheydt, entwarf einen neuen Eingang in Form einer Garage als (unterirdischen) Zugang zu der eigens für das Museum Abteiberg entworfenen Präsentation des Haus u r .
Das Werk Garage 2009 war inspiriert von einer gewöhnlichen Garage auf der Unterheydener Straße, in der sich ein Nachbar in seinem Auto täglich betrank. Diese durch den Nachbau verdoppelte Garage, somit Doppelgarage 2002, ging auf Reisen, wurde – in verschiedenen Fassungen – nach Hamburg, Düren, Santa Fe, Porto, Rom und Burgdorf (Schweiz) transportiert und dort jeweils wieder aufgebaut. Bislang wurden diese Garagen nur leer gezeigt.
Die Garage 2009 ist keine mobile Garage. Sie ist massiv errichtet worden und bekommt zusätzlich zu der Funktion einer Garage zwei weitere Funktionen: Als Lager für die Elektronik der Außeninstallation Steam von Robert Morris und als Zugang zur Sammlungspräsentation von Gregor Schneider im Museum Abteiberg.
Diese kann weiterhin über eine Feuerleiter im innern der Garage erreicht werden.
Die Räume sind in einem völlig dunklen Umfeld platziert: das schwarze Museum. Einzige Lichtquellen der von Gregor Schneider entworfenen Präsentation sind die Lampen dieser Zimmer.
Der Zugang ist limitiert und nur nach Anmeldung samstags von 14 – 18 Uhr und sonntags von 10 – 18 Uhr möglich. Besucher müssen mindestens 16 Jahre alt sein.
source Ξ website Städtisches Museum Abteiberg – Mönchengladbach
fleursdumal.nl magazine
More in: Exhibition Archive, FDM Art Gallery, Gregor Schneider
Grand café Lichtenstein
(ooit te Leeuwarden)
de stad leeft op
de oude hoer
de nacht wacht
ongeduldig
de stemming stijgt
tot aan mijn raam
tachtig treden
boven de kroeg
mijn geest daalt
de trappen af
mijn lichaam blijft
het antwoord schuldig
het is nog lang
geen sluitingstijd
de gastvrouw lacht
wat ben je vroeg
Bennie Spekken
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive S-T, Spekken, Bennie
TIEN: een unieke bibliofiele uitgave
De uitgave van TIEN met gedichten van Cees van Raak en unieke grafiek van beeldend kunstenaar Harry Vlamings, is een exclusieve publicatie. De gedichten zijn een keuze uit eigen wwerk, waarvan enkele niet eerder in boekvorm zijn verschenen. De tekst werd gezet uit de Perpetua. De bundel is geheel ontstaan uit handwerk. In dit geval betekent dit dat de tekst gedrukt is in boekdruk (loodzetsel) en het papier de kwaliteit heeft van handgeschept.
Ieder gedicht gaat vergezeld van speciaal voor deze uitgave vervaardigde gravures (diepdruk), de meeste in kleurendruk. Iedere afbeelding is aldus een uniek grafisch kunstwerkje. Elk exemplaar is handgebonden en voorzien van een reliëf op het voorplat.
Het handzetwerk en drukwerk vond plaats in boekdrukatelier Het Y, Amsterdam. De bundel werd gebonden in restauratieatelier De Tiendschuur, Tilburg.
De oplage, genummerd en gesigneerd door auteur en kunstenaar, bedraagt 30 exemplaren, waarvan tien hors ccommerce.
De prijs bedraagt € 450,=
Deze unieke bundel is te bestellen via e-mail: h.vlamings@xs4all.nl
Bestellingen worden afgehandeld op volgorde van binnenkomst.
fleursdumal.nl magazine
More in: Art & Literature News, Raak, Cees van
God is here every Sunday
Objets trouvés – kempis.nl poetry magazine
More in: - Objets Trouvés (Ready-Mades)
Obrecht
Daar staat hij eenzaam achterin: laat zonlicht
via glas-in-loden engel op een wit gelaat.
De vespers ruisen kruisgewelfs nog na.
Tussen pilaren door zal het motet weerklinken
dat in zijn hoofd afronding haast nabij is.
Zijn zangers hebben geen vermoeden nog.
Hij hoort hun stemmen reeds. Zijn glimlach straalt
verrukking uit wanneer zijn tred zich richt naar het koor.
Bert Bevers
(uit: Onaangepaste tijden, Uitgeverij Zinderend, Bergen op Zoom, 2006, ISBN 90-76543-09-7)
kempis.nl poetry magazine
More in: Bevers, Bert
.jpg)
VROUW IN HET WATER
Een vrouw staat in het water
haar lijf verpakt in damp
tot haar middel afgesneden
zweeft zij tussen rivier en hemel
Een ogenblik verdwijnt ze
een weke deken schuift over haar heen
het is maar voor even
tot de wolk verschuift
en de zon
weer in het water schijnt
Ze wuift naar het licht
dat haar in stukken hakt
waarna een wolk haar opnieuw inpakt
en ze voorgoed verdwijnt
in de wasem van het water
Ton van Reen
Ton van Reen: De naam van het mes. Afrikaanse gedichten In 2007 verschenen onder de titel: De straat is van de mannen bij BnM Uitgevers in De Contrabas reeks. ISBN 9789077907993 – 56 pagina’s – paperback
kempis.nl poetry magazine
More in: -De naam van het mes
William Shakespeare
(1564-1616)
THE SONNETS
93
So shall I live, supposing thou art true,
Like a deceived husband, so love’s face,
May still seem love to me, though altered new:
Thy looks with me, thy heart in other place.
For there can live no hatred in thine eye,
Therefore in that I cannot know thy change,
In many’s looks, the false heart’s history
Is writ in moods and frowns and wrinkles strange.
But heaven in thy creation did decree,
That in thy face sweet love should ever dwell,
Whate’er thy thoughts, or thy heart’s workings be,
Thy looks should nothing thence, but sweetness tell.
How like Eve’s apple doth thy beauty grow,
If thy sweet virtue answer not thy show.
kempis.nl poetry magazine
More in: -Shakespeare Sonnets
Esther Porcelijn
Droste-effect, de nieuwe wending
“Afgetrapt is het nieuwe opgedirkt”
Ik race door een tunnel, de lijnen op de weg zijn één lange streep.
De lucht fluit op een lage toon langs mijn oren. Aan de zijkanten van de tunnel zie ik borden en banieren met kreten die naar mij schreeuwen: “doe het!, ” “grijp je kans” “zo rijk als ik? ” ” kom mij halen pak me dan,” “zwart is het nieuwe wit,” ” pak me dan” ” fluit mijn deun” “kom, ik wijs je” “wees mij” “ruik naar mij” “pak me dan” ” eet mij op.”
Het ruikt naar shampoo.
PAF.
“Doe maar wat” zeg ik tegen de vrouw die mijn haren knipt.
Ik kijk in de spiegel naar mijzelf.
Een soort mopshond met een schort aan. Ondanks dat kriebelt het haar in mijn nek.
In de spiegel zit een vrouw naast mij, ze kijkt beroemd.
“thee?” vraagt de kapster.
“ja, lekker.”
In het onderste van mijn theekopje dwarrelen fractals als muggen in marmer.
Zoemend vliegen ze uit mijn kopje en rond mijn hoofd. Ze tillen mij op uit mijn stoel en nemen mij mee naar boven, boven de mensen en boven de daken, boven een vliegtuig, boven de aarde. De muggen vertellen mij moppen, hele vunzige moppen over mensen enzo, over zekerheid enzo, over waarheid ofzo. En net op het moment dat alles toch niet zo relatief lijkt te schijnen..
PAF. Een klap op mijn hoofd. Het is de kapper, ik heb nog niet betaald.
De beroemde vrouw in de spiegel ademt woorden naar mij toe, woorden als “bespottelijk” en “volk” en “kunnen ze ook niets aan doen” en nog iets over dat de geschiedenis zit altijd herhaalt. Ik zeg tegen haar dat als de geschiedenis zich weer herhaalt het zeer binnenkort weer super trendy, van nu, hét, en helemaal de najaarscollectie zal zijn om bij de onderste alleronderste laag van de bevolking te horen.
Ze gnuift. Ik heb haar op een idee gebracht. De vrouw begint te pruttelen en glijdt uit haar bontjas. Ze siddert en rochelt, er komen belletjes van haar af.
Ze is veranderd in een rups.
De beroemde vrouw die nu een rups is begint de modeblaadjes aan te vreten.
FLITS, een journalist. Flits flits flits flits flits.
“zeg, zeg, zeg mag ik even uw aandacht, heel even één vraag, ah toe ah toe één vraag.”
“u hebt zojuist de beroemde vrouw ontmoet, hoe zag ze eruit?”
“nou, beroemd..”
“ja, juist, typisch iets voor haar, altijd vernieuwend. Flitsflitsflits. En wat ging er nu door u héén op het moment dat u haar ontmoette”
“iets met muggen”
“ja, ze heeft schijnt prikkelig te zijn ja, heel goed ja, echt iets voor de najaarscollectie.
En u hebt haar toch zien veranderen zojuist? In een rups hmm, volgens de informatie. Hoe ging die transformatie?”
“best snel”
“vanwaar die kilte toch? De meeste mensen zouden het toch zien als levensveranderend om de beroemde vrouw in levende lijve zo een trendsetting transformatie te zien doorgaan? Hebt u dan geheel geen medeleven voor het lot van de beroemde vrouw?”
“nee”
“empathieloos dus, ja, geen empathie betekent dus dat u geen volwaardig mens bent. Dat beseft u toch hè?”
. . .
“wat gaat er door u heen? Kom op, wat gaat er nu door u heen? Wat gaat er door u heen?”
” u bent nu zelf ook een beetje beroemd, is dat niet fijn dan?” Wat gaat er dan door u heen bij dat besef?”
“hoe laat is het?”
Flits Flits Flitsflitsflitsflitsflitsflits door het licht van de flitsen zie ik dat de lens van de camera steeds groter lijkt te worden. Een gapend zwarte massa die op mij af komt, nog één keer gaapt het en eet mij op. Beroemd.
Hap.
Wie de dagen verraadt verraadt de dagen traag.
Moederziel alleen op een stip in het midden van een x-factor auditie.
O god o god wie wil mijn kont het meeste kussen, het liefste?
Doe maar eerst een dansje.
Terwijl er peentjes uit mijn poriën komen vallen begint de muziek. Het is een nummer dat doet denken aan een studio100/Disney melodie maar dan geproduceerd door rijke zwarte mannen die ooit lang lang geleden uit een getto kwamen. Het klinkt naar sex maar dan sex zonder mensen.
De jury deint op de maat. Achter het bureau zie ik Andy Warhol op een troon van coke zichzelf in vieren zagen en daarna in achten om zich vervolgens op stukken canvas te plakken. Naast hem zit de Mona Lisa. Ze kijkt koket/blij/treurig en draagt enkel een tangaslip om haar net gebleekte anus nog éven geheim te houden voor de tv-kijkers thuis.
Ik begin met zingen.
La. La. La.
Er komt niet meer uit.
Met elke poging om te zingen bederft mijn mond het voor mijzelf. Mijn mond wordt groter.
De jury heeft boze wenkbrauwen maar blije monden.
Bij elke ademhaal pulseert mijn mond als een kwal, groter en groter. Ik eet ze allemaal op, de 8 Warholcanvassen, en de Mona Lisa totdat ik de gehele studio heb opgegeten.
HAP.
Ik sta op straat. Naakt.
Ik sta op de snelweg.
Naakt en borstenloos.
Ik sta midden op de weg en zie de tunnel verderop.
Weer zijn er die beeldschreeuwen uit de tunnel, “eet mij” “wees mij”………
Er komen auto’s aan. Ze racen mij voorbij en raken mij telkens net niet.
Op een bus die gierend op mij afkomt ligt een vrouw op een poster in gouden bikini mij aan te staren alsof er achter haar blik meer schuil gaat dan enkel behangselplak.
Een gouden vrouw.
Haar tepel is net over een hoekje van een raamkozijn gesmeerd en even lijkt de tepel te bewegen. Nog net weet ik de tepel van de gouden vrouw te pakken en ik zweef buiten de bus. Ik kijk door het raam.
Onder het trillen van de bus beeft een snor net boven de tepel van de vrouw.
De snor blijkt bij een man te horen en er zit ook een neus bij.
De neus lijkt iets te ruiken. Onraad.
Er is onraad in de buurt. Zijn vleugels verraden de onraad.
Hij niest en er komt snot uit de neus. De man die vast zit aan de snor waaraan de neus vast zit smeert het snot met zijn snor aan het raam. Hij spelt iets.
S e l l s. Sex Sells. De man kijkt mij boos aan en de gouden vrouw op de poster lijkt ineens niet meer zo opgewonden maar gewoon slaperig. Ik waai van de bus af en zit onder het behangselplak.
BAM
Opgewonden.
Spuitend in mijn gezicht vraagt mijn vriendje of ik het lekker vind.
“heerlijk schat, ga door, ga door, geil, ja ja ja, geil, ja.”
Terwijl ik krijsend probeer vol te houden zowel geil te lijken als geil te blijven zie ik in de reflectie van het raam mijn telefoon oplichten. Ik. Moet. Het. Weten.
Welke noodkreet aan het wereldse besef mis ik als ik er niet op inga.
“Ga door schat. Ja, lekker, lekker, ja”
JA! In een stuip schiet ik met mijn handen naar voren en duw op het knopje. (een sms)
Ja schat, ja geil ja.
PING
De popcorn is klaar.
Wegend of er nog korrels zijn. Even schudden.
Ik kom binnen op mijn eigen feest. Iedereen is prachtig, opgemaakt, hoogbehakt en dronken.
Ik breng de popcorn naar mijn bezoek.
Hier. Eten.
De hoogbehakte vrouwen eten mijn popcorn en klagen over het zout. Te zout is fout.
Ze beginnen te knetteren. Wat een feest en wat een geknetter. Vuurwerk vuurwerk!
Alle restjes popcorn slurpen ze naar binnen. Nog meer geknetter. Knal boem raak!
Ze knallen zelf als een korrel maïs. Ze spetteren uit elkaar van blijdschap.
Overal stukjes mens, pang en daar en pang en daar. Tegen het 8panelige Warholwerk.
Tegen de neo-neo-ikealamp. Tegen mij, tegen de anderen. Overal stukken mens.
Wat een knalfuif.
Huilend pruttelen ze weg tot hol gruis. Huilend.
Wèèè…
Terwijl ik mijzelf huilend in slaap twitter mis ik net de analyse over het tweede iets dat toch niets bleek te zijn.
Helaas bereikt het mij niet en zal ik in de laatste opiniepeiling tot de groep: “niet nietsers” geclassificeerd zijn.
Dat is toch iets hè?
Ben ik toch nog iemand.
Ja! Iemand!
Ik word plots wakker in mijn bed.
Blijk ik al die tijd in de realiteit te zitten!
Esther Porcelijn: Droste – effect, de nieuwe wending
fleursdumal.nl magazine
More in: Andy Warhol, Porcelijn, Esther, Porcelijn, Esther
Have a Look at the New Eyelashes
Objets trouvés – kempis.nl poetry magazine
More in: - Objets Trouvés (Ready-Mades)
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature