Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
50 jaar na zijn overlijden, boeit René Magritte nog steeds. Hij stelt onze kijk en geest in vraag en brengt onze zekerheden voortdurend aan het wankelen.
Magrittes mysterieus en uitdagend werk blijft de generaties na hem beïnvloeden, van pop art en conceptuele kunst tot de meest hedendaagse kunstcreaties. De tentoonstelling creëert een dialoog tussen de originele werken van Magritte en hun moderne en hedendaagse interpretaties.
Marcel Broodthaers belichaamt deze artistieke verwantschap zonder twijfel het best: hij bevraagt zowel het statuut van het object als dat van de taal. Andere kunstenaars zoals Andy Warhol, Jasper Johns, Robert Rauschenberg, Ed Ruscha, César, Sean Landers, David Altmejd, George Condo en Gavin Turk herdefiniëren onze verhouding tot Belgiës grootste surrealist.
Meer dan 150 schilderijen, beeldhouwwerken, installaties, tekeningen, films en archiefmateriaal komen samen in deze unieke tentoonstelling. De ervaring zet zich voort in het Musée Magritte Museum, waar huidige creaties interageren met de grootste Magritte collectie ter wereld.
De tentoonstelling is uitzonderlijk 7 dagen op 7 open. Voor de gelegenheid zal ook het Magritte Museum elke dag open zijn, van 13.10.2017 tot 18.02.2018.
Niet te missen: binnen de tentoonstelling is een creatief atelier vrij toegankelijk voor elke bezoeker. Eenmaal per maand vinden er ook animaties plaats: weekends in de namiddag van: 4 & 5 november – 2 & 3 december – 13 & 14 januari – 3 & 4 februari
Magritte, Broodthaers & de hedendaagse kunst
Tentoonstelling KMSKB
13.10.2017 tm 18.02.2018
KMSKB
Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van België
Regentschapsstraat 3
1000 Brussel
# meer info op website kmskb
Musée Magritte Museum
Koningsplein 1
1000 Brussel
fleursdumal.nl magazine
More in: Andy Warhol, Art & Literature News, Marcel Broodthaers, Marcel Broodthaers, René Magritte, SURREALISM, Surrealism, Surrealisme
Soul of a Nation shines a bright light on the vital contribution of Black artists to a dramatic period in American art and history
The show opens in 1963 at the height of the Civil Rights movement and its dreams of integration. In its wake emerged more militant calls for Black Power: a rallying cry for African American pride, autonomy and solidarity, drawing inspiration from newly independent African nations.
Artists responded to these times by provoking, confronting, and confounding expectations. Their momentum makes for an electrifying visual journey. Vibrant paintings, powerful murals, collage, photography, revolutionary clothing designs and sculptures made with Black hair, melted records, and tights – the variety of artworks reflects the many viewpoints of artists and collectives at work during these explosive times.
Some engage with legendary figures from the period, with paintings in homage to political leaders Martin Luther King, Malcolm X and Angela Davis, musician John Coltrane and sporting hero Jack Johnson. Muhammad Ali appears in Andy Warhol’s famous painting.
This landmark exhibition is a rare opportunity to see era-defining artworks that changed the face of art in America.
Book of the exhibtion:
Soul of a Nation
Art in the Age of Black Power
Edited with text by Mark Godfrey, Zoé Whitley. Contributions by Linda Goode Bryant, Susan E. Cahan, David Driskell, Edmund Barry Gaither, Jae Jarrell, Wadsworth Jarrell, Samella Lewis.
Hbk, 8.5 x 10 in.
256 pgs
203 color – 33 bw.
9/26/2017
ISBN 9781942884170
$39.95
In the period of radical change that was 1963–83, young black artists at the beginning of their careers confronted difficult questions about art, politics and racial identity. How to make art that would stand as innovative, original, formally and materially complex, while also making work that reflected their concerns and experience as black Americans?
Soul of a Nation surveys this crucial period in American art history, bringing to light previously neglected histories of 20th-century black artists, including Sam Gilliam, Melvin Edwards, Jack Whitten, William T. Williams, Howardena Pindell, Romare Bearden, David Hammons, Barkley L. Hendricks, Senga Nengudi, Noah Purifoy, Faith Ringgold, Betye Saar, Charles White and Frank Bowling.
The book features substantial essays from Mark Godfrey and Zoe Whitley, writing on abstraction and figuration, respectively. It also explores the art-historical and social contexts with subjects ranging from black feminism, AfriCOBRA and other artist-run groups to the role of museums in the debates of the period and visual art’s relation to the Black Arts Movement. Over 170 artworks by these and many other artists of the era are illustrated in full color.
2017 marks the 50th anniversary of the first use of the term “black power” by student activist Stokely Carmichael; it will also be 50 years since the US Supreme Court overturned the prohibition of interracial marriage. At this turning point in the reassessment of African American art history, Soul of a Nation is a vital contribution to this timely subject.
Exhibition
Soul of a Nation:
Art in the Age of Black Power
Tate Modern
Bankside
London SE1 9TG
Until 22 October 2017
# More information on website Tate Modern
African American art in the era of Malcolm X and the Black Panthers
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, Andy Warhol, Art & Literature News, Art Criticism, AUDIO, CINEMA, RADIO & TV, DANCE & PERFORMANCE, Exhibition Archive, MUSIC, REPRESSION OF WRITERS, JOURNALISTS & ARTISTS, Street Art, The talk of the town, Urban Art
In de jaren ‘50 verovert een golf van rock-‘n-roll en jeugdcultuur uit Amerika de wereld. De mix van populaire beelden en muziek met kunst en mode verandert de manier waarop mensen gekleed gaan. Veel jonge ontwerpers maken, geïnspireerd door popart, spannende nieuwe patronen voor textiel en behang. Zelfs gerenommeerde popart kunstenaars als Andy Warhol en internationaal geprezen modeontwerpers als Mary Quant, Pierre Cardin en Vivienne Westwood ontwerpen spectaculair ‘pop’-textiel voor mode en in huis. Van dessins met rocksterren en ‘soup cans’ tot psychedelische patronen en punkoutfits van de sixties en seventies; vooral bij een avontuurlijke jongere generatie vinden zij gretig aftrek.
De tentoonstelling ‘Pop Art Fabrics & Fashion’ laat meer dan tweehonderd textiel- en modeontwerpen zien, vanaf de geboorte van de popcultuur in 1956 tot haar roerige ondergang in de loop van de jaren ‘70.
Hoogtepunten zijn items als de ‘Potato Sack’, waarin Marilyn Monroe werd gespot, recent ontdekte dessins van Andy Warhol, ‘Space Age’ textiel van Paco Rabanne, ‘Op Art’ outfits van Mary Quant, items uit Elton Johns persoonlijke garderobe en de shocking shirts van Vivienne Westwood.
Popcultuur
Na de Tweede Wereldoorlog bloeit de levendige ‘pop’-cultuur onder jongeren in Noord-Amerika en Europa. Ontstaan buiten de gevestigde orde, manifesteert ‘Pop’ zich als een kleurrijke uitbarsting van rock-‘n-roll-muziek, mode en kunst. De cultuur kenmerkt zich door een veelheid aan gelaagde beelden en symboliek. Die beelden zijn volop aanwezig in het dagelijks leven. Ze zijn bekend via de reclame- en verpakkingsindustrie, billboardkunst, cartoons, stripboeken en via de film- en popwereld.
Het is voor het eerst dat tieners herkenbaar zijn als een op zichzelf staande groep. Zij durven taboes aan de kaak te stellen en hun kwetsbaarheid te tonen. Daarmee wijzen ze de traditionele normen en waarden van volwassenen af. Ze onderscheiden zich met een nieuwe stijl in kleding en woninginrichting, die in niets lijkt op de stijl van hun ouders.
‘Pop’-ontwerpers
Veel jonge, getalenteerde mode- en textielontwerpers uit de jaren ‘60 laten zich inspireren door de popart esthetiek en maken originele ontwerpen. Zelfs popart kunstenaars met de status van Andy Warhol verdienen hun geld met textielontwerpen. Recent zijn enkele van de dessins van deze toonaangevende grafisch ontwerper uit het naoorlogse New York herontdekt. Zij worden nu voor het eerst getoond. Ook zijn stoffen te zien van Nicky Zann, de gevierde stripboekauteur uit New York. Zijn opvallende textielontwerpen hebben veel gemeen met het werk van popart kunstenaar Roy Lichtenstein. Lichtenstein gebruikte op zijn beurt strips en cartoons van deze toonaangevende grafisch ontwerper als voornaamste inspiratiebron voor zijn kunstwerken. Van de rock-‘n-roll tot de punk uit het midden van de jaren ‘70 is de symbiotische relatie tussen ‘pop’-textiel, ‘pop’-mode en popart onmiskenbaar.
‘Op Art’ en ‘Space Age’
Er is echter meer te beleven tijdens de jaren ‘60 dan alleen op popart geïnspireerde textiel en mode. Rond 1965 maken de Britse modeontwerpster Mary Quant en de Franse couturiers Pierre Cardin, André Courrèges en Paco Rabanne grote indruk met hun geometrische ontwerpen en gebruik van plastic als nieuw materiaal. De stromingen, waartoe hun werk wordt gerekend, ‘Op Art’ en ‘Space Age’ styling, vallend onder de generieke term ‘pop’. Ook werk van deze ontwerpers is in de tentoonstelling te zien.
Punk en New Wave
In de jaren ‘70 start Vivienne Westwood haar carrière in Londen. Haar baanbrekende ‘Punk’-ontwerpen en het radicaal nieuw gebruik van stoffen veroorzaken een revolutie in de modewereld. Het ontwerpen van ‘pop’-textiel bereikt in deze jaren zijn hoogtepunt, maar tegelijkertijd wordt het einde ervan ingeluid. Met het voortschrijden van het ‘pop’-tijdperk, gaan jongeren zich radicaal anders kleden. Hun nieuwe stijl past beter bij de relaxte, antiautoritaire en gelijkwaardige manier waarop zij in het leven staan. Dé iconen van deze stijl zijn het T-shirt en de spijkerbroek. Daarmee heb je eindeloze mogelijkheden om te laten zien waar je voor staat. De tentoonstelling toont een aantal prachtige T-shirts, met afbeeldingen van David Bowie en de rock- en punkzanger Iggy Pop, uit het ‘Punk’-tijdperk van de Britse beeldhouwer John Dove en zijn vrouw, de textielontwerpster Molly White. Hun werk uit de jaren ‘70 tilt het ontwerpen van T-shirts naar het niveau van moderne kunst.
Popart in het TextielMuseum
Met ingang van de zomer zal het TextielMuseum in het teken staan van popart. Rondom de tentoonstelling worden er verschillende activiteiten georganiseerd rond het thema popart. Gezinnen met kinderen kunnen op onderzoek gaan in de tentoonstelling of samen het ProefLab ontdekken. Voor volwassen en professionals is er een uitgebreid programma met rondleidingen, workshops en masterclasses.
Pop Art Fabrics & Fashion – van Warhol tot Westwood
Nog te zien t/m 20 november 2016 in Textielmuseum Tilburg.
TextielMuseum
Goirkestraat 96
5046 GN Tilburg
Telefoon: 013 536 74 75
(Van dinsdag tot en met vrijdag 10.00 tot 17.00 uur)
# Meer info op website Textielmuseum Tilburg
fleursdumal.nl magazine
More in: Andy Warhol, Art & Literature News, David Bowie, Design, Illustrators, Illustration, Pop Art
Joep van Lieshout
SlaveCity
11 juni – 2 okt 2016
Joep van Lieshout (Ravestein 1963) opereert bij voorkeur op een grensgebied. Is hij nu kunstenaar of een slimme ondernemer? Ook met de sinistere installatie SlaveCity zoekt hij grenzen op – tussen goed en kwaad, leven en dood, mens en machine. De tentoonstelling vindt plaats in het kader van Jheronimus Bosch 500. Deze visionaire schilder hield zijn publiek vijfhonderd jaar geleden al een spiegel voor. In dit ondermaanse tussen hemel en hel streven mensen misschien wel het goede na, maar de duivelse verleiding van hebzucht en wellust kunnen zij zelden weerstaan.
De laatste tijd is de discussie over kunst en engagement opnieuw in volle hevigheid losgebarsten. Kan hedendaagse kunst bijdragen aan de oplossing van maatschappelijke problemen? Of is dit in strijd met de autonomie van kunst en kunstenaar, een idee dat stamt uit de tijd van de romantiek? Deze complexe vraag heeft Joep van Lieshout vanaf het begin van zijn carrière beziggehouden. Zijn antwoorden zijn even eigengereid als dubbelzinnig.
Voor de uitvoering van zijn utopische projecten richtte hij in 1995 Atelier Van Lieshout op, een combinatie van werkplaats en kunstenaarsatelier. Bij Atelier Van Lieshout, gevestigd op een bedrijventerrein aan de Maas in Rotterdam, werken tegenwoordig zo’n vijftien mensen aan de productie van de meest uiteenlopende beelden en installaties. Promotie en verscheping van werk voor tentoonstellingen over de hele wereld gebeuren ook vanuit Atelier Van Lieshout. Voor Nederland is de schaal van dit kunstbedrijf uniek, alleen vergelijkbaar met de werkwijze van succesvolle buitenlandse kunstenaars als Andy Warhol, Olafur Eliasson en Jeff Koons.
Het ideaal van een hedonistische, autarkische commune werd gedurende de zomermaanden van 2001 op het terrein van Atelier Van Lieshout in praktijk gebracht. Voor de infrastructuur van AVL-Ville werden ingenieuze installaties ontworpen – niet alleen voor de productie van voedsel, energie en, niet onbelangrijk, alcohol, maar ook voor het zuiveren van water. Gratis vervoer vanuit het centrum van Rotterdam naar de ‘vrijstaat’ moest voldoende publiek trekken naar het restaurant om inkomsten te genereren. Een conflict met de gemeente over de alcoholvergunning leidde uiteindelijk mede tot sluiting.
Joep van Lieshout is ‘gefascineerd door macht’, zoals hij in een interview vertelde en ‘door organisaties en systemen’. In zijn werk maakt hij de tegenstellingen zichtbaar die hiermee onvermijdelijk gepaard gaan: vrijheid-onvrijheid, rationaliteit-irrationaliteit, individu-groep. Elke utopie heeft een duistere keerzijde. Na de sluiting van AVL-Ville ontwikkelde Van Lieshout The Disciplinator (2003), een met mathematische precisie ontworpen werkkamp met houten barakken waar 72 gevangenen in ploegendienst boomstammen zagen.
The Technocrat (2003) gaat nog een stap verder in de onderdrukking en het fysiek maximaal uitbuiten van mensen. Centraal in dit gesloten systeem staat een biogasinstallatie die menselijke uitwerpselen verwerkt tot methaangas. Via trechters en slangen krijgen duizend onderdanen dagelijks voedsel en alcohol toegediend, die met behulp van dit gas zijn bereid. De tien meter lange rode Funnelman (2004) die uitgestrekt langs de A27 bij Breda ligt, lijkt wel op de onderdanen van The Technocrat. Het beeld wekt in eerste instantie misschien associaties met het gedwongen voeren van ganzen voor de bereiding van de foie gras. Maar misschien vertolkt de man meer het gevoel in een dwangbuis te zitten dat veel werknemers bekruipt wanneer ze in hun auto dagelijks stilstaan in de file.
Rationeel en efficiënt organiseren, veel geld verdienen en dat alles liefst zo duurzaam mogelijk. Tegenwoordig onderschrijven vrijwel alle bedrijven en organisaties dit credo, ook SlaveCity, waaraan Van Lieshout sinds 2005 werkt. Hij heeft nauwkeurig berekend dat met de inzet van 200.000 slaven die zeven uur per dag in een call center werken, de jaarlijkse winst kan oplopen tot 7,8 miljard euro. Loon verdienen de slaven niet, maar kost, inwoning, vertier en bordeelbezoek zijn perfect geregeld. Van alle gebouwen en installaties bestaan inmiddels maquettes, tekeningen of schilderijen en de stad is – hoe kan het anders – energieneutraal. Alles is recyclebaar, inclusief de slaven zelf. Als ze niet meer functioneren, worden hun lichamen verwerkt en komen vitale organen beschikbaar voor transplantatie. In het stadsplan is ook een centraal georganiseerd ziekenhuis met goed geoutilleerde operatiekamers opgenomen.
Wie het ongemakkelijke gevoel bekruipt dat SlaveCity verdacht veel overeenkomsten vertoont met een concentratiekamp, heeft geen ongelijk. Deze macabere oorden van massavernietiging vormden wel degelijk een inspiratiebron, maar SlaveCity is volgens Van Lieshout helemaal up-to-date. In zijn Gesamtkunstwerk is de mens gereduceerd tot een radertje in een goed geoliede machine, die geheel is ingesteld op duurzaamheid en winstgevendheid. Helemaal onbekend komen deze uitgangspunten ons niet voor, maar de situatie in SlaveCity lijkt veel op satire of op een tamelijk lugubere grap.
SlaveCity is onderdeel van de Bosch Grand Tour. In 2016 staat niet alleen de geboortestad van Jheronimus Bosch (ca. 1450-1516), maar heel Noord-Brabant in het teken van Nederlands’ beroemdste schilder uit de middeleeuwen. Onder de naam Bosch Grand Tour presenteren zeven vooraanstaande Brabantse musea een reeks bijzondere tentoonstellingen. Laat u inspireren en verrassen tijdens een ontdekkingstocht langs actuele kunst, design en cultuur in ‘s-Hertogenbosch, Breda, Eindhoven en Tilburg.
Bosch Grand Tour is een project van het Van Abbemuseum, De Pont museum, MOTI Museum of the Image, Natuurmuseum Brabant, Het Noordbrabants Museum, Stedelijk Museum ’s-Hertogenbosch en het TextielMuseum in het kader van de manifestatie Jheronimus Bosch 500. De tentoonstelling SlaveCity is mede mogelijk gemaakt met steun van Fonds 21.
Museum De Pont Tilburg
Wilhelminapark 1
5041 EA Tilburg
T 013 – 543 8300
E info(at)depont.nl
Openingstijden:
dinsdag – zondag van 11.00 – 17.00 uur.
# meer info website Museum De Pont
fleursdumal.nl magazine
More in: Andy Warhol, Art & Literature News, Design, FDM Art Gallery, Jheronimus Bosch, MUSEUM OF LOST CONCEPTS - invisible poetry, conceptual writing, spurensicherung
De Kunsthal Rotterdam presenteert dit najaar een grootse tentoonstelling rondom het leven en werk van de invloedrijke Amerikaanse kunstenaar en activist Keith Haring (1958-1990).‘Keith Haring. The Political Line’ is de eerste tentoonstelling in Nederland die uitvoerig ingaat op de sociale en politieke aspecten van zijn levenswerk. Honderdtwintig kunstwerken laten een onderbelichte kant van de wereldberoemde kunstenaar zien. Het persoonlijk ervaren van de imposante kunstwerken is een visueel spektakel met grote impact. Vijfentwintig jaar na Harings dood heeft zijn kunst nog niets aan zeggenschap verloren.
tentoonstelling ‘Keith Haring. The Political Line’ 20 september 2015 t/m 7 februari 2016
Met zijn gewaagde, onmiskenbaar eigen stijl ontketent Keith Haring, een protegé van Andy Warhol, een revolutie in de kunst van de jaren tachtig. In New York, tijdens het conservatisme van Reagan, ziet de openlijk homoseksuele Haring het als zijn missie om door middel van zijn kunst maatschappelijke misstanden aan de kaak te stellen. Hij neemt stelling tegen de uitwassen van het kapitalisme en zet zich in voor nucleaire ontwapening, milieubescherming en gelijke rechten voor iedereen, ongeacht afkomst, huidskleur, religie of seksuele geaardheid. De thematische opstelling van de kunstwerken in ‘The Political Line’ toont, samen met dagboekfragmenten en ander archiefmateriaal, hoe toegewijd Haring zich inzet voor sociale en politieke vraagstukken in zijn tijd.
Geïnspireerd door de straatcultuur: Keith Haring is toonaangevend in de New Yorkse ‘down town’ gemeenschap van jonge schilders, performers en muzikanten die haar creativiteit ontleent aan de urban straatcultuur. Haring laat zich inspireren door graffiti, strips, muziek, dans en zowel de ‘hoge’ kunst als de ‘populaire’ cultuur. Haring beschouwt kunst als publiek recht en publiek bezit. De veel bekritiseerde commercialisering van zijn eigen werken op T-shirts, badges of stickers is een integraal onderdeel van zijn filosofie “Kunst is er voor iedereen”. De invloed van Haring op zijn generatie is enorm. En hoewel zijn carrière slechts een decennium duurde, is het effect van zijn beeldtaal onverminderd.
Veel werken in ‘The Political Line’ zijn bruiklenen van de Keith Haring Foundation in New York, aangevuld met belangrijke werken uit internationale musea en privé collecties. De diversiteit van Harings werk reikt van de vroege krijttekeningen, in situ gemaakt in de New Yorkse metro stations – de ‘subway drawings’ – tot zijn grootschalige schilderijen op canvas en vinyl zeildoek, talloze werken in Sumi inkt op papier, unieke objecten en sculpturen. Documentaire-materiaal maakt het beeld van kunstenaar en activist Keith Haring compleet.
Kunsthal directeur Emily Ansenk benadrukt: “We zijn enorm blij dat deze tentoonstelling juist in Rotterdam plaatsvindt, de stad waar Keith Haring in 1982 zijn allereerste expositie buiten de USA had. Zijn hele carrière hield Keith Haring vast aan zijn ambitie om zijn werk toegankelijk te laten zijn voor iedereen. Niet alleen voor de kunstwereld. Hij zette alle beschikbare kanalen in om zijn werk te delen. Daarom is de Kunsthal Rotterdam de beste plek in Nederland voor deze tentoonstelling. Hier maken we zijn werk toegankelijk voor een breed en nieuw publiek.”
De tentoonstelling is een samenwerking tussen de Kunsthal Rotterdam, Kunsthalle der Hypo-Kulturstiftung in München, gastcurator dr. Dieter Buchhart en de Keith Haring Foundation in New York. ‘The Political Line’ is gebaseerd op de gelijknamige tentoonstelling in het Musée d’Art Moderne de la Ville de Paris en Le Centquatre (2013) en het Fine Arts Museum in San Francisco (2014, de Young Museum). Speciaal voor de Kunsthal is de tentoonstelling aangevuld met materiaal over Harings bezoeken aan Nederland.
Over Keith Haring: Keith Haring, geboren in Reading, Pennsylvania, groeide op in het nabijgelegen Kutztown. Vanaf zijn komst naar New York, waar hij de School of Visual Arts bezoekt (1980), is hij geïnspireerd door de bloeiende ‘downtown’ cultuur die zich buiten de musea en galeries ontwikkelt, waaronder de levendige gay-gemeenschap. Haring is een geschoold en geëngageerd kunstenaar, gegrepen door de energie en spirit van de scene waarin hij zich bevindt, samen met vele inspirerende tijdgenoten als Jean-Michel Basquiat, Francesco Clemente, George Condo, Eric Haze, Crash, LA II, Kenny Scharf, John Ahearn en Rammellzee. Zijn werklust en zijn passie voor het creëren in de openbare ruimte brengen hem tot het organiseren van en participeren in tentoonstellingen en live performances. Zo kleedt hij Madonna en bodypaint hij Grace Jones in de fameuze Paradise Garage nachtclub. Ook is hij geïnspireerd door het werk van zijn voorgangers waaronder Picasso, Leger, Stuart Davis, Jean Dubuffet, Pierre Alechinsky en William Burroughs. En door het publieke en participerende werk van Christo en de unieke symbiose van kunst en leven van Andy Warhol.
Keith Haring is vastbesloten zijn carrière te wijden aan het creëren van waarachtige public art. Zijn werk wordt in de jaren 1980 in meer dan honderd solotentoonstellingen getoond en hij voltooit meer dan vijftig muurschilderingen in tientallen steden over de hele wereld, waarvan vele in ziekenhuizen en kindertehuizen. Op het moment van zijn overlijden aan aids gerelateerde complicaties, op 31-jarige leeftijd, heeft Haring internationale faam bereikt. Niet alleen als kunstenaar maar ook als activist. In de laatste jaren van zijn leven zet hij zijn bekendheid in om aandacht te krijgen voor de strijd tegen aids en spreekt hij openlijk over zijn HIV infectie om het stigma rond deze ziekte te helpen verminderen. In 1989 richt hij de Keith Haring Foundation op. In overeenstemming met Harings duidelijke filantropische doelstellingen, ondersteunt de Keith Haring Foundation tot op de dag van vandaag organisaties die educatieve mogelijkheden bieden aan kansarme kinderen en organisaties die zich inzetten voor onderwijs, preventie en zorg met betrekking tot aids en HIV-infectie. (bron: kunsthal rotterdam)
Over de Kunsthal Rotterdam: De Kunsthal Rotterdam is een van de toonaangevende culturele instellingen in Nederland, gelegen in het Museumpark in Rotterdam. Ontworpen door de beroemde architect Rem Koolhaas in 1992, biedt de Kunsthal zeven verschillende tentoonstellingsruimtes. Jaarlijks presenteert de Kunsthal een gevarieerd programma van circa 25 tentoonstellingen. Omdat er altijd meerdere tentoonstellingen tegelijk te bezichtigen zijn, biedt de Kunsthal een avontuurlijke reis door verschillende werelddelen en kunststromingen. Cultuur voor een breed publiek, van moderne meesters en hedendaagse kunst tot vergeten culturen, fotografie, mode en design. Bij de tentoonstellingen wordt een uitgebreid activiteitenprogramma georganiseerd.
# Meer informatie op website www.kunsthal.nl
fleursdumal.nl magazine
More in: Andy Warhol, Art & Literature News, Graffity, Street Art, STREET POETRY, Urban Art
Elke zomer opnieuw slaat het Kunstenfestival van Watou haar tenten op in het gelijknamige kunstdorpje aan de Franse grens. Dichters en beeldend kunstenaars, aanstormend talent en gevestigde waarden, kunstwerken uit binnen- en uit buitenland strijken er neer en vormen een bijzonder kunstenparcours. Het dorp is de setting en biedt een tiental karakteristieke locaties als tentoonstellingsruimte: een voormalig klooster, een oude boerderij of de kelder van een brouwerij. De wisselwerking tussen die verrassende, nostalgische ruimtes met hedendaagse beeldende kunst en poëzie zorgt telkens weer voor een unieke kunstbeleving. Zomeren in Watou is dan ook prikkelen en onthaasten tegelijk. Kleine momenten van gelukzaligheid.
Iedere editie van het Kunstenfestival kadert in een ander thema, waarrond intendant Jan Moeyaert en poëziecurator Willy Tibergien beeld en taal samenbrengen. Schrijvers, dichters en kunstenaars palmen gedurende een zomer het dorp in en bieden de bezoekers een caleidoscoop aan inzichten en perspectieven rond een bepaald onderwerp. In het verleden onder meer tentoonstellingen over de liefde in al haar facetten, over toevallige ontmoetingen, blijvende herinneringen en het geluk in overvloedige tijden. Verhalen verzamelen.
Kunstenfestival Watou viert haar 35ste verjaardag en daarom worden de bezoekers getracteerd op een portie tijd. Met de ondertitel ‘in de luwte van de tussentijd’ als rode draad wordt Kunstenfestival Watou meer dan ooit een traag, maar boeiend belevingsfestival.
Het is niet vanzelfsprekend om in onze flitsende multimediale wereld traagheid toe te laten. De wereld ademt slordig en haastig verder, we drammen en denderen maar door: drukdrukdruk. Geen tijd voor tussentijd.
Samen met kunstenaars, dichters, schrijvers, bezoekers en andere doordenkers wil men deze zomer in Watou even stil staan. Aandacht schenken aan aandacht voor de juiste dingen. Het omarmen van de schoonheid van het alledaagse. Het koesteren en vermenigvuldigen van de momenten van verwondering. Het nemen van tijd voor weemoed en herinnering. Goede schrijvers en kunstenaars hebben de gave om de alledaagse kleine dingen en voorbijgaande momenten anders te benaderen: zij zien meer, kijken anders. Hun werk vertelt er over. Maak dus even tijd om los te laten, om samen met hen aangenaam te verpozen, met aandacht voor de kabbelende alledaagse tussentijd.
DEELNEMENDE KUNSTENAARS EN DICHTERS
EX SITU Gedichten in het dorp Martijn Engelbregt – Jonas van Put – Merel Karhof – Dana Wyse – Wisława Szymborska – 1 FESTIVALHUIS – Gideon Kiefer – Stijn Vranken – Inge Braeckman – Henk Visch – Mieke Teirlinck – Gwy Mandelinck – Hendrik Carette – Jan Fabre – Laurent Perbos – Merel van Beukering – Elodie Antoine – John Isaacs – Kurt de Boodt – Fernando Pessoa – Robert Devriendt – Dichterbij Joke van Leeuwen – 2 GEMEENTEHUIS -Géraldine van Wessem – Remco Campert – Meggy Rustamova – Ryan Gander – 3 RODE HOED – Jonas Vansteenkiste & Mivalti vzw – Lut de Block – 4 DOUVIEHOEVE – Stanislas Lahaut & Benjamin Van Oost – Peter Verhelst – Robert Roelink – Antjie Krog – Giuseppe Licari – Roland Jooris – Stanislas Lahaut – Roel Heremans – Herman van Veen – Griet Dobbels – Anna Enquist -Steve Schepens – Yahya Hassan – Claude Lévêque – Latifa Echakhch – Oliverio Girondo – Krištof Kintera – Dichterbij Remco Campert – 5 GRAANSCHUUR – Yves Velter – Tadeusz Rozewicz – Sofie Muller – Charlotte Van Den Broeck – Andy Warhol – Chantal Pollier – Rutger Kopland – Paul Claes – Samuel Rousseau – 6 PAROCHIEHUISJE – Jeffrey Michael Austin – Meggy Rustamova – Tom Callemin – Sam Durant – Robert Anker – Bart Moeyaert – Margriet van Breevoort – Dichterbij Luuk Gruwez – 7 KELDER BROUWERIJ – Hans Op de Beeck – Peter Theunynck – 8 KLOOSTER – Vadim Fishkin – herman de vries – Anna Hepler – Peter de Cupere – Linda van Boven – Frie J. Jacobs – Esther Jansma – Carl Schröder – 9 HUISJE KLEINE MARKT – Ies Schute – Walter Haesaert – Katrin Dekoninck – 10 KERK – Tim Noble & Sue Webster – Tim Etchells – Krištof Kintera – Maud Vanauwaert – Tentoonstelling zomerzinnen – Josse De Pauw & Stoomboot – Peter Verhelst – Joke van Leeuwen & Lies Van Gasse – Frank Adam Rum en Roem – Maud Vanhauwaert -Er staat een dichter in mijn tuin – Spekende ezels – deluxe – De Bank – Lara Taveirne – Relaas Wouter Deprez & Randall Casaer – Griet Op De Beeck – Oogst – Roderik Six – Elke Geraerts – Eefje De Visser – David Troch & Steven De Bruyn – De Muur – Josse De Pauw en Kat & Dirk Steppe – Joke van Leeuwen en Lies Van Gasse – Frank Adam en Martha Verschaffel – Paul Verrept en Ingrid Godon – Watou voor kinderen enz enz
Kunstenfestival Watou 2015
vindt plaats tot en met 30 augustus
# Meer informatie op website Kunstenfestival Watou
fleursdumal.nl magazine
More in: Andy Warhol, Art & Literature News, Literary Events, STREET POETRY, THEATRE, Watou Kunstenfestival
Ai Weiwei: Interlacing
Until: 15th Jan. 2012
Kunsthaus Graz – Lendkai 1 – 8020 – Graz
The first large-scale exhibition of Ai Weiwei’s photographic and video work—taken over from the Fotomuseum Winterthur—puts the spotlight on Ai Weiwei the communicator and indefatigable remembrancer, the documenting, analysing, interlacing and multichannel-communicating artist. Even in his New York period (1983–1993), Ai Weiwei took photographs, but especially since his return to Beijing, he has tirelessly documented everyday realities of the urban environment and society in China, and discussed them in blogs and twitters. The photographs of the radical changes to the urban built fabric, the search for earthquake victims, and the destruction of his Shanghai studio are presented along with art-photographic projects, the documenta Fairytale project, the countless blog and mobile-phone photographs. The exhibition is accompanied by an extensive book of material and archives (published by Steidl, Göttingen).
Ai Weiwei is a generalistic, conceptual, socio-critical artist, dedicated to friction with and the design of realities. As an architect, conceptual artist, sculptor, photographer, blogger, Twitterer and interview artist and political activist, he is a seismograph for current themes and social problems: a great multiplicator and communicator, who leads a life for art and art as life.
Ai Weiwei was born in 1957, the son of poet Ai Qing. After studying at the Beijing Film Academy, in 1978 he and others founded The Stars artist collective, which rebelled against Socialistic Realism and came out in favour of artistic individuality and experimenting in art. In 1981, Ai Weiwei went to the USA, and in 1983 to New York, where he studied under painter Sean Scully at the Parsons School of Design. In New York, he discovered artists such as Allen Ginsberg, Jasper Johns, Andy Warhol and above all Marcel Duchamp. Duchamp was important to him because he saw art as a part of life. The result was his first ready-mades and thousands of photographs documenting his stay and those of his Chinese artist friends in New York. When his father fell ill, Ai Weiwei returned to Beijing in 1993. In 1997, he co-founded the China Art Archives and Warehouse (CAAW) and began to take an interest in architecture. In 1999, he opened a studio of his own in Caochangdi, and in 2003 founded the FAKE Design architecture studio. The same year, he was substantially involved with Swiss architects Herzog & de Meuron in the construction of the Olympic Stadium, the so-called Bird’s Nest, which after its completion became the new emblem of Beijing. In 2007, at his prompting, 1001 Chinese travelled to Kassel for documenta 12 (Fairytale). In 2010, he astonished the world with his large, formally Minimalist-arranged carpet at the Tate Modern, made of millions of sunflower seeds made of hand-painted porcelain.
At all times, every society in this world, in the past, present and future, needs singular, outstanding figures such as Ai Weiwei in order to remain alert and be shaken into wakefulness, to recognise its own rigidity and to avoid its own tunnel vision. We are delighted that this great thinker, designer and warrior was released from arrest on 22nd June 2011.
The exhibition was organised by the Fotomuseum Winterthur. Curator: Urs Stahel. From 21st Feb. to 29th April 2012, it will be on show at the Jeu de Paume in Paris.
fleursdumal.nl magazine
More in: Ai Weiwei, Andy Warhol, Exhibition Archive, REPRESSION OF WRITERS, JOURNALISTS & ARTISTS
Esther Porcelijn
Droste-effect, de nieuwe wending
“Afgetrapt is het nieuwe opgedirkt”
Ik race door een tunnel, de lijnen op de weg zijn één lange streep.
De lucht fluit op een lage toon langs mijn oren. Aan de zijkanten van de tunnel zie ik borden en banieren met kreten die naar mij schreeuwen: “doe het!, ” “grijp je kans” “zo rijk als ik? ” ” kom mij halen pak me dan,” “zwart is het nieuwe wit,” ” pak me dan” ” fluit mijn deun” “kom, ik wijs je” “wees mij” “ruik naar mij” “pak me dan” ” eet mij op.”
Het ruikt naar shampoo.
PAF.
“Doe maar wat” zeg ik tegen de vrouw die mijn haren knipt.
Ik kijk in de spiegel naar mijzelf.
Een soort mopshond met een schort aan. Ondanks dat kriebelt het haar in mijn nek.
In de spiegel zit een vrouw naast mij, ze kijkt beroemd.
“thee?” vraagt de kapster.
“ja, lekker.”
In het onderste van mijn theekopje dwarrelen fractals als muggen in marmer.
Zoemend vliegen ze uit mijn kopje en rond mijn hoofd. Ze tillen mij op uit mijn stoel en nemen mij mee naar boven, boven de mensen en boven de daken, boven een vliegtuig, boven de aarde. De muggen vertellen mij moppen, hele vunzige moppen over mensen enzo, over zekerheid enzo, over waarheid ofzo. En net op het moment dat alles toch niet zo relatief lijkt te schijnen..
PAF. Een klap op mijn hoofd. Het is de kapper, ik heb nog niet betaald.
De beroemde vrouw in de spiegel ademt woorden naar mij toe, woorden als “bespottelijk” en “volk” en “kunnen ze ook niets aan doen” en nog iets over dat de geschiedenis zit altijd herhaalt. Ik zeg tegen haar dat als de geschiedenis zich weer herhaalt het zeer binnenkort weer super trendy, van nu, hét, en helemaal de najaarscollectie zal zijn om bij de onderste alleronderste laag van de bevolking te horen.
Ze gnuift. Ik heb haar op een idee gebracht. De vrouw begint te pruttelen en glijdt uit haar bontjas. Ze siddert en rochelt, er komen belletjes van haar af.
Ze is veranderd in een rups.
De beroemde vrouw die nu een rups is begint de modeblaadjes aan te vreten.
FLITS, een journalist. Flits flits flits flits flits.
“zeg, zeg, zeg mag ik even uw aandacht, heel even één vraag, ah toe ah toe één vraag.”
“u hebt zojuist de beroemde vrouw ontmoet, hoe zag ze eruit?”
“nou, beroemd..”
“ja, juist, typisch iets voor haar, altijd vernieuwend. Flitsflitsflits. En wat ging er nu door u héén op het moment dat u haar ontmoette”
“iets met muggen”
“ja, ze heeft schijnt prikkelig te zijn ja, heel goed ja, echt iets voor de najaarscollectie.
En u hebt haar toch zien veranderen zojuist? In een rups hmm, volgens de informatie. Hoe ging die transformatie?”
“best snel”
“vanwaar die kilte toch? De meeste mensen zouden het toch zien als levensveranderend om de beroemde vrouw in levende lijve zo een trendsetting transformatie te zien doorgaan? Hebt u dan geheel geen medeleven voor het lot van de beroemde vrouw?”
“nee”
“empathieloos dus, ja, geen empathie betekent dus dat u geen volwaardig mens bent. Dat beseft u toch hè?”
. . .
“wat gaat er door u heen? Kom op, wat gaat er nu door u heen? Wat gaat er door u heen?”
” u bent nu zelf ook een beetje beroemd, is dat niet fijn dan?” Wat gaat er dan door u heen bij dat besef?”
“hoe laat is het?”
Flits Flits Flitsflitsflitsflitsflitsflits door het licht van de flitsen zie ik dat de lens van de camera steeds groter lijkt te worden. Een gapend zwarte massa die op mij af komt, nog één keer gaapt het en eet mij op. Beroemd.
Hap.
Wie de dagen verraadt verraadt de dagen traag.
Moederziel alleen op een stip in het midden van een x-factor auditie.
O god o god wie wil mijn kont het meeste kussen, het liefste?
Doe maar eerst een dansje.
Terwijl er peentjes uit mijn poriën komen vallen begint de muziek. Het is een nummer dat doet denken aan een studio100/Disney melodie maar dan geproduceerd door rijke zwarte mannen die ooit lang lang geleden uit een getto kwamen. Het klinkt naar sex maar dan sex zonder mensen.
De jury deint op de maat. Achter het bureau zie ik Andy Warhol op een troon van coke zichzelf in vieren zagen en daarna in achten om zich vervolgens op stukken canvas te plakken. Naast hem zit de Mona Lisa. Ze kijkt koket/blij/treurig en draagt enkel een tangaslip om haar net gebleekte anus nog éven geheim te houden voor de tv-kijkers thuis.
Ik begin met zingen.
La. La. La.
Er komt niet meer uit.
Met elke poging om te zingen bederft mijn mond het voor mijzelf. Mijn mond wordt groter.
De jury heeft boze wenkbrauwen maar blije monden.
Bij elke ademhaal pulseert mijn mond als een kwal, groter en groter. Ik eet ze allemaal op, de 8 Warholcanvassen, en de Mona Lisa totdat ik de gehele studio heb opgegeten.
HAP.
Ik sta op straat. Naakt.
Ik sta op de snelweg.
Naakt en borstenloos.
Ik sta midden op de weg en zie de tunnel verderop.
Weer zijn er die beeldschreeuwen uit de tunnel, “eet mij” “wees mij”………
Er komen auto’s aan. Ze racen mij voorbij en raken mij telkens net niet.
Op een bus die gierend op mij afkomt ligt een vrouw op een poster in gouden bikini mij aan te staren alsof er achter haar blik meer schuil gaat dan enkel behangselplak.
Een gouden vrouw.
Haar tepel is net over een hoekje van een raamkozijn gesmeerd en even lijkt de tepel te bewegen. Nog net weet ik de tepel van de gouden vrouw te pakken en ik zweef buiten de bus. Ik kijk door het raam.
Onder het trillen van de bus beeft een snor net boven de tepel van de vrouw.
De snor blijkt bij een man te horen en er zit ook een neus bij.
De neus lijkt iets te ruiken. Onraad.
Er is onraad in de buurt. Zijn vleugels verraden de onraad.
Hij niest en er komt snot uit de neus. De man die vast zit aan de snor waaraan de neus vast zit smeert het snot met zijn snor aan het raam. Hij spelt iets.
S e l l s. Sex Sells. De man kijkt mij boos aan en de gouden vrouw op de poster lijkt ineens niet meer zo opgewonden maar gewoon slaperig. Ik waai van de bus af en zit onder het behangselplak.
BAM
Opgewonden.
Spuitend in mijn gezicht vraagt mijn vriendje of ik het lekker vind.
“heerlijk schat, ga door, ga door, geil, ja ja ja, geil, ja.”
Terwijl ik krijsend probeer vol te houden zowel geil te lijken als geil te blijven zie ik in de reflectie van het raam mijn telefoon oplichten. Ik. Moet. Het. Weten.
Welke noodkreet aan het wereldse besef mis ik als ik er niet op inga.
“Ga door schat. Ja, lekker, lekker, ja”
JA! In een stuip schiet ik met mijn handen naar voren en duw op het knopje. (een sms)
Ja schat, ja geil ja.
PING
De popcorn is klaar.
Wegend of er nog korrels zijn. Even schudden.
Ik kom binnen op mijn eigen feest. Iedereen is prachtig, opgemaakt, hoogbehakt en dronken.
Ik breng de popcorn naar mijn bezoek.
Hier. Eten.
De hoogbehakte vrouwen eten mijn popcorn en klagen over het zout. Te zout is fout.
Ze beginnen te knetteren. Wat een feest en wat een geknetter. Vuurwerk vuurwerk!
Alle restjes popcorn slurpen ze naar binnen. Nog meer geknetter. Knal boem raak!
Ze knallen zelf als een korrel maïs. Ze spetteren uit elkaar van blijdschap.
Overal stukjes mens, pang en daar en pang en daar. Tegen het 8panelige Warholwerk.
Tegen de neo-neo-ikealamp. Tegen mij, tegen de anderen. Overal stukken mens.
Wat een knalfuif.
Huilend pruttelen ze weg tot hol gruis. Huilend.
Wèèè…
Terwijl ik mijzelf huilend in slaap twitter mis ik net de analyse over het tweede iets dat toch niets bleek te zijn.
Helaas bereikt het mij niet en zal ik in de laatste opiniepeiling tot de groep: “niet nietsers” geclassificeerd zijn.
Dat is toch iets hè?
Ben ik toch nog iemand.
Ja! Iemand!
Ik word plots wakker in mijn bed.
Blijk ik al die tijd in de realiteit te zitten!
Esther Porcelijn: Droste – effect, de nieuwe wending
fleursdumal.nl magazine
More in: Andy Warhol, Porcelijn, Esther, Porcelijn, Esther
Avant-gardes ’20-’60
Hoogtepunten uit de collectie van
het Stedelijk Museum te zien in het
Van Gogh Museum
26 juni t/m 23 augustus 2009
In de aanloop naar de heropening in het voorjaar van 2010 is het Stedelijk Museum van 26 juni tot en met 23 augustus 2009 opnieuw te gast in het Van Gogh Museum. De expositie Avant-gardes ‘20 / ‘60 toont hoogtepunten uit de collectie van het Stedelijk Museum uit de jaren ‘20 en de jaren ‘60 van de vorige eeuw: roerige decennia met veel verschuivingen, ook in de kunst. Deze jaren werden gekenmerkt door een grote experimenteerdrift binnen de beeldende kunst. Kunstenaars maakten grensverleggend werk, met nieuwe middelen. Zij beschouwden zich als de voorlopers en vernieuwers, of letterlijk als de ‘avant-garde’ van de beeldende kunst en van de maatschappij. Circa 70 belangrijke werken van onder meer Pablo Picasso, Piet Mondriaan, Kazimir Malevich, Luciano Fontana, Yves Klein, Roy Lichtenstein en Andy Warhol zijn te zien in de tentoonstellingsvleugel van het Van Gogh Museum.
Gerrit Rietveld: Roodblauwe stoel, 1918- 1923
Stedelijk Museum Amsterdam
Avant-gardes ‘20
In de jaren ‘20 speelde de avant-garde zich nog vrijwel exclusief in Europa af. Picasso, Mondriaan, Van Doesburg, Schwitters en Malevich behoren tot de belangrijkste vertegenwoordigers van de avant-garde van die tijd. Parijs bleef het centrum van de vernieuwingen dat het al sinds lang was, met onder meer het late kubisme van Picasso en het surrealisme van bijvoorbeeld Max Ernst. In West-Europa speelde Nederland een rol, waar in plaatsen als Leiden en Utrecht De Stijl bloeide. Maar ook in steden als Berlijn, Dessau en Hannover bestond met onder meer Dada en het Bauhaus een radicaal nieuw kunstbegrip. Veel verder naar het oosten, in Moskou en Leningrad, ontstonden revolutionaire stromingen die als Russisch constructivisme bekend staan.
Theo van Doesburg: Affiche Kleine Dadasoirée, 1922
Stedelijk Museum Amsterdam
Avant-gardes ‘60
Veertig jaar later vonden belangrijke ontwikkelingen binnen de avant-garde juist ook in Amerika plaats, met name in New York en Los Angeles. In het land van de onbegrensde mogelijkheden ontstonden stromingen als pop art, minimal art en post-minimal art, met kunstenaars als Andy Warhol, Carl Andre en Robert Morris. In West-Europa bleef Parijs belangrijk, met vertegenwoordigers van het nouveau réalisme, en kwam het zakelijke vormgebruik van kunstenaarsgroepen Zero en Nul naar voren in Duitsland en Nederland. Steden waaronder Düsseldorf, Keulen en Amsterdam speelden hierin een belangrijke rol.
De rol van het Stedelijk Museum – Amsterdam vervulde na de Tweede Wereldoorlog een brugfunctie: veel Amerikaanse kunstenaars realiseerden hier hun eerste museale presentaties en wisten zo voet aan de grond in West-Europa te krijgen. Het Stedelijk Museum speelde daarbij veelal een verbindende rol en slaagde erin een toonaangevende collectie op te bouwen. Het merendeel van de getoonde werken was tot 5 jaar geleden dan ook vaak te zien in de vaste opstelling van het Stedelijk Museum.
Naar het nieuwe Stedelijk Museum – Het Stedelijk Museum wordt op dit moment gerenoveerd en uitgebreid met spectaculaire nieuwbouw van Benthem Crouwel Architekten. De heropening van het Stedelijk Museum staat gepland voor maart/april 2010. Tot die tijd beweegt het door Amsterdam met projecten en tentoonstellingen, onder de noemer Stedelijk in de Stad.
Kazimir Malevich: Suprematist painting (Rood kruis op zwarte cirkel), 1921-1927
Stedelijk Museum Amsterdam
fleursdumal.nl magazine – magazine for art & literature
More in: Andy Warhol, Bauhaus, Bauhaus, Constructivism, Constuctivisme, Dada, Dadaïsme, De Ploeg, De Stijl, Exhibition Archive, Expressionism, Futurism, Futurisme, Gerrit Rietveld, Kubisme, Modernisme, Piet Mondriaan, Surrealism, Surrealisme, Theo van Doesburg, Vincent van Gogh, Yves Klein, ZERO art
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature