Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
Mels blijft even staan op de brug en kijkt uit over de Wijer. Was de beek vroeger blauwer?
Is het echt waar dat ze vroeger tot op de bodem konden kijken omdat het water zo helder was als kristal, of herinnert hij zich dat zo omdat hij alles van vroeger idealiseert? Als ze in hun bootje zaten, voeren ze op een kleine rivier van stromend glas.
Het blauw dat hij in zijn geheugen heeft, was onzegbaar blauw. Het diepste blauw.
Hij sluit zijn ogen om zich dat blauw van de Wijer voor de geest te halen. De blauwe zomerkleur van het stromende water. Het blauw van de libellen. Het geel van de lisdodden. De spekwitte huid van de waterlelies.
Zonder nog op te kijken draait hij zijn rolstoel en rijdt naar huis.
Ton van Reen: Het diepste blauw (098)
wordt vervolgd
• fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, - Het diepste blauw, Archive Q-R, Reen, Ton van
Ein elsässischer Soldat im Ersten Weltkrieg entdeckt am Nachthimmel das Sternbild des Großen Burschen, das so schauderhaft ist, dass er niemandem davon erzählen kann.
Ein junger Mann, der sich in die blinde Anja verliebt hat, muss feststellen, dass ihr Apartment von oben bis unten mit Beschimpfungen bekritzelt ist. Marcel, sechzehn Jahre alt, hinterlässt auf der Toilettenwand eines Erotiklokals seine Handynummer und den Namen Suzy.
Familie Scheuch bekommt eines Tages Besuch von einem Herrn Ulrichsdorfer, der vorgibt, in ihrem Haus aufgewachsen zu sein, und einen Elektroschocker unter seinem geliehenen Anzugjackett verbirgt.
Das ganz und gar Unerwartete bricht in das Leben von Clemens J. Setz’ Figuren ein. Ihr Schöpfer erzählt davon einfühlsam, fast zärtlich. Durch Falltüren gestattet er uns Blicke auf rätselhafte Erscheinungen und in geheimnisvolle Abgründe des Alltags, man stößt auf Wiedergänger und auf Sätze, die einen mit der Zunge schnalzen lassen.
Der Trost runder Dinge ist ein Buch voller Irrlichter und doppelter Böden – radikal erzählt und aufregend bis ins Detail.
Clemens J. Setz wurde 1982 in Graz geboren, wo er Mathematik sowie Germanistik studierte und heute als Übersetzer und freier Schriftsteller lebt. 2011 wurde er für seinen Erzählband Die Liebe zur Zeit des Mahlstädter Kindes mit dem Preis der Leipziger Buchmesse ausgezeichnet. Sein Roman Indigo stand auf der Shortlist des Deutschen Buchpreises 2012 und wurde mit dem Literaturpreis des Kulturkreises der deutschen Wirtschaft 2013 ausgezeichnet. 2014 erschien sein erster Gedichtband Die Vogelstraußtrompete. Für seinen Roman Die Stunde zwischen Frau und Gitarre erhielt Setz den Wilhelm Raabe-Literaturpreis 2015.
Clemens J. Setz
Der Trost runder Dinge
Erzählungen
Erschienen: 11.02.2019
Gebunden
320 Seiten
ISBN: 978-3-518-42852-8
Suhrkamp Verlag AG
Mit Abbildungen
€ 24,00
# new books
Der Trost runder Dinge
Erzählungen
Clemens J. Setz
• fleursdumal.nl magazine
More in: #Short Stories Archive, - Book News, - Book Stories, Archive S-T, Art & Literature News, WAR & PEACE
`Zullen we doen wie het eerst bij de kerk is?’ vraagt Tijger.
`Goed’, zegt Mels. `Maar ik wil twintig meter voorsprong. Mijn fiets is niet zo goed als die van jou.’
`Jij mag mijn fiets.’
`Dan starten we gelijk.’
`Jullie wachten maar op me bij de kerk’, zegt Thija.
`Ik tel tot drie’, roept Tijger.
Bij `drie’ vliegen ze ervandoor. De betere fiets helpt Mels niet. Tijger gaat op kop. Maar Mels geeft zich nog niet gewonnen.
Ze naderen het dorp. In volle vaart schiet Tijger van het pad, zoeft rakelings langs de Wijer en vindt het pad terug. Bijna had Mels hem ingehaald.
De kerk is al dichtbij. Het pad wordt breder. Op het laatste stuk van het pad, vanaf het kerkhof tot de kerk, ligt grind. Daar kunnen ze nog harder.
Tijger zoeft de straat op. Een paar tellen later gevolgd door Mels.
Hij hoort een klap. Roepen. Schelden.
Tijger ligt bewegingloos op straat. De fiets ligt verwrongen onder het wiel van de tractor. Mensen schieten te hulp. Vrouwen met handdoeken en verband. Mannen stropen in paniek hun mouwen op.
De boer probeert de fiets onder het tractorwiel vandaan te trekken.
Mels wil naar zijn vriend, maar de mensen duwen hem aan de kant. Hij ziet hoe een straaltje bloed uit het oor van Tijger loopt.
Thija slaat een arm om Mels heen. Hij ziet haar grote ogen waar de tranen uit stromen.
`Hij is dood’, horen ze de man zeggen die zijn oor aan Tijgers borst houdt.
`Hij is dood’, zegt de man tegen Tijgers moeder.
`Hij is dood’, fluistert Mels.
Thija’s tranen vloeien langs haar hals en vormen een donkere vlek op haar lichtgroene blouse.
Een politieman stuurt alle kinderen weg. Het helpt niet als ze zeggen dat Tijger hun vriend is.
`Jullie moeten weg’, zegt de agent. `En hij heet geen Tijger. Hij heet Bart.’
Ze gaan op de bank voor de kerk zitten en zien hoe een ambulance voorrijdt, hoe Tijger op een brancard wordt gelegd en hoe hij het dorp uit wordt gereden.
De moeder van Mels komt naar hem en Thija toe, gaat bij hen zitten en legt een arm om hen heen. Samen zitten ze op de bank, totdat het donker wordt. En dan blijven ze ook nog zitten, omdat ze weer moeten huilen als ze steeds opnieuw het ijselijke gillen van Tijgers moeder horen. De dokter is bij haar, en de pastoor, maar geen pillen en geen gebeden krijgen haar stil.
Dan komt ook de moeder van Thija bij hen zitten. Zo zitten ze daar uren, in het almaar killer wordende maanlicht. En opeens begint Thija’s moeder te vertellen in haar wonderlijke taal die een mengeling is van Engels, Nederlands, Chinees en gebarentaal. Haar woorden verdoven de pijn. Ze vertelt dat ze als meisje leerde zwemmen in de Jangtsekiang. Dat ze als kind met haar ouders uit China is gevlucht, en dat ze het niet erg vindt om niet in China te wonen, maar dat ze zo dolgraag dat plekje aan de Gele Rivier terug zou willen zien.
Pas als beide wijzers van de kerkklok op twaalf staan, gaan ze naar huis.
Als Thija wegloopt, ziet Mels weer hoe dun ze is. Ze is niet meer dan vel over been.
De volgende ochtend wordt er op school over Tijger gesproken. De juf vertelt verhalen over de overstap van het leven naar de dood. En dan moeten ze allemaal huilen. De juf kan zo goed vertellen dat zelfs de meisjes die een hekel hadden aan Tijger moeten huilen.
Ze maken een rouwkrans en leggen die op Tijgers bank. Daar zal hij de rest van het schooljaar blijven liggen.
Na school gaan Mels en Thija naar het molenhuis van grootvader Bernhard.
Ze klimmen naar de doodstille zolder.
`Hoe gaat het in China als kinderen doodgaan?’ vraagt Mels.
`Vraag je dat aan mij?’
`Jij was er toch? Tenminste, jouw moeder.’
`Kinderen begraven ze in glazen kisten.’
`Net als Sneeuwwitje?’
`Soms worden ze verbrand, zodat de ziel van de overledene terug kan keren in een ander lichaam.’
`Kan Tijger dat ook?’
`Hij zal wel moeten’, zegt Thija. `We kunnen niet zonder hem.’
Mels ziet dat er tranen in haar ogen staan en daarom moeten ze opeens weer allebei huilen.
`Hij moet terugkomen’, zegt Mels.
`Misschien is hij al terug.’ Thija wijst op de grote vlinder die op de ruit gaat zitten en met zijn grote gekleurde vleugels naar hen wuift.
`Zo’n grote kapel heb ik hier nog nooit gezien’, zegt Mels. `Kapellen zijn heel zeldzaam. Denk je écht dat hij het is?’
`Ik denk het wel’, zegt Thija. `In China leven de zielen van gestorven kinderen ook voort in vlinders. En dan vliegen ze wuivend door het dorp. Je ziet toch dat hij naar ons wuift! Ik vind het echt iets voor Tijger.’
Bij de begrafenis loopt Thija aan de hand van haar moeder. Mels loopt ingehaakt in de arm van zijn moeder, die zachtjes huilt, maar toch zo hard dat iedereen het hoort. Ze kan er niets aan doen.
Mels huilt niet. En ook Thija huilt niet meer. Het meer achter haar ogen is leeg. Maar haar ogen staan schuiner dan ooit, alsof ze bij de begrafenis van Tijger extra mooi wil zijn.
De kist van Tijger wordt gedragen door mannen uit de buurt.
Het hele dorp loopt van de kerk naar het kerkhof. Ook de boer die Tijger doodgereden heeft. Hij heeft een vreemd bleek voorhoofd, precies waar zijn pet gewoonlijk staat, de rest van zijn gezicht is bruingebrand door de zon. Hij houdt de pet in de hand en knijpt hem bijna fijn.
De mannen laten Tijgers kist in het graf zakken. Mels probeert naar zichzelf te luisteren, maar zo stil is het in zijn hoofd nog nooit geweest.
Thija fluistert iets. Haar mond gaat open. Ze wijst. Dan pas ziet hij de kapel met grote gekleurde vleugels die over het kerkhof vliegt en tussen de bomen verdwijnt. Tijger is voorgoed vertrokken.
Ton van Reen: Het diepste blauw (097)
wordt vervolgd
• fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, - Het diepste blauw, Archive Q-R, Reen, Ton van
De herinnering aan de grote brand emotioneert hem. Hij merkt dat zijn hoofd gaat dazen, of er bijen in rond zoemen. Het zijn geen bijen, maar kinderstemmen. De school is uit.
`Zit je hier al lang, opa?’ Het zijn Afke en Zhia. In hun kleurige jurken hinkelen ze rond zijn rolstoel.
`Ik wachtte op jullie.’
`Wat gaan we doen?’
`Naar de watermolen?’
`Goed’, zegt Afke.
`Is er feest?’
`Hoezo?’
`Omdat jullie jurken dragen. Jullie lopen altijd in broeken.’
`Straks ga ik bij haar thuis spelen’, zegt Afke. `Zhia’s oma is over. Ze is heel aardig, maar tegen meisjes in broeken praat ze niet.’
`Ik vind die jurken ook veel mooier.’ Hij meent het echt.
Als vlinders lopen ze voor hem uit.
Bij het vlondertje van het voormalige huis van grootvader Rudolf staan ze even stil. Omdat ze daar altijd even stilstaan en omdat Mels er altijd wat vertelt.
`Hier legde ik vroeger mijn boot vast’, zegt hij. `Dan liep ik naar binnen. Grootvader vertelde vaak over zijn denkbeeldige reizen, of over de oorlog. In het schuurtje had hij een klein museum.’
`Waar is dat spul gebleven?’ vraagt Afke.
`Het meeste ligt bij mij op zolder.’
`Mogen wij er gaan kijken?’
`Zeker. Het spul moet er trouwens weg. Misschien is het iets voor een echt museum.’
`En als we het zelf willen houden?’ zegt Afke. `Je kunt het aan mij geven. Ik bewaar het goed.’
`Dan mag jij alles hebben.’
De meisjes hinkelen voor hem uit. Als ze te ver voorop zijn, wachten ze op hem.
`Ik wil het weitje bij mijn grootvaders huis wel weer eens zien’, zegt Mels.
`Wij spelen daar vaak’, zegt Afke.
`Vroeger kwam er nooit iemand. Alleen wij. Tijger heeft er een kist met spullen begraven. Voor later.’
`Wat zat erin?’
`Zijn cadeaus van een verjaardagsfeestje. Ook de mondharmonica die ik hem had gegeven.’
`Die is allang verroest’, zegt Zhia. `Waarom heeft hij dat spul begraven?’
`Tijger was net een eekhoorn. Hij stopte de dingen waarvan hij hield weg.’
`Eekhoorns vergeten waar ze hun noten begraven hebben’, zegt Zhia.
`Tijger kreeg niet eens de tijd om zijn spullen terug te zoeken.’
Bij de brug slaat hij de weg in die langs de Wijer naar de molen en de parkeerplaats loopt.
`Jij rijdt hard’, roept Afke tegen hem. `Straks rij je het water in.’
`Passen júllie maar op. Er zitten duiveltjes in het water, die je met hun haakstokken de beek in trekken.’
Hij stopt omdat hij een dode kraai aan de kant ziet liggen. Verderop ligt een dode egel. Vroeger stonden hier de frambozen van zijn moeder. De dieren hadden er vrij spel, maar op het asfalt hebben ze geen kans. De vogels en dieren die vroeger te snel of te stekelig waren om ze te kunnen pakken, zijn nu te langzaam of te zacht om te ontsnappen aan de auto’s van de mensen die de molen bezoeken.
Ton van Reen: Het diepste blauw (096)
wordt vervolgd
• fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, - Het diepste blauw, Archive Q-R, Reen, Ton van
Luigi Pirandello’s extraordinary final novel begins when Vitangelo Moscarda’s wife remarks that Vitangelo’s nose tilts to the right.
This commonplace interaction spurs the novel’s unemployed, wealthy narrator to examine himself, the way he perceives others, and the ways that others perceive him.
At first he only notices small differences in how he sees himself and how others do; but his self-examination quickly becomes relentless, dizzying, leading to often darkly comic results as Vitangelo decides that he must demolish that version of himself that others see.
Pirandello said of his 1926 novel that it “deals with the disintegration of the personality. It arrives at the most extreme conclusions, the farthest consequences.” Indeed, its unnerving humor and existential dissection of modern identity find counterparts in Samuel Beckett’s Molloy trilogy and the works of Thomas Bernhard and Vladimir Nabokov.
Luigi Pirandello (1867-1936) was an Italian author, who was awarded the Nobel Prize for Literature in 1934 for his “bold and brilliant renovation of the drama and the stage.” Pirandello’s works include novels, hundreds of short stories, and plays. Pirandello’s plays are often seen as forerunners for the theatre of the absurd.
One, No One, and One Hundred Thousand
Luigi Pirandello
Translated by William Weaver
Publisher Spurl Editions
Format Paperback
218 pages
ISBN-10 194367907X
ISBN-13 9781943679072
2018
$18.00
# new books
Title One, No One, and One Hundred Thousand
Author Luigi Pirandello
Translated by William Weaver
• fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, - Book Stories, Archive O-P, Archive O-P, Luigi Pirandello, Pirandello, Luigi, Pirandello, Luigi, Samuel Beckett, Thomas Bernhard, Vladimir Nabokov
OLD ABE’S CONVERSION
The Negro population of the little Southern town of Danvers was in a state of excitement such as it seldom reached except at revivals, baptisms, or on Emancipation Day. The cause of the commotion was the anticipated return of the Rev. Abram Dixon’s only son, Robert, who, having taken up his father’s life-work and graduated at one of the schools, had been called to a city church.
When Robert’s ambition to take a college course first became the subject of the village gossip, some said that it was an attempt to force Providence. If Robert were called to preach, they said, he would be endowed with the power from on high, and no intervention of the schools was necessary. Abram Dixon himself had at first rather leaned to this side of the case. He had expressed his firm belief in the theory that if you opened your mouth, the Lord would fill it. As for him, he had no thought of what he should say to his people when he rose to speak. He trusted to the inspiration of the moment, and dashed blindly into speech, coherent or otherwise.
Himself a plantation exhorter of the ancient type, he had known no school except the fields where he had ploughed and sowed, the woods and the overhanging sky. He had sat under no teacher except the birds and the trees and the winds of heaven. If he did not fail utterly, if his labour was not without fruit, it was because he lived close to nature, and so, near to nature’s God. With him religion was a matter of emotion, and he relied for his results more upon a command of feeling than upon an appeal to reason. So it was not strange that he should look upon his son’s determination to learn to be a preacher as unjustified by the real demands of the ministry.
But as the boy had a will of his own and his father a boundless pride in him, the day came when, despite wagging heads, Robert Dixon went away to be enrolled among the students of a growing college. Since then six years had passed. Robert had spent his school vacations in teaching; and now, for the first time, he was coming home, a full-fledged minister of the gospel.
It was rather a shock to the old man’s sensibilities that his son’s congregation should give him a vacation, and that the young minister should accept; but he consented to regard it as of the new order of things, and was glad that he was to have his boy with him again, although he murmured to himself, as he read his son’s letter through his bone-bowed spectacles: “Vacation, vacation, an’ I wonder ef he reckons de devil’s goin’ to take one at de same time?”
It was a joyous meeting between father and son. The old man held his boy off and looked at him with proud eyes.
“Why, Robbie,” he said, “you—you’s a man!”
“That’s what I’m trying to be, father.” The young man’s voice was deep, and comported well with his fine chest and broad shoulders.
“You’s a bigger man den yo’ father ever was!” said his mother admiringly.
“Oh, well, father never had the advantage of playing football.”
The father turned on him aghast. “Playin’ football!” he exclaimed. “You don’t mean to tell me dat dey ‘lowed men learnin’ to be preachers to play sich games?”
“Oh, yes, they believe in a sound mind in a sound body, and one seems to be as necessary as the other in fighting evil.”
Abram Dixon shook his head solemnly. The world was turning upside down for him.
“Football!” he muttered, as they sat down to supper.
Robert was sorry that he had spoken of the game, because he saw that it grieved his father. He had come intending to avoid rather than to combat his parent’s prejudices. There was no condescension in his thought of them and their ways. They were different; that was all. He had learned new ways. They had retained the old. Even to himself he did not say, “But my way is the better one.”
His father was very full of eager curiosity as to his son’s conduct of his church, and the son was equally glad to talk of his work, for his whole soul was in it.
“We do a good deal in the way of charity work among the churchless and almost homeless city children; and, father, it would do your heart good if you could only see the little ones gathered together learning the first principles of decent living.”
“Mebbe so,” replied the father doubtfully, “but what you doin’ in de way of teachin’ dem to die decent?”
The son hesitated for a moment, and then he answered gently, “We think that one is the companion of the other, and that the best way to prepare them for the future is to keep them clean and good in the present.”
“Do you give ’em good strong doctern, er do you give ’em milk and water?”
“I try to tell them the truth as I see it and believe it. I try to hold up before them the right and the good and the clean and beautiful.”
“Humph!” exclaimed the old man, and a look of suspicion flashed across his dusky face. “I want you to preach fer me Sunday.”
It was as if he had said, “I have no faith in your style of preaching the gospel. I am going to put you to the test.”
Robert faltered. He knew his preaching would not please his father or his people, and he shrank from the ordeal. It seemed like setting them all at defiance and attempting to enforce his ideas over their own. Then a perception of his cowardice struck him, and he threw off the feeling that was possessing him. He looked up to find his father watching him keenly, and he remembered that he had not yet answered.
“I had not thought of preaching here,” he said, “but I will relieve you if you wish it.”
“De folks will want to hyeah you an’ see what you kin do,” pursued his father tactlessly. “You know dey was a lot of ’em dat said I oughn’t ha’ let you go away to school. I hope you’ll silence ’em.”
Robert thought of the opposition his father’s friends had shown to his ambitions, and his face grew hot at the memory. He felt his entire inability to please them now.
“I don’t know, father, that I can silence those who opposed my going away or even please those who didn’t, but I shall try to please One.”
It was now Thursday evening, and he had until Saturday night to prepare his sermon. He knew Danvers, and remembered what a chill fell on its congregations, white or black, when a preacher appeared before them with a manuscript or notes. So, out of concession to their prejudices, he decided not to write his sermon, but to go through it carefully and get it well in hand. His work was often interfered with by the frequent summons to see old friends who stayed long, not talking much, but looking at him with some awe and a good deal of contempt. His trial was a little sorer than he had expected, but he bore it all with the good-natured philosophy which his school life and work in a city had taught him.
The Sunday dawned, a beautiful, Southern summer morning; the lazy hum of the bees and the scent of wild honeysuckle were in the air; the Sabbath was full of the quiet and peace of God; and yet the congregation which filled the little chapel at Danvers came with restless and turbulent hearts, and their faces said plainly: “Rob Dixon, we have not come here to listen to God’s word. We have come here to put you on trial. Do you hear? On trial.”
And the thought, “On trial,” was ringing in the young minister’s mind as he rose to speak to them. His sermon was a very quiet, practical one; a sermon that sought to bring religion before them as a matter of every-day life. It was altogether different from the torrent of speech that usually flowed from that pulpit. The people grew restless under this spiritual reserve. They wanted something to sanction, something to shout for, and here was this man talking to them as simply and quietly as if he were not in church.
As Uncle Isham Jones said, “De man never fetched an amen”; and the people resented his ineffectiveness. Even Robert’s father sat with his head bowed in his hands, broken and ashamed of his son; and when, without a flourish, the preacher sat down, after talking twenty-two minutes by the clock, a shiver of surprise ran over the whole church. His father had never pounded the desk for less than an hour.
Disappointment, even disgust, was written on every face. The singing was spiritless, and as the people filed out of church and gathered in knots about the door, the old-time head-shaking was resumed, and the comments were many and unfavourable.
“Dat’s what his schoolin’ done fo’ him,” said one.
“It wasn’t nothin’ mo’n a lecter,” was another’s criticism.
“Put him ‘side o’ his father,” said one of the Rev. Abram Dixon’s loyal members, “and bless my soul, de ol’ man would preach all roun’ him, and he ain’t been to no college, neither!”
Robert and his father walked home in silence together. When they were in the house, the old man turned to his son and said:
“Is dat de way dey teach you to preach at college?”
“I followed my instructions as nearly as possible, father.”
“Well, Lawd he’p dey preachin’, den! Why, befo’ I’d ha’ been in dat pulpit five minutes, I’d ha’ had dem people moanin’ an’ hollerin’ all over de church.”
“And would they have lived any more cleanly the next day?”
The old man looked at his son sadly, and shook his head as at one of the unenlightened.
Robert did not preach in his father’s church again before his visit came to a close; but before going he said, “I want you to promise me you’ll come up and visit me, father. I want you to see the work I am trying to do. I don’t say that my way is best or that my work is a higher work, but I do want you to see that I am in earnest.”
“I ain’t doubtin’ you mean well, Robbie,” said his father, “but I guess I’d be a good deal out o’ place up thaih.”
“No, you wouldn’t, father. You come up and see me. Promise me.”
And the old man promised.
It was not, however, until nearly a year later that the Rev. Abram Dixon went up to visit his son’s church. Robert met him at the station, and took him to the little parsonage which the young clergyman’s people had provided for him. It was a very simple place, and an aged woman served the young man as cook and caretaker; but Abram Dixon was astonished at what seemed to him both vainglory and extravagance.
“Ain’t you livin’ kin’ o’ high fo’ yo’ raisin’, Robbie?” he asked.
The young man laughed. “If you’d see how some of the people live here, father, you’d hardly say so.”
Abram looked at the chintz-covered sofa and shook his head at its luxury, but Robert, on coming back after a brief absence, found his father sound asleep upon the comfortable lounge.
On the next day they went out together to see something of the city. By the habit of years, Abram Dixon was an early riser, and his son was like him; so they were abroad somewhat before business was astir in the town. They walked through the commercial portion and down along the wharves and levees. On every side the same sight assailed their eyes: black boys of all ages and sizes, the waifs and strays of the city, lay stretched here and there on the wharves or curled on doorsills, stealing what sleep they could before the relentless day should drive them forth to beg a pittance for subsistence.
“Such as these we try to get into our flock and do something for,” said Robert.
His father looked on sympathetically, and yet hardly with full understanding. There was poverty in his own little village, yes, even squalour, but he had never seen anything just like this. At home almost everyone found some open door, and rare was the wanderer who slept out-of-doors except from choice.
At nine o’clock they went to the police court, and the old minister saw many of his race appear as prisoners, receiving brief attention and long sentences. Finally a boy was arraigned for theft. He was a little, wobegone fellow hardly ten years of age. He was charged with stealing cakes from a bakery. The judge was about to deal with him as quickly as with the others, and Abram’s heart bled for the child, when he saw a negro call the judge’s attention. He turned to find that Robert had left his side. There was a whispered consultation, and then the old preacher heard with joy, “As this is his first offence and a trustworthy person comes forward to take charge of him, sentence upon the prisoner will be suspended.”
Robert came back to his father holding the boy by the hand, and together they made their way from the crowded room.
“I’m so glad! I’m so glad!” said the old man brokenly.
“We often have to do this. We try to save them from the first contact with the prison and all that it means. There is no reformatory for black boys here, and they may not go to the institutions for the white; so for the slightest offence they are sent to jail, where they are placed with the most hardened criminals. When released they are branded forever, and their course is usually downward.”
He spoke in a low voice, that what he said might not reach the ears of the little ragamuffin who trudged by his side.
Abram looked down on the child with a sympathetic heart.
“What made you steal dem cakes?” he asked kindly.
“I was hongry,” was the simple reply.
The old man said no more until he had reached the parsonage, and then when he saw how the little fellow ate and how tenderly his son ministered to him, he murmured to himself, “Feed my lambs”; and then turning to his son, he said, “Robbie, dey’s some’p’n in ‘dis, dey’s some’p’n in it, I tell you.”
That night there was a boy’s class in the lower room of Robert Dixon’s little church. Boys of all sorts and conditions were there, and Abram listened as his son told them the old, sweet stories in the simplest possible manner and talked to them in his cheery, practical way. The old preacher looked into the eyes of the street gamins about him, and he began to wonder. Some of them were fierce, unruly-looking youngsters, inclined to meanness and rowdyism, but one and all, they seemed under the spell of their leader’s voice. At last Robert said, “Boys, this is my father. He’s a preacher, too. I want you to come up and shake hands with him.” Then they crowded round the old man readily and heartily, and when they were outside the church, he heard them pause for a moment, and then three rousing cheers rang out with the vociferated explanation, “Fo’ de minister’s pap!”
Abram held his son’s hand long that night, and looked with tear-dimmed eyes at the boy.
“I didn’t understan’,” he said. “I didn’t understan’.”
“You’ll preach for me Sunday, father?”
“I wouldn’t daih, honey. I wouldn’t daih.”
“Oh, yes, you will, pap.”
He had not used the word for a long time, and at sound of it his father yielded.
It was a strange service that Sunday morning. The son introduced the father, and the father, looking at his son, who seemed so short a time ago unlearned in the ways of the world, gave as his text, “A little child shall lead them.”
He spoke of his own conceit and vainglory, the pride of his age and experience, and then he told of the lesson he had learned. “Why, people,” he said, “I feels like a new convert!”
It was a gentler gospel than he had ever preached before, and in the congregation there were many eyes as wet as his own.
“Robbie,” he said, when the service was over, “I believe I had to come up here to be converted.” And Robbie smiled.
Paul Laurence Dunbar
(1872 – 1906)
Old Abe’s Conversion
From The Heart Of Happy Hollow, a collection of short stories reprinted in 1904 by Dodd, Mead and Company, New York.
Short Story
• fleursdumal.nl magazine
More in: Archive C-D, Archive C-D, Dunbar, Paul Laurence, Dunbar, Paul Laurence, Paul Laurence Dunbar, Paul Laurence Dunbar
`Wat een allemachtig mooie bliksem’, zegt Tijger vol bewondering. Het hele dorp wordt geraakt door vuurpijlen die sissend in de grond slaan.
`Onweer is sprookjesweer’, zegt Thija.
Door het raampje van de zolder is het uitzicht op de wereld altijd sprookjesachtig, maar vooral nu, nu de bliksem het dorp wil afbranden en de donkere bossen aan de bovenloop van de Wijer in een witte gloed zet.
In hun bijna geluiddichte schuilplaats op de zolder van de molen horen ze het onweer nauwelijks, maar zien ze wel de bliksem wanneer die als een drietand boven het dorp staat. Hij vonkt langs de bliksemafleider van de kerk. De vlammen spatten van het beeld van Christoffel dat boven op de toren staat en die het dorp bewaakt, met op zijn schouder het kindje Jezus dat al een paar honderd jaar wacht om over de Wijer te worden gedragen.
Thija leest voor uit een van de bijbelboeken die in een doos op de zolder staan. Ze hebben er pas twee gelezen. De rest moet nog.
`Zodra Izebel, de weduwe van koning Achab van Juda, hoorde dat Jehoe, de nieuwe koning van Juda en moordenaar van haar man, haar kwam bezoeken, liet zij haar huis beschilderen, plantte bloemen in haar tuin en nodigde vrouwen in haar huis.’
`Dat zijn veel komma’s in één zin’, zegt Mels.
`Ik kan niet anders lezen dan dat wat er staat’, zegt Thija. Ze leest verder.
`Deze vrouwen waren in de hogere kringen zeer geliefd. Zij verstonden de kunst van het verleiden en maakten daar gebruik van.’
`Hoeren dus’, zegt Tijger. `Net als in de bunker.’
`Op de dag van Jehoes aankomst, verfde Izebel haar ogen zwart, haar lippen rood en haar nagels paars.’ Thija doet een vinger op haar lippen om te voorkomen dat Tijger daar weer opmerkingen over maakt. `Ze maakte haar kapsel in orde, kleedde zich in een jurk van doorschijnende zijde, sierde zich met paarlen, robijnen en blauw glanzende brokken aquamarijn. Daarna ging ze op het met bloemen gestikte kussen voor het venster zitten en wachtte af. Toen ze Jehoe zag naderen, raakte ze zeer opgewonden. “Hoe gaat het de nieuwe koning van Juda?” vroeg ze. “Hoe gaat het de moordenaar van mijn man? Het zal wel goed met hem zijn. De Heer onze God is met hem, want hij heeft het land een dienst bewezen door mijn man Achab te vermoorden.”‘
`Ze had wel lef’, zegt Tijger.
`Toen Jehoe haar hoorde, riep hij woedend tegen zijn soldaten: “Gooi dat kreng het raam uit!” De soldaten grepen Izebel en gooiden haar op de binnenplaats. Daar liet Jehoe haar door de paarden vertrappen. Haar bloed spoot tegen de muur. Wilde honden vraten haar vlees. Haar hersenen werden verzameld door een bedelaar die ermee aan de haal ging.
In de volgende dagen liet Jehoe alle zonen van Achab vermoorden. Achab had zeventig zonen, verwekt bij Izebel, slavinnen en publieke vrouwen. Hij had geen dochters, omdat Izebel nooit een dochter gebaard had. De dochters die Achab verwekt had bij slavinnen en publieke vrouwen, had hij voor de leeuwen laten werpen. Volgens de wetten van het volk waren ze een doorn in het oog van God. De zonen van Achab woonden verspreid over heel Israël, bij oude leermeesters. Ze werden door Jehoes soldaten neergestoken en ontmand. Hun hoofden werden afgehouwen en verpakt in manden naar Jehoe gezonden. Jehoe voerde de hoofden van Achabs zonen aan de wilde dieren. Zo kwam er een einde aan het geslacht van Achab.’
Verbijsterd kijken ze elkaar aan.
`Waarom staat zoiets in de bijbel?’ vraagt Tijger.
`De bijbel is een geschiedenisboek’, zegt Thija.
`Denk je dat dit echt is gebeurd?’
`Natuurlijk. De mensen leefden als beesten.’
`Net als in China?’
`Net als in China.’
`Lees nog maar een verhaal. Met dit weer kunnen we toch niet weg. Maar wel een verhaal dat minder gruwelijk is.’
Thija slaat het boek weer open, maar stokt in haar beweging als de wind de pannen rijtje voor rijtje oplicht en ze roffelend weer op hun plek laat vallen. Een paar pannen vallen kapot. De regen slaat als een waterval op de ruit. Het is echt noodweer.
De bliksem treft de kerk opnieuw. Het kind op de schouder van Christoffel staat in brand.
`Ik hoor dat Jezus “help” roept’, zegt Tijger
`Hierboven horen we niks’, zegt Mels.
`We horen Hem wel’, zegt Thija. `Hij is nog maar een kind. We horen het als Hij angst heeft. Hij roept naar ons. Jezus kan dat. God kan alles.’
`Hij staat echt in brand’, zegt Mels, nauwelijks gelovend wat hij ziet. `De toren brandt.’
Ze zien dat Christoffel wankelt en naar voren helt. Even houdt hij zich vast aan de antenne op zijn rug en draait een halve slag om zijn as. Dan valt hij samen met het kind naar beneden. Hun val wordt gebroken door uitstekende draden en haken, dan tuimelen ze in de afgrond tussen de daken van het dorp.
`Jezus komt thuis bij Zijn Vader op het altaar’, zegt Thija bleek. Ze glijdt van de stapel meelzakken af, knielt neer, haar hoofd gebogen en bidt.
De jongens houden hun adem in. Mels weet dat dit een moment is waarop de wereld kan blijven stilstaan.
Op zolder is het nog stiller dan het al was. Verbijsterd kijken ze naar de vlammen die uit de toren slaan en over het dak van de kerk dansen. In een paar tellen zetten ze het hele gebouw in lichterlaaie.
Ton van Reen: Het diepste blauw (095)
wordt vervolgd
• fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, - Het diepste blauw, Archive Q-R, Reen, Ton van
Hij rijdt de winkel in, rechtdoor naar de bloemenhoek die nu op de plek zit waar vroeger de keuken van juffrouw Fijnhout was.
Al een paar dagen na de begrafenis van juffrouw Fijnhout betrok nicht Jozefien, met man en kinderen, het huis.
Haar man begon direct met het uitbreiden van de winkel. Hij verkocht ook verf en behang, kalk en wasbenzine. En hij had een drukpersje voor geboortekaartjes. En wie geboortekaartjes kocht, kocht ook bloemen. Daarom stond een hoek van de winkel altijd vol kleurige bloemen voor geboortefeesten en een andere hoek vol witte ruikers voor bruiloften en begrafenissen.
Nicht Jozefien vlocht ook grafkransen. Ze had wel wat van haar overleden tante. Voor alles kon men bij haar terecht.
In de loop der jaren is de winkel uitgebreid. Mels komt er nog graag. De geuren van de bloemen doen hem goed. En de kleuren. Hij hoort het druppelen van de fonteintjes. Overal staan ze. Het is mode. Fonteintjes van aardewerk, van hard, gekleurd plastic, van glas. En veel spiegels die het wereldje van de winkel uitvergroten tot een ware tuin. Door al die spiegels lijken er meer meisjes in de winkel te zijn, maar er is alleen Christine, de kleindochter van nicht Jozefien.
`Geef die witte aronskelken maar’, zegt Mels. Hij is een beetje gek op haar, door de manier waarop ze alles doet, bedachtzaam en vanzelfsprekend. Ze weet precies wat mooi is. Een prinses in een koninklijke tuin. Ze is altijd vriendelijk.
`Jammer dat het kerkhof weggaat, hè’, zegt Christine, terwijl ze bezig is met een bloemstuk voor een begrafenis. Ze lijkt als twee druppels water op haar grootmoeder Jozefien. Ze is al de vijfde generatie in de winkel.
`Ik kom er zelf niet meer te liggen’, zegt Mels. `Ik dacht bij mijn vriend Tijger begraven te worden, maar als het zover is, brengen ze me naar een plek waar ik nu al niet meer op eigen kracht kan komen.’
`Hoelang is uw vriend al dood?’
`Al bijna vijftig jaar. Hem laten ze gewoon liggen. De huizen worden gewoon op de resterende graven gebouwd.’
`Ik zou daar niet willen wonen.’
`Tijger kan er wel om lachen’, zegt Mels.
Christine pakt de aronskelken in en legt ze op zijn schoot. Ze zijn wit en ruiken naar vanille.
Hij ziet zichzelf in de spiegel naast de kassa. Vanaf zijn borst. De bloemen op zijn schoot verbergen zijn onderlijf. Hij ziet er goed uit, met die bloemen op schoot. Bloemen houden van hem. Ze maken hem mooier. Daarom geeft hij ze aan Tijger. Hij weet nog wat zijn moeder zei: je moet altijd de dingen geven waarvan je het meest houdt.
Mels betaalt. De kassa rinkelt. Het is een geluid dat in een winkel hoort.
`Ik voel me hier nog steeds net zo thuis als toen het de kleine winkel van juffrouw Fijnhout was.’
`Juffrouw Fijnhout?’
`De oudtante van je grootmoeder.’
`O, die. Ze had geen kinderen, hè?’
`Jouw grootmoeder leek ook op haar. Net als jouw moeder op haar lijkt. En jij op allemaal.’
`Was ze knap?’
`Wil je weten of jij knap bent?’
`Zeg maar niets’, lacht ze.
`Ja, ze was knap. Maar dat besefte ik later pas. Een kind ziet zoiets niet. Maar ik kwam graag bij haar. Dat is wat telt. Of jij knap bent, laat ik over aan de jongemannen.’
`Bonnetje?’
`Welnee’, zegt hij, overmoedig door de bloemen op zijn schoot. `Geef mij maar een kus.’
Ze kijkt hem lachend aan en geeft hem dan een kus op zijn wang.
`Ik hoop dat er ook nog iemand aan mij denkt als ík al vijftig jaar dood ben’, zegt ze.
`Vast wel’, lacht Mels. `Ik gun je veel kleinkinderen.’
Hij rijdt de winkel uit en kijkt nog een keer om. Hij ziet Christine in drie spiegels tegelijk. Van voor en van achter en van opzij. Alle Christines zijn even mooi.
Hij rijdt door naar het kerkhof en stopt bij het graf van grootvader Rudolf. Hij haalt een bloem uit het boeket en legt die bij het kruis waaronder grootvader Rudolf is begraven, boven op zijn veel eerder gestorven vrouw.
`Rudolphus Johannes Cremers’, leest hij hardop. `Voormalig hoofd der school.’ En daarboven staat: `Katelijne Melanie Jansen’, `huisvrouw’. De kruisjes geven aan dat grootmoeder Katelijne in 1944 is overleden en grootvader Rudolf in 1978. Hij is, geboren in 1882, bijna honderd geworden. Grootmoeder Katelijne is geboren in 1906. Ze was dus achttien jaar jonger en pas achtendertig toen ze stierf. Van horen zeggen weet hij dat ze pianospeelde op familiefeestjes.
Wat doen ze nu met hen? Wordt grootvader naar het nieuwe kerkhof verhuisd en blijft grootmoeder hier achter omdat ze hier al meer dan veertig jaar ligt?
Op elk graf van een familielid legt hij een bloem.
Hij rijdt een rondje. Een deel van de graven is al weg. Door al die lege plekken, ziet het er rommelig uit.
Het graf van Tijger ligt tussen de kindergraven. De meeste opschriften op de kinderkruisen zijn onleesbaar geworden. Ook dat van Tijger is afgebladderd. Van zijn voornaam is alleen een a over, maar het kan ook een o zijn. Hij is een vergeten kind. Wie geen nageslacht heeft, houdt op te bestaan.
Hij legt de bloemen op het graf.
`Dank je.’ Het is de stem van Tijger. Elke keer als hij bloemen op het graf legt, hoort hij hem. Het kan natuurlijk niet, maar toch.
Hij klopt het stuifmeel van zijn jas.
In de eerste maanden na zijn dood brachten Thija en hij vaak boeketten naar het graf. Bloemen die ze langs de Wijer hadden geplukt. Distels, lelies, judaspenningen, alles wat er in het wild groeide.
Vroeger, met de schoolklas, hebben ze vaak het kerkhof geharkt, het onkruid gewied, het mos van de stenen gekrast. Er was hun respect bijgebracht voor het kerkhof. De plek van de voorouders, die altijd zo hoorde te blijven.
Het graf van vliegenier John Wilkington, dat altijd door Mels’ moeder werd onderhouden, is allang weg. Het houten kruis, waarvan de verf verdwenen is, staat in een hoekje van het kerkhof te wachten op mensen die zich het lot van John Wilkington willen aantrekken en de geschiedenis aan hem levend willen houden, maar Mels is een van de weinigen die nog weten wie John Wilkington was. En hij is niet meer in staat het kruis op te knappen om John de eer te geven die hem toekomt.
Bij de poort van het kerkhof staat het beeld van Christoffel met Jezus op zijn schouder. Half tussen de struiken. Langgeleden is het bij de grote kerkbrand van de toren gevallen. Christoffel is een deel van zijn hoofd kwijtgeraakt en mist ook zijn voeten. Jezus heeft de arm verloren die hij om Christoffels schouder had geslagen. Na de restauratie van de kerk is het beeld niet teruggeplaatst op de toren maar vervangen door een haan. Het gehavende beeld is in de tuin gezet en vergeten. Het is een verkeerde plek. Christoffel met op zijn schouder het kind dat over het water wil worden gedragen, had langs de Wijer moeten staan.
De brand van de kerk was de grootste ramp die het dorp ooit getroffen had.
Ton van Reen: Het diepste blauw (094)
wordt vervolgd
• fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, - Het diepste blauw, Archive Q-R, Reen, Ton van
Als Mels door de achterdeur binnenkomt hoort hij het direct: het is te stil.
Op zijn tenen loopt hij naar de keuken. Juffrouw Fijnhout zit aan tafel, met haar hoofd op haar armen.
Het is zes uur, tijd om de klok op te winden. Is ze het vergeten? Is ze er te moe voor?
Hij gaat tegenover haar zitten en kijkt naar haar witte haar. De ene helft van haar gezicht. Haar ogen zijn dicht.
Nu pas valt hem de vreemde lucht op. Hij ziet het plasje onder haar stoel.
Kalm gaat hij naar huis.
`Er is iets met juffrouw Fijnhout’, zegt hij tegen zijn moeder.
`Ze is dood’, zegt ze. `Dat zie ik aan je gezicht.’ Ze slaat een kruis. `Dat de Here zich over haar moge ontfermen. Ze heeft een mooie plek in de hemel verdiend. Amen.’
`Ze hield van haar winkel. Denk jij dat ze in de hemel een winkeltje begint?’
`Maar of ze daar ook Hohner-muziekinstrumenten hebben? Haal je tante. We moeten juffrouw Fijnhout gaan verzorgen. En waarschuw de dokter. Ze is niet dood voordat hij het zegt.’
Mels rent naar zijn tante en brengt haar het nieuws. Nog geen vijf minuten later weet iedereen in de buurt over de dood van juffrouw Fijnhout, die zonder veel pijn is overleden. De mensen zijn tevreden. Ze heeft een zachte dood verdiend.
Ton van Reen: Het diepste blauw (093)
wordt vervolgd
• fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, - Het diepste blauw, Archive Q-R, Reen, Ton van
The She-Wolf
Leonard Bilsiter was one of those people who have failed to find this world attractive or interesting, and who have sought compensation in an “unseen world” of their own experience or imagination — or invention.
Children do that sort of thing successfully, but children are content to convince themselves, and do not vulgarise their beliefs by trying to convince other people. Leonard Bilsiter’s beliefs were for “the few,” that is to say, anyone who would listen to him.
His dabblings in the unseen might not have carried him beyond the customary platitudes of the drawing-room visionary if accident had not reinforced his stock-intrade of mystical lore. In company with a friend, who was interested in a Ural mining concern, he had made a trip across Eastern Europe at a moment when the great Russian railway strike was developing from a threat to a reality; its outbreak caught him on the return journey, somewhere on the further side of Perm, and it was while waiting for a couple of days at a wayside station in a state of suspended locomotion that he made the acquaintance of a dealer in harness and metalware, who profitably whiled away the tedium of the long halt by initiating his English travelling companion in a fragmentary system of folk-lore that he had picked up from Trans–Baikal traders and natives.
Leonard returned to his home circle garrulous about his Russian strike experiences, but oppressively reticent about certain dark mysteries, which he alluded to under the resounding title of Siberian Magic. The reticence wore off in a week or two under the influence of an entire lack of general curiosity, and Leonard began to make more detailed allusions to the enormous powers which this new esoteric force, to use his own description of it, conferred on the initiated few who knew how to wield it. His aunt, Cecilia Hoops, who loved sensation perhaps rather better than she loved the truth, gave him as clamorous an advertisement as anyone could wish for by retailing an account of how he had turned a vegetable marrow into a wood pigeon before her very eyes. As a manifestation of the possession of supernatural powers, the story was discounted in some quarters by the respect accorded to Mrs. Hoops’ powers of imagination.
However divided opinion might be on the question of Leonard’s status as a wonderworker or a charlatan, he certainly arrived at Mary Hampton’s house-party with a reputation for preeminence in one or other of those professions, and he was not disposed to shun such publicity as might fall to his share. Esoteric forces and unusual powers figured largely in whatever conversation he or his aunt had a share in, and his own performances, past and potential, were the subject of mysterious hints and dark avowals.
“I wish you would turn me into a wolf, Mr. Bilsiter,” said his hostess at luncheon the day after his arrival.
“My dear Mary,” said Colonel Hampton, “I never knew you had a craving in that direction.”
“A she-wolf, of course,” continued Mrs. Hampton; “it would be too confusing to change one’s sex as well as one’s species at a moment’s notice.”
“I don’t think one should jest on these subjects,” said Leonard.
“I’m not jesting, I’m quite serious, I assure you. Only don’t do it today; we have only eight available bridge players, and it would break up one of our tables. To-morrow we shall be a larger party. To-morrow night, after dinner —”
“In our present imperfect understanding of these hidden forces I think one should approach them with humbleness rather than mockery,” observed Leonard, with such severity that the subject was forthwith dropped.
Clovis Sangrail had sat unusually silent during the discussion on the possibilities of Siberian Magic; after lunch he side-tracked Lord Pabham into the comparative seclusion of the billiard-room and delivered himself of a searching question.
“Have you such a thing as a she-wolf in your collection of wild animals? A she-wolf of moderately good temper?”
Lord Pabham considered. “There is Loiusa,” he said, “a rather fine specimen of the timber-wolf. I got her two years ago in exchange for some Arctic foxes. Most of my animals get to be fairly tame before they’ve been with me very long; I think I can say Louisa has an angelic temper, as she-wolves go. Why do you ask?”
“I was wondering whether you would lend her to me for tomorrow night,” said Clovis, with the careless solicitude of one who borrows a collar stud or a tennis racquet.
“To-morrow night?”
“Yes, wolves are nocturnal animals, so the late hours won’t hurt her,” said Clovis, with the air of one who has taken everything into consideration; “one of your men could bring her over from Pabham Park after dusk, and with a little help he ought to be able to smuggle her into the conservatory at the same moment that Mary Hampton makes an unobtrusive exit.”
Lord Pabham stared at Clovis for a moment in pardonable bewilderment; then his face broke into a wrinkled network of laughter.
“Oh, that’s your game, is it? You are going to do a little Siberian Magic on your own account. And is Mrs. Hampton willing to be a fellow-conspirator?”
“Mary is pledged to see me through with it, if you will guarantee Louisa’s temper.”
“I’ll answer for Louisa,” said Lord Pabham.
By the following day the house-party had swollen to larger proportions, and Bilsiter’s instinct for self-advertisement expanded duly under the stimulant of an increased audience. At dinner that evening he held forth at length on the subject of unseen forces and untested powers, and his flow of impressive eloquence continued unabated while coffee was being served in the drawing-room preparatory to a general migration to the card-room.
His aunt ensured a respectful hearing for his utterances, but her sensation-loving soul hankered after something more dramatic than mere vocal demonstration.
“Won’t you do something to convince them of your powers, Leonard?” she pleaded; “change something into another shape. He can, you know, if he only chooses to,” she informed the company.
“Oh, do,” said Mavis Pellington earnestly, and her request was echoed by nearly everyone present. Even those who were not open to conviction were perfectly willing to be entertained by an exhibition of amateur conjuring.
Leonard felt that something tangible was expected of him.
“Has anyone present,” he asked, “got a three-penny bit or some small object of no particular value —?”
“You’re surely not going to make coins disappear, or something primitive of that sort?” said Clovis contemptuously.
“I think it very unkind of you not to carry out my suggestion of turning me into a wolf,” said Mary Hampton, as she crossed over to the conservatory to give her macaws their usual tribute from the dessert dishes.
“I have already warned you of the danger of treating these powers in a mocking spirit,” said Leonard solemnly.
“I don’t believe you can do it,” laughed Mary provocatively from the conservatory; “I dare you to do it if you can. I defy you to turn me into a wolf.”
As she said this she was lost to view behind a clump of azaleas.
“Mrs. Hampton —” began Leonard with increased solemnity, but he got no further. A breath of chill air seemed to rush across the room, and at the same time the macaws broke forth into ear-splitting screams.
“What on earth is the matter with those confounded birds, Mary?” exclaimed Colonel Hampton; at the same moment an even more piercing scream from Mavis Pellington stampeded the entire company from their seats. In various attitudes of helpless horror or instinctive defence they confronted the evil-looking grey beast that was peering at them from amid a setting of fern and azalea.
Mrs. Hoops was the first to recover from the general chaos of fright and bewilderment.
“Leonard!” she screamed shrilly to her nephew, “turn it back into Mrs. Hampton at once! It may fly at us at any moment. Turn it back!”
“I— I don’t know how to,” faltered Leonard, who looked more scared and horrified than anyone.
“What!” shouted Colonel Hampton, “you’ve taken the abominable liberty of turning my wife into a wolf, and now you stand there calmly and say you can’t turn her back again!”
To do strict justice to Leonard, calmness was not a distinguishing feature of his attitude at the moment.
“I assure you I didn’t turn Mrs. Hampton into a wolf; nothing was farther from my intentions,” he protested.
“Then where is she, and how came that animal into the conservatory?” demanded the Colonel.
“Of course we must accept your assurance that you didn’t turn Mrs. Hampton into a wolf,” said Clovis politely, “but you will agree that appearances are against you.”
“Are we to have all these recriminations with that beast standing there ready to tear us to pieces?” wailed Mavis indignantly.
“Lord Pabham, you know a good deal about wild beasts —” suggested Colonel Hampton.
“The wild beasts that I have been accustomed to,” said Lord Pabham, “have come with proper credentials from well-known dealers, or have been bred in my own menagerie. I’ve never before been confronted with an animal that walks unconcernedly out of an azalea bush, leaving a charming and popular hostess unaccounted for. As far as one can judge from outward characteristics,” he continued, “it has the appearance of a well-grown female of the North American timber-wolf, a variety of the common species canis lupus.”
“Oh, never mind its Latin name,” screamed Mavis, as the beast came a step or two further into the room; “can’t you entice it away with food, and shut it up where it can’t do any harm?”
“If it is really Mrs. Hampton, who has just had a very good dinner, I don’t suppose food will appeal to it very strongly,” said Clovis.
“Leonard,” beseeched Mrs. Hoops tearfully, “even if this is none of your doing can’t you use your great powers to turn this dreadful beast into something harmless before it bites us all — a rabbit or something?”
“I don’t suppose Colonel Hampton would care to have his wife turned into a succession of fancy animals as though we were playing a round game with her,” interposed Clovis.
“I absolutely forbid it,” thundered the Colonel.
“Most wolves that I’ve had anything to do with have been inordinately fond of sugar,” said Lord Pabham; “if you like I’ll try the effect on this one.”
He took a piece of sugar from the saucer of his coffee cup and flung it to the expectant Louisa, who snapped it in mid-air. There was a sigh of relief from the company; a wolf that ate sugar when it might at the least have been employed in tearing macaws to pieces had already shed some of its terrors. The sigh deepened to a gasp of thanks-giving when Lord Pabham decoyed the animal out of the room by a pretended largesse of further sugar. There was an instant rush to the vacated conservatory. There was no trace of Mrs. Hampton except the plate containing the macaws’ supper.
“The door is locked on the inside!” exclaimed Clovis, who had deftly turned the key as he affected to test it.
Everyone turned towards Bilsiter.
“If you haven’t turned my wife into a wolf,” said Colonel Hampton, “will you kindly explain where she has disappeared to, since she obviously could not have gone through a locked door? I will not press you for an explanation of how a North American timber-wolf suddenly appeared in the conservatory, but I think I have some right to inquire what has become of Mrs. Hampton.”
Bilsiter’s reiterated disclaimer was met with a general murmur of impatient disbelief.
“I refuse to stay another hour under this roof,” declared Mavis Pellington.
“If our hostess has really vanished out of human form,” said Mrs. Hoops, “none of the ladies of the party can very well remain. I absolutely decline to be chaperoned by a wolf!”
“It’s a she-wolf,” said Clovis soothingly.
The correct etiquette to be observed under the unusual circumstances received no further elucidation. The sudden entry of Mary Hampton deprived the discussion of its immediate interest.
“Some one has mesmerised me,” she exclaimed crossly; “I found myself in the game larder, of all places, being fed with sugar by Lord Pabham. I hate being mesmerised, and the doctor has forbidden me to touch sugar.”
The situation was explained to her, as far as it permitted of anything that could be called explanation.
“Then you really did turn me into a wolf, Mr. Bilsiter?” she exclaimed excitedly.
But Leonard had burned the boat in which he might now have embarked on a sea of glory. He could only shake his head feebly.
“It was I who took that liberty,” said Clovis; “you see, I happen to have lived for a couple of years in North–Eastern Russia, and I have more than a tourist’s acquaintance with the magic craft of that region. One does not care to speak about these strange powers, but once in a way, when one hears a lot of nonsense being talked about them, one is tempted to show what Siberian magic can accomplish in the hands of someone who really understands it. I yielded to that temptation. May I have some brandy? the effort has left me rather faint.”
If Leonard Bilsiter could at that moment have transformed Clovis into a cockroach and then have stepped on him he would gladly have performed both operations.
The She-Wolf
From ‘Beasts and Super-Beasts’
by Saki (H. H. Munro)
(1870 – 1916)
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive S-T, Saki, Saki, The Art of Reading
THE HOME-COMING OF ‘RASTUS SMITH
There was a great commotion in that part of town which was known as “Little Africa,” and the cause of it was not far to seek. Contrary to the usual thing, this cause was not an excursion down the river, nor a revival, baptising, nor an Emancipation Day celebration. None of these was it that had aroused the denizens of “Little Africa,” and kept them talking across the street from window to window, from door to door, through alley gates, over backyard fences, where they stood loud-mouthed and arms akimboed among laden clothes lines. No, the cause of it all was that Erastus Smith, Aunt Mandy Smith’s boy, who had gone away from home several years before, and who, rumour said, had become a great man, was coming back, and “Little Africa,” from Douglass Street to Cat Alley, was prepared to be dazzled. So few of those who had been born within the mile radius which was “Little Africa” went out into the great world and came into contact with the larger humanity that when one did he became a man set apart. And when, besides, he went into a great city and worked for a lawyer whose name was known the country over, the place of his birth had all the more reason to feel proud of her son.
So there was much talk across the dirty little streets, and Aunt Mandy’s small house found itself all of a sudden a very popular resort. The old women held Erastus up as an example to their sons. The old men told what they might have done had they had his chance. The young men cursed him, and the young girls giggled and waited.
It was about an hour before the time of the arrival of Erastus, and the neighbours had thinned out one by one with a delicacy rather surprising in them, in order that the old lady might be alone with her boy for the first few minutes. Only one remained to help put the finishing touches to the two little rooms which Mrs. Smith called home, and to the preparations for the great dinner. The old woman wiped her eyes as she said to her companion, “Hit do seem a speshul blessin’, Lizy, dat I been spaihed to see dat chile once mo’ in de flesh. He sholy was mighty nigh to my hea’t, an’ w’en he went erway, I thought it ‘ud kill me. But I kin see now dat hit uz all fu’ de bes’. Think o’ ‘Rastus comin’ home, er big man! Who’d evah ‘specked dat?”
“Law, Mis’ Smif, you sholy is got reason to be mighty thankful. Des’ look how many young men dere is in dis town what ain’t nevah been no ‘count to dey pa’ents, ner anybody else.”
“Well, it’s onexpected, Lizy, an’ hit’s ‘spected. ‘Rastus allus wuz a wonnerful chil’, an’ de way he tuk to work an’ study kin’ o’ promised something f’om de commencement, an’ I ‘lowed mebbe he tu’n out a preachah.”
“Tush! yo’ kin thank yo’ stahs he didn’t tu’n out no preachah. Preachahs ain’t no bettah den anybody else dese days. Dey des go roun’ tellin’ dey lies an’ eatin’ de whiders an’ orphins out o’ house an’ home.”
“Well, mebbe hit’s bes’ he didn’ tu’n out dat way. But f’om de way he used to stan’ on de chaih an’ ‘zort w’en he was a little boy, I thought hit was des what he ‘ud tu’n out. O’ co’se, being’ in a law office is des as pervidin’, but somehow hit do seem mo’ worl’y.”
“Didn’t I tell you de preachahs is ez worldly ez anybody else?”
“Yes, yes, dat’s right, but den ‘Rastus, he had de eddication, fo’ he had gone thoo de Third Readah.”
Just then the gate creaked, and a little brown-faced girl, with large, mild eyes, pushed open the door and came shyly in.
“Hyeah’s some flowahs, Mis’ Smif,” she said. “I thought mebbe you might like to decorate ‘Rastus’s room,” and she wiped the confusion from her face with her apron.
“La, chil’, thankee. Dese is mighty pu’tty posies.” These were the laurels which Sally Martin had brought to lay at the feet of her home-coming hero. No one in Cat Alley but that queer, quiet little girl would have thought of decorating anybody’s room with flowers, but she had peculiar notions.
In the old days, when they were children, and before Erastus had gone away to become great, they had gone up and down together along the byways of their locality, and had loved as children love. Later, when Erastus began keeping company, it was upon Sally that he bestowed his affections. No one, not even her mother, knew how she had waited for him all these years that he had been gone, few in reality, but so long and so many to her.
And now he was coming home. She scorched something in the ironing that day because tears of joy were blinding her eyes. Her thoughts were busy with the meeting that was to be. She had a brand new dress for the occasion—a lawn, with dark blue dots, and a blue sash—and there was a new hat, wonderful with the flowers of summer, and for both of them she had spent her hard-earned savings, because she wished to be radiant in the eyes of the man who loved her.
Of course, Erastus had not written her; but he must have been busy, and writing was hard work. She knew that herself, and realised it all the more as she penned the loving little scrawls which at first she used to send him. Now they would not have to do any writing any more; they could say what they wanted to each other. He was coming home at last, and she had waited long.
They paint angels with shining faces and halos, but for real radiance one should have looked into the dark eyes of Sally as she sped home after her contribution to her lover’s reception.
When the last one of the neighbours had gone Aunt Mandy sat down to rest herself and to await the great event. She had not sat there long before the gate creaked. She arose and hastened to the window. A young man was coming down the path. Was that ‘Rastus? Could that be her ‘Rastus, that gorgeous creature with the shiny shoes and the nobby suit and the carelessly-swung cane? But he was knocking at her door, and she opened it and took him into her arms.
“Why, howdy, honey, howdy; hit do beat all to see you agin, a great big, grown-up man. You’re lookin’ des’ lak one o’ de big folks up in town.”
Erastus submitted to her endearments with a somewhat condescending grace, as who should say, “Well, poor old fool, let her go on this time; she doesn’t know any better.” He smiled superiorly when the old woman wept glad tears, as mothers have a way of doing over returned sons, however great fools these sons may be. She set him down to the dinner which she had prepared for him, and with loving patience drew from his pompous and reluctant lips some of the story of his doings and some little word about the places he had seen.
“Oh, yes,” he said, crossing his legs, “as soon as Mr. Carrington saw that I was pretty bright, he took me right up and gave me a good job, and I have been working for him right straight along for seven years now. Of course, it don’t do to let white folks know all you’re thinking; but I have kept my ears and my eyes right open, and I guess I know just about as much about law as he does himself. When I save up a little more I’m going to put on the finishing touches and hang out my shingle.”
“Don’t you nevah think no mo’ ’bout bein’ a preachah, ‘Rastus?” his mother asked.
“Haw, haw! Preachah? Well, I guess not; no preaching in mine; there’s nothing in it. In law you always have a chance to get into politics and be the president of your ward club or something like that, and from that on it’s an easy matter to go on up. You can trust me to know the wires.” And so the tenor of his boastful talk ran on, his mother a little bit awed and not altogether satisfied with the new ‘Rastus that had returned to her.
He did not stay in long that evening, although his mother told him some of the neighbours were going to drop in. He said he wanted to go about and see something of the town. He paused just long enough to glance at the flowers in his room, and to his mother’s remark, “Sally Ma’tin brung dem in,” he returned answer, “Who on earth is Sally Martin?”
“Why, ‘Rastus,” exclaimed his mother, “does yo’ ‘tend lak yo’ don’t ‘member little Sally Ma’tin yo’ used to go wid almos’ f’om de time you was babies? W’y, I’m s’prised at you.”
“She has slipped my mind,” said the young man.
For a long while the neighbours who had come and Aunt Mandy sat up to wait for Erastus, but he did not come in until the last one was gone. In fact, he did not get in until nearly four o’clock in the morning, looking a little weak, but at least in the best of spirits, and he vouchsafed to his waiting mother the remark that “the little old town wasn’t so bad, after all.”
Aunt Mandy preferred the request that she had had in mind for some time, that he would go to church the next day, and he consented, because his trunk had come.
It was a glorious Sunday morning, and the old lady was very proud in her stiff gingham dress as she saw her son come into the room arrayed in his long coat, shiny hat, and shinier shoes. Well, if it was true that he was changed, he was still her ‘Rastus, and a great comfort to her. There was no vanity about the old woman, but she paused before the glass a longer time than usual, settling her bonnet strings, for she must look right, she told herself, to walk to church with that elegant son of hers. When he was all ready, with cane in hand, and she was pausing with the key in the door, he said, “Just walk on, mother, I’ll catch you in a minute or two.” She went on and left him.
He did not catch her that morning on her way to church, and it was a sore disappointment, but it was somewhat compensated for when she saw him stalking into the chapel in all his glory, and every head in the house turned to behold him.
There was one other woman in “Little Africa” that morning who stopped for a longer time than usual before her looking-glass and who had never found her bonnet strings quite so refractory before. In spite of the vexation of flowers that wouldn’t settle and ribbons that wouldn’t tie, a very glad face looked back at Sally Martin from her little mirror. She was going to see ‘Rastus, ‘Rastus of the old days in which they used to walk hand in hand. He had told her when he went away that some day he would come back and marry her. Her heart fluttered hotly under her dotted lawn, and it took another application of the chamois to take the perspiration from her face. People had laughed at her, but that morning she would be vindicated. He would walk home with her before the whole church. Already she saw him bowing before her, hat in hand, and heard the set phrase, “May I have the pleasure of your company home?” and she saw herself sailing away upon his arm.
She was very happy as she sat in church that morning, as happy as Mrs. Smith herself, and as proud when she saw the object of her affections swinging up the aisle to the collection table, and from the ring she knew that it could not be less than a half dollar that he put in.
There was a special note of praise in her voice as she joined in singing the doxology that morning, and her heart kept quivering and fluttering like a frightened bird as the people gathered in groups, chattering and shaking hands, and he drew nearer to her. Now they were almost together; in a moment their eyes would meet. Her breath came quickly; he had looked at her, surely he must have seen her. His mother was just behind him, and he did not speak. Maybe she had changed, maybe he had forgotten her. An unaccustomed boldness took possession of her, and she determined that she would not be overlooked. She pressed forward. She saw his mother take his arm and heard her whisper, “Dere’s Sally Ma’tin” this time, and she knew that he looked at her. He bowed as if to a stranger, and was past her the next minute. When she saw him again he was swinging out of the door between two admiring lines of church-goers who separated on the pavement. There was a brazen yellow girl on his arm.
She felt weak and sick as she hid behind the crowd as well as she could, and for that morning she thanked God that she was small.
Aunt Mandy trudged home alone, and when the street was cleared and the sexton was about to lock up, the girl slipped out of the church and down to her own little house. In the friendly shelter of her room she took off her gay attire and laid it away, and then sat down at the window and looked dully out. For her, the light of day had gone out.
Paul Laurence Dunbar
(1872 – 1906)
The Home-Coming Of ‘Rastus Smith
From The Heart Of Happy Hollow, a collection of short stories reprinted in 1904 by Dodd, Mead and Company, New York. Short Story
• fleursdumal.nl magazine
More in: Archive C-D, Archive C-D, Dunbar, Paul Laurence, Dunbar, Paul Laurence, Paul Laurence Dunbar, Paul Laurence Dunbar
Vaak koopt Mels een boeketje bloemen, voor op het graf van Tijger. Soms gaan er weken voorbij zonder dat hij aan hem denkt, maar er zijn dagen dat hij juist heel vaak aan hem denkt, vooral nu de gemeente bekend heeft gemaakt dat het kerkhof zal worden verplaatst.
Als hij die plek niet meer kan bezoeken, raakt hij een groot deel van zichzelf kwijt. En wie zal de graven van zijn dierbaren op het nieuwe kerkhof verzorgen? Alle graven die jonger zijn dan veertig jaar worden verplaatst naar het nieuwe kerkhof, een paar kilometer buiten het dorp, waar de nieuwe overledenen al een jaar of tien worden begraven. De overige graven zullen worden geruimd. Tijger en grootvader Bernhard zullen worden weggewist.
Het nieuwe kerkhof is ver weg. Te ver voor een rolstoel. Hij zou moeten protesteren tegen de ruiming, maar hij beseft dat hij te weinig medestanders heeft. De mensen op het oude kerkhof zijn grotendeels vergeten. De meeste mensen in het dorp zijn nieuw. Mensen uit de stad die op het platteland willen wonen, maar door hun komst de stad naar het dorp hebben gehaald.
Hoelang zal hij zijn doden nog kunnen bezoeken?
Ton van Reen: Het diepste blauw (092)
wordt vervolgd
• fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, - Het diepste blauw, Archive Q-R, Reen, Ton van
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature