Fleurs du Mal Magazine
Ghanaian poet Kofi Awoonor
died during attack at Nairobian shopping mall
23 september 2013
Ghanaian poet Professor Kofi Awoonor has died during the attack at Nairobian shopping centre Westgate Mall. He died on Saturday, aged 78, from injuries sustained in the attack in Nairobi.
Kofi Awoonor was in Nairobi to speak at the Storymoja Hay Festival, a four-day international litarary festival. Performers were also Ghanaian poets Nii Parkes and Kwame Dawes. Awoonor was due to perform on this festival on Saturday evening.
Awoonor was born in 1935 and became known for his poetry, inspired by the oral poetry of his native Ewe tribe. Awoonor gained a masters degree in literature at London University in 1970. His second collection of poetry, Night of My Blood, was published in 1971, a series of poems that explore his roots of colonialism and foreign rule in Africa.
His son was also shot, but has later been discharged from hospital.
Kofi Awoonor
Songs of Sorrow
I
Dzogbese Lisa has treated me thus
It has led me among the sharps of the forest
Returning is not possible
And going forward is a great difficulty
The affairs of this world are like the chameleon faeces
Into which I have stepped
When I clean it cannot go.
I am on the world’s extreme corner,
I am not sitting in the row with the eminent
But those who are lucky
Sit in the middle and forget
I am on the world’s extreme corner
I can only go beyond and forget.
My people, I have been somewhere
If I turn here, the rain beats me
If I turn there the sun burns me
The firewood of this world
Is for only those who can take heart
That is why not all can gather it.
The world is not good for anybody
But you are so happy with your fate;
Alas! the travelers are back
All covered with debt.
II
Something has happened to me
The things so great that I cannot weep
I have no sons to fire the gun when I die
And no daughter to wail when I close my mouth
I have wandered on the wilderness
The great wilderness men call life
The rain has beaten me,
And the sharp stumps cut as keen as knives
I shall go beyond and rest.
I have no kin and no brother,
Death has made war upon our house;
And Kpeti’s great household is no more,
Only the broken fence stands;
And those who dared not look in his face
Have come out as men.
How well their pride is with them.
Let those gone before take note
They have treated their offspring badly.
What is the wailing for?
Somebody is dead. Agosu himself
Alas! a snake has bitten me
My right arm is broken,
And the tree on which I lean is fallen.
Agosi if you go tell them,
Tell Nyidevu, Kpeti, and Kove
That they have done us evil;
Tell them their house is falling
And the trees in the fence
Have been eaten by termites
That the martels curse them.
Ask them why they idle there
While we suffer, and eat sand.
And the crow and the vulture
Hover always above our broken fences
And strangers walk over our portion.
Publications
1964 Rediscovery and Other Poems (poetry)
1971 Night of My Blood (poetry)
1971 This Earth, My Brother … An Allegorical Tale of Africa (novel)
1972 Come Back, Ghana
1973 Ride Me, Memory (poetry)
1975 The Breast of the Earth: A Survey of the History, Culture and Literature of Africa South of the Sahara
1978 The House by the Sea (poetry)
1984 The Ghana Revolution: A Background Account from a Personal Perspective
1987 Until the Morning After: Collected Poems (poetry)
1990 Ghana: A Political History from Pre-European to Modern Times
1992 Comes the Voyager at Last: A Tale of Return to Africa (novel)
1992 The Latin American and Caribbean Notebook (poetry)
1994 Africa, the Marginalized Continent
2002 Herding the Lost Lamb (poetry)
2006 The African Predicament: Collected Essays
# More Ghanaian poetry on website POETRY FOUNDATION GHANA
# Website Hay Festival Nairobi
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive A-B, In Memoriam
24 september 2013
De Vlaamse schrijver Hugo Raes (84) is gisteren overleden
Raes werd in 1929 in Antwerpen geboren als zoon van een onderwijzer. Zijn sociaal georiënteerde romans en verhalen sluiten aan bij de existentialistische beweging. Het meeste succes had hij in de jaren 60 met werken als De vadsige koningen, De lotgevallen en Hemel en dier.
Hugo Raes was ook betrokken bij het tijdschrift Het Cahier. Ook was hij met Fernand Auwera, Jan Christiaens en Frans Buyens actief in de culturele vereniging ‘De Nevelvlek’. Hugo Raes behoorde, net als Hugo Claus, tot de laatste grote taalvirtuozen.
Bibliografie
Jagen en gejaagd worden (1954)
Afro-europees (1957)
Links van de helikopterlijn (1957)
De vadsige koningen (1961)
Een tijdelijk monument (1962)
Hemel en dier (1964)
Een faun met kille horentjes (1966)
Bankroet van een charmeur (1967)
De lotgevallen (1968)
De vadsige koningen (1969)
Reizigers in de anti-tijd (1970)
Reizigers in de anti-tijd (1970)
Explosie (1972)
Het smarán (1973)
De Vlaamse Reus (1974)
Een faun met kille horentjes (1974)
Brandstichting tegen de tijd (1976)
Trapezenwerk in het luchtledige (1976)
De verwoesting van Hyperion (1978)
Hemel en dier (1978)
Verzamelde verhalen (1979)
Het jarenspel (1981)
Het jarenspel (1981)
De goudwaterbron (1986)
De Gektewind (1988)
De strik (1988)
De Spaanse sjaal (1989)
Verhalen (1998)
Een aquarel van de tijd (2001)
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive Q-R, In Memoriam
Nieuwe wielerverhalen van
JACE van de Ven:
Mag ik nog wat wind van achteren?
Op vrijdag de dertiende, de ultieme datum waarop Tilburg het jaar 013 viert, presenteerde de eerste stadsdichter van Tilburg en voormalig journalist en columnschrijver JACE van de Ven het boek `Mag ik nog wat wind van achteren` in Boekhandel Livius in Tilburg. Dat gebeurt na sluitingsuur om 20,00 uur. Iedereen is welkom. Het boek bevat dertien vlot geschreven wielerverhalen, gebaseerd op voorvallen in veertig jaar fietservaring, waarin JACE ongeveer 100.000 kilometer aflegde.
Van de Ven is een geboren verteller met een scherp observatievermogen en een continue verwondering over de menselijke natuur. Zijn belevenissen en gedachten verwerkt hij sinds enkele jaren in korte fietsverhalen die soms hilarisch en relativerend zijn, dan weer ontroerend en serieus van toon. Zo neemt hij je in het nieuwe boek in gedachten mee langs de mooiste dorpjes van de Ardennen, legt hij uit wat er nodig is om een profwielrenner te worden, laat hij de lezer kennis maken met de kleurrijke figuren die hij onderweg ontmoet en ontroert hij met een verhaal waarin hij terugdenkt aan een wedstrijdje fietsen tegen zijn broer Toon, die ondertussen is overleden aan de gevolgen van kanker.
Van de Ven is een opvallende verschijning in het peloton van wielerauteurs. Zijn forse postuur en woeste baard hebben hem de bijnaam Raspoetin bezorgd. Verwacht geen geschoren benen, carbon frames en wetenschappelijk verantwoorde sportdrank. Van de Ven is eerder de bourgondische fietser die bovenop een col stopt om van een wijds uitzicht te genieten en eenmaal beneden… van de gastvrijheid van de lokale horeca.
Van de Ven leest regelmatig fietsverhalen voor bij feesten van wielerverenigingen, in de wielercafés van Oss en Bladel en op parties bij oud-wielrenners. ‘Mag ik nog wat wind van achteren?’ is zijn antwoord op de vele verzoeken om zijn teksten eens in boekvorm uit te brengen.
‘Mag ik nog wat wind van achteren?’ (ISBN/EAN: 978-94-90484-05-7 NUR: 303) kent een mooie omslag van Ivo van Leeuwen, het boek is vormgegeven door Chris Leenaars, ReflexBlue en geïllustreerd door Aleksei Makarov, InnoDoks uit Middelbeers is de uitgever. Het boek is gebonden met harde kaft en kost 14,95 euro.
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive U-V, Art & Literature News, Ven, Jace van de
Carina van der Walt
Bioskets | Biography
Carina van der Walt is in Welkom gebore. In Nederland word sy reëlmatig daaraan herinner hoe spesiaal dit is om op só ’n plek ’n mens se lewe te kon begin. Haar kinderjare het sy redelik sorgvry deurgebring.
Daarna volg wydverspreid oor baie jare ’n akademiese opleiding aan die PUK, later die NWU en ook die Katolieke Universiteit van Brabant in Tilburg. Sy cum in 2004 haar M in ’n vergelykende studie tussen Afrikaanse en Nederlandse poësie. Tussendeur trou sy, word ma, hou skool, gee klas aan die NWU, word weduwee met twee klein kindertjies, en reël wyd en syd vier jaar lank ’n skrywerskompetisie vir die ATKV. SAVN-kongresreëlings in Potchefstroom (2004) en simposium-organiseerder in Tilburg (2009) pas binne haar portefeulje. Sy ontmoet Geno Spoormans tydens navorsingstyd in Nederland. Drie jaar later trou hulle. Carina verplaas begin 2007 haar lewe na Nederland. Hier skryf sy voltyds.
Die appel van haar oog is 25 en woon in Durban. Sy het hom so lief soos die sand en die branders van die see … met die intensiteit van elke volmaakte sewende golf.
Haar hart se punt is ’n 21-jarige student in Stellenbosch. Sy het haar so lief soos die sterre in die Melkweg … en die Suiderkruis wat rigting gee.
Daarom bly haar bande met Suid-Afrika sterk. Die invloed en blootstelling van verskillende Europese lande, kulture, tale en denkwyses is ’n boks Quality Street. Sy deel dit graag. Dit maak haar ’n beter Suid-Afrikaner en wêreldburger.
carina van der walt
Vrouestemme oorheers digterswêreld
Carina van der Walt
2013-02-05
Nasionale Gedigtedag 2013 het vir ’n dubbele verrassing gesorg. Op Donderdagaand 31 Januarie is Anne Vegter (54) aangekondig as die opvolger van Ramsey Nasr. Sy is die eerste vroulike Dichter des Vaderlands. Die vorige aand is Ester Naomi Perquin (33) aangekondig as die wenner van die VSB-poësieprys met haar digbundel Celinspecties. Albei hierdie stemme kom uit Rotterdam. ’n Week vroeër is die Constantijn Huygens-prys (’n oeuvreprys) toegeken aan Joke van Leeuwen. Dis nou die tyd vir die erkenning van uitsonderlike vrouestemme.
Vegter was uiters verbaas toe sy deur Bas Kwakman, direkteur van Poetry International, gebel is met die vraag of sy vaderlandsdigter wil word: “Ik viel van mijn stoel. Echt. Het was surreëel.”
En saam het haar het omtrent driekwart van die Nederlandse poësiewêreld van hulle stoele afgetuimel, want die persepsie van Vegter se poësie is dat dit nogal onverstaanbaar is. Kreek Daey Ouwens, ’n kollega van Vegter, beskryf haar gedigte as rou en eroties. Fynproewerlesers ken Vegter veral deur Ongekuiste versies (1994). Dis ’n bundeltjie met erotiese kortverhale. In die inleiding van haar laaste digbundel – Eiland, berg, gletsjer (2011) – staan: “Haar poëzie is heel fysiek, alles is hier lichamelijk en aanraakbaar. … We hebben het hier over erotiek die zo sterk is dat ze overal in doordringt, zeker in haar poëzie waarin ze voortdurend tot uitbarsting komt.”
Die titelgedig, “Eiland, berg, gletsjer”,begin met op elke bladsy twee lang tweereëlige sinne:
Ook als je wakker word boven een sterfgebied en je gespt kinderen vast als gordels: laat mij
eens door een raam kijken of het daar erg is, zie je er niets van want het is een diepteoorlog.
Ook als een doelwit vanaf die grond toch naar je zwaait en je verlangt naar bleke sterren
op zo’n voorhoofdje, taxie je over het oefenveldje van je grimassen en je speelt elk karakter.
*
Ook als haar schacht krimpt en tembaarheid ontsnapt haar rode lassen, wakkert ze
vuur aan dat het stelsel doorwarmt en haar brille ontstolt tot ja! Optimisme, stokt ze.
Ook als haar XXL-geluksmaatje boven de grond komt ‘als een dode kompel’ (eerste tel ik
mijn vrouwen, daarna mijn dagen) weet ze weer de kleine methode van zijn handen.
Vegter se laaste twee bundels was albei genomineer vir die VSB-poësieprys, maar sy het dit nie gekry nie. Dit was Eiland, berg, gletsjer en Spamfighter (2007). Haar oeuvre is relatief klein, met vier digbundels versprei oor twintig jaar. Die stadsdigterskap van Rotterdam het ook nie na haar kant toe gegaan nie – iets waarop sy heimlik gehoop het en waarvoor sy bevoeg genoeg gevoel het. Iets groters het egter op haar gewag: Dichter des Vaderlands, 2013–2017.
y is (anders as haar voorganger, Ramsey Nasr) nie deur die publiek gekies vir hierdie uitsonderlike funksie nie. Sy is daarvoor gevra. Nadat sy herstel het van haar aanvanklike verbasing, was haar reaksie daarop bietjie droog: “Ik ben niet tegen positieve discriminatie. En er zijn veel vrouwelijke dichters, dus er was keuze genoeg.”
Nog verskille met Nasr is dat Vegter nie die podium so benut nie en dat sy waarskynlik nie politieke kommentaar gaan lewer op die Nederlandse samelewing nie. Laasgenoemde is iets waarvoor Nasr beide gerespekteer en gekruisig is. Ondanks die vermoede dat Vegter nie so ‘n groot podiumdigter soos Nasr sal wees nie, het sy haar vinger op die pols van nuwe ontwikkelinge. Haar voornemens vir haar tyd as vaderlandsdigter sluit onder andere gedigte op You Tube-filmpies en digterlike flashmops met minstens 500 mense op ’n slag in.
Die samestelling van die kommissie vir die benoeming van ’n nuwe vaderlandsdigter het die tipe digter weerspieël waarna hulle gesoek het: iemand wat veelsydig is. Die kommissie het uit ses lede bestaan uit die wêrelde van skrywers, televisie, koerant, politiek en poësiekritiek. Vegter ís veelsydig. Haar oeuvre bevat meer prosa as poësie, en selfs toneel. Haar eerste literêre toekenning was die Woutertje Pieterse-prys vir die kinderboek De dame en de neushoorn (1989). In haar oeuvre kry lesers dus die vreemde kombinasie van kinderboeke en volwasse erotiek. Maar hierdie oënskynlik onversoenbare aspekte verbind sy moeiteloos as beweer word dat haar beste werk uit ’n kinderlike blik ontstaan, met: “De gewetensvolle, volwassen blik corrigeert dat weer.”
Vegter se oeuvre het raakpunte met dié van die sestigjarige Joke van Leeuwen. Albei hierdie digteresse skryf ernstige, volwasse werk – maar óók werk vir kinders. Volgens die jurie van die Constantijn Huygens-prys het Van Leeuwen haar nog altyd verset ten die tweedeling tussen kinderliteratuur en volwasse literatuur. Haar werk verbreek telkens hierdie grens deur met ’n kindperspektief te skryf oor ernstige sake soos byvoorbeeld geweld, mag en rassisme. Met die erkenning van twee sulke prominente digteresse se veelsydige oeuvres en die sigbare ooreenkomste daarin, kan die noukeurige leser egter vra of alle vrouestemme dan uit ’n kinderperspektief moet kan skryf.
Beide Van Leeuwen en Vegter hou van visuele aspekte by hulle poësie. Eiland, berg, gletsjer is ook deur Vegter geïllustreer met krabbelrige sketsies. Van Leeuwen se agtergrond as grafiese ontwerper het veral gedurende haar tydperk as stadsdigter van Antwerpen konkreet in die stad tot uiting gekom.
Die jurie van die Constantijn Huygens-prys het hulle keuse vir Van Leeuwen onder andere so verwoord:
Haar werk is onconventioneel en verrassend speels. Ze schrijft over innemende wezens, kinderen en volwassenen die hun eigen eigenzinnige gang proberen te gaan. Tedere anarchie is haar handelsmerk. Ze houdt van taal en elk boek getuigt van de tover van 26 letters. Vooral in haar werk voor kinderen, maar ook in dat voor volwassenen gaan woord en beeld een vrolijk gevecht aan, of vallen in elkaars armen.
Van Leeuwen is al ’n bekende in Suid-Afrika – net soos Luuk Gruwes en Menno Wigman, wat albei genomineer was vir die VSB-poësieprys. Hulle genomineerde bundels was onderskeidelik Wijvenheide (Gruwes) en Mijn naam is Legioen (Wigman). Dit was swaar sluk vir Wigman toe Perquin met Celinspecties (2012) die prys voor sy neus weggeraap het, want hy was verreweg as die gunsteling aangekondig in die pers. Ron Rijghard het byvoorbeeld sy artikel in die NRC-Handelsblad op 25 Januarie begin met: “De VSB-Poëzieprijs 2013 moet gaan naar Mijn naam is Legioen van Menno Wigman.” Die oproep waarmee Rijghard sy artikel ook geëindig het, het egter op dowe ore geval. Die jurie roem “de verraderlijk luchtige toon en de onvoorspelbare wendingen” in Perquin se bundel.
Die ander genomineerdes was die 74-jarige HH ter Balkt en die 88-jarige Sybren Polet. Na die aankondiging het die saal gesug. Perquin se bundel is goed, maar sy is nog so jonk. Sy kan dit altyd volgende jaar of die jaar daarna wen. Kon hulle nie maar die ouer manne soos Ter Balkt (wenner van die PC Hoofd-prys in 2003) ’n kans gee nie? Rijghard redeneer selfs dat HH ter Balkt se status die VSB-poësieprys se prestige weer ’n bietjie sou kon herstel, ná die “postmoderne nonpoëzie van Jan Lauwereyns” van die vorige jaar. Die kandidate van die VSB-poësieprys 2013 het een gemene deler gehad: ’n pessimistiese blik op mens en wêreld.
In ’n breër sin was die toekenning aan Perquin se bundel net so ’n verrassingselement soos by Vegter en ook soos die werklike betekenis van die einste bundel se titel. Wat is tog die verborge vermoë van poësie om lesers by Celinspecties eerstens te laat dink aan liggaam- of plantselle? Nee, dis baie blatanter. Hierdie bundel gaan oor die inspeksies in tronkselle uit ’n tyd toe Perquin ’n tronkbewaarder was. Sy is geïnteresseerd in die kwaad. Deur haar taal kry die moordenaars elkeen ’n gloed van ’n poëet. Oor haar gedigte hang ’n skadu van geweld. Celinspecties is haar derde digbundel.
Gesprek
Op straat zegt een man in zijn telefoon nee zegt niet schreeuwt
wie denk je eigenlijk, haalt adem, ziet mij staan,
wie denk je dat je bent
met je goede manieren zogenaamd die rijke vrienden van je
met je vol geplande week je goede baan
zijn stem breekt het toestel open,
die vrouw rolt ineens over straat, half aangekleed, mascara
uitgelopen, krabbelt overeind, staat verbaasd
en hij begint weer opnieuw
wie denk je dat je bent en kijkt naar mij terwijl hij slaat,
blijft kijken tot ik roep dat is genoeg stop ze ligt
al opgerold ze doet je niks man stop
maar hij is nog niet uitgepraat en kijkt naar mij en vraagt
wie denk je blijft maar doorgaan in zijn handpalm
woorden maken, dat je bent
houdt niet meer op.
(Uit Celinspecties, 2012)
Met haar gedigte se donker kante en suggesties van gevaar kan Perquin se poësie as hard ervaar word, maar haar seggingskrag sorg vir balans. Sy skryf uit ’n volwasse perspektief. Daardeur onderskei die jonge Perquin haar van beide Vegter en Van Leeuwen. En daarom moet sy fyn dopgehou word.
# Lees Anne Vegter se gedig, Gebed voor iedereen
fleursdumal.nl magazine for art & literature
More in: Archive W-X, Carina van der Walt, Walt, Carina van der
Esther Porcelijn
Argwaan
Ben jij nog wel mijn leider?
Ben jij nog wel de baas van alles?
Ben jij nog wel mijn sokpop?
Ben jij nog wel de klootzak?
Kook jij nog wel spinazie en eitjes voor mij?
Stop jij mij nog wel in?
Zing jij nog wel een liedje voor mij?
Knabbel je nog wel aan mijn vel?
Kus je nog wel op mijn nare gedachten?
Was je nog wel mijn hoofd en mijn haar?
Wil je mij nog wel soms een dag zien?
Wil je nog wel mijn regels verzinnen?
Ga je nog wel aan de afwas beginnen?
Snij je nog wel de uien voor de haring?
Bepaal je nog wel hoe het gaat?
Wil jij nog wel mij bekijken?
Ben ik nog wel je sokpop?
Lig je vannacht weer naast mij?
Esther Porcelijn gedicht
uit de nieuwe bundel: De keren dat ik verwaai
De keren dat ik verwaai is verkrijgbaar of te bestellen
via de reguliere boekhandel of
via uitgeverij teleXpress – www.telexpress.nl
ISBN/EAN: 978-90-76937-44-1
Prijs: 15 euro
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive O-P, Porcelijn, Esther
U I T N O D I G I N G
t e l e X p r e s s
www.telexpress.nl
dubbelpresentatie teleXpress op 26 september 2013:
De keren dat ik verwaai, debuutbundel Esther Porcelijn en
De Hel van Ruud Welten
in theater DE NWE Vorst, aanvang 20.30 uur
Op 26 september a.s. lanceert uitgeverij teleXpress in theater De NWE Vorst in Tilburg een tweetal nieuwe, bijzondere publicaties. Het betreft De keren dat ik verwaai, de debuutbundel van Esther Porcelijn, stadsdichter van Tilburg 2011-2013. Daarnaast, ruim een maand voor de honderdste geboortedag van Albert Camus, De Hel, een toneelstuk over Sartre, Camus en (hedendaags) terrorisme van filosoof en publicist Ruud Welten.
Tijdens de presentatie zal Esther Porcelijn – als altijd op pakkende wijze – voordragen uit haar bundel. Daarnaast vormen gelezen tekstfragmenten door Esther Porcelijn (naast dichter ook acteur en filosofiestudent) en filosoof en Sartrekenner Paul Cobben aanleiding voor een discussie tussen Ruud Welten, Hans Achterhuis, filosoof en auteur van o.a. Met alle geweld, theaterregisseur Tarkan Köroğlu en de overige sprekers. Moderator is Leon Heuts, redacteur van Filosofie Magazine.
In De keren dat ik verwaai beziet de voormalige stadsdichter van Tilburg, Esther Porcelijn, de stad en haar bewoners met de scherpe, maar tegelijkertijd zachtmoedige blik van de buitenstaander. De intermenselijke relaties in al hun verschijningsvormen worden door haar op associatieve, soms dromerig-poëtische dan weer beschouwelijke wijze neergezet, zij het telkens gelardeerd met de nodige ironie en humor.
De naoorlogse controverse tussen Sartre en Camus blijkt ook in de 21ste eeuw nog niets aan actualiteit te hebben ingeboet. Door het gedachtegoed van Sartre en Camus te confronteren met dat van een jonge islamitische terroriste, zet Ruud Welten de zaak op scherp, houdt hij ethische en existentiële kwesties tegen een hedendaags licht en zet hij de lezer aan het denken. Op heldere en tegelijkertijd speelse wijze worden deze kwesties de 26ste ten tonele gevoerd.
Behalve het toneelstuk bevat De Hel bijdragen van Sartre, Camus en een interview met toneelregisseur Tarkan Köroğlu.
Ruud Welten (1962) is filosoof. Hij is als universitair docent werkzaam aan de Universiteit van Tilburg en als lector bij de hogeschool Saxion te Deventer. Van zijn hand verschenen tal van publicatie over o.m. Sartre. Onlangs verscheen eveneens van zijn hand: Het ware leven is elders. Filosofie van het toerisme.
Esther Eva Porcelijn (1985) is toneelspeler, theatermaker en dichter. Na een paar jaar Toneelacademie in Maastricht ging ze naar Tilburg om er aan de universiteit filosofie te gaan studeren. Al snel werd ze tot stadsdichter van Tilburg verkozen (2011 – 2013). Sindsdien treedt ze in heel Nederland op met haar poëzie, korte verhalen, columns en theatervoorstellingen.
Porcelijns gedichten en prozastukken zijn verschenen in Brabant Literair, Strak en Hollands Maandblad. In 2013 won ze de Hollands Maandblad Aanmoedigingsbeurs 2012-2013 voor haar poëzie.
agendagegevens
boekpresentatie debuutbundel Esther Porcelijn en toneelstuk Ruud Welten, presentatie Leon Heuts (Filosofie Magazine), m.m.v. filosoof Paul Cobben, theaterregisseur Tarkan Köroğlu en als speciale gast filosoof en publicist Hans Achterhuis
datum: 26 september
aanvang : 20.30 uur, inloop vanaf 20.00 uur
locatie: De NWE Vorst, Willem II straat 48, 5038 BD Tilburg
entree : 5 euro
kaarten bestellen: www.denwevorst.nl
De keren dat ik verwaai is verkrijgbaar of te bestellen via de reguliere boekhandel of via uitgeverij teleXpress – www.telespress.nl – ISBN/EAN: 978-90-76937-44-1 – Prijs: 15 euro
De Hel/ l’Enfer is verkrijgbaar of te bestellen via de reguliere boekhandel of via uitgeverij teleXpress – www.telexpress.nl – ISBN/EAN:978-90-76937-43-4 – Leverbaar: 27 september 2013 – Prijs: 15 euro
fleursdumal.nl magazine for art & literature
More in: Art & Literature News, City Poets / Stadsdichters, Ivo van Leeuwen, Porcelijn, Esther
Freda Kamphuis
©2013 – Ruitweg – mixed media
fleursdumal.nl magazine
More in: Dutch Landscapes, Freda Kamphuis
Carina van der Walt
Volledig volmaakte oneetbare kersies
(vir Gerrit Kouwenaar)
hand aan hand dwaal ons
deur galery na galery
langs die Hartbeespoortdam
buite stuifreën dit grys
en silwer oumansbaard
nes destyds in Parys
’n local se gedempte kersies
kitscherig onder sand en skulp
vasgeskilder ontlok opeens
skerpsuur die geur van
’n knalrooi kersietert
in die Champs-Élysées
donkersoet die likeur van
’n kersenbonbon
gevoer met die mond
Mon Cheri
Uit: Nuwe Stemme 5, p.80
Carina van der Walt poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive W-X, Carina van der Walt, Walt, Carina van der
.jpg)
Delmira Agustini
(1886-1914)
Al Claro De Luna
La luna es pálida y triste, la luna es exangüe y yerta.
La media luna figúraseme un suave perfil de muerta…
Yo que prefiero a la insigne palidez encarecida
De todas las perlas árabes, la rosa recién abierta,
En un rincón del terruño con el color de la vida,
Adoro esa luna pálida, adoro esa faz de muerta!
Y en el altar de las noches, como una flor encendida
Y ebria de extraños perfumes, mi alma la inciensa rendida.
Yo sé de labios marchitos en la blasfemia y el vino,
Que besan tras de la orgia sus huellas en el camino;
Locos que mueren besando su imagen en lagos yertos…
Porque ella es luz de inocencia, porque a esa luz misteriosa
Alumbran las cosas blancas, se ponen blancas las cosas,
Y hasta las almas más negras toman clarores inciertos!
Delmira Augustini poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Agustini, Delmira, Archive A-B
Literatuurcriticus Marcel Reich-Ranicki overleden
De invloedrijke Duitse literatuurcriticus Marcel Reich-Ranicki is op 18 september op 93-jarige leeftijd overleden. Reich-Ranicki (1920 – 2013) werkte decennialang voor het literatuurkatern van de toonaangevende Frankfurter Allgemeine Zeitung.
Reich-Ranicki werd in 1920 uit Pools-joodse ouders geboren. Toen hij negen was verhuisde zijn familie naar Berlijn. In 1938 werd hij als jood uit Duitsland gezet. In het getto van Warschau leerde hij zijn vrouw kennen. Over die tijd deed hij uitgebreid verslag in zijn autobiografie Mein Leben (1999). Er werden 1,2 miljoen exemplaren van dit boek verkocht.
Marcel Reich-Ranicki leidde meer dan 15 jaar lang de literatuurredactie van de Duitse kwaliteitskrant Frankfurter Allgemeine Zeitung. Van 1988 tot 2011 presenteerde hij het Literarische Quartett, de literatuuruitzending van de publieke omroep ZDF. Als literatuurcriticus was hij zowel geliefd als gevreesd.
Reich-Ranicki was een bewonderaar van Nederlandse auteurs als Nooteboom en Mulisch, die hij ook regelmatig welwillend besprak voor een Duits publiek.
fleursdumal.nl magazine
More in: Art & Literature News, Art Criticism, In Memoriam
Culinair journalist Johannes van Dam overleden
20 september 2013
Culinair recensent Johannes van Dam is woensdag op 66-jarige leeftijd overleden. Dat heeft Barbara van Beukering, hoofdredacteur van Het Parool bevestigd. Johannes van Dam schreef al jaren wekelijks een restaurantrecensie voor Het Parool. Daarnaast werkte hij al jarenlang voor Elsevier.
Van Dam’s favoriete gerechten waren aardappelpuree, rauwe andijviestamppot en gehaktbal. Hij gold bovendien als autoriteit op het gebied van kroketten en was een liefhebber van de authentieke Nederlandse keuken.
Van Dam werd onder andere bekend door zijn uitgave van De Dikke Van Dam, een ruim 700 pagina’s tellend boek over eten dat in 2005 verscheen.
Johannes van Dam was al geruime tijd ernstig ziek.
fleursdumal.nl magazine
More in: Art & Literature News, In Memoriam
VPRO BOEKEN
Merlijn Schoonenboom & Ad Verbrugge
zondag 22 september 2013
In tegenstelling tot de rest van Europa heeft Duitsland geen last van stijgende werkloosheid en een oplopend begrotingstekort. We kijken met bewondering naar de buren, maar hoe kijken zij terug? In Waarom we ineens van de Duitsers houden (maar zij daar zelf van schrikken) laat historicus en journalist Merlijn Schoonenboom zien dat het succes bedrieglijke schijn is.
In Het offer van liefde, het eerste deel van het tweeluik Staat van verwarring, analyseert filosoof Ad Verbrugge waarom Vijftig tinten grijs zo’n overweldigend succes is geworden. Volgens hem draagt de erotische bestseller van E.L. James een hang naar verbintenis uit. En dat in een tijdperk waarin het individualisme (ontbinding) hoogtij viert.
zondag om 11.20 uur op Nederland 1
fleursdumal.nl magazine
More in: - Book News, Art & Literature News
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature